Nga shkaqet e rrezikshme që sollën deri te mospajtimi dhe përçarja është edhe përhapja e debateve grindëse që nuk kishin për qëllim sqarimin e së vërtetës dhe komentimin/kuptimin e saktë të fjalëve të Allahut. Qëllimi i tyre ishte përkrahja  e medhhebit që kishin zgjedhur dhe refuzimi i mendimeve të ndryshme.

Gazaliu duke i shpalosur dëmet e këtyre debateve dhe vesin shkatërrues të cilin e shkaktojnë thotë: “Dije se debatet që mbahen për të triumfuar, apo për t’ia mbyllur gojën hasmit duke promovuar superioritetin e vetes në vlerë, oratori dhe ndershmëri apo për të përfituar pasues, është burimi i të gjitha cilësive të urrejtura nga Allahu. Cilësitë e tilla i do armiku i Allahut, Iblisi. Këto debate shkaktojnë edhe vese tjera të paturpësisë  së brendshme siç janë: vetëpëlqimi, zilia, rivaliteti, vetëlavdërimi e që janë në shkallën e imoralitetit, akuzimit pa bazë, vrasjes, vjedhjes… nga veprat e jashtme.”

Debatet e lejuara fetarisht:

El Gazaliu vendos tetë kushte që duhet të plotësohen për të qenë debati i lejuar fetarisht. Ato janë:

– Dijetari që do të merr pjesë në debat duhet t’i plotëson gjitha obligimet individuale që i ka (farzet ajn) (فروض الأعيان).

– Të jetë i bindur se nuk ka ndonjë obligim kolektiv (farz kifaje) (فرض الكفاية) më i rëndësishëm se debati në fjalë.

– Debatuesi duhet të jetë muxhtehid i cili pason të vërtetën e cila i qartësohet. Mukal-lidët që pasojnë një medhheb, që nuk dalin nga suazat e medhhebit dhe përgjigjen me përgjigjet e medhhebit, për të tillët pjesëmarrja e tyre në debate është e padobishme.

– Të debatohet për çështjet reale që kanë ndodhur apo që pritet të ndodhin së shpejti.

– Debati pa publik është më i pëlqyeshëm se debati na prani të publikut.

– Debatuesi duhet të synon të vërtetën dhe të mos e refuzon të vërtetën të cilën e thotë debatuesi kundërshtar.

– Debati nuk duhet të pengon sqarimin e qëndrimit të tij dhe shpjegimin e gabimit eventual.

– Të debaton me njeriun prej të cilit pritet dobi jo me njeriu që është më poshtë se ai në hierarkinë e dijës

Shkurtimisht prej librit “Ihjau Ulumid Din”, El Gazali, vëll.1, fq.45 

Talha Kurtishi

Allahu, subhanehu ue teala, duke i transmetuar fjalët e djallit të mallkuar thotë: “Unë, doemos do të marr një pjesë të caktuar të robërve të Tu. Doemos do t’i shpie ata në rrugë të shtrembër, do t’i josh me shpresa të kota

 dhe, me siguri, do t’i urdhëroj që t’u presin veshët bagëtive, e pastaj do t’i urdhëroj që të ndryshojnë krijesën e Allahut. Kush merr djallin për mbrojtës në vend të Allahut, ai ka pësuar humbje të qartë. Ai (djalli) u premton atyre dhe i josh me shpresa, por ato që premton djalli, janë vetëm mashtrime. Për ata, vendbanim është Xhehenemi dhe nuk mund të gjejnë shpëtim prej tij.” (En Nisa, 118-121)

Nga ky ajet kuptojmë se njëra prej mënyrave se si shejtani i mashtron njerëzit është  lidhja e njeriut me shpresat e rrejshme (të kota). Me këto shpresa ai synon ti largon njerëzit prej rrugës së drejtë të cilën, për mirësinë e njerëzimit si individë dhe shoqëri, e ka skicuar Islami.

Allahu, subhanehu ue teala, gjithashtu thotë: “Elif Lâm Râ. Këto janë vargjet e Librit, të Kuranit të qartë! Do të vijë dita (e Kiametit), kur mohuesit do të dëshirojnë që të ishin myslimanë. Lëri ata që të hanë e të kënaqen dhe le t’i mashtrojë shpresa; ata do ta marrin vesh!” (El Hixhr, 1-3)

Nga ajeti në fjalë kuptojmë se mbështetja në shpresa që nuk kanë bazë është cilësi e jobesimtarëve ndërsa tek besimtari cilësi e pandarë është shpresa e shkurtër.

