Me emrin e Allahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit!

Të gjithë pa dallim kombësie, ngjyre dhe besimi kërkojnë një jetë të mirë. Tani njerëzit janë të ndarë në kërkimin e jetës së bukur, gjejmë një shtrirjen në këto pista: pasuri, autoritet, ndershmëri, pushtet, etj. Historia ishte dëshmitare për të gjitha kategoritë.

Islami na mësoi se jetën e bukur mund të përjetojmë vetëm në dy gjera, në besimi dhe vepra të mirë. Por myslimanët, besimtarët, fetarët sa janë të vëmendshëm ne besimi e tyre dhe sa janë veprimtarë serioz?!

Të nderuar!

Ajo që të shqetëson është se “mospërfillja dhe pakujdesia” po preferohet dhe është favorit. Ajo po manifestohet në çështjet parimore të fesë Islame, fondamenteve të besimit, normave fetare, me një fjalë në gjerat thelbësore.

Mos vallë kemi mbërri në atë gjendje që të këqijat që po i servohen popullit tonë (duke filluar nga shamia, lënda fetare, së fundi shamisë i thanë JO), duhet vetëm me zemër ti urrejmë?!! Mos vallë janë shterur mundësitë e veprimit me dore, pastaj me gjuhë?!

“Mospërfillja” sëmundje tejet serioze dhe e rrezikshme. Kjo sëmundje tani po shfaqet edhe më dukshëm te shtresat e besimtarëve, pa përjashtuar asnjë kategori. E kam fjalën te besimtarët praktikues të Islamit, si të duash quaj: fetarët, xhemati, besa edhe duke mos përjashtuar edhe disa prijës, imam, hoxhallarë, profesor, etj..

Çka na ka gjet kështu?

Mendoj që kjo kosto vjen nga “mospërfilljes dhe neglizhencës”, sëmundje shumë e rrezikshme. Mospërfillës në gjërat e vogla, ato më pas rriten. Pakujdesia në çështjet e lehta, ato më pas zmadhohen.

Të nderuar!

Një hadith i regjistruar në “Sahihun e Buhariut” më ka tërhequr vëmendjen për temën në fjalë.

Tregon Hudhejfa Allahu qoftë i kënaqur: I Dërguari i Allahut sal-Allahu alejhi ve selem na tregoi dy rrëfime, njërin prej të cilëve e kam parë të ndodhë dhe po pres për tjetrin.

Ai na foli se Amaneti (besimi) në fillim është futur në thellësitë e zemrave të burrave, pastaj e mësuan nga Kurani e pas tij e mësuan nga suneti.

Ai na foli gjithashtu edhe për humbjen e tij (Amanetit) duke na thënë:

“Do të shkojë njeriu të flejë dhe do t’i hiqet Amaneti nga zemra e tij duke i mbetur vetëm gjurmët e tij si gjurmët e zjarrit. Pastaj do të flejë përsëri nga ku do t’i hiqet edhe ajo gjurmë e tij nga zemra duke i mbetur vetëm një shenjë si ajo e një flluske që ngrihet mbi lëkurë kur në këmbë bie një gacë zjarri; dhe në të vërtetë kjo flluskë nuk ka brenda asgjë. Kështu pra, do të vijë një ditë kur njerëzit do të bëjnë tregti me njëri tjetrin, por vështirë se do të gjesh ndonjë të besuar mes tyre. Pastaj do të thuhet se në filan fisin është një njeri i besuar, njeri që do të çmohet për zgjuarsinë e tij, për sjellje të mira dhe për forcën e besimit dhe të karakterit që ka, edhe pse në të vërtetë ai nuk do të ketë Iman (besim) në zemër as sa një farë mustarde!” (Shënon Buhariu)

Ndalu dhe mendo mirë për këto fjalë. Bëje një analizë të thellë. Kujto fjalët në hadith:

 “Do të shkojë njeriu të flejë” do të thotë: do të jetë i pakujdesshëm në përgjegjësinë që ka, detyrimet që i ka para Allahut, i neglizhon ato, tregon pakujdesi. Kur ai ushtron këtë standard Muhamedi sal-Allahu lajhi ve selem na tregon se “do t’i hiqet Amaneti (besimi) nga zemra e tij duke i mbetur vetëm gjurmët”. Por ai përsëri vazhdon në gjum: “Pastaj do të flejë përsëri” tani gjumi i dytë ia largon përfundimisht “do t’i hiqet edhe ajo gjurmë e tij nga zemra duke i mbetur vetëm një shenjë”.

Dy herë në gjumë, këtu shfaqet pakujdesia, neglizhenca, mospërfillja! Ndodh një problem,  bëhet një gjynah, merret një vendim në dëm të Islamit, ne “rrotullohemi” në krahun tjetër dhe vazhdojmë gjumin. Pastaj po vjen ndodhia e dyte, e tretë, ende në gjumë! Allahu na ruajt, mos vallë lëre që nuk po mbetet imani e as gjurma, por vetëm një shenjë flluske e mbushur me ajër!!

Të nderuar fetarë!

Po ju lus, lexojeni me vëmendje edhe një herë hadithin.

Mëso se mospërfillja, neglizhenca e njëpasnjëshme kanë sjell zemrën në atë gjendje “ai nuk do të ketë Iman (besim) në zemër as sa një farë mustarde!”

Kur zemra të jetë në këtë gjendje, kush të beson më!?

Ja pra mospërfillja ku na çon!

Zoti im mos e dëno gjuhën që njofton për Ty, as syrin që shikon në shkencat që udhëzojnë drejt Teje, as dorën që i shënon hadithet e të Dërguarit tënd, me Madhërinë Tënde më mbro prej zjarrit.

