Betohem në Atë që krijoi qiejt pa shtylla, që krijoi tokën se unë e dua atë për hir të Allahut, ai është halifeja i të dërguarit, salalahu alejhi ve selem. E dua këtë njeri të ngritur, i madh gjatë jetës së tij para dhe pas islamit, çdoherë ishte i pari, çdoherë në fillim, ishte i pari ë pranoi islamin prej burrave, i pari që bëri mbledhjen e Kuranit, i pari që emërtoi Kuranin Mus’haf, halifeja i parë i këtij umeti.

E dua dhe e lus Allahun të më ringjall në shoqërinë e tij në Firdeusin e Lartë, mirëpo a meritoj unë që të jem me të, ndërsa ai është i cili morri pjesë në të gjitha ndodhitë me të dërguarin, salallahu alejhi ve selem. Prej Bedrit dhe më pas, e gjithë jeta e tij ishte luftë e sakrifikim. Për t’u habitur është se nuk ishte vetëm që merrte pjesë, por çdoherë kishte ndikim pozitiv, a e kujton qëndrimin e tij gjatë hixhretit, nderimin që e fitoi në shoqërimin e të dërguarit, salallahu alejhi ve selem?! Pastaj çasti i vdekjes së të dërguarit, salallahu alejhi ve selem, çast ku të mëdhenjtë u lëkunden, saqë Omer ibn Hatabi, radijalahu anhu, i ashpri për të vërtetën që ishte çdoherë, derisa tha: “Betohem në Allahun se i dërguari i Allahut nuk ka vdekur, Allahu do ta ngjall atë, do t’ia pres duart e këmbët (atyre që thonë se ka vdekur).” Mirëpo, i Sinqerti, që donte të dërguarin e Allahut, salallahu alejhi ve selem me një dashuri të madhe, saqë ata që më së shumti e donin ishin ata që më së tepërmi ishin të lidhur me të dhe kishin besim më të fortë.

Pasi që falënderoi dhe madhëroi Allahun tha: “Kush ka adhuruar Muhamedin, ai ka vdekur, ndërsa kush ka adhuruar Allahun, Allahu është i Përhershmi nuk vdes.” Dhe lexoi fjalën e Allahut: “Muhamedi nuk është tjetër vetëm se i dërguar. Edhe përpara tij pati të dërguar (që vdiqën ose u vranë). E nëse ai vdes ose mbytet, a do të ktheheshit ju prapa (nga feja ose lufta)? E kushdo që kthehet prapa, ai nuk i bën dëm All-llahut aspak, kurse All-llahu do t’i shpërblejë mirënjohësit”.

E dua shumë se ai ishte i dashur. Njerëzit shoqëroheshin me të dhe ai shoqërohej me ata. Ishte i dashur në mesin e popullit të tij, Allahu qoftë i kënaqur me të, punonte me tregti, mirëpo Zoti që ia dha tregtinë ishte më afër për të se sa tregtia.

E dua sepse ai barti amanetin që kur pranoi islamin, thirri sa që në duar të tij pranuan islamin shumë njerëz, prej tyre: Othman ibn Afani, Talha ibn Ubejdilahi, Zubejr ibn Avami, Sad ibn Ebi Vekasi dhe Abdurrahman ibn Aufi.

E dua sepse kur përqafoi islamin ishte njeriu më i pasur prej Kurejshëve, dhe kur vdiq nuk la trashëgimi as një dinar e as dirhem. Gjithë pasurinë e kishte shpenzuar në rrugë të Allahut.

E dua se hilafeti i tij ishte i bereqetshëm nga Allahu i Madhëruar për gjithë umetin. I gjithë umeti u mblodh rreth tij, ai luftoi renegatët dhe fitnen e tyre, pretenduesit e pejgamberisë dhe drejtoi forcat e muslimanëve kah Persia dhe Bizanti. Allahu i dhe fitore dhe ngadhënjim të madh, Allahu qoftë i kënaqur me të dhe i mallkuar qoftë secili kush e urren.

E dua se i dërguari salallahu alejhi ve selem e donte, siç qëndron në hadithin e Amr ibn As, radijalahu anhu, se i dërguari salallahu alejhi ve serm, ishte pyetur: Cili prej njerëzve është më i dashur tek ti? Tha: Aisheja. E pyeti: Po prej burrave cili? Tha: Babai i saj? E pyeti: Pastaj cili? Tha: Pastaj Omer ibn Hatabi. Kështu përmendi disa emra në vijim.

E dua, e si mos ta dua kur për të i dërguari, salallah ualejhi ve selem, tha: “Po të merrja dikë mik do ta merrja ibn Ebi Kuhafen (Ebu Bekrin) për mik.” E transmeton Tirmidhiu.

E dua sepse njeriu më i mirë, salallahu alejhi ve selem për atë tha: “Banorët e gradave të larta i shohin ata që janë poshtë tyre, ashtu si ju i shihni yjet kur dalin në qiell, Ebu Bekri dhe Omeri janë prej tyre.” E transmeton Tirmidhiu.

E dua se ai është prijësi jonë dhe atë me fjalën e Omer ibn Hatabit, radijallahu anhu: “Ebu Bekri është prijësi jonë i cili liroi prijësin tjetër (pra Bilal ibn Rebahin).”

E dua se është më i miri, siç transmeton ibn Omeri, radijallahu anhu: “Në kohën e të dërguarit salallahu alejhi ve selem zgjedhin mes njerëzve, dhe zgjedhim prej tyre Ebu Bekrin, pastaj Omer ibn Hatabin, pastaj Othman ibn Afanin, Allahu qoftë i kënaqur me ta.” E transmeton Buhariu.

E dua se është prej më të diturve në mesin e sahabëve, Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë, Ebu Said el Hudriju, radijallahu anhu thotë: “I dërguari, salallahu alejhi ve selem, iu drejtua njerëzve dhe tha: “Allahu i dha të zgjedh një robi mes dynjasë dhe çfarë ka tek Ai, e ky rob zgjodhi atë që është tek Allahu. Ebu Bekri filloi të qajë, e ne u habitëm nga të qarit për lajmin që e tregoi i dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve selem, për robin që kishte zgjedhur. Ishte i dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve selem, ai që kishte zgjedhur, e Ebu Beri ishte më i dijshmi në mesin tonë.”

E shumë e shumë virtyte tjera të këtij burri, o Allah kërkojmë prej Teje, me emrat e Tua të bukura dhe cilësitë e Tua të larta të na bësh prej atyre që pasojnë këtë sahabi, të na ringjallësh në shoqëri me të, e të na bashkosh me ata në xhenet.

Falënderimi i takon Allahut Zotit të botëve.

Mahmud Kalavi

Përktheu: Shpend Zeneli

Burimi: albislam.com

“…Dhe kryeje namazin! Namazi, me të vërtetë, të largon (pengon) nga imoraliteti dhe nga çdo vepër e shëmtuar’’.[1]

Imam Sheukani, -Allahu e mëshiroftë!-, në tefisirin e tij, thotë: “Kurvëria është njëra ndër veprat më të shëmtuara, e punët e irrituara në islam nuk lejohen, kurse në të njëjtën kohë muslimani e ka për obligim të largohet dhe të ruhet nga punët e liga. Si element kryesor i cili ia mundëson muslimanit ruajtjen dhe largimin nga punët e ndyta është falja e pesë kohëve të namazit”.[2]

Ibën Abasi, -Allahu qoftë i kënaqur me ta!-, thotë; “Namazi është mburojë e muslimanit nga ndalesat dhe gjynahet në përgjithësi”.[3]

Gjithashtu Ibën Abasi thotë: “Atë të cilin namazi i tij nuk e largon nga zinaja dhe gjërat e tjera të shëmtuara (haramet), ai me namazin e tij vetëm se largohet nga mëshira e Allahut”.[4]

Ibën Mes’udi, -Allahu qoftë i kënaqur me të!-, thotë: “Cilido që e falë namazin, e ky namaz nuk ndikon që të urdhërojë në të mirë, e të ndalojë nga e keqja, ai me këtë ibadet nuk afrohet tek Allahu, mirëpo përkundrazi, veçse largohet nga i Madhërishmi dhe Mëshirëploti”.[5].

