Arhiva DitoreJan 25, 2015
ÇKA MBJELL, KORRË!
– Një njeri i vjetër në moshë dhe me trup të lodhur është shtrirë në spital. Për çdo ditë e viziton një djalosh dhe ulet me të më shumë se një orë. I ndihmon në hajen e ushqimit dhe pastrimin e tij, shpesh e shëtitën nëpër kopshtin e spitalit dhe nuk ndahet ai vetëm pasi që e sheh se është qetësuar dhe gjendja e tij është stabilizuar.
– Një ditë nga ditët motra medicinale hyri në dhomën e tij që t’ia jep barnat dhe ta përcjell gjendjen e tij shëndetësore dhe i tha: “Mashalla, a është ky i biri?!
– Plaku shikoi kah ajo dhe nuk foli gjë, i mbylli sytë dhe në vetvete tha: ” Ah, sa mirë kishte qenë të ishte i biri im … Ky është një jetim i lagjes ku jetonim unë dhe gruaja më herët. Një ditë nga ditët e takova duke qarë te dera e xhamisë dhe e kuptova se prindi i tij kishte ndërruar jetë dhe e kish lënë të vetëm. Kur e pashë në këtë gjendje u mërzitë për të dhe ika dhe i bleva ëmbëlsira dhe nga ajo ditë më nuk e kam takuar asnjë herë.
– Mirëpo kur e kuptoi se unë dhe gruaja jemi të vetëm pa fëmi vjen na viziton për çdo ditë që ta përcjell gjendjen tonë. Kur e vërejti se unë u plaka dhe trupi mu dobësua e mori gruan time tek ai në shtëpi kurse mua më solli në spital për kurim. Kur e pyeta se pse o biri im kujdesesh kaq shumë për ne?
– U buzëqesh dhe më tha: “O axhë, shija e ëmbëlsirës që ma dhurove ende është prezente në gojën time”.
– Një poet thotë:
E mbjelli të mirën … edhe nëse nuk është në vendin e vet.
E mira nuk humbet … kudo që mbjellët.
E mira … edhe nëse zgjat koha.
Atë nuk e korrë … vetëm se ai që e mbjelli.
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
KUSH E NXJERR PULËN NGA SHISHJA?
Për nxënësit dhe studentët
Tregimi në vijim është i vërtetë. Në fakt, është përvojë e një mësuesi të dalluar dhe të shquar për aftësi, zgjuarsi dhe korrektësi. Fjala është për një mësues të gjuhës arabe, i cili, një ditë, derisa në klasë ishin të pranishëm edhe dy zyrtarë të Arsimit, të cilit kishin ardhur për ta vlerësuar atë, u befasua nga një reagim kolektiv i nxënësve, i pashprehur më parë. Ai rrëfen personalisht këtë ngjarje e thotë: Ishte kjo orë mësimi vetëm pak javë para përfundimit të vitit ndërsa provimet ishin shumë afër. Një nxënës derisa po ligjëroja më ndërpreu duke thënë: Profesor, arabishtja lëndë shumë e rëndë! Ende pa e ndërprerë fjalën, u ngritën të gjithë nxënësit dhe shprehen të njëjtat ndjenja, sikur të ishin të organizuar. Njëri fliste nga një anë e tjetri nga ana tjetër e klasës. Mësuesi heshti për një çast e më pas tha: Në rregull, sot nuk do të shpjegojë asgjë. Mësimin do ta zëvendësojë me një lojë. Nxënësit u gëzuan ndërsa zyrtarët e Arsimit nuk u ndien aspak mirë. Në tabelë, mësuesi vizatoi një shihe me një grykë të ngushtë, në brendi të së cilës ishte një pulë. Kush ka mundësi ta nxjerr pulën nga shishja? –i pyeti mësuesit nxënësit. Kush ka mundësi ta nxjerr pulën, por me kusht që shishja të mos thyhet dhe as pula të mos mbytet? – pyeti përsëri mësuesi. U munduan ta gjenin përgjigjen nxënësit por pa sukses. Po kështu as zyrtarëve nuk iu “kujtua” përgjigja. Një nxënës, nga fundi i klasës, ngriti dorën dhe tha: Mësues, kjo pulë nuk mund të nxirret pa u thyer shishja ose pa u mbytur pula?! Kushtet janë kushte – ia ktheu mësuesi. Një tjetër nxënës, duke u tallur, tha: Atëherë le ta nxjerr pulën ai që e ka vënë brenda! Nxënësit qeshën ndërsa mësuesi tha: E vërtetë! Kjo është përgjigja, dhe kjo është gjendja juaj në raport me gjuhën arabe. Ju jeni ata që e keni vënë veten brenda shishes dhe ju duhet që ta nxirrni veten prej saj. Sado që unë tua shpjegoj lehtë dhe thjeshtë mësimet, nëse ju jeni bërë robër të botëkuptimeve të këtilla se një lëndë është e pamundur të mësohet, si filani mësimi është absolutisht i pakuptueshëm, se kapitujt kaq e kaq janë të rëndë, nuk do të mund të korrni suksese.