Kështu Ibën Xheuziu e luste Allahun, subhanehu ue te’ala, e jo rrallëherë thoshte: Na mëshiro për çastet në të cilat nuk Të kemi kujtuar dhe për mëlçinë që digjet për shkak të largësisë prej Teje. (Dhejl Tabekatil Hanabile, 1/422)

Nënshtrimi dhe dorëzimi para Allahut janë prej ibadeteve më madhështore dhe prej gjëra që më shumë afrojnë pranë Tij. Duaja është ibadet i cili në vete ngërthen aspekte të shumta të ibadeteve sikur, dorëzimi i plotë Allahut, anim kah mirësitë që i posedon, mbështetja në Të dhe shprehja e nevojës dhe varfërisë për të mirat e Tij. (Redd alel muste’inine bi gajril-lah, fq. 48)

Mutarrif ibën Abdullah Shih-hiri, Allahu e mëshiroftë, thotë: Mendova cili është përmbledhësi  i hairit dhe thash hairi është në shumë namaz dhe agjërim. Pastaj kuptova se të gjitha këto janë në dorën e Allahut, subhanehu ue te’ala, dhe nuk kemi rrugë tjetër për të arritur tek ato të mira përveç duke i kërkuar prej Tij. Kështu e kuptova se ajka e çdo të mire është  duaja. (El Ibane, 2/195)

Sehl Tusturiu, Allahu e mëshiroftë, thoshte: Nuk ka rrugë më të shkurtë mes robit dhe Allahut se sa shprehja e nevojës për Allahun. (Mexhmu’ul fetava, 10/108)

Pasi e dimë se Allahu nuk krijon sherr të pastër duhet ta dimë se sprovat e njëpasnjëshme me të cilat ballafaqohet umeti në këtë kohë janë prej shkaqeve më të mëdha ti kthehemi Allahut dhe ta lusim me përulje, ta vërtetojmë njësimit (teuhidin). Për këtë shkak Ibën Tejmije shkroi: Prej plotësimit të mirësive të Allahut për robërit e Tij është edhe fakti se kur ata i kaplon ndonjë vështirësi dhe e keqe, ata kthehen në teuhidin e pastër dhe e lusin Allahun me sinqeritet. Në ato çaste shpresa e vetme e tyre është vetëm Allahu, zemrat e tyre lidhen vetëm me Allahun, në ato momente ata e realizojnë mbështetjen e plotë në Allahun  dhe i drejtohen vetëm Atij.  Në ato çaste ata shijojnë ëmbëlsinë e imanit dhe bukurinë e distancimit prej shirkut. Kjo begati është më e madhe se sa shërimi prej sëmundjes, se sa largimi i vështirësisë dhe lehtësimit. Këto të dytat janë kënaqësi trupore të kësaj dynjaje që më shumë i ndodhin jobesimtarëve sesa besimtarëve.

Kënaqësia që e përjetojnë njësuesit e Allahut, ata që e praktikojnë dinin e Allahut është më e madhe se sa mundet të shprehet, atë e përjetojnë besimtarët varësisht prej imanit. Për këtë shkak njëri prej dijetarëve të selefit ka thënë:   Bereqeti i nevojës për Allahun, që e shijoj duke u kënaqur me lutjen që ia drejtoj Allahut është më i madh se kënaqësia e largimit të vështirësisë. Prandaj shpeshherë mendoj të mos largohet ajo vështirësi që të mos largohet kjo kënaqësi shpirtërore që e ndiej. (Mexhmu’ul fetava, 10/333-334)

Vështruesi i situatës tonë sheh gaflet ndaj duasë, ose dua të cilës i mungon insistim dhe shprehje e nevojës për Allahun. Disa prej neve madje luten duke qenë të luhatshëm në bindjen e tyre, a thua vallë do të pranohet lutja ime…për këtë shkak mungon kënaqësija e lutje dhe i nënshtrimit para Zotit të botëve. Kjo kënaqësi arrihet në dy mënyra.

Njëra është t’i rikujtojmë vetës emrat e bukura të Allahut dhe atributet e Tij të larta. Ta adhurojmë Allahun me emrat dhe atributet e Allahut. Ai është Mirëbërësi, Bujari,Gjithëmëshirëshmi dhe Mëshirëploti, Sunduesi, i Pastri, Paqëdhënësi, Siguruesi, Mbizotëruesi, Fuqiploti,   Gjithëfuqishmi dhe i Madhërishmi. Ta njohim Allahun nëpërmjet mirësive dhe begative të Tij. Allahu, subhanehu ue te’ala, thotë: “Nëse do t’i numëronit mirësitë e Allahut, nuk do të mund t’i llogarisnit ato.” (En Nahl, 18)

“Çdo mirësi që keni, është nga Allahu.” (En Nahl, 53)

E dyta është që gjatë lutjes t’ia kujtojmë vetes nevojën tonë, dobësinë tonë, varfërinë tonë, mëkatet tona, padrejtësitë që kemi bërë, lëshimet tona…

A  nuk i sheh lutjet e të Dërguarve të Allahut, alejhimu selam, se si i përmbajnë këto dy elemente. Zekirijai, alejhi selam e bëri këtë dua: “O Zoti im! Eshtrat tashmë më janë dobësuar, koka më ndriçon nga thinjat dhe asnjëherë nuk kam mbetur i zhgënjyer nga lutja ime për Ty, o Zoti im!” (Merjem, 4)

Junusi në brendësinë e peshkut e bëri këtë lutje: “S’ka zot tjetër, përveç Teje! Qofsh i lavdëruar! Me të vërtetë, unë kam gabuar!” (El Enbija, 87)

Muhammedi, sal-lallahu alejhi ue selem, thoshte: Zotëriu i istigfarit është: Allahu im ti je Zoti im, s’ka hyjni tjetër përveç Teje, me ke krijuar e unë jam robi Yt, në premtim dhe marrëveshjen Tënde do të qëndroj aq sa mundem,  kërkoj strehim për të këqijat që i kam bërë, i pranoj mirësitë e Tua ndaj meje dhe i pranoj mëkatet e mia. Më fal sepse askush përveç Teje nuk i fal mëkatet. (Sahihu i Buhariut)

Abdul Melik ibën Mervani mbajti një hutbe prekëse të cilën e ndërpreu qarja e tij e gjatë pas të cilës tha:Zoti im mëkatet e mia janë të mëdha, por pak prej faljes tënde është më e madhe se sa mëkatet e mia. Allahu im me pak prej faljes Tënde, fshiji mëkatet e mia të mëdha. Kur këtë e dëgjoi Hasan Basriu qajti dhe tha: Po të shkruheshin fjalët me arë do të shkruheshin këto fjalë. (El Bidaje ven Nihaje, 9/67)

Ibën Tejmije edhe pse nuk pajtohej me skajshmërinë në fjalët e poetit El Mutebeni i cili i thuri këto vargje:

O Ti tek i cili i kërkoj ato që i shpresoj

Dhe tek i cili strehohem nga ato që i kam drojë

Nuk e drejtojnë dot njerëzit ashtin të cilin Allahu e then

E as që thyhet dot ashti të cilin Allahu e ka drejtuar

Thoshte: Ndodhte që këto fjalë ti them në lutjen që e bëja në sexhde për shkak të nënshtrimit dhe përuljen ndaj Allahut që shprehen në këto dy vargje. (El Bidaje ven Nihaje, 11/259)

