Agjërues i nderuar: Nxito në kryerjen e veprave të mira në ramazan dhe fillo nga ndonjë vepër e vogël e kështu me radhë, derisa të edukohet nefsit yt me vepra të mira.

Rexheb Ibn Hanbelij, rahimehullah, thotë: “Besimtari e ka për obligim që të nxitoj në kryerjen e veprave të mira, ngase po të vonohet në kryerjen e tyre, një ditë do të dëshiron t’i veprojë ato, mirëpo atëherē do të jetë vonë.”

Vëlla i nderuar agjërues: Mos e nënçmo asnjë vepër të mirë, ngase në sytë e tu dhe të njerëzve ajo mund të duket shumë e vogël, por tek Allahu është e madhe dhe me vlerë.

Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: “Buzëqeshja në fyryrën e vëllait tënd është sadaka.” (Buhariu, Tirmidhiu, Ibn Hibani nga Ebu Dherri radijAllahu ).

“Mos e nënçmoni asnjë vepër të mirë, qoftë edhe atë kur ta takosh vllain tënd, ta takosh fytyrëqelur,(i buzëqeshur).” (Hakimi dhe Bejhekiu)

Allahu , xhele ue ala, thotë: “Dhe ngutuni(bëni vepra përmes të cilave) në falje mëkatesh nga Zoti juaj dhe për një xhenet, gjerësia e të cilit është si gjerësia e qiejve dhe e tokës, i përgatitur për të devotshmit.” ( Al Imran : 133 ).

Seid Ibn Xhubejri, radijAllahu, thotë: “Nxitoni në kryerjen e veprave të mira, nxitoni në falje mëkatesh nga Zoti juaj. Nxitoni para se të bëhet vonë pendimi dhe garimi për vepra të mira, ngase edhe po të donit të vepronit vepra të mira, do të jetë vonë . “

“E kur ndonjërit prej tyre i vjen vdekja, ai thotë: “O Zoti im, më kthe, që të bëj vepra të mira e të kompensoj atë që lëshova!” Kurrsesi, (Kthim nuk ka) e kjo është vetëm fjalë që thotë ai, e ata kanë para tyre një perde (distancë periodike) der në ditën kur ringjallen.” (El Mu’minun: 99-100)

“Dhe jepni nga ajo që Ne u kemi dhënë juve, para se ndonjërit prej jush t’i vijë vdekja, e atëherë të thotë: “O Zoti im, përse nuk më shtyve edhe pak afatin (e vdekjes), që të jepja lëmoshë e të bëhesha prej të mira!” Po, All-llahu kurrsesi askë nuk e shtyn për më vonë, kur atij t’i vijë afati i vet. All-llahu hollësisht është i njohur me atë që ju punoni.” (El Munafikun: 10-11).

“Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, pse All-llahu i falë të gjitha mëkatet. Ai është që shumë falë dhe është mëshirues!” Dhe, kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t’u vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t’ju ndihmojë.” (Ez Zumer: 53-54).

Sahabët dhe Selefus Salih nxitonin në kryerjen e veprave të mira në ramazan dhe jashta Ramazanit:

Transmetohet nga Omeri, radijAllahu, se ka thënë: “Na urdhëroi pejgamberi, alejhi selam, për dhënien e lëmoshës. Unë posedoja pasuri dhe thash në vete se kësaj radhe do ia kaloj Ebu Bekrit. E mora gjysmën e pasurisë sime dhe ia solla Pejgamberit , alejhi selam. Më pyeti: Po familjes çfarë ju la? I thash: Gjysmën e pasurisë. Pas pak, erdhi Ebu Bekri me tërë pasurinë që kishte! E pyeti pejgamberi, alejhi selam, o Ebu Bekër: Çfarë i le familjes? Ebu Bekri ia ktheu: Ua lash Allahun dhe të Dërguarin e Tij! Omeri tha (pëshpërita në veten time duke thënë): “Pasha Allahun, asnjëherë nuk do të mund t’ia kalojë Ebu Bekrit me vepra të mira.”

