Arhiva MujoreJune 2015

0 3231

Allahu,- xhele ue ala!,- thotë:

” Me të vërtetë, ata që prej frikës së madhe ndaj Zotit të tyre, frikësohen (nga dënimi i Tij), dhe ata që besojnë në argumentet e Zotit të tyre, dhe ata që nuk i bëjnë shok Zotit të tyre, dhe ata që japin nga ajo që u është dhënë atyre, e zemrat e tyre janë të frikësuara, meqë do të kthehen te Zoti i tyre, – ata nxitojnë në vepra të mira dhe për to i kalojnë të tjerët.” (Muminun: 57-61).

Transmeton Imam Tirmidhiu nga Aisheja,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- e cila thotë: E kam pyetur pejgamberin,- alejhi selam!- në lidhje me këtë ajet: A janë këta njerëz që konsumojnë alkool, bëjnë imoralitet dhe vjedhin? Pejgamberi,- alejhi selam!,- tha: Jo, oj bija e Sidikut, por janë ata që agjërojnë, falen dhe japin sadaka, mirëpo ata frikësohen se ndoshta nuk u pranohen këto vepra tek Allahu, dhe këta nxitojnë drejt kryerjes së veprave të mira.”[1]

Transmetohet nga Enesi,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- se ka thënë: Pejgamberi,- alejhi selam!,- e mbajti një hutbe që kurrë më parë nuk kam dëgjuar hutbe të tillë, ku tha: “Po të dinit ju atë që di unë, do të kishit qeshur pak dhe do të kishit qarë shumë. Atëherë shokët e Muhamedit,- alejhi selam!,- i mbuluan kokat e tyre dhe u dëgjua një rënkim.”

Në një transmetim qëndron kështu: i arriti një lajm pejgamberit,- alejhi selam!,- prej shokëve të vet, e ai tha: ”M’u shfaqën xheneti dhe xhehenemi dhe nuk kam parë më parë sikur sot kaq gjëra të mira dhe kaq të këqija. Sikur ta dinit atë që e di unë pak do kishit qeshur e shumë do kishit qarë. Shokët e pejgamberit, -alejhi selam!-, nuk përjetuan ndonjë ditë më të vështirë se kjo, ata i ulën kokat e tyre dhe u dëgjua një rënkim nga ta.”[2]

Kuptimi i hadithit: Po ta dinit atë që e di unë nga madhështia e Allahut dhe ndëshkimi i atyre që bëjnë mëkate do të kishte zgjatur qarja, mërzija dhe frika juaj nga ajo që do vjen dhe nuk do të qeshnit aspak .

Transmetohet nga Aisheja,-.Allahu qoftë i kënaqur me të!,- se ka thënë: Kur ndryshonte qielli dhe vinte ndonjë furtunë apo ndonjë erë shumë e fuqishme, pejgamberit, -alejhi selam!-, në ato momente i ndryshohej fytyra. Hynte dhe dilte nga shtëpia i tronditur nga frika prej dënimit të Allahut.”[3]

Transmeton Abdullah Ibn Shehir,- Allahu qoftë i kënaqur me të se kur hynte Muhamedi,-alejhi selam!,-në namaz dilte prej tij një pëshpëritje dhe ndëgjohej si zhurma e cila del nga ena në të cilën është duke u zihur diçka.”[4]

Omeri,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- një ditë e lexoi ajetin suren Tur derisa arriti tek ajeti:

“Me të vërtetë, dënimi i Zotit tënd, do të ndodhë.” (Tur – 7).

Qau aq shumë saqë e kaploi sëmundja dhe erdhën njerëzit ta vizitojnë.

Duke qenë në shtratin e vdekjes Omeri i tha djalit të vet: Ma vendos faqen në tokë (rërë) ndoshta më mëshiron Allahu e pastaj tha: Vaj halli për mua, nëse Allahu nuk më fal. E përsëriti tre herë dhe ndërroi jetë, vdiq Omeri.

Gjithashtu, Omeri kur lexonte ndonjë ajet që e frikesonte nga dënimi i Allahut qëndronte disa ditë në shtëpi e njerëzit mendonin se Omeri ishte i sëmurë. Aq shumë qante saqë nga të qarit e shumtë iu bënin Omerit në fytyrën e tij dy vija të zeza .

Njëherë Ibn Abasi i tha Omerit: Allahu të bëri shkak për të çliruar vende të shumta dje, për të bërë shumë gjëra tjera, ndërsa Omeri ia ktheu duke i thënë: Unë dëshiroj vetëm të shpëtoj pa shpërblime dhe pa mëkate.”

Othman Ibn Afani,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- kur ndalej tek varrezat , i lagej mjekrra nga të qajturit e tepërt. Në ato momente thoshte: “Po të isha mes Xhenetit dhe Xhehenemit dhe mos ta dija se ku do te përfundoj (në xhenet apo xhehenem) do të zgjidhja të bëhesha hi e pluhur para se ta kuptoja se ku e kam fundin.”

