Në Sahihun e Imam Buhariut përmendet tregimi i Ebu Sufjanit me Herakliun, në të cilin dialog Herakliu e pyet Ebu Sufjanin për disa çështje rreth të dërguarit të Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, e që është një fakt i vërtetësisë pejgamberike të Muhamedit, sal-Allahu alejhi ve selem, edhe pse nuk është i nevojshëm për fakte. Siç do vërehet Herakliu njihte disa cilësi të pejgambervëe përgjat njohjes së cilësive të pejgaberëve të mëhershëm nga librat e mëparshëm, përkundër asaj që u munduan ta fshehin këtë realitet. Ky dialog piknisjen e saj e kishte kur i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, morri iniciativën që t’ju dërgon shkresa mbretërve e perandorëve të asaj kohe, një ndër të cilat i kishte rënë në duar edhe Herakliut.

Andaj dikur më vonë në Sham (kryeqendër e Romakëve), një karvan tregtarësh arab, në të cilin ishte edhe vetë Ebu Sufjani, kishin ardhur për të bërë tregti në ato vende. Këtë hadith na e përcjell ibn Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të, nga vetë Ebu Sufjani i cili rrëfen për dialogun e tij me Herakliun, takimi me të kishte ndodhur në kohën kur Ebu Sufjani ende nuk kishte pranuar fenë, ai tregon e thotë: “Herakliu kishte dërguar disa lajmëtarë tek karavani i Kurejshitëve, të cilët ishin tregtar, kishin udhëtuar deri në Sham, në kohën kur i dërguari i Allahut kishte lidhë marrëveshje me Ebu Sufjanin dhe Kurejshitët (Marrëveshja e Hudejbijes). Lajmëtari u tha atyre se ata janë të ftuar që të bisedojnë me perandorin në ndejën e tij, ku përreth tij qëndronin oborrtarët e tij më të fuqishëm, të afërmit e perandorit, më pas ftoi një përkthyes, të cili i tha…

Herakliu: “Cili prej jush është më afërsi familjare me këtë njeri që pretendon se është profet?”

Ebu Sufjani u përgjigj: “Unë jam.”

Herakliu i tha:”Afrohu më afër.” E shokët e tij i urdhëroi të qëndrojnë pas tij. Më pas i tha përkthyesit të tij: “Thuaj këtyre shokëve të tij që unë do të pyes këtë (Ebu Sufjanin) për këtë njeri që pretendon se ai është një profet dhe, në qoftë se ai gënjej ju tregoni se është duke gënjyer.”

Ebu Sufjani tha: Betohem në Allahun po të mos ishte turpi se do tregonin për gënjeshtrat e mia, do gënjeja.” Më pas tha: “Gjëja e parë për çfarë më pyeti ishte: Me çfarë prejardhje është ai tek ju?

Unë iu përgjigja: “Familja e tij është një e nderuar, me një emër të mirë”.

Më pyeti: “Mos vallë ndonjë prej jush e ka thënë të njëjtën gjë si ai më herët?”

Unë u përgjigja: “Jo.”

Më pyeti: “A ka pasur ndonjë prej paraardhësve të tij mbret?

Unë u përgjigja: “Jo.”

Më pyeti: “Kush beson në të dhe ka ndjekur këtë njeri, të fuqishmit apo të dobëtit?”

“Të dobëtit”, iu përgjigja.

Më pyeti: “A janë pasuesit e tij në rritje në numër apo në rënie?”

“Po në rritje”, iu përgjigja.

Më pyeti:”A ka ndonjë prej tyre të lë besimin e tij nga zemërimi mbi fenë pasi që ta kishte pranuar?”

“Jo,” iu përgjigja.

Më pyeti: “A ka ndokush që ndonjëherë e ka akuzuar atë se gënjen?”

“Jo”, i thash unë.

Më pyeti: “A është mashtrues?”

“Jo,” iu përgjigja e i thash, “Ne aktualisht jemi në një armëpushim, por ne nuk e dimë se çfarë ai do të bëjë me të.” Ebu Sufjani thotë: “Nuk kisha mundësi të fus ndonjë fjalë tjetër pos kësaj fjale për të dërguarin e Allahut.”

Më pyeti: “A keni luftuar me atë?”

“Po,” iu përgjigja.

Më pyeti: “Si shkonin betejat?”

“Lufta mes nesh ishte herë me fitore në anën tonë e herë në anën e tyre, është një rivalitet, ai herë korrë fitore e herë ne korrim.”

Më pyeti: