– Përpiqu që këtë program ditor të propozuar ta realizosh për çdo ditë:

1. Fali pesë kohërat e namazit në kohën e vet të caktuar.
2. Lexoi nga dy faqe Kuran.
3. Bëje dhikrin e mëngjesit dhe të mbrëmjes nga libri “Mburoja e muslimanit”.
4. Lexoi nga tre hadithe për çdo ditë nga libri “Rijadu Salihin”.
5. Jep lëmoshë për çdo ditë nga pak kurse nëse ke familje jep edhe për ta lëmoshë për çdo anëtar të familjes nga pak.
6. Ndërprite përgojimin dhe bartjen e fjalëve.
7. Ec nga gjysmë orë në ditë.
8. Përsose punën ku punon dhe vepron.
9. Agjëro nga tre ditë për çdo muaj, fale namazin e  Duhasë (paradites) dhe fale  namazin e Vitrit para se me ra me fletë.
10. Fali të gjithë muslimanët dhe kërko istigfar për ta çdo ditë.

Nga arabishtja: Irfan JAHIU  

            Nga Shejh Dr. Alevi bin Abdilkadir Es-Sekafij

            Muslimani i vërtetë ashtu sikurse mërzitet kur dëgjon për vdekjen e ulemave dhe davetçive që thërrasin njerëzit për tek Allahu, ai njashtu gëzohet kur të shkatrrohen pasuesit e bidatit dhe devijimit, e veçanërisht kur këta bidatçi ka qenë nga kokat, simbolet dhe ideatorët e bidatit, ngase me vdekjen e tyre thyhen lapsat dhe shkapërderdhen mendimet e tyre me të cilat ia ngatërronin çështjet njerëzve, e, të parët tanë të mirë (es-selafus-salih) nuk mjaftoheshin vetëm duke thirrur kundër tyre e duke ua tërhequr njerëzve vërejtjen prej tyre për së gjalli, po madje pas vdekjes së bidatçive e sqaronin gjendjen e tyre të realtë dhe e shfaqnin gëzimin që kishin për vdekjen e tyre, sikurse edhe e përgëzonin njëri-tjetrin për këtë.

            Buhariu dhe Muslimi kanë transmetuar në lidhjen me vdekjen e të tillëve, se i Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, ka thënë:“Rahatohen prej tyre robërit, vendet, pemët e kafshët!”[1] E si të mos gëzohet muslimani për vdekjen e atij që i dëmtoi e shkatrroi robërit e Allahut dhe vendet e tyre?!

            Për këtë pra, kur doli haberi për vdekjen e Murisit të devijuar, Bishër b. El-Harith ishte në treg, e tha: “Sikur mos isha në vend publik, ky vend do ishte vend për sexhde e falënderim ndaj Allahut; Lavdi i qoftë Allahut i cili e bëri atë të vdekur!”[2]

            I është thënë Imam Ahmed ibën Hanbelit: “A është mëkat të gëzohesh për atë që i ndodhë pasuesve të Ibën ebi Duad[3]?” Ai tha: “E vallë, kush nuk gëzohet me këtë?!”[4]

Selemeh b. Shebib ka thënë: “Isha tek Abdurrezak El-San’anij; Aty na erdh lajmi për vdekjen e Abdulmexhidit. Atëherë tha: ‘Lavdi i qoftë Allahut që e rahatoi Umetin e Muhamedit, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, prej Abdulmexhidit!”.[5] Kurse ky Abdulmexhidi është Ibën Abdulaziz bin ebi Revad, ishte një kokë prej kokave të irxhasë.

