Pyetje: Cili është gjykimi i sheriatit islam mbi festimin e ditëlindjes së Pejgamberit salallahu alejhi ve selem!?

Përgjigje:

Së pari: Dita e lindjes së Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- nuk është e ditur dhe njohur në mënyrë të prerë e të saktë.

Disa dijetarë bashkëkohorë janë të mendimit se ajo është dita e nëntë e muajit Rebiul Evel, e jo e dymbëdhjeta siç është e njohur në mesin e muslimanëve. Duke e u nisur nga kjo, themi se festimi i kësaj feste ditën e dymbëdhjetë nuk ka asnjë dëshmi dhe mbështetje nga aspekti historik.

Së dyti: Sa i përket aspektit islam, gjithashtu kjo festë nuk ka asnjë bazë, sepse sikur kjo të ishte prej rregullave dhe obligimeve islame, atëherë këtë do ta vepronte edhe vetë Pejgamberi,- salallahu alejhi ve selem!,- apo do t`ua kishte komunikuar një gjë të tillë shokëve dhe ummetit të tij, e këtë do ta kishte vepruar edhe vetë ai.

D.m.th sikur ta vepronte Muhamedi,- salallahu alejhi ve selem!,- atëherë kjo do të ishte e obliguar që të jetë e ruajtur në përputhshmëri me fjalën e Allahut,- xhele veala!,- i Cili thotë:

إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ‌ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ ﴿٩﴾

“Ne, me të vërtetë, kemi shpallë Kur’anin dhe, Na, me të vërtetë, do ta ruajmë atë (origjinalitetin e tij).” (Kur’an; El- El Hixhr: 9).

Atëherë kur nuk posedojmë ndonjë argument themi se kjo festë nuk është prej fesë së Allahut,- xhele veala!

Dhe, nëse kjo nuk është prej fesë së Allahut,- xhele veala!,- neve nuk na lejohet në asnjë mënyrë që më këtë ta adhurojmë Allahun apo me veprimin e saj të afrohemi tek Ai.

Allahu,- xhele veala!,- ka caktuar rrugë të veçantë për të arritur tek Ai -dhe ajo rrugë është me çfarë ka ardhur Pejgamberi,- salallahu alejhi ve selem. E, si na lejohet neve që të vijmë me një rrugë të menduar dhe formuar nga vetja jonë, e cila na afron tek Allahu?

Dijeni se, kjo është krim në hakun ndaj Allahut,- xhele veala!,- që të shtojmë në fenë e Tij diçka që s’është prej saj, siç përmban kjo edhe përgënjeshtrim të fjalës së Allahut,- xhele veala!,- i Cili thotë:

الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَ‌ضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا ۚ

“Sot ua përsosa dispozitat e fesë suaj dhe ua plotësova dhuntinë Time ndaj jush. Jam i kënaqur që feja islame të jetë fé e juaja. “(Kur’an; El Maide:3).

Atëherë, ne themi: Kjo festë nëse është prej plotësimit të fesë ashtu siç mendojnë disa muslimanë, patjetër do të ishte e njohur dhe vepruar para vdekjes së Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- e nëse ajo nuk është prej plotësimit të fesë atëherë kjo nuk ka mundësi që të jetë pjesë përbërëse e plotësuese e fesë.

Sepse, Allahu,- xhele veala!,- thotë:

الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَ‌ضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا ۚ “Sot ua përsosa dispozitat e fesë suaj dhe ua plotësova dhuntinë Time ndaj jush. Jam i kënaqur që feja islame të jetë fé e juaja. “(Kur’an; El Maide:3).

Dhe, ai i cili pretendon se kjo është prej plotësimit të fesë, ky së pari ka shpikur diçka të re pas Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- si dhe fjala dhe pretendimi i tij bie ndesh me fjalën e Allahut,- xhele veala.

Nuk ka dyshim se ata të cilët festojnë ditëlindjen e Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- me këtë dëshirojnë:

1: Lavdërimin e Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!..

2: Shfaqjen e dashurisë ndaj tij..

3: Përmallimi për Muhamedin,- salallahu alejhi ve selem!,- dhe me gjitha këto veprime ata mendojnë se janë adhurime dhe afrime tek Allahu ,- xhele veala.

Duhet ditur se, dashuria ndaj Pejgamberit salallahu alejhi ve selem!,- është ibadet dhe nuk plotësohet imani derisa të jetë Pejgamberi,- salallahu alejhi ve selem!,- më i dashur tek njeriu se sa vetja e tij, fëmija i tij, prindi tij dhe njerëzit në përgjithësi.

Njashtu, lavdërimi i Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- është ibadet, ngjashëm edhe përmallimet dhe mallëngjimet për Pejgamberin,- salallahu alejhi ve selem!,- janë pjesë përbërëse të fesë ngase në këtë ka anim nga suneti i tij.

