Arhiva DitoreNov 9, 2014

0 1397

   Hyra në dialog me shejtanin e mallkuar prej në fillim të erësirës së madhe të natës, kur e dëgjova ezanin e sabahut desha të shkoj në xhami.

  Më tha: Nata është e gjatë bjer dhe pusho.

  I thashë: Frikohem se do të më ik farzi.

  Më tha: Ka kohë, kohët janë të gjata (ndërmjet namazeve).

  I thashë: Frikohem se po më ik namazi me xhemat.

  Më tha: Mos ia vështirso vetvetes tënde me shumë vepra të mira.

  Kështu që nuk u zgjova deri sa lindi dielli.

  Më tha duke më përshpëritur: Mos u mërzit për atë çka kaloi (ke kohë tërë ditën)

  Pastaj u ula të bëj dhikër kurse ai atëherë e hapi fletoren e mendimieve.

   I thashë: Më largove nga duatë (lutjet).

   Më tha: Lere se ka kohë deri në mbremje.

           Atëherë vendosa të pendohem.

   Më tha: Kënaqu ti je i ri.

   I thashë: I frikohem vdekjes.

   Më tha: Jeta është e gjatë nuk të ik.

           Atëherë fillova ti mësoj 2 ajete Kur’nore.

   Më tha: Kënaqe shpirtin me muzikë!

   I thashë: Ajo është haram.

   Më tha: Mirepo disa nga nxënësit e dijes (hoxhallarët) e lejojnë!

   I thashë: Hadithet që flasin se është haram i kam në këtë broshurë, ja lexoje.

   Më tha: Krejt hadithet e tilla janë të dobta (daif).

           Pastaj aty pari kaloi një bukuroshe e une e ula shikimin.

   Më tha: Cfarë ka nëse e shikon?

   I thashë: Rrezik!

   Më tha: Mendo në të bukurën sepse meditimi është hallall.

           Pastaj u nisa për në Qabe dhe me ndaloi në mes të rrugës dhe më tha: Pse e bëre tërë këtë udhëtim?

   I thashë: Të bëj një umre.

   Më tha: Merr udhëtim të rrezikshëm vetëm për një umre kurse veprat e mira janë të shumta dhe rrugët e hajrit janë të shumta.

   I thashë: Patjeter ta përmirësojmë gjendjen tonë.

   Ma tha: Në xhenet nuk hyn me vepra.

   Kur mora rrugën për të treguar vajz (ligjeratë fetare) tha: Mos e korit (turpëro) veten.

   I thashë: Kjo u bën dobi njerëzve.

   Më tha: Frikohem për ty nga syefaqësia, kjo është koka e prishjes.

   I thashë: Çafrë mendimi ke për disa persona?

   Më tha: Të përgjigjem në veçanti apo në përgjithësi?

   I thashë: Në veçanti për Ahmed ibn Hanbelin për shembull?

   Më tha: Më vrau me fjalën e tij kur tha: Kapuni fortë për Kur’anin – fjalën e Allahut xh.sh. dhe për sunetin e resulullahut salallahu alejhi ue selem.

   I thashë: Po për ibn Tejmijen?

   Më tha: Çdo ditë më mëshon mbi kokë me të rënat e tij të forta.

   I thashë: Po për imam Buhariun?

   Më tha: Me librin e tij më dogji shtëpinë.

   I thashë: Po për Haxhaxhin?

   Më tha: Ah sikur të kishte një mijë si ai, sepse për ne ai është rruga e lumturisë dhe metodologjia e tij (e vrasjes se dijetarëve dhe besimtarëve që e flasin të vërtetën) për në është shërim.

   I thashë: Firauni?

   Më tha: Ai nga ne meriton çdo lëvdatë dhe ndihmë.

   I thashë: Po për Salaudinin?

   Më tha: Lere atë sepse ai na ka varosur të gjithëve në dhe.

   I thashë: Po për Muhamed ibn Abdul-Uahabin?

   Më tha: Ma ka përvëluar gjoksin me thirjen e tij dhe më ka djegur e ma ka bërë pluhur e hi punën time me thirjen e tij në teuhid.

   I thashë: Po për ebu Xhehlin?

   Më tha: Ne jemi familja e tij dhe shoqëria e tij.

   I thashë: Ebu Lehebi?

   Më tha: Ne jemi me të kudo që është ai.

   I thashë: Po për Leninin?

   Më tha: E kemi lidhur në zjarr bashkë me Stalinin.

   I thashë : Po për revistat e lakuriqsisë ?

   Më tha: Ata janë legjislacioni jonë.

   I thashë: Po Sateliti?

   Më tha: Me të i bëjmë njerëzit si egërsira.

   I thashë: Po kafenetë?

   Më tha: Në ta ne e përshëndesim çdo të shkujdesur.

   I thashë: Cili është dhikri juaj?

   Më tha: Këngët muzikore.

   I thashë: Puna juaj çfarë është?

   Më tha: Shpresa e gjatë.

   I thashë: Çfarë mendon për tregjet?

   Më tha: Aty e kemi mësuar rrahjen, aty e mbledhim shoqërine tonë.

   I thashë: Po për partitë socialiste?

   Ma tha: Ia kam ndarë pasurinë timë dhe ia kam mësuar atij raportin tim dhe asketizmin tim.

   I thashë: Si i çon njerëzit në humbje?

   Ma tha: Me anë të epshit, dyshimeve, shpresës së gjatë, muzikës dhe dëfrimit.

   I thashë: Si arrin ti mashtrosh dijetarët?