Shokët e Hasan el Basriut thonin: “Kur vinte në mexhlis Hasan el Basriu, neve na dukej sikur ai po vinte nga varrimi i ndonjë familjari të tij. Kur rrinte ai me neve, rrinte kokë ulur sikur të ishte ndonjë rob që pas pak do t’i hiqej (pritej) koka. Ndërsa, kur përmendej zjarri gjatë bisedës në takimet tona, aq shumë frikësohej, saqë mendonim se sikur zjarri ishte krijuar ta digjte vetëm Hasan el Basriun.”

Transmetohet se Zurare ibn Ebi Eufa,- Allahu qoftë i kënaqur me të!,- ua kishte falur njerëzve namazin dhe ishte duke lexuar në namaz suren el Mudethir, e kur arriti tek fjala e Allahut: “E kur të fryhet në Sur, atëherë ajo është ditë e rëndë.”(Mudethir: 8-9). U ndëgjua prej tij një klithmë, ra në tokë dhe vdiq.

Dhe në fund !

Abdullah Ibn Amr Ibn Asi,- Allahu qofte i kenaqur me ta!,- ka thene: “Qani, e nëse nuk mund të qani, atëher shtiruni kinse jeni duke qarë, sepse pasha Atë që në Dorën e Tij është shpirti im, po t’i dinit gjërat në detaje do të kishit bërtitur aq shumë deri sa t’ju kish shterur zëri juaj dhe do të faleshit aq shumë derisa t’ju kishte thyer kurrizi juaj.”

AUTOR: SHEJH DR. AHMED FERID

NGA ARABISHTJA: SUAD BURHAN SHABANI

Burimi: albislam.com

[1] (Shënon: Tirmidhiu- 4/12(kapitulli i tefsirit), Ibn Maxhe – 4198, Hakimi – 2/394(kapitulli i tefsirit dhe the zingjiri hadithit është sahih). Edhe Dhehebiu është i këtij mendimi. Ky transmetim ka ndërprerje në zingjirin e transmetimit: shiko – Xhamiul usul: 2/254. Shejh Albani thotë se hadithi është sahih).َ

[2] (Shënuan; Buhariu – 11/319(kitabu rrekaik), Tirmidhiu- 9/194(kitabu zuhd).

[3] (Shënuan: Buhariu- 6/347, Muslimi – 6/196).

[4] (Shënuan: Ebu Davudi – 890, Nesaiu – 3/13, Ahmedi – 4/25-26. Shejh Albani thotë se hadithi është sahih).

0 1150
  • 1- Falja e njerëzve, Allahu thotë: “e kush falë dhe pajton, shpërblimi i tij është te Allahu.”
    nuk e ka përcaktuar shpërblimin për shkak madhështisë së kësaj vepre, pajtoni dhe falni duke lakmuar këtë shpërblim të pafund.
  • 2- Durimi, Allahu thotë: “Vetëm ata që janë të durueshëm do të shpërblehen pa masë.” Duke mos përcaktuar shpërblim.
  • 3- Agjërimi, I dërguari, sal-Allahu alejhi ve selem, ka thënë: Allahu, aze ve xhel thotë: “Agjërimi është për Mua dhe Unë shpërblej për të.”
    Në ditën e Kiametit do të thërret një thirrës; Ku janë ata të cilët shpërblimi i tyre është tek Allahu? E nisen durimtarët, agjëruesit dhe ata që i falën njerëzit.Agjëroni, keni durim dhe pajtohuni me njerëz…
    Allahu na bëftë prej atyre…

Burimi: albislam.com

0 1324

Me të lëshuar, e dija detyrën e radhës. Mendja më ishte mbushur me dije të dobishme në këtë rrugëtim, ku përveç që i shijoja kënaqësitë e zemrës, ndieja edhe një lloj mbushjeje shpirtërore në qenien time.

Vërtetë, ky Muaj është muaji i ushqimit të shpirtit dhe i të kuptuarit të së vërtetës për qëllimin e tij në botë. Hapi i dytë pas lëshimit të lules paraprake ishte vendimtar, nuk m’u deshtë më tepër, ja lulja e radhës duke më pritur. Ende pa iu afruar, buzëqeshja e saj m’i mori mendtë dhe i zhytur në këto mendime, lulja veç se kishte përfunduar në duart e mia.

Ja se çka shkruante aty: Muxhahidi ka thënë: “Nëse u shmangeni dy gjërave, agjërimi juaj është në rregull: përgojimit dhe gënjeshtrës.” Morali i kësaj feje është turpi, e kur njeriu është i zbukuruar me turp, kryen vepra të cilat u bëjnë dobi të tjerëve. Njeriu e arrin mirësinë në sajë të adhurimeve, dhe e pastron mendimin aq sa e ka zemrën e pastër. Gjatë agjërimit kur gjuhën e ke të privuar nga ushqimi i saj dhe në këtë kohë e angazhon me vepra të cilat burojnë nga agjërimi, arrihet qëllimi i këtij adhurimi në jetën e agjëruesit.