Pra, festimi i ditëlindjes së Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- me qëllim afrimi tek Allahu,- xhele veala!,- apo me qëllim lavdërimi të Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- edhe nëse është ibadet nuk lejohet kurrsesi që të shpiket në fenë e Allahut,- xhele veala!,- diçka që nuk është prej saj. Pra festimi i ditëlindjes së Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- është bidat dhe njëkohësisht i ndaluar në sheriatin islam.

Pastaj ne dëgjojmë se në këtë festim ka gjëra të ndaluara, të cilat nuk pranon as sheriati, as ndjenja e as mendja e njeriut.

Ata këndojnë disa vjersha në të cilat ka teprim në lavdërim dhe ngritjen e Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- derisa e kanë bërë më të madh se Allahun, – xhele veala!.

Dhe, prej këtyre gjërave është kur lexuesi lexon tregimin mbi Pejgamberin,- salallahu alejhi ve selem!,- dhe kur arrin tek fjala:

”Leu Sulltani Dinit islam në atë zaman, tokë e qiell u mbushën me nurë gjithë sa janë”.

Me këtë rast, ngritën të gjithë në këmbë sikur të ishin një person, e thonë: “prezenton shpirti i Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,- e ne ngrihemi madhërim dhe lavdërim për të”, e kjo është injorancë e qartë.

Pastaj nuk është prej edukatës islame që të ngritën ata në këmbë ngase vetë Pejgamberi,- salallahu alejhi ve selem!,- ka urryer një gjë të tillë, e shokët e tij, të cilët padyshim janë vetë ata që më së shumti e kanë dashur Pejgamberin,- salallahu alejhi ve selem!,- dhe më shumë e kanë lavdëruar atë se sa ne.

O vëllezër! Sahabët nuk janë ngritur për të ngase kanë parë në këtë urrejtjen e tij për këtë veprim.

Pra, e gjithë kjo ka ndodhur sa ishte ai gjallë, e si atëherë njerëzit vazhdojnë me këto iluzione dhe teke të ndryshme të tyre?

Allahu është më i Dituri!.

Muhamed bin Salih El-Uthejmin, -Allahu e mëshiroftë!-.

Përktheu dhe përshtati nga arabishtja: Suad Shabani Preshevë, 08.23.2013.

Pyetje: Cila është dispozita e sheriatit islam në lidhje me personat të cilët tallen me vëllezërit tanë që janë pasues të denjë të Kur’anit dhe Sunetit?!

Përgjigje: Tallja me pasuesit e Kur’anit dhe Sunetit për shkak se ata janë praktikues të denjë dhe nuk lënë anash ndonjë sunet e për këtë shkak njerëzit i urrejnë dhe tallen me ta, themi se ky veprim i tillë është i ndaluar dhe shumë i rrezikshëm, sepse të tallesh me  pasuesit e të parëve tanë, kjo nuk ka dyshim se llogaritet përqeshje e rrugës, ithtarëve të sunetit. Për personat që tallen me praktikuesit e sunetit ( p.sh. mjekrën, shkurtimin e pantallonave, faljen me tekbire në namaz etj), Allahu u thotë në Kur’an, kështu:

 وَلَئِن سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ ۚ قُلْ أَبِاللَّـهِ وَآيَاتِهِ وَرَسُولِهِ كُنتُمْ تَسْتَهْزِئُونَ ﴿٦٥﴾ لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ ۚ إِن نَّعْفُ عَن طَائِفَةٍ مِّنكُمْ نُعَذِّبْ طَائِفَةً بِأَنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِمِينَ

”E, nëse i pyet ata (për këtë tallje), do të përgjigjen: “Na vetëm biseduam dhe u argëtuam”. Thuaj: “A mos vallë me Perëndinë, e versetet e Tij dhe Pejgamberin e Tij po talleni?” (65) Mos u arsyetohuni! Se, ju, mohuat fenë, pasi që patët besuar. Nëse Ne e falim një grup tuajin, do ta ndëshkojmë grupin tjetër, ngase ishin mëkatarë”. ( Kur’an; Teube: 65, 66).

Këto ajete janë shpallur si qortim për munafikët të cilët llogariten gënjeshtarë e frikacak në çdo pore të davetit, luftës dhe jetës. Munafikët u tallën edhe me shokët e Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!,- dhe mu për këtë arsye Allahu shpalli këto ajete ekskluzivisht për munafikët. Dhe në fund! Le të kenë kujdes e pendohen ata të cilët ofendojnë dhe tallen me praktikuesit e Kur’anit dhe Sunetit, sepse Allahu,- xhele veala!,- ka thënë:

 إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ ﴿٢٩﴾ وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ ﴿٣٠﴾ وَإِذَا انقَلَبُوا إِلَىٰ أَهْلِهِمُ انقَلَبُوا فَكِهِينَ ﴿٣١﴾ وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿٣٢﴾ وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ ﴿٣٣﴾ فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ ﴿٣٤﴾عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ ﴿٣٥﴾ هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ

“Me të vërtetë, mëkatarët qeshnin (në jetën e kësaj bote), me ata që besonin; (29) kur kalonin pranë tyre, njëri-tjetrit ia bënin me sy, (30) e kur ktheheshin te familjet e tyre, ata argëtoheshin në formë tallëse (me besimtarët); (31) ata (mëkatarët), kur i shihnin (besimtarët), thoshin: “Këta, me të vërtetë, janë të humbur”, – (32) e, ata nuk janë dërguar për kujdestarë të tyre (besimtarëve). (33) Sot, ata që kanë besuar, do t’i përqeshin mohuesit, (34)e, nga divanet (kanapetë) do të shikojnë (35) a janë shpërblyer meritueshëm mohuesit, për veprat që kanë punuar?! (Po). (36)”. ( Kur’an; El Mutafifin: 29- 36).

Allahu është më i Dituri!.

El Mexhmu’u Semin”, 1/74.

Muhamed bin Salih El-Uthejmin, -Allahu e mëshiroftë!-.

Përktheu dhe përshtati nga arabishtja: Suad Shabani Preshevë, 08.12.2013.

Pyetje: I nderuari Hoxhë! Nëse muslimani ndjenë dhembje gjatë sëmundjeve të ndryshme ose momentin e daljes së shpirtit, a i pakësohen dhe shlyhen atij gjynahet gjatë përjetimit të ketyre dhimbjeve?!

Përgjigje:

Allahu,- xhele veala!,- ia falë disa nga mëkatet muslimanit për çdo sëmundje, vështirësi , dëshprim, madje edhe ajo dhembja e vogël të cilën e ndien kur shpohet me ndonjë therrë ose gjemb të vogël.

Nëse muslimani bën durim dhe shpreson në Allahun,- xhele veala!,- atëherë Allahu do ta shpërblejë edhe për durimin e bërë.

Kurse argumentet të cilët flasin për këtë temë nuk bëjnë dallim ndërmjet dhembjeve para vdekjes ose gjatë saj.

Allahu,-xhele veala!,- ka thënë:

وَمَا أَصَابَكُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَن كَثِيرٍ ﴿٣٠﴾

”Çfarëdo fatkeqësie që ju godet, kjo është për shkak se e keni fituar vetë, e Ai edhe falë shumë.” ( Kur’an: Shura: 30).

Nga ajeti Kur’anor kuptojmë se fatkeqësitë, problemet të cilat e godasin muslimanin janë rezultat i gjynaheve të tij, e me anë të fatkeqësive Allahu e pastron robin e Tij nga një pjesë e gjynaheve të vepruara më parë.

Allahu është më i Dituri!.

Muhamed bin Salih El-Uthejmin, -Allahu e mëshiroftë!-.

Përktheu dhe përshtati nga arabishtja: Suad Shabani

Pyetje: A lejohet që muslimani të betohet në diçka tjetër përpos Allahut?

Përgjigje: Betimi jo në Allahun,- xhele veala!,- është njësoj sikur të thuash: pasha ty, pasha jetën time, pasha kryetarin, pasha popullin dhe gjëra tjera.
Të gjitha këto betime janë haram, porse njëherit janë edhe shirk (të bërit rival- shok Allahut).
Kjo qëndron kështu se ky betim është madhërimt, e që këtë nuk e meriton askush tjetër përveç Allahut, e kush e madhëron dikën tjetër përveç Allahut,- xhele veala!,- ai është pabesimtar .
Ndërsa, ka mundësi që muslimani i cili betohet, porse nuk beson se ajo që betohet në të posedon madhërim sikurse madhëria e cila i takon vetëm e Allahut,- xhele veala!.
Pra, ky lloj betimi në këtë rast nuk është shirk i madh, i cili të nxjerr nga feja, porse ky është shirk i vogël, i cili nuk të nxjerr prej fesë, mirëpo llogaritet mëkat i madh dhe rrezikon qëndrimin e imanit tek besimtari.

Muhamedi,- salallahu alejhi ve selem!,- ka thënë:
“Allahu,- xhele veala!,- ju ndalon të betoheni në baballarët tuaj. E kush betohet le të betohet në Allahun apo më mire le të hesht”.[1]

Vëlla dhe motër!
Mos u beto në askënd tjetër përveçse në Allahun,- xhele veala!,- çfarëdo forme të ketë ajo që ti betohesh në te, po edhe nëse në fjalë është Muhamedi,- salallahu alejhi ve selem!,- a po Xhibrili,- alejhi selam!, njashtu ndalohet betimi edhe në gjithë pejgamberët të tjerë, melekë dhe njerëz.

Ndërsa, sa i përket fjalës së Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!,-:
“Ka shpëtuar pasha babin e tij”.
Në këtë fjalë: “pasha babain e tij” kanë polemizuar ulemaja e hadithit.
Disa prej tyre e kanë mohuar këtë fjalë duke thënë: nuk është vërtetuar kjo fjalë apo transmetuar se është thënë prej Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!.