Ibën Umeri, radijallahu anhu, e rrëfen hadithin në të cilin i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem,  thotë: Në këtë dynja sillu si udhëtar ose si i huaj. Këtyre fjalëve profetike Ibën Umeri, shpeshherë ua shtonte fjalinë: në mbrëmje mos e prit mëngjesin, ndërsa kur të gdhihesh mos e prit mbrëmjen, shfrytëzoje shëndetin para sëmundjes dhe jetën para vdekjes. (Buhariu, nr. 6053)

Ebu Hurejre, radijallahu anhu, transmeton hadithin tjetër në të cilin i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, thotë: Zemra e plakut është e re për dy çështje: Për dashurinë ndaj dynjasë dhe për shpresën e gjatë. (Buhariu, nr. 6057)

Në një hadith tjetër të cilin e transmeton Enesi, radijallahu anhu, i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, thotë: I biri i Ademit do të plaket por dy cilësi nuk do ti plaken: lakmia dhe  shpresa. (Ahmedi, nr. 12163)

“Shembulli i njeriut, shpresës dhe exhelit është ky: vdekja vjen prej anësh ndërsa shpresa qëndron para njeriut. Në momentin kur njeriu niset drejt shpresës i vjen exheli prej anësh dhe e godet (papritmas).” (Musnedu Shamijjin, nr. 2605)

I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Për Umetin tim, më shumë kam frikë prej pasioneve dhe shpresës së gjatë. Pasionet (epshet) e largojnë njeriun prej së vërtetës dhe si pasojë e shpresës së gjatë e harron ahiretin. Dynjaja kalon, ahireti afrohet, bëhuni  prej bijve të ahiretit dhe mos u bëni prej bijve të dynjasë. Sot jeni në vendin e punës (në dynja) ndërsa nesër do të jeni në vendin e shpërblimit /dënimit dhe nuk do të keni mundësi për punë.” (Bejhekiu, prej Xhabirit, radijallahu anhu)

Është transmetuar: Pse e grumbulloni atë që nuk do ta hani, shpresoni në të paarritshmen dhe ndërton shtëpi prej të cilëve do të shpërnguleni. Gjeneratat e para i ka shpëtuar bindja , asketizmi dhe modestia në dynja ndërsa gjeneratat e fundit do të vuajnë prek koprracisë ndaj Allahut, vetes dhe njerëzve  dhe për shkak të shpresës së gjatë. (Ibën Ebi Dunja,  El Jekin fq. 3)

Aliu, radijallahu anhu, i tha Omerit, radijallahu anhu: Nëse dëshiron të jesh në shoqërinë e paraardhësve tuaj (Resulullahu dhe Ebu Bekri) stolise veten me shpresë të shkurtër, ha aq sa të mjafton dhe mos i zvarrit rrobat tuaja për toke. (Ibën Ebi Dunja,  Et Tevadu’u uel Hamul 1/183)

Hasan El Basriu thotë: Dështimi dhe shkatërimi i njerëzve ka katër shenja: zemra e ngurrtësuar, syri që nuk qan, shpresa e gjatë dhe lakmia pas dynjasë. (Ibën Ebi Dunja, Dhemmud Dunja, fq. 396)

Selman El Farisiu, radijallahu anhu, ka thënë: Tre gjëra në të njëjtën kohë më brengosin dhe më bëjnë të qeshi: Njeriu që shpreson në dynja dhe të cilin në çdo moment mund ta godet vdekja, njeriu që është në gaflet ndaj Allahut ndërsa Allahu nuk e harron atë dhe njeriu që qesh me zë ndërsa nuk e di a është Allahu i kënaqur me të ose ndoshta është i hidhëruar. (Ibën Ebi Dunja, Kisarul Emel, fq. 29)

Sufjan Theuriu, thotë: Zahidi i vërtetë është ai që ka shpresë të shkurtër jo ai që vesh rroba të ashpra.

