Click here to start submiting your content!

Arhiva MujoreOctober 2014

0 4030

باب حب الرسول

عَنْ أَنَسٍ قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ -صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ -: “لاَ يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ وَالِدِهِ وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ.”

  1. Enesi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij përcjell se i Dërguari ka thënë: “Asnjëri nuk ka besuar derisa të mos më dojë mua më shumë se babai i tij, fëmija dhe njerëzit në për­gji­thësi”.[1]

Allahu i madhëruar thotë:

﴿قُلْ إِن كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَآؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُم مِّنَ اللهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّى يَأْتِيَ اللهُ بِأَمْرِهِ وَاللهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ﴾

“Thuaj (o i dërguar): “Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vë­lle­zë­rit tu­aj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që fri­ko­heni se do të dështojë, vend­ba­ni­met me të cilat jeni të kë­na­qur, (të gji­tha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dër­gu­a­ri i Tij dhe se luf­ta për në rrugën e Tij, atëherë, pritni derisa All-llahu të sjellë ven­di­min e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur.”[2]

Kuptimi i fjalës së Pejgamberit në ha­­di­thin e lartpërmendur “Asnjëri nuk ka be­su­ar…” është: asnjëri nuk e ka plotësuar besimin e tij.

Dije vëlla mysliman, ti që do këtë pejgamber fisnik, se dashuria ndaj tij është rrjedhojë e dashurisë ndaj Allahut si dhe fryt i saj. Çdo mysliman obligohet që t’i jep për­pa­rësi da­shu­risë ndaj pejgam­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, ndaj vetvetes së tij, pasurisë, prindit, fëmijës dhe tërë njerëzve në për­gji­thë­si. OmeribënHa­ttabi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, një rast i tha Pej­gam­be­rit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të:

“O i Dërguar i Allahut, vërtet ti je më i dashur tek unë se çdo gjë për­­veç vetes time! I Dërguar tha: Jo, pa­­sha Atë në dorën e të Cilit është shpir­ti im, derisa të jem më i da­shur se vet­vetja jote. Omeri tha: Tash, pa­sha Allahun, je më i dashur për mua se vetvetja ime. Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, tha: Tani po o Omer.”[3]

Njeriu e do një tjetër ose për shkak virtyteve me të cilat stoliset ai ose për shkak ndonjë të mire që ia ka bërë. Për Pejgamberin, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, Allahu i madhëruar thotë:

﴿وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ﴾

“Vërtet, ti je në një shkallë të lartë morali!”[4]

Nëse njeriu mediton rreth dobisë që ka përfituar nga Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, i cili e nxori atë prej errësirave të mosbesimit (kufrit) në dri­tën e besimit (imanit) drejtpërsëdrejti apo me ndonjë shkak, do të kuptojë gji­tha­shtu se Pej­gamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, është shkaktar për qën­dri­min e tij të përjetshëm në begatitë e Xhenetit, do të kuptojë se kjo është do­bia më e madhe në të gjitha aspektet dhe për këtë arsye dashuria ndaj Pejgamberit meri­ton të jetë më e ma­dhe se dashuria ndaj të tjerëve ngase dobia e cila është shkak për të da­shur atë është më e madhe se dobitë tjera, mirëpo nje­rë­zit dallojnë nga kjo pikëpamje varësisht prej vëmendjes apo pa vëmendjes kundrejt kësaj ndjenje. Nuk ka dy­shim se shokët e Pejgamberit, në më­ny­rë më të plotë e kanë kuptuar këtë sepse ky ësh­të fryti i kuptimit, kur­se ata më mirë e kuptuan këtë gjë.

Kurtubiu thotë: “Çdonjëri i cili beson me besim të vër­te­të në Pej­gam­­be­rin, nuk mund që të mos gjejë në veten e tij diçka prej kësaj dashurie që i kalon të gjitha dashuritë, vetëm se ata da­llojnë mes tyre. Ndonjëri e ndien këtë dashuri të për­mbu­shur, e tjetri te­për të mangët sikur ai i cili është fundosur në pasionet ndaj gj[rave të ndaluara, i mpirë nga shkujdesi në kohën më të madhe, mirëpo shumë prej tyre kur për­men­det Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, përmallohet dhe dëshiron ta sheh atë, i jep atij përparësi ndaj familjes, fë­mi­jës, pasurisë dhe prindit të tij, e sakrifikon veten në gjëra të rrezikshme. Në veten e tij gjen një nxitës që nuk ka më­dy­shje në të.”[5]

Prej shenjave të kësaj dashurie është të kapurit për su­ne­tin e Pej­gam­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, dhe zba­­­timi i urdhrave të tij. Alla­hu i madhëruar thotë:

﴿وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلاَ مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَن يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ﴾

“Kur All-llahu ka vendosur për një çështje, ose i dërguari i Tij, nuk i ta­kon (nuk i lejohet) asnjë besimtari dhe asnjë besimtareje që në atë çësh­tje të tyre personale të bëjnë ndo­një zgjidhje tjetër fare.”[6]

Prej shenjave të kësaj dashurie është të ndriçuarit me dri­tën e Pej­ga­m­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, si dhe të udhë­zuarit me udhë­­­zi­­min e tij, Allahu i madhëruar thotë:

﴿قَدْ جَاءكُم مِّنَ اللهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُّبِينٌ﴾

“Juve ju erdhi nga All-llahu dritë, dhe libër i qartë.”[7], po ashtu tho­­­­të: “Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që All-lla­­hu të ju dojë.”[8]

Prej shenjave të kësaj dashurie është të stolisurit me mo­ralin e Pej­­gam­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, Alla­hu i madhëruar thotë:

﴿لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللهِ  أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ﴾

“Ju keni shembullin më të lartë në të dërguarin e Allahut.”[9]

O Allah i ynë! Ndriçoi zemrat tona me dashurinë ndaj Teje, ndaj Pej­­­gam­­berit dhe ndaj atyre që juve ju duan!

 

“Dyzet hadithe mbi moralin – me komentim” AhmedMuadhHakij

Përktheu: Agim Bekiri

[1] Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi

[2]Teube – 24

[3]Transmeton Buhariu

[4]Kalem – 4

[5]Fethul Bari/1-59

[6]Ahzab – 36

[7]Maide – 15

[8] Ali Imran – 31

[9]Ahzab – 21

0 7315

باب حب اللهِ

عن أَنَسِ بنِ مَالِكٍ، أَنّ رَسُولَ الله صلى الله عليه وسلم قالَ: “ثَلاَثٌ مَنْ كُنّ فِيِه وَجَدَ بِهِنّ طَعْمَ الإيْمَانِ: مَنْ كَانَ الله وَرَسُولُهُ أَحَبّ إِلَيْهِ مِمّا سِوَاهُمَا، وَأَنْ يُحِبّ المَرْءَ لاَ يُحِبُهُ إِلاّ لله، وَأَنْ يَكْرَهَ أَنْ يَعُودَ في الْكُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْقَذَهُ الله مِنْهُ، كَمَا يَكْرَهُ أَنْ يُقْذَفَ فِي النّارِ

  1. Transmeton Enesi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, se Pej­gam­be­ri, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, ka thënë: “Kush i ka tre gjëra, e ka shi­ju­ar ëmbëlsinë e imanit: ta dojë Allahun dhe Pejgamberin më shumë se çdokënd, ta dojë vëllain e tij vetëm për hir të Allahut dhe të urrejë kthi­min në kufër (mosbesim) pasi që Allahu e ka shpëtuar, ashtu siç urren të hidhet në zjarr.”[1]

Allahu i madhëruar thotë:

﴿قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللهُ﴾

“Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që All-lla­hu të ju dojë.”[2], po ashtu thotë:

﴿وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ﴾

“Dashuria e atyre që besuan Allahun është shumë më e fortë”[3]

Ky është një hadith madhështor, është themel prej the­me­leve të Is­la­mit. Dijetarët, Allahu i mëshiroftë, thonë: Kup­­timi i fjalës“ëm­bël­sia e ima­nit” është kënaqësia që ndien besimtari gjatë kryerjes së punëve të mira dhe përballimit të vështirësive për të qenë Allahu dhe i Dërguari të kënaqur duke i dhënë përparësi tërë kësaj ndaj të mirave të kësaj bo­te. Dashuria e robit ndaj Allahut të madhëruar shprehet du­ke zbatuar urdhrat dhe duke mos e kundërshtuar. Në të njëj­tën mënyrë realizohet edhe da­shu­ria ndaj Muhamedit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të.

Kadi Ijadi thotë: “Ky ha­dith ka të njëjtin kuptim sikur ha­dithi: “Ka shijuar imanin ai i cili ësh­të i kënaqur që zot i tij të jetë Alla­hu, fe e tij Islami dhe pejgamber i tij Mu­­hamedi” për arsye se dashuria ndaj Allahut, Pej­gam­be­rit si dhe dashuria ndaj myslimanit dhe urrejtja e mosbesimit nuk janë të vërteta përpos tek ai që ka bindje të fortë, i qe­­tësohet me të shpirti, i zgjerohet gjoksi, e imani përzihet me mishin dhe gja­kun e tij. Ky ësh­të ai i cili shijon ëmbëlsinë e imanit.”[4]

Nëse njeriu mediton do vërejë se të gjitha dhuntitë që i po­se­don ja­në nga Allahu, Ai është Dhu­ruesi i tij, Ai e kri­joi nga as­gjëja, ia dhuroi dëgjimin, shikimin, forcën, diturinë, pa­su­ri­në dhe au­to­­­­ritetin. Ai është Zoti i Gjithmëshirshëm, Hyji Bujar, Fur­ni­zuesi i Urtë që ka edhe ci­lësi tjera të përsosura dhe të larta. Tërë kjo obligon da­shu­ri­në e plotë dhe të pastër ndaj Allahut, derisa ta dojë tërë atë që e do Allahu dhe ta urrejë atë që e urren Allahu. Allahu i madhëruar thotë:

﴿فَلاَ وَرَبِّكَ لاَ يُؤْمِنُونَ حَتَّىَ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لاَ يَجِدُواْ فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُواْ تَسْلِيمًا﴾

“Për Zotin tënd jo, ata nuk janë besimtarë (të asaj që të zbriti ty as të asaj para teje) derisa të mos zgjedhin ty për të gjykuar në atë kon­flikt mes tyre, e pastaj (pas gjykimit tënd) të mos ndiejnë pakënaqësi nga gjy­ki­mi yt dhe (derisa) të mos binden sinqerisht.”[5],

Pej­gam­be­ri, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Asnjëri nuk ka besuar përderisa pasionet e tij të ndjekin atë me të cilën jam dërguar.”[6]

Atëherë kur dashuria rrënjoset në zemër, trupi lëvizë në për­puth­je me atë dashuri dhe urrejtje.

Dashuria ndaj Allahut ndahet në dysh: farz (e detyruar) dhe mustehab (e preferuar)

Dashuria e detyruar është ajo dashuri e cila nxit zbatimin e urdhrave të Allahut, mos rënien në mëkate dhe pajtimin me ka­de­rin (pa­­racaktimin) e Allahut. Ai i cili bie në mëkat duke bërë një vepër të nda­­­­­luar apo duke kjo është për shkak cungimit të da­shu­ri­së së tij ndaj Alla­hut, për arsye se i jep përparësi ep­shit të tij. Cungimi i imanit ndonjëherë është rezultat i lëshimit të shfre­­­nuar në gjërat e lejuara (mubah) e cila trashëgon shkujdesin (gafle) që si rrjedhojë sjell rritjen e shpresës mbi frikën e mëkatit apo vazhdon me shpresë derisa të bëjë mëkat. Për këtë të fun­dit aludon hadithi i Pej­gam­be­rit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të:

“Nuk është besimtar zinaqari në kohën kur bën zina”[7]

Dashuria e preferuar është ndjekja e vazhdueshme e veprave vull­­­­­­­­­ne­ta­re dhe largimi nga dyshimet. Ata të cilët kanë këtë cilësi, za­ko­nisht ja­në të rrallë.[8]

Thëniet profetike vërtetojnë se dashuria ndaj Alla­hut është fak­tor i mjaftueshëm për të arritur shpëtimin. Një njeri e pyeti Pej­gam­­berin, lavdia dhe paqja qofshin mbi të:

“Kur do të ndodhë kijameti o i Dërguar i Allahut? Pej­gam­­beri tha: Çka ke përgatitur për atë ditë? Ai u për­gji­gj: Nuk kam përgatitur shumë na­maz, agjërim e lëmoshë, mirëpo unë e dua Allahun dhe të Dërguarin e tij. Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, tha: Ti do jesh me atë që e do”[9]

Prej shenjave të dashurisë ndaj Allahut i madhëruar është zba­timi i urdhrave të Allahut dhe largimi nga ndalesat e Tij. Sa i ta­kon asaj që pretendojnë disa mëkatarë se gjoja e duan Allahun e nga ana tje­tër bëjnë mëkate, ajo është gënjeshtër dhe shpifje e tyre. Allahu i madhëruar thotë: “Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë eja­ni pas me­je që Allahu t’ju dojë.”[10]

Imam Shafiu thuri këto vargje:

Kundërshton Zotin e pastaj deklaron dashuri ndaj Tij?!

Ky është absurditet i qartë për atë që logjikon.

Sikur dashuria jote të ishte e sinqertë, do t’i bindeshe Atij!

Sepse ai që do ndonjërin edhe e dëgjon!

EbuJa’kubNehrexhurij ka thënë: Çdonjëri i cili preten­don se e do Alla­hun kurse punët e tij nuk përkojnë me urdhrat e Allahut, pretendimi i tij është i ko­të. Çdonjëri që mendon se e do Alla­hun dhe nuk i fri­ko­het Atij, ai është i mashtruar.

JahjaibënMuadhi ka thënë: Nuk është i sinqertë ai që pre­ten­don se e do Allahun dhe nuk i respekton kufijtë e Tij.

Ruvejmi u pyet për dashurinë dhe tha: da­shu­ria është përputhshmëria në të gjitha çështjet.

O Allah, bëje dashurinë ndaj Teje më të dashur për ne se vetët to­na, familjet, pasurinë dhe fëmijët tonë. Bëje da­shurinë ndaj Teje më të da­shur për ne se sa uji i ftohtë kur jemi të etur!

O Allah, pastroi zemrat tona nga varësia e ndokujt tjetër për­veç Te­je dhe na bën prej atyre që i do dhe të duan!

 

“Dyzethadithembimoralin – me komentim” Ahmed MuadhHakij

Përktheu: AgimBekiri

 

[1] Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi

[2] Ali Imran – 31

[3]Bekare – 165

[4]Sahihul Muslim-sherh Ennevevij 2/13-14

[5]Nisa – 65

[6] Transmeton Begaviu në Sherh essune, kurse Ibën Rexhebi gjërësisht ka studiur këtë hadith në libirin e tij Xhamiul ulumi vel hikem

[7]Transmeton IbënMaxhe

[8]Fet-hulBari 1/61

[9]Transmeton Buhariu

[10]Ali Imran – 31

0 4342

باب الإخلاص وإحضار النية

عن عمر بن الخطَّاب – رضي الله عنه – قال: سمعت رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول: “إِنَّمَا الأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ، وَإِنَّمَا لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى، فَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ إِلَى دُنْيَا يُصِيبُهَا، أَوْ إِلَى امْرَأَةٍ يَنْكِحُهَا، فَهِجْرَتُهُ إِلَى مَا هَاجَرَ إِلَيْهِ.”

  1. Transmetohet nga OmeribënHattabi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili tho­­të: kam dëgjuar Pejgamberin, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, duke thënë:

 “Veprat vlerësohen sipas nijetit dhe çdonjëri shpërblehet në sajë të nijetit të tij. Ai që ka bërë hixhret (emigrim) për shkak kësaj bote, ta fi­to­jë atë, ose për shkak të ndonjë gruaje, të mar­tohet me të, hixhreti i tij vlerësohet sipas qëllimit që ka patur.”[1]

Alla­hu i madhëruar thotë:

﴿وَمَا أُمِرُوا إِلاَّ لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاء وَيُقِيمُوا الصَّلاَةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ﴾

“Ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhu­ro­nin All-lla­­hun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largohen prej çdo be­si­mi të kotë, ta falin namazin, të japin zeqatin, se ajo është feja e drej­të.”[2]Po­ash­tu thotë:

﴿لَن يَنَالَ اللهَ لُحُومُهَا وَلاَ دِمَاؤُهَا وَلَكِن يَنَالُهُ التَّقْوَى مِنكُمْ﴾

“Tek All-llahu nuk arrin as mishi e as gjaku i tyre (kur­ba­nëve), por te Ai arrin bindja e juaj.”[3]

Imam Neveviu thotë: nijeti është qëllimi që shpreh ven­dos­­mërinë e zemrës.[4]

Hadithi i sipërpërmendur na bënë të ditur se nuk ka vepra të sak­ta pa nijet. Në Librin e Allahut është aluduar një gjë e tillë. Alla­­hu i madhëruar thotë:

﴿وَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ فِيمَا أَخْطَأْتُم بِهِ وَلَكِن مَّا تَعَمَّدَتْ قُلُوبُكُمْ﴾

“Nuk është ndonjë mëkat juaji ajo për çka keni gabuar, por (është më­kat) ajo që zemrat tuaja e bëjnë qëllimisht.” (Ahzab – 5), dhe fjala e Alla­hut i madhëruar “Tek All-llahu nuk arrin as mishi e as gja­­ku i tyre, por tek Ai arrin bindja e juaj.”[5]

IbënAbbasi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, për kuptimin e këtij aje­ti thotë: “…mirëpo tek Ai arrin nijetet e juaja”[6]

Të gjithë myslimanët pohojnë vendin e lartë që zë ky hadith, dobitë e shumta që nxirren nga ai dhe vërtetësinë e tij. Imam Sha­fiu dhe dijetarë të tjerë thonë: Ky hadith paraqet një të tre­tën e Is­la­mit. Është argument për shtatëdhjetë kapituj të Fikhut.

Disa të tjerë thonë: ky hadith paraqet një të katërtën e Islamit. Ab­du­­rah­manibënMehdij thotë: secili që mendon të shkruaj ndonjë libër du­het që të përmendë këtë hadithnë fillim të librit për t’ia tërhequr vërejtën kër­kuesit të diturisë që të përmirësoj nijetin e tij.[7]

Nijeti është një nga elementet kryesore të moralit ngaqë çdo lë­viz­je apo mos lëvizje vullnetare nuk kryhet pa tre gjëra: pa dije, vullnet dhe veprim.