Ebul Husejn Er Razi është parë në ëndërr pas vdekjes së tij dhe është pyetur: Çfarë bëri Allahu me ty? Ai është përgjigjur më fali për shkak të fjalëve që i thash në shtratin e vdekjes: O Allah i këshilloja njerëzit me fjalë ndërsa veten e tradhtoja me vepra. Allahu im jepma shpërblimin për këshillat dhe mos më dëno për veprat. (El Bidaje ven Nihaje, 11/127)

Këtë shkrim do ta përfundoj me një prej lutjeve që i bënte i dërguari i Allahut, i zgjedhuri, sal-lallahu alejhi ue selem: Allahu im Ti i dëgjon fjalët e mia, e sheh vendin tim dhe i di fshehtësitë e mia dhe ato që i bëj publikisht. Asgjë prej çështjes time nuk është e fshehur për Ty, unë jam nevojtari i mjerë, ai që kërkon ndihmë dhe strehim, që ka frikë dhe shpreson, që i pranon gabimet që ka bërë, të lus ashtu si lyp lypësi, si përgjëron mëkatari që ka nënçmuar veten, të lus me lutjen e të frikësuarit dhe të dëmtuarit, me lutjen e atij që para teje ka përulur qafën, ka nënshtruar trupin, e ka ulur unin. Allahu im mos më le pa shpresë për lutjen time, trego ndaj meje butësi dhe mëshirë, o Më i Miri pretë të cilit kërkohet dhe më i Miri që jep.(Taberani)

Përktheu: Mr. Sc. Talha Kurtishi

Allahun e vetëm pa shok e falënderojmë dhe e lavdërojmë dhe vetëm prej tij ndihmë dhe falje gjynahesh kërkojmë dhe shpresojmë, e lusim Allahun xh.sh. me emrat e Tij të bukur dhe me atributet e tij të larta, të na ruaj prej së keqes e cila është pasojë e veprave tona, kë do që Allahu e udhëzon në rrugën e drejte nuk ka kush e humbë dhe kë do që Allahu e devijon nga rruga e drejtë me drejtësine e Tij nuk ka kush e udhëzon në të,

 besoj dhe deklaroj me të vërtetë dhe me të drejtë se nuk ka të adhuruar tjetër përveç Allahut të vetëm pa shok dhe besoj dhe deklaroj se Muhamedi-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, është rob, njeri dhe i dërguari i tij, njeriu më i përzgjedhur, u dërgua si paqe mëshirë për të gjithë botrat, paqja, begatitë, mirësitë dhe lumturia e Allahut qofshin mbi të dhe mbi gjithë ata që ndjekin dhe pasojnë rrugën që ai e skicoi deri në ditën e gjykimit.

Në vijim:

O ju njerëz kini frikë Allahun ashtu siç ju ka urdhëruar Allahu në librin e tij të urtë ku thotë: “O ju njerëz, kini kujdes ndaj Zotit tuaj dhe kini frikë ditës kur prindi nuk mund t’i bëjë dobi fëmijës së vet, e as fëmija nuk mund t’i bëjë dobi asnjë send prindit të vet”.[1] Gjithashtu Allahu thotë: “O ju që besuat, kinie frikë Allahun me sinqeritet të vërtetë dhe mos vdisni, pos vetëm duke qenë muslimanë (besimtarë)!”[2]

Robër të Allahut:

 Dijeni se nga obligimet më madhështore pas njohjes së kuptimit të fjalës “La ilahe ilallah” është që robi të njeh kuptimin e dëshmisë “Muhameden resulullah”, sepse përmendja e njërës prej tyre e patjetërson tjetrën, kushtet e fjalës “La ilahe ila-Allah” janë po ato të njejtat të asaj “Muhameden resulullah” po ashtu me çfarë prishet (negacionet) njëra, prishet edhe tjetra, pra “La ilahe-ilallah” që do të thotë në përkthimin më të qëlluar dhe më saktë “Nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë dhe me të vërtet përveç Allahut të Vetmit të pa shok”.

Ndërsa kuptimi i dëshmisë “Muhameden resulullah”, se Muhamedi-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, është i Dërguari i Allahut,d.m.th. : pranimi i saj me gojë, besimi i saj i paluhatshëm me zemër se Muhamed ibn Abdullah el-Hashimij el-Kurejshi është rob i Allahut dhe i dërguari i Tij, të cilin Allahu e dërgoi mbi gjithë krijesat qofshin ata xhin apo njerëz.

Kjo dëshmi patjetërson: respektimin e Muhamedit-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, me atë që urdhëron, besimi në atë çfarë ai lajmëron, largimi nga ajo që ai na ndalon dhe qorton, si dhe të adhurohet Allahu vetëm se nëpërmjet asaj që ai e ligjëson . Prandaj obligohemi ti besojmë sheriatit të tij-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, dhe ti nënshtrohemi atij: në fjalë, vepra, besim; qoftë ajo që ka të bën në lidhje me besimin në Allahun, pejgamberët, melaiket, librat e Tij, ditën e gjykimit apo kadanë dhe kaderin e Tij, apo veprimet sipas mësimeve të Tij si qoftë ajo në: shehadet, namaz, zekat, agjërimi haxhi etj… si dhe për shumë gjëra tjera të cilat janë bërë legjislative në dorën e tij-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, si: bamirësia, respektimi i prindërve, komshive, ruajtja nga përgojimi etj.

Për tri gjëra bazë që duhet ti din besimtari në jetën e tij është edhe njohja e Muhamedit-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të. Përveç njohjes së Allahut dhe fesë së Tij duhet ta njeh edhe pejgamberin e Tij i cili është Muhamed ibn Abdullahu ibn Abdulmutalib ibn Hashimi, kurse Hashimi është prej Kurejshëve, kurejshët prej arabëve, e arabët janë nga pasardhësit e Ismail ibn Ibrahimit-paqja e Allahut qoftë mbi të, Halilit të dashurit të Allahut, selamet më të mira qofshin mbi të dhe mbi pejgamberin tonë. Jetoi 63 vjet, 40 vjet para pejgamberllëkut, 23 pas saj si Pejgamber dhe i Dërguar.

