Falënderimi i takon Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Allahut, familjen dhe shokët e tij.

Drejtësia absolute është cilësi e Allahut dhe kjo cilësi e Allahut nuk është e ngjashme me drejtësinë e cila u përshkruhet njerëzve sepse asgjë nuk është si Allahu në qenie e as në cilësi.

Besimi i pastër në Allahun, i përbërë nga fjalë dhe vepra, tek besimtari nuk le vend për dyshime e as për mendime të këqija për Allahun e posaçërisht ato që kanë të bëjnë me drejtësinë e Allahut.

Allahu, subhanehu ue teala, për padrejtësinë, gjë kjo të cilën ia ka ndaluar Vetes dhe tjerëve, thotë:

“Dhe Libri (i veprave të tyre) do t’u vihet përpara, e do t’i shohësh gjynahqarët se si do të tmerrohen nga ato që gjenden në të dhe do të thonë: “Të mjerët ne! Çfarë është ky libër që nuk paska lënë asnjë vepër të madhe apo të vogël pa e shënuar atë”. Aty do të gjejnë të shënuar gjithçka që kanë punuar. Zoti yt nuk i bën padrejtësi askujt.” (El Kehf, 49)

“Kush bën mirë, e bën për dobi të vet, e kush punon keq, punon në dëm të vet. Zoti yt nuk u bën padrejtësi robërve të Tij.” (El Fusilet, 46)

“Vërtet, Allahu nuk dëmton askënd asnjë grimë, por, nëse (dikush) bën mirësi, Allahu ia shumëfishon atë dhe i jep shpërblim të madh.” (En Nisa, 40)

“Thuaju: “Kënaqësitë e kësaj jete janë të vogla. Jeta tjetër është më e mirë për ata që e kanë frikë Allahun e s’bëjnë gjynahe. Juve nuk do t’ju bëhet asnjë fije padrejtësi.” (En Nisa, 77)

“Këto janë vargjet e Allahut, që t’i lexojmë ty me të vërtetën dhe Allahu nuk i dëshiron askujt padrejtësi.” (Ali Imran, 108)

Për bamirësit thotë se ata nuk kanë shkak për t‘u frikësuar Ditën e gjykimit: “Ndërsa ai që bën vepra të mira dhe është besimtar, nuk do të druajë nga padrejtësia, as nga pakësimi i asaj që i përket.” (Ta Ha, 112)

dhe “Çdo shpirt do ta shijojë vdekjen. Shpërblimet do t’u plotësohen vetëm në Ditën e Kiametit” (Ali Imran, 185)

Në një hadith kudsij të cilin e transmeton Muslimi (nr. 2577) prej Ebu Dherrit, radijallahu anhu, Allahu, subhanehu ue teala, thotë: Padrejtësinë (zullumin) ia kam ndaluar vetes dhe ua kam ndaluar juve.”

Në këtë nuk janë të njëjtë besimtarët dhe mohuesit e fesë. Drejtësia hyjnore shihet në faktin se Allahu nuk do t’i konsiderojë të njëjtë mohuesit e fesë me besimtarët në Ditën e Gjykimit. Allahu, subhanehu ue teala, thotë: “A t’i trajtojmë njëlloj ata që besojnë e bëjnë vepra të mira dhe turbulluesit në Tokë?! A t’i trajtojmë njëlloj njerëzit e devotshëm dhe njerëzit e mbrapshtë?!” (Sad, 28)

Dënimi i mosbesimtarëve ditën e gjykimit për rebelimin kundër Zotit dhe shpërblimi i besimtarëve që jetuan dhe punuan besnik Allahut dhe të dërguarve është manifestim i drejtësisë së plotë dhe të përkryer nga i Lartësuari. Nuk mund të jenë të njëjtë ata të cilët pranuan udhëzimin e Allahut dhe e zbatuan atë që Allahu e kërkoi prej tyre me mohuesit, të cilit ia kthyen shpinën udhëzimit hyjnor dhe vrapuan pas epsheve të kësaj bote kalimtare.

Allahu, subhanehu ue teala, thotë: “Nuk janë të barabartë banorët e Xhehenemit dhe banorët e Xhenetit; banorët e Xhenetit do të jenë të fituarit.” (El Hashr, 20)

Sigurisht se ka dallim mes shpërblimit për të mirën dhe për ate që është e keqe: “Sa për atë që jep (për hir të Allahut), ka frikë (nga Ai), dhe dëshmon për vërtetësinë e më të bukurës (besimit), Ne do t’ia lehtësojmë atij rrugën drejt shpëtimit. Kurse atij që është koprrac, ndihet i vetëmjaftueshëm, dhe e quan gënjeshtër më të bukurën (besimin), Ne do t’ia lehtësojmë rrugën drejt dënimit…” (El Lejl, 5-10)

Në dy ajetet e fundit Allahu përmend besimin dhe veprat e mira që janë shkak për lehtësimin dhe vështirësimin. Nëse ai njeri beson dhe bën vepra të mira Allahu do t’i lehtëson veprat e mira dhe e kundërta; përgënjeshtrimi dhe mëkatet janë shkak për vështirësimin e veprave të mira.