Veprat ndahen në tre grupe:

1 – vepra të mira (ta-at): Vërtetësia e këtyre veprave dhe shu­më­fi­sh­i­mi i tyre është e lidhur ngushtë me nijetin.

2 – vepra që nuk qortohen e as lavdërohen (mubahat): Po ashtu kë­to vepra janë të lidhura ngushtë me nijetin, ato mund të bëhen vep­ra të mira apo të këqija, varësisht prej nijetit. Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Ati për ndokënd mund të jetë shpërblim, për ndokënd tjetër nevojë kurse për të tretin mëkat.”[8]

3 – vepra të këqija (elmeasi): Këto vepra nuk ndërrojnë për­mbajtjen e tyre për shkak nijetit. Nuk lejohet që ndonjë injorant të kuptojë nga hadithi “Veprat vlerësohen sipas nijetit” se punët e këqija (mëkatet) shn­dë­­rrohen në punë të mira sipas nijetit, sikur ai që përgojon ndo­një­rin duke respektuar tjetrin, apo ai i cili ushqen një të varfër nga pa­su­ria e huaj.

Kategoritë e nijetit janë:

1 – Hatri apo pëshpërima në vete: këtë njeriu nuk mund ta lar­go­jë nga vetvetja e tij. Allahu i madhëruar me mëshirën dhe bu­­­ja­ri­në e tij ia falë këtij umeti gjërat që u bien ndërmend apo pëshpërimën e shpirtit nëse ato nuk zënë vend tek ai, duke u bazuar në ha­di­thin e Pej­gam­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të:

“Allahu ia fali umetit tim atë që u pëshpërimë shpirtrat nëse ata nuk e shprehin apo veprojnë.”[9]

2 – Synimi për të vepruar: Në këtë fazë nëse njeriu sy­non të bëjë një vepër të mirë, ai shpërblehet edhe nëse nuk e vepron, e nëse e vep­ron shpër­blehet me dhjetë të mira ose më tepër. Sa i përket vep­ra­ve të këqija, aty gjejmë dallim. Ai i cili synon të bëjë një të keqe mirëpo nuk e bën, atij nuk i regjistrohet asnjë mëkat, e nëse e braktisë sy­ni­min e tij për hir të Alla­hut, ka një shpërblim. Nëse e vepron atë të ke­qe, i regjistrohet një mëkat. Tërë kjo është rezultat i mëshirës së Allahut ndaj robërve të tij. Pej­gam­be­­ri, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Allahu thotë: Kur robi im synon të bëjë një të keqe, mos e regjis­tro­­ni deri sa ta veprojë. Kur ta veprojë regjis­troni aq sa ka bërë. Nëse e brak­­­tisë për hir Timin, regjis­troni për të një të mirë. Kur robi Im sy­non të bëjë një të mirë mirëpo nuk e vepron, regjistroni për të një të mi­rë, e në­se e vepron, regjistroni për të dhjetë të mira deri në shta­të­qind.”[10]

3 – Vendosmëria dhe këmbëngulja për të vepruar: Në këtë fazë – Alla­­hu e di më së miri – shpërblehet njeriu vetëm në­se paraqiten para tij pen­ge­sa jashtë dëshirës dhe fu­qisë së tij dhe nuk kursen as­pak mun­din e tij për të vepruar atë të mirë. Pejgmaberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, në një rast duke udhëtuar për në Tebuk tha:

“Vërtetë, disa njerëz që kanë mbetur pas nesh në Me­dine, nuk ke­mi kaluar kodër as luginë, e të mos jenë me ne. Ata i ka frenuar ar­sy­e­ja.” Kur­­se në një transmetim tjetër qëndron: “Na kanë shoqëruar në shpër­­blim”[11]

Lusim Allahun e Madhëruar, Zotin e Arshit fisnik që ta na i pas­trojë nijetet tona, t’i kemi vetëm për hir të Tij dhe punët tona të përkojnë me ligjin e Tij të drejtë.

“Dyzethadithembimoralin – me komentim” Ahmed MuadhHakij

Përktheu: AgimBekiri

[1] Buhariu dhe Muslimi

[2]Bejjine – 5

[3]Haxh – 37

[4]Fet-hulBari 1/13

[5]Haxh – 37

[6]BustanulArifin 23

[7]Sahihul Muslim – sherhenneveveij, 13/53

[8]Buhariu

[9]Buhariu

[10]Transmeton Buhariu

[11]Transmeton Buhariu

0 1880

Dy anët e leximit të ngjarjeve të njëjta

Një tregim që i ndodhi një shkrimtari… që na bën vaki shpeshherë…

Një shkrimtar i madh, u ul përballë bibliotekës së tij, mori lapsin dhe nisi të shkruaj:

Në vitin që lamë pas…

  1. Bëra një operacion dhe hoqa fshikëzën e tëmthit
  2. Qëndrova në shtrat disa muaj
  3. Arrita të gjashtëdhjetat
  4. Braktisa punën time të rëndësishme në shtëpinë botuese ku kam punuar 30 vjet
  5. Më vdiq babai
  6. Djali ra në provim, në fakultetin e mjekësisë, ngase nuk mori pjesë në ligjërata disa muaj për shkak një aksidenti në komunikacion

E në fund të faqes shënoi: sa vit i keq, deri në maksimum!!

Në dhomën e tij hyri bashkëshortja, vuri re shqetësimin e tij. Iu afrua, dhe nga pas, sipër supit të tij lexoi ç‘kishte shkruar i shoqi. Doli nga dhoma me qetësi.. pa thënë asgjë. Pas disa minutave u kthye me një letër në dorë. E lëshoi qetë afër letrës së të shoqit. Ai mori letrën e saj në dorë dhe filloi të lexojë:

Në vitin që lame pas…

  1. U shërova nga dhimbjet e tëmthit nga të cilat kishe vuajtur shumë vite më parë
  2. Arrite të gjashtëdhjetat ndërsa shëndeti yt është i shkëlqyer
  3. Do kesh kohë të mjaftueshme pas pensionimit, për të botuar më shumë se një libër të rëndësishëm
  4. Babai yt jetoi 85 vite, pa i shkaktuar bezdi askujt dhe vdiq i qetë pa përjetuar dhimbje
  5. Biri yt shpëtoi jetën nga aksidenti dhe u shërua plotësisht, asnjë pasojë nuk i mbeti.

Dhe, e shoqja e mbylli letrën me fjalët: sa vit i mirë, Allahu na nderoi dhe çdo gjë përfundoi mirë!!

Vini re! Ngjarjet janë të njëjta, mirëpo shikimi ndryshon.. gjithnjë shikojmë atë që na mungon; prandaj nuk falënderojmë Allahun për begatitë..gjithnjë mendojmë rreth asaj që kemi humbur, për këtë pak falënderojmë për atë që na është dhënë. Allahu i madhëruar thotë: “Dhe me të vërtetë, Zoti yt është bamirës i madh i njerëzve, por shumica e tyre nuk janë falënderues” (Nemël: 73)

Përktheu: Agim Bekiri

 

0 1831

باب التَّخَلُّقِ بأَخْلاَق القرآن

سأل سعد بن هشام بن عامر عائشة – رضي الله عنها – فقال: يا أمّ المؤمنين أنبئيني عن خلق رسول اللّه صلى اللّه عليه وسلم؟ قالت: ألست تقرأ القرآن؟ قلت: بلى، قالت: فإن خلق رسول اللّه صلى اللّه عليه وسلم كان كان لقرآن.

  1. Sa‘dibënHishamibënAmiri e pyeti Aishen, radijall-llahu anha: “Oj në­­na e besimtarëve! Më trego për moralin e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe mëshira qofshin mbi të! Ajo tha: a nuk e lexon Kuranin?! Thash: Si jo! Tha: Morali i pej­gam­be­rit të Allahut ishte Kur‘ani.”[1]

Allahu, subhanehu ve teala, thotë:

﴿قَدْ جَاءكُم مِّنَ اللهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُّبِينٌ﴾

“Juve ju erdhi nga Allahu dritë dhe libër i qartë„[2]

Neveviu, Allahu e mëshiroftë, rreth kuptimit të hadithit të lartë­­për­men­­dur thotë: “Veprimi sipas tij (Kuranit), të nda­lua­rit në kufijtë e tij, marrja e edukatës nga ai, marrja mësim nga shembujt dhe tre­gimet e tij, meditimi rreth fjalëve të tij dhe drejt­ële­xi­mi i tij…“[3]

Përmendëm në temën paraprake, në “Burimi i moralit të lar­të”  se njoh­ja e të mirës dhe të keqes edhe pse arrihet nëpër­mjet na­tyrës së pastër të nje­ri­ut (fitre)prapëseprapë kjo dritë është e man­­­gët dhe shuhet nga zakonet sho­­që­ro­re, për këtë shkak urtësia e Allahut kërkoi që ta plotësojë këtë dri­të me dri­tën hyjnore “Dritë përmbi dritë”[4], poashtu Allahu i madhëruar, tho­të: “Juve ju erdhi nga Allahu dritë dhe libër i qartë„[5] besimtarit nuk i mbetet gjë tjetër përpos që të lexojë Kuranin, të zbatojë detyrimet, të ndjek urdhrat dhe të largohet nga ndalesat.