Në këto ndjenja, fjalët flasin më shumë me heshtje se sa nëse përpiqesh t’i shqiptosh ato. Ndaj, të bërit mirë është freski për zemrën, sa më shumë e angazhon veten me punë të mira, aq më tepër e largon të keqën nga vetja. Për këtë kur e kapë gjuhën që të mos flasë, s’e privon vetëm nga zhurmimi i fjalëve, por edhe nga robërimi i vetes në atë që thua. Aty ku pëlqehet heshtja, largohet mundësia nga rrëshqitja e gjuhës, m’u kujtua si fjalë që më herët e kisha dëgjuar diku. Zemra u jepet adhurimeve kur gjuha është e preokupuar me to, por edhe kur ajo qëndron larg mëkateve, sa ajo u përkushtohet adhurimeve, aq është e vetëdijshme për veprimet që i bën…

I zhytur në ndikimin e adhurimit në jetën e agjëruesit, lulen rastësisht e kisha futur në xhepin e xhaketës. Vetëm e shikoja dhe m’u dhimbsej ta lëshojë për ta vazhduar rrugën, ngase prej saj mora një mësim që më nevojitet në jetë. Nuk më mbeti asgjë më tepër, vetëm ta them edhe mësimin që e mora si porosi prej saj… Përmendja e Zotit është për zemrën siç është shiu për tokën, ngase adhurimi të ngrit, e mëkati të ulë…

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

0 1670
  1. O agjërues: Bëhu prej atyre që garojnë në kryerjen e punëve të mira dhe ndalojnë kryerjen e punëve të këqija.
  2. O agjërues: Dije se helmet e zemres janë katër, e ato janë: 1. Teprimi në biseda 2. Teprimi në shikim 3. Teprimi në ushqim 4. Teprimi në perzirjen me njerezit.
  3. O agjërues: Kur të hysh në namaz, largohu nga preokupimet e dynjasë dhe shijo rehatinë dhe kënaqësinë në namaz.
  4. O agjërues: Bëhu koprrac ndaj kohës tënde në Ramazan, mos të ik koha kotë. Bëhu koprrac ndaj kohës ashtu siç janë njerëzit koprracë ndaj pasurisë së tyre.
  5. O agjërues: Ti duhet ta kesh vetëm një shqetësim, e ai është adhurimi i Allahut ashtu siç e meriton Ai.
  6. O agjërues: Bëhu prej atyre që i ndiejnë thellë në zemër plagët e mëkateve.
  7. O agjërues: Përulju Allahut dhe kërko falje prej Tij në çastet e iftarit dhe syfyrit.
  8. O agjërues: Ndjej dhimbje të madhe kur të ikë falja e Namazit të Teravisë me xhemat në xhami, sikurse ndjen dhimbje të madhe njeriu i cili e humb tërë pasurinë e tij.
  9. O agjërues: Le të merr malli për shërbimin ndaj Allahut, ashtu sikurse të merr malli për ushqime dhe pije të mira e të freskëta në ditët e nxehta të agjërimit (Ramazanit).
  10. O agjërues: Dije se ilaçi më i mirë për ty dhe trupin tënd është Kur’ani.
  11. O agjërues: Dije se ushqimi më i mirë për ty dhe trupin tënd është ushqimi i besimit.
  12. O agjërues: Dije se Allahu nuk të ka ngarrkuar me diçka që ti nuk mund ta bartësh apo ta kryesh atë.

 Burimi: albislam.com

0 1528

Me fjalën e fundit, që m’u duk se e mora prej saj, e vazhdova rrugën time. Një lloj kurajë më dha në veten time, se në rrugën e besimit jam duke ecur dhe në këtë rrugë jam duke i parë gjurmët që jam duke i lexuar nga lulet. Sa më tepër që dinë njeriu, aq më të sigurt e ndien veten, por jo edhe më të lumtur. Me rëndësi është që dija të bën të matur në sprova dhe të jep rrugëdalje në vështirësitë që i krijon jeta.

Me këto mendime, kur ja, një mendim që më erdhi në kokën time, nuk desha që ta zbuloj, ngase prej së largu jam duke e parë porosinë e lules së radhës dhe më duket se ajo e ka porosinë e njëjtë. Pa e marrë, por vetëm duke e shikuar, lexova: Ibën Kajimi ka thënë: “Agjërimi ka një ndikim të çuditshëm në ruajtjen e gjymtyrëve të jashtme dhe forcës së brendshme. Ai e ruan shëndetin, zemrën dhe gjymtyrët, e këtyre ua kthen atë që ua merr dora e pasionit. Ky është ndihmësi më i madh i devotshmërisë.” Çfarë fjalie, foli shpirti, kuptohet se mendimi im ishte i aspektit të përgjithshëm mbi dobinë e agjërimit, e jo në këtë mënyrë siç është kjo fjali përmbledhëse.

Kur njeriu jep diçka nga vetja, shpërblimi i vjen në bazë të qëllimit që ka pasur për veprën në fjalë. Apo vepra që kryhet sipas urdhrit do të rezultojë me marrjen e shpërblimit sipas qëllimit. Për këtë, atë që besimi ia jep zemrës reflektohet me forcën e trupit, atë që pasioni ia jep trupit pasqyrohet në dobësimin e besimit. Edhe nëse trupi qëndron larg ngrënies dhe pijes, ai mund që të ushqehet përmes ushqimit të shpirtit dhe zemrës, ngase koha në adhurime e preokupon mendjen me vepra dhe e largon nga vetja pakujdesinë. Aty ku ruhet besimi, sjellja flet pa fjalë dhe heshtja zhurmon me vepra të cilat dalin nga besimi.

