Arhiva DitoreOct 31, 2014

0 4012

باب حب الرسول

عَنْ أَنَسٍ قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ -صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ -: “لاَ يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ وَالِدِهِ وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ.”

  1. Enesi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij përcjell se i Dërguari ka thënë: “Asnjëri nuk ka besuar derisa të mos më dojë mua më shumë se babai i tij, fëmija dhe njerëzit në për­gji­thësi”.[1]

Allahu i madhëruar thotë:

﴿قُلْ إِن كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَآؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُم مِّنَ اللهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّى يَأْتِيَ اللهُ بِأَمْرِهِ وَاللهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ﴾

“Thuaj (o i dërguar): “Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vë­lle­zë­rit tu­aj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që fri­ko­heni se do të dështojë, vend­ba­ni­met me të cilat jeni të kë­na­qur, (të gji­tha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dër­gu­a­ri i Tij dhe se luf­ta për në rrugën e Tij, atëherë, pritni derisa All-llahu të sjellë ven­di­min e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur.”[2]

Kuptimi i fjalës së Pejgamberit në ha­­di­thin e lartpërmendur “Asnjëri nuk ka be­su­ar…” është: asnjëri nuk e ka plotësuar besimin e tij.

Dije vëlla mysliman, ti që do këtë pejgamber fisnik, se dashuria ndaj tij është rrjedhojë e dashurisë ndaj Allahut si dhe fryt i saj. Çdo mysliman obligohet që t’i jep për­pa­rësi da­shu­risë ndaj pejgam­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, ndaj vetvetes së tij, pasurisë, prindit, fëmijës dhe tërë njerëzve në për­gji­thë­si. OmeribënHa­ttabi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, një rast i tha Pej­gam­be­rit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të:

“O i Dërguar i Allahut, vërtet ti je më i dashur tek unë se çdo gjë për­­veç vetes time! I Dërguar tha: Jo, pa­­sha Atë në dorën e të Cilit është shpir­ti im, derisa të jem më i da­shur se vet­vetja jote. Omeri tha: Tash, pa­sha Allahun, je më i dashur për mua se vetvetja ime. Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, tha: Tani po o Omer.”[3]

Njeriu e do një tjetër ose për shkak virtyteve me të cilat stoliset ai ose për shkak ndonjë të mire që ia ka bërë. Për Pejgamberin, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, Allahu i madhëruar thotë:

﴿وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ﴾

“Vërtet, ti je në një shkallë të lartë morali!”[4]

Nëse njeriu mediton rreth dobisë që ka përfituar nga Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, i cili e nxori atë prej errësirave të mosbesimit (kufrit) në dri­tën e besimit (imanit) drejtpërsëdrejti apo me ndonjë shkak, do të kuptojë gji­tha­shtu se Pej­gamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, është shkaktar për qën­dri­min e tij të përjetshëm në begatitë e Xhenetit, do të kuptojë se kjo është do­bia më e madhe në të gjitha aspektet dhe për këtë arsye dashuria ndaj Pejgamberit meri­ton të jetë më e ma­dhe se dashuria ndaj të tjerëve ngase dobia e cila është shkak për të da­shur atë është më e madhe se dobitë tjera, mirëpo nje­rë­zit dallojnë nga kjo pikëpamje varësisht prej vëmendjes apo pa vëmendjes kundrejt kësaj ndjenje. Nuk ka dy­shim se shokët e Pejgamberit, në më­ny­rë më të plotë e kanë kuptuar këtë sepse ky ësh­të fryti i kuptimit, kur­se ata më mirë e kuptuan këtë gjë.