Filozofët tentuan që ta plotësojnë këtë mangësi të natyrës së njeriut (fit­res) duke venduar rregulla dhe pari­me mbi moralin, mirëpo do­li në shesh joprincipialiteti i tyre, ngaqë është absurde përkufizimi i eti­kës së njeriut në bazë të një rregulli, për këtë shkak në Is­lam të mirën e gjejmë në urdhrat e Kuranit dhe udhëzimin e Pej­gamberit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të.Allahu i madhëruar tho­të: “Juve ju er­dhi nga Allahu dritë dhe libër i qartë”[6] kurse Pej­gam­be­ri,lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Juve ua lash dy gjëra dhe nuk do të devijoni përderisa kapeni për to, Librin e Allahut dhe sunetin tim. ”[7]

Ekzistojnë disa rregulla islame të veçanta për di­­­­­­­­­sa zakone apo disa veprime:

1- Mesatari në të ushqyer dhe në shpenzim, larg shpër­do­rimit apo dorështrëngimit. Allahu i madhëruar thotë:

﴿وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَامًا﴾

“Edhe ata të cilët, kur shpenzojnë nuk janë as shpër­do­ru­es, as do­rë­­shtrë­nguar, por mbajnë një të mesme të drejtë mes dy anëve.”[8]

2- Gara në punë të mira, Allahu i madhëruar thotë:

﴿وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللهُ جَمِيعًا﴾

“Secili (popull) ka një anë, drejt të cilit ai kthehet (në falje). Garoni pra, drejt gjithçka që është mirësi. Kudo që të jeni, Allahu do t’ju gru­mbu­­llojë të gjithëve.”[9]

3- Ndihma e ndërsjellë për mirësi e jo në të keqe. Alla­hu i madhëruar thotë:

﴿وَتَعَاوَنُواْ عَلَى الْبرِّ وَالتَّقْوَى وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلَى الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَاتَّقُواْ اللهَ إِنَّ اللهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ﴾

“Ndihmoni njëri tjetrin në mirësi e devotshmëri dhe mos ndi­h­mo­­ni një­ri tjetrin në mëkat e armiqësi. Dhe kini frikë Allahun se pa­dy­­shim Alla­hu është i Ashpër në ndëshkim.”[10]

4- Sjellja e butë me të tjerët. Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, i tha Aishes:

“Çdo gjë që shoqërohet me butësi është e bukur, e nëse hiqet butësia, ajo  shëmtohet.”[11]

5- Të duash për vëllain tënd atë që e do për veten prej gjërave të mi­­ra: Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Asnjëri nuk e ka plotësuarbesimin përderisa të dë­shi­rojë për vëllain e tij atë që e dëshiron për vete.”[12]

6- Mosvënia nishan ndonjë gjë të gjallë, për ta qëlluar, siç vihen sen­­­de të lëkurës dhe të tjera. Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Mos e bëni qëllim për ta goditur ndonjë gjë që ka shpirt.”[13]

“Dyzet hadithe mbi moralin – me komentim” AhmedMuadhHakij

Përktheu: Agim Bekiri

[1] Transmeton Muslimi

[2] Maide – 15

[3]Sherh Sahihul Muslim

[4]Nur – 35

[5]Maide – 15

[6]Maide – 15

[7]Maliku në Muvetta

[8]Furkan – 67

[9]Bekare – 148

[10]Maide – 2

[11]TransmetonMuslimi

[12]TransmetonBuhariu

[13]TransmetonMuslimi

0 1373

“Dhe adhuroje Zotin tënd deri të vijë ty e vërteta (vdekja)” (Hixhr:99)

Gjatë muajit të Ramazanit isha më afër Allahut të Madhërishëm, falja namaz vullnetar më shumë, e ndjeja kënaqësinë e adhurimit, lexoja Kuran më shumë, namazet i falja në xhami me xhemat, nuk shikoja atë që është e ndaluar që të mos e njollosja agjërimin tim, por… pas ramazanit e humba këtë kënaqësi e këto ndjesi në adhurimet e mia. Tani nuk e kam atë vullnet për vepra të mira siç e kisha na Ramazan, shpesh më ik namazi i sabahut me xhemat, më janë pakësuar namazet nafile, leximi i Kuranit gjithashtu… e të tjerat me radhë!

A ka për këtë gjendje ndonjë zgjidhje?

Po ka, për ty o vëlla dhe motër e nderuar do të përmendim 10 metoda për vazhdimësinë tënde në rrugën e Allahut, mundësisht ashtu siç ke qenë gjatë muajit të Ramazanit të jesh edhe pas tij.

E para: dhe para çdo gjëje kërko nga Allahu ndihmë sepse Ai të ka udhëzuar dhe kërko nga Ai që të të forcojë ne fenë e Tij, ashtu siç është lutur Resulullahu alejhi salatu ue selam, kurse ne e dimë shumë mirë se sa më shumë se Resulullahu sal-lallahu alejhi ue selem, kemi nevojë për këtë lutje! Ngase Allahu i Madhërishëm i ka lavdëruar në Kuran ata të cilët luten dhe thonë: “Zoti ynë mos na i lako zemrat tona pasi na i drejtove, na dhuro mëshirën Tënde, pasi që vetëm Ti je Dhuruesi më i madh.” (Ali imran:8) Madje vetë i Dërguari i Allahut-paqa dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, për këtë është lutur duke thënë: “O Ti që i rrotullon zemrat, ma përforco zemrën në fenë Tënde (Transmeton Tirmidhiu) kurse në një version tjetër: “O Ti që i kthen zemrat, ma kthe zemrën time në ibadetin për Ty. (Transmeton Muslimi)

E dyta: Ndeja me njerëz të mirë dhe të devotshëm si dhe prezantimi në hallkat ku përmendet Allahu, në vendet ku mbahen këshilla për fenë e Allahut të Madhërishëm apo vizita e vazhdueshme e nxënësve të dijes apo vëllezërve në përgjithësi prej të cilëve inshAllah çdo herë përfitojmë.

E treta: Njohja me jetëpërshkrimin e dijetarëve dhe njerëzve të dalluar në historinë e islamit, sahabëve, tabiinve, tabi-tabiinve dhe meditimi se si ata e kanë kuptuar këtë fe të ndritshme, e si pasojë kanë bërë që ky islam të arrijë në disa kontinente madje edhe të jenë më krenarët e më të lartit, gjë e cila sot nuk është e pranishme në umetin islam madje është e humbur dhe kujtohet me shumë nostalgji… Por duke mos harruar se ajo nuk është e pamundshme nëse ne marrim rrugën e tyre duke i ndjekur, e pa dyshim se nëse ne marrim këtë rrugë do ta gjejmë Allahun e Madhërishëm Ndihmëtarin më të mirë në këtë drejtim.

E katërta: Leximi i librave, dëgjimi i këshillave të hoxhallarëve të ndryshëm të cilët pa dyshim duke interpretuar fjalën e Allahut të Madhërishëm dhe të Resulullahut-paqa dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, kjo ngjall tek ne ambicie dhe vullnet për punë të mira.

E pesta: Të jemi të kujdesshëm në faljen e pesë kohëve të namazit dhe në agjërimin kaza të atyre ditëve që na kanë mbetur pa i agjëruar gjatë muajit të Ramazanit sepse kur robi i respekton kufijtë e Allahut i Madhërishëm Ai kënaqet me të.

E gjashta: Të kemi kujdes edhe në veprat vullnetare edhe në qoftë se janë të pakta, pasi që për këtë Resulullahu-paqa dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Veprat më të dashura tek Allahu janë veprat e vazhdueshme edhe në qoftë se janë pak.”

E shtata: Të mundohesh e të bësh një planprogram që të mësosh përmendësh sa të kesh mundësi nga libri i Allahut i Madhërishëm, pra Kurani e në të njëjtën kohë të mundohesh ta kuptosh e ta lexosh atë që e thua gjatë namazeve që ajo të të bëjë të jesh i përqendruar gjatë faljes së namazit.

E teta: Ta shpeshtosh dhikrin – të përmendurit e Allahut dhe istigfarin – kërkimin e faljes tek Allahu sepse këto vepra ndoshta duken të vogla por tek Allahu i Madhërishëm ata janë shumë të vlefshme dhe kanë shpërblim të madh inshAllah.

E nënta: Largohu sa më larg nga ato gjëra që ta prishin qetësinë e zemrës qofshin ato vepra, shokë, vende, libra, revista, muzika etj.

E dhjeta: Së fundi të këshilloj vëlla i dashur të pendohesh sa më shumë e sa më shpesh, pasi që siç ka ardhur në hadith të Resulullahut-paqa dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, se: ”Allahu i Madhërishëm kënaqet me robin e Tij i cili pendohet pas mëkateve që i bën më shumë se sa njeriu i cili është në shkretëtirë e humbë devenë e tij me të cilën udhëtonte duke i humbur edhe shpresat se do të jetojë e kur e gjen atë nga gëzimi i madh i thotë Allahut : Unë jam zoti yt, e ti je robi im.”