Pejgamber u bë me fjalën “Ikra” (lexo) pra me ajetin e parë që i zbriti të sures A’lak, u bë i dërguar më pas me suren Mudethir, vendlindja e tij ishte Mekeja. Emigroi pas dëbimit në Medine, e dërgoi Allahu që tua tërheq vërejtjen njerëzve që të largohen prej shirkut, i ka thirrur njerëzinë në njëshmërinë e Allahut, kështu veproi dhjetë vite duke thirrur vetëm se në teuhid-besim, pastaj u ngjit në qiell ku ju bë obligim falja e 5 kohëve të namazit. Në Mekë u fal tri vite pastaj u urdhërua të emigron në Medine, në vendin ku i zbritën dispozitat tjera të sheriatit, si: zekati, haxhi, agjërimi, xhihadi, ezani, urdhërimi për të mirë dhe ndalimin nga e keqja madje edhe shumë dispozita tjera. Kështu vazhdoi rruga e tij për dhjetë vitet e fundit të tij-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të.

Vdiq i Dërguari i Allahut-paqja e Allahut qoftë mbi të, ndërsa feja e tij mbeti e nuk u zhduk me vdekjen e tij-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, por ai-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, e këshilloi umetin e tij për çdo të mirë dhe e paralajmëroi atë nga çdo e keqe. Ai është vula e të dërguarve dhe e pejgamberëve, nuk ka profet pas tij, e ka dërguar Allahu për gjithë njerëzinë, e bëri obligim respektimin dhe pasimin e tij mbi xhinët dhe njerëzit, kush e ndjek atë dhe rrugën e tij hyn në xhenet, e kush e kundërshton rrugën e tij hyn në xhehenem.

Njohja e të Dërguarit të Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, arrihet duke e mësuar jetën e tij, se si ai-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, e ka adhuruar Allahun, sjelljen e tij fisnike, thirrjen e tij në rrugë të Allahut, xhihadin e tij në rrugë të Allahut e kështu me radhë, pra të ketë dije mbi çdo aspekt për të-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të. Kjo na bën me dije se çdo besimtarë i cili dëshiron që ta shton njohjen e tij mbi Muhamedin-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, duhet ta lexoj jetëshkrimin e tij, pra të njihet se si ai është sjellë me Allahun e tij, në adhurimin e tij, si është sjellë me familjen e tij, si është sjellë me shokët e tij, si është sjellë me farefisin e tij, si është sjellë me fqinjët e tij, si është sjellë me besimtarët ne përgjithësi, si është sjellë me pabesimtarët, si është sjellë ne luftë e kështu me radhë, prandaj e lusim Allahun të na bën prej pasuesve të tij-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, haptas dhe fshehtas, të na forcon në këtë rrugë deri kur ta takojmë Allahun e Ai të jetë i kënaqur me ne.

 O ju besimtarë ja këto janë obligimet që i ka umeti i tij ndaj të Dërguarit të tij:

 – Besimi i drejtë mbi të si dhe besimi i tij në çdo gjë që më të cilën është dërguar. Thotë Allahu në Kuran: “Atëherë pra, pranojeni Allahun, të dërguarin e Tij dhe dritën që e zbritëm Ne. Allahu është i njohur për atë që veproni”.[3]

I Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Jam urdhëruar ti luftoj njerëzit derisa të dëshmojnë se nuk ka Zot tjetër pos Allahut dhe të më besojnë mua me atë çfarë jam dërguar”.[4]

Besimi në të është të besosh në profecinë e tij si dhe se Allahu atë e ka dërguar tek njerëzit dhe xhinët, të besohet çdo gjë që i ka zbritur atij, si dhe çfarë ka thënë ai, duke pasur barazi në besimin e tij në zemër, me gojë dhe në vepër, e kjo është plotësimi i besimit mbi të Dërguarin e Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, në mënyrë të plotë.

–                      Obligueshmëria e respektimit të tij-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, dhe kujdesi nga kundërshtimi i tij prandaj kur besohet ai-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, atëherë obligohet respektimi i tij, thotë Allahu në Kuran: ” O ju që besuat, respektoni Allahun dhe të dërguarin e Tij, e mos e braktisni atë se ju dëgjoni”.[5] Po ashtu Allahu thotë: “Çfarë t’ju jep Pejgamberi, atë merreni e çfarë t’ju ndalojë, përmbajuni dhe kinie frikë Allahun, se Allahu është ndëshkues i ashpër”.[6]

Ebu Hurejrja-Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë: i Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush më respekton mua e ka respektuar Allahun, kush më kundërshton mua e ka kundërshtuar Allahun”.[7]

Po ashtu nga ai përcillet se i Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: ”Të gjithë njerëzit do të hyn në xhenet përpos atij i cili nuk do”. – I thanë sahabët: E kush nuk do o i  Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të? – Tha i Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të: “Kush më respekton mua do të hyn në xhenet, ndërsa kush më kundërshton mua nuk do”.[8]

Ibn Omeri-Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë: i Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të:” Jam dërguar para kijametit me shpatë derisa të adhurohet Allahu e të mos i bëhet shok atij, ndërsa rrizku im është bërë ndër shtizën time, kurse poshtërimi dhe mposhtja është për atë i cili më kundërshton mua, kush i përngjan një popullit ai është prej tyre”.[9]

– Pasimi i sunetit të pejgamberit-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, marrja e tij si model dhe ndjekja e udhëzimi të tij, Allahu thotë: “Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që Allahu të ju dojë, t’ju falë mëkatet tuaja, se Allahu është që fal shumë, mëshiron shumë”.[10] Gjithashtu Allahu thotë: ”Ndiqnie rrugën e tij që ta gjeni të vërtetën”.[11] Prandaj duhet ta ndjekim udhëzimin e tij, sunetin e tij, pra të mos e kundërshtojmë atë. I Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush i largohet sunetit tim, ai nuk është i imi”.[12]

– Prej obligimeve të këtij umeti ndaj të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, është dashuria ndaj tij më shumë se familja, fëmijët, prindërit dhe të gjithë njerëzit. Allahu thotë: “Thuaj (o i dërguar): “Në qoftë se etërit tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur, (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se Allahu, se i dërguari i Tij dhe se lufta për në rrugën e Tij, atëherë, pritni derisa Allahu të sjellë vendimin e Tij. Allahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur”.[13]

Enesi-Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë: i Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Nuk beson ndonjëri prej jush derisa unë të jem më i dashur tek ai se fëmija i tij, prindërit e tij dhe njerëzit në përgjithësi”.[14]

