Arhiva DitoreOct 6, 2014

0 1265

Një njeri kishte një dele të majme e cila nuk donte të ushqehet përveç me jonxhë të njomë e të gjelbër, mirëpo zotëria i saj nuk kishte përpos tagjisë së tharë, prandaj vendosi që t’i bëjë deles një hile. I veshi një palë syze të gjelbra dhe tagjia e tharë u bë “e gjelbër” dhe delja mendoi se ishte jonxhë e njomë, kështu filloi të ushqehet me të.

Kjo ishte një barsoletë që na e rrëfenin derisa ishim të vegjël. Nuk kam menduar se do të paraqitej nevoja për rrëfimin e saj në ndonjë shkrim serioz.

Pasi që meditova rreth gjendjes tonë aktuale vërejta se ne, ndonjëherë, veshim këto syze mirëpo me një dallim, ato i veshim në mendjet dhe mendimet tona. Shumë herë gjërat përreth nesh i shikojmë nëpërmjet një thjerrëze të vogël dhe mundohemi ta ngjallim çdo që brenda saj.

Këto syze, nëpërmjet të cilave i shohim gjërat, mund të jenë diapazoni ynë i diturive dhe përvoja ynë e kufizuar. Mund të jetë ndonjë shkollë me thirrje dhe mendime të veçanta, ose shoqëria ynë në të cilën u rritëm dhe jetojmë, e kjo shoqëri ka veçoritë dhe natyrën e saj që e dallon prej tjerave.

Shikimi nëpërmjet syzave të kufizuara ngurtëson mendimin, shton hapësirën e gjykimeve subjektive në dëm të gjykimeve objektive të cilat përmbajnë kushtet më të rëndësishme të mendimit të shëndoshë. Tërë kjo do të thotë se ne në shumë rraste do të marrim qëndrime të gabuara e që filli i gabimit do të jetë në paaftësinë e të menduarit apo studimit të thellë, gabime të cilat do të jenë më shume se relativiteti njeri.

Prej shembujve që argumentojnë këtë:

1- Në teori shumë herë i përfshijmë shumëanshmërinë apo sferat dhe lëmit e ndryshme dhe besojmë se kjo është kërkesë e kohës madje edhe domosdoshmëri. Flasim rreth kësaj gjëje, thërrasim në të, mirëpo kur kalojmë në praktikë, ato lëmi që pajtohen me ëndjet tona u japim rrëndësi të madhe ose me fjalë tjera ato lëmi që i kaplon thjerrëza jonë, kurse tjerat i nënvlerësojmë. Kjo lë tragë në qëndrimet tona. Pranimi ose refuzimi i sferave ndoshta pikënisjen e ka në bazë të ndikimit të tyre dhe ndikimit të sferave që pajtohen me shikimin tonë.

2- Kur i vlerësojmë qëndrimet e tjerëve apo mundin, veprimtarinë dhe produktin e tyre, këtë e bëjmë nëpërmjet thjerrëzës tonë zvogëluese. Ne, për shembull, kur kemi një mendim i cili na mbisundon, tepër, na pëlqen ai i cili pajtohet me ne në këtë gjë dhe nënvlerësojmë atë që na kundërshton. A nuk është realitet fakti që disa të rinj të udhëzuar pranojnë ose refuzojnë dijetarët në bazë të mendimeve të tyre rreth çështjeve të caktuara për të cilat mendojnë se kanë përparësi? Ata që kanë mendime të njëjta në çështje të caktuara ata kanë pozitë dhe famë, e ata që kanë mendim të kundërt ata janë njerëz që nuk kuptojnë… etj.