Kurtubiu thotë: “Çdonjëri i cili beson me besim të vër­te­të në Pej­gam­­be­rin, nuk mund që të mos gjejë në veten e tij diçka prej kësaj dashurie që i kalon të gjitha dashuritë, vetëm se ata da­llojnë mes tyre. Ndonjëri e ndien këtë dashuri të për­mbu­shur, e tjetri te­për të mangët sikur ai i cili është fundosur në pasionet ndaj gj[rave të ndaluara, i mpirë nga shkujdesi në kohën më të madhe, mirëpo shumë prej tyre kur për­men­det Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, përmallohet dhe dëshiron ta sheh atë, i jep atij përparësi ndaj familjes, fë­mi­jës, pasurisë dhe prindit të tij, e sakrifikon veten në gjëra të rrezikshme. Në veten e tij gjen një nxitës që nuk ka më­dy­shje në të.”[5]

Prej shenjave të kësaj dashurie është të kapurit për su­ne­tin e Pej­gam­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, dhe zba­­­timi i urdhrave të tij. Alla­hu i madhëruar thotë:

﴿وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلاَ مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَن يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ﴾

“Kur All-llahu ka vendosur për një çështje, ose i dërguari i Tij, nuk i ta­kon (nuk i lejohet) asnjë besimtari dhe asnjë besimtareje që në atë çësh­tje të tyre personale të bëjnë ndo­një zgjidhje tjetër fare.”[6]

Prej shenjave të kësaj dashurie është të ndriçuarit me dri­tën e Pej­ga­m­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, si dhe të udhë­zuarit me udhë­­­zi­­min e tij, Allahu i madhëruar thotë:

﴿قَدْ جَاءكُم مِّنَ اللهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُّبِينٌ﴾

“Juve ju erdhi nga All-llahu dritë, dhe libër i qartë.”[7], po ashtu tho­­­­të: “Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që All-lla­­hu të ju dojë.”[8]

Prej shenjave të kësaj dashurie është të stolisurit me mo­ralin e Pej­­gam­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, Alla­hu i madhëruar thotë:

﴿لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللهِ  أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ﴾

“Ju keni shembullin më të lartë në të dërguarin e Allahut.”[9]

O Allah i ynë! Ndriçoi zemrat tona me dashurinë ndaj Teje, ndaj Pej­­­gam­­berit dhe ndaj atyre që juve ju duan!

 

“Dyzet hadithe mbi moralin – me komentim” AhmedMuadhHakij

Përktheu: Agim Bekiri

[1] Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi

[2]Teube – 24

[3]Transmeton Buhariu

[4]Kalem – 4

[5]Fethul Bari/1-59

[6]Ahzab – 36

[7]Maide – 15

[8] Ali Imran – 31

[9]Ahzab – 21

0 7290

باب حب اللهِ

عن أَنَسِ بنِ مَالِكٍ، أَنّ رَسُولَ الله صلى الله عليه وسلم قالَ: “ثَلاَثٌ مَنْ كُنّ فِيِه وَجَدَ بِهِنّ طَعْمَ الإيْمَانِ: مَنْ كَانَ الله وَرَسُولُهُ أَحَبّ إِلَيْهِ مِمّا سِوَاهُمَا، وَأَنْ يُحِبّ المَرْءَ لاَ يُحِبُهُ إِلاّ لله، وَأَنْ يَكْرَهَ أَنْ يَعُودَ في الْكُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْقَذَهُ الله مِنْهُ، كَمَا يَكْرَهُ أَنْ يُقْذَفَ فِي النّارِ

  1. Transmeton Enesi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, se Pej­gam­be­ri, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, ka thënë: “Kush i ka tre gjëra, e ka shi­ju­ar ëmbëlsinë e imanit: ta dojë Allahun dhe Pejgamberin më shumë se çdokënd, ta dojë vëllain e tij vetëm për hir të Allahut dhe të urrejë kthi­min në kufër (mosbesim) pasi që Allahu e ka shpëtuar, ashtu siç urren të hidhet në zjarr.”[1]

Allahu i madhëruar thotë:

﴿قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللهُ﴾

“Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që All-lla­hu të ju dojë.”[2], po ashtu thotë:

﴿وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ﴾

“Dashuria e atyre që besuan Allahun është shumë më e fortë”[3]