Po edhe nëse kjo fjalë është e vërtetë, atëherë në përgjigjemi në këtë mënyrë:
Së pari në këtë fjalë ka shumë supozime (ihtimalat).
Ka mundësi që këtë fjalë e ka thënë Muhamedi,-salallahu alejhi ve selem!,- para se t’i vijë shpallja prej Allahut,- xhele veala!,- për ndalimin e betimit jo në Allahun,- xhele veala!.
Njashtu, ka mundësi që kjo fjalë të jetë specifike për Muhamedin,- salallahu alejhi ve selem!,- duke e ditur se ai është i mbrojtur nga shirku.
E, duke u nisur nga ajo se këto mendime janë të mundshme në këtë fjalë se a është thënë prej Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!,- apo edhe nuk është thënë, porse edhe njëherit nuk është e qartë mirë, atëherë është obligim i çdo muslimani që ta marrë atë që është e qartë dhe atë e cila është e dyshimtë.
Mirëpo, ajo që është e qartë dhe e vërtetë është se nuk lejohet betimi në askënd tjetër përveç në Allahun,- xhele veala!.

Ajo që jemi mësuar të dëgjojmë është, se disa njerëz ankohen dhe thonë se na është mësuar gjuha të betohemi në gjëra tjetër, jashtë Allahut,- xhele veala!,- si rrjedhojë e kësaj ne po e kemi të vështirë dhe problem të heqim dorë nga kjo!
Atëherë si duhet të veprojmë?

Iu përgjigjemi se kjo nuk është arsyetim aspak! Por duhet të mundohet secili që e ka këtë adet të keq dhe është adaptuar gjuha e tij në thënien e kësaj fjale, duhet të angazhon secili vetveten e tij për t’u larguar nga këto fjalë shirkije në mënyrë që të largohet e ruhet prej të betuarit në diçka tjetër pos Allahut,- xhele veala!.

Po e përmendi një rast ku unë e kam ndaluar një person, i cili u betohej në Muhamedin,- salallahu alejhi ve selem!,- ku në një rast duke më treguar diçka, ai më tha:
Pasha Pejgamberin,- alejhi selam!,- nuk do të kthehem në të.
Personi në fjalë e tha këtë dhe dëshironte përforcim se me të vërtetë nuk do të kthehet më në atë mëkat .
Mirëpo, nëse kjo fjalë është adaptuar në gjuhët tuaja, atëherë themi:
Mundohu o musliman sipas mundësive të largohesh prej kësaj fjale dhe ta shlyesh nga gjuha jote këto lloje të ndaluara të betimit, sepse ato betime llogariten në Islam shirk, e shirku është rrezik i madh për muslimanin, qoftë ky edhe shirk i vogël.

Dhe krejt në fund!
Shejhul Islami Ibën Tejmije,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë:
“Shirkun (të bërit shok Allahut) nuk e falë Allahu, xhele veala!,- qoftë edhe shirk i vogël”.
Njashtu, Ibën Mesudi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- thotë:
“Që të betohem në Allahun duke gënjyer është më e dashur për mua se sa të betohem në dikën tjetër duke qenë i sinqertë”[2]

Muhamed bin Salih El-Uthejmin, -Allahu e mëshiroftë!-.
Përktheu dhe përshtati nga arabishtja: Suad Shabani
Medine, 08.04.2013

[1] Shënon Buhariu (3836) dhe Muslimi (3-1646),- Allahu qoftë i kënaqur me ta!.

[2] Shënuar nga Ibën Ebi Shejbe (179-4), T

Pyetje: Si mund që një musliman ta vërtetojë deshminë se: “Nuk ka të adhuruar me të drejtë përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguar i Allahut!”, kurse ai e di se i bën disa gabime që janë bidate?!

Përgjigje: Duhet t’i lëjë ato bidate, kështu e realizon dhe e vërteton tevhidin, kurse dëshminë se Muhamedi, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, është i Dërguar, e realizon dhe e vërteton duke e pasuar dhe ndjekur udhëzimin e tij, e që kjo duhet të jetë e shoqëruar me lënie të mëkateve dhe pendim nga gjunahet.

Shejh Dr. Salih El-Fevzan[1]

Nga arabishtja: Mirsim N. Maliqi

Medine, 28.03.13

[1] Nga faqja zyrtare e shejhut.

Pyetje:

-Kam dëgjuar se ai i cili nuk e bën tekfir mosbesimtarin, apo dyshon në kufrin e tij, ai është mosbesimtar, si përshembull ai i cili dyshon në kufrin e lënësit të namazit, apo në kufrin e atij që tallet me Islamin, a është kjo e vërtetë?