Me agjërim, uria dhe etja e zëvendësojnë ngrënien dhe pijen, dhe për agjëruesin më të këndshme janë largimi prej tyre se sa futja e tyre në trup. Logjika e pranon provën kur mendja pajtohet me të, u kujtova në këtë thënie të hershme. E unë, mbi mrekullitë e agjërimit u binda duke i përjetuar vetë dobitë e tij që janë duke ndikuar te unë. Sa mrekulli të mirë na ka dhënë Zoti në këtë botë, dobinë e të cilit e dinë veç ai që e ka lënë veten të uritur dhe të etur. Po, me realizimin e urdhrit të Tij, jeta e njeriut merr kahe çfarë i nevojitet atij dhe ai bëhet një rob i Tij në jetën e kësaj bote… Shpejtë janë duke përfunduar takimet me lule, e di se çasti i mirë, kalon shpejtë. Kënaqësitë më të mira janë ato të cilat burojnë nga zemra dhe që zemra është pjesëmarrëse në to. Ndaj, e lëshova dhe vazhdova rrugën… Mos lejo shikimi të ta helmojë zemrën, por mundësoji shpirtit që ta hap zemrën dhe t’i rrëfejë sekretet.

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

0 1950

Nga:Sejf AbdulFetah

Shqiperoi:Eduart Thartori

Njeriu dijetar, studiues shkencor, educator dhe shembull frymëzues për mirë i shoqëqrisë. A mund të qëndrojë shoqëria pa njerëz të tillë që e frymëzojnë? A mund të prodhojë vlera ajo shoqëri, nëse dijetarëve nuk u jep vlerën që u takon? Po nëse i lufton ata? I përndjek e i maltreton? Madje ka patur raste kur janë eleminuar fizikisht apo moralisht. A mundet të jetë e drejtë ai pushtet që i përndjek ata? Një pushtet i tillë nuk mund të jetë i drejtë, patjetër duhet të jetë diktaturë, zaptues ndaj cdo gjëje. Fillimisht zaptues ndaj mendimit dhe vlerave, ndaj besimit, dhe ndaj cdo vlere tjetër të kombit. Ish diktatori Hosni Mubarak, nuk do të guxonte kurrë të përndiqte Dr. Jusuf el Kardavin dhe as dy dijetarët e tjerë, Shejhun Hasen al Shafii, dhe Muhamed Amare. Edhe pse dihet kush ka qenë Mubarak.

Këta tre dijetarë (Kardavi, Shafii, Amare) janë simbolet e Umetit Musliman sot. Ata gëzojnë respekt të vecantë nga njerëzit e dijes, dhe ambjentet shkencore të Islamit. Kardavi konsiderohet sot, si dijetari më eminent i botës Islame, sipas mendimit të shumicës së Dijetarëve muslimanë në botë. Madje ka shumë personalitete të shkencës Islame që krenohen se kanë qenë nxënësit e tij, e që i kanë puthur duart e këtij eruditi. Sepse konsiderohet si një dijetar i thelluar në dituri deri në gradën e Ixhtihadit, (Pavarësisë shkencore), me gjithë sukseset e tij në shkenca dhe pse jo edhe gabimet njerëzore në këto fusha. Por edhe si një dijetar trim që ka folur hapur dhe qartë për cështjet më të nxehta të Umetit Musliman. Ka ngritur zërin e tij për Jeruzalemin, dhe Xhaminë Aksa, i ka dalë në mbrojtje muslimanëve të përndjekur në të gjithë botën. Ka mbështetur të gjitha revolucionet e pranverës arabe.. Nga ana tjetër, dr Hasan Shafii, duke qenë presidenti i Kompleksit të Gjuhës arabe në Kairo, Dijetari i spikatur i filozofisë në të gjithë botën Islame, ai ka qenë gjithashtu edhe luftëtari i paepur për të drejtat dhe ka sakrifikuar shumë në jetën e tij për të vërtetën. Dr. Muhamed Amare është mendimtar i shquar i Islamit, i cili mbajti mbi shpinën e tij projektin gjigand të ringjalljes Islame dhe përhapjes së tij. Ka qenë ai që i ka dhënë përgjigje shumë ekstremistëve laicistë, por jo vetëm atyre. Ai u ka bërë ballë me diturinë e tij edhe shumë ekstremistëve në vetë rradhët e muslimanëve. Ishte ai që përhapte vlerat Islame përballë antivlerave që importoheshin nga Perëndimit. Ai i ka barë ballë edhe misioneve kishtare që vinin për të konvertuar muslimanët e Egjiptit. E gjitha kjo në një kohë kur shumë prej njerëzve me petkun e fesë, heshtën. Kur shumë burra, nuk u treguan burra. Këta personalitete, e cfarë mund tu bëjnë atyre njerëzit ordinerë të pushtetit. Edhe pse sot është kohë ordinerësh.. E cfarë mund të cënojnë ata në vlerat e tyre? Duke qenë se janë këta dijetarë fanarët ndricues të Ez`herit (Universiteti më i vjetër dhe më me peshë i botës Islame) . Janë liderët edukatorë që mësojnë shoqërinë të jetë e ekuilibruar, mesatare e pa ekstremizma. Ua mësojnë argumentin fetar dhe shkencor. A nuk janë këta revolucionarët e vërtetë të Pranverës Arabe? A nuk janë këta liderët e një revolucioni fetar, ku e Vërteta dhe vlerat godet gënjeshtrën dhe antivlerat, injorancën, hipokrizinë, ekstremizmin, mashtrimin? A nuk janë këta pionierët e ringjalljes së mendimit dhe ndricimit Islam? Këto janë edhe pohimet e vetë Shejh el Ez`her, dhe Myftiut të Egjiptit i shkarkuar tashmë dhe të gjithë homologëve të tyre në botën Islame..

