Ky muaj i bekuar Ramazan, duhet të shfrytëzohet maksimum nga ana e agjëruesit në kryerjen e veprave tw mira. Ky muaj i bekuar, në veten e tij ngërthen shumë vepra të mira, andaj muslimani duhet të jetë syçel dhe të nxitoj në kryerjen e veprave të mira, ngase nw këtë muaj veprat shumfishohen.

Nxitimi në kryerjen e veprave të mira është synim fisnik i agjëruesit të sinqertë, është njëherit edhe argument se agjeruesi është duke ecur në rrugën e vërtetë dhe rrugën e cila shpie drejtë Xhenetit të Allahut.

Bekër el Muzeni, rahimehullah, ka thënë : “Çdo ditë e cila vjen, thotë : O biri i Ademit, shfrytëzom, ngase ndoshta nuk mund të kesh ditë tjetër pas kësaj. Njashtu, edhe nata thotë : O biri i Ademit: Shfrytëzom, ngase ndoshta nuk mund të kesh natë tjetër pas kësaj.”

Nxitimi në kryerjen e veprave të mira është cilësi e robërve të sinqertë dhe të zgjedhur të Allahut.

Dhe, mu për këtë arsye, Allahu i madhëruar, e lavdëroi pejgamberin e Tij, Zekerijan alejhi selam dhe familjen e tij, ngase ata ishin prej atyre që nxitonin në kryerjen e veprave të mira.

Allahu i madhëruar, thotë: “(Përkujto) Edhe Zekiriain kur e luti Zotin e vet: “Zoti im, mos më le të vetmuar se Ti je më i miri trashëgues (pas çdokujt)”. Ne ia pranuam lutjen e tij, ia dhuruam atij Jahjain dhe ia përmirësuam bashkëshorten atij. Ata përpiqeshin për punë të mira, na u luteshin duke shpresuar dhe duke u frikësuar, ishin respektues ndaj nesh.” (El Enbija: 89-90).

Çdo ditë që jeton në Ramazan apo edhe jashta Ramazanit, ta dish se është mirësi për ty, andaj obligohesh ta falënderosh Allahun, ngase ramazani është një nga rastet më të volitshme për të vepruar vepra të mira, e nëse nuk e shfrytëzon ramazanin duke e adhuruar Allahun, xhele ue ala, të jesh i bindur se do jesh njeriu më i mashtruar dhe i dështuar në dunja dhe në ahiret, Allahu na ruajtë.

Andaj, mos u hamend aspak pas mashtrimeve të dunjas dhe bukurive të saja, por nxito dhe mos u vano aspak në kryerjen e veprave të mira në këto ditë të mbetura tē Ramazanit, ngase shumë njerëz i ka nxënë agonia e vdekjes duke mos vepruar vepra të mira, ngase ishin prej atyre qe thonin: do veprojë nesër, ramazanin tjetër, etj. Të tillët pendohen në ato çaste, por pendimi i tyre nuk do u bëjë dobi, ngase është vonë.

O ti që neglizhon ramazanin dhe veprat e mira, dije se çdo ditë e cila shkon nga jeta yte, të shpie tek fundi yt nga kjo dunja,pra drejtë vdekjes. A e ke llogaritur veten, se çfarë ke shkruar në regjistrin e veprave tua, pra ndalu dhe llogarite veten me një llogaritje të sinqertë, nëse gjatë llogaritjes del I sukseshëm, atëherë falënderoje Allahun, e nëse del i dështuar , ktheu dhe pendohu tek Allahu.

Allahu i madhëruar, thotë :

“Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, pse All-llahu i falë të gjitha mëkatet . Ai është që shumë falë dhe është mëshirues!” Dhe, kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t’u vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t’ju ndihmojë.” (Ez Zumer: 53-54).

Vazhdon …

Nga arabishtja : Suad B. Shabani

Burimi: albislam.com

Ky kopsht Parajse, befasisht gjuha shqiptoi këto fjalë, rrugës kur isha duke ecur. Bindjet e mia në amshueshmëri më dhanë një pasqyrë të kësaj natyre se vendi i fatlumëve është lumturia pafund dhe pafundësia në mirësi. Eh, ky vend, njeriu shumë lehtë mund ta fitojë, por me aq lehtësi edhe ta humb. U kujtova në lulet në të, në çeljen e tyre të bukur dhe në aromën që e japin në tërë vendin për rreth, e në fakt, unë isha duke e nuhatur lulen e radhës, ku s’e kisha hetuar fare as si e kam parë, e as si e kam marrë.

Me rëndësi ishte se ajo kishte përfunduar në duart e mia. Duke e shikuar ashtu të bukur, i lexova këto fjalë të bukura. Ajsheja ka thënë: “I Dërguari i Allahut angazhohej me adhurime gjatë dhjetë netëve të fundit më shumë se sa në çdo kohë tjetër.”

Gjuha e shqiptoi dëshminë dhe zemra ndjeu një lehtësim në rrahjet e saj me të lexuar të kësaj luleje. Vula e profetësisë dhe Tulla e fundit e asaj shtëpie çfarë nderimi paska treguar ndaj këtij Muaji, e në veçanti në pjesën e fundit duke i shtuar adhurimet që ta adhurojë Atë i Cili njeriun në botë e solli pikërisht për këtë qëllim. Adhurimi të zgjon nga pakujdesia dhe të bën të kujdesshëm në sprova, më ra në mendje kjo thënie, kurse Ai tërë natën e kalonte në adhurime, e gjatë ditës ishte në shërbimin e të tjerëve.

Adhurimi e bëri të fortë në këtë rrugë, përkundër faktit që u rrit si jetim dhe si i vetëm që e filloi misionin e Tij. Gjuha e Tij e njihte vetëm lutjen për falje dhe mëshirë, si i dërguar nga Zoti që ishte donte të gjithë t’i dërgojë te Parajsat e Tij dhe u dhimbseshin të tjerët që s’e ndiqnin atë. Vërtetë, nëse lutja nuk të frymëzon ta kërkosh atë që të nevojitet, s’do të dish ta pranosh edhe nëse të jepet mundësia ta marrësh.

Pjesa e tretë e natës, kur Zoti zbret në qiellin e kësaj bote, Ai kërkonte që Zoti të zbresë udhëzimin mbi popullin e Tij. I donte ata, edhe nëse i shkaktonin vështirësi, dhe u bënte mirë, edhe pse ia kthenin me të keq. Në çast m’u kujtua ajeti kuranor “Ti je në një shkallë të lartë morali”, e si mos të jetë, kur jetën e vuri në shërbimin tonë dhe u pajtua të flejë në hasra palme vetëm ta kryejë detyrën që Zoti ia besoi Atij.

Sa më shumë njeriu u përkushtohet adhurimeve, aq më mirë ai do ta shfrytëzojë kohën, për këtë kur i përulesh Atij, ngrihesh tek Ai. E siç isha duke e mbajtur atë në dorë, nga malli për Të më ra një pikë lot në faqen e lules. S’doja ta fshijë lotin në të, e dija shkakun pse pikoi, e me të lënë të lules, thashë në vete, çdo angazhim i vetes në mirësi, është shpëtim i vetes nga rrëshqitja në gabime!

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com