   Më tha: Me mendjemadhësinë e tyre dhe me vetëpëlqimin e vetvetes, iluzioneve, smirës e cila ua mbush zemrat me inat.

   I thashë: Po si arrin ti mashtrosh gratë?

   Më tha: Me zhveshjen e tyre , me heqjen e mbulesës , lënien e urdhërave të Allahut dhe me veprimin e harameve.

   I thashë: Si e mashtron masën e thjeshtë?

   Më tha: Me përgojim, shpifj , bartje fjalësh, me biseda boshe që nuk kanë aspak vlerë.

   I thashë: Si i mashtron tregtarët?

   Më tha: Me kamatë, harxhime të tepruar , me frikë se do të varfërohën, duke i ndaluar të japin sadaka.

   I thashë: Si e mashtron rininë?

   Me tha: Me poezi dhe filma erotike, dashuri të çmendur e të zjartë, me shikim në dispozitat fetare me pakujdesi dhe të vepruarit e harameve.

   I thashë: Çfarë mendon për shtetin e jehudive (çifutevë)?

   Më tha: Të lutem mos e merr nëpër gojë sepse është një fatkeqësi, Izraeli është një perandori dhe jo shtet dhe e kam shumë afër zemres.

   I thashë: Po ebu Nevasi?

   Më tha: Mbi kokë dhe sy, prej tij ne marrim mësim.

   I thashë : Shpikësit ?

   Më tha: Ato diturinë e kanë trashëguar prej nesh.

   I thashë: Sekularistët?

   Më tha: Besimi jonë është në sekularizëm, e ata janë familja e dexhalit dhe shpresa e pafund e jona, e kush mburet me ata mburet me neve.

   I thashë: Çfarë thua për Uashingtonin?

   Më tha: Oratoria ime e cila flet në emrin tim, ushtria ime që lufton në emrin tim , ai është vatani im.

   I thashë: Çafrë thua për thirrësit në islam?

   Më tha: Më torturojnë, më kanë këputur, më kanë lodhur, me kanë plakur, janë duke ma shkatërruar atë që e kam ndërtuar, lëxojnë Kur’an kur unë këndoj, kur unë u afrohem ata kërkojnë mbrotje nga Allahu prej meje, janë shtuar shumë në çdo cep të rruzullit tokësor nuk i përballoj dot…

   I thashë: Çafrë mendimi ke për shtypin?

   Më tha: Humbim kohë me të për prapambeturi, ua humbim kohën me të kryelartëve dhe ua marrim paratë me të për fat të keq.

   I thashë: Çfarë mendon për mediat perëndimore?

   Më tha: Ua futim atyre helmin në mish, e fusim gjithë botën në luftë me muslimanët, i lavderojmë me ta zullumqarët dhe përhapim me ta të keqen dhe padrejtësinë.

   I thashë: Çfarë bëre me sorën?

   Më tha: I dhashë sundim mbi vëllaun e tij kurse ai e vrau dhe e varosi në tokë.

   I thashë: Çfarë bërë me Karunin?

   Më tha: I thash ti ruaji thesaret e tua o biri i plakës (robi i dunjasë) të shpëtosh sepse ti je një nga shenjat e saj.

   I thashë: Çfarë i the Firaunit?

   Më tha: I thashë: O ti i madhi i këtij pallati thuaj: A nuk e posedoj unë tërë sundimin e egjipitit, atëherë do të ndihmohesh nga ne.

   I thashë: Çfarë i thua atij që pin alkool?

   Më tha: I thashë të pi se ajo është bija e fisnikërisë, me të e largoj mërzin e tij, ia largoj pikëllimin, brengat kurse dera e pendimit çdo herë është e hapur.

   I thashë: Çfarë të vret?

   Më tha: Ajetul-Kursija prej saj më ngushtohet gjoksi, burgosem gjatë dhe më kaplon çdo bela e keqe prej saj.

   I thashë: Cilin prej njerëzve e don më shumë?

   Më tha: Këngetarët, të humburit që i humbë të tjerët, mëkatarët e hapur, humoristët që tallën me çdo gjë, të prishurit, të degjeneruarit dhe fitnexhit (perçarësit në mesin e muslimanëve).

   I thashë: Cilin e urren më shumë?

   Më tha: Ata që shkojnë në xhami, bëjnë ruku dhe sexhde, çdo zahid(asket) të kësaj bote, adhuruesit e sinqertë, muxhahidët (luftëtarët në rrugën e Allahut), ulematë dhe thirrësit në të vërtetën.

   I thashë: Allahu më ruajtë prej teje, atëherë u zhduk dhe humbi mu duk sikur u fundos në dhe, e kjo pra është dënimi i gënjeshtarit.

   Përktheu dhe Përshtati: Nexhat Ceka

0 1691

Kaptina Nur është një kaptinë madhështore. I Lartëmadhëruari, duke aluduar në madhështinë e sa në fillim të kësaj sureje thotë: “(Kjo është) Kaptinë të cilën Ne e shpallëm dhe Ne e bëmë detyrim të domosdoshëm (zbatimin e dispozitave që theksohen në të) dhe Ne parashtruam në të argumente të qarta në mënyrë që të merrni mësim.” (En Nur, 1).

Padyshim se gjithë kaptinat e Kuranit janë madhështore dhe se shpëtimi në të dy botët është i paarritshëm nëse i anashkalojmë mësimet e Kuranit, por rrethanat e caktuara, situatat e ndryshme në disa raste imponojnë zgjedhjen e ndonjë sure të caktuar apo argumentimin me ndonjë ajet të caktuar. Është i njohur fakti se Kurani në qiellin e dynjasë ka zbritur përnjëherë që pastaj pjesë, pjesë ti shpallët Muhamedit, sal-lallahu alejhi ue selem, varësisht prej situatave dhe ndodhive.