Prandaj nuk ka kurrfarë dyshimi se kujt i mundësohet ta ndjek rrugën e tij, ai e shijon ëmbëlsinë e imanit, ndjen kënaqësi në këtë rrugë, madje i tejkalon të gjitha peripecitë që i dalin në këtë rrugë duke qenë i kënaqur me Allahun dhe të Dërguarin e tij -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të. Ky njeri çdo rrugë e sheh në sheriatin e të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ngase ai është i kënaqur me të si i Dërguar dhe e do atë -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të. Pra kush e do të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, sinqerisht e pason atë ashtu siç thotë poeti:

I bën mëkat Zotit tënd derisa pretendon se e do Atë

Kjo me të vërtet në analogji është e çuditshme

Në qoftë se je i sinqertë në dashuri do ta pasoje atë

Sepse i dashuruari atë që e do e respekton

Shenjat që tregojnë se e duam të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, janë:

Pasimi i sunetit të tij, marrja si shëmbëlltyrë e të Dërguarit të Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, largimi nga ndalesat e tij, ecja sipas edukatës së tij në vështirësi dhe në rehati.

– Gjithashtu prej obligimeve të umetit ndaj të Dërguarit të Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, pas vdekjes së tij është edhe ndihma e tij dhe nderimi i tij, siç thotë Allahu në Kuran: ”Që ju (njerëz) t’i besoni Allahut dhe të dërguarit të Tij dhe atë ta përkrahni e ta respektoni, e (Allahun) ta madhëroni për çdo mëngjes e mbrëmje”.[15]

Nderi i të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, pas vdekjes së tij, ndihmesa e tij duhet të jetë prezent në çdo rast të jetës së tij, sikurse me qenë prezent me të, pra kur përmenden hadithet e tij, suneti i tij, gjatë dëgjimit të emrit të tij, jetëshkrimit të tij, mësimit të sunetit të tij si dhe thirrja në thirrjen e tij si dhe ndihmesa e kësaj thirrjeje.

– Gjithashtu prej obligimeve tona ndaj të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, është dërgimi i salavateve mbi të, thotë Allahu në Kuran: ” Është e vërtetë se Allahu dhe engjëjt e Tij me madhërim e mëshirojnë Pejgamberin. O ju që keni besuar, madhëronie pra atë (duke rënë salavatë) dhe përshëndeteni me selam”.[16] I Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Kush dërgon një herë salavat mbi mua, Allahu dërgon dhjetë herë salavat mbi të”.[17]

Po ashtu i Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Koprrac është ai, në praninë e të cilit përmendem unë e ai nuk dërgon salavate mbi mua”.[18]

Salavatë mbi të Dërguarit e Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, është legjislative në shumë raste, Ibn Kethiri-Allahu e mëshiroftë, përmend 41 vende, prej tyre do të cekim si për shembull:

Salavati mbi të Dërguarit e Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, gjatë hyrjes në xhami dhe gjatë daljes prej saj. Salavatet pas ezanit, salavatet pas ikametit, gjatë bërjes së duasë, në teshehud, në namazin e xhenazës, gjatë mëngjesit dhe mbrëmjes, ditën e xhuma, gjatë tubimeve dhe pas shpërndarjes nga tubimi, gjatë hutbeve si gjatë hutbeve të xhumasë, kur shkruhet emri i tij-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, në namazin e Bajrameve ndërmjet tekbireve, në fund të duasë së kunutit, në Safa dhe Merves gjatë sajit, kur qëndron pranë varrit të tij, kur jemi ngushtë në vështirësi, pas mëkatit, si dhe në shumë vende tjera të cilat i ka cekur Ibn Kajimi-Allahu e mëshiroftë, në librin e tij “Xhelaul efham fi salati ve selami ala hajril enam”.

– Prej obligimeve të këtij umeti ndaj ti është është edhe:

            Obligueshmëria në të gjykuarit sipas gjykimit të tij, pas të cilës duhet të jetë i kënaqur me gjykimin e të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, thotë Allahu në Kuran: ” Nëse nuk pajtoheni për ndonjë çështje, drejtojuni Allahut dhe të Dërguarit po qe se i besoni Allahut dhe ditës së fundit. Kjo është më e dobishmja dhe përfundimi më i mire”.[19] Gjithashtu Allahu thotë: “Për Zotin tënd jo, ata nuk janë besimtarë (të asaj që të zbriti ty as të asaj para teje) derisa të mos zgjedhin ty për të gjykuar në atë konflikt mes tyre, e pastaj (pas gjykimit tënd) të mos ndiejnë pakënaqësi nga gjykimi yt dhe (derisa) të mos binden sinqerisht”.[20] Gjykimi me sunetin e tij dhe me sheriatin e tij vazhdon edhe pas vdekjes së tij.

– Gjithashtu prej obligimeve të këtij umeti ndaj tij është edhe:

Ngritja e pozitës së tij në vendin e duhur, duke mos e tepruar e as duke qenë neglizhent ndaj tij -paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, se ai është rob i Allahut dhe i Dërguar i Tij. Se ai është i Dërguari më i mirë mbi sipërfaqen e tokës nga të gjithë të dërguarit e tjerë, zotëriu i të parëve dhe të fundive. Pronari i vendit të lavdëruar (mekamul-mahmud) dhe i liqenit, hauzit në xhenet. Mirëpo përskaj të gjithë kësaj ai është njeri i cili nuk e ka në dorë dëmin dhe dobinë, as për veten e tij e as për të tjerët, veçse çfarë do Allahu, siç thotë dhe Allahu në Kuran: “Thuaj: “Unë nuk u them juve se i kam në kompetencë depotë e Allahut (e t’ju sjellë mrekulli), as nuk pretendoj se i di fshehtësitë (e t’ju tregojë se kur do t’ju vijë dënimi), as nuk u them se unë jam engjëll. Unë ndjek vetëm atë që më shpallet mua. ”[21] Gjithashtu në suren Araf thotë Allahu: “Thuaj: “Unë nuk kam në dorë për veten time as ndonjë dobi, as ndonjë dëm, pos çfarë do Allahu. Sikur ta dija të fshehtën, do të shumoja për vete të dobishmet, e nuk do të më prekte gjë e keqe. Unë nuk jam tjetër vetëm se qortues dhe përgëzues për njerëzit që besojnë”.[22]

Prandaj edhe i Dërguari i Allahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, vdiq njejtë si profetët tjerë, mirëpo mbeti feja e tij deri në ditën e gjykimit, thotë Allahu në Kuran: “Ti do jesh i vdekur dhe ata do të jenë të vdekur”.[23]