Kush është ky myfti sot që jep fetvanë se Kardavi duhet të varet? Cfarë ka bërë ky para këtyre dy viteve diktature? Si guxon ky të japë fetva për ekzekutimin e një presidenti të ligjshëm (Mursi), të cilit iu betua për besnikëri dhe sinqeritet, pastaj e preu në besë si shumë bukëshkalë të tjerë? A nuk ishin këta tre dijetarë (Për të cilët ai jep fetva që të ekzekutohen), të cilët e zgjodhën që ai të bëhet Myfti i Egjiptit. A nuk ishin këta që e pranuan në rrethin e diturisë dhe dijetarëve? Kush e njihte këtë njeri më përpara? Kush është ky ez`herist që nuk ia njeh gjenialitetin e Imam Kardavit në shumë cështje bashkëkohore? Librat që shkroi për to, të cilat nuk ka bibliotekë sot në botë që nuk ndodhet nga një kopje e tyre. Kush është ky myfti që nuk ia njeh mendimin e thellë dhe të pjekur të Kardavit, përvojën e tij të gjatë në shkenca islame dhe në jurisprudencë? Kardavi nuk ka nevojë hic fare të flaës, librat e tij flasin, meniumet shkencore të jurisprudencës ku ka marrë pjesë flasin. Të gjithë muslimanët e njohin dijetarin e dashur, gjeniun, trimin që nuk ia gjen shokun në mbrojtje të së vërtetës.

Kush është ky njeri që cënon njohësin e thelluar të literaturës bazike dhe shprehësin elokuent të saj? Ku është Shejhu i Ez`herit, ndaj këtyre sulmeve që po ia bëjnë profesorit të tij? A nuk duhet ai që ti qëndrojë përballë për ta mbrojtur njeriun që e mësoi? A nuk duhet të qëndrojë ai për të mbrojtur njeriun të cilit ia dedikon emrin dhe postin që ka? Apo tani në kohë diktature dhe njerëzish të shitur, ka ulur kokën dhe ka heshtur. Ndërkohë shumë si ai, punojnë nga tre katër punë, gjithmonë me nga një zinxhir në qafë (si kone të bindura) -përshkrim i përkthyesit- ndaj të zotërve të tyre. Pse nuk flet asnjë fjalë ky njeri, për të gjithë ata dijetarë të shitur të cilët janë krimbur në para nën dorë, nga media, nga bizneset, dhe nga fetvatë hipokrite që kanë dhënë?

Me sa kurajo ky njeri e denoncon në prokurorinë e përgjithshme, dr Amare-n me akuza false? Pikërisht Dr. Amare-n i cili u bëri ballë misioneve kishtare të përballet prej këtij njeriu si njeri që prish harmoninë fetare? Cfarë mund të themi atëherë, pë rata që manipulojnë me ajetet e Kuranit, me ligjin e Islamit dhe me hadithet e Pejgamberit a.s, me historinë e këtij Profeti të dashur? Cdo ditë na dalin shpifje të reja vetëm që këta eminentë të Islamit të dënohen . Pse nuk e hapin gojën këta ndaj atyre njerëzve të cilët thonë se: Janë disa ajete Kurani, ato që na i kanë sjellë të gjithë këto fatkeqësi.. Dhe se Muslimanët janë ata që e kanë lodhur njerëzimin, se muslimanët janë e keqja e njerëzimit.. ?? (Presidenti Al Sisi). A nuk është kjo dalje nga Islami? A nuk është kjo deklaratë tallje me muslimanët dhe vlerat e tyre? Pse nuk e hapin gojën këta pseudo dijetarë, pë rata që thonë se muslimanët janë të ardhur në Egjipt dhe jo autoktonë? Duke u shprehur kështu në cdo medium? Pse nuk flasin këta “Dijetarë” për ata që thonë se: Egjipti është shtet kristian? Dhe se Islami është Pushtues dhe zaptues? Cfarë gjykimi do ti jepni viteve të gjata në të cilat Dr. Amare drejtonte gazetën e Ez`herit me të cilën ju informoheshit, për të rejat më të fundit shkencore dhe ideologjike që dilnin nga dekanati i Ez`herit.. Mos edhe ato do ti quani të paligjshme, dhe prapanike? Zhdukini pra ato qindra numra të gazetës..