Kjo kaptin flet dhe shqyrton shumë çështje dhe kuptime prej të cilëve do të veçojmë:

  1. Lidhur me fisnikërimin dhe pastrimin e zemrës së besimtarit kjo sure përmban kuptime të hollësishme që nuk i gjejmë në sure tjera që shqyrtojnë çështjen e pastrimit të shpirtit.
  2. Në këtë sure është shtjelluar dallimi mes së mirës dhe së fëlliqurës.
  3. Në të janë përmendur munafikët, veprat e tyre dhe qëndrimet e tyre të turpshme lidhur me Islamin dhe muslimanët.
  4. Në këtë sure shtjellohet çështja e familjes, çështja e hixhabit të gruas myslimane e cila e ka rëndësinë e vete në këtë konotacion kur zhvillohet lufta për tu “çliruar” gruaja prej nderit dhe pastërtisë.
  5. Në të shtjellohet edhe nevoja e vërtetimit gjatë dëshmisë e cila hollësisht shpjegohet në rastin e “Shpifjes”.

Mbi të gjithat në këtë sure shpjegohet kuptimi i dritës së Allahut, subhanehu ue te’ala, dritë kjo e cila ka përfshirë qiejt dhe tokën, nëpërmjet shembullit  në ajetin: “Allahu është dritë e qiejve e i tokës. Shembulli i dritës së Tij i ngjason kandilit…” (En Nur, 35).

Ndoshta dikush do të pyet: Pasi drita e Allahut është në qiej dhe në tokë pse atëherë kemi ende zemra të errësuara të pandriçuara? Përgjigja është shkaku janë perdet e zemrës që pengojnë dritën e Allahut, perde këto që i vendos njeriu duke bërë mëkat ndaj Allahut. Ashtu si pengohet drita e diellit nga retë ashtu mëkatet dhe gjynahet pengojnë arritjen e dritës së Allahut në zemër, e Allahu është më i Lartë se çdo shembull. Në pjesën e ajetit ku thuhet:Shembulli i dritës së Tij i ngjason kandilit, Allahu krahason mënyrën e shikimin me mënyrën e shikimit të kandilit e jo atë që e shohim (kandilin me dritën e Allahut). Ky rregull është i njohur dhe të njëjtin e ka përmendur i dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, kur është pyetur A do ta shohim Zotin tonë në Ditën e Gjykimit? I dërguari i Allahut është përgjigjur: A e shihni hënën kur është e plotë? A e shihni atë pa i penguar njëri tjetrit? Ata u përgjigjën po.  I dërguari i Allahut tha: Ashtu do ta shihni edhe Zotin tuaj. (Muttefekun alejhi).  Në këtë rast përngjasohet mënyra e të shikuarit e jo ajo që shikohet sepse Allahu, subhanehu ue te’ala nuk krahasohet me krijesat e Tij, qoftë i lartësuar Ai.

Qëllimi i bisedës është se çdokush që në zemrën e tij gjen ashpërsi, urrejtje, zullum do ta pengoje atë nga drita e Allahut sikur disa njerëz pengohen nga drita e diellit në mes të ditës edhe pse kjo dritë e diellit hyn në çdo vend ku nuk ka pengesë që e pengon. Pengesat e hyrjes së dritës hyjnore në zemrën e robit janë mëkatet dhe gjynahet.

Këtë kuptim e ngërthen kjo kaptinë e cila e përhap dritën dhe shpirtin e optimizmit gjatë tërë tekstit të saj, edhe pse në të shtjellohet ndodhia e shpifjes, kurthet e munafikëve dhe angazhimi i tyre për ta përhapur imoralitetin në shoqërinë islame.

Këto gjëra që ndodhën në kohën e të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ue selem, i përjetojmë edhe sot, zgjidhjet që i ofron kjo sure vetëm se vërtetojnë faktin e pamohueshëm se ky Kuran është i përshtatshëm për çdo kohë dhe vend.

Kjo sure është quajtur me një emër Nur-Dritë. Për këtë shkak duhet të angazhohemi që drita të jetë pjesë e veprave tona, e mendimeve  tona. Ky është optimizmi me të cilin detyrohet çdo mysliman sepse drita e imanit është e pranishme në çdo zemër myslimani. Ajo dritë shihet edhe në fytyrën e tij,  në gjymtyrët, në ndjenjat, është dritë e cila përhapet në rrethin ku jeton është dritë të cilën duhet të shndërrojmë prej teorisë në realitet. Këtë shndërrim na e qartëson kaptina Nur në ajetet e saja. Allahu mos na privoftë nga nuri në dynja e as në ahiret.

Me këtë kaptinë ne e vlerësojmë jetën tona, kjo kaptinë e trason rrugën e drejtë. Allahu, subhanehu ue te’ala, thotë: “…le të ruhen ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të të dërguarit) se ata do t’i zë ndonjë telashe, ose do t’i godasë dënimi i idhët.”  (En Nur,63)

Disa dijetarë në mënyrë të rreptë e kanë nënvizuar këtë gjë, dhe duke u mbështetur në këtë ajet, kanë insistuar në kuptimin tekstual të librit të Allahut dhe Sunetit të Resulullahut në çështjet divergjente.

Allhun e lusim për udhëzim dhe përkrahje.