3- Kur vështrojmë problemet e umetit ose probleme të individëve, ndodh që t’i shikojmë nëpërmjet syzeve tona, qoftë duke vlerësuar kapacitetin apo rëndësinë e tyre. Në rraste të këtilla zhvleftësojmë disa probleme dhe dukuri e në anën tjetër e teprojmë dhe hiperbolizojmë çështjen e disa problemeve tjera. Ashtu siç shikojmë nëpërmjet tyre kur marrim zgjidhjen për këto probleme dhe zgjidhja që ua shërbejmë njerëzve bie nën ndikimin e shikimit tonë. Shembull më i qartë për këtë është ajo që ua ofrojmë njerëzve sikur zgjidhjet e problemeve edukative. Shumë prej këtyre zgjidhjeve tona nuk janë aktuale sepse ato burojnë nga shikimi ynë i gjërave dhe aktualiteti që kemi ne.

Njeriu serioz dhe i matur është ai që mendon në edukimin e gjeneratave të reja dhe ofron shërbim të dukshëm për umetin, mbush një zbrazëtirë të rëndësishme, mirëpo kur shfaq gjykimet e tij për atë që derdh mundin e tij për të mirën e umetit, që nuk e përfshinë rrethi brenda të cilit lëvizë ai, atëherë themi se gjykimi shfaqet në bazë të thjerrëzës së tij, e sheh se ai që mundohet të mbrojë aspektet e të mirës te njerëzit dhe skalitjen e tyre tek ata, dhe ai që mundohet të mbrojë njerëzit nga ndikimet dhe lajthitjet është prej atyre që humbin kohën e umetit dhe nënvlerësojnë çështjet tjera me rrëndësi.

Çdonjërit i takon ajo e mirë që e zotëron, çdonjërit i takon të mendojë dhe meditojë rreth çështjeve të umetit. Njerëzit nuk obligohen që t’i përfshijnë të gjitha përvojat apo t’i përsosin të gjitha sferat, mirëpo të kemi kujdes që mos të bëjmë nga studimet dhe meditimet tona syza nëpërmjet të cilave do t’i shohim të gjithë.

Përktheu: Agim Bekiri

0 1448

I falënduar qoftë Allahu i cili dërgoi të dërguarin e tij me udhëzim dhe fe të vërtetë, që ajo fe të dominojë mbi fetë tjera edhe pse këtë e urrejnë mosbesimtarët. Lavdërimet dhe bekimet e Allahut qofshin mbi imamin e pejgambereve, Muhammedin, mbi familjen, shokët dhe pasuesit e tij.

Një bandë e koptëve të cilët i dëboi vendi i tyre, Egjipti, dhe gjetën strehim në SHBA, prodhuan një film i cili ofendon profetin e Islamit, bën shpifje ndaj personalitetit të tij dhe shtrembëron fotografinë e Islamit dhe mësimeve islame. Të njëjtin film e mbushën me gënjeshtra duke qenë të vetëdijshëm, duke portretizuar një pjesë të urrejtjes që fshihet në zemrat dhe shpirtrat e tyre të sëmurë. Urrejtja shfaqet në gjithçka që del prej gojës së tyre, kurse ajo që fshehin në zemrën e tyre, është edhe më e madhe. Krahaso veprën e këtyre banditëve të sëmurë me veprën e ithtarëve të Islamit të cilët përmbahen nga aktrimi i personaliteteve të profetëve duke u frikësuar që të mos e ulin pozitën e lartë të tyre. Nëse je habitur, ke të drejtë të habitesh me disa njerëz që pretendojnë se janë ndjekës të Mesihut, të cilët ndjekin librin në të cilin përgëzohen me ardhjen e Muhammedit, sal-lallahu alejhi ue selem, të cilët jo vetëm që nuk mjaftohen me kundërshtimin e tij por i shfaqin dhe i shpallin armiqësi nga llojet e ndryshme.

Sa larg janë nga feja e tyre, akuzojnë profetët tjerë, me të njëjtat fjalë me të cilat është akuzuar profeti i tyre. Sa e mohojnë fenë e tyre për të cilën pretendojnë se e ndjekin. E falënderojmë Allahun i cili nxori në shesh realitetin e tyre për ata që mendojnë se ka hair dhe dobi në afrimin me ta. Ne kështu i shpjegojmë hollësisht shpalljet, në mënyrë që të qartësohet rruga e njerëzve të këqij.

