Arhiva DitoreMar 1, 2015
KUSH ËSHTË I PASUR E KUSH FUKARA?!
Një ditë nga ditët, një pasanik e mori të birin e vet dhe udhëtuan në drejtim të një shteti të varfër, me qëllim që ta sheh i biri se si jetojnë fukarat. Atje i kaluan disa ditë e net, edhe atë në një fermë së bashku me një familje të varfër. Gjatë kthimit nga udhëtimi, e pyeti prindi të birin:
Si ishte udhëtimi? – I biri iu përgjigj: Udhëtimi ishte i mrekullueshëm. – A e vërejte se si jetojnë fukarat, o biri im?! – Po, iu përgjigj i biri.
Atëherë biri im, më trego se çka mësove nga ky udhëtim?! – I biri tha:
E pash se ne e posedojmë një qen, kurse ata i posedonin katër.
Ne kemi liqen në mesin e kopshtit tonë, kurse ata kishin përrua i cli nuk ka fund.
Ne kemi vendosur fenerë ta ndriçojnë kopshtin tonë, kurse ata kishin yje në qiell që u bëjnë dritë.
Muri i shtëpisë sonë përfundon tek kopshti, kurse ata nuk kishin aspak mur, i rrethonte horizonti.
Ne posedojmë hapësirë të vogël ku jetojmë në të, kurse ata posedonin hapësira që i tejkalonin ato fusha.
Ne kemi shërbëtorë të cilët na shërbejnë, kurse ata e shërbenin njëri-tjetrin.
Ne e blejmë ushqimin, kurse ata hanin nga ajo që vet e mbjellin.
Ne posedojmë mure të larta të na mbrojnë, kurse ata kishin shokë që i mbrojnë.
– Prindi i djaloshit mbeti pa tekst nga këto fjalë dhe i biri i tij në fund i tha: O babai im, të falënderojë që ma mundësove ta shoh se ne sa jemi fukara.
A nuk e sheh këtë tregim si shembull të mrekullueshëm për ta medituar?! Të vetëdijeson ta falënderosh Allahun e Madhëruar për të gjitha ato begati që ti ka dhuruar … në vend se të pikëllohesh dhe të mendosh për ato që nuk i posedon!!
Ty të mbetet t’ia dish vlerën gjërave që i posedon, dhe në fund ta vërtetosh se kush është i pasur e kush i varfër!!
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
Burimi: albislam.com
FRIKA E SELEFIT NGA SËMUNDJA E VETËPËLQIMIT 1/2
Është pyetur Hamdun el-Kassar, Allahu e mëshiroftë: “Si është puna me fjalët e selefit (të parëve) që janë më të dobishme se fjalët tona? Tha: Sepse ata flisnin për krenarinë dhe ngritjen e islamit, shpëtimin e shpirtrave dhe kënaqësinë e Mëshiruesit, kurse ne flasim për krenarinë e shpirtit, kërkimin e dynjasë dhe kënaqësinë e krijesave”.
Hafidh ibnu Rexhebi, Allahu e mëshiroftë ka thënë: “Fjalët e selefit janë të pakta e me shumë bereqet, fjalët e pasardhësve janë të shumta, por me pak bereqet, ndërsa fjalët e tyre (të selefit) janë të mjaftueshme, e edhe më shumë se kjo, andaj nuk gjendet në fjalët pasardhësve prej të vërtetës, vetëm se ajo ekziston në fjalët e tyre me shprehjet më të shkurtra dhe më përmbledhëse, nuk gjendet në fjalët e pasardhësve sqarim i të kotës, vetëm se në fjalët e tyre (të selefit) gjendet sqarimi i asaj të kote për atë që kupton dhe mediton, në fjalët e tyre ka kuptime të mrekullueshme, domethënie të hollësishme tek të cilat nuk udhëzohet tjetër kush pas tyre dhe nuk i zotëron më, ai që nuk e merr diturinë nga fjalët e tyre i ka humbur e tërë mirësia, shto mbi këtë të kotën e madhe që gjendet në pasimin e të tjerëve që erdhën pas tyre, aty të mjafton gjithçka, për atë që ka mend dhe kupton”.
Allahu i Madhëruar dhe i Lartësuar në Kur’an thotë: “Ata te shprehin ty mirënjohje (ta përmendin) që u bënë myslimanë. Thuaj: “Pranimin tuaj të fesë islame mos ma njihni (mos ma përmendni) mua, por nëse jeni të sinqertë Allahu juve ju beri mirë, kur ju udhëzoi për besim”. (Sure Huxhurat, ajeti nr.17).
“Dhe mos u mburr me atë që jep, e të duket shumë!” (Sure Mudethir, ajeti nr.6)
Hasan el-Basriu Allahu e mëshiroftë ka thëne: “Mos u mburr me veprën tënde para Zotit, që ti e llogarit (një vepër) të madhe”.
Nga Enes ibn Malik, Allahu qoftë i kënaqur me të transmetohet se i dërguari i Allahut alejhi selam ka thënë: “Sikur ju mos të bënit mëkate do të kisha frikë për ju nga diçka më e madhe se mëkatet: “Vetëpëlqimi”. [Hadithi është Hasen (i mirë), shiko hadithet e vërteta të Shejh Albanit, Allahu e mëshiroftë vëllimi numër 2 faqe 263]
Transmeton imam Tarabaniu në librin e tij “el-Eusat” dhe Bejhakiu në librin e tij “Shuabul iman”, kurse shejh Albani këtë hadith e ka cilësuar si të mirë (Hasen) se i dërguari i Allahut ka thënë: “Tre (cilësi) janë shkatërruese: “Koprracia e tepruar, epshi i pasuar dhe vetëpëlqimi i njeriut”.
El-Mauridij, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Nga ajo që ta tërheq vërejtjen është gjendja ime, unë shkrova një libër mbi kaptinën e ”Tregtisë”, përmblodha në të aq sa kisha mundësi prej librave të dijetarëve, dhashë mundim tim dhe e lodha shumë mendjen gjatë punimit, deri sa u rregullua dhe u plotësua, andaj gati se u mahnita shumë me atë dhe parafytyrova se unë jam nga njerëzit më të zellshëm në dituri. Njëherë më erdhën dy beduin, dhe më pyetën për një marrëveshje të cilën e kishin bërë në shkretëtirë, e cila ishte vendosur në disa kushte që përmbante katër çështje, nuk dija për njërën prej tyre përgjigje, ula kokën duke menduar, duke menduar për gjendjen time dhe të atyre dyve, më thanë: Nuk ke përgjigje për atë çfarë po të pyesim, kurse ti je i pari i këtyre njerëzve? Thashë: Jo.Thanë: Sa keq për ty dhe u larguan. Pastaj shkuan tek njëri, që shumë nga shokët e mi janë më të ditur se ai dhe e pyetën atë, e, ai u përgjigj shpejtë, u bindën me atë dhe u larguan, të kënaqur me përgjigjen, falënderues ndaj tij. Unë mbeta i hutuar, me gjendjen time dhe të atyre dyve mora mësim, e unë deri sot jam me të njëjtat çështje prej diturisë, kjo për mua ishte qortim, këshillë, vërejtje nga e cila e ula vetveten, u largua nga vetja ime ndjenja e vetëpëlqimit, suksesi mu dhurua dhe udhëzimi me të cilin u begatova.” [Marrë nga libri “Edebud dini ved dunja” faqe 73].
Hammad ibn Zejd, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “E kam dëgjuar Ejubin duke thënë: “Është obligim për dijetarin që ta vendoje kokën e tij në tokë dhe mos të ec si kryelartë! Të përulet para Allahut, Madhëria e të Cilit është shumë e madhe”. [Marrë nga libri “Ahlakul Ulema” faqe 48].
Ibn Kajimi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Nuk bashkohet sinqeriteti në një zemër dhe dashuria për tu lavdëruar, falënderuar, lakmia për atë çfarë është në duart e njerëzve, ashtu siç mund bashkohet uji dhe zjarri, hardhuca dhe peshku, nëse vetvetja jote të flet për sinqeritetin, atëherë fillimisht dil para lakmisë dhe there atë me thikën e dëshpërimit (humbjes së shpresës) e pastaj para lavdërimit dhe titujve, bëhu asket në ato sikur të pasionuarit e dynjasë për ahiretin, e kur ta therësh lakminë dhe plotëson asketizmin nga lëvdatat, të lehtësohet ty sinqeriteti, e nëse thua: Cila është mënyra më e lehtë për ta therë lakminë dhe arritja e asketizmit nga lëvdatat dhe falënderimet? Them: Sa i përket therjes së lakmisë, ajo të bëhet e lehtë duke e ditur me bindje se nuk ka ndonjë gjë që lakmohet, vetëm se është në duar të Allahut Një, depot e Tij nuk i zotëron askush pos Tij, nga ato robit nuk mund ti jep diçka përveç[ Ai që jep, e sa i përket largimit nga lëvdatat dhe falënderimet, kjo të lehtësohet duke e ditur se nuk ka dikush që i bën dobi lëvdatat apo e dëmtojnë atë nënçmimet dhe e përbuzin pos Allahut Një, sikurse i tha beduini të dërguarit të Allahut alejhi selam se lëvdatat e mija janë zbukurim, kurse nënçmimet e mija janë përbuzje, e ai tha: Ky është Allahu i Lartëmadhëruar, andaj largohu nga lëvdatat e të cilëve nuk të zbukurojnë dhe nga nënçmimet e atyre që nuk të bëjnë të përbuzur, lakmo pas Atij që e gjithë bukuria është në lavdërimin e Tij dhe i gjithë shëmtimi është kur Ai e nënçmon dikë, mirëpo kjo nuk arrihet pos me durim dhe bindje, në momentin që e humb durimin dhe bindjen, je i njëjtë me atë i cili dëshiron të udhëtojë në det pa anije, ka thënë Allahu aze ve xhel: “Ti pra bën durim, sepse premtimi i Allahut është i saktë, e kurrsesi të mos luhatin ty ata që janë të dyshimtë”. (Sure Rum, ajeti nr.60), dhe ka thënë: “Dhe prej tyre Ne bëmë prijës që me urdhrin Tonë udhëzojnë, pasi që ata (që i bëmë prijës) ishin të durueshëm dhe ndaj argumenteve Tona ishin të bindur”. (Suretu Sexhde ajeti.24). [Marrë nga libri “El-Fauaid” faqe 149 – të Ibn Kajimit, Allahu e mëshiroftë].
Shejhul Islam Ibn Tejmije, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Ndodh që ta duan -pra atë që vetëpëlqehet – për shkak të diturisë së tij, përkushtimit fetar dhe bamirësisë së tij, apo të diçkaje tjetër, sprova me këtë është më e madhe, vetëm nëse ekziston fuqia e besimit, frika dhe teuhidi i plotë, ngase sprova e diturisë, autoritetit është sprovë për çdonjërin, mirëpo, megjithëkëtë ata kërkojnë nga ai dëshirat e tyre, nëse ai nuk ua plotëson, pakohet dashuria ndaj tij, apo krijohet një lloj urrejtje, ndoshta shtohet, apo ndodhë që të shkulet e tërë dashuria.” [Marrë nga libri Ibn Tejmijes, Allahu e mëshiroftë “Mexhmul Fetua” vëllimi numër 10, faqe 338].
Abdullah ibn Mubarek, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Nuk di diçka më të keqe për njerëzit që falen se sa vetëpëlqimi”. [Marrë nga libri “Hiljetul Eulia” 7/383].
Imam Ibn Hazmi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Kush sprovohet me vetëpëlqim, le të meditojë mbi mangësitë e veta, nëse i pëlqen gjërat e mira tek vetja, le ti kujtojë të metat e tij, mirëpo nëse i janë fshehur mangësitë deri sa mendon se nuk ka ndonjë të metë, le ta dije, se sprova e tij është e amshueshme dhe le ta dije, se ai është nga njerëzit më të mangët, nga dalluesit më të dobët, me intelekt të ulët dhe injorant.
Edh-Dhehebiu, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Është obligim për të diturin, që të flet me nijet të pastër dhe qëllim të mirë, nëse e mahnit fjalimi i tij atëherë le të hesht, e nëse mahnitet prej heshtjes atëherë le të flet dhe mos të dobësohet nga llogaria e vetvetes sepse shpirti i do lëvdatat dëshirën për t’u demonstruar”. [Marrë nga libri “Sire A’lam en-nubela” vëllimi 4,faqe 494].
Ibrahim ibn Ed’hem, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Njeriu ka tre mbulesa në zemrën e tij: gëzimin, mërzinë dhe kënaqësinë. Nëse gëzohesh për diçka prezentë, ti je lakmues, kurse lakmuesi është i privuar, nëse mërzitesh për të humburën, ti je i hidhëruar dhe i hidhëruari është i dënuar, kur gëzohesh ti mahnitesh me vetveten kurse vetëpëlqimi asgjëson punën”.
Argument për këtë është fjala e Allahut të Lartësuar: “Ashtu qe te mos dëshpëroheni tepër për atë qe ju ka kaluar, e as te mos gëzoheni tepër me atë që Ai (Allahu) u ka dhënë, sepse Allahu nuk e do asnjë arrogant që lavdërohet të tjerëve”. [Suretu Hadid ajeti nr.23] [Marrë nga libri “Hiljetul Eulia” 8/34].
Ibn Kajimi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Nuk ka diçka më asgjësues për veprat se sa vetëpëlqimi dhe egoizmi, kur Allahu ia do të mirën ndokujt, e bën ta shohë mirësinë dhe ndihmën e Tij për të në çdo gjë, atë çfarë e flet dhe e vepron, nuk mahnitet me të, pastaj e bën ta shohë mangësinë e tij dhe nuk kënaqet (me vepra të mangëta) për Zotin e tij, andaj pendohet tek Ai, kërkon falje dhe turpërohet që të kërkojë për ato shpërblim. Nëse, nuk e bën ta sheh këtë, ia fsheh këto dhe ai e shikon veten në punë, e shikon me sy të përsosmërisë dhe kënaqësisë, prandaj kjo vepër nuk është e pranuar e as e pastër për kënaqësinë dhe dashurinë për Te, i dituri punon punë duke shikuar në të ndihmën, suksesin, mirësinë e Allahut ndaj tij, është kërkues falje, i turpëruar nga Ai, ngase nuk e ka plotësuar obligimin ndaj Tij, kurse injoranti punon punë për vete dhe epshin e tij, duke shikuar në vetvete, lavdërohet me ato para Zoti, i kënaqur me punën e tij, andaj kjo është një ngjyrë e ajo plotësisht një ngjyrë tjetër. [Marrë nga libri ibn Kajimit, Allahu e mëshiroftë “El-Fauaid” faqe 153].
Imam ibn Kajimi, Allahu e mëshiroftë, thotë: “E kam parë Shejhul Islam ibn Tejmijen, Allahu e ndriçoftë shpirtin e tij, nga kjo -pra frenimi i vetes duke e nënçmuar dhe thyer në veten e tij, çfarë nuk kam parë asnjëherë nga të tjetër. Shpesh thoshte: Unë nuk kam asgjë, në mua nuk ka asgjë.”
Ndonjëherë kur lavdërohej para syve, thoshte: “Pasha Allahun! Unë ende po e përmirësoj Islamin tim, në çdo kohë, ende nuk e kam pranuar Islamin me pranim të plotë (nuk jam nënshtruar si duhet).” [Marrë nga libri “Medarixhus Salikin” vëllimi 1, faqe 521].
Dije se ai që largohet nga gjurmët e selefit, këshillat e tyre, qartësimit të fesë, është bërë asket në vend të gabuar, dëshiron të merr diçka nga mirësia, por nga larg, mirëpo, suksesin e refuzoi, rruga atë e zvarrit, e si të arrijë cakun, e ndërroi atë që është më e mirë me atë që është me e thjeshtë, përparësi i ka dhënë errësirës mbi dritën, është larguar nga hija e gjatë në vapë, madje, le ta dinë se ai kur të përcaktohet tek ata, përcaktimi i tij është i rremë, e nëse mendon se ai është në rrugën e tyre, ai është injorant i mashtruar.”
Vazhdon ….
Shejh Abulaziz bin Nasir elXhelili
Përmblodhi dhe përshtati – Suad Shabani
Medine Munevere
03-15-2013
03.05.1434 hixhri.
ANKOHET NJËRI NGA VËLLEZËRIT, PSE NUK MË VIZITOJNË?!
Njëri nga vëllezërit e paraqiti ankesën e tij dhe tha:
Ne jemi pesë vëllezër dhe në mesin e tyre unë jam më i pasuri, mirëpo nuk e di se pse nuk më vizitojnë të afërmit e mi. Kur afrohet koha e vizitës sime nuk vijnë vetëm se pak. Ata i vizitojnë katër vëllezërit e mi për çdo ditë, kurse mua nuk më vizitojnë vetëm se pak. Ata janë të mangët për sa i përket vizitës sime, madje ka raste kur nuk më vizitojnë me ditë, derisa ka nga ta që nuk i shoh asnjëherë sikurse të ekzistoj në fjalorin e tyre. Ka nga që vijnë të më vizitojnë, mirëpo të lodhur, të rraskapitur dhe me arsyetime që nuk pranohen assesi.
Çka të veproj?
Për ata që më vizitojnë, unë jam më bujari në mesin e vëllezërve të mi … nuk i akuzoj ata se janë të mangët në bujarinë e tyre … mirëpo të gjithë e dinë se unë më shumë jap. Shumica i këshillojnë të afërmit e mi të më vizitojnë më shpesh, për arsye se unë posedoj shumë mirësi dhe i jap shumë atij që më vjen, mirëpo megjithatë largohen nga unë. Ata që thirren sikurse të jenë pa jetë dhe pa shpirt.
Ku qëndron problemi?!
Pse të ikin nga unë?!
A nuk jam unë, një nga pesë vëllezërit?!
Pse më harrojnë? Pse më privojnë nga shoqëria?
Përfundoi ankesa e tij dhe tash mbetet të njihet se kush është pronari i ankesës!!
Ai është “NAMAZI I SABAHUT” i shtrenjtë!
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
Burimi: albislam.com
LAICIZMI DHE RREZIKU I TIJ!!
O ju musliman! Allahu zbriti Kuranin sqarues për çdo gjë, dhe e bëri udhëzim e mëshirë për besimtarët! Dërgoi Muhamedin, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, me udhëzim dhe me të vërtetën, dhe nëpërmjet tij dhe thirrjes së tij, i hapi sytë e të verbërve, dhe veshët e të shurdhërve, dhe zemrat e të shkujdesurve, e largoi errësirën e injorancës dhe budallallëkut, dhe i prishi besëtytnitë e vjetra: “Sa për atë, që Allahu e udhëzon në rrugë të drejtë, pikërisht ai është i udhëzuari. E sa për atë, që Ai e lë në humbje, ti, me siguri, nuk do të mund t’i gjesh mbrojtës që ta udhëzojë”. Kehf 7.
Ne vazhdimisht duhet rikujtuar se belatë janë të vazhdueshme, dhe se sherri është prezent, dhe se shejtanët, nga njerëzit dhe nga xhindet, vazhdojnë në përhapjen e të ligës dhe devijimit! Madje, ato i zbukuruan të këqijat me të gjitha ngjyrat, dhe i përhapën me të gjitha gjuhët: “Kështu, çdo profeti Ne i kemi caktuar armiq djajtë e njerëzve dhe të xhindeve, të cilët e frymëzojnë njëri-tjetrin me fjalë boshe të zbukuruara për mashtrim”. Enam 112.
Për detyrë e kemi që t’i përcjellim rrugët e mashtrimit, duke paralajmëruar nga ato, dhe duke i zbuluar synimet e tyre, dhe duke ua mbyllur rrugët thirrësve të saj, derisa muslimanët të jenë të vetëdijshëm për rrugën e tyre të drejtë dhe rrugën e armiqve të tyre të devijuar.
Nëpër botën muslimane, sot, u përhapën shumë filozofi dhe ideologji, që i mashtruan shumicën nga ne me shkëlqimin e saj, dhe u shpërndan shumë parulla dhe terme, që nuk erdhën për diç tjetër, pos për shkatërrimin e Islamit dhe muslimanëve!
Nga ato ideologji, është edhe e ashtuquajtura ideologji laike, e cila depërtoi deri në shoqëritë muslimane, dhe u bë një sfidë e rrezikshme për ta luftuar. Helmi i saj filloi të përhapet nëpër mendjet dhe zemrat e bijve të umetit, edhe atë, me ngjyra dhe me parulla të ndryshme! Kjo ideologji dhe termi i saj aludojnë në ngritjen e jetës pa fe, qoftë ajo për shoqërinë apo për individin! Ky është laicizmi, i cili është shkatërruesi më i madh i teuhidit (njësimit të Allahut).
Me kalimin e kohës, u ndryshuan dhe u braktisën, disa adhurime të kota që i besonin popujt e mëhershëm, mirëpo adhurimi i shejtanit në vetvetiu nuk u ndryshua! Në vend të atyre adhurimeve të mëhershme dhe adhurimeve të idhujve të vjetër, ato u zëvendësuan me adhurimin e idhujve tjerë të ri si, nacionalizmi, laicizmi, ateizmi, etj. Dhjetëra idhuj të ri, ku me to u mashtruan dhe ranë plot viktima nga muslimanët në adhurimin e tyre!!
Me laicizëm nënkuptojmë gjykim me atë që nuk e ligjësoi Allahu nga ligjet, dhe pranimi i tij si ligj për t’u gjykuar dhe për ta marrë si sistem jete, është kufër (femohim): “Kushdo që nuk gjykon sipas asaj që ka shpallur Allahu, ai është mohues i vërtetë”. Maide 44.
O ju musliman! Injoranca është e llojllojshme! Një nga llojet e saj është mohimi i Allahut dhe mohimi i ekzistimit të Tij! Ajo është injorancë e besimit dhe bindjes, si injoranca e komunistëve! Nga llojet e saj është edhe njohja e deformuar mbi ekzistimin e Allahut, dhe ajo është injoranca e pasimit dhe nënshtrimit, si injoranca e idhujtarëve, dhe çifutëve dhe krishterëve! Nga llojet e saj është edhe njohja e ekzistimit të Allahut, dhe kryerja e riteve adhuruese, mirëpo me devijime të rrezikshmen në pikëpamjen e shehadetit, se nuk i takon adhurimi me të drejtë askujt tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Tij, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të. Kjo është sikurse injoranca e atyre që e emërtojnë vetveten e tyre muslimanë nga laikët! Ata mendojnë se janë bërë musliman, dhe e kanë fituar cilësinë e Islamit dhe të drejtat e tij, me dëshminë e tyre të shehadetit, dhe me kryerjen e riteve adhuruese, por me kuptimin e tyre të gabuar të shehadetit dhe me nënshtrimin e tyre të ligjeve që nuk janë të Allahut, po të krijesave të Tij.
Sot kemi njerëz që i thonë vetes musliman, mirëpo ata e mohojnë ekzistimin e lidhjes mes besimit dhe moralit, mes besimit dhe marrëdhënieve njerëzore, mes besimit dhe ekonomisë, etj! Ata thonë se çfarë lidhje ka Islami dhe politika dhe gjykimi? Çfarë lidhje ka Islami dhe ekonomia? Çfarë lidhje ka Islami dhe liria e individit? Madje ata pretendojnë se nëse morali ndërhyn në çështjet e ekonomisë e shkatërron atë!! Të njëjtën ia thanë banorët e Medjenit Shuajbit, alejhi selam, në atë kohë të injorancës së hershme: “Ata thanë: “O Shuajb, a mos vallë namazi yt urdhëron që ne t’i lëmë ato që i kanë adhuruar të parët tanë ose që të mos bëjmë me pasurinë tonë çfarë të duam?!”. Hud 87.
Bota sot jeton në injorancë të thellë, mirëpo ajo prapë e pretendon diturinë, dhe njohjen, dhe civilizimin, dhe i akuzon ata që e lidhin besimin me sjelljen e njeriut në jetë dhe në marrëdhëniet ndërnjerzore! I akuzojnë me prapambeturi, dhe fanatizëm, dhe ngurtësi, dhe dikur pasi që ju harxhuan këto terme dhe fjalë, e shtuan edhe termin ekstremizëm!! A nuk e duan bash këtë ata që e ngrenë parullën “feja për Allahun dhe vatani për të gjithë” nga “laikët musliman”?!
Nga tradita e tyre, pra hipokritëve nga laikët dhe të tjerëve që i atribohen Islamit , është që mos ta paraqesin haptazi mohimin e tyre të fesë, dhe mos ta paraqesin haptazi armiqësinë e tyre ndaj fesë! Ata i përdorin armët e mashtrimit dhe dredhive për të mbijetuar në mesin e muslimanëve, dhe e presin çdo moment për t’i befasuar dhe për t’i sulmuar muslimanët! Për këtë arsye ata edhe ngrenë parulla të ndryshme laike, kinse donë t’i ndihmojnë muslimanëve dhe Islamit, a në fakt dëshirojnë ta shkatërrojnë Islamin dhe t’i dobësojnë muslimanët, edhe atë hap pas hapi, nëpërmjet medieve dhe mjeteve të mundshme, derisa ta arrijnë qëllimin e tyre!!
Laicizmi, i cili lindi dhe u rrit në prehrin e injorancës, është kufër i qartë dhe në të s’ka fare dyshimi. Mirëpo, hutia e dyshimi, ndodhin me qëllim nga vet thirrësit e laicizmit! Ata e dinë se, ideologjia e tyre nuk ka jetë dhe udhëzim në mesin e muslimanëve, përveç se me ngritjen e flamujve të rrejshëm, të cilat e fshehin realitetin e çështjes së saj dhe brendësinë e thirrjes së tyre nga muslimanët! Ata e fshehin fenë dhe besimin e tyre nga të tjerët, madje i nënçmojnë të gjithë ata që i sulmojnë dhe e shohin se u kanoset rreziku! Për këtë arsye, duhet të jemi të kujdesshëm nga ta dhe t’i paralajmërojmë të tjerët, dhe mos të biem kurban i faktit se, ata janë musliman dhe janë nga populli i jonë, dhe e flasin gjuhën tonë dhe janë nga familjet e tona.
Përcillet me një hadith nga Hudhejfe ibën Jeman, Allahu qoftë i kënaqur nga ai, i cili thotë: “Njerëzit e pyetnin të Dërguarin e Allahut, lavdia dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, rreth gjërave të mira, por unë e pyesja rreth gjërave të këqija, sepse tutesha se mos po më kaplonin. Thash: O i Dërguar i Allahut, ne ishim të humbur në injorancë dhe ligësi, pastaj Allahu e pruri këtë të mirë [Islamin]. A do të vjen ndonjë e keqe mbas kësaj të mire?
-Po -, tha ai.
– A do të ketë mirësi mbas asaj të keqeje?
– Po, por do të jetë e njollosur me të keqe.
– Si do të jetë kjo njollosje?
– Do të ketë njerëz që do t’i udhëzojnë të tjerët në rrugë të ndryshme nga e imja. Ju do të shihni në ta si të mira, ashtu edhe të këqija.
– A do të vjen ndonjë e keqe mbas asaj mirësie?
– Disa njerëz do të çohen e do të thërrasin tek portat e xhehenemit. Kushdo që i përgjigjet thirrjes së tyre, do ta hedhin në Zjarr.
– O i Dërguar i Allahut, na i përshkruaj ata.
– Ata do të jenë nga populli jonë dhe do ta flasin gjuhën tonë..”.
Ka mundësi të pyet ndokush se, si ka mundësi të jenë disa musliman thirrës për në Xhehenem?! U përgjigjemi atyre se, ata e përhapin të ligën, ata e shpërndajnë të keqen dhe devijimin, ata nëpërmjet medieve dhe revistave të ndryshme sulmojnë muslimanët dhe ritet e tyre, thirrin në laicizëm dhe në parimet e tij, i nxisin të rinjtë të shkojnë pas epsheve dhe dëfrimeve, me pretekst se kjo është përparim, kurse kapja për fe nënçmim dhe ngecje nga civilizimi, nxisin për në largim nga xhamitë apo përkufizimin e Islamit vetëm se në xhami dhe se ai nuk e ka vendin jashtë mureve të xhamisë, etj.
Allahu i Madhërishëm për ta tha: “Ne i bëmë ata udhëheqës, që thërrisnin për në zjarr, ndërsa në Ditën e Kiametit askush nuk do t’i ndihmojë. Në këtë botë Ne hodhëm mallkim mbi ta, ndërsa në Ditën e Kiametit ata do të jenë të braktisur e të shkatërruar”. Kasas 41-42.
Kjo e tëra është thirrje për në rrugë të Xhehenemit! Ata edhe pse përpiqen ditë e natë për ta sulmuar këtë fe, prapë se prapë, drita e Islamit nuk do të ndalet, sado qofshin të mëdha ato sulme. Kjo është e garantuar nga ana e Allahut: “Allahu ka kontroll dhe fuqi të plotë mbi çështjet e Tij, por shumica e njerëzve nuk e dinë”. Jusuf 41-42.
Përkthehu dhe përshtati: Irfan JAHIU
Burimi: albislam.com
