Pasimi i saktë i Kur’anit dhe Sunetit ngërthen në veten e tij fryte të panumërta dhe dobi të veçanta për të cilat edhe vetë Allahu na ka lajmëruar në Librin e Tij.

Ja disa nga frytet dhe dobitë e pasimit të sunetit:

1. Arrihet dashuria e Allahut përmes pasimit të sunetit.

Allahu,- xhele veala!,- në lidhje me këtë thotë:

قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّـهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّـهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ ۗ وَاللَّـهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ﴿٣١﴾

“Thuaju (o Muhamed!): “Nëse ju e doni Allahun, ejani pas meje, atëherë Allahu ju do juve dhe ju falë mëkatet tuaja! Se Allahu falë dhe është mëshirues.’’ ( Sure Ali Imran: 31).

Andaj, kush nga ju dëshiron ta fitojë dashurinë e Allahut,- xhele veala!,- le të shpejtoj ecjen e tij drejt hapave(pasimit) të dashurit të Allahut, Muhamedit,- alejhi selam.

A thua vallë, a mund të gjeni dobi ose fryte më të mëdha sesa kur robi e arrin dashurinë e Allahut,- xhele veala!,- e kjo arrihet duke pasuar denjësisht sunetin e resulullahut,- salallahu alejhi ve selem!.

2. Allahu ia falë mëkatet pasuesit të sunetit.

Dhe, këtë e kuptuam në ajetin e lartpërmendur, ku Allahu azze vexhele i premtoi pasuesit të sunetit dy shpërblime: Dashurinë e Tij si dhe Faljen e mëkateve.

3. Pasimi i sunetit është perde mbrojtëse nga zjarri i Xhehenemit.
4. Pasimi i sunetit shpie drejtë piedestaleve të larta në Xhenetin e Allahut,- xhele veala!

Dhe argument për këtë që përmendëm, është fjala e Allahut,- xhele veala!,- ku thotë:

الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيُؤْمِنُونَ بِهِ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا وَسِعْتَ كُلَّ شَيْءٍ رَّحْمَةً وَعِلْمًا فَاغْفِرْ لِلَّذِينَ تَابُوا وَاتَّبَعُوا سَبِيلَكَ وَقِهِمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ ﴿٧﴾

رَبَّنَا وَأَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي وَعَدتَّهُمْ وَمَن صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ ۚ إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿٨﴾

“Ata (engjëjt) që e mbajnë Arshin dhe ata që janë rreth tij, e madhërojnë Zotin e tyre me falënderim dhe i besojnë Atij, si dhe lypin falje (prej Allahut) për ata që kanë besuar (duke thënë): “O Zoti ynë, Ti përfshinë çdo gjë me mëshirën dhe dijeninë; prandaj fali ata që janë penduar dhe që ndjekin rrugën Tënde dhe ruaji ata prej dënimit të ferrit!(7). ‘’ O Zoti ynë, shpjerji ata në kopshtet e Adnit, të cilat ju ke premtuar tyre, dhe prindërit e tyre dhe pasardhësit e tyre, ata që kanë qenë të mirë; Ti je i Plotfuqishëm dhe Gjithëdijshëm”. ( Sure el Gafir: 7,8).

5. Me pasimin e sunetit robi i Allahut përmison gjendjen e tij në dynja dhe ahiret.

Dhe pas këtyre dobive dhe fryteve të pakta që i ceka rreth vlerës së pasimit të sunetit, nxito vëlla dhe motër paso sunetin e pastër profetik!

Dhe në fund!

Nuk na mbetet gjë tjetër përpos se t’i kthehemi pasimit të Kur’anit dhe Sunetit. Le ta fusim udhëheqës sunetin profetik në të gjitha punët tona, sepse nëse e fusim sunetin në praktikë do të gjejmë me lejen e Allahut shpëtim dhe rrugëdalje nga fitnet e ndryshme.

Lus Allahun azze vexhele të më bashkoje mua dhe juve me Muhamedin salallahu alejhi ve selem dhe shokët e tij, si dhe lus Allahun të na mundësoje shefatin e Muhamedit salallahu alejhi ve selem.

Paqja dhe bekimet qofshin mbi Muhamedin,- salallahu alejhi ve selem!,- dhe  mbi shokët e tij besnik.