Fudajl ibën Ijadi, thoshte shpresa e shkurtër që duhet ta ketë çdo besimtar është të mos jetë i sigurt se Allahu do t’ia mundësojë edhe një herë të merr frymë.

Në një vend janë tubuar tre dijetarë dhe bisedonin për shpresën e shkurtë. I pari tha: Unë nuk e arrij muajin e ri që të mos mendoj se në të do të vdes. I dyti tha: Unë nuk e filloj javën e që të mos mendoj se në të do të vdes. I treti tha: Çfarë shpreson ai që shpirtin e tij e ka në dorën e tjetërkujt.

Qaj për vetën tënde,

Kur atë e gjen të dobët përballë epsheve, e të madh karshi mëkateve!

Qaj për vetën tënde,

Kur të keqën e sheh e nuk e urren, e, tek sa të mirën e sheh, atë e përbuz!
Qaj për vetën tënde,

Kur qan për një skenë emocionuese në film, e në anën tjetër nuk ndikohesh nga leximi i Kuranit Fisnik!

Qaj për vetën tënde,

Kur me vrap nisesh pas kësaj bote kalimtare, përderisa askënd nuk e garon në respektimin e Allahut!

Qaj për vetën tënde,

Kur e shndërron namazin tënd nga ibadeti në adet, nga momenti i rehatisë në çast lodhjeje!

Qaj për vetën tënde,

Nëse sheh në vetën tënde pranim të mëkateve, e dëshirë për kundërshtim të Atij që i di fshehtësirat!

Qaj për vetën tënde,

Nëse nuk gjen ëndje në ibadet, e as kënaqësi në respektimin e Allahut!

Qaj për vetën tënde,

Kur mbushesh me derte, e përmbytesh me mërzi, e ti posedon mundësinë që në pjesën e tretë të natës (t’i lutesh Allahut, e ti këtë s’e bën, sh.p).

Qaj për vetën tënde,

Kur e humbet kohën kot në atë që nuk të bën dobi dhe e di se do të llogaritesh, megjithëkëtë je i pakujdesshëm!

Qaj për vetën tënde,

Kur e kupton se e ke gabuar rrugën, e një pjesë e madhe e jetës veçse të ka kaluar!

Dhe së fundmi, qaj për vetën tënde,

Me një qarje plot keqardhje… Ji pishman… I penduar… I kthyer tek mëshira e Zotit tënd!

E, ti e di mirë që dera e pendimit është e hapur derisa nuk arrin shpirti në fyt!

Disa mashtrues po keqpërdorin fjalët e Ibën Tejmijes për t’i admiruar bidatet dhe fatkeqësisht dikush po mashtrohet. Unë i përktheva fjalët e tij në atë kontekst kur e citojnë ata dhe inshallah ju shërben ky përkthim:
Shejhul Islam Ibën Tejmije, në librin Iktidau Siratil Mustekim, botimi: Darul Asime 1998, vëll: 2, fq: 123-124 thotë:

“…Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, pati shumë hutbe, marrëveshje dhe ndodhi në ditë të ndryshme, sikurse: dita e Bedrit, Hunejnit, Hendekut, Çlirimi i Mekës, Hixhreti, Momenti i hyrjes së parë në Medinë si dhe shumë hutbe ku shpjegonte themelet e kësaj feje. Mirëpo, asnjë nga këto ditë nuk urdhëroi të festohet. Gjëra të atilla bëjnë krishterët ose çifutët, të cilët ditët e rëndësishme i shndërrojnë në festa. Por, festa është sheriat, atë që e ka ligjëruar Allahu ndiqet, përndryshe nuk ka nevojë të shpiket në Fe diçka që nuk është pjesë e saj.

E njëjta vlen edhe për atë që e kanë shpikur disa njerëz duke dashur të barazohen me krishterët në ditëlindjen e Isait, alejhi selam ose duke e dashur dhe madhëruar Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ue selem. Ndoshta, Allahu do t’i shpërblejë këta njerëz për dashurinë dhe respektin e shprehur, por jo për bidatet, siç është shpallja e ditëlindjes së Pejgamberit (mevludit),sal-lallahu alejhi ue selem për festë. Edhe pse njerëzit në raport me mevludin janë të ndryshëm, kjo është një vepër që gjeneratat e para nuk e kanë bërë edhe pse kushtet përshtateshin dhe pengesa nuk kishte, po të ishte një vepër e hairit.

Sikur të ishte një vepër e hairit tërësisht apo të kishte peshë, gjeneratat e para do të ishin më meritorë ta bëjnë një vepër të atillë, sepse ata e donin dhe madhëronin Resulullahun më shumë sesa ne dhe për hairin ata kujdeseshin më shumë.

Madhërimi dhe dashuria e plotë ndaj tij manifestohet duke e ndjekur, duke iu bindur, duke pasuar urdhrin e tij, duke ngjall sunetin e tij nga ana e brendshme dhe e jashtme, duke përhapë mësimet e tij dhe duke bërë xhihad për këtë me zemër, me dorë dhe me gjuhë. Kjo është rruga e paraardhësve tanë të parë, muhaxhirin dhe ensarë dhe rruga e atyre që i ndoqën me ihsan.

Shumicën e tyre do ta gjesh të kujdesshëm për të bërë bidate të atilla. Megjithëse kanë nijetin e mirë dhe mundin që bëjnë, për të cilat pritet të shpërblehen, do t’i gjesh të plogët para urdhrit të Resulullahut dhe para porosive që ai ka urdhëruar të veprohen.

Puna e tyre është sikur puna e atyre që zbukurojnë Mus’hafin por nuk e lexojnë, apo e lexojnë por nuk e ndjekin; sikur puna e atyre që zbukurojnë xhamitë dhe nuk falen aty, apo falen vetëm pak; dhe sikur puna e atyre që gjejnë tespi dhe sexhade të zbukuruara. Zbukurimet e këtilla nuk janë të ligjëruara, madje së bashku me të vijnë syefaqësia, mendjemadhësia dhe largimi nga veprat e duhura, gjëra këto që e prishin njeriun. Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Saherë që prishet gjendja e një populli, ata i zbukurojnë xhamitë”…

Pyetje për ata keqinterpretuesit dhe shtrembërues

1. Pse e tradhtoni dijen që e keni marrë?
2. Pse i shkurtoni tekstet sipas epshit tuaj, a ju është zbrazur kuleta vallë? Pse nuk i citoni fjalët e dijetarëve nga fillimi deri në fund?
3. Pse mendoni se do të lejohej bidati nëse një dijetar do ta lejonte, qoftë ai edhe Ibën Tejmija, që për fatin e keq tuajin, ai nuk po e lejon por ju po mundoheni të bëni mashtrime?!

Dua:
O Allah bëje të qartë të vërtetën dhe na mundëso ta ndjekim dhe bëje të qartë të pavërtetën dhe na mundësi ta braktisim.

Amin

 Shërimi i Imanit të dobët –Të medituarit rreth Allahut dhe përpjekja për t’i kuptuar domethëniet e Kuranit Famëlartë

Të medituarit dhe përpjekja për t’i kuptuar domethëniet e Kuranit Famëlartë, të cilin Allahu e ka zbritur për robërit e Tij, sqarim për të gjitha gjërat dhe si Dritë me të cilën Ai e ndriçon nga mesi i robërve të Tij atë që e do.

Me të vërtetë, Kurani përmban ilaç të jashtëzakonshëm për të gjitha sëmundjet e zemrës, ashtu siç thotë Allahu:

“Ne të shpallim Kur’anin që është shërim dhe mëshirë për ata që besojnë . (Kuran 17:82)

Kurani sqaron Monoteizmin Islamik; për premtimet e Allahut, përmban paralajmërime dhe urdhëra; ngjarje të popujve të mëparshëm dhe kodet më të mira të etikës dhe sjelljes. Këto tema të ndryshme në Kuran kanë efekte të ndryshme në zemër. Disa Sure (kaptina) të Kuranit janë më frikësuese se sa të tjerat. Pejgamberi i Allahut (salallahu alejhi ve selem) ka thënë: “ Hud (kaptina 11) dhe motrat e saj ( kaptinat 56,77,78 dhe 81) mi kanë zbardhuar flokët” (Es-silseleh es-Sahihah)

Hud dhe motrat e saj ia zbardhuan flokët Pejgamberit të Allahut për shkak të çështjeve të Imanit që përmbajnë. Këto Sure, dhe pjesa tjetër e Kuranit, kanë shfaqur ndikimin e tyre në të Dërguarin e Allahut dhe shokët e tij, pikërisht siç ishin të urdhëruar në Kuran,