Përgjigje:

-Argumentet nga Kur’ani dhe suneti, na obligojnë distancimin nga besimi i politeistëve, duke besuar se ata janë mosbesimtarë pasiqë ta kemi kuptuar atë dhe na është bërë e qartë mosbesimi dhe devijimi i tyre, siç thotë Allahu i Lartësuar në Kur’an:

“(Kujtoje ti o Muhammed!) kur Ibrahimi i tha të atit dhe popullit të tij: “Unë jam larg atyre që i adhuroni ju, (26) pos Atij, që më ka krijuar (mua) – dhe, me të vërtetë, Ai më udhëzon në rrugën e drejtë”, (27) dhe ai (Ibrahimi), e bëri këtë fjalë të përhershme te pasardhësit e tij, për t’u kthyer ata vazhdimisht në të Vërtetën. (28)1”

Pra ky është një argument se duhet të bëhen tekfir politeistët dhe distancimi nga besimi i tyre, gjithashtu Allahu I Lartësuar thotë:

“Tek Ibrahimi dhe ata që ishin bashkë me të keni pasur, njëmend, shembull të bukur, kur i thanë popullit të vet: “Ne heqim dorë nga ju dhe ata që i adhuroni ju, në vend të All-llahut. Juve nuk ju besojmë dhe ndërmjet nesh dhe jush filloi armiqësi dhe urrejtje e përhershme, derisa të mos i besoni All-llahut, vetëm Atij”.2

-Pra kjo është feja e Ibrahimit dhe të gjithë pejgamberëve tjerë alejhimu selam, largimi dhe distancimi i atyre që adhurojnë dikë tjetër pos Allahut të Lartësuar, duke besuar se ata janë mosbesimtarë dhe të devijuar, derisa t’i besojnë Allahut Një, i pa të meta është Ai, pra duke vepruar ashtu siç veproi Ibrahimi alejhi selam dhe pejgamberët tjerë:

“ E kush nuk i beson tagutët, e i beson Allahut, ai është kapur për lidhjen më të fortë, e cila nuk ka këputje. Allahu është dëgjues i dijshëm.3”

Ndërsa të bësh kufër në tagut4 do të thotë të besosh se çdo gjë që adhurohet pos Allahut është e kotë dhe se është obligim që të adhurohet vetëm Allahu Një dhe se vetëm Ai e meriton adhurimin dhe se çdo gjë që adhurojnë pos Allahut, qoftë prej idhujve, drujve apo gurëve, xhinëve, apo të vdekurve, melekëve apo yjeve, është adhurim i kotë, Allahu I lartësuar thotë:

“Kjo ngase Allahu është Ai i vërteti, dhe atë që lusin ata pos Tij është e kotë. Allahu është vërtetë Ai i larti, i madhi.5”

Kështu që besimtari kur ta kuptojë se dikush adhuron dike tjetër pos Allahut, i obligohet atij që të distancohet nga besimi i tij, duke besuar se besimi i tij është i kotë dhe ta bëjë tekfir atë nëse i ka arritur argumenti, si përshembull atyre që jetojnë në mesin e muslimanëve, apo e di se atij i ka arritur argumenti, Allahu i Lartësuar thotë:

“Ky (Kur’ani) është kumtesë për njerëz, që me të të këshillohen dhe të dinë se Ai është vetëm një Zot, dhe që t’i këshilloj ata që kanë mend. (52)”6

Pejgamberi salallahu alejhi ve selem thotë:

“Pasha Atë në dorën e të Cilit është shpirti im, nëse dikush prej umetit tim prej krishterëve dhe jehudëve dëgjon për mua, pastaj nuk beson në atë të cilën u dërgova unë, ai është prej banorëve të zjarrit”

Pra jehudët dhe krishterët janë të shpallur mosbesimtarë nga ajetet e Kur’anit dhe nga hadithet, andaj është obligim që çdo besimtarë të besojë se ata janë mosbesimtarë dhe janë të devijuar, andaj kush nuk i bën tekfir ata, apo dyshon në mosbesimin e tyre, ai është i njejtë si ata, sepse ai e përgënjeshtron Allahun dhe pejgamberin, poashtu në këtë grup (mosbesimtarëve) hyjnë edhe ata të cilët kanë dyshim se a duhet të adhurohet Allahu apo jo, apo nëse dikush dyshon në ndonjërin prej pejgamberëve, apo ai i cili tallet me fenë e Allahut.