Autori: Dr. Abdul Mexhid Hendavi

Përktheu dhe përshtati

Nga arabishtja: Suad Burhan Shabani

Burimi: albislam.com

Muhamedi, -alejhi selam-, ka thënë: “Syri bën zina dhe zinaja e syrit është të shikuarit haram, dora bën zina dhe zinaja e dorës është prekja haram, këmba bën zina dhe zinaja e këmbëve është të ecurit për të bërë haram, ndërsa të gjitha këto ose i vërtëton ose i përgënjeshtron organi gjenital“. Transmeton Buhariu dhe Muslimi.

Pejgamberi, -alejhi selam-, ka thënë: “Më e mirë për juve (meshkujve ose femrave) është ta ngulitni një hekur në kokë se sa ta prekni dorën e dikujt jo mahrem“. Transmeton Taberaniu dhe Bejhekiu, shejh Albani, Allahu e mëshiroftë, e saktëson hadithin. Me prekje nënkuptohet: masturbimi, të folurit e grave për dore, me të cilat e ke hallall-të lejuar martesën, shkrimi e mesazheve të dashurisë në celular apo rrjete sociale. Andaj, prekja e dorës së një femre të huaj është zina-prostitucion. Allahu na ruajt.

Nëse prekja e dorës në sheriatin Islam nuk ka ndonjë ndëshkim të përcaktuar që njihet si “Had”-Sanksion d.m.th me citat nga Kur’ani ose Suneti, ai merr një dënim që quhet “Tazir”-Sanksion i papërcaktuar, d.m.th i lihet në dorë gjykatësit të merr vendimin, andaj kjo nuk na jep të drejtën të prekim femrat e huaja me dorë, etj. Dijetarët e katër medh’hebeve kanë përmendur se është haram puthja e femrës se huaj me epsh ose pa epsh. Imam el-Murginani -Allahu e mëshiroftë- nga dijetarët e medh’hebit hanefij në librin e tij “El-Hidaje” thotë: “Nuk lejohet që të preket fytyra apo duart e femrës (së huaj), edhe nëse je i sigurt nga epshi”.

Imam Nveviu -Allahu e mëshiroftë-, thotë: ”Çdo gjë që ndalohet shikimi në atë, ndalohet edhe prekja, bile prekja është më e rëndë, sepse lejohet të shikosh në femrën e huaj nëse dëshiron ta martosh, por nuk lejohet të prekësh diçka prej saj”. Disa dijetarë kanë thënë nëse është i ndaluar shikimi edhe më primare është ndalimi i prekjes, sepse ajo është më afër epshit. Disa dijetarë kanë thënë se: Nuk mund të paramendohet që një njeri të puthë një grua të huaj e të mos i ngritet epshi, përveç nëse ai ka humbur cilësitë e burrërisë.

O vëlla/motër! E ke obligim të largohesh nga ai\ajo, të pendohesh tek Allahu për atë që ke bërë me dije ose pa dije, nxito të martohesh sa më parë me atë që je i\e kënaqur me moralin dhe fenë e tij/saj, qëndro larg çdo vendi të dyshimit apo personi që nxitë në punë të ndyta direkt ose indirekt, zgjedhe shoqërinë e mirë dhe shoqërohu me ata që të afrojnë tek Allahu dhe të ndihmojnë të largohesh nga haramet, dhe ajo çka është me rëndësi preokupohu se si të fitosh dashurinë e Allahut, pasimin e rrugës së të dërguarit të Allahut, Muhamedit, alejhi selam. Merr për model të jetës tënde shembuj nga gratë dhe burrat e ndershëm prej të parëve tanë të mirë (selefu salih).

Pse Allahu thotë në Kur’an: “Dhe mos iu afroni imoralitetit (zinasë)…” (El Israe:32), e nuk ka thënë mos bini në imoralitet? Sepse njeri nuk bie papritmas në imoralitet. Por, së pari është shikimi (në personin e huaj), mandej kontakti, veçimi, etj, etj. Islami gjithherë na ofron masën preventive. Për këtë ka zbritur ajetin: “Thuaju besimtarëve të ulin shikimin (prej haramit), të ruajnë pjesët e turpshme të trupit të tyre, se kjo është më e pastër për ta. Allahu është i njohur hollësisht për atë që bëjnë ata”. (Nur: 30). Dijetarët janë argumentuar më këtë ajet të Kur’anit se puthja e gruas së huaj është haram.

Rëndojini peshojat tuaja në Ditën e Gjykimit me moralin e mirë. “Më e rënda gjë në peshore (Ditën e Gjykimit) është morali i mirë”. Muhamedi, -salAllahu alejhi ëe selem.

Përsoseni besimin tuaj me dozën e moralit. “Besimtari më i përsosur është ai me moralin më të mirë”. Muhamedi, -salAllahu alejhi ve selem.

Punoi: Hoxhë Valdet Kamberi

Burimi: albislam.com

Allahu, -xhele sha’nuhu!-, në Kuran, thotë:

إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّـهُ مِنَ الْمُتَّقِي

“Allahu pranon vetëm prej atij që ruhet prej mëkatesh”.[1]

Imam Sheukani, -Allahu e mëshiroftë!-, në tefsirin e tij, thotë: “Allahu e ka kufizuar dhe e ka bërë të veçantë pranimin e veprave, që do të thotë:  Allahu e pranon sakrificën vetëm prej të devotshmëve, e jo edhe prej të tjerëve!”[2]

Dhe e ka bërë të qartë këtë, edhe imam Bejdaviu, -Allahu e mëshiroftë!-, në tefsirin e tij, ku thotë: “Allahu, -azze ue xhele!-,  në këtë ajet ka dhënë sinjal të qartë  se, pranimi i veprës nuk pranohet prej askujt tjetër, përveçse prej besimtarit besnik  dhe të devotshëm”.[3]

Në lidhje me këtë,  Ebu Dardai, -Allahu e mëshiroftë!-, ka thënë;  ‘’Më e dashur për mua është që, Allahu të ma pranojë një namaz, sesa dynjaja dhe çka ka në të”.[4]

Muhamed Ibën Jusuf El-Asbahani, -Allahu e mëshiroftë!-, një ditë i kishte shkruar një vëllai të tij, duke i thënë: “Të këshilloj me frikërespekt ndaj Allahut; Lus Allahun që të na bëjë të devotshëm! O vëllai im! Shkurtoji shpresat tua për këtë dynja, e puno shumë për ahiret, ngase para nesh kemi shumë vështirësi , të cilave iu frikësoheshin pejgamberët e Allahut”.[5]

 Përktheu dhe Përshtati nga arabishtja: Suad Shabani

Burimi: albislam.com

________

[1] Kur’an, El Maide: 27.

[2] Tefsiri i Imam Sheukani, ‘’Fet’hul Kadir”, 2/46.

[3] Shiko: Tefsiri i Bejdaviut, 1/263.

[4] Shiko: Tefsiri i Ibën Kethirit, 2/49.

[5] Shih: Hiljetul Enbija, 8/233.

Njëri nga të parët tanë tha:

Njeriu ka mundësi ta vepron një mëkat, dhe të hyn në Xhenet, dhe të vepron një të mirë apo adhurim, dhe të hyn në Xhehenem!!

Thanë: Si ka mundësi ashtu?!

U përgjigj: E bën një gjynah dhe nuk ndalet duke e rikujtuar gjynahun e tij.. fillon të i vjen keq, dhe të përulet, dhe të ndjen keqardhje në shpirt.. dhe kjo të jetë sebep i shpëtimit të tij!

E bën një të mirë dhe atë e ka gjithmonë përpara syve të tij.. çdo herë që e rikujton, i mbjell vetëpëlqim, dhe mendjemadhësi, dhe përmendje të asaj të mire.. dhe kjo të jetë sebep i shkatërrimit të tij!

O Zot, furnizona Xhenetin Tënd dhe çdo gjë që na afron kah ajo nga veprat dhe thëniet!

Nga arabishtja: Irfan JAHIU

Burimi: albislam.com

Abdullah ibën Mesudi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: ”Nuk ndodh që në një vend të përhapet kamata e imoraliteti e që Allahu mos t’i jep leje atij vendi për t’u shkatërruar”.

Historianët kanë cekur se Kisrau, mbreti i Persisë, kishte dërguar një letër tek prijësi i muslimanëve, Omeri,- Allahu Allahu qoftë i kënaqur me të!,-  dhe kur i dërguari i mbretit të Persisë arriti në Medine pyeti për pallatin e Omerit se ku gjendet? I treguan se Omeri nuk ka pallat. Njeriu u çudit, si është e mundur një gjë e tillë!? Së bashku me një musliman dolën për ta kërkuar Omerin, dhe kur e panë një njeri duke fjetur në hije të një peme në periferi të Medines, muslimani po i thotë persianit: Ja, ky është Omeri. Persiani u çudit edhe më shumë me njeriun, të cilit iu ka nënshtruar perandoria bizantine dhe ajo persiane, se si flinte pa asnjë roje, dhe tha: ”Ke gjykuar drejt, andaj edhe po fle i qetë, o Omer!”.

Omeri,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë:”Urrej të shoh ndonjërin nga ju o musliman duke ndenjur së koti, e duke mos u angazhuar me çështje të dynjas apo ahiretit”.

Omer bin Abdulazizit,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,-  i kishte ardhur një mysafir, dhe përderisa në mbrëmje ishin duke biseduar llampa u fik, Omeri u ngrit dhe e ndezi llampën. Mysafirit i erdhi keq që u ngritë halifja i muslimanëve dhe i tha: O prijësi i muslimanëve, po sikur të më kishe urdhëruar mua të ngritem, pse u ngrite! Omeri me plot modesti e thjeshtësi ia ktheu: Kur u ngrita isha Omeri, edhe kur u ula tani përsëri jam Omeri, asgjë nuk më gjeti. Nuk u bëra tjetër që e kreva një punë të vogël”.

Ibën Kajim el Xheuziu,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë:  ”Takova njerëz kur netët ishin të gjata ata i kalonin në biseda të kota, njashtu takova njerëz kur ditët ishin të gjata ata i kalonin duke fjetur, mirëpo shumë pak takova njerëz të cilët ia dinin vlerën kohës”.

Njëherë disa kurejshit (mekas), ishin ulur dhe po bisedonin mes vete, secili nga të pranishmit krenohej me diçka; dikush me pasuri,  familje, pozitë, e kështu me radhë. Aty në atë mexhlis ishte prezent edhe Selman Farisiu,- Allahu i kënaqur me të!,-    shoku i Pejgamberit,- alejhi selam!,- i cili ishte emir (koordinator-guvernator), e kur i erdhi radha atij të flasë, ai tha: Sa i takon për mua se kush jam unë? Unë jam ai që fillimi im është nga një pikë e trashë e gjakut që njeriu gërditet prej saj, ndërsa fundi im është një kufomë që i vjen era e keqe e s’mund t’i afrohesh. Pastaj më sjellin te peshoja e veprave (në Ditën e Kiametit), e nëse aty kaloj mirë, atëherë unë vërtet jam dikush, ndërsa nëse aty nuk kaloj mirë, atëherë unë jam askushi.

Ebu Darda,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: “Çdo njeri ka një papërsosuri të dijes dhe urtësisë, nëse pasuria e tij rritet, ai gëzohet shumë edhe pse dita dhe nata po punojnë për të shkatërruar jetëgjatësinë e tij. Pra çfarë vlere ka pasuria që rritet ndërkohë që jetëgjatësia ulet?”.

Omeri,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- kur e kuptoi se në periferi të Medinës jeton në një kasollë një familje e varfër dhe nuk kanë çfarë të hanë, e as me çka t’i ushqejnë fëmijët e tyre, nxitoi që t’u ndihmonte. Shkoi me vrap dhe mori një thes me miell, e barti në shpinë dhe ia solli asaj familjeje, madje me duart e veta u përgatiti ushqim dhe ndejti me ta derisa hëngrën bukë e u qetësuan, e pastaj u largua bashkë me shërbëtorin e tij, i cili i tha Omerit: Ma jep mua ta bart thesin në shpinë, sepse ti je halife i muslimanëve, je i pari i muslimanëve. Omeri iu përgjigj: Nëse ti ma bart barrën në këtë dynja, por kush ma bart barrën time në Ditën e Kiametit?! Kush është që përgjigjet për mua nesër, kur të dal para Allahut, nëse unë nuk i shërbej si duhet popullit tim që Allahu më ka bërë të parin e tyre?.

Ibën Kajjimi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- thotë se: Vendet ku do të jetojnë robërit e Allahut janë tre:

1. Dunjaja.
2. Jeta në varreza.
3. Jeta pas ringjalljes.

Ebu Bekri,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- përderisa nuk ishte halife, ua milte delet disa familjeve, e kur u bë halife i muslimanëve i thanë: Tashmë Ebu Bekri nuk na sheh neve, të varfërve. Por, ai i bekuar nuk e ndërpreu atë punë dhe vazhdoi edhe më tej t’ua mjelë delet atyre familjeve.

Ai, bile vazhdoi deri në vdekje t’i shërbejë një plake të vjetër në punët e shtëpisë, e cila ishte e vetme, nuk kishte askënd, e jetonte në periferi të Medinës. Ia përgatite ushqimin, ia fshinte shtëpinë, dhe krejt këtë e bënte fshehurazi pa e ditur askush. Vetëm kur vdiq, atëherë e morën vesh se kush kishte qenë, ngase pas vdekjes së tij nuk shkonte më askush tek ajo plakë, dhe e kuptuan se ai paska qenë Ebu Bekri, ngase edhe vet plaka nuk e njihte se kush ishte Ebu Bekri.

Ibën Kajjimi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- thotë se: Dijetarët e selefus salih edhe kur ishin të sëmurë lexonin libra dhe ishin të etur për t’u pajisur me dituri, ndërsa në momentet kur iu keqësohej gjendja shumë ata shtriheshin dhe pushonin”.

Adij Bin Hatem Ettaiju, ishte një prijës i një fisi i quajtur “Tajj” në Arabinë Qëndrore. Kishte pranuar krishterimin para ardhjes së Muhamedit,- salallahu alejhi ve selem!,- kurse më vonë, pasi u shpall islami, motra e tij e pranoi islamin dhe ftoi edhe vëllanë e saj të bëjë të njëjtën gjë, por ai nuk e bëri këtë para se të takohet me Muhamedin,- salallahu alejhi ve selem!,-  dhe ta dëgjojë atë me veshët e tij. Adij thotë se: “Një nga gjërat që më shtyri të besoj se ai është profet sapo e takova, ishte edhe ajo se kur arrita në Medinë në xhaminë e tij, nuk e njihja cili është Muhamedi,- salallahu alejhi ve selem!,- , sepse nuk dallohej nga shokët e tij aspak, e pasi më njoftuan me te, më morri për dore për te shtëpia e tij, por në rrugë i doli një plakë e shtyrë në moshë, e cila filloi ta pyeste gjatë për disa çështje të saj personale, kurse ai, qëndronte pranë saj me një modesti të çuditshme, derisa përfundoi plaka atë që pati. Tha Adiu: “Thash me vete – ky nuk mund të jetë mbret, sepse mbretërit nuk rrinë në këmbë pranë njerëzve të dobët.” Pastaj tha: “Më morri me vete në shtëpinë e tij dhe kur hymë brenda nuk kishte asgjë në dhomë pos një jastëku për t’u ulur dhe atë ma ofroi mua që të ulem, dhe filloi të më pyes për gjëra të ndryshme…  Thash me vete: “Kështu nuk janë mbretërit, ata ndryshojnë tërësisht nga ky njeri dhe jeta e tij. Ky njeri nuk pretendonte pushtet, pra vërtetë ky qenka profet, andaj edhe nuk hezitova dhe e pranova islamin.” Jo vetëm kaq, por, i Dërguari i Allahut,- salallahu alejhi ve selem!,-  me modestinë e tij, nuk nguronte të bëjë edhe punë të shtëpisë, duke i ndihmuar gruas së tij. E në anën tjetër, stimulonte shokët e tij që të pajisen me këtë cilësi ku mes tjerash ju thoshte: “Allahu më ka shpallur mua që ju të bëheni sa më modest dhe askush mos të lavdërohet para tjetrit, dhe mos t’i bëj asnjë të ligë tjetrit”.

Pejgamberi,- salallahu alejhi ve selem!,-  kur shkoi në Tiaf për t’i thirrur në Islam ata, jo që nuk e pranuan por edhe e shanë dhe e rrahën, e rrugës duke u kthyer i mërzitur, i lodhur dhe deri diku i dëshpëruar ulet për të pushuar pranë një vreshti rrushi. Në atë vresht punonin dy veta me një shërbëtor, panë se pranë vreshtit është ulur dikush të pushonë dhe po i thonë shërbëtorit te tyre: merre një kalavesh rrush dhe çoja atyre njerëzve atje. Shërbëtori e këputi një kalavesh të gjelbër të pa pjekur mirë, kur e pa pronari i tha: Pse nuk e këpute kalaveshin e pjekur, por të pa pjekur?! Shërbëtori ja ktheu: Unë zotëri nuk di cili është kalaveshi i pjekur e cili i pa pjekur.