“Ti (Muhammed) përqëndrohu vendosmërisht ashtu si je i urdhëruar, e bashkë me ty edhe ata që u penduan (shokët e tu)..”(Kuran,11:112)

Kur sahabët lexonin Kuranin prekeshin fort emocionalisht. Për shembull, Ebu Bekri, i cili ishte njeri zemërbutë, kur udhëhiqte muslimanët në namaz qante gjersa këndonte Kuran. Njëherë, Omeri u sëmurë si rrjedhojë e recitimit të tij të ajetit,

“Është e vërtetë se dënimi i Zotit tënd patjetër do të ndodhë. Atë nuk ka kush që mund ta largojë”. (Kuran, 52:7-8)

Në një rast tjetër, Omeri qau kur ishte duke e lexuar ajetin, “Ai (Jakubi) tha: “Unë hidhërimin tim dhe pikëllimin tim ia parashtroj All-llahut, e unë di për All-llahun atë që ju nuk e dini”. (Kuran 12:86). Qarja e tij ishte dëgjuar qartë nga ata të cilët qëndronin prapa tij.

Gjithashtu, Othman ibn Affani ka thënë: “Po të ishin zemrat tona  të pastërta,kurrë nuk do të ngopeshin nga leximi i Fjalës së Allahut (Kuranit)”

Për sa i përket gjeneratave të mëvonshme, Ejubi ka thënë:“E kam dëgjuar Sa’d Ibn Xhubejrin, duke lexuar ajetin,

“Dhe ruajuni një ditë kur në të ktheheni te All-llahu” (Kuran, 2:281)

Duke përsëritur atë më shumë se njëzet herë. “Ky është ajeti i fundit që i është zbritur Pejgamberit të Allahut, dhe përfundon me “.. dhe secilit njeri i plotësohet ajo që e ka fituar, dhe atyre nuk u bëhet e padrejtë”. (Kuran 2:281)

Gjithashtu, Ibrahim ibn Beshshari ka thënë: “E sikur t’i shihje ata kur janë ndalur pranë zjarrit thonë: “Ah sikur të ktheheshim (në Dunja), të mos kundërshtojmë faktet e Zotit tonë e të bëhemi nga besimtarët!”( Kuran 6:27) Ishte ajeti të cilin Ali ibn El Fudejli gjersa e lexonte ndërroi jetë. Unë isha në mesin e atyre që ia falën namazin e xhenazes për të, Allahu e mëshiroftë.”

Gjithashtu, kur të parët tanë arrinin tek pjesa e Kuranit ku kërkohet të bëhet sexhde (përkulje), ata e trajtonin këtë dukuri ndryshe nga njerëzit e rëndomtë.

Njëherë një njeri këndoi,

“Dhe duke qarë hidhen me fytyra (kur dëgjojnë Kur’anin) dhe ai ua shton edhe më përuljen (ndaj All-llahut)”. (Kuran, 17:109). Dhe ra në në sexhde. Pastaj, vetes i tha “Ja ku je, po e bën sexhden, andaj ku është e qara?”

Ibn Kajjimi tregon në lidhje me atë se cfarë duhet bërë për ta kuruar Imanin e dobët nëpërmjet Kuranit, “Sëpari duhet ta mënjanosh zemrën tënde nga jeta e kësaj bote dhe ta vendosësh në  Jetën e Fundit. Pastaj, kushtoi vëmendje të plotë ndjekjes së domethënieve të Kuranit, dhe përpiqu t’i zotërosh, e t’i kuptosh dhe për çfarë janë zbritur t’i zbatosh. Pastaj, afroja këto domethënie zemrës tënde që ndjen sëmundje, kur ato e prekin sëmundjen, ato do ta kurojnë zemrën, me lejen e Allahut”

Nga anglishtja: Nazlije Maliqi

Dikush mund të supozon: Islami fton në paqe dhe dashuri ndaj edhe festa e dashurisë është një rast për të përhapur dashurinë midis muslimanëve. Çfarë të keqe ka festimi i shën Valentinit?!