Përktheu: M-r. Talha Kurtishi

.

0 1272

Pjesa e dytë e temës “Ndarja selefite…”. Biseda e dytë është rreth metodave të shërimit të ndarjes, që unë i kam renditur në pikat në vijim:

1-Të kuptuarit se problemi është aktual dhe njohjen e rëndësisë së tij: Hapi i parë për të zgjedhur  çdo problematikë është njohja se problemi është prezentë. Ky kuptim ndoshta mungon tek një grup, sidomos tek ata të cilët e përkufizojnë selefizmin vetëm në vete, por nuk anashkalohet nga bartësit kryesor të davetit selefi! Disa prej tyre janë pjesë e problematikës, ngase janë edhe protagonistët e kësaj ndarjeje, e dikush jeton i izoluar nga vëzhgimi i gjendjes së davetit në përgjithësi, nuk di realitetin e gjendjes, e disa pohojnë prezencën e problemit mirëpo nuk e dinë madhësinë e saj, e as pasojat dhe rezultatet. Disa tjerë janë të vetëdijshëm për gjithë këtë mirëpo nuk e vendon këtë problematikë në listën e prioriteteve dhe gjërave me rëndësi. Është e ditur se ndarja është reale, mirëpo pengimi i saj është urdhër , Allahu thotë: “e mos u bëni nga idhujtarët.Të cilët e përçanë fenë e tyre dhe u ndanë në grupe, ku secili grup i gëzohet idesë së vet“.

Sikur urdhrin e Zotit për pajtim dhe ndalimi i Tij prej përçarjes e kemi e dhe ndalimin e të dërguari të Tij, salallahu alejhi ue selem, nga përçarja. Obligim është që çdo individ prej atyre që thërrasin në fe duhet të përhap ndërgjegje tek gjithë selefitë, të sqarojë rrezikun e ndarjes, ta bart këtë mesazh dhe të nxis dijetarët dhe kërkuesit e dijes që të angazhohen me studim, analizë, të ofrojnë zgjidhje dhe metoda të përmirësimit, duke shpërndarë këshilla, ide dhe fetfa veçanërisht për këtë temë.

2-Sinqeriteti dhe devotshmëria ndaj Allahut: Kush shikon me kujdes në shkaqet e ndarjes që u përmendën më herët kupton se një pjesë e madhe për zgjidhjen e këtij problemi është në devotshmërinë ndaj Allahut subhanehu ue teala. Nëse çdo individ ka drojë prej Allahut dhe i frikohet Atij ashtu si duhet, do  ti jepte përparësi dobisë së përgjithshme selefitë, interesit të umetin musliman mbi dobinë e tij personale apo të një xhemati të ngushtë. Ai do ti njihte të drejtat e vëllezërve të tij e do ti ruante ato e nuk do ti shkelte, do ti njihte të drejtat e dijetarëve dhe pozitën e tyre në të cilat i ka vendosur Allahut i Madhëruar, nuk do sillej keq me  ta e as do ti kritikojë ose të shpifë mbi ta diç të kotë.

Njeriu është i dobtë nëse është i vetmuar i fuqishëm me vëllezërit e tij. Islami ka ndaluar nga mendjemadhësia dhe ka urdhëruar për modesti, është vërtetuar nga i dërguari, salallahu alejhi ue selem, të ketë thënë: “Allahu më shpalli mua që të bëheni modest, saqë të mos mburret njëri ndaj tjetrit dhe të mos urren njëri tjetrin”. E gjithë kjo po edhe shembuj tjerë që duhet njeriu ti merr parasysh para se të hyjë ose tu prijë tubimeve, të flet diçka që mund të përçajë e jo të bashkojë. Të ketë frikë Allahun që të mos jetë prej atyre që i përshkroi i dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selem, me thënien e tij të shënuar në Xhamiun e Tirmidhiut me sened të mirë: “Kush kërkon dijen që të shoqërohet (për të polemizuar) me dijetarët, të zihet me mendjelehtit apo të tërheq vëmendjen e njerëzve, Allahu e shtyn atë në xhehenem”.

3-Të vepruarit me dituri dhe në pajtim me të parët tanë të mirë: Selefitë janë njerëzit më të kujdesshëm dhe thërrasin në pasimin e të parëve të mirë dhe në pajtim me ta. Tubimet dhe ligjëratat e tyre janë përplot me fjalë për besimin e të parëve dhe diturinë e tyre, për ibadetet dhe moralin e tyre, mirëpo realiteti i sotshëm shfaq se ka një ndërprerje  në shumë raste mes gjendjes aktuale dhe asaj në çfarë thërrasim. A ishin të parët Allahu qoftë i kënaqur me ta, ata që flisnin për nderin e njëri tjetrit? Apo dikush nga ata e nxirrte dikë nga rrethi i atyre që janë në të vërtetë dhe e akuzonin atë me bidat dhe gjëra të mëdha sado e madhe të ishte divergjenca mes tyre?

Kishte ndodhur një luftë e madhe në mes shokëve të dërguarit, salallahu alejhi ue selem, ditën e Xhemelit dhe ditën e Sifinit, u derdh gjak i madh, i dëlirë e i pastër, mirëpo zemrat u kthyen, u bashkuan dhe u zbutën. Allahu u dhuroi ithtarëve të sunetit bashkim pas përçarjes dhe unitet pas ndarjes.  A do ndodhte ajo që ndodhi, po të mos ishin zemrat e pastra e të dëlira, dhe të mos ishin të gjithë që e donin të vërtetën, të mirën dhe të arsyetonin tjetrin.