Ky është një hadith madhështor, është themel prej the­me­leve të Is­la­mit. Dijetarët, Allahu i mëshiroftë, thonë: Kup­­timi i fjalës“ëm­bël­sia e ima­nit” është kënaqësia që ndien besimtari gjatë kryerjes së punëve të mira dhe përballimit të vështirësive për të qenë Allahu dhe i Dërguari të kënaqur duke i dhënë përparësi tërë kësaj ndaj të mirave të kësaj bo­te. Dashuria e robit ndaj Allahut të madhëruar shprehet du­ke zbatuar urdhrat dhe duke mos e kundërshtuar. Në të njëj­tën mënyrë realizohet edhe da­shu­ria ndaj Muhamedit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të.

Kadi Ijadi thotë: “Ky ha­dith ka të njëjtin kuptim sikur ha­dithi: “Ka shijuar imanin ai i cili ësh­të i kënaqur që zot i tij të jetë Alla­hu, fe e tij Islami dhe pejgamber i tij Mu­­hamedi” për arsye se dashuria ndaj Allahut, Pej­gam­be­rit si dhe dashuria ndaj myslimanit dhe urrejtja e mosbesimit nuk janë të vërteta përpos tek ai që ka bindje të fortë, i qe­­tësohet me të shpirti, i zgjerohet gjoksi, e imani përzihet me mishin dhe gja­kun e tij. Ky ësh­të ai i cili shijon ëmbëlsinë e imanit.”[4]

Nëse njeriu mediton do vërejë se të gjitha dhuntitë që i po­se­don ja­në nga Allahu, Ai është Dhu­ruesi i tij, Ai e kri­joi nga as­gjëja, ia dhuroi dëgjimin, shikimin, forcën, diturinë, pa­su­ri­në dhe au­to­­­­ritetin. Ai është Zoti i Gjithmëshirshëm, Hyji Bujar, Fur­ni­zuesi i Urtë që ka edhe ci­lësi tjera të përsosura dhe të larta. Tërë kjo obligon da­shu­ri­në e plotë dhe të pastër ndaj Allahut, derisa ta dojë tërë atë që e do Allahu dhe ta urrejë atë që e urren Allahu. Allahu i madhëruar thotë:

﴿فَلاَ وَرَبِّكَ لاَ يُؤْمِنُونَ حَتَّىَ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لاَ يَجِدُواْ فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُواْ تَسْلِيمًا﴾

“Për Zotin tënd jo, ata nuk janë besimtarë (të asaj që të zbriti ty as të asaj para teje) derisa të mos zgjedhin ty për të gjykuar në atë kon­flikt mes tyre, e pastaj (pas gjykimit tënd) të mos ndiejnë pakënaqësi nga gjy­ki­mi yt dhe (derisa) të mos binden sinqerisht.”[5],

Pej­gam­be­ri, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Asnjëri nuk ka besuar përderisa pasionet e tij të ndjekin atë me të cilën jam dërguar.”[6]

Atëherë kur dashuria rrënjoset në zemër, trupi lëvizë në për­puth­je me atë dashuri dhe urrejtje.

Dashuria ndaj Allahut ndahet në dysh: farz (e detyruar) dhe mustehab (e preferuar)

Dashuria e detyruar është ajo dashuri e cila nxit zbatimin e urdhrave të Allahut, mos rënien në mëkate dhe pajtimin me ka­de­rin (pa­­racaktimin) e Allahut. Ai i cili bie në mëkat duke bërë një vepër të nda­­­­­luar apo duke kjo është për shkak cungimit të da­shu­ri­së së tij ndaj Alla­hut, për arsye se i jep përparësi ep­shit të tij. Cungimi i imanit ndonjëherë është rezultat i lëshimit të shfre­­­nuar në gjërat e lejuara (mubah) e cila trashëgon shkujdesin (gafle) që si rrjedhojë sjell rritjen e shpresës mbi frikën e mëkatit apo vazhdon me shpresë derisa të bëjë mëkat. Për këtë të fun­dit aludon hadithi i Pej­gam­be­rit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të:

“Nuk është besimtar zinaqari në kohën kur bën zina”[7]

Dashuria e preferuar është ndjekja e vazhdueshme e veprave vull­­­­­­­­­ne­ta­re dhe largimi nga dyshimet. Ata të cilët kanë këtë cilësi, za­ko­nisht ja­në të rrallë.[8]

Thëniet profetike vërtetojnë se dashuria ndaj Alla­hut është fak­tor i mjaftueshëm për të arritur shpëtimin. Një njeri e pyeti Pej­gam­­berin, lavdia dhe paqja qofshin mbi të:

“Kur do të ndodhë kijameti o i Dërguar i Allahut? Pej­gam­­beri tha: Çka ke përgatitur për atë ditë? Ai u për­gji­gj: Nuk kam përgatitur shumë na­maz, agjërim e lëmoshë, mirëpo unë e dua Allahun dhe të Dërguarin e tij. Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, tha: Ti do jesh me atë që e do”[9]

Prej shenjave të dashurisë ndaj Allahut i madhëruar është zba­timi i urdhrave të Allahut dhe largimi nga ndalesat e Tij. Sa i ta­kon asaj që pretendojnë disa mëkatarë se gjoja e duan Allahun e nga ana tje­tër bëjnë mëkate, ajo është gënjeshtër dhe shpifje e tyre. Allahu i madhëruar thotë: “Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë eja­ni pas me­je që Allahu t’ju dojë.”[10]

Imam Shafiu thuri këto vargje:

Kundërshton Zotin e pastaj deklaron dashuri ndaj Tij?!

Ky është absurditet i qartë për atë që logjikon.

Sikur dashuria jote të ishte e sinqertë, do t’i bindeshe Atij!

Sepse ai që do ndonjërin edhe e dëgjon!

EbuJa’kubNehrexhurij ka thënë: Çdonjëri i cili preten­don se e do Alla­hun kurse punët e tij nuk përkojnë me urdhrat e Allahut, pretendimi i tij është i ko­të. Çdonjëri që mendon se e do Alla­hun dhe nuk i fri­ko­het Atij, ai është i mashtruar.

JahjaibënMuadhi ka thënë: Nuk është i sinqertë ai që pre­ten­don se e do Allahun dhe nuk i respekton kufijtë e Tij.

Ruvejmi u pyet për dashurinë dhe tha: da­shu­ria është përputhshmëria në të gjitha çështjet.

O Allah, bëje dashurinë ndaj Teje më të dashur për ne se vetët to­na, familjet, pasurinë dhe fëmijët tonë. Bëje da­shurinë ndaj Teje më të da­shur për ne se sa uji i ftohtë kur jemi të etur!

O Allah, pastroi zemrat tona nga varësia e ndokujt tjetër për­veç Te­je dhe na bën prej atyre që i do dhe të duan!

 

“Dyzethadithembimoralin – me komentim” Ahmed MuadhHakij

Përktheu: AgimBekiri

 

[1] Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi

[2] Ali Imran – 31

[3]Bekare – 165

[4]Sahihul Muslim-sherh Ennevevij 2/13-14

[5]Nisa – 65

[6] Transmeton Begaviu në Sherh essune, kurse Ibën Rexhebi gjërësisht ka studiur këtë hadith në libirin e tij Xhamiul ulumi vel hikem

[7]Transmeton IbënMaxhe

[8]Fet-hulBari 1/61

[9]Transmeton Buhariu

[10]Ali Imran – 31

0 4323

باب الإخلاص وإحضار النية

عن عمر بن الخطَّاب – رضي الله عنه – قال: سمعت رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول: “إِنَّمَا الأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ، وَإِنَّمَا لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى، فَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ إِلَى دُنْيَا يُصِيبُهَا، أَوْ إِلَى امْرَأَةٍ يَنْكِحُهَا، فَهِجْرَتُهُ إِلَى مَا هَاجَرَ إِلَيْهِ.”