Kush është i shituri në këtë rast? Kush po tallet me Islamin në këtë rast? Kush po e tradhëton kombin në të vërtetë? Po, është e vërtetë, kur ju plas turpi, bëni cfare të doni. O Njerëz, ne u rritëm me diturinë e këtyre trimave.. Me mendimin e tyre, me iluminizmin që përconin.. Jemi rritur duke parë sesi këta shtronin rrugën e Umetit Umsliman.. U rritëm duke parë sesi këta luftonin për të ruajtur Islamin e pastër, pa ekstremizma.. Për të përcuar vlerat e diturisë në Shoqëri.. U rritëm me luftën e tyre kundër dallavereve, kundër demagogjisë dhe korrupsionit, qoftë nga brenda apo nga jashtë. Duke u shtyrë në moshë, këta dijetarë të nderuar të Islamit, edhe më tepër i konsolidojnë vlerat e tyre (Lusim Allahun ti ruajë me shëndet të plotë dhe me Ymer të gjatë) Sa më shumë kalojnë vitet, edhe më shumë merr vlerë mesazhi i tyre. Edhe më shumë duhen dhe respektohen nga publiku. Kushdo që i sulmon ata, qoftë nga diktatura por edhe nga ata që e mbajnë veten të “moderuar” le ta marrin vesh se janë duke luftuar vlerat e shoqërisë. Janë duke luftuar frymëzimin për një shoqëri pa ekstremizma

se më shuajnë mua.. Në kohë të errësirës.. Populli im do të më kërkojë Për ti ndricuar rrugës..

Këta të shiturit e sotëm të diktaturës, nuk do të kenë mundësi të cënojnë asgjë nga vlerat e këtyre njerëzve që i dhanë besën Allahut, se do ta përcjellin Islamin tek njerëzimi. Dhe e mbajtën këtë besë.. Folën dhe nuk heshtën. Zëri i tyre u ngrit lart dhe ndikoi tek të gjithë ne. Por më shumë zërit të tyre iu frikësua hasmi. Ndërsa të tjerët të veshur me petkun e pushtetit, heshtën, Zoti e di cfarë ua bllokoi fytin dhe frikësoi zemrat e tyre. Atyre u themi: Cojeni Amanetin në vend. Mos e fshihni të vërtetën. Ngrijeni zërin dhe mos mbani mbi shpinën tuaj gjakun e këtyre personaliteteve te nderuar të Islamit. Mos heshtni sot, kur kërkohët zëri juaj. Mos u fshihni sot kur duhet të keni qëndrim parimor. Shtrembëruat të vërtetën, kur duhej ta thoshit atë sic është, prej frikës nga padronët tuaj. Me heshtjen tuaj u bëtë pjesë e luftës kundër Islamit dhe dijetarëve të tij. U bëtë vegël e diktaturës ndaj këtyre njerëzve të drejtë dhe popullit tuaj. Nëse doni të kuptoni sesi këta dijetarë të Umetit Musliman, i mbajnë dertet dhe hallet tona, dhe sesi na frymëzojnë.. Shikojeni diturinë e tyre të thellë, shikojeni trimërinë dhe guximin e tyre, shikojeni sinqeritetin dhe sakrificën për popullin e tyre. Cfarë krimi është më i madh sesa persëkutimi i këtyre dijetarëve? Cfarë dëmi më të madh mund ti bëjë diktatura një shoqërie, pasi ti vrasë dijetarët e saj? Me vrasjen e tyre u ka vrarë diturinë, me vrasjen e tyre u ka vrarë ëndrrat, me vrasjen e tyre u ka vrarë frymëzimin. Si pra guxojnë këta të luftojnë dijetarët tanë? CDO PËRPJEKJE PËR TË PERSEKUTUAR DIJETARËT E NJË POPULLI, ËSHTË VRASJE PAS SHPINE E VETË POPULLIT.

0 1541

Me lulen paraprake disi u ndava pa përshëndetje, edhe vetë u turpërova prej saj, nuk më erdhi mirë kjo. Më mbeti pikë në zemër, por edhe veten nuk e akuzoja dot, ngase koha ishte e tillë, momenti që pritet, vjen shumë shpejtë. Një pikë loti padashje rrëshqiti në fytyrë, kjo më qetësoi pak, ngase m’u duk vetja si një lloj kërkim faljeje po i bëjë lules për këtë lëshim timin. E ajo që më kthjelli të tërin ishte lulja që sapo e kisha parë, ku e tëra ishte kthyer kah unë, vetëm sa nuk fliste e të më thotë, unë jam e radhës.

Me të marrë në dorë, dhe me të lexuar, u bëra ai i cili isha në fillim. Aty shkruante: Ebu Hurejre dhe shokët e tij kur kanë agjëruar janë ulur në xhami, e kanë thënë: “Jemi duke e pastruar agjërimin tonë.” Unë, e ndjeva veten, sikurse jam ulur buzë lules dhe e pastrova raportin të cilin e krijova nga pakujdesia. Desha edhe ajo të ndjehet e pastër sikurse u pastrova unë nga ajo që sapo përjetova. Se aty ku ruhet zemra, mbrohet krejt trupi, nga këshilla e sinqertë më tepër ka dobi ai që është këshillëdhënës se sa i këshilluari.