“Kur ju goditi fatkeqësia, ndërkohë ju i kishit goditur më parë armiqtë tuaj dyfish, ju thatë: “Prej nga na erdhi neve kjo?!” Thuaj (o Muhamed): “Kjo ndodhi prej jush”. Vërtet, Allahu është i Fuqishëm për çdo gjë.” (Ali Imran, 165)

Nëse ne mëndojmë se Allahu duhet në mënyrë të njëjtë t’i shpërblen besimtarët dhe mosbesimtaret atëherë ne jemi të padrejtit, sepse veprat e këqija i barazojmë me veprat e mira dhe kështu i vendosim gjërat në vendin e gabuar, gjë kjo e cila është definicioni i padrejtësisë. (Vendosja e gjërave në vendet që nuk ju përkasin).

“A t’i trajtojmë njëlloj ata që besojnë e bëjnë vepra të mira dhe turbulluesit në Tokë?! A t’i trajtojmë njëlloj njerëzit e devotshëm dhe njerëzit e mbrapshtë?!” (Sad, 28)

“A mos mendojnë ata që bëjnë vepra të këqija, se Ne do t’I bëjmë të njëjtë me ata që kanë besuar dhe që kanë bërë vepra të mira, se jeta dhe vdekja e tyre do të jetë e njëjtë? Sa keq që gjykojnë ata!” (El Xhathije, 21)

Këto ajete na flasin qartë se barazimi mes këtyre dy llojeve të ndryshme është vepër e shëmtuar dhe gjykim i gabuar dhe si i tillë nuk lejohet t’i atribuohet Allahut, subhanehu ue teala. Ky pohim është paragjykim i gabuar për Allahun, subhanehu ue teala.

Disa njerëz nga mosbesimtarët, në këtë kohë dhe në kohërat e ndryshme, konsiderohen si mirëbërës dhe përmirësues dhe për ta disa njerëz shpresojnë se do të shpërblehen nga Allahu, subhanehu ue teala. A thua vallë mundet të konsiderohet si mirëbërës ai njeri i cili mohon dhe refuzon shpalljen e Allahut i cili e krijoi dhe ia nënshtroi tokën dhe qiejt dhe pastaj pretendon se është kah bën vepra të mira. Esenca e gjitha veprave të mira është besimi në Allahun, subhanehu ue teala, dhe besimi në Pejgamberët. Për këtë shkak Allahu nuk i pranon veprat e njeriut i cili tregohet kryelart dhe mohues ndaj Krijuesit, qoftë i lartësuar Ai. Bamirësia e vërtetë është besimi në Allahu.

“Allahu di ta dallojë keqbërësin prej mirëbërësit.” (El Bekare, 220)

“Ata thonë: Ne jemi vetëm përmirësues! Veni re, ata në të vërtetë janë shkatërruesit, por nuk e kuptojnë.” (El Bekare 11-12)

Përmirësuesi i vërtetë është ai i cili beson në Allahu, subhanehu ue teala, në pejgamberin e Tij dhe i thërret njerëzit të pasojnë rrugën e Islamit. Për këto njerëz Allahu, subhanehu ue teala, thotë: “Ne nuk humbim shpërblimin mirëbërësve.” (El A’raf, 170).

Vepra e cila nuk është në pajtim më ligjin e Allahut dhe nuk bëhet sinqerisht për Të nuk është vepër e mirë dhe ai që i bën këto vepra pa besim në Allahun nuk do të hyj në xhenet sepse nuk e ka zbatuar obligimin e parë për të cilin është krijuar, besimin në Allahun.

“Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë.” (Edh-Dharijat, 56)

Allahun e lusim që të na ndihmon. Lutja jonë e fundit është: Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve.

Nëse do të pyesësh për kuptimin e fjalës, vetëdija për mbikëqyrjen hyjnore (El Murakabe) atëherë dije se ajo është vigjilenca e zemrës për afërsinë e Allahut, i Cili na shikon dhe i mbikëqyr, veprat tona dhe gjendjen tonë.