Ibn Xhunejdi, rahimehullah, në agonin e vdekjes lexonte Kur’an! U pyet: Përse vepron kështu? Ia ktheu: ” Po nxitoj ta mbylli regjistrin e veprave të mia me vepra të mira.”

Pra, nxito vëlla i nderuar agjërues, shfrytëzoje kohën duke vepruar vepra të mira në këtë muaj të bekuar. I lumtur do të jetë në dunja dhe ahiret ai i cili ka kryer vepra të mira, kurse i dështuar dhe i dëshpëruar do të jetë ai i cili e ka kaluar kohën kotë në ramazan dhe i ka neglizhuar veprat e mira.

Allahu na i pranofte ibadetet tona në kētë muaj të bekuar. Allahu i forcoftë dhe i ndihmoftë muslimanëve kudo qofshin ata.

Burimi: albislam.com

Nga arabishtja : Suad B. Shabani

Ky Muaj, një mundësi e mirë ta pastrojmë zemrën dhe qëllimin e jetës sonë ta orientojmë drejt cakut ku çdo shpirt do ta shijojë atë. Ta kërkojmë nga jeta veç atë që na duhet në jetë dhe t’i shtojmë të mirat që do të na e zgjasin jetën.

Një e mirë kryhet për shkurt kohë, por lenë gjurmë që gjatë kohë do të të shoqërojnë. Jeto si i huaj në mesin e njerëzve, megjithatë me vlerë dhe i dobishëm për ta dhe i njohur te Krijuesi i tyre. Asgjë s’humbet çka bëhet mirë, krejt përfundojnë në libër të regjistruara që do të të shpëtojnë kur do të kesh nevojë për ato…

Imam Shafiu ka thënë: “Është synet për besimtarin të ketë angazhim të shtuar në adhurime gjatë dhjetë netëve të fundit të Ramazanit”. Mendova se doli si mendim i imi, por u gëzova ngase mendimet e mia u përputhen me këtë thënie mbresëlënëse. Nga njëra anë, na udhëzon në traditën e të Dërguarit, kurse nga ana tjetër, një lloj nxitjeje t’i fitojmë mirësitë e këtij Muaji.

Të parët, me të vërtetë, janë llamba që na e ndriçojnë jetën me ç’kanë bërë dhe janë yrnek që vetes t’i japim shembull në jetë. Për këtë shkak, respekti yt ndaj Tij varet nga njohja jote për Të, e shpërblimi i Tij ndaj teje varet nga kryerja e urdhrave të Tij prej teje. Zoti nga mëshira e Tij e ka lënë që robi të përpiqet ta fitojë atë, ngase çmimi i Parajsës është mëshira e Tij që do e mbulojë robin. Një adhurim është një hapje e zemrës dhe një kthjellje e syrit që gjymtyrët t’i udhëzojë drejt jetës së tyre. Nëse shpirti s’ngopet me pak, dinë të kënaqet me aq, e nëse jep shumë, mjaftohesh të shpërblehesh edhe me pak.

Në rrugën e Zotit, zemra nuk e pranon të dyshimtën, dhe dyshon në çdo gjë e cila nuk përputhet me zemrën. Kur e pason dikë, atë edhe e do, e të duash dikë është që veten ta vësh në shërbim të tij. Lehtë shqiptohet një fjalë goje, rëndë përballet zemra me pranimin e saj. Ndaj, sa ka frymëzime nga njeriu për kërkim falje, po aq ka pranime pendimesh nga Zoti. Ai i Cili na obligoi ta pasojmë të Dërguarin e Tij, ia bëri obligim Vetes që t’i shpërblejë pasuesit e Tij. Askujt shpërblimi s’i pakësohet dhe secili çmohet nga angazhimi që ka dhënë. Dihet se në rrugën e adhurimeve, mendja është e vetëdijshme për veprimet e trupit…

E unë i vetëdijshëm se i erdh fundi takimit me këtë lule, bëra një lëvizje me dorë në sy sikur për t’i fshirë lotët, e duke e lënë lulen në vendin ku edhe e mora, thashë me vete: Kur të errësohet zemra, humb drita e syve!

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com