Kur me majën e gjuhës e përmend Dikë që t’i nxit ndjenjat në vepër, mos harro se, besimi bën mrekulli kur vepra niset me emrin e Tij. Dihet se vepra e njëjtë afron njerëz të ndryshëm, sepse pashija e ujit i jep shije etjes. Për një copë herë, mendjen time më preokupuan llojlloj mendimesh, se çfarë shokë ka pasur i Dërguari ynë, të cilët kur janë takuar, në vend se të pyeten për shëndetin, janë pyetur për shëndetin e besimit.

Të tillët kur janë ndarë, ia kanë kënduar nga një syreje Kurani njëri-tjetrit. Më shumë është brengosur për çështjen e tjetrit se sa për nevojat e veta. “Nuk e ke plotësuar besimin derisa vëllait tënd nuk ia do atë që ia do vetes”, më erdhi si mendim i fundit kjo thënie profetike. Prandaj, njeriu sa më shumë që i largohet mëkatit, aq më shumë i përkushtohet adhurimit. Nga pastrimi i brendshëm vijnë vetëm vepra të dobishme, prej tyre “rrjedhin lumenj që çdokush mund ta shuajë etjen dhe ta vazhdojë rrugën”. Me zemër të pastër drejt zemrave të pastra për një fund të pastër, me erdhi si mendim. S’desha të më gjejë ajo që më gjeti më lulen paraprake, ta bëjë “gabimin” e njëjtë.

Besimtari s’kafshohet dy herë në të njëjtin vend. Për këtë, me lulen e bëra një vepër që me asnjë lule nuk e kam bërë deri më tani, e ajo është se para se ta lëshojë për ta vazhduar rrugën, e putha. Nuk e di as vetë se si më erdhi ky gjest, kurse prej saj m’u duk se rrodhën këto fjalë… Shija e besimit e përqendron vëmendjen në adhurim, njeriu merr nga zemra atë që e fut në të…

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

0 2434
  1. O agjërues: Shprehi lëvdatat për vëllezërit publikisht, kurse vërejtjet privatisht.
  2. O agjërues: Nuk ka shumë rëndësi se ku ke arritur në leximin e Kur’anit. E gjithë çështja është se deri ku ka arritur Kur’ani në zemrën tënde.”
  3. O agjëreues: Ruaje dëgjimin tënd nga muzika dhe përgojimi.
  4. O agjërues: Ruaje shikimin tënd nga gjërat e ndaluara.
  5. O agjërues: Ruaje gjuhën tënde nga gënjeshtra dhe shpifja.
  6. O agjërues: Sillu mirë me atë që gabon duke bërë shaka me ty.
  7. O agjërues: Ji i saktë në terminet e tua me vëllezërit muslimanë dhe familjarët e tu.
  8. O agjërues: Mos u bë arrogant.
  9. O agjërues: Qëndro larg unit, vetëpëlqimit, hasedit dhe indiviualitetit.
  10. O agjërues: Ji i gatshëm t’u ofrosh ndihmë të tjerëve.
  11. O agjërues: Mos u bën prej atyre që qeshin pa arsye.
  12. O agjërues: Mos i nënvlerëso njerëzit kur tê jipet rasti t’i këshillosh ata.
  13. O agjërues: Mos nxjerr nga goja yte premtime të rreme apo të gabuara.
  14. O agjërues: Mos u bë prej atyre që tallen dhe i përqeshin njerëzit.
  15. O agjërues: Pranoji arsyetimet e vëllait tënd musliman me zemërgjerësi.
  16. O agjërues: Para se të vendosësh ta kundërshtosh vëllain tënd musliman, zgjedhe një metodë të butë dhe efektive.
  17. O agjërues: Mos e xhelozo njeriun bamirës, por duaje dhe përkrahe atë.
  18. O agjërues: Mos i le përshtypje njerëzve se ti çdoherë ke dëshirë tê kundërshtosh apo të tregohesh më i ditur se ata.
  19. O agjërues: Përkrahi të tjerët dhe lavdëroji idetë e tyre të shëndosha .
  20. O agjërues: Fol fjalë të mira dhe buzqeshu kur takohesh me vëllezërit gjatë këtij muaji të bekuar Ramazan.

Burimi: albislam.com

0 1488

Kështu, pasi e lashë dijen të marrë nga dija, iu qasa kërkimit të asaj të cilën e njihja, por që s’mundesha të ngopesha. Njeriu si qenie, ashtu siç ka nevojë për ushqim të trupit, po ashtu, është i nevojshëm edhe për ushqim të shpirtit. Madje, ushqimi më i mirë i shpirtit është t’i largohesh ushqimit dhe këtë ta kompensosh me mbushjen e shpirtit me bindje ndaj Zotit.

E në këtë çast, duke medituar për shpirtin e syrit, se cili është ushqimi i tij që e kënaq atë, lulja e radhës më mbylli gojën. Nuk më la hapësirë, as ta vazhdojë meditimin, e as t’i japë vetes përgjigje në lidhje me këtë, por tërë këtë e bëri ajo. Ajo më dha përgjigjen me këtë thënie: Abdullah ibën Omeri ka thënë: “Sikur tërë jetën të agjërojë, tërë netët t’i kalojë në adhurim, tërë pasurinë ta shpenzojë në rrugë të Zotit, nga të gjitha këto nuk do të kem kurrfarë dobie, nëse nuk ndiej dashuri ndaj njerëzve që i binden Zotit dhe nuk i urrej ata që e kundërshtojnë Atë.”