Me këtë kuptohet se nuk e meriton adhurimin dikush tjetër pos Allahut të pa shok, thotë Allahu në Kuran: “Thuaj: “Namazi im, kurbani im dhe vdekja ime janë thjesht për Allahun, Zotin e botëve. Ai nuk ka shok (nuk adhuroj tjetër). Me këtë (thjeshtësi të adhurimit vetëm për Zotin) jam i urdhëruar dhe jam i pari i muslimanëve (i pari që pranoj dhe bindem)!”[24]

Kurse në fund kërkojmë mbrojtje prej shejtanit të mallkuar, thotë Allahu në Kuran: ” Ju e kishit shembullin më të lartë në të dërguarin e Allahut, kuptohet, ai që shpreson në shpërblimin e Allahut në botën jetër, ai që atë shpresë e shoqëron duke e përmendur shumë shpesh Allahun”.[25]

Allahu na dhashtë bereqet neve dhe juve me Kuranin famëlartë, na bëftë dobi të gjithëve me ajetet e tij dhe përkujtimin e tij të urtë, i them këto fjalë dhe kërkoj falje nga Allahu për mua dhe për ju nga çdo mëkat, kërkoni falje sepse Allahu është Falës, mëshirues.

Për në fund:

 Fjala më e bukur është fjala e Allahut në Kuran, kurse udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhamedit-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, e gjërat më këtë këqija janë gjërat e shpikura, risitë, bidatet. Çdo shpikje është bidat, çdo bidat është humbje e çdo humbje e ka vendin në zjarin e xhehenemit.

Robër të Allahut:

Kinie frikë Allahun e Lartmadhëruar, dijeni se prej obligimeve më të mëdha që duhet ti din robi është ta njeh sa më shumë pejgamberin e tij si dhe ta beson atë, të vepron sipas sunetit të  tij, ta repsketon atë nga “jashtë” dhe nga “brenda”. Thotë Allahu: “Prandaj, le të ruhen ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të të dërguarit) se ata do t’i zë ndonjë telashe, ose do t’i godasë dënimi i idhët”.[26]

Pra vëllezër dhe motra dërgoni sa më shumë salavate mbi të dërguarin më të mirë, mbi pejgamberin tonë Muhamedin të birin e Abdullahut-paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të. O Allahu lëshoj bekimet dhe mirësit tua mbi të, o Allah je i kënaqur me shokët e tij: Ebu Bekrin, Omerin, Othmanin, Aliun si dhe sahabët e tjerë të pejgamberit tonë në përgjithësi. O Allah ndihmoje islamin dhe muslimanët, poshtërsoe shirkun dhe mushrikët, ndihmoji robërit e tu të drejtë që të të njëhsojnë Ty, o Allah kërkojmë prej Teje të na falësh në dunja dhe ahiret, o Allah kërkojmë mbrojtje prej Teje nga vështirësitë e belave, nga përfundimi i keq, caktimi i keq, nga poshtrimi i armiqve. O Allah ne kërkojmë mbrojtje me Ty që të mos na largohen begatitë e Tua, shëndetin që na e ka dhënë, nga dënimi i papritur si dhe nga hidhërimi i Tij.

O Allah o Zoti ynë, fali muslimanët dhe muslimanet, besimtarët dhe besimtarët qofshin ata të gjallë apo të vdekur. Na fal neve, të vdekurit tanë dhe të vdekurit e muslimanëve, mbroi ata nga dënimi në varr dhe nga dënimi i xhehenemit, më mëshirën Tënde o Mëshirues,Mëshirbërës.  Allahu thotë në Kuran: “ “Zoti ynë na jep të mira në këtë jetë, të mira edhe në botën tjetër, dhe na ruaj prej dënimit me zjarr!”[27]

Robër të Allahut, Allahu thotë në Kuran: ” Allahu urdhëron për drejtësi, bamirësi, ndihmë të afërmve, e ndalon nga imoraliteti, nga e neveritura dhe dhuna. Ju këshillon ashtu që të merrni mësim.”[28]  Përmendeni Allahun e madh që Ai tju përmend juve, falenderoni Atë që tua shton të mirat, pasi që të përmendurit e Allahut është diçka e madhe Allahu e din çfarë punoni!

Përktheu: Nexhat Ceka

[1] Llokman:33.

[2] Ali Imran:102.

[3] Tegabun:8.

[4] Mutefekun alejhi.

[5] Enfalë:20.

[6] Hashr:7.

[7] Transmeton Buhariu.

[8] Transmeton Buhariu.

[9] Transmeton Ahmedi, Buhariu  mualekan(pa përmendjen e zinxhirit ),ndërsa hadithi është hasen – i mirë.

[10] Ali Imran:31.

[11] Araf:158.

[12] Transmeton Buhariu.

[13] Teube:24

[14] Mutefekun alejhi.

[15] Fet’h:9.

[16] Ahzab:56.

[17] Transmeton Muslimi.

[18] Transmeton Tirmidhiu e të tjerët ndërsa hadithi është i besueshëm.

[19] Nisa:59

[20] Nisa:65

[21] Enam:50

[22] Araf:188

[23] Zumer:30

[24] Enam:162-163

[25] Ahzab:21

[26] Nur:63

[27] Bekare:201

[28] Nahl:90

Dy burra, me fuqi të barabartë bartin nga një barrë të njëjtë. Njëri prej tyre qahet e ankohet sikur të mbante dy barrë kurse tjetri qesh e këndon sikur të mos kishte gjë mbi supet e tij.

Dy burra të tjerë me karakteristika të përafërta fizike, goditen nga e njëjta sëmundje. Njëri prej tyre plogështohet, frikësohet, përfytyron vdekjen dhe sikur bëhet në anën e sëmundjes kundër vetvetes dhe nuk shpëton dot. Tjetri bëhet durimtar, optimist dhe përfytyron shërimin i cili i vjen me nxitim dhe ky i afrohet në mënyrë të njëjtë.

Dy burra tjerë dënohen me vdekje. Njëri prej tyre humbë durimin, trishtohet aq sa vdes një mijë herë para vdekjes reale kurse tjetri mbledh vetën, i nënshtrohet arsyes dhe nëse nuk e shpëton ndonjë lajkë e tij nuk lejon që iluzioni ta vret para se të vdes realisht.