Mësimi mbaroi. Shihemi nesër!
Zyrtarët u ndanë shumë të kënaqur me punën dhe metodën e mësuesit ndërsa nxënësit dyshuan bindjet për mësimin dhe vështirësinë e të kuptuarit.
Ky është rrëfimi i këtij mësuesi, por ne, sa pula i kemi vënë në shishe? Kupto, asgjë nuk është e vështirë përderisa mos t’ia bësh vetes të vështirë. Me vullnet, vendosmëri dhe kureshtje mund t’i arrish të gjitha.
Përshtati në shqip: Sedat Islami
Kur urdhëroj në të mirë dhe ndaloj nga e keqja sprovohem nga njerëzit, çfarë të bëj?
Nuk ka dyshim se ai i cili urdhëron në të mirë dhe ndalon nga e keqja do të has në vështirësi, prandaj mos u habit nga kjo rrugë, sepse ky është një adhurim që vjen nga frytet e besimit në zemër, prandaj besimtari pasi që e kupton rëndësinë e kësaj dispozite le të përgatitet me një bagazh të madh të durimit gjatë kryerjes së këtij adhurimi, të jetë i bindur në shpërblimin e Allahut dhe kjo për shkak të vështirësive dhe sprovave që pritet ti vuaj në këtë rrugë.
Ibn Kethiri thotë: “Urdhëruesi në të mirë dhe ndaluesi nga e keqja patjetër të sprovohet nga të tjerët, prandaj urdhërohet të bëjë durim.”[1]
Prej këshillës së Llukmanit ndaj birit të tij është edhe kjo: “O djali im, fale namazin, urdhëro për punë të mira e ndalo nga të këqijat, përballo me durim çdo gjë që të godet, vërtet, këto janë nga çështjet më të preferuara.”[2] Prandaj e urdhëroi djalin e tij me durim, pasi të urdhërojë në të mirë dhe të ndalojë nga e keqja e kjo sinjalizon se pas këtij veprimi vijnë sprovat.
Ndërsa ki kujdes mos u dobëso as mos u shqetëso, qëndro ndaj belave me besim dhe bindje, shpreso, bën durim sa të kesh mundësi, folu njerëzve nën dritën e fjalës së Allahut: “Thuaj: “Kjo është rruga ime, e vënë në fakte të qarta, e që unë thërras te All-llahu, unë dhe ai që vjen pas meje. Larg të metave është All-llahu, e unë nuk jam nga idhujtarët.”[3]
Përgatiti: Nexhat Ceka
[1] “Tefsir ibn Kethir“ 3/450.
[2] Llukman: 17.
[3] Jusuf: 108.
RREZIKU I PIJEVE ALKOOLIKE DHE NARKOTIKËVE
Falënderimi i takon vetëm se Allahut, Atë e lavdërojmë dhe vetëm nga Ai falje dhe ndihmë kërkojmë. Dëshmoj se nuk i takon adhurimi askujt me të drejtë përveç Allahut dhe paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi imamin e Pejgamberëve dhe shëmbëlltyrën e shpenzuesve dhe modelin e të devotshmëve Muhamedin birin e Abdullahit dhe robin e Allahut.