Ndërsa nëse dikush dyshon në kufrin e lënësit të namazit, i cili nuk falet por nuk e mohon obligueshmërinë e namazit, atëherë ai nuk është kafir, përshkak se për këtë mesele ka mospajtim në mesin e dijetarëve, disa prej tyre thonë se lënësi i namazit është kafir, ndërsa një grup i madh i dijetarëve thonë se lënësi i namazit nuk është kafir, nëse nuk e mohon obligueshmërinë e tij, pra kush dyshon në kufrin e lënësit të namazit, nuk konsiderohet kafir, për shkak mospajtimit të dijetarëve në këtë mesele, pra ky konsiderohet se është i arsyetuar me ixhtihadin e tij, ndërsa ai i cili e mohon obligueshmërinë e namazit ky është kafir sipas mendimit të gjithë dijetarëve, kush nuk e bën tekfir këtë apo dyshon në kufrin e tij, pra edhe ky është kafir, apo ai i cili thotë se zeqati nuk është obligim, apo agjërimi i muajit të ramazanit nuk është obligim, ky bën kufër me këtë dhe kush dyshon në kufrin e tyre, pasi që t’i është sqaruar kjo çështje me argumente (mosbërësit të kafirit kafir), konsiderohet kafir, sepse ky e ka përgënjeshtruar Allahun, pejgamberin dhe ixhman e muslimanëve, pra këta janë çështje të mëdhaja dhe çdo kërkues i diturisë obligohet që të jetë i vendosur për këta çështje dhe jo të shpejtojë, derisa të jetë në qartësi dhe bindje, pra kështu njejtë edhe njerëzit e tjerë, nuk duhet që të shpejtojnë në këto çështje pa mos u konsulltuar me ata të cilët kanë dituri, sepse meselet e tekfirit janë mesele të mëdhaja, e jo të vogla dhe të lehta, andaj është obligim për dijetarët dhe kërkuesit e diturisë që

tua sqarojnë këto mesele me argumente sheriatike, gjithashtu është obligim për atë të cilin nuk e ka të qartë diçka rreth këtyre meseleve, të mos shpejtojë në tekfir, por t’i shikojë argumentet dhe të konsulltohet me njerëzit e dijes, me qëllim që të jetë në rrugë të drejtë.

Allahu i furnizoftë të gjithë me hidajet dhe sukses, me vepra të mira dhe dituri të dobishme, Allahu ju shpërbleftë!

Shejh AbdulAziz bin Baz –Allahu e mëshiroftë!-

Përktheu dhe përshtati nga arabishtja:

Mujdin Xh. Xhaferi

05.05.13

1 Sure zuhruf , 26-28

2 Sure Mumtehine 4

3Bekare- 256

4 Çdo gjë që adhurohet përveç Allahut dhe ai (taguti) është i kënaqur me këtë vepër.

Pyetja: A është e vërtetë se Allahu, aze ve xhele,  e zbriti Ademin, alejhi selam, në tokë që ta shlyen mëkatin e tij me të cilën kishte kundërshtuar Allahun, që është ngrënia e pemës? Në atë kuptim që mos të kishte bërë mëkat Ademi, alejhi selam, i gjithë njerëzimi do të qëndronte në xhenet. Si të kuptohet mes kësaj dhe fjalës së Allahut: “Dhe nuk i krijoi xhinët dhe njerëzit për asgjë tjetër pos që të më adhurojnë.”? Adhurimi mund që edhe në xhenet të zbatohet. Andaj, pse Allahu e dërgoi Ademin, alejhi selam,  në tokë? Nëse është zbritja e tij në tokë që ta shlyen mëkatin e bërë, atëherë pse pasardhësit gjithashtu ta shlyejnë mëkatin e tij?

Përgjigjja: Falënderimi i takon Allahut…

Rregulli hyjnor nga i cili nuk ka përjashtim, bile është prej rregullave të drejta hyjnore gjithëpërfshirëse, nga i cili nuk përjashtohet asnjë prej shpalljeve dhe nuk ndryshojnë fetë për të. Sipas shprehjes së dijetarit Muhamed Rashid Rida është: “Prej shtyllave kryesore të përmirësimit në mesin e njerëzimit, individëve dhe grupeve, sepse ai është shkatërrues i  idhujtarisë, udhëzues i njerëzimit deri ku arrihet lumturia e tyre e kësaj bote dhe botës tjetër.”[1]

Ky rregull është ai që përmendet në fjalën e Allahut, aze ve xhele: “dhe dëmi i secilit person është kundër vetes. Askush nuk do ta bartë barrën e tjetrit. Mandej, kthimi juaj është te Zoti juaj; e Ai ju njofton për atë që përçaheshit.”. En Am, 164.

Fjala e Allahut: “Kush e udhëzon veten në rrugën e drejtë, ai e ka udhëzuar vetëm vetveten e vet, e kush e humbë (rrugën), ai e ka bërë humbjen kundër vetvetes së vet, e askush nuk do ta bartë barrën e tjetrit. E Ne nuk dënuam askë para se t’ia dërgojmë të dërguarin”. Isra, 15.

Fjala e Allahut: “Dhe asnjë mëkatar nuk do ta bartë mëkatin e tjetrit, po edhe nëse mëkatari thërret ndonjë për t’ia bartur atë, ajo nuk do t’i bartet atij, edhe nëse (ai që thërret) është i afërt i tij”. Fatir, 18.

Dhe gjithashtu fjala e Allahut: “Apo nuk është informuar me atë që është në fletushkat e Musait. Dhe të Ibrahimit, që gjithnjë i plotësoi obligimet. (Që në to shkruan) Se askush nuk e bartë barrën e (mëkatit) tjetrit. Dhe se njeriut nuk i takon tjetër vetëm se ajo që ka punuar. Dhe se mundi i tij më vonë (ditën e gjykimit) do të shihet. Pastaj ai shpërblehet me shpërblimin më të plotë.”. Nexhm, 36-41.