Bizmarku, njeriu gjakatar e i hekurt, gjeniu  i lutës dhe paqes, nuk mund të qëndronte pa duhan as një minutë. Cigaret kallte njëra pas tjetrës tërë ditën dhe në çastin kur mbeste pa to i turbullohej mendja dhe i keqësohej planifikimi. Një ditë, gjersa ishte në luftë, pa se nuk kishte me vete pos një cigareje. Vendosi ta kallë më vonë, atëherë kur do ishte më ngushtë dhe më i brengosur. Kështu qëndroi një javë të tërë, pa duhan, duke treguar një durim të madh si dhe duke pas shumë shpresa në atë cigare. Kur pa veten në këtë gjendje, braktisi pirjen e duhanit sepse refuzoi që lumturia e tij të jetë peng e një cigareje.

Eruditi dhe historiani mysliman El Hudari, në fund të jetës u kaplua nga iluzioni se kishte gjarpër në zorrët e tij. Shkoi te shumë mjek dhe pyeti shumë njerëz të urtë, mirëpo që të gjithë fshihnin gazin e tyre shkaku i turpit që kishin nga ai. Ata i thoshin se në zorrë mund të paraqitet ndonjë krimb mirëpo nuk mund të banojnë aty gjarpërinjtë. Nuk ju mbush mendja gjersa takoi një mjek të zoti në profesionin e tij, që kishte njohuri të thella edhe në psikologji. Kur dëgjoi hallin e Hidrit i dha të pijë laksativ, e futi në tualet dhe aty i kishte lënë një gjarpër. Kur pa gjarprin, i ndriçoi fytyra, i erdhi fuqia dhe ndjeu shërimin. Doli duke kërcyer nga gëzimi. Më parë kishte hipur mbi disa kodra paragjykimesh që e kishin bërë të gulçonte, klithte e ndiente dhimbje, mirëpo pas këtij rasti nuk ndjeu më dhimbje. Ai nuk u shërua se kishte një gjarpër në bark e i doli por pse kishte në kokën e tij një gjarpër dhe i fluturoi. Ai zgjoi forcën e shpirtit që e kishte pas të fjetur. Njeriu në shpirtin e tij ka fuqi të cilat po të dinim t’i përdornim do të bënin çudira. Këto forca bien në gjumë dhe zgjohen nga frika apo gëzimi. A nuk i ka ndodh ndonjërit prej jush të gdhihet i sëmurë, i plogësht, i pafuqishëm, nuk mund të kthehet në krahun tjetër, sheh një gjarpër që vjen drejt tij dhe nuk ka ndonjërin afër për t’i ndihmuar, e sheh se si kërcen prej shtratit sikur të mos ishte ai i sëmuri? Apo ndonjëri që kthehet pas ikindisë në shtëpi, i lodhur, rraskapitur, nuk dëshiron tjetër veç ulëses për të pushuar dhe duke qenë në këtë gjendje i vjen një telegram se një dashamir sapo do t’i vijë, apo ndonjë ftesë urgjente e ministrit që e thërret tek ai, për t’ia rritur postin, në shpirt do ndjejë një lehtësim, ngopje dhe me vrap do shkojë në stacion apo tek ministri?

Këto fuqi janë burim nga të cilat shpërthen lumturia ashtu siç shpërthen uji i pastër nga shkëmbi, e njerëzit e lënë këtë ujë të pastër dhe kërkojnë zgjidhje nëpër pellgje balte apo ujëra të turbullt!

Lexues të nderuar: ju jeni ta pasur, mirëpo ju nuk e dini vlerën e pasurisë që posedoni, prandaj e hidhni atë duke e nënçmuar. Ndonjëri prej jush goditet me dhimbje në kokë apo stomak, apo i dhemb dhëmbi dhe e sheh krejt dynjanë të zezë; e përse kur ishte i shëndoshë nuk e shikonte atë të bardhë e ndriçuar?

Privohet nga ushqimi, pastaj dëshiron që një kafshatë buke apo një copë mishi ta përtyp, lakmon ata që mund të hanë pa problem; e përse nuk ia dinte kënaqësinë para se të sëmurej? Pse nuk ua dini vlerën begative përpos kur i humbni ato?

Pse plaku qanë për rininë e tij e i riu nuk qesh për fëmijërinë e tij? Pse nuk e shohim lumturinë përpos kur ajo largohet prej nesh dhe nuk e shohim përpos të zhytur në errësirën e së kaluarës apo në mjegullimet e së ardhmes? Çdonjëri qan për të kaluarën e tij, përmallohet për të, e përse të mos mendojmë në të tashmen para se të bëhet e kaluar?

Zotërinj dhe zonja: ne konsiderojmë se pasuri është vetëm malli, e ç‘është malli? A nuk e dini tregimin e mbretit të sëmurë të cilit i servoheshin ushqimet më të mira mirëpo nuk mundej të hante. Pasi hodhi një shikim në dritare pa një kopshtar duke ngrënë bukë të zezë me ullinj të zinj, fustë një kafshatë në gojë, tjetrën e merrte me dorë, të tretën e merrte me shikim, dhe mbreti dëshiroi që të ndiente kënaqësinë e tij dhe të ishte kopshtar. E përse nuk e vlerësoni shëndetin? A nuk ka shëndeti vlerë? Cili prej jush dëshiron që ta jep syrin e tij për njëqind mijë dollar? A nuk e dini rastin e njeriut i cili humbi në shkretëtirë dhe gati se nuk vdiq nga uria e etja. Kur pa burimin e ujit dhe pranë tij një shakull, piu ujë nga burimi dhe hapi shakullin me shpresë së do gjejë hurma apo bukë të thatë. Pasi shikoi, u dëshpërua shumë dhe u alivanos sepse ishte përplot flori kurse atij i nevojitej ushqim.

Tjetri që kërkoi nga Allahu që çdo gjë që do prek t’ia shndërrojë Allahu në flori. Preku një gur dhe ai u shndërrua në flori. Gati sa nuk u çmend prej gëzimit, për shkak se lutja i ishte pranuar. Shpejtoi për në shtëpi me eufori. Deshi të hajë diçka dhe posa preku bukën dhe ajo u shndërrua në flori kurse ai mbeti i uritur. Iu afrua e bija dhe ai e përqafoi dhe u shndërrua në flori. U ndal dhe filloi me qarje të lus Allahun t’ia kthejë vajzën, ushqimin dhe ta largojë floririn prej tij .

Rothshildi hyri në depon e pasurisë së tij dhe iu përplas dera përmbi. Ra i vdekur në një det me flori.