Kur Abdurrahman ibën Mehdiut, i erdhi lajmi për vdekjen e një bidatçiu të devijuar, ai tha: “Lavdi i qoftë Allahut që i rahatoi muslimanët prej tij!”[6]

Ibën Kethiri, në lidhje me njërin prej kokave të bidatit dhe dalaletit, ka thënë: “Në dhul-hixhe të këtij viti, Allahu i rahatoi muslimanët prej tij; U varros në shtëpinë e tij, e pastaj e zhvedosën tek varrezat e kurejshëve, e, Allahut i qoftë lavdi e falënderimi! Ehlu Suneti u gëzuan shumë me vdekjen e tij, e kështu ata e shfaqën falënderimin për Allahun, e që nuk gjeje ndryshe ndonjë prej pasuesve të Sunetit veçse duke e falënderuar Allahun”.[7]

Ky pra ka qenë qëndrimi i Ehlu Sunetit në raste kur dëgjonin për  vdekjen e ndonjërit prej kokave të bidatit dhe devijimit.

Disa njerëz mundohen të thonë të kundërtën, duke u argumentuar me atë që Ibën Kajjimi, -rahimehullah!-, ka transmetuar nga shejhu i tij, -Shejh’ul-Islam Ibën Tejmije-, në lidhjen me qëndrimin e tij mbi vdekjen e një hasmit të tij, citoj: “Erdha një ditë tek ai si sihariqtar duke i sjellur lajmin për vdekjen e njërit prej armiqëve të tij më të mëdhenjë, i cili njëherit ishte me hasmërinë dhe qederin më të rëndë kundrejt tij, e në këtë rast ai u hidhërua në mua, u vreros, e tha: “Inna lilahi ve inna ilejhi raxhiun!”; U çua, e shpejt e shpejt shkoi te familja e tij, i ngushëlloi, e u tha: “Unë për ju jam në vendin e tij…”[8] Kushdo që e analizon mirë këtë ngjarje, do të vërejë se nuk ka kurrfarë kundërthënie mes kësaj dhe asaj që cituam më parë, ngase prej zemërgjerësisë së tij, Shejh’ul-Islami nuk hakmirrej për vetvetën, ngase nxënësi i tij kur i erdhi me këtë lajm, ai e shfaqi gëzimin për vdekjen e njërit prej armiqve të tij, pra për shkak të të qenit të tij si armik i Shejh’ul-Islamit, e jo për shkak të të qenit e tij kokë prej kokave të bidatit dhe devijimit.

E, dje është vrarë njëri prej ulemave të devijimit: Muhamed Seid Ramadan El-Buti, e për këtë njerëzit e Tevhidit dhe Imanit u gëzuan, e si të mos gëzohen me vdekjen dhe shkatrrimin e atij që i dha fetva tagutit të Shamit që të vretë popullin e tij, kurse ata ushtarë kriminelë të sistemit nusejrij, i krahasoi e ngjasoi me sahabët, kurse për zemrën e tagutit të mëparshëm, Hafizin, -babain e Besharit-, ka pasë thënë se është e mbushur me iman! Për shtatëdhjetë vite ishte armik i njerëzve të Tevhidit, kurse në anën tjetër mbrojtës e përkrahës i bidatçive, të devijuarve, siç ishin kuburijinët (adhuruesit e varreve), e të tjerë. E shumë e shumë devijimeve e rrëshqitje të tjera e shoqëruan.

E për një të tillë me kësi gjendje, pse të mos gëzohemi me vdekjen e tij?!

Karshi këtij gëzimi, gjejmë njerëz, -fatkeqësisht!-, që janë mërzitur për të, e në të njëjtë kohë e lusin Allahun të çojë njerëz si ai, -Allahu mos iu përgjigjtë duasë së tyre!-; Për të tillët ekziston frika për fenë e fetarinë e tyre, ngase nuk ka një musliman që ka frikë Allahun dhe ka xhelozi për fenë e tij, e të mos gëzohet për vdekjen e dikujt që me të qenit e tij shkatrronte islamin, e me vdekjen e tij u shkatrrua një kazmë prej kazmave që punonte për këtë shkatrrim.