Duke reaguar për këtë ndodhi do ti përmendim pikat në vijim:

  1. Ofendimi i pejgambereve dhe përçmimi i tyre është prej krimeve më të mëdha sipas mësimeve Islame. Me këtë vepër muslimani del prej fesë dhe dënohet me dënimin kapital për apostazi. Me këtë vepër anulohet marrëveshja me jomuslimanët, nëse kryesi i kësaj vepre është jomusliman. Në këtë rast lejohet mbytja e tij dhe detyrohen muslimanët ta luftojnë me mjetet që i posedojnë. Për këtë qëndrim nuk ka ndasi në mesin e muslimanëve. Këtë gjykim e zbatojnë instancat ligjore në vendet përkatëse islame dhe nuk është e drejtë e masës së thjeshtë për shkak të dëmeve të mëdha që mund të ndodhin.
  2. Qeveria e SHBA-ve duhet ta dijë se nuk ka mundësi ti strehojë dhe ti mbrojë ata që luftojnë Islamin dhe muslimanët, që ofendojnë fenë e tyre, Profetin e tyre, dhe pastaj të kërkojë prej botës  të pranojë se Amerika është vend i tolerancës dhe lirive (sa shumë po shpifin). Përkundrazi vërtetohet se ajo i toleron krimet e këtilla dhe ata që i bëjnë.
  3. Shteti i Amerikës, në pajtim ne ligjet hyjnore, me të drejtën ndërkombëtare dhe marrëveshjet ndërkombëtare, duhet ti burgos dhe ti gjykon keqbërësit e përmendur. Me veprën e tyre ata kanë ofenduar një fe të shenjtë, një Profet bujar, dhe miliona muslimanë. Vepra e tyre është po ashtu edhe krim ndaj vet popullit amerikan dhe ndaj interesave të tyre, nëse vetëm pak logjikojnë. Pretendimet e lirisë, për të cilët foli sekretarja e shtetit, dhe me të cilët i mbrojti keqbërësit, pse nuk përdoren për ata që mohojnë se ka ndodhur holokausti ndaj çifutëve. A thua vallë shenjtëria dhe pozita e profetëve është më e ulët se sa “shenjtëria” e gënjeshtrave të çifutëve. Duke e stërmadhuar atë ndodhi Amerika u bë shpatë e nxjerrë nga këllëfi për të mbrojtur çifutët dhe interesat e tyre.
  4. Muslimanët në Lindje dhe në Perëndim, në veçanti në Amerikë duhet të angazhohen në mbrojtje të fesë së tyre dhe Profetit të tyre. Ata duhet të mbrohen me gjitha mjetet të ligjësuar dhe që i posedojnë. Ata duhet ti padisin prodhuesit e këtij filmi që kanë ofenduar Profetin dhe muslimanët. Ata që nuk kanë mundësi nuk ngarkohen përtej mundësive. Janë ofenduar të Dërguarit e Allahut, alejhimu selam edhe më parë:  “Edhe para teje (o Muhamed!), shumë të dërguar janë mohuar, por ata e kanë duruar mohimin dhe lëndimin (që kanë pësuar), derisa u ka ardhur ndihma Jonë, sepse askush nuk mund t’i ndryshojë vendimet e Allahut. Ti tashmë ke dëgjuar për ata të dërguar.” (El En’am, 34)
  5. Mbi supet e sunduesve bie obligimi më i madh të mbrojnë Profetin e tyre, duke bërë presion mbi instancat që e mbrojnë këtë bandë të sëmurë, që i mbrojnë dhe arsyetojnë veprimet e këtilla armiqësore. Në të njëjtën kohë dijetarët, asambletë e ndryshme si dhe institucionet zyrtare fetare duhet të angazhohen në mbrojtje të Muhamedit, sal-lallahu alejhi ue selem, duke shpjeguar se çfarë duhet bërë dhe duke e bërë atë për të cilën kanë mundësi.

“Le të mos ju nxisë urrejtja ndaj njerëzve për të bërë padrejtësi. Bëhuni të drejtë, se kjo është më afër devotshmërisë dhe frikësojuni Allahut!” (El Maide, 8) prej drejtësisë është të mos dëmtohet paqedashësi për shkak të krimit që ka bërë tjetërkush.“Kushdo që bën diçka, punon për vete dhe askush nuk ngarkohet me barrën e tjetrit.” thotë Allahu, subhanehu ue te’ala. Çdo kush prej jomuslimanëve, për të cilin vërtetohet se ka hyrë në ndonjë vend islam me marrëveshje dhe rrugë ligjore, që ka leje qëndrimi ose është vendosur në të, nuk lejohet të dëmtohet përveç nëse  shpreh pajtim me ndonjë krim të këtillë. Të rinjtë duhet të respektojnë këshillat e dijetarëve dhe të mos fillojnë ndonjë veprim pasojat e të cilit nuk dihen.

  1. Në lidhje me veprimet që nga forma e jashtme duken se janë hakmarrje ndaj atyre që i strehojnë keqbërësit, duhet të dihet se ato veprime duhet të maten me peshoren e sheriatit. Reagimet në të cilët dominon dëmi ndalohen dhe ku kemi kundërshtim të sheriatit mohohet. Nga pasojat e dëmshme duhet të mbrohen muslimanët që kërkojnë të drejtat e tyre të ligjësuara. Me e drejtë është që me pasojat e dëmshme të ballafaqohen kërkuesit e rrëmujës, mbeturinat e sistemeve diktatoriale që  dëshirojnë që ti largojnë muslimanët nga qëllimi i tyre i lartë, nga mbrojtja e të Dërguarit të Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem,  dhe nga ndërtimi dhe mbrojtja e shtetit të tyre, në veçanti në Tunizi, Libi dhe Egjipt.

Në fund muslimanët duhet të janë të bindur se Allahu, subhanehu ue te’ala, do të mbrojë fenë e Tij, do të ndihmojë të Dërguarin e Tij. “Ata që kundërshtojnë Allahun dhe të Dëguarin e Tij, do të jenë në shkallën më të poshtëruar.” (El Muxhadile, 20); “A nuk i mjafton Allahu robit të Vet?!” (Ez Zumer, 36); “Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që të tallin, e të cilët, përveç Allahut, adhurojnë edhe zot tjetër. Do ta marrin vesh mirë ata! Ne e dimë mirë, që ty të ngushtohet zemra nga fjalët e tyre, andaj, lartësoje Zotin tënd duke e lavdëruar dhe bëhu prej atyre që i përulen Atij duke u falur! Dhe adhuroje Zotin tënd derisa të të vijë vdekja!” (El Hixhr, 95-99)

Le ta dinë muslimanët se mënyra me e mirë për të ndihmuar të Dërguarin e Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, është të kapen fortë për fenë Islame, të thërrasin në pasim të udhëzimit të tij, të zbatojnë sunnetin e tij, deri sa të vjen dita kur do të dalin para Allahut. Allahun e lusim të forcojë ushtrinë e Tij, të ndihmojë palën e Tij, të poshtërojë shirkun dhe ithtarët e tij. Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi vulën e profetëve dhe imamin e pejgamberëve, mbi familjen dhe gjithë shokët e tij.

Unioni i dijetarëve muslimanë

Kryetari: Shejh El Emin El Haxh

Sekretar: prof. dr. Nasir El Omer

Përktheu: m-r. Talha Kurtishi

0 1289

Të mençurit në përgjithësi, përfshirë këtu intelektualët dhe ekspertët, janë unikë në qëndrimin për nevojën e edukimit të individëve me fuqi të dalluar. Prodhimi i fortë është më i nevojshëm se ai i dobëti. Sukses është të jesh i aftë ta realizosh këtë synim.