Këto janë vetëm disa pika të cilat shpresojmë se besimtarin do ta mbajnë në binarët e Ramazanit, do ta bëjnë atë të kujdesshëm edhe pas Tij, do ta bëjnë atë që ai përsëri të mbetet i lidhur me Allahu, madje kjo na është urdhëruar edhe nga Allahu, i Cili thotë: “Dhe adhuroje Zotin tënd deri të vijë ty e vërteta (vdekja)”.(Hixhr:99)

Nuk duhet haruar edhe diçka shumë të rëndësishme mbi të cilën duhet vendosur theksi fort, apo kjo pikë duhet shtjelluar pak më seriozisht e ajo është që mos u kthehemi mëkateve për arsye se Zoti i Ramazanit është edhe Zot i muajve të tjerë. Pra mos ta shkatërrojmë atë që e kemi ndërtuar me duart e tona prej veprave të mira, se prej shenjës së pranimit të veprës së mirë është pasimi i saj me të mirë. Madje këtë thënie na e përforcon edhe fjala e dijetarëve kur kanë thënë: “Shpërblimi i një të mire, është një e mirë pas sajë, ai që e vepron një vepër të mirë dhe pastaj e pason me një vepër tjetër të mirë, kjo është shenjë se Allahu ia ka pranuar këtë të mirë, e nëse pas ndonjë vepre të mirë ka bërë një vepër të keqe, kjo është sinjal se Allahu ia ka refuzuar atë vepër të mirë”.

Kurse kthimi në mëkate pas pendimit prej saj është krim dhe mëkat më i madh se sa para saj. Kurse ju besimtarë para jush e keni peshoren ku maten të mirat dhe të shëmtuarat e juaja, thotë Allahu i madhëruar: “Ata, që u rëndohet peshorja (e punëve të mira), janë të shpëtuar. Sa për ata që do të kenë peshore të lehta, mu ata do të jenë (njerëzit) që kanë humbur vetveten, duke qëndruar përherë në Xhehenem”. (Muminun 102-103) Ndërsa në suren Ali Imran Allahu thotë diçka edhe më të madhe sa i pëker mëkateve: “(Kini frikë) ditën, kur çdokush do ta gjejë përpara atë që ka punuar mirë dhe atë që ka punuar keq, duke dëshiruar që midis tij dhe së keqes së tij, të ketë largësi të madhe”. (Ali Imran 30)

Jo rastisht përpara se ne të mendojmë në këtë drejtim është kujdesur Allahu që ne të qëndrojmë stabil në këtë gjendje edhe në periudhën post-ramadaniane duke na këshilluar që ta shoqërojmë agjërimin e Ramazanit me agjërimin e 6 ditëve të muajit Sheval, ka thënë i Dërguari i Allahut-paqja e Allahut qoftë mbi të: “Kush e agjëron muajin e Ramazanit dhe e përcjell me gjashtë ditë të muajit Sheval, do të shpërblehet si të kishte agjëruar tërë vitin.” (Transmeton Muslimi)

Në përsëritjen e agjërimit pas Ramazanit ka shumë dobi, e ne do të cekim disa prej tyre:

  1. Prej saj e kemi dobinë se agjërimi i këtyre gjashtë ditëve pas Ramazanit është si namazi nafile pas farzit, i plotëson mangësitë dhe të metat. Shumica e njerëzve në agjërimin e tyre obligativ kanë mangësi dhe me agjërim vullnetar plotësohen ato mangësi dhe të meta.
  2. Prej dobive tjera është se përsëritja e agjërimit pas Ramazanit është shenjë e pranimit të agjërimit të muajit Ramazan. Allahu-azze ue xhel,kur ia pranon robit veprat e begaton pas saj me punë të mira, siç thonë disa se e mira shpërblehet me një të mirë pas saj.
  3. Prej begative poashtu është se përsëritja e agjërimit pas Bajramit aludon në dëshirën e robit që të agjëron dhe se ai nuk është lodhur dhe mërzitur prej agjërimit të Ramazanit.
  4. Prej dobive është se agjëruesve të Ramazanit shpërblimet e tyre u ndahen ditën e Bajramit. Ajo është ditë e shpërblimeve, prandaj rikthimi me agjërim në ditët e Shevalit konsiderohet si falënderim për këto begati. Begati më të madhe se sa falja e mëkateve nuk ka. Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, falte namaz nate derisa i ënjteshin këmbët. Kur i thuhej: E bën këtë e Allahu t’i ka falur të gjitha gabimet e shkuara dhe ato të ardhme?!Ai përgjigjej: A të mos jem rob falënderues?! Allahu, subhanehu ue teala, robërit e tij i urdhëroi ta falënderojnë begatinë e agjërimit duke e përmendur Atë, Ai tha: “(Të agjëroni ditët e lëshuara më vonë) Që të plotësoni numrin, ta madhëroni Allahun për atë se ju udhëzoi dhe që të falënderoni.”(Bekare – 185) Pra prej falënderimit për dhuntinë e agjërimit të Ramazanit është agjërimi i ditëve të Shevalit më pas, madje disa muslimanë të gjeneratave të para kur falnin namaz nate të nesërmen gdhiheshin agjërues që me këtë ta falënderojnë Allahun për dhuntinë e faljes së namazit të natës. Uehb b. Uirdi kur pyetej për shpërblimet e disa ibadeteve siç është Tavafi dhe të tjera thoshte: Mos pyetni për shpërblimet e këtyre veprave, por pyetni se si duhet të falënderojmë, kur na mundësohet nga Allahu ta bëjmë atë vepër të mirë.
  5. Prej dobisë së agjërimit të këtyre ditëve është edhe se me agjërimin e gjashtë ditëve të Shevalit plotësohet shpërblimi sikur të ishte realizuar agjërimi pandërprerë të tërë vitit.

Dijeni o të nderuar vëllezër dhe motra se veprat me të cilat robi afrohet tek Zoti i tij gjatë Ramazanit, e afrojnë atë tek Allahu poashtu edhe pas mbarimit të Ramazanit, dhe se ai Allah i cili shpërblen dhe mëshiron gjatë Ramazanit është po i njejti Allah i cili shpërblen dhe mëshiron edhe pas Ramazanit. Dhe sa Ai Allah i cili fal dhe udhëzon gjatë Ramazanit është po i njejti Allah i cili fal dhe udhëzon pas mbarimit të Ramazanit .

Që ta kryejmë agjërimin e këtyre ditë sa më mirë duhet ditur edhe këto çështje:

Sa i përket asaj se a mund ti agjërojmë 6 ditët e Shevalit përpara kompensimit të ditëve të Ramazanit dijetarët kanë mendime të ndryshme rreth kësaj çështjë, mirëpo e vërteta është se ajo e cila duhet bërë më parë është kompensimi i ditëve të Ramazanit pastaj agjërimi i 6 ditëve, sepse ka thënë i Dërguari i Allahut-paqja e Allahut qoftë mbi të: “Kush e agjëron muajin e Ramazanit dhe e përcjell me gjashtë ditë të muajit Sheval, do të shpërblehet si të kishte agjëruar tërë vitin.” kurse ai i cili i agjëron gjashtë ditët përpara ditëve që ka ti kompensojë, nuk e ka përcjell akoma Ramazanin, mirëpo ka përcjellur një pjesë të Ramazanit dhe se kompensimi është obligim kurse agjërimi i 6 ditëve të muajit Sheval është i pëlqyeshëm, kurse obligimit çdo herë i jepet përparësi përpara veprave vullnetare-nafile.

Nuk duhet haruar gjithashtu se agjërimi i gjashtë ditëve të Shevalit është sunet i vërtetuar nga Pejgamberi-salallahu alejhi ue selem, dhe lejohet të agjërohen një pas një, ose të ndara, sepse Pejgamberi i Allahut nuk e përcaktoi që këto ditë të agjërohen njëpasnjëshëm apo të ndara. Këto ditë nuk është e patjetërsueshme të agjërohen menjëherë pas Fitër Bajramit, mirëpo është e lejuar të fillohet me agjërimin e tyre një ditë ose disa ditë pas Bajramit.

Si përfundim themi vëlla i dashur mos u bëj prej atyre qe e njohin Allahun i Madhërishëm dhe fenë e tij me obligimet e saj vetëm gjatë Ramazanit sepse për këta njerëz selefet – të parët tanë të mirë kanë thënë: Mjerë për atë popull që e njeh Allahun vetëm në Ramazan. Pra nuk kalon asnjë ditë prej jetës së muslimanit vetëm se në të ka mundësi që të vepron vepra të mira të cilat e afrojnë kah Allahu, madje të qënurit besimtarë në këtë botë është posti më i lartë i mundshëm edhe nëse jemi më të varfërit në këtë botë, pasi që çdo ditë që kalon ne po e ndërtojmë xhenetin tonë dhe e zbukurojmë me veprat, fjalët, dhikret dhe adhurimet tona, a nuk pasurohen njerëzit dhe vrapojnë pas posteve pikërisht për këtë punë, që ta ndërtojnë dunjanë e tyre? Po porse “ndërtimi ynë” është më i sigurtë sepse i yni është i përhershëm kurse i tyre është i përkohshëm, prandaj o ju musliman falënderoni Allahun për këto begati dhe shfrytëzoni ato në nënshtrime ndaj Allahut dhe mos i humbni ato me mohim dhe shkujdesje, sepse pikëllimi më i madh i besimtarëve në ditën e gjykimit do të jetë për kohët kur kanë mundur ta përmendin Allahun nuk e kanë përmendur e si pasojë kanë humbur grada e grada në xhenetet e Allahut, pra të jemi nga ata që koha është gjëja më me vlerë tek ne…

Pregatiti:Nexhat Ceka

0 25244

Falënderimi i takon Allahut ndërsa përshëndetjet qofshin mbi Pejgamberin, familjen e tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tij deri në ditën e Gjykimit.