Ibën Tejmije, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: Të parët tanë –edhe pse kishte luftë mes tyre- emëronin për përgjegjës njëri tjetrin në fe, nuk armiqësonin si armiqësimi ndaj kufrit, pranonin dëshminë  e njëri tjetrit, merrnin dijen njëri prej tjetrit, trashëgonin, martoheshin dhe silleshin njëri ndaj tjetrit me sjellje të muslimanëve, me gjithë atë që kishte ndodhur mes tyre  si vrasje, mallkime dhe gjera tjera”. Sa më primare është sot që të marrim shembull nga këta bujarë, ngase mes nesh, me ndihmën e Allahut ,nuk ka arritur deri në vrasje. Shiko si ibën Tejmijem Allahu e mëshiroftëm i cilëson udhëheqësit në Misr dhe Sham se janë nga grupi i ndihmuar, përkundër se shtetet e tyre ndihmonin ideologjinë esharite dhe sufite,: “Grupi i Shamit dhe Misrit dhe të tjerë, ata në këtë kohë janë luftëtarët për fenë islame, dhe ata janë më meritorët për të marrë pjesë në grupin e ndihmuar të cilin e ka përmendur i dërguari, salallahu alejhi ue selem, në thënien e tij në hadithet e vërteta të transmetuara nga ai: “Do të mbetet një grup nga umeti im të përqendruar në të vërtetën, nuk u bën dëm ai që i kundërshton e as ai që i tradhton derisa të ndodh Kiameti”. Dhe për çfarë, vetëm sepse qëndruan në pozitë të cilën nuk qëndroi askush në kohën e tyre, a sheh gjendjen e ndonjë grupacioni selefit me më pak prestigj se sa gjendja e atyre.

4-Largimi nga fanatizmi që ushqen armiqësinë. Pasi bashkimi i mendimeve të kundërat në mospajtimin e skajshëm është i arsyetuar, atëherë nuk duhet që për këtë të ndahet reshti i muslimanëve dhe të urrehen zemrat.  Mungesa e një shpirti të këtillë dhe përhapja e shpirtit fanatik në mendim është ai i cili ndez kundërshtimet dhe armiqësitë, Allahu i mëshiroftë imamët tanë kur thanë: “Mendimi ynë (sipas neve) është i saktë por ka mundësi të jetë i gabuar, ndërsa mendimi i të tjerëve (sipas neve) është i gabuar por ka mundësi të jetë i saktë.  Me këtë kuptim bashkohen zemrat dhe bashkohet fronti. Kjo që e tham nuk është, përsëritje e  thënies së njohur ku thuhet: të bashkëpunojmë në atë që jemi pajtuar dhe të arsyetojmë njëri tjetrin në gjërat rreth të cilëve kemi mendime të ndryshme, ngase ky pohim nuk është i saktë. Mirëpo themi: të bashkëpunojmë në atë rreth të cilës jemi pajtuar.  E arsyetojmë njëri tjetrin kur mospajtimi tolerohet fetarisht ndërsa e kritikojmë njëri tjetrin kur mospajtimi nuk tolerohet fetarisht.

Ne nuk thërrasim që dijetarët dhe kërkuesit e dijes ti ndalojmë në kundërpërgjigjet ndaj tjerëve, e as të ndalojmë ndonjërin prej tyre që të qartëson gabimin e tjetrit, e as të ndalojmë asnjërin që ai të ndalojë të keqen edhe nëse është manifestuar nga dijetari.  Këto vepra janë të pëlqyera fetarisht mirëpo njeriu nuk duhet të jetë fanatik në mendimin e tij, e as t ë imponon mendimin e tij. Ibën Muflih Allahu e mëshiroftë ka thënë: “Ahmedi në një transmetim të Miruedhiut ka thënë: nuk duhet që fekihu t’ua imponojë njerëzve medh’hebin e tij”.

5- Instalimi i referencës së unifikuar: Prani e një reference të tillë do tw zvogëlon deri nw masw mundësitë e ndarjes në mesin e selefive, dhe që këtu nuk do të ketë kundërshtime dhe ide të shumta të shmangura të pa rregullta si për nga numri dhe zgjerimi, bile ky lloj kundërshtimi do të jetë u kufizuar në rrethana shumë të ngushta.

Padyshim se prezenca e  një reference të këtillë  nuk mund të plotësohet me rekomandime dhe vendime, por kryhet me kohë me grumbullimin e eksperiencën tek njerëzit kompetent nga dijetarët që të veprojnë me këtë aktualitet, mirëpo ajo që mundet të veprohet sot është ftimi i dijetarëve prej vendeve të ndryshme që të tubohen në tubime shkencore apo organizata udhëheqëse që do të studiojnë gjërat e reja dhe bashkëkohore në të cilat kalon umeti, hulumtimi në çështjet e mëdha shkencore në të cilat mund të vie deri te mosmarrëveshja për shkak të saj në mënyrë që të udhëzohet shumica selefite në atë që ndodh tek ta, e më pas të përmirëson punët. Kam dëgjuar Ebu Husejnin duke thënë: Ndonjëri jep fetfa për nëj çështje që nëse i parashtrohej Omerit do të mblidhte gjithë luftëtarët e Bedrit.