Ajo që duhet besuar në tregimin e Ademit,  alejhi selam,  dhe pasardhësve të tij, daljes nga xheneti, është se Ademi, alejhi selam, zbriti prej xhenetit në mënyrë për ta shlyer mëkatin në të cilin kishte rënë, nga i cili mëkat Allahu ia ka tërheq vërejtjen, siç thotë Allahu: “E Ne i thamë: “O Adem, ky është armik yti dhe i bashkëshortes tënde, pra mos t’ju nxjerrë kurrsesi nga xhenneti, e t’ju vë në vështirësi (për të siguruar mjetet e jetesës)”. Ti aty (në xhennet) nuk ke për të qenë i uritur e as nuk ke për të mbetur i zhveshur. Aty nuk ke për të pasur etje e as nuk do të keshë vapë. Por, atë e ngacmoi djalli duke i thënë: “O Adem, a do të të tregoj për pemën e pavdekshmërisë dhe të sundimit të pazhdukshëm!” Ata të dy hëngrën nga ajo (pemë) dhe që të dy u zhveshën, e ia nisën ta mbulojnë veten e tyre me gjethe që i mblidhnin nëpër xhennet, dhe kështu Ademi theu urdhrin e Zotit të vet dhe gaboi. Mandej Zoti i vet e bëri atë të zgjedhur, ia pranoi pendimin dhe e vuri në rrugën e drejtë (të vendosur). Ai (All-llahu) u tha: “Zbritni prej aty që të gjithë, do të jeni armiq të njëri-tjetrit. Nëse u vjen nga Unë udhëzim (libër e pejgamber) kush i përmbahet udhëzimit Tim, ai nuk ka për të humbur (në Dynja) e as nuk ka për të dështuar (në jetën tjetër)”. E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në ditën e kijametit do ta ringjall të verbër”. Taha, 117-124.

Si ka mundësi që të dënohen pasardhësit që nga koha e Ademit, alejhi selam, e deri në ditën e Kiametit për shkak të një mëkati nga i cili është penduar vepruesi i saj, dhe Allahu ia ka falur dhe është mbyllë regjistri i tij, Allahu, aze ve xhele, është më i mëshirshëm se t’i ndëshkon të gjithë njerëzit për shkak se babai i tyre ka ngrënë prej pemës.

Nëse meditojmë do të hasim se Allahu, subhanehu ve teala, e krijoi Ademin që ta adhuron Allahun në tokë, e që të jetë zëvendës, Allahu thotë: “Kur Zoti yt u tha engjëjve: “Unë po krijoj (po përcaktoj) në tokë një zëvendës!” Ata thanë: “A do të vëshë në te atë që bënë çrregullime dhe që derdh gjaqet, e ne të madhërojmë Ty me lavdërimin Tënd dhe plotësisht të adhurojmë!” Ai tha: “Unë di atë që ju nuk e dini!”. Bekare, 30.

Ndërsa ajo që i ndodhi në xhenet ishte sprovë dhe testim për të që të jetë shembull për ata që vijnë më pas deri në ditën e Kiametit, e nuk është dënim i pasardhësve për një mëkat të mëhershëm.

Pastaj, dënimi përfshin njërën prej dy gjërave; ose të dënohet ose të pengohet nga një mirësi që i është dhënë. E që të dyja nuk kanë të bëjnë më rastin e Ademit, sepse jeta në tokë nuk është dënim për atë, bile është mirësi dhe lumturi nëse është në adhurim ndaj Allahut, sipas kënaqësisë së Tij dhe për të ngritur sheriatin e Tij. Por, ky është caktimi për ta, që të jetojnë në tokën e sprovave, të meritojnë hyrjen në xhenet me mëshirën e Allahut ndaj tyre, pastaj duke kaluar provimin e ngarkimit me të cilin është veçuar njeriu dhe xhinët nga gjithë krijesat tjera.

Shiko se si ka ardhur shprehja kuranore: “sikurse i nxori prindërit tuaj nga xheneti”. E nuk ka thënë: Sikurse ju nxori juve nga xheneti. Dhe atë në ajetin tjetër: “O bijtë e Ademit, të mos ju mashtrojë kurrsesi shejtani sikurse i nxori prindërit tuaj nga xheneti, zhveshi prej tyre petkun e tyre që t’ju dalë në shesh lakuriqësia e tyre. Vërtet ai dhe shoqëria e tij ju sheh, ndërsa ju nuk i shihni. Ne i kemi bërë shejtanët miq të atyre që nuk besojnë”. Araf, 27. Pra, dalja (nga xheneti) në formë dënimi i ka ndodhur babait tonë Ademit dhe nënës Hava, ndërsa pasardhësit e tyre në fakt as që kanë qenë prezent në atë kohë, e nuk janë nxjerrë nga xheneti realisht, mirëpo jeta e tyre ka qenë në tokë ashtu siç jetuan ata dy, e gjithë kjo ka qenë nga urtësia e Allahut në krijim dhe qeverisje të mëhershme të tyre dhe për atë caktim dhe rregullim të çështjes i ka përgatitur shkaqe, ashtu siç thotë Sefer Havali, Allahu e ruajt,: “Vendi i mëkëmbjes në fakt është toka, aty do të jetë sprovimi, e kjo nuk është mallkim në vete, por është një urtësi e madhe.”