Qasja tradicionale e paraqitur me anë të udhëzimeve të drejtpërdrejta, e shfaqur brenda bisedës se çfarë duhet dhe çfarë nuk duhet bërë, me urdhra dhe ndalesa, me sistem të rreptë drejtues, është detyrë, që me lehtësi munden ta kryejnë shumë njerëz.

Qasja e tillë kërkon njohuri të përkufizuara, person që ka guxim të urdhërojë dhe ndalojë dhe aftësi për të drejtuar të tjerët.

Ndërtimi i personalitetit të frytshëm dhe dobiprurës është detyrë e vështirë. Ajo kërkon që edukuesi të ketë aftësi të larta, prej të cilave do t’i veçojmë:

-Njohuri intelektuale të mjaftueshme, që janë bindëse për nxënësin. Ai nuk do të jetë në gjendje t’i edukojë ata që ka nën mbikëqyrjen, nëse nuk zotëron sasinë e duhur e njohurive, që janë thelbësore për atë angazhim.

– Gatishmëria për diskutim dhe komunikimi pozitiv.

-Vetëkontrolli dhe gatishmëria për të dëgjuar dhe debatuar rreth mendimeve ndryshe.

-Të zotërojë prova të pranueshme, të cilat i përdor në mënyra bindëse.

-Personalitet të fortë, që brenda aftësive dhe përgatitjes profesionale, me maturi dhe në qetësi, tejkalon problemet e mundshme.

-Situatat e ndryshme gjatë procesit edukativ i zgjidh në pajtim me detyrën e tij parimore – edukimin. Aftësi për të integruar qëllimet administrative brenda sistemit të qëllimeve edukative.

-Bashkëveprim me gjitha nëngrupet dhe faktorët, duke veçuar ata që dallohen si tipa rebelë, të cilët është tejet e vështirë që të nënshtrohen dhe kontrollohen.

Edukimi tradicional nënkupton ndjekjen e mënyrës tradicionale, rezultat me tipare nënshtruese, që e ul kokën dhe zbaton fjalët e edukatorit pa hezitim dhe pa vonesë. Ithtarët e kësaj metode merakosen kur shohin një mënyrë të menduarit që dallon nga mënyra e edukatorit. Ata s’i durojnë ata që parashtrojnë dilema thelbësore dhe refuzojnë zbatimin e urdhrave pa bindje logjike. Edukimi i tillë e ngarkon edukatorin. Ai tani duhet të njohë çfarë i bën dobi dhe çfarë e dëmton personin që synon të edukojë, i cili nuk di asgjë përpos nënshtrimit.

Të edukuarit në këtë klimë drejtohen dhe urdhërohen lehtë, porse dobia e tyre është e kufizuar. Ata s’janë aftësuar për role pozitive.

Ndoshta për disa skeptikë ky model është më i pranueshëm dhe më i qëndrueshëm përballë ndryshimeve. Realiteti është krejt ndryshe. Ata ndikohen më shpejt së tjerët, bindja e tyre ideologjike dhe metodike është me e dobët. Ata janë më të paaftët për të bindur të tjerët, duke nxjerrë në pah qëndrimet e tyre.

Nga ana tjetër, modeli i rebelit kronik nuk është gjithmonë dhe medoemos një model pozitiv. Rebelimi dhe kundërshtimi i tjerëve nuk është gjithmonë fenomen i shëndosh. Ai shpeshherë shfaqet si anomali në mënyrën e të menduarit, prirje për kundërshtim me synimin për të dalë në pah.

Vlerë të vërtetë ka mendimi i lirë dhe i pavarur, mendimi që dallohet me kritikë dhe fleksibilitet, mendim që përfiton nga përvoja e të tjerëve, mendim që integrohet në shpirtin e bashkësisë.

Përktheu: Talha KURTISHI

NA NDIQNI NË