Vërtet, një dashuri që s’lind nga dhimbja, ajo edhe nuk dhemb nga ndarja. Njeriu me nijet të mirë, edhe nëse kryen vepra të pakta, mund që të marrë shpërblime të mëdha. Ngase aty ku qëllimi depërton nga thellësitë e zemrës, lindin kënaqësitë të cilat i japin harmoni dhe qetësi shpirtit të njeriut dhe e orientojnë atë në kopshtet e Parajsës në këtë botë. Për këtë thuhet se, lidhja e besimit i afron dy trupa, zemrat e të cilëve synojnë një qëllim. Dhe se me nisjen në rrugën e lumturisë, sprovat jo vetëm që të forcojnë në të, por edhe të pastrojnë nga e kaluara jote.

E në rastin me agjërimin, uria dhe etja, i ngjajnë një druri i cili jep fryte të shumta, por që shijen e tyre e kupton vetëm ai i cili i ka shijuar ato, kurse në agjërim, freskinë që e jep ai, e di vetëm ai që është agjërues. Njeriu në jetën e tij duhet të shoqërohet me dikë që ia zbukuron jetën dhe të jetë një kandil që ndriçon në jetën e shoqëruesit. Sepse vetmia që dhemb është kur të gjendesh në mesin e të tjerëve, e veten e konsideron të lënë pas dore. Duhet një nxitje nga brenda ta shtyjë njeriun në qëllimin e tij, se më mirë të synojmë tepër e të arrijmë pak, se sa të synojmë pak, e të mos arrijmë asgjë. Sepse sinqeriteti në vepër është kusht që ajo të pranohet, kurse qëllimi i pastër është kusht të fitohet shpërblimi i madh edhe nëse kryhet vepër e vogël. Drejt dijes duhet vepër, kurse drejt veprës duhet dije e dobishme, e njeriun, aq kohë sa dija nuk e nxit në vepër, aq kohë ai është i privuar nga kënaqësia e dijes.

Të bëhemi jashtë të atillë ç’kemi në brendi, pasqyra më e mirë është njeriu për veten, aq sa e kontrollon në vepra, aq është i ruajtur nga rrëshqitja… E vërejta se më s’kisha kohë më tepër, ndaj dije se jeta merr kuptim kur e kahëzon në qëllimin për të cilin jeton.

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

0 2356

MARDHËNIET INTIME GJATË DITËS SË RAMAZANIT DHE OBLIGUESHMËRIA E SHPAGIMIT PËR ATË DITË

” Juve u lejohet që gjatë netëve të agjërimit t’i afroheni bashkëshorteve tuaja. Ato janë petku i juaj, e ju jeni petku i tyne. Allahu e di mirë se ju nuk mund të duroheni, e keni tradhëtuar veten, e Allahu u ka pranuar pendimin tuaj dhe u ka falur gabimin. Prandaj, u lejohet kontakti me bashkëshortet tuaja dhe tani kërkoni atë që ka caktuar Allahu për ju. Dhe hani e pini deri në mëngjes (deri në imsak) deri sa të dallohet peri i bardhë nga peri i zi, pastaj plotësonie agjërimin deri në muzg, (deri në perëndim të diellit). Mos ju afrohuni atyre gjatë kohës, kur gjeneni në itikafë në xhami! Këta janë kufijt e Allahut; pra mos ju afrohuni atyre! Kështu pra, Allahu ua shpjegon njerëzve dispozitat e veta, që të ruhen e të mos bëjnë punë të ndaluara.” (El Bekare: 187).

Erdhi një njeri tek i Dërguari i Allahut,- sal-Allahu alejhi ue selem!,- në muajin e Ramazanit dhe i tha: O i Dërguari i Allahut unë jam shkatërruar. I Dërguari i Allahut e pyeti: “Çfarë të ka shkatërruar?” Tha: Kam bërë marrëdhënie intime me gruan time në Ramazan duke qenë agjërueshëm.”  I Dërguari i All-llahut i tha: “A ke mundësi që t’i agjërosh dy muaj radhazi?” Tha: “Jo.” I tha: “A ke mundësi t’ i ushqesh gjashtëdhjetë të varfër?” Tha: “Jo.” Atëherë u ul i Dërguari i All-llahut dhe i dhuruan një enë me hurma. Pejgamberi ia dha atij enën me hurma dhe i tha: ” Dhuroje këtë sadaka.” Njeriu i tha: “A ka në mes dy kodrave (të Medines) familje më të nevojshme dhe më të varfër se familja ime?” I Dërguari i All-llahut,- salallahu alejhi ue selem!,- qeshi sa që iu dukën dhëmballët dhe tha: “Shko dhe ushqeje familjen tënde me këto hurma.”

(Shënuan: Muslimi: 1111, Buhariu: 1936, Tirmidhiu: 724, Ebu Davudi: 2390,2392 dhe Ibn Maxhe: 1271).

AUTOR: MUHAMED AHMED EL ADEUI

NGA ARABISHTJA: SUAD BURHAN SHABANI

Burimi: albislam.com

NA NDIQNI NË