6-Ndërhyrja e të urtërve: Ndarja në radhët selefite vetëm se ka ndodhur, obligim i dijetarëve të cilët nuk kanë qenë pjesë të grupeve është të korrigjojnë dhe kthejnë kundërshtarët në metodologjinë selefite sunite të cilat i pretendojnë për fe të tyre. Të parashtrohen çështjet e divergjencës në tavolinën e hulumtimit dhe të premtojnë të gjithë që realizimi i të vërtetës të jetë më e rëndësishme për ta, është mirë që organizimi i kësaj detyre të kryhet në mënyrë që të mos jetë shkel e shko e sa për të kaluar, dhe atë me formimin e shoqatave dhe organizatave të specializuara për këtë sferë.

Si ide është që në çdo vend të merr përsipër nga një grup prej njerëzve të mirë dijetarë apo kërkues të dijes të cilët marrin fjalën nga dy palët që të veprojnë me atë që Allahu i ka obliguar, duke bashkuar dy palët kundërshtare dhe mundimi që të afrojnë pikpamjet dhe të largojnë dyshimet dhe supozimet që kanë në zemrat, ti thërrasin që të gjithë të ulen para Librit të Allahu dhe sunetit të dërguarit salallahu alejhi ue selem, në atë që ishin të parët tanë të mirë dhe dijetarët e hershëm.

Iniciativa për pajtim të grupeve selefite apo kërkuesve të dijes, po edhe mes atyre që pretendojnë përkatësinë në islam është detyrë,  pajtimi i hasmërive është prej veprave më të mëdha sikurse ka treguar i dërguari salallahu alejhi ue selem me fjalën e tij që është shënuar në librin “Xhami’ Tirmidhi” me zingjir të vërtetë: “A tju tregoj për gradën më të mirë se agjërimi, namazi e sadakaja? Thanë : Gjithsesi o i dërguari i Allahu. Tha: Pajtimi i hasmërive, dhe prishja e hasmërive shkatërruese”.

Duke iu falënderuar Allahut metodologjia e selefive është një, thirrja e tyre një, dhe referenca e tyre është një, le të mblidhen kundërshtarët në një fjalë të përbashkët që do ta thonë që të gjithë, e cila është gjykimi  i librit të Allahut dhe sunetit të dërguarit salallahu alejhi ue selem sipas kuptimit të selefit që të jetë gjykues në mosmarveshjet mes tyre, pajtuesit të jenë prej të urtërve në gjykim dhe drejtësi në mes palëve, dhe të jetë synimi i secilit kërkimi i kënaqësisë së Allahut, kujdesi për davetin dhe gjithë umetin islam. Pasha Allahun ky është proekt që të mençurit nuk i takon të shmanget apo ta refuzon.

7-Mësimi i diturisë fetare profesionale dhe studijim i hollësishëm i gjendjes aktuale: Dituria është mburojë, e mbron zotëruesin e tij me lejen e Allahut nga rënia në vende rëshqitëse, u cek më herët se dituria e mangët është një shkak prej shkaqeve të ndarjes që e shohim sot. Dituria është e kërkuar, e që është dituria e metodoligjuar profesionale të cilën e bartën dijetarët tanë të pakrahasueshëm gjeneratë pas gjenerate.  Ku një pjesë e problemit janë pikpamjet e ndryshme ndaj aktualiteteve dhe gjërave të reja. Kjo çështje ka nevojë për dijetarë të specializuar dhe kërkues të dijes të talentuar për më shumë meditim dhe njohje të detajeve të gjendjes bashkëkohore që shtohet degëzimi dhe komplikimi i saj ditë pas dite. Këtë detyrë duhet që ta udhëheqin shoqatat dhe organet shkencore që u propozua më herët që ta kemi në vëmendje më shumë, duke kërkuar ndihmë nga të specializuarit në fusha të ndryshme të nevojshme, që të qartësohet vizioni për të gjithë dhe pastaj gjykimi do të jetë në atë formë që i përshtatet aktualitetit ose që do të jetë më afër tij.

8-Kujdesi në edukimin e nxënësve dhe konfirmimi i lajmeve: Sa të nevojshëm që jemi sot që të ketë dikush që i aludon nxënësit e dijes kah morali i mirë, që të ngriten nga punët e vogla dhe absurde të cilat bëjnë dëm e nuk bëjnë dobi, dhe të ngriten nga bartja e lajmeve mes shokëve për ta penguar fitnen dhe zhdukur ate. Kjo është detyrë e dijetrëve dhe hoxhallarëve të cilët merren me mësim, nuk duhet të mjaftohet vetëm me mësimin e shkencave fetare, por duhet patjetër kujdes ndaj nxënësve me drejtim dhe udhëzim, ngase dituria duhet të le trashigim veprën, nëse kjo dituri e përfituar nuk le gjurmë në moralin dhe sjelljen e nxënësit, atëherë nuk është dituri e dobishme me të cilën shpresohet ahireti dhe metodologjia e ehlu sune uel xhemea pasuesit e gjurmëve dhe lajmeve nga i dërguari, ata i japin rëndësi transmetimit më shumë se tjerët, andaj duhet që pasuesit e tyre selefitë të ecin rrugën e tyre dhe të pasojnë gjurmët e tyre.