Lidhur me këtë temë, çfarë thotë Islami për të, dëmet që i sjellë në besim dhe në moral nuk kam menduar se do të shkruaj ndonjëherë, sepse kam shpresuar që ky marketing për dashurinë e rreme nuk do të pijë ujë te një popull që ka zgjedhur të jetë i kënaqur me Allahun për Zot, me Muhamedin për pejgamber dhe me Islamin për fe. Mirëpo sot po habitem kur shoh dhe dëgjoj se shumë të rinj dhe të reja muslimane bëjnë çdo angazhim për të festuar këtë ditë, shumë restorante – me pronarë muslimanë – bëjnë përgatitje serioze, si dhe shumë tregtarë muslimanë furnizojnë shitoret me material përcjellës të kësaj feste.

Ndaj, dua të jap kontributin tim duke porosit të mirën dhe duke qortuar të keqen sepse vetëm ashtu ruajmë nderin e vendin, fitojmë hairin dhe shpëtojmë nga ndëshkimet. Allahu ka thënë: “Zoti yt kurrë nuk do t’i shkatërronte qytetet padrejtësisht, nëse banorët e tyre do të ishin përmirësues” (Hud 117). Prandaj, secili hoxhë, mësues, botues, gazetar, prind, mik, mikeshë dhe çdo dashamir tjetër duhet të jep kontribut në drejtimin përkatës për t’ia tërheq vëmendjen besimtarëve muslimanë në rend të parë e po ashtu të gjithë atyre që kanë logjikë për të menduar.

Festa e dashurisë numërohet si festë e paganëve romakë, e që sipas atij paganizmi kjo festë shprehte dashurinë hyjnore tek idhulli i tyre. Përrallat lidhur me këtë janë të shumta por nga më të njohurat është kjo: romakët besonin se themeluesi i qytetit të Romës, Romuli duke qenë foshnjë kishte thithur te ujkonja dhe nga ajo kishte fituar fuqi dhe mendje të mprehtë. Këtë ngjarje ata e përkujtonin me festë të madhe në mes të muajit Shkurt dhe nga ritualet që i bënin ishte të therin një qen e një dhi dhe me gjakun e tyre duhej të lyheshin dy djem të fortë që pastaj me qumësht ta lanin atë gjak. Pastaj bënin një shëtitje nëpër rrugë duke mbajtur nga një copë lëkure për të goditur secilin që takonin. Këtë e pritnin me dëshirë gratë romake sepse besonin që ato të goditura pengojnë apo shërojnë sterilitetin.

Por, çfarë lidhje ka këtu shën Valentini? Thuhet se perandori Klaudio ishte një pagan që ua ndalonte ushtarëve të tij martesën me qëllim që të mbesin më të fortë, ndërsa Valentini ishte një nga thirrësit e krishterimit dhe bënte thirrje që ushtarëve tu lejohej martesa, mirëpo perandori nuk e lejonte këtë prandaj mundohej që Valentinin ta kthente me dhunë në paganizmin romak, mirëpo ai nuk pranoi dhe për këtë shkak më 14 Shkurt 270, e ekzekutoi atë me vdekje, pra në natën e festës së dashurisë. Më vonë, kur romakët pranuan krishterimin nuk e braktisën këtë festë, përkundrazi e ndërlidhën me vdekjen e Valentinit me qëllim për ta përkujtuar, i cili ra dëshmor duke qenë i përqendruar në krishterim apo duke luftuar për të drejtat e të dashuruarve.

Manifestimi i kësaj feste bëhet duke shprehur kënaqësinë dhe gëzimin gjatë asaj dite. Duke dhuruar trëndafila të kuq për të shprehur dashurinë, i cili te romakët nënkuptonte dashurinë hyjnore tek idhulli i tyre ndërsa te të krishterët dashurinë e një mashkulli dhe një femre. Gjithashtu dhurohen kartolina, në shumë prej tyre është fotoja e një fëmije me dy fletë ndërsa në duar mban një hark. Te paganët romakë ai ishte perëndia i dashurisë… Perëndia i vërtetë Allahu, është i pastër dhe shumë i lartë nga të gjitha këto shpifje e fyerje.