Përktheu dhe Përshtati nga arabishtja: Suad Shabani

Burimi: albislam.com

_______________

[1] Kur’an, Ankebut: 45.

[2] Shiko: “Fet’hul Kadir”, 4/291, Tefsir Ibn Kethir, 3/456, Tefsir Abdurrahman Sa’dit, 689.

[3] Shiko: Tefsiri Taberiut, 20/99, botimi i Darul Marifeh, Bejrut.

[4] Shiko: Tefsiri Taberiut, 20/99, botimi i Darul Marifeh, Bejrut.

[5] Shiko: Tefsiri Taberiut, 20/99, botimi i Darul Marifeh, Bejrut.

Kultura e shoqërisë sonë është për vuajtje …

Nëse më jep dhuratë … i jap edhe unë!

Nëse më thërret … e thërras edhe unë!

Nëse vjen në dasmën time … edhe unë do të shkoj në dasmën e tij!

Madje edhe për ngushëllim … madje edhe për shpërblim!!

Nëse më ngushëllon … edhe unë do ta ngushëlloj!!

Këshilla ime për ju:

Mos u sjell me njerëzit në ndjenja apo dhurata sipas masës krahasuese të shitblerjes, dhe jo sipas peshores së fitimit dhe humbjes. Me ta sillu me fisnikëri dhe bujari. Nëse ndokush të privon nga diçka, ti ktheja me të mirë dhe jepja atij.

Ti do të jetosh vetëm se një herë mbi këtë tokë. Nëse gabon, kërko falje. Nëse përmallohesh, fol. Nëse dashuron, paraqite dhe mos hesht.

Bëhu që kush të sheh, të shpreson të jetë si ti. Kush të njeh, të lutet për mirësi për ty. Dhe kush të dëgjon për ty, ta shpreson takimin me ty.

Kush parfumoset në moralin e tij, parfumi i tij nuk do të thahet, edhe nëse ai do të jetë nën dhe.

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Burimi: albislam.com

1. Namazi i natës:

Nafilet e namazeve janë prej veprave të lavdëruara tek Allahu, ndërsa nata e ka vlerën e saj. Falja në atë kohë është cilësi e të devotshmëve, të cilët kanë qenë të përgëzuar me xhenet. Ky është argument i logjikës së shëndoshë dhe i besimit të plotë si dhe afrim te Zoti i botërave.

I Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, kur ka hyrë në Medine pas hixhretit nga Mekeja, ka thënë: “O ju njerëz jepni selam, ushqeni të varfrit me ushqim, mbani lidhjet farefisnore, faluni natën kur njerëzit flejnë, do të hyni në xhennet me selam.”[1]

Prej mirësive të pronarëve të besimit është: ngritja dhe falja për Allahun në errësirën e natës, Allahu thotë: “Ata qenë të cilët pak flinin natën.”[2] Në errësirën e natës çlirohet shpirti i garuesve të natës.

Ebu Sulejman ed-Darani thotë: “Pasha Allahun sikur të mos ishte namazi i natës nuk do ta doja dynjanë.” Gjithashtu tregohet se i Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, nuk e ka lënë namazin e natës asnjëherë madje as në rrugë e as në shtëpi, e falte në këmbë, ulur, mbi kafshën e tij në udhëtim, qoftë edhe të mos ishte në drejtim të Kibles. Të devotshmit njerëzit që nuk e falnin namazin e natës i shihnin si njerëz jo stabil.