9-Përsosja e arenës shkencore, të davetit real dhe të vërtetë në fushën e internetit: Kjo ka nevojë për bashkim të përpjekjeve të dijetarëve, nxënësve të tyre, thirrësve në rrugë të Allahut dhe gjithë selefitë nga të cilët pranohet, që e dinë rezikun e kësaj, ndërsa nga dijetarët kërkohet që të tërheqin vëmendje nga kjo arratisje-sidomos në rrjetin e internetit,- dhënien e fetfave tmerruese nga persona  jo të profesionuar që flasin në forumet dhe paltake pa dituri fetare, poashtu duhet që pronarët e forumeve dhe faqeve të intërnetit të mos lejojnë publikimin e thënjeve të secilit, edhe pse çështja e fundit  mund të jetë e rëndë për tu reaizuar, ngase është në kundërshtim me zakonin i cili është përqëndruar me vite të tëra, ku shumica e pronarëve të faqeve dhe forumeve mjaftohen me thirrjen e vizituesve në frikë ndaj Allahut e më pas ua lënë përgjegjësinë atyre për atë që shkruajnë në forume.

Ne në atë që thërrasim bartë në vete vështirësi të madhe vetëm se kjo gjë mbyll një derë të madhe të sherit. Përndryshe mbyllja e forumeve apo mos hapja  qysh në fillim është më mirë se hapja dhe përmbushja e tyre me gjëra të mjerueshme dhe të helmuara. Sidomos me injorancën e përhapur dhe jomundësinë e shumë njerëzve për dallimin në mes të vërtetës dhe së kotës.

Hapja e dhjetë forumeve të rregulluara sipas rregullave që i cekëm është më mirë dhe më parimore se dhjetëra po edhe qindra forume që përmbushin me hajr dhe sher gjithashtu.

10-Butësia në vend të vrazhdësisë: Do të ishte më mirë për atë të tërhiqet nga vrazhdësia që të ngjall kuptimet e butësisë për të cilat nxiti i dërguari salallahu alejhi ue selam në shumë  raste ku ka thënë: “Butësia kur ekziston në ndonjë gjë vetëm se e zbukuron dhe nuk mungon nga një gjë vetëm se e shëmton”. Poashtu ka thënë: O Aishe Allahu është i butë dhe e do butësinë, dhe i jep butësisë atë që nuk i jep vrazhdësisë”.

Ajo që ngatërrohet shumë njerëzve në këtë drejtim ëshë paaftësia e dallimit mes rasteve të ndalimit të së keqes dhe gradave të saj, dhe mes rasteve të hulumtimit shkencor dhe rasteve të këshillimit: nuk jemi këtu që të bëjmë thirrje për mos këshillimin e kundërvajtësit ose mosndalimin e të keqes-nëse është e nevojshme- për më tepër nga thirrja për të heshtur nga gabimet e tyre dhe mosqarimi tek njerëzit, mirëpo ne thërrasim në urtësi dhe dhënien e çdo drejtimi të drejtën e saj, dhe urtësia siç ka thënë ibën kajimi është: “Veprimi i të duhurës,  në mënyrë të duhur, në kohën e duhur”.

Ajo që futet në zemrat dhe e rit ndarjen në arenën e selefizmit është nxitimi i disave në publikimin e kundërpërgjigjeve dhe kritikave, me ofendim ndaj kundërvajtësit, degradimin e tij apo hedhja e akuzave të mëdha mbi të, më parimore do ishte që të mjaftohet me sqarimin e gabimit dhe diskutimin e çështjes me nje diskutim shkencor të qetë, por nëse sheh se çështja është e madhe dhe duhet të parandalohet e të tërhiqet vëmendja nga ai, atëherë më parimore është për kundërvajtësin ta tërhek fjalën e ti,j me një këshillë që nuk do të jetë sheshazi, e ti sqaron atij ku ka gabuar dhe rezikun në të cilin shpie fjala e tij, e nëse i bëhet atij i qartë qëllimi dhe ende vazhdon në idenë e tij, pa asnjë fakt, argument konkret apo ndonjë argument të përngjajshëm, atëherë nuk fajësohet nëse ia mohon atij sheshazi, është i arsyetuar tek Allahu i Madhëruar, pastaj sa bukur do ishte nëse ky mohim të kishte qenë me sjellje të kufizuar dhe dëshirë të sinqertë në kthimin e kundërshtarit në mendimin e duhur, me iniciativë për afrimin e zemrës së tij dhe zemrave të pasuesve të tij, e kjo gjë nuk arrihet vetëm se me butësi të cilën e sqaroi i dërguari salallahu alejhi ue selem se Allahu i jep atij atë që nuk i jep tjetërkujt.

Dhe për në fund nuk posedoj asgjë pos të lutem Allahut të Lartmadhëruar të më ket dhënë sukses në atë që kam përmendur nga shkaqet dhe metoda të përmirësimit për të cilat vuan arena selefite sot, ndarja që gëzon armikun dhe brengos mikun, ajo që ishte e qëlluar është nga Allahu i Lartmadhëruar dhe vetëm nga dëshira e Tij, e çka ishte e gabuar është nga unë dhe nga shejtani, dhe unë kthehem nga ai (gabim) dhe pendohem tek Allahu.

Kjo ishte e tëra, Allahu e di më së miri, paqa dhe bekimi i Allahut qoftë mbi robin, pejgamberin e tij Muhamed, mbi familjen e tij  dhe gjithë shokët e tij.

Përktheu: Shpend ZENELI

0 1659

Kurani Fisnik është i përmbushur me thesare të vlefshme të ligjeve të mëdha dhe rregullave të forta në marrëdhëniet me të tjerët, gjë e cila është detyrë e muslimanit të vepron me këtë dhe të jetë i kujdesshëm në praktikimin e saj, që të realizoj të vepruarit me Librin e Allahut së pari e më pas të arrinë lumturinë, shpëtimin dhe suksesin në dunja dhe ahiret. Kjo është edhe ajo që Allahu subhanehu ue teala filloi në suren Mutafifin ku thotë: “Të mjerët ata që mangu masin e peshojnë. Ata që kur matin prej njerëzve, për vete e plotësojnë, E kur u matin të tjerëve ose u peshojnë, u lënë mangu.” Mutafifin, 1-3.