Jam i bindur se këto përralla nuk janë të rëndësishme për shumicën e popullit tonë, sepse përralla të atilla te romakët dhe te të krishterët janë të shumta siç mund ta vërejë ai që pak do të lexojë në librat dhe historinë e tyre. Qëllimi i përmendjes së kësaj përralle këtu është sqarimi i thelbit të kësaj feste me të cilën janë mashtruar injorantët muslimanë, që verbërisht ndjekin sot të krishterët në gjithçka, ata sikurse duan të thonë: përderisa marrim prej tyre vetura, kompjuterë e avionë pse të mos marrim edhe këto përralla?! Imitimi pra ka arritur deri në këtë shkallë ku disa njerëz tashmë nuk bëjnë dallim mes të dobishmes dhe të dëmshmes, ata ia kanë ndaluar trurit aktivitetin, me çka Allahu deshi ta dallojë insanin nga hajvani. Këta – fatkeqësisht – po shkrihen në qafirë, po zhyten në moçalet e mosbesimit, po humbin personalitetin dhe pavarësinë. Kjo është disfata shpirtërore dhe sëmundja e imitimit të shumicës qoftë në hair apo sherr dhe qoftë e ëmbël apo e hidhur.

Prandaj, tashmë e kemi të qartë se:

– kjo festë ka origjinë pagane nga romakët. Kush e feston atë ai është duke festuar një festë ku madhërohen idhujt dhe adhurohen krahas Atij që meriton adhurimin, pra krahas të Lartmadhërishmit Allah, i Cili paralajmëroi: “Me të vërtetë, të është shpallur ty (o Muhamed), si dhe atyre që kanë qenë para teje: Nëse i shoqëron Allahut diçka tjetër (në adhurim), me siguri që punët e tua do të zhvlerësohen dhe do të jesh ndër të humburit. Prandaj, adhuro vetëm Allahun dhe bëhu falënderues”. Ai na tregon se Isai, alejhi selam, i tha popullit të vet:“Sigurisht, atij që adhuron tjetërkënd përveç Allahut, Allahu do t’ia ndalojë Xhenetin dhe strehim i tij do të jetë Zjarri. Për keqbërësit nuk ka ndihmës”.

– origjina e kësaj feste te romakët fillon me përralla dhe besëtytni që nuk i pranon mendja e shëndoshë e lëre më mendja e atij që beson Allahun dhe profetët e Tij. Kam për qëllim përrallën e ujkonjës.

– lidhja e kësaj feste me Valentinin është po ashtu e pa verifikuar. Madje, disa burime dyshojnë se ka ekzistuar ai ndonjëherë. Prandaj disa klerikë të krishterë patën kundërshtuar këtë festë për shkak të prishjes që shkaktonte te të rinjtë dhe të rejat, ndaj u pat ndaluar në Itali për një kohë, por pastaj sërish u lejua dhe u përhap në vendet e Evropës.

Festimi i kësaj feste në Islam është i ndaluar rreptësisht, sepse:

– festat në Islam numërohen adhurime (ibadet) me çka afrohemi tek Allahu. Adhurimet i përcakton vetëm Allahu dhe asnjë njeri nuk ka atë kompetencë, e Ai për neve përcaktoi këto festa: dita e xhuma, Fitër Bajrami dhe Kurban Bajrami. Kush feston festën e dashurisë ai ka shpikur dhe ka shtuar diçka në Fe, si dhe me këtë fyen Allahun se nuk e ka plotësuar këtë Fe.

– festimi i festës së dashurisë është përngjasim me paganët romakë e pastaj edhe me të krishterët. Allahu ka thënë: “Mos u bëni si ata që, pasi u erdhën argumentet e qarta, u përçanë dhe u grindën. Për këta do të ketë dënim të madh” (Ali Imran 105). Profeti, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Kush i ngjason një populli ai është me ta”. Ibën Tejmije ka thënë: “Ky hadith më së paku aludon se përngjasimi është haram edhe pse në dukje aludon se është kufër”.