  1. Transmetohet nga OmeribënHattabi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili tho­­të: kam dëgjuar Pejgamberin, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, duke thënë:

 “Veprat vlerësohen sipas nijetit dhe çdonjëri shpërblehet në sajë të nijetit të tij. Ai që ka bërë hixhret (emigrim) për shkak kësaj bote, ta fi­to­jë atë, ose për shkak të ndonjë gruaje, të mar­tohet me të, hixhreti i tij vlerësohet sipas qëllimit që ka patur.”[1]

Alla­hu i madhëruar thotë:

﴿وَمَا أُمِرُوا إِلاَّ لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاء وَيُقِيمُوا الصَّلاَةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ﴾

“Ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhu­ro­nin All-lla­­hun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largohen prej çdo be­si­mi të kotë, ta falin namazin, të japin zeqatin, se ajo është feja e drej­të.”[2]Po­ash­tu thotë:

﴿لَن يَنَالَ اللهَ لُحُومُهَا وَلاَ دِمَاؤُهَا وَلَكِن يَنَالُهُ التَّقْوَى مِنكُمْ﴾

“Tek All-llahu nuk arrin as mishi e as gjaku i tyre (kur­ba­nëve), por te Ai arrin bindja e juaj.”[3]

Imam Neveviu thotë: nijeti është qëllimi që shpreh ven­dos­­mërinë e zemrës.[4]

Hadithi i sipërpërmendur na bënë të ditur se nuk ka vepra të sak­ta pa nijet. Në Librin e Allahut është aluduar një gjë e tillë. Alla­­hu i madhëruar thotë:

﴿وَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ فِيمَا أَخْطَأْتُم بِهِ وَلَكِن مَّا تَعَمَّدَتْ قُلُوبُكُمْ﴾

“Nuk është ndonjë mëkat juaji ajo për çka keni gabuar, por (është më­kat) ajo që zemrat tuaja e bëjnë qëllimisht.” (Ahzab – 5), dhe fjala e Alla­hut i madhëruar “Tek All-llahu nuk arrin as mishi e as gja­­ku i tyre, por tek Ai arrin bindja e juaj.”[5]

IbënAbbasi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, për kuptimin e këtij aje­ti thotë: “…mirëpo tek Ai arrin nijetet e juaja”[6]

Të gjithë myslimanët pohojnë vendin e lartë që zë ky hadith, dobitë e shumta që nxirren nga ai dhe vërtetësinë e tij. Imam Sha­fiu dhe dijetarë të tjerë thonë: Ky hadith paraqet një të tre­tën e Is­la­mit. Është argument për shtatëdhjetë kapituj të Fikhut.

Disa të tjerë thonë: ky hadith paraqet një të katërtën e Islamit. Ab­du­­rah­manibënMehdij thotë: secili që mendon të shkruaj ndonjë libër du­het që të përmendë këtë hadithnë fillim të librit për t’ia tërhequr vërejtën kër­kuesit të diturisë që të përmirësoj nijetin e tij.[7]

Nijeti është një nga elementet kryesore të moralit ngaqë çdo lë­viz­je apo mos lëvizje vullnetare nuk kryhet pa tre gjëra: pa dije, vullnet dhe veprim.

Veprat ndahen në tre grupe:

1 – vepra të mira (ta-at): Vërtetësia e këtyre veprave dhe shu­më­fi­sh­i­mi i tyre është e lidhur ngushtë me nijetin.