O ju njerëz, frikojuni dhe falënderoni Allahun i cili e nderoi njeriun nga krijesat tjera ashtu siç e cek edhe në Librin e Tij: “Në të vërtetë, Ne i kemi nderuar bijtë e Ademit: ua kemi bërë të mundur që të udhëtojnë në tokë dhe në det, u kemi dhënë ushqime të mira e të lejuara dhe i kemi ngritur lart mbi shumë prej atyre që kemi krijuar”. Isra 70.
Nga ajo që e nderoi Allahu njeriun është mendja. Ajo e bën të dallohet nga kafshët dhe ia mundëson të dallon mes të mirës dhe të keqes dhe të dëmshmes dhe të dobishmes. Njeriu nëse e humb mendjen atëherë nuk do të ketë dallim mes tij dhe kafshës. Madje, kafsha do të jetë në një gjendje më të mirë se sa njeriu për arsye se nga kafsha ka mundësi të përfitohet diçka kurse nga njeriu i cili e humb mendjen e tij nuk ka mundësi të përfitohet asgjë. Me mendje njeriu i mediton argumentet e Allahut dhe me mendje shpik dhe zbulon dhe prodhon.
Mendja është ajo e cila e nxit njeriun të stoliset me gjëra të mira dhe të largohet nga ato të ligat, të bën mirë dhe të largohet nga bërja e dëmit. Allahu i qortoi ata që nuk mendojnë dhe i gradoi në një gradë më të ulët se atë të kafshëve dhe tha: “A mendon ti se shumica e tyre dëgjojnë dhe kuptojnë? Ata nuk janë tjetër, veçse si bagëti. Madje, ata janë edhe më të shmangur nga rruga e drejtë”. Furkan 44.
Allahu ndaloi nga përdorimi i gjërave që e dëmtojnë mendjen dhe caktoi kufij dhe dënime për ata që i tejkalojnë ato. Mendja është një nga pesë gjërat e patjetërsueshme në të cilën janë unik të gjitha fetë qiellore se ajo duhet të ruhet, për arsye se me ruajtjen e saj mbrohen edhe dobitë dhe interesat njerëzore. Ai që e ka të humbur mendjen e dëmton veten duke e futur në rrezik dhe duke e sulmuar tjetrin e me këtë e rrezikon edhe sigurinë e shoqërisë dhe në të frikë dhe terror. Allahu i Madhëruar thotë: “O besimtarë! Me të vërtetë, pijet alkoolike, bixhozi, idhujt dhe shigjetat e fallit janë vepra të ndyta nga punët e djallit. Prandaj, largohuni nga këto, me qëllim që të shpëtoni! Vërtet, djalli me pije alkoolike dhe me bixhoz kërkon që të fusë midis jush armiqësi e urrejtje dhe t’ju shmangë nga të kujtuarit e Allahut dhe kryerja e namazit. Prandaj, a po hiqni dorë?“. Maide 90 – 91.
Allahu i qartësoi dëmet e alkoolit dhe të gjërave tjera të cekura në ajet se ato janë nga veprat e ndyra të shejtanit, se ajo shkakton në shoqëri çorodi dhe armiqësi dhe urrejtje mes anëtareve të saj dhe i largon nga përmendja e Allahut, ku nëpërmjet saj ngjallen zemrat, dhe i largon nga falja e namazit, që largon nga e liga dhe imoraliteti. Të gjitha këto janë dëme të mëdha dhe rreziqe të shumta.
Alkool konsiderohet çdo gjë e cila e mbulon apo e deh trurin pa marr parasysh se nga çfarë lënde është prodhuar dhe me çfarë emri e kanë emërtuar. Përcillet me një hadith se do të vjen një kohë kur njerëzit do ta emërtojnë me emra të tjerë mirëpo emrat nuk e ndryshojnë realitetin. E njëjtë me alkoolin apo më mirë të themi se më e rrezikshme se alkooli është çdo gjë që e dobëson dhe e vyshk trupin e njeriut dhe ia dëmton shqisat. I Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka ndaluar nga çdo gjë që e deh trurin dhe e dobëson trupin.