Zotëriu ia ktheu: Pse, a nuk punon ti këtu që sa kohë?! Shërbëtori ia ktheu: Po zotëri, por ti më ke caktuar mua për të punuar e jo për të ngrënë rrushin. Pra sa kohë ka punuar në atë vresht por nuk e ka provuar rrushin, vërtet sinqeritet dhe besnikëri e madhe nga ai djalosh të cilin e nderoi Allahu dhe pasi ia dha këtë kalavesh rrush Pejgamberit,- salallahu alejhi ve selem!,-  dhe u njoftua me të pranoi Islamin.

Disa nga selefët tanë të nderuar kanë thënë: ”Me të  vërtetë un jam i pabindur ndaj Allahu! Unë e kuptoj këtë prej sjelljes së gruas sime dhe kafshëve përreth meje”.

Imam Dhehebiu për Hatib El Bagdadin,- Allahu qoftë i kënaqur me të dy!,- ka thënë: ” Imam Dhehebiu edhe kur ishte duke ecur mbante në dorën e tij mbante një libër e lexonte dhe shfletonte gjatë ecjes”.

Imam Ahmedi,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: “Kur urdhëron në të mirë, njerëzit kanë nevojë për sjellje të mira e të buta e jo të vrazhda.”

Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: “Sinqeriteti nënkupton të harruarit e krijesave si pasojë e të kujtuarit e vazhdueshëm të Krijuesit.”

Imam Shafiu, Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë: “Ai, që para teje i përgojon të tjerët, edhe para të tjerëve do të përgojon ty”.

Halifja Omer,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- njëherë duke shkuar nga Medina për në Meke takon një bari me një tufë delesh dhe e provokon paksa, e i thotë: O bari apo na e shet një dele ta hamë se jemi udhëtarë e jemi të lodhur. Natyrisht, bariu nuk e njihte Omerin që ishte i pari i muslimanëve, por nga sinqeriteti i tij ndaj pronarit të vet tha: Delet nuk janë të miat zotëri. Omeri ia ktheu: Po, ani s’ka dert, thuaj pronarit kur të kthehesh në shtëpi e ka ngrënë ujku. Bariu ia ktheu: Pronarin ndoshta mund ta mashtroj, po Allahut çka ti bëjë?  Omeri,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,-  (qeshi dhe falënderoi Zotin që ka rini të tillë të sinqertë).

Transmetohet se Muhamed ibën Hasan Esh Shejbani,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- e porositi familjën e tij dhe i tha: ”Ju lutem, veproni çfarë të doni, hani e pini çfarë të doni, merrni çfarë të doni, leni çfarë të doni, vetëm mos më pengoni mua dhe mos ma merrni kohën në të cilën merrem me studimin dhe mësimin e diturisë së Sheriatit të Allahut,- xhele veala!.

Ibën Rushdi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- thotë se: Kam pyetur njërin nga dijetarët e selefit në lidhje me atë se sa e ka shfrytëzuar kohën dhe se a ka pas momente në jetën e tij ku nuk e ka shfrytëzuar kohën: Ai ma ktheu: ”Dy net në jetën time më kanë kaluar pa i shfrytëzuar: Natën kur më vdiq nëna ime e dashur dhe natën kur u martova”.

Imam Kurtubiu,- Allahu e mëshiroftë!,- ka thënë:“Ajetet Kur’anore na mësojnë se lidhja me prindërit duhet të mbahet sa të jetë e mundur, edhe nëse ata janë mosbesimtarë. Nëse janë të varfër duhet t’i ndihmosh materialisht, t’i thuash fjalë të mira e ledhatuese si dhe të bësh dua që Allahu t’i udhëzoj ata drejt nurit dhe dritës së imanit- besimit”.

Transmetohet se Ibën Asakiri,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- 40 vite radhazi nuk u merrte me asgjë tjetër jashta kërkimit dhe pajisjes me dituri të dobishme”.

Ibën Kajim el Xheuziu,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: ”Ai që turpërohet prej Allahut ndonjë harami kur i afrohet, Allahu turpërohet që ta dënoj atë ditë kur  takohet me të”.

Imam Shafiu,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ka thënë: ”Gjërat më të shtrenjta dhe më me vlerë janë:

1. Bujaria në varfëri dhe skamje.
2. Devotshmëria në vetmi.
3. Thënia dhe shpalosja e hakut (të vërtetës) para kujtdo qoftë.

Përzgjodhi dhe Përshtati: Suad Shabani

Burimi: albislam.com