Allahu, subhanehu ue te’ala, thotë: “Dhe mbështetu në të Plotfuqishmin, Mëshirëplotin, i Cili e sheh qëndrimin tënd në këmbë (gjatë namazit), dhe lëvizjet e tua midis atyre që përulen në sexhde.” (Esh Shuara, 217-219)

“Ai i krijoi qiejt dhe Tokën për gjashtë ditë, pastaj u ngrit mbi Fron. Ai e di se çfarë hyn në Tokë dhe çfarë del prej saj, çfarë zbret prej qiellit dhe çfarë ngjitet drejt tij. Ai është me ju kudo që të gjendeni; Ai sheh gjithçka që bëni.” (El Hadid, 4)

“Pa dyshim, Allahut nuk i fshihet asgjë në Tokë dhe as në qiell!” (Ali Imran, 5)

I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, kur është pyetur për kuptimin e Ihsanit (bamirësisë), është përgjigjur: “Ihsan është të adhurosh Allahun sikur e sheh Atë, edhe pse ti Atë nuk e sheh Ai të sheh ty…”

Duke bërë tavaf rreth Qabes, Urve ibën Zubejr, radijallahu anhu, kërkoi diçka prej Ibën Omerit, radijallahu anhu, i cili heshti. Pasi mbaruan tavafin Ibën Omeri, radijallahu anhu, i kërkoi falje dhe tha isha në tavaf dhe e paramendova veten në prani të Allahut i Cili shikonte se çfarë po bëj.

Ky është kuptimi i pjesës “ta adhurosh Allahun sikur e sheh Atë”.

Pyetja është: si të bëhemi ma vigjilent dhe më të vetëdijshëm për faktin se Allahu na sheh, e di se çfarë bëjmë në vetmi dhe kur jemi në prani të njerëzve, se Allahut nuk i fshihet asgjë në Tokë dhe as në qiell. Ai që e arrin këtë shkallë është më pranë Allahut.

Nëse e ke të vështirë ta adhurosh Allahun sikur je duke e parë Atë, atëherë mundohu që ta bindësh veten se Ai të sheh, turpërohu prej gjendjes tënde. Mos e bë Allahun, sikur është ai që më pak meriton të ruhemi prej Tij.

I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem,  është pyetur për shpalosjen e avretit dhe kë thënë: Allahu më shumë se tjerët meriton që ne të turpërohemi prej Tij.

Kur njëri deshi që të blej një dele prej bariut i cili ishte një rob dhe nuk kishte të drejtë të shiste delet, u mundua ta bind atë duke i thënë: thuaj i pronarit se atë e ka ngrënë ujku. Bariu me plot bindje tha: Po, Allahu, ku do e lësh Allahun. Njeriu, duke qarë, shkoi te pronari i bariut e bleu atë dhe e liroi.

Nëse vetmohesh ndonjëherë mos thuaj jam vetëm por thuaj është edhe Mbikëqyrësi.

Për asnjë çast mos mendo se Allahu nuk sheh apo diçka mund ti fshihet Atij.

Kur disa të prishur u munduan ta bindin një grua beduine që të kryen një vepër të paturpshme than Nuk na sheh askush përveç yjeve. Ajo u përgjigj po Krijuesi i yjeve dhe Ai që zbukuroi qiellin dhe që drejton gjithësinë a nuk na sheh Ai?

I lumtur është ai që i rregullon  raportet e tij me Allahun, subhanehu ue te’ala, sepse ai që e arrin këtë sukses do ti rregullojë raportet e tij me njerëzit.

I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Ki frikë prej Allahut ku do që të jesh, pas mëkatit bëje një vepër të mirë që e fshin atë. Ndaj njerëzve sillu me moral të mirë.”

Edhe aty ku nuk ka njerëz dije se Allahu të sheh, prandaj ushtroje veten që të jesh i vetëdijshëm për mbikëqyrjen e Allahut. Dija e Allahut është absolute dhe asgjë nuk mund ti fshihet Atij.

Në një hadith tjetër i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, na porosit se si duhet të veprojmë pas mëkatit të bërë dhe thotë: “Nuk ka njeri që bën një mëkat, pastaj çohet, pastrohet dhe falet duke kërkuar falje për mëkatet e që të mos i falet mëkati. Pastaj e lexoi ajetin: “Për ata që, kur bëjnë vepra të turpshme ose i bëjnë dëm vetes, e kujtojnë Allahun, i kërkojnë falje për gjynahet e tyre – e kush i fal gjynahet përveç Allahut? – dhe nuk ngulmojnë me vetëdije në gabimet që kanë bërë.” (Ali Imran, 135)

 Allahun e lus në na mbron prej haramit, të na largon prej haramit të cilin kemi mundësi ta bëjmë kur jemi të vetmuar Amin.

Përktheu: Talha Kurtishi