Këto ajete edhe pse flasin qartë për mardhëniet tregtare në peshore dhe në matje vetëm se mangësia përfshinë aspekte të mardhënieve tjera konkrete dhe abstrakte.

Pra mjerrë për ata që lënë mangu çfarëdo mangësie çoftë ajo, ngase mangësia është padrejtësi dhe nënçmim për atë që posedojnë njerëzit, është vjedhje e pasurisë në mënyrë të paligjshme, plagosje e shpirtërave, dhimbje për zemrat, mbjell konfliktin dhe urrejtjen, zgjerron rrethin e ndarjes dhe përçarjes.

Dhe mjerë për ata që lënë mangu në mardhëniet tregtare, poashtu ata që lënë mangu në mardhëniet shoqërore, në çështjet intelektuale dhe morale.

Ata që lënë mangu nga bashkëshortët të cilët janë shumë të kujdesshëm në të drejtat e tyre të kërkuara prej grave, dhe i nënvlerësojnë ato me lënien e detyrave që kanë ndaj tyre, bile disa kalojnë në padrejtësi dhe padyshim se bëjnë pjesë në këtë kërcënim.

Poashtu edhe gratë të cilat rëndojnë supet e burrave të tyre më kërkesat e shumta pa i marrë parasysh rrethanat, ndërsa me mangësi të qartë ndaj detyrave që kanë ndaj burrave.

Dhe ata që lënë mangu si prindër të cilët kërkojnë nga fëmijët e tyre respektin e plotë si atë material dhe atë moral, ndërsa ata janë njerëzit më të largët në kryerjen e detyrave ndaj fëmijëve.

Për fëmijët të cilët mërzisin prindërit me kërkesat e tyre, e më pas nuk kanë parasysh respektimin e as që kanë kujdes në të drejtën e prindërve tek ata.

Pra mjerë për ata që lënë mangu prej fqinjëve të cilët ngrisin zërrat me ankesa ndaj fqinjëve e nuk shohin në atë se çfarë dëmi bëjnë fëmijët e tyre ndaj fqinjëve.

Për të punësuarit të cilët i stërzmadhojnë pakënaqësitë e tyre dhe ankesat ndaj gjendjes dhe atij që i udhëheq, e tek ata nuk ka kujdes për të punuar, as rregull, as të veprojnë detyrat ashtu siç u kërkohet.

Për udhëheqësit të cilët kërkojnë detyrat nga ata që gjinden ndër ta, që i asgjësojnë e as që i vënë mendjen të drejtave të tyre.

Njerëzitë më të këqinj që lënë mangu janë pronarët e parave dhe punësimeve të cilët bëjnë padrejtësi ndaj punëmarrësit dhe punëtorit të ngratë, kërkojnë nga ai të jep mundin maksimal e nuk i japin pagesën e merituar vetëm se me mundim e zvarritje, apo mangësojnë edhe nga pagesa. Dhe në kontrast, disa punëtorë të cilët teprojnë në pagë duke kërkuar më tepër se sa meriton puna dhe mashtrojnë në kryerjen e punës duke insistuar dhe shqetësuar gjatë kërkimit të pagesës.

Mjerë për ata thirrës që lënë mangu, të cilët nëse përmendin xhematet dhe hoxhallarët e tyre shtojnë e kur përmendin dikë tjerë mangësojnë.

Po edhe autorët e librave dhe gazetarëve të cilët kur përmendin atë që dëshirojnë dhe është në pajtim me epshet e tyre shtojnë dhe stërzmadhojnë dhe nëse kalojnë kah ajo që nuk u përshtatet atyre edhe nëse është e drejtë mangësojnë, bile edhe injorojnë.

Shejh Sadij –Allahu e mëshiroftë- ka mendimin se në kuptimin e përgjithshëm të mangësisë hyjnë edhe debatet me fakte dhe thënie, ngase sikur që dy debatues siç është edhe traditë se çdo njëri prej tyre është i kujdesshëm në argumentet që i posedon, pra obligim për te është që të sqaron atë argument që sheh tek kundërshtari të cilën nuk e di, dhe të shikon në argumentet e kundërshtarit ashtu siç shikon në argumentet e tia, dhe në këtë temë shihet mesataria e njeriut nga fanatizmi dhe padrejtësia e tij, modestia e tij nga mendjemadhësia dhe mençuria nga mendjelehtësia, e lusim Allahut të na jep sukses në çdo të mirë.

Ajo që duhet patjetër potencuar këtu se lënia mangut është quajtur kështu ngase në një gjë ka mangësi e cila nuk i ipet rëndësi nga njerëzit për shkak se është e pakët dhe e fshehtë, ngase pesëdhjetë gram përshembull nuk ndikon dukshëm në njëmijë gram, por çështja është se  “mendoni se ajo ishte imtësi e parëndësishme, ndërsa te All-llahu ajo është e madhe.” Nur, 15.

Dhe kështu ndoshta një fjalë e mangët dëmton një të drejtë dhe vlerëson një padrejtësi, e folësi nuk kujdeset për atë fjalë, e si për atë që është më e madhe dhe më e dukshme në pasuri dhe nder të njerëzve.

E lusim Allahun që të na udhëzojë në thëniet, veprat dhe moralin më të mirë.

Përktheu: Shpend ZENELI

NA NDIQNI NË