Në shkrimin e kaluar e cekëm se i vdekuri mundet të përfiton edhe pas vdekjes së tij dhe për këtë dëshmojnë Allahu dhe i Dërguari i Tij. Veprat që mundet të përfiton i vdekuri janë të shumta dhe të llojllojshme dhe ato vijnë si rezultat i veprave të tij dhe gjurmëve të këtyre veprave që i ka punuar duke qenë i gjallë dhe poashtu mundet t’i vijnë edhe prej të tjerëve të cilët dëshirojnë t’i bëjnë mirë vëllait të tyre musliman.

Poashtu ka edhe vepra tjera për të cilat njerëzit mendojnë se të vdekurit munden të përfitojnë nga to po në fakt ato vepra bien në kundërshtim me parimet fetare dhe i vdekuri nuk përfiton asgjë nga to. Ato vepra janë të përhapura me të madhe në shoqëritë tona dhe nga to ai që përfiton nuk është i vdekuri po janë disa të gjallë të cilët tentojnë që nëpërmjet veprimit të këtyre veprave të arrijnë deri në fitimin e diçkaje nga të mirat materiale të kësaj dynjaje që padyshim se Allahu në to nuk do të zbret bereqetin e Tij.

Cilat janë veprat që të vdekurit nuk i bëjnë dobi pas vdekjes së tij?

– Mbjellja e luleve apo drunjve dhe fletëve të pallmave mbi varre.

Dijetari i njohur dhe myftiu i mëhershëm i Arabisë Saudite, Abdulaziz ibën Bazi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Nuk ligjësohet mbjellja e luleve apo pemëve dhe gjërave tjera mbi varre për arsye se këtë asnjëherë nuk e ka vepruar i Dërguari i Allahut,alejhi salatu ue selam, dhe halifët e drejtë”.

Kurse atë që e veproi i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, me dy të vdekurit që Allahu ia mundësoi t’i dëgjon dënimet e tyre në varr dhe mbi varret e tyre vëndoi fleta të pallmave me qëllim që Allahu t’ua lehtëson atyre dënimin, kjo është e veçantë për të. Nuk ka ardhur asnjë transmetim tjetër se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, e ka vepruar të njëjtën më vonë me ndokënd tjetër dhe muslimanëve nuk u takon që të shpikin adhurime që nuk i ligjësoi Allahu i Madhëruar. Shiko: “Fetava Islamije” 2/52, dhe “Dispozitat e xhenazeve” f. 253. Shejh Albani.

– Thirrja e ezanit tek varri.

Dijetari Abdurrahman ibën Hasen, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Thirrja e ezanit tek varri është një risi që nuk pranohet në fenë e Allahut dhe që nuk e ka ligjësuar Allahu dhe që nuk e ka vepruar asnjëri nga ata që e meritojnë të ndjeket rruga e tyre”. Shiko: “Durer Sunije” 5/142.

– Të mëshuarit e fytyrës me shuplakë dhe grisja e rrobave. 

I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, thotë: “Ai i cili rreh faqet e veta, që gris rrobat dhe që kërkon e ndjek rrugët e sjelljet e Xhahilijetit (padijes para Islame), një i tillë nuk është prej nesh”. (Buhariu).

Ebu Musa, Allahu qoftë i kënaqur nga ai, tregon se ai u sëmur rëndë, humbi ndjenjat dhe nuk mundi t’i përgjigjej as gruas së tij kur kishte vënë kokën në prehrin e saj. Kur erdhi në vete tha: “Unë jam larg dhe i lirë prej atyre që ishte larg dhe i lirë edhe i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam. Dhe vërtet se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, është i pafajshëm ndaj një gruaje që qan me zë e vajton (apo që rreh fytyrën), ndaj asaj që rruan kokën dhe ndaj asaj që shqyen rrobat (kur i bie fatkeqësi)”. (Buhariu).

Aishja, Allahu qoftë i kënaqur nga ajo, tregon: “Kur Pejgamberit, alejhi salatu ue selam, i erdhi lajmi për vrasjen e Ibën Harithas, Xhaferit dhe Ibën Revahas, ai, alejhi salatu ue selam, u ul dhe rrinte i dëshpëruar, ndërsa unë e vështroja nga e çara e derës. Erdhi një burrë dhe i tha se gratë e Xhaferit po qanin (ulërinin). Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, e urdhëroi atë që t’i ndalonte. Burri shkoi dhe u kthye duke thënë se ai u kishte thënë atyre të pushonin, por ato nuk e dëgjonin. Pejgamberi,alejhi salatu ue selam, tha: “Ndaloji ato!” Kështu, ai shkoi përsëri dhe prapë u kthye për herë të tretë dhe tha: “O i Dërguari i Allahut! Për Allah! Ata nuk na dëgjojnë më fare (nuk kemi fuqi mbi to për t’i ndaluar).” (Aishja) shtoi: “I Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, e urdhëroi që të shkonte dhe t’ua mbushte gojën atyre me dhe”. (Buhariu).

Në disa  shoqëri ku jetojnë muslimanët ka gra të posaçme të cilat shkojnë edhe i vajtojnë të vdekurit me të holla dhe kështu i nxisin edhe anëtarët e tjerë të familjes që ta vajtojnë të vdekurin duke menduar se me këtë i bëjnë mirë e në fakt vetëm se i bëjnë dëm dhe i vdekuri nuk përfiton asgjë prej kësaj vepreje.

Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, thotë: “Ai i vdekur për të cilin vajtohet, ai ndëshkohet për këtë të vajtuar për të”. (Buhariu).

Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, thotë: “Vajtuesja nëse nuk pendohet para vdekjes, në Ditën e Gjykimit do të ketë rroba  prej katranit dhe këmishë prej xherebit (sëmundje e cila e kap trupin dhe e lë me pasoja)”. (Muslimi).

Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë. “Prej udhëzimit të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, ka qenë qetësia gjatë sprovave dhe fatkeqësive dhe kënaqësia me caktimin e Allahut, falënderimi i Allahu dhe thënia IN’NA LIL-LAHI UE IN’NA ILEJHI RAXHIUN (Ne jemi të Allahut dhe tek Allahu është kthimi i jonë). Ai, alejhi salatu ue selam, është distancuar nga ajo që i gris rrobat e saja kur e godet fatkeqësia, apo e ngrit zërin duke bërtitur, apo e rruan kokën”. Shiko: “Zadul Mead” 1/527.

– Thënia e “tallkënit” dhe leximi i Kuranit tek varri.

“Tallkën” rrjedh nga fjala arabe Et Telkin që do të thotë rikujtimi i dy dëshmive të vdekurit pasi që të varroset dhe poashtu rikujtimi i tij për përgjigjet që duhet t’i përgjigjet i vdekuri melekëve kur të vijnë dhe ta pyesin se: Kush është Zoti yt, kush është i Dërguari yt dhe cila është Feja jote. Shiko: “Durer Sunije” 5/86 dhe “Reudal Murbi” 3/123.

Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Prej udhëzimit të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, nuk ka qenë ulja tek varri i të vdekurit për të lexuar Kuran, dhe asnjëherë nuk ia ka lexuar “tallkënin” të vdekurit ashtu siç veprojnë njerëzit sot kurse hadithi të cilin e përcjell imam Taberaniu, Allahu e mëshiroftë, nga Ebu Umameh, Allahu qoftë i kënaqur nga ai, është i dobët dhe nuk merret si argument. Poashtu prej udhëzimit të tij, alejhi salatu ue selam, nuk ka qenë që të mblidhen dhe të han ushqim dhe t’i lexohet nga Kurani të vdekurit, as te varri i të vdekurit e as më vonë, dhe kjo e tëra është prej risive që nuk ka zbritur Allahu ligje për to”.  Shiko: “Zadul Mead” 1/523-527.

– Leximi i Fatihas dhe Suretul Ihlas dhe sureve tjera tek varri.

Leximi i Fatihas për të vdekurit dhe Jasinit tek varret dhe leximi i Kul Huve Allahu Ehad njëmbëdhjetë herë është prej risive në fe për të cilat Allahu nuk ka zbritur asnjë  ligj. Shiko: “Dispozitat e xhenazes” f. 325. Shejh Albani.

Dijetari Muhamed Salih el Uthejmin, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Për leximin e Fatihas për të vdekurit nuk di se ka argument prej Synetit dhe për këtë arsye ajo nuk i lexohet. Baza në adhurime është ndalesa derisa të vijë argumenti që e konfirmon të kundërtën dhe se ajo është prej ligjeve të Allahut të Madhëruar”. Shiko: “Fetava Islamije” 2/52.

– Lënia e Mus’hafit tek varrezat për t’iu lexuar të vdekurit.

Ibën Tejmije, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Lënia e Mus’hafit tek varrezat me qëllim leximi për të vdekurit tek varret është një risi në fe të cilën nuk e kanë vepruar asnjë prej të parëve tanë”.  Shiko: “Mexhmua el Fetava” 24/301.

– Lënia e vakëfit për lexim të Kuranit, faljen e namazeve vullnetare, bërjen e dhikrit me qëllim që shpërblimet t’i shkojnë të vdekurit.

Shejh Albani, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Prej risive në fe është lënia e vakëfit e sidomos të hollave nga ana e të vdekurit për të lexuar Kuran apo për të falur namaze vullnetare apo për të bërë dhikër apo për t’i dërguar salavate të Dërguarit të Allahut,alejhi salatu ue selam, dhe për t’ia dhuruar shpërblimet shpirtit të atij që e ka lënë vakëfin apo shpirtit të atij që e viziton të vdekurin tek varrezat”.  Shiko: “Dispozitat e xhenazeve”. F. 321. Shejh Albani.

