A e ke pyetur ndonjë ditë veten, se pse ezani fillon me shprehjen Allahu Ekber (Allahu është më i madhi), dhe nuk fillon me ndonjë shprehje tjetër, si Subhanallah, apo Esh-hedu en la ilahe il-lAllah??

Fshehtësia e saj gjendet në këtë ajet të sures Xhumua, ku Allahu i Madhëruar thotë: “O besimtarë, kur të thirreni për (të falur) namazin (e xhumasë) në ditën e premte, nxitoni për ta përmendur Allahun dhe pezulloni tregtinë! Kjo, që ta dini, është më mirë për ju!”. Xhumua 9.

Pra, qëllimi i zgjedhjes së kësaj shprehjeje nuk është vetëm se tërheqja e vërejtjes së dëgjuesit, por është edhe vetëdijesimi i tij, se Allahu është më i madh dhe më meritor t’i përgjigjet në atë moment, se çdo gjë që e preokupon atë nga preokupimet e dynjasë.

Nëse je duke mësuar dhe duke përsëritur, dije se Allahu është më meritor t’i përgjigjesh, se sa ta vazhdosh leximin.

Nëse je duke mbjell apo duke korrur, dije se Allahu është më i madh që t’i përgjigjesh, sesa të preokupohesh me tokën dhe frytet e saj.

Nëse je duke bërë shitblerje, Allahu është më i madh dhe më meritor t’i përgjigjesh, se sa të merresh me tregti në atë moment edhe nëse e di se fiton nga ajo tregti.

Për këtë arsye shprehja Allahu Ekber, është ajo më e mira që e dëgjojmë derisa të jemi gjallë.

Sa herë që e dëgjojmë ezanin dhe i përcjellim e i përsërisim fjalët e myezinit, dhe tek shprehja “Haja alas-salah, haja alal felah – Ejani në namaz, ejani në shpëtim”, themi La havle ue la kuvete il-la bil-lah (Nuk ka ndryshim e as forcë pa ndihmën e Allahut), kërkojmë ndihmë nga Allahu i Madhëruar që ta praktikojmë këtë fe dhe sheriat.

Me përcjelljen e ezanit, ti vetëm se e vërteton dhe e pranon shpirtërisht se, çdo gjë që thuhet nga ezani, përputhet me atë që gjendet në gjoksin tënd nga bindja dhe e vërteta.

Ngutja dhe nxitimi për në namaz, është vërtetim praktik i të nxituarit në veprimin e urdhëresave të Allahut dhe mos neglizhencën e tyre.

Si mendoni, a jemi ne nga ata!?

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Burimi: albislam.com

Imam Dhehebiu,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: “Është obligim për të diturin, që të flet me nijet të pastër dhe qëllim të mirë, nëse e mahnit fjalimi i tij atëherë le të hesht. Porse nëse mahnitet prej heshtjes së tij në ato momente, atëherë le të flet dhe mos të dobësohet nga llogaria e vetvetes sepse shpirti i do lëvdatat dëshirën për t’u demonstruar”. [1].

Abdullah ibën Mubareku,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: “Nuk di diçka më të keqe për njerëzit që bëjnë ibadet (falen etj) se sa vetëpëlqimi”.[2].

Sufjan Theuriu,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Të jesh i qetë do të thotë të mos dëshirosh të bëhesh i njohur tek të tjerët.”[3].

Fudajl Ibën Ijadi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Ai që do të përmendet tek të tjerët, nuk do të përmendet; dhe kushdo që urren të përmendet, atëherë ai do të përmendet.”[4].

Seid Ibën Hadad,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë:  “Asgjë nuk të pengon nga Rruga e Allahut sikurse kërkimi i lavdërimit dhe pozita.”[5].

Bishër Ibën Harith,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Personi që e do famën nuk i frikësohet Allahut.”

Ai ka thënë gjithashtu: “Mos vepro në mënyrë që të përmendesh dhe mbaji të fshehta veprat e tua të mira ashtu siç i fsheh veprat e tua të këqija.”[6].

Akil Ibën Mekil ka thënë: E dëgjova xhaxhain tim, Vehb Ibën Munebih,- Allahu qoftë i kënaqur me të dy!,- të thotë:

“Tre shenja janë të një hipokriti (munafiku):
1: Ai kur është vetëm është tepër dembel(ibadete, etj).
2: Ai kur është në rrethin e shokëve është përplot me energji.
3: Ai gjithmonë dëshiron lëvdata nga tjerët në të gjitha punët që i vepron.

Kur Abdurrahman Ibën Mehdi,- Allahu e mëshiroftë!,- u ngrit nga një mexhlis, njerëzit e ndoqën nga pas. (Kur e pa këtë) ai tha: “O njerëz! Mos më ndiqni nga pas.”[7].

Imam Ebu Hanife,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Mos merrni prej nesh(diturinë, fetvat), porse merrni prej atyre (selefit) ku kemi marrë ne, për shkak se ne sot flasim (japim fetva) një fjalë e të nesërmen e ndryshojmë (rikthehemi në fetva tjetër).”

Imam Shafiu,- Allahu qotë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Kujt i bëhet i qartë dhe i kuptueshëm Suneti i Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!,- nuk i lejohet këtij personi ta lenë Sunetin e të kapet pas fjalëve të kujtdo qoftë dhe ngado qoftë ai personi në fjalë-.”
– Nëse e sheh se fjala(fetvaja) ime ka rënë në mospajtim me fjalën(hadithin)e Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!,- atëherë leje dhe mos e merrë fjalën time, porse merre dhe paso fjalën e Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!.
– Nëse hadithi saktësohet, atëherë ai është medh-hebi im të cilin duhet ndjekur-.

Imam Ahmedi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Habitem dhe nuk mundem ta kuptojë se si ka mundësi, një muslimanit i vjen hadithi sahih per një mesele(fetva) në Islam, e ai e len hadithi dhe e merr fjalën e filan dijetarit-.”

Dmth. Si po e merr mendimin e një njeriu e po e lenë hadithin (fjalën) e Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!, edhe pse është në dijeni të plotë se hadithi në fjalë është Sahih.

Vekij ibën Xherrah,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë:  “Kushdo që pyet për diçka kur ai e di atë, atëherë edhe kjo është një pjesë e syefaqësisë.”

, El-Hurajbi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Ata (Selefët) pëlqenin që muslimani ti mbajë të fshehta veprat e mira, (deri në atë masë) saqë edhe gruaja e tij apo ndonjë tjetër të mos ishin në dijeni për to.”[8].

Ebu Hazim,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: “Mbaji të fshehta veprat e tua të mira më tepër sesa i fsheh veprat e tua të këqija.”

Fudajl Ibën Ijadi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Kushdo që është dëshpëruar nga vetmia dhe ndihet i qetë kur është në mesin e njerëzve, nuk ka për të qenë i sigurt nga sëmundja e syefaqësisë .”[9].

Hurmuleh,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: E kam dëgjuar Shafiun,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- të thotë: “Shpresova të shpërblehesha për të gjithë dijen që zotëroja dhe atë që njerëzit e kishin mësuar nga unë, por gjithmonë dëshiroja që ata të mos më lavdëronin.”[10].

Muhamed Ibnul Kasim ka thënë: E kam shoqëruar Muhamed Ibën Eslemin,- Allahu qoftë i kënaqur me të dy!,- për më shumë se 20 vite me radhë dhe kurrë nuk e pashë ndonjëherë që të falte dy rekate nafile, përveç në ditën e Xhuma.
Në një rast e dëgjova duke u betuar: “Pasha Allahun, sikur të kisha mundësi që të falja dy rekate nafile e të mos më shikonin dy melekët që janë me mua, do ta bëja këtë vetëm nga frika e syefaqësisë.”

Ai hynte në shtëpinë e tij dhe e mbyllte derën. Asnjëherë nuk e mora vesh se me çfarë merrej derisa dëgjova djalin e tij të vogël që tregonte se si qante ai.
Megjithatë, kur ai dilte jashtë, e lante fytyrën dhe vinte kuhl (ngjyrw rreth syve) dhe nuk dukej asnjë shenjë që të tregonte se ai kishte qarë.
Njashtu, ai i ushqente njerëzit dhe u jepte veshmbathje, por kur e niste të dërguarin e tij, i thoshte: “Sigurohu që ata të mos e marrin vesh se kush të dërgoi.”[11].

Hamdun El Kassar,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- u pyet: Përse fjalët e Selefëve janë më të dobishme se fjalët tona?
Ai u përgjigj: “Për shkak se ata folën për ti dhënë pushtet Islamit dhe të kënaqin Allahun,- azze vexhel!. Ndërsa, ne flasim për ti dhënë pushtet veteve tona, për të kërkuar jetën e kësaj dynjaje dhe të kënaqim krijesat.”[12]

Ebul Alije,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: Sahabët e Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!,- më kanë thënë dhe porositur shumë shpesh këtë gjë: “Mos bëj ndonjë vepër për dikë tjetër jashtë Allahut, sepse pastaj Allahu do të lejë tek ai për të cilin veprove.”

Sufjan Theuriu,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- më tha: “Ruaje vetën tënde o vëllai im nga fama. Sepse çdo person që kam takuar më ka paralajmëruar mua kundër famës.”[13].

Fudajl Ibën Ijadi,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: “Nuk ka njeri që e do udhëheqjen përveç atyre që janë lakmitarë, të pamoralë, që gjurmojnë gabimet e njerëzve dhe xhelozojnë që të flitet mirë për ndonjë njeri, sepse kanë qejf që ata të jenë të parët në lavdërime.”[14].

Imam ibën Kajimi,- Allahu e mëshiroftë!,- thotë: “E kam parë mësuesin tim Shejhul Islam ibën Tejmijen,- Allahu e ndriçoftë!,- shpirtin e tij, nga kjo -pra frenimi i vetes duke e nënçmuar dhe thyer në veten e tij, çfarë nuk kam parë asnjëherë nga të tjetër. Shpesh thoshte: Unë nuk kam asgjë, në mua nuk ka asgjë.”

Ndonjëherë kur lavdërohej para syve, thoshte: “Pasha Allahun! Unë ende po e përmirësoj Islamin tim, në çdo kohë, ende nuk e kam pranuar Islamin me pranim të plotë (nuk jam nënshtruar si duhet).”[15].

Transmetohet nga Bishër Ibnul Harith,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- se ai ka thënë: “O Allah. Nëse më ke bërë të famshëm që të më ekspozosh në Ditën e Gjykimit, atëherë largoje atë (famën) prej meje dhe më bën të panjohur në mesin e njerëzve.”[16].

Ejub Sihtijani,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- falej gjatë natës dhe e mbante të fshehtë këtë gjë. Kur vinte mëngjesi, ai e ngrinte zërin sikur të ishte zgjuar në ato momente nga gjumi (me qëllim mos ta merrnin vesh familjarët).”[17].

Abdullah ibën Mubareku,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: “Kush nuk kujdeset për moralin, dënohet me privimin nga veprimi i suneteve, kush privohet nga veprimi i suneteve privohet nga veprimi i çështjeve parësore (obligative), kush privohet nga veprimi i gjërave parësore, atëherë privohet nga mësimi i diturisë”.

Kështu pra, kanë qenë selefët, na kanë këshilluar që të kemi kujdes më së shumti ndaj moralit se sa ndaj diturisë.[18].

Ebu Hafs,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: ”Edukata dhe morali i jashtëm i robit të Allahut është një lloj dëshmie se edhe brendësia (zemra) është e shëndoshë dhe e pastër”.[19].

Transmetohet se Ebu Darda,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë : “Unë e vdekjen, sepse jam përmalluar shumë të takohem me Zotin tim, e dua varfërinë sepse me bën të ndihem modest para Zotit tim, e dua sëmundjen sepse ajo bëhet sebep që të pastrohem nga mëkatet e mia”.[20].

Përktheu dhe Përshtati: Suad Shabani

Burimi: albislam.com

_______

Referencat:

[1] – Marrë nga libri- “Sire Alami En Nubleai”- vëll.4, fq.494.

[2] – Marrë nga libri: “Hiljetul Eulia”, 7/383.

[3] – Sijeru Alami En Nubelai : 7/257.

[4] – Sijeru Alami En Nubelai : 8/432.

[5] – Sijeru Alami En Nubelai : 14/214.

[6] – Sijeru Alami En Nubelai : 10/476.

[7] – Sijeru Alami En Nubelai: 9/207.

[8] – Marrë nga Libri- Sijeru Alami En Nubelai, vëll.9, fq.349.

[9] – Marrë nga Libri – Sijeru Alami En Nubelai: vëll.8, fq.436.

[10] – Marrë nga Libri- Sijeru Alami En Nubelai: vëll.10, fq.55.

[11] – Marrë nga Libri- Sijeru Alami En Nubelai, vëll.12, fq.201.

[12] – Marrë nga Libri- Sifetus Safveh: 2/122.

[13] – Marrë nga Libri- Sijeru Alami En Nubelai:vëll. 7, fq.260

[14] – Marrë nga Libri- El Xhamiu Bejanil Ilmi ve fadlihi: 1/625.

[15] – Marrë nga libri- “Medarixhus Salikin”- vëll.1, fq. 521.

[16] – Marrë nga Libri- Ez-Zuhd, fq.147.

[17] – Marrë nga Libri- Sifatus Safveh: 3/492.

[18] – Marrë nga Libri- Medarixh es salikin vëll.2, fq.433, të autorit ibën Kajim,- Allahu e mëshiroftë!.

[19] – Libri- Medarixh es Salikin, vëll. 2, fq. 428,- të Ibën Kajimit,- Allahu e mëshiroftë!.

[20] – Marrë nga Libri: Et Tedhkireh, v.1 fq.84.

Nëse e di urtësinë e një adhurimi thuaj: Elhamdulilah- Falënderimi i takon Allahut, e nëse nuk e di, atëherë ti nuk je i obliguar të hulumtosh urtësitë e adhurimeve, por je i obliguar të dish argumentin e adhurimit që e vepron, e derisa e din argumentin je i obliguar të veprosh me atë e të mos ndalet veprimi yt në njohjen e urtësisë.
Disa prej adhurimeve ua dimë urtësinë e disave nuk ua dimë, por kjo nuk do të thotë që atyre që nuk ua dimë urtësinë të mos i veprojmë, edhe pse dijetarët vazhdimisht janë munduar të na tregojnë dhe zbulojnë urtësinë e disa adhurimeve. 
Allahu ka thënë: ” Kur Allahu dhe i dërguari i Tij kanë vendosur për një çështje, atëherë nuk i takon asnjë besimtari e besimtareje që në atë çështje të bëjnë ndonjë zgjidhje tjetër”. Ahzab:36

Përmblodhi dhe përgatiti: Hoxhë Valdet Kamberi

Burimi: albislam.com

Largimi prej fitneve – sprovave

Islami ka ardhur bashkë me urdhrin për ta përmirësuar besimin akaidik si dhe atë shpirtërorë (pra të zemrës) nga ndyrësirat që e sulmojnë atë. Gjithashtu ka urdhëruar që besimtari të mos e ndotë zemrën me dyshime dhe me epshe. Sa më shumë që koha largohet nga koha e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, lind nevoja akoma më e madhe për tu kapur për fenë. I Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Nuk vjen ndonjë kohë, përpos se ajo që vjen pas saj është më me sherr se e para.”[1]

Prej ndyrësirave të fitneve është se kush pi nga gota e tyre e kaplojnë shqetësimet dhe problemet. I Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush shkon ka ata, fitnet ata e kaplojnë atë.”[2]Islami jonë i pastër na mëson t’ju përmbahemi dy dritave: Kuranit dhe sunnetit profetik, ndërsa na ndalon nga çdo gjë që i kundërshton këta të dyja, të cilat çojnë deri në prishje të zemrës, ngase dyshimi kur futet në zemër e rëndon vazhdimësinë e saj.

Ibn Tejmije ka thënë: “Kur njeriu futet vetë në bela, Allahu e len këtë person nën mbikëqyrjen e epshit të tij.”[3]

Neglizhenca në farze, vrapimi pas të këqijave, mbështetja në mediat jo morale të çon në dekadencë. Zemra kur mbushet me shumë mëkate, rëndohet e mira për të dhe lehtësohet pranimi i të keqes. Edhe gjatë kohës kur zbriste shpallja prej qiellit edhe kur sahabët e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ishin afër me të, i Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, frikësohej për ta nga fitnet që mund ti kaplojnë. Kur njëherë i Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, pa në dorë të Omer ibn Hattabit, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, një pjesë të Teuratit u skuq në fytyrë dhe tha: “A ke dyshime në fenë tonë o biri i Hattabit? Sikur të ishte edhe Musai gjallë nuk do të kishte nga të shkojë vetëm se do të më pasonte mua.”[4]

Kush zhytet në dyshime dhe epshe e mandej kërkon ta përmirësojë zemrën, ky njeri gjuan mirëpo dëshiron të gjuaj aty ku shigjeta shkon huq, ngase ndonjëherë ndonjë mëkat të shkatërron, e ndonjëherë ndonjë neglizhencë të bën që asnjëherë të mos ia arrish qëllimit. Epshi është lakmues poqëse e lakmon, kurse ti lidhe atë me lidhëzat e urdhrave dhe ndalesave të Allahut, kush bën durim në epsh i korrë mirësitë e saj shumë shpejt. Largohet nga shkaqet e fitneve dhe burimet e saj, ngase afrimi drejt tyre është sprovë nga e cila rëndë se mund të shpëtojë ai që i afrohet, kështu që ai i cili rrotullohet rreth greminës nuk është çudi të bie në të. Prandaj o rob i Allahut përgatite veten tënde për tu mbrojtur nga fitnet me vetëdije, zgjidhe shoqërinë e mirë, mbaje rrugën e të drejtës, ndiqe metodologjinë e udhëzimit hyjnorë, ruaje akiden tënde sa të kesh mundësi, madje edhe dijetarët e këshillonin njëri tjetrin që të ruhen nga vendet e fitneve.

Ibn Kajjimi ka thënë: “Ushtria e epsheve të fëlliqura dhe ushtria e dyshimeve të kota janë shumë të rrezikshme, çdo zemër që lëshohet drejt tyre, mbështetet në to, madje pi nga ato derisa ngopet, atëherë dije se goja e tij dhe gjymtyrët e tij spërkasin me ujin e tyre. Në qoftë se robi ka pirë nga dyshimet dhe epshet e kota, nga goja e tij pa dyshim se do të burojnë dyshime, vesvese dhe dëshira ta shëmtuara.”[5]