O ju musliman, armiqtë juaj gjithmonë planifikojnë shkatërrimin e juaj dhe dëmtimin e juaj nëpërmjet çdo mjeti, ashtu siç edhe Allahu e cek në Kuran: “Ata dëshirojnë që të vuani. Urrejtja shfaqet në gjithçka që del prej gojës së tyre, kurse ajo që fshehin në zemrën e tyre, është edhe më e madhe”. Ali Imran 118.
Nga planifikimet më të fëlliqura të tyre dhe nga armët më të rrezikshme që i përdorin në këtë kohë është arma e narkotikëve. Ata i mbjellin narkotikët dhe i prodhojnë dhe i eksportojnë në vendet e juaja dhe i përhapin në mesin e juaj në mënyra të llojllojshme dhe të fshehta, duke e ndihmuar përhapjen e saj shejtanët njerëz nga tregtarët e shkatërrimit të cilët i shesin këto narkotik në vendet dhe shtëpitë e muslimanëve. Ata, përhapësit e narkotikëve, e meritojnë dënimin më të rreptë për arsye se përhapin nëpër tokë shkatërrim dhe dëm dhe detyrohet çdo njëri që i njeh t’i lajmëron në organet kompetente që të mbrohen nga sherri i tyre. Kjo është nga bashkëpunimi në mirësi dhe devotshmëri dhe nuk lejohet mbrojtja e tyre dhe ndërmjetësimi për ta.
O ju musliman, narkotikët janë më të rrezikshme se sa alkooli për arsye se ato e shkatërrojnë mendjen dhe karakterin dhe ia humb xhelozinë njeriut. Të përbashkët me alkoolin e kanë dehjen kurse dëmet i ka më të mëdha se sa ajo. Disa nga dijetarët i kanë cekur se në të janë njëqind e njëzet dëme në fe dhe dynja.
Nga dëmet e narkotikëve në fe janë: Ajo e largon njeriun nga përmendja e Allahut, ia humb turpin dhe moralin dhe shkakton lënien e namazit dhe bërjen e mëkateve.
Nga dëmet e saj trupore janë: Ajo e dëmton trurin, shkakton sëmundje të ndryshme, e djeg gjakun, e ngushton shpirtin, e dëmton mëlçinë, e dobëson të shikimin, jep vesvese dhe i dobëson ambiciet, e dëmton sistemin nervor dhe shkakton çmenduri, etj.
Narkotikët pra, janë arma më e fortë të cilën e përdorin armiqtë për ta shkatërruar një shoqëri njerëzore. Ato janë një ndër rreziqet më të mëdha të cilat i kanosen shoqërive me shkatërrim dhe zhdukje e mos të flasim për sëmundjet ngjitëse të cilat vijnë si rezultat i saj.
Përhapësit e saj me qëllim të fshehjes së saj përdorin metoda të llojllojshme duke ia ndryshuar pamjen, formën dhe emrin me qëllim që të mos dallohet se është narkotik dhe tentojnë që atë ta përhapin në mesin e njerëzve. Për këtë arsye mos i lejoni fëmijët e juaj të shoqërohen me njerëz të tillë dhe kujdesuni për edukimin e tyre në mënyrë të drejtë dhe mësojani rrezikun e saj dhe dëmet që i shkakton në shoqëri.
O ju musliman, i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, e mallkoi atë që e pinë alkoolin, atë që e prodhon, që e përhap dhe që e ndihmon përhapjen e tij dhe lajmëroi se ai që është dhënë pas alkoolit është si adhuruesi i idhujve. Ai që e bën hallall duke qenë i vetëdijshëm për ndalesën e tij bën kufër, kurse ai që e pinë duke e patur bindjen se ai është i ndaluar konsiderohet si veprues i një mëkati të madh dhe nga ai kërkohet pendim i sinqertë.
Nuk lejohet përdorimi i tij për kënaqësi apo për shërim. Kur u pyet i Dërguari i Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, për alkoolin i cili përdoret si ilaç tha: “Ai është sëmundje e nuk është ilaç”.
Njerëzit sot shpesh arsyetohen se e përdorin për ilaç apo se mjeku u ka preferuar ta përdorin për shërim mirëpo arsyetimi i tyre nuk pranohet aspak dhe ata i bëjnë gjynah Allahut pa të drejtë. Për çdo sëmundje ka zbritur ilaç i lejuar dhe për këtë arsye nuk ka nevojë që ai të kërkohet aty ku Allahu nuk është i kënaqur me ne.
SHEJH DR. SALIH FEUZAN
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
RRETH PËRDORIMIT TË TERMIT “SHEJH”
Fjala “shejh” në gjuhën arabe përdoret për atë që është i shtyer në moshë, për atë që ka dije, pasuri, e të ngjashme.
Shejh ibën Uthejmini, Allahu e mëshiroftë, thotë: ”Është përhapur kjo tash sa që për pak nuk është bërë epitet për atë që është injorant, apo nuk di asgjë, dhe me sa shoh nuk bën, sepse ti nëse përgjithëson mbi personin fjalën shejh duke qenë ai injorant që nuk di asgjë, njerëzit mund të mashtrohen pas tij dhe të mendojnë se ai ka dije. Kështuqë, mund të kthehen tek ai dhe të kërkojnë fetva dhe të tjera, dhe me këtë ndodhë një e keqe e madhe. Shumë prej njerëzve, lusim Allahun të na udhëzojë ne dhe ata, nuk çajnë kokën nëse pyetet dhe jep përgjigje qoftë edhe pa dije, sepse ai e sheh që nëse thotë: “nuk e di”, kjo është mangësi për atë, ndërsa realiteti është që nëse njeriu thotë për atë që nuk e di, nuk e di, është përsosmëri për atë. Porse nefsi është i brumosur për t’u shfaqur, përveç atij që e ka mbrojtur Allahu. Unë shoh që fjala shejh nuk duhet t’i thuhet, përveç atij që e meriton, ose për shkak të: moshës së tij, dinjitetit të tij, ose udhëheqjes së popullit të tij ose dijes së tij.
Shejh Muhamed Salih Munexhid thotë: ”Karakterizimi me fjalën shejh për dijetarët dhe kërkuesit e dijes për shkak të dijes nuk ka qenë e përhapur në kohën e Muhamedit alejhi selam e as në kohën e shokëve të tij dhe të tabi’inëve, dhe në mesin e tyre ka patur dijetarë të njohur dhe nuk është njohur ky epitet. Shkurt, ky epitet nuk ka qenë i njohur si karakterisitikë për dijetarët në gjeneratat e para, por është bërë i njohur tek muhadithinët (komentuesit e hadithit), fukahatë (juristët islam) dhe të tjerët pas tre shekujve, ndërsa datën e përdorimit dhe përhapjes së saj saktësisht nuk e di”. Allahu e di më mirë.
Them: Kjo shprehje ka filluar të përdoret dhe përhapet në trojet tona shqiptare dhe me këtë kihet për qëllim hoxha që i mëson të tjerët dhe ka dije.
Kjo shprehje (shejh) thuhet si respekt për hoxhën, tek i cili personi mëson direkt ose indirekt dhe si shprehje nuk ka asgjë të keqe nëse e quajmë një hoxhë prej hoxhallarëve tanë. Ndërsa është realitet se këtë epitet nuk ia ka dhënë vetes asnjë hoxhë prej hoxhallarëve në trojet shqiptare në ligjëratat e tij, shkrimet e tij ose në profilet e ndryshme në rrjetet sociale. Pra, kjo është bërë më shumë nga nxënësit e dijes dhe xhemati si respekt dhe nder për ata, e jo si lavdërim ose ngritje. Kjo është një argument i fortë se hoxha çdo herë ka qenë i nderuar me epitete të bukura nga xhemati në trojet shqiptare.
Allahu i ruajtë hoxhallarët tanë dhe xhematin nga çdo e keqe, ndërsa në botën tjetër na bashkoftë në xhenetet e Tij.
Përmblodhi: Hoxhë Valdet Kamberi