E lus Allahun të na gëzoje me vdekjen dhe shkatrrimin e çdo taguti, si dhe të atyre që iu ndihmojnë; E lus të na e bën të mundur që të vërtetën ta shohim si të vërtetë, -e të na furnizon pasimin e tij!-, si dhe të na e bën të mundur që të pavertetën ta shohim si të pavertetë, -e të na furnizon shmangien nga ai!-; E lus të na përforcon në fenë dhe Librin e Tij, si dhe në Sunetin e të të Dërguarit të Tij, -sal-lallahu alejhi ue selem!-.

Nga arabishtja: Mirsim N. Maliqi

Medine, 22.03.13

[1] Shënon Buhariu në “Sahih” (6512), Muslimi në “Sahih” (952), Nesaiu në “Sunen” (1930), Maliku në “Muvata” (571), Ahmedi në “Musned” (22069, 22085), Ibën Hibani në “Sahih” (3012), Bejhakiu në “Es-Sunen’ul-Kubra” (375) dhe “Shueb’ul-iman” (9264), Abdurrezaku në “Musanef” (6254), Ebu Nuejmi në “Hiljet’ul-evlija” (9094), e të tjerë. Sh. P.

[2] “Tarih el-Bagdad” (7/66) të Hatibit, “Lisan’ul-mizan” (2/308) të Ibën Haxherit.

[3] Koka e fitnes së bidatit që thërriste në akiden e prishur se gjoja Kurani është i krijuar. Sh. P.

[4] “Es-Sunne” (5/121) të Khalalit.

[5] “Sijeru ealami en-nubelai” (9/435) të Imam Dhehebiut.

[6] “Lisan’ul-mizan” (8/402), të Ibën Haxherit.

[7] “El-Bidaje ven-Nihaje “(12/338), të Ibën Kethirit.

[8]  “Medarixhus-Salikin” (2/345), të Ibën Kajjimit.

Muhamedi, alejhi selam, ka thënë: “Kur muslimani apo besimtari merr abdes, kur e lan fytyrën e tij, dalin prej saj bashkë me ujin, apo me pikën e fundit të ujit, të gjitha mëkatet që ka bërë me shikimin e syve të tij, apo e ngjashme me këtë. Kur i lan duart e tij, dalin prej tyre bashkë me ujin, apo me pikën e fundit të ujit, të gjitha mëkatet që ka bërë me to, derisa bëhet i pastër nga çdo mëkat.” (Hadithi është sahih e transmeton Buhariu 109 dhe Muslimi 244)
T’i fal gabimet! Çfarë mirësie!
Ka thënë Muhamedi, alejhi selam: “A t’ju tregoj sesi Allahu i fal mëkatet dhe i ngrit njerëzit në pozitë?! Marrja e abdesit të plotë edhe kur ka vështirësi, hapat e shumtë për në xhami, dhe pritja e namazit njërit pas tjetrit. Kjo është Ribat për ju, kjo është Ribat për ju, është Ribat për ju.” (Sahih transmeton, Muslimi 201)
Abdesi t’i ngrit shkallët tek Allahu.
I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue sel-lem, tha: “Ndiqni drejtësinë edhe nëse nuk mund t’i përmbaheni të gjitha veprave të mira. Ta dini se vepra juaj më e mirë është namazi dhe se askush nuk e ruan abdesin vetëm se besimtari i vërtetë.
Kush qëndron çdo herë me abdes është argument mbi imanin e tij.”
Muhamedi, alejhi selam, ka thënë: “Me të vërtetë Umeti im do të njihet ditën e kijametit nga shenjat e abdesit, prandaj kush ka mundësi ta zgjasë atë (pra të lagë sa më shumë nga pjesët e caktuara në abdes).
Kjo është një nderë për besimtarin në Ditën e Gjykimit.

(Fjala “Ribat” ka për qëllim, përmbajtja, mbyllja e vetes, përkushtimi ndaj një gjëje. sikur ta ketë mbyll (përkushtuar) veten në këtë adhurim)

Përshtati: Valdet Kamberi

“Njëri nga havarixhët erdhi te Hasan El-Basriu dhe i tha: ç’mendim ke për havarixhët? Janë njerëz të dynjasë (materialista) – u përgjigj ai.
Ku mbështetësh për këtë që thua se ata janë njerëz të dynjasë, kur sheh se si zhyten mes shigjetave derisa vdesin, duke lënë familjen dhe fëmijët – pyeti harixhiu?
Hasani i tha: po na fol pak për sulltanin (pushtetarin)! A të pengon ai nga namazi, zekati, haxhi e umreja? Jo por ai ta ndali dynjanë dhe ti e luftove për këtë – tha në fund Hasan El-Basriu.

Burimi: El-Besair ue Edh-Dhehair 1/156
Përktheu: Agim Bekiri

Femra i ka të drejtat e saj në duart e saj dhe askush s’ka të drejtë t’ia marrë ato të drejta nga duart e saj, për faktin pse është femër, meriton nder dhe respekt të veçantë, burri kurrë nuk mund të arrijë në nivelin e gruas, mendim i imi, nuk jam ekstremisht mbështetës i feminizmit, por e mbrojë aq sa meriton të mbrohet.

O ju burra, gruaja mbetët shtatëzënë e jo burri, gruaja lind fëmijë e jo burri, gruaja është gji-dhënësë e jo burri, me një fjalë; faktori femër është prodhuesi dhe gjeneratori kryesor i një shoqërie.

“Edukove një mashkull, edukove një njeri, po edukove një femër, edukove një shoqëri”. (Thënie e urtë)

Kur është puna te divorci, duhet shikuar nga të gjitha këndet, unë më shumë i qasem këndvështrimit sociologjik.

Të nderuar, krejt jeta me trëndafila nuk shkon, parimet si parime duhet respektuar, po femra shqiptare sot vërtetë se gëzon një mbështetje nga shteti, por ajo s’duhet ta keqpërdor atë mbështetje institucionale e t’i bëhet burrit kralice dhe police, t’i bëhet BOOS-e; femra me ardhë në shtëpi prej pune dhe me gjet burrin t’u gatu, i cili do t’i thotë: ”Aaaa u lodhe ooooooj grua?!” – Gruaja me ia kthy: ”JO JO!”

Nuk po i nënçmoj, thonë se në deti ka gjithçka, pra, edhe kjo ndodhë diku, shumë gra kanë qejf të kenë tretman të tillë.

Dijetari i ndjerë shqiptar Jakup Asipi, thoshte: “Mjerë ai burrë që jeton prej dorës së gruas dhe lum ajo grua që jeton prej dorës së burrit”. 

Çfarë “burri” është ai që nuk i del zot gruas së tij?!

Me këtë nuk e nënvlerësojmë dhe nuk e anashkalojmë të drejtën e saj për të punuar, përkundrazi; femra duhet të socialozohet edhe në punësim, por punësim në suaza të kritereve të natyrës së femrës, e jo burri të bëhet grua e gruaja të bëhet burrë dhe kështu të funksionoj një familje, faktikisht ky është planifikim i huaj që fatkeqsisht na e kanë servuar dhe shumë shqiptarë e kanë pranuar, ndërsa kulturën e tyre e kanë harruar!

Në mes burrit e gruas mëshira e dashuria duhet funksionuar, ithtësitë dhe ngatërresat, qofshin edhe konfliktuoze, duhet tejkaluar dhe jeta aq sa ka mbetur duhet jetuar, harmonia duke dominuar, se me vuajte nuk shkon, por duhet që të dy me lëshu pe dhe me qenë më largpamës, me i pa sfidat të kapërcyeshme, me i thy barrierat e jetës, me i thy muret ndarëse për t’i ndërtuar urat lidhëse.

Edhe njëherë:

Autor: Labinot Kunushevci