– Bërja e hatmeve për të vdekurit dhe mbledhja e njerëzve në një vend për të lexuar Kuran për të vdekurit.

Bërja e hatmeve, vepër e cila është e shpërndarë shumë nëpër shoqëritë tona është një vepër nga e cila nuk përfiton i vdekuri po përfiton vetëm se ai që e lexon edhe atë jo në shpërblime po në të holla.

Ibën Tejmije, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Marrja e njerëzve me qira për të lexuar Kuran dhe për t’ia dhuruar të vdekurit shpërblimet nuk është prej ligjeve të Allahut dhe si vepër nuk e ka pëlqyer asnjë prej ulemave. Nëse i jep sadaka për të vdekurin  lexuesit të Kuranit  kjo pranohet dhe i bën dobi të vdekurit për arsye se kjo është lëmoshë dhe të gjithë muslimanët janë unik se lëmosha i shkon të vdekurit”. Shiko: “Mexhmua el Fetava” 24/300- 316.

Dijetari Muhamed Salih el Uthejmin, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Tubimi i njerëzve nëpër shtëpi për t’i lexuar Kuran të vdekurit nuk ka bazë në fe dhe nuk e ka vepruar asnjëri prej të parëve tanë Allahu qoftë i kënaqur nga ata. Tubimi tek familja e të vdekurit dhe leximi i Kuranit dhe ushqimi i të pranishmëve dhe të ngjashmet me të, kjo e tëra është prej risive në fe për të cilat Allahu nuk ka zbritur ligje”. Shiko: “Fetava Islamije” 2/54.

– Leximi i Jasinit për të vdekurit.

Kjo vepër është një ndër më të kërkuarat në mesin e njerëzve të cilët dëshirojnë t’i bëjnë dobi të afërmeve të tyre që kanë ndërruar jetë  mirëpo edhe kjo është nga ato vepra që përfiton vetëm se i gjalli edhe atë materialisht e jo i vdekuri.

Dijetarët janë unik në atë se leximi i sures Jasin për të vdekurin është vepër e cila nuk i shkon të vdekurit. Ekziston mospajtim mes tyre se a lejohet të lexohet pran atij që është në prag dhe moment të vdekjes apo jo? Shumica e dijetarëve e ndër ta Hanefitë, Shafitë dhe Hanbelitë e pëlqejnë leximin e sures Jasin pran atij që është në momentin e vdekjes dhe argumenti i tyre është hadithi të cilin e shënon Ebu Davudi dhe imam Ahmedi nga  hadithi i ibën Jesarit, Allahu qoftë i kënaqur nga ai, i cili thotë se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Lexojani të vdekurve kaptinën Jasin”.

Ky hadith është i dobët dhe imam Neveviu, Allahu e mëshiroftë, në librin e tij “El Edhkar” dhe ibën Haxheri, Allahu e mëshiroftë, në librin e tij “Et Telhis”. Poashtu e përcjell ibën el Arabi nga Darukutnij, Allahu i mëshiroftë,  se hadithi është i dobët.

Imam Ahmedi e shënon një gjurmë nga disa prej selefit ku ceket se ia lexuan njërit i cili ishte në momentin e vdekjes Jasinin dhe e cekën e se nëse i lexohet kjo sure i lehtësohet gjendja.

Ibën Haxheri, Allahu e mëshiroftë, në librin e tij “El Isabeh” e cek se zinxhiri i kësaj gjurmoje është i mirë. Shiko: “El Mexhmua” 5/105, “Sherh Munteha el Iradat” 1/341 dhe “Hashijetu ibën Abidin” 2/191.

Ibën Tejmije, Allahu e mëshiroftë, është i të njëjtit mendim se pëlqehet të lexohet  Jasini pran atij që është në momentin e vdekjes dhe thotë:”Leximi i Kuranit për të vdekurit është risi në fe krahas leximit i cili bëhet pran atij që është në momentin e vdekjes, dhe leximi i Jasinit në këtë rast pëlqehet”. Shiko: “El Ihtijarat” f. 91.

Sipas tyre shkaku i pëlqimit të kësaj sureje është se kjo sure në vete përmban teuhid dhe përgëzim me xhenet për atë që vdes me teuhid të pastër, pastaj rikujtimin e ahiret e kështu me radhë dhe kjo e bën që shpirti të përgëzohet dhe me atë t’i lehtësohet dalja nga trupi i njeriut. Shiko: “Metalib Uli Nuha”.1/837.

Imam Maliku, Allahu e mëshiroftë, është i mendimit se urrehet leximi i Jasinit apo diçka nga Kurani pran atij që është në momentin e vdekjes për arsye hadithi është i dobët dhe kjo vepër nuk njihet tek njerëzit. Shiko: “Fevakih Devani”. 1/284, dhe “Sherh Muhtesar Halil” 2/137.

Shejh Albani, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Leximi i Jasinit pran atij që është në momentin e vdekjes dhe kthimi i tij kah Kibleja nuk lejohet për arsye se hadithi është i dobët”. Shiko: “Dispozitat e xhenazeve”. Shejh Albani

Është pyetur dijetari dhe myftiu i mëhershëm i Arabisë Saudite Abdulaziz ibën Bazi, Allahu e mëshiroftë, se a lejohet që të lexohet surja Jasin pran atij që është në momentin e vdekjes dhe është përgjigjur: “Leximin e Jasinit pran atij që është në prag të vdekjes disa nga dijetarët e kanë pëlqyer duke u bazuar në hadithin e ibën Jesarit i cili e transmeton nga Ebu Othman Nehdij dhe disa nga dijetarët hadithin e konsiderojnë se është i dobët dhe e cekin se transmetuesi i hadithit nuk është Ebu Othman Nehdij po Ebu Othman njeri tjetër i cili nuk njihet dhe hadithi nuk mundet të pranohet si i vërtetë dhe për këtë arsye nuk preferohet leximi i tij. Ata që e pëlqyen leximin e Jasinit pran atij që është në momentin e vdekjes menduan se hadithi është i mirë dhe e morën si argument, mirëpo leximi i Kuranit atij që është i sëmurë është çështje e mirë dhe ndoshta Allahu i bën dobi kurse veçimi i Jasinit nuk mundet të merret si bazë për arsye se ky hadith është i dobët”. Shiko: “Fetava ibën Baz”. 13/93.

Është pyetur dijetari i nderuar Ibën Uthejmini se a është sipas Sunetit këndimi kaptinës Jasin pranë të sëmurit për vdekje apo jo dhe është përgjigjur:”Këndimi i kaptinës Jasin pran muslimanit afër vdekjes është Sunet tek shumë dijetarë. Janë bazuar në hadithin e Pejgamberit: “Lexojani kaptinën Jasin të vdekurve”. Por këtë hadith disa dijetar e kanë bërë të dobët. Pra, ata që e shohin këtë hadith si të vërtetë leximi i kësaj kaptine pran të sëmurit për vdekje është Sunet. Ndërsa ata që e shohin hadithin e dobët një gjë e tillë nuk është Sunet”. Shiko: “Fetava ibën Uthejmin”. 17/72.

Prej këtyre argumenteve shihet qartë se dijetarët janë unik në atë se leximi i Kuranit në përgjithësi dhe leximi i Jasinit në veçanti për të vdekurin është risi në fe për të cilën Allahu nuk ka zbritur ligj dhe se mospajtimi mes tyre është se lejohet që të këndohet pran atij që është në momentin e vdekjes me qëllim që t’ia lehtëson dhembjet në ato momente dhe t’ia lehtëson daljen e shpirtit me rikujtimin e ahiret dhe xhenetit të Allahut.

– Ngritja e varrezave, meremetimi i tyre, shënimi i fjalëve miradije për ta etj.

Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, ceket se i kishte porositur Aliun, Allahu qoftë i kënaqur nga ai: “Të mos lësh statuja pa prishur dhe varr të ngritur pa rrafshuar“. (Muslimi)

Në një transmetim tjetër thuhet: “As statuja, buste pa i prishur mos lë“.

Varr i ngritur është ai i cili dallohet prej varreve të tjera. Ai duhet të rrafshohet, të barazohet me të tjerët që të mos mendohet se banori i këtij varri ka ndonjë cilësi të veçantë qoftë kjo pas një farë kohe.

 Transmetohet nga i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, në hadithe të vërteta se ai ka ndaluar të suvatohen varret me llaç gëlqereje, të ulet mbi to, të ndërtohet mbi to, apo të shkruhet në to, e gjithë kjo ngase suvatimi i tyre dhe të ndërtuarit mbi to është metodë që shpien në madhërimin e të varrosurve dhe adhurimin e tyre.

 Pra shihet se prej udhëzimit të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, nuk ka qenë meremetimi i varreve, ngritja e tyre, ndërtimi i tyre, shënimi fjalëve miradije mbi ta siç e veprojnë sot shumë nga muslimanët dhe kjo e tëra është risi e cila nuk pranohet në fenë e Allahut. Kush mendon ndryshe le të sjell argumentet që dëshmojnë se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, i ka vepruar këto risi të cilët i veprojnë muslimanët sot nëpër varreza derisa ka arritur çështja që njerëzit të mendojnë se varret janë pronë private e jo pronë e muslimanëve dhe se ata munden të bëjnë me to çka të dojnë. Nëse vazhdohet që çdo varr i muslimanit të meremetohet dhe mos të ketë hapësirë që pas një kohe të varroset në të njëjtin varr musliman tjetër atëherë do të detyrohemi që në çdo skaj të qyteteve të ndërtojmë varreza apo ndoshta edhe qytete të tëra t’i shëndrrojnë në varreza, Allahu na ruajt.