Zotërinj: pse kërkoni flori kur ju keni shumë prej tij? A nuk është shikimi prej floriri, shëndeti, koha? E përse nuk përfitojmë nga koha jonë? Pse nuk ia dimë vlerën jetës?

Një njeri tregon: akëcila revistë më ngarkoi me një shkrim në muaj dhe unë vazhdoja të zvarris detyrën. Koha kalonte. Ditët bëheshin si orë, orët si minuta dhe nuk i ndjeja. As që përfitoja diçka. Sikur të ishin sanduqe të mëdha e të zbrazëta. Gjersa u afrua termini dhe nuk mbeti pos një dite, fillova të shfrytëzojë kohën dhe kështu minutët u shndërruan në orë, orët në ditë sikur të ishte një kuti e vogël përplot margaritarë. Përfitova nga çdo sekondë gjersa shumicën e tekstit e shënova në stacion duke pritur tramvajin në një kallaballëk njerëzish. Një çast u bë për mua më i bereqetshëm se tërë ato ditë që më kaluan. Ndjeva një keqardhje dhe thash më vete: sikur të mendoja për ndonjë temë për ta shkruar çdoherë që pres tramvajin do përfitoja shumë ngase çdo ditë së paku një orë më kalon duke pritur.

Miku im i nderuar, prof. Behxhet Bejtari disa vite ka udhëtuar rregullisht prej Damaskut në Bejrut. Në tren relaksohej duke lexuar librin “Kavaid tahdith” të imam Kasimiut. Më vonë u botua libri me recensimin e tij. Dijetari Ibën Abidin vazhdimisht lexonte, madje edhe kur ngrihej për të marrë avdes apo për të ngrënë porosite dikë për t’i lexuar dhe kështu shkroi librin “El Hashije”

Serhasiu diktoi librin “El Mebsut” duke qenë i burgosur në një gropë. Një prej librave më madhështor në dynja.

Unë habitem me ata që ankohen se nuk kanë kohë. Po a nuk e humb kohën diçka pos gafletit dhe kaosit. Shikoni sa lexon nxënësi natën e provimit. Mendoj se sikur të lexonin ashtu, jo për çdo natë por një herë në javë do bëheshin dijetarët e dynjasë. Shikoni ata që kanë shkruar me qindra libra sikur Ibën Xheuzi, Taberiu, Sujutiu, Xhahidhi ose mendoni për një libër vetëm, për shembull “lisanul arab” dhe shikoni a ka durim ndonjëri prej jush ta lexojë të tërin, apo ta përshkruajë të tërin e të mos flasim për përpilim?

Truri i njeriut a nuk është pasuri? Njeriu a nuk ka pasuri? A nuk ka çmim? E pse vuajmë nga çmenduria dhe nuk lumturohemi me mendje? Pse nuk i mundësojmë trurit që të punojë sepse sikur të punonte do sillte gjëra të habitshme?

Nuk po përmend filozofët dhe shpikësit por po përmend diçka të afërt me ju, e lehtë. Keni dëgjuar për tregimin e Buhariut kur e testuan me njëqind hadithe duke përzier tekstet dhe zinxhirët e transmetimit. Ai e zgjodhi duke kthyer secilin hadith te zinxhiri i tij, pa bërë asnjë gabim.

Shafiu kur shkroi ligjëratën e Malikut me pështymë në dorën e tij pastaj e përsëriti nga memoria, kur Muarriu dëgjoi dy ermen duke debatuar me gjuhën e tyre dhe kur ata dy kërkuan dëshminë e tij për atë që kanë thënë ai ua përsërit fjalët në gjuhën e tyre edhe pse nuk e kuptonte atë, kur Esmaiu dhe Hamadi memorizonin poezi dhe tregime, kur Ahmedi dhe Ibën Meini transmetonin me mijëra hadithe, vërtet do habiteni. Sikur të mendonit do vërenit se edhe ju i keni ato mundësi, mirëpo ju nuk e bëni.

Shikoni sa emra të njerëzve dini përmendësh, sa emra vendesh, revistash, gazetash, këngësh, restorantesh, shikoni sa tregime dini dhe sa gjëra kalojnë nëpër tru çdo ditë qofshin ato gjëra që lexohen, shikohen apo dëgjohen, sikur në vend të gjitha këtyre vendohet dije e dobishme do bëheshit sikur ata dijetarë që përmenda më lartë.

Njoh një kamerier në Damask qe njëzet vjet, quhet Hilmi, merr porositë e qindra njerëzve për pijet e tyre dhe të gjithëve ua dërgon atë që kanë kërkuar pa gabuar askund dhe pa regjistruar.

Zotërinj: shëndeti, koha dhe mendja, të gjitha këto janë pasuri dhe që të gjitha janë shkaqe të lumturisë për ata që dëshirojnë të jenë të lumtur. Çështja kryesore është imani. Imani e ngop të uriturin, e pasuron të varfrin, ngushëllon të pikëlluarin, forcon të dobëtin, e bën bujar koprracin, njeriun e socializon dhe e bën të suksesshëm.

Duhet të shikosh atë që është poshtë teje sepse ajo që e ke gjendjen e vështirë sigurisht që je më mirë se mijëra njerëz që janë në gjendje edhe më të vështirë se e jotja. Ti ke jetë më të mirë se Abdulmelik ibën Mervani e Harun Reshidi të cilët kanë sunduar botën.

Abdulmelikut i dhembte një dhëmballë dhe nuk mund të flinte sepse nuk kishte mjek për t’ia mjekuar kurse ti sapo të dhemb dhëmbi, mjekun e ke afër.

Harun Reshidi natën përdorte qirinj dhe kafshë për të udhëtuar kurse ti përdor rrymën dhe veturën. Ata udhëtonin me muaj prej Damasku në Meke kurse ti udhëton për një kohë shumë të shkurtër.

Të nderuar lexues: ju jeni të lumtur mirëpo nuk e dini. Jeni të lumtur nëse ua dini vlerën begative që i posedoni, jeni të lumtur nëse e njihni fuqinë që e posedoni, jeni të lumtur nëse lumturinë e kërkoni te ju e jo përreth jush, jeni të lumtur nëse mendimet e juaja janë gjithmonë me Allahun, falënderoni për çdo begati, duroni për çdo fatkeqësi dhe kështu shpresoni në të dy rastet dhe fitoni në të dy jetët.

Përktheu: Agim Bekiri