2 – vepra që nuk qortohen e as lavdërohen (mubahat): Po ashtu kë­to vepra janë të lidhura ngushtë me nijetin, ato mund të bëhen vep­ra të mira apo të këqija, varësisht prej nijetit. Pejgamberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Ati për ndokënd mund të jetë shpërblim, për ndokënd tjetër nevojë kurse për të tretin mëkat.”[8]

3 – vepra të këqija (elmeasi): Këto vepra nuk ndërrojnë për­mbajtjen e tyre për shkak nijetit. Nuk lejohet që ndonjë injorant të kuptojë nga hadithi “Veprat vlerësohen sipas nijetit” se punët e këqija (mëkatet) shn­dë­­rrohen në punë të mira sipas nijetit, sikur ai që përgojon ndo­një­rin duke respektuar tjetrin, apo ai i cili ushqen një të varfër nga pa­su­ria e huaj.

Kategoritë e nijetit janë:

1 – Hatri apo pëshpërima në vete: këtë njeriu nuk mund ta lar­go­jë nga vetvetja e tij. Allahu i madhëruar me mëshirën dhe bu­­­ja­ri­në e tij ia falë këtij umeti gjërat që u bien ndërmend apo pëshpërimën e shpirtit nëse ato nuk zënë vend tek ai, duke u bazuar në ha­di­thin e Pej­gam­berit, lavdia dhe paqja qofshin mbi të:

“Allahu ia fali umetit tim atë që u pëshpërimë shpirtrat nëse ata nuk e shprehin apo veprojnë.”[9]

2 – Synimi për të vepruar: Në këtë fazë nëse njeriu sy­non të bëjë një vepër të mirë, ai shpërblehet edhe nëse nuk e vepron, e nëse e vep­ron shpër­blehet me dhjetë të mira ose më tepër. Sa i përket vep­ra­ve të këqija, aty gjejmë dallim. Ai i cili synon të bëjë një të keqe mirëpo nuk e bën, atij nuk i regjistrohet asnjë mëkat, e nëse e braktisë sy­ni­min e tij për hir të Alla­hut, ka një shpërblim. Nëse e vepron atë të ke­qe, i regjistrohet një mëkat. Tërë kjo është rezultat i mëshirës së Allahut ndaj robërve të tij. Pej­gam­be­­ri, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, thotë:

“Allahu thotë: Kur robi im synon të bëjë një të keqe, mos e regjis­tro­­ni deri sa ta veprojë. Kur ta veprojë regjis­troni aq sa ka bërë. Nëse e brak­­­tisë për hir Timin, regjis­troni për të një të mirë. Kur robi Im sy­non të bëjë një të mirë mirëpo nuk e vepron, regjistroni për të një të mi­rë, e në­se e vepron, regjistroni për të dhjetë të mira deri në shta­të­qind.”[10]

3 – Vendosmëria dhe këmbëngulja për të vepruar: Në këtë fazë – Alla­­hu e di më së miri – shpërblehet njeriu vetëm në­se paraqiten para tij pen­ge­sa jashtë dëshirës dhe fu­qisë së tij dhe nuk kursen as­pak mun­din e tij për të vepruar atë të mirë. Pejgmaberi, lavdia dhe paqja qofshin mbi të, në një rast duke udhëtuar për në Tebuk tha:

“Vërtetë, disa njerëz që kanë mbetur pas nesh në Me­dine, nuk ke­mi kaluar kodër as luginë, e të mos jenë me ne. Ata i ka frenuar ar­sy­e­ja.” Kur­­se në një transmetim tjetër qëndron: “Na kanë shoqëruar në shpër­­blim”[11]

Lusim Allahun e Madhëruar, Zotin e Arshit fisnik që ta na i pas­trojë nijetet tona, t’i kemi vetëm për hir të Tij dhe punët tona të përkojnë me ligjin e Tij të drejtë.

“Dyzethadithembimoralin – me komentim” Ahmed MuadhHakij

Përktheu: AgimBekiri

[1] Buhariu dhe Muslimi

[2]Bejjine – 5

[3]Haxh – 37

[4]Fet-hulBari 1/13

[5]Haxh – 37

[6]BustanulArifin 23

[7]Sahihul Muslim – sherhenneveveij, 13/53

[8]Buhariu

[9]Buhariu

[10]Transmeton Buhariu

[11]Transmeton Buhariu

NA NDIQNI NË