 Qëllimi i shkrimit në varre është qëllimi shënimit të fjalëve miradije që i bënin në kohën e injorancës pra para Islamit dhe që e njëjta sot veprohet nga disa musliman dhe dijetarët e cekin se kjo nuk lejohet kurse shënimi i emrit dhe mbiemrit të vdekurit apo vizatimi i ndonjë shenje me qëllim që të dallohet varri kjo lejohet.

 – Përkujtimi i të vdekurit në ditën e shtatë apo ditën e dyzet.

 Baza është se kjo është traditë e Faraonëve para ardhjes së Islamit e cila më vonë u përhap tek muslimanët dhe kjo është një vepër e keqe dhe risi në fe e cila nuk pranohet në fenë e Allahut dhe nuk ka asnjë bazë as nga Kurani e as nga Syneti e as nga të parët tanë se duhet të bëhet ndonjë manifestim për të vdekurin qoftë ajo menjëherë pas vdekjes së tij apo ditën e shtatë apo të dyzetën apo pas një viti. Kjo është e tëra risi dhe traditë e keqe tek Egjiptasit e vjetër. Shiko: “Dispozitat e xhenazes”. Shejh Albani dhe “Fetava Islamije”. 2/56.

– Veçimi i vizitës së varrezave natën dhe ditën e Bajramit.

Është bërë traditë që muslimanët ditën e Bajramit apo natën e Bajramit t’i vizitojnë varrezat dhe të bëjnë Bajram me të vdekurit. Ka prej ta tyre që i japin përparësi të vdekurve para të gjallëve dhe i sheh se menjëherë pasi që e falin namazin e Bajramit nisen për tek varrezat dhe i harrojnë të gjallit. Kjo padyshim se bie në kundërshtim me fenë dhe logjikën e shëndoshë. Të vdekurit nuk dëgjojnë dhe atyre nuk u intereson Bajrami, ata e jetojnë jetën e tyre në varr, ka prej tyre që ndoshta dënohen a muslimanët e shkretë shkojnë dhe ia urojnë festën e Bajramit!. Vizita e varrezave është e lejuar madje i Dërguari i Allahut,alejhi salatu ue selam, ka nxitur që ato të vizitohen për arsye se ta mundëson që të lutesh për muslimanë dhe ta rikujton ahiret mirëpo vizitën nuk e ka veçuar me ndonjë ditë po thjesht muslimani mundet t’i viziton për çdo ditë.

Dijetari Muhamed Salih el Uthejmin, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Dalja natën e Bajramit me qëllim vizite të varrezave është risi në fe për arsye se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, nuk ceket se e ka vepruar këtë vepër dhe se e ka caktuar ndonjë ditë të posaçme për të vizituar varrezat e sidomos ditën e Bajramit. Përcillet se i Dërguari i Allahut, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Ruajuni nga risitë në fe, çdo risi në fe është bidat dhe çdo bidat është devijim dhe çdo devijim të çon në zjarr”.

– Këndimi i Mevludit dhe Qelimeve.

Këto dy vepra janë të shpërndara me të madhe në trevat tona dhe njerëzit mendojnë se janë adhurime të caktuar nga ana e Allahut po në fakt qëndron e kundërta. Këto forma të adhurimeve nuk kanë qenë të njohura as në kohën e Pejgamberit, alejhi salatu ue selam, as në kohën tri gjeneratave të arta (sahabët, tabi’inët dhe gjenerata që erdhi pas tyre), por ajo është risi që filloi të praktikohet te muslimanët disa qindra vite pas përfundimit të shpalljes.

Në fund të shekullit të katërt hixhrij, në Egjipt u formua shteti Fatimij i Shijave armiqve më të mëdhenj të Allahut dhe u shfaq për herë të parë në historinë e muslimanëve festimi i lindjes së Pejgamberit, alejhi salatu ue selam. Këtë e thotë el Makrizij kur përmend ditët e kalifëve Fatimij, të cilët e festonin ditën e mevludit dhe e bënin festë. Prej mevludëve më kryesorë ishin gjashtë: mevludi i Pejgamberit, alejhi salatu ue selam, i Aliut, Allahu qoftë i kënaqur nga ai, i Hasenit, Husejnit dhe i Fatimes,  Allahu qoftë i kënaqur nga gjithë ata, si dhe i kalifit që ishte prezent.

Me këtë u vërtetua edhe fjala e të Dërguarit të Allahut, alejhi salatu ue selam, i cili ua tërhoqi vërejtjen muslimanëve që mos t’i pasojnë jobesimtarët në traditat dhe festat e tyre dhe një prej tyre është edhe mevludi për arsye se më herët krishterët e morën si festë të përvitshme lindjen e Isait, alejhi selam. Ata e bënë atë festë madhështore duke vepruar në të gjëra të shëmtuara, harame të ndryshme, si pirja e alkoolit, nën justifikimin ditë gëzimi dhe lumturie.

Pra, kjo është origjina ku e mbështesin festimin e datëlindjes së Pejgamberit, alejhi salatu ue selam,  dhe për këtë imam es Sehavij thotë: “Kur kryqtarët lindjen e Pejgamberit të tyre e bënë festën më të madhe, pasuesit e Islamit kanë më përparësi në respektim”.

Kjo gjë vërtetohet edhe nga fjala e të Dërguarit, alejhi salatu ue selam, që thotë: “Do t’i pasoni ata që kanë qenë para jush pëllëmbë për pëllëmbë dhe bërryl për bërryl. Edhe sikur të hynë në vrimën e hardhucës, edhe aty do t’i pasoni“.  Pra, kjo është origjina e mevludit.

Kurse sa i takon “Qelimeve”, kjo fjalë rrjedh nga gjuha arabe “el Kelime” që do të thotë fjalë dhe tek ne për qëllim e kanë thënien e fjalës së shehadetit disa mijë herë me shpresë se kjo fjalë do t’i bën dobi të vdekurit. Të parët që e kanë shpikur këtë vepër janë Shijat dhe ceket se njëri nga ata e kishte pa një ëndërr ku i vdekuri i kishte pas thënë të thotë për të disa mije herë shehadetin dhe ai do të hyn në xhenet.

Këto të gjitha janë pallavra të shejtanëve Shija ku tentuan dhe tentojnë ta shkatërrojnë fenë e pastër të Allahut dhe njeriu i mençur dhe i logjikshëm nuk bie në këtë kurth të shejtanit, mirëpo ajo çka më shumti çudit është qëndrimi i hoxhallarëve tanë që tentojnë ta argumentojnë me argumente të ndryshme këtë risi në fe edhe pse vet e dinë se i vdekuri prej saj nuk ka asnjë dobi po thjesht nuk dëshirojnë t’i humbin bizneset e tyre dhe t’i mbushin xhepat e tyre madje disa Shija filluan të ankohen se hoxhallarët e tanë nuk u lanë për biznes asgjë ua morën bukën me përhapjen e kësaj vepre në mesin tonë dhe të gjithë ata që e kundërshtojnë këtë risi në fe konsiderohen si ekstremistë dhe me fe tjetër. Ata e harrojnë faktin se Muhamedi, alejhi salatu ue selam, këtë vepër nuk e ka vepruar dhe nuk ka nxitur dhe poashtu shokët e tij me të cilët Allahu ka qenë i kënaqur me ta dhe ata kanë qenë të kënaqur me Allahun nuk e kanë vepruar e në mesin e tyre edhe Ebu Hanifja.

Pra, ata harrojnë se atë pasuri që e marrin është pasuri e fituar me haram dhe se ky haram ua mbush barqet e tyre me zjarr dhe barqet e familjeve të tyre i mbushin me zjarr dhe Allahu për këtë arsye edhe i nënçmon para masës ku jetojnë dhe veprojnë.

Kjo ishte ajo e tëra që pata mundësi me lejen e Allahut ta përmbledhi rreth temës takon se çka i bën dobi dhe çka nuk i bën dobi të vdekurit dhe e lus Allahun e Madhëruar që këto fjalë të na bëjnë dobi në dynja dhe ahiret dhe e lus Allahun që të vdekurit tanë t’i mëshiron, t’i fal, varret e tyre t’i ndriçon dhe zgjeron dhe në xhenetin e Tij të na bashkon.

Përgatiti dhe përkthehu: Irfan JAHIU

123...21i rradhës Faqja 1 nga 21

NA NDIQNI NË

REVISTA ALBISLAM (Nr, 1 - 99) Albislami ishte edhe një revistë Islame në gjuhën shqipe, e cila vazhdon të synon përhapjen e diturisë fetare dhe rrënjëzimin e metodologjisë së ehli suneh uel xhemaa, te të gjithë myslimanët e rajonit dhe te ata të cilët hulumtojnë pas të vërtetës.
Numri i parë i kësaj reviste doli më 29 Gusht 2003. Ajo kishte nëntë rubrika atëherë, kurse ka aritur deri në trembëdhjetë, plus editoriali. Ajo ka vazhduar të botohet një herë në muaj që atëherë e deri në të arritur numrin 99 në Tetor 2011. Shumë arsye sollën deri në pauzimin e saj, me shpresë që një ditë do e sheh dritën përsëri.

MË TË LEXUARA

© Copyright 2003 - AlbIslam.com