Thënia e pyetësit në fillim se; po të mos kishte bërë mëkat Ademi  ndaj Zotit, njerëzimi do të qëndronte tani në xhenet, është thënie jo e shëndoshë dhe jo e vërtetë, se Allahu, aze ve xhele, krijoi njeriun që ta adhuron Atë me vullnetin e tij të lirë, dhe i lajmëroi melaqet se Ai do të krijon mëkëmbës në tokë, që do të dallon në krijim dhe formë nga melaqet, pra mëkëmbësia në tokë është një gjë e caktuar para krijimit të Ademit, alejhi selam, dhe para se ai të ngrënë nga pema.

Dijetarët e islamit janë zgjeruar në përgënjeshtrimin e këtij dyshimi, që ishte një prej bazave të ndërtimit të krishterimit në besimin e sakrificës dhe kryqëzimit, ata rreth kësaj kanë fjalë të shumta në forma të ndryshme të kësaj teme, do t’i bartim disa që e vërtetojnë këtë që thamë.

Shejhulislam ibn Tejmije, Allahu e mëshiroftë ka thënë: “Allahu nuk e vendon mëkatin si mëkat për atë që nuk e ka vepruar atë, se ai është që thotë: “Dhe asnjë mëkatar nuk do ta bartë mëkatin e tjetrit”., është e pamundshme që të vendoset mëkati i Ademit, alejhi selam mbi Muhamedin, salallahu alejhi ve selem, apo metit të tij, apo dikujt tjetër. Allahu thotë: “atëherë atij i takon përgjegjësia me çka është i ngarkuar ndërsa juve përgjegjësia me çka jeni të ngarkuar” dhe thotë: “Lufto në rrugën e All-llahut! Nuk obligohet kush pos teje”, po të ishte një gjë e tillë e lejuar do të lejohej që të vendosen mbi Muhamedin, salallahu alejhi ve selem, mëkatet e gjithë pejgambereve.”[2]

Po ashtu ai thotë: “Është e ditur se Ibrahimi kishte babanë jobesimtar, dhe Allahu nuk e ka ndëshkuar atë për mëkatin e babait të tij, e si ta ndëshkon për mëkatin e Ademit që është babai i tij më i largët, dhe kjo nëse thuhet se Ademi, alejhi selam, nuk është penduar, e si kur Allahu na ka treguar për pendimin e tij? Pastaj pretendojnë se kryqëzimi që është prej mëkateve dhe gabimeve më të mëdha: se me të Allahu ka shpëtuar Ademin dhe pasardhësit e tij prej xhehenemit dhe me të dënoi Iblisin, edhe pse Iblisi ende vazhdon të jetë mëkatar ndaj Allahut meditues i dënimit, që prej kur nuk i bëri sexhde Ademit dhe i bëri aij cytje deri në kohën kur të dërgohet Mesihu, Zoti është i plotfuqishëm që ta dënon atë, dhe për bijtë e Ademit nuk ka dënim për një mëkat të babait të tyre.”

Kush i ka thëniet e tija të ngjashme me këto besime të kota, që janë të qeshura për të mençurit, që nuk meritojnë të atribuohen për një mbret më injorant dhe më tiran, e si megjithëkëtë thërrasin se ata e përshkruajnë Allahun me cilësinë e drejtësisë…”[3]

Përktheu: Shpend Zeneli

Islamqa.com

[1] Siç është përmendur në tefsirin “El Menar” 8/217.

[2] Përfundoi thënia nga libri “Mexhmu’u Fetava” 10/314.

[3] Përfundoi nga libri “El xhevabu Es Sahih” 2/107-108.

Pyetje: A gjithsecili që shanë fenë apo e mohon sunetin, bën kufër?!

Përgjigje: Nuk ka kurrfarë dyshimi në këtë! Kush e shanë fenë apo e mohon Sunetin, bën kufër, ngase ai është mohues i Sunetit dhe e shanë fenë të cilën e ka zgjedhur Allahu për robërit e Tij, pra ky shanë atë që Allahu e ka përcaktuar dhe ligjësuar për robërit e Tij, e që kjo është sharje dhe nënçmim i Allahut, -xhele ue ‘ala!-, pra nuk ka kurrfarë dyshimi në kufrin e tij.

Shejh Dr. Salih El-Fevzan1

Nga arabishtja: Mirsim N. Maliqi

Medine, 29.03.13