– qëllimi i kësaj feste në ditët e sotme është përhapja e dashurisë mes gjithë njerëzve, besimtarë dhe qafirë. Kjo bie ndesh me fenë Islame. Është e vërtetë e pamohueshme se muslimani duhet të jetë i drejtë me qafirin, të mos e dëmtojë, t’i bëjë mirë nëse nuk është prej luftuesve të Islamit apo muslimanëve apo nëse është nga farefisi i tij, sepse Allahu thotë: “Allahu nuk ju ndalon të silleni mirë dhe të jeni të drejtë ndaj atyre që nuk luftojnë kundër jush për shkak të fesë dhe që nuk ju dëbojnë prej shtëpive tuaja” (Mumtehane 8). Mirëpo, drejtësia dhe sjellja e mirë nuk nënkupton dashurinë dhe miqësimin me ta, përkundrazi e kemi farz t’i urrejmë për hir të Allahut sepse kanë bërë kufër, e Allahu atë nuk e do, siç ka thënë: “Ai nuk është i kënaqur me kufrin (mohimin) e robërve të Tij” (Zumer 7). Nuk ka mundësi që në një zemër të vetme të rrinë bashkë dashuria ndaj Allahut dhe dashuria ndaj kufrit apo qafirëve. Ai që e do Allahun sigurisht e urren kufrin dhe qafirët.

– qëllimi i kësaj feste është përhapja e dashurisë jashtë kornizave të martesës që do të sjellë pastaj kurvërinë dhe gjërat e fëlliqura, prandaj klerikët e krishterë e kishin kundërshtuar në fillim siç e përmendëm më lart.

Jam i vetëdijshëm se shumica e të rinjve muslimanë e festojnë këtë festë për tu kënaqë dhe për të realizuar planet epshore dhe jo se i besojnë ato besëtytni të romakëve apo të krishterëve. Mirëpo kjo, nuk d.m.th. se ata kanë shpëtuar nga përngjasimi me qafirë, që përbën një rrezik për besimin e muslimanit, madje mund ta çojë deri në kufër, nëse plotësohen kushtet dhe evitohen pengesat. Muslimani nuk ka të drejtë të ndërtojë lidhje dashurie me një grua që nuk e ka nën kurorë, sepse ajo është derë e kurvërisë. Pra, ai musliman që feston këtë festë dhe ka për qëllim thjesht kënaqjen epshore apo krijimin e një lidhje dashurie themi se është duke dëshiruar një mëkat të madh, ku dëshiron të arrijë nëpërmjet një mjeti që dijetarët e kanë quajtur kufër, e ai mjet është përngjasimi me qafirët në një ritual të tyre.

Lidhur me këtë festë muslimani duhet të ketë këtë qëndrim:

– nuk e feston dhe as nuk merr pjesë në manifestimet e atilla,

– nuk i ndihmon jobesimtarëve në atë festë, nuk u jep dhurata, nuk boton për të, nuk shtyp për të, nuk prodhon për të,

– i këshillon besimtarët muslimanë të mos mashtrohen me këtë festë dhe u shpjegon se kjo është festë e qafirëve ku muslimani nuk është pjesëmarrës asnjëherë,

– nëse dikush ia uron nuk guxon t’ia kthejë urimin, por duhet ta shfrytëzojë si rast për t’i shpjeguar të mirën e Islamit, t’i thotë: Dashuria e dikujt tjetër përveç Allahut thërrmohet dhe nuk mbetet, këputet dhe nuk zgjatë. Dashuria më e bukur dhe më madhështore është ajo që të orienton nga dashuria e Allahut, dashuria e Muhamedit dhe dashuria e gjithçkaje që të afron tek ata, qofshin ato fjalë apo vepra. Dashuria ndaj Allahut dhe Muhamedit është shpirti i jetës, lezeti i dynjasë, shija e ekzistimit, ushqimi i shpirtit, kënaqësia e zemrës dhe drita e syve. Ndërsa jeta e largët nga Allahu dhe i Dërguari është jetë e shuar. Zemra e zbrazur nga dashuria e Allahut dhe dashuria e të Dërguarit është zemër e ngurtë. Jeta është trup ndërsa dashuria ndaj Allahut është shpirt për të, nëse nuk ka shpirt trupi s’ka dobi. Ai që do Allahun sigurisht do të dojë gjithçka që Allahu e do dhe është i kënaqur prej saj dhe sigurisht do të largohet nga ajo që Ai e urren. Nuk ka dyshim se besimtarët e duan Allahun më shumë se çdokush: “Disa njerëz zgjedhin në vend të Allahut zota të tjerë dhe i duan siç duhet Allahu. Por ata që besojnë, e duan shumë më tepër Allahun” (Bekare 165).