Hasan el-Basriu ka thënë: “Çdokush që e le namazin e natës, shkak i lënies së tij është mëkati që e ka bërë.” – Kjo thënie e tij buron nga këshilla e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, që ia ka thënë Abdullah ibn Omerit: “Sa njeri i mirë është Abdullahu sikur të falej natën.” Pas kësaj Abdullahu natën flinte shumë pak (e nuk e lente namazin e natës).[3]

Abdullah Ibn Amër ibn Asit, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i tha: “O Abdullah mos u bën si filani, i cili falte namaz nate pastaj e la atë.”[4]

 Prej nderit të madh të adhurimit është adhurimi gjatë natës, ngase shpirti nuk nderohet përpos se me adhurim ndaj Allahut. Nuk i ngjan një të riut të udhëzuar ta lënë namazin e natës, qoftë ai namaz edhe gjysmë ore para sabahut, ku në ato çaste e lut Zotin e vet, në një kohë kur hapen dyert e qiellit. Të parët tanë të mirë asnjëherë nuk e kanë lënë namazin e natës dhe duanë në kohë të syfyrit.

 Tavusi thotë: “Mendoj se askush nuk e la namazin e natës para syfyrit.”

2. Përmendja e shpeshtë e Allahut:

Të përmendurit e Allahut është peshore e ngritjes dhe nderit, kjo është era më e këndshme që del nga goja, është derë e hapur ndërmjet robit dhe Zotit të tij, përderisa nuk e mbyll robi me pakujdesinë e tij.

Ibn Kajjimi ka thënë: “Dhikri – të përmendurit e Allahut, bën që Allahu të të përmend ty, siç ka thënë në Kuran: “Pra më kujtoni Mua, Unë ju kujtoj juve.”[5]Sikur të mos kishte vlerë tjetër për dhikrin përpos këtij ajeti do të mjaftonte vetëm kjo si vlerë dhe nderë për ne.”[6] Me të përmendurit e Allahut robi ngrihet te Zoti i tij. Kurse i Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, e përmendte Allahun në çdo kohë. Me të përmendurit e Allahut kënaqet zemra, njeriu qetësohet me Allahun.

Ibn Kajjimi thotë: “Njëherë më tha shejhul-islam Ibn Tejmije: Nuk e lë të përmendurit e Allahut vetëm se me nijet të dal në një dhikër tjetër, me të vetmin qëllim për të pushuar me dhikër tjetër.”[7]

3. Leximi i Kuranit:

Libri i Allahut është nëna e këtij ummeti, nga ai buron urtësia, është argument i mesazhit hyjnor, dritë e shikimeve dhe urtësive, me leximin e tij dhe me veprimin sipas tij ngrihet pozita, ngrihet forca dhe besimi. Kurani është baza e diturisë dhe e referimit, prej tij merret karakteri dhe morali. Nxënia e Kuranit përmendësh me urdhër të Allahut robin e mbron nga sherret dhe fitnet (sprovat). Kurani është mburojë nga epshet dhe dyshimet. Andaj lexoje Kur’anin me meditim që buron nga thellësia e zemrës tënde.

4. Agjërimi i tre ditëve çdo muaj:

Prej cilësive të Zotit tonë është cilësia e Tij se Ai është i falënderuari, i Cili si pasojë e mirënjohjes së veprave të robërve të Tij, i shpërblen veprat e pakta me shpërblim të madh. Ummeti i Muhammedit, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, është i mëshiruar, punon pak në jetën e kësaj bote dhe shpërblehet shumë në ahiret. Nga ana tjetër jemi të parët para popujve të tjerë në botën tjetër, tre ditë agjërimi gjatë çdo muaj është si të agjërosh tërë muajin. Agjërimi i këtij lloji është porosi e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, drejtuar Ebu Hurejres, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili thotë: “I dashuri im më këshilloi me tre gjëra: Agjërimin e tre ditëve gjatë çdo muaji, dy rekate të duhasë si dhe të mos flejë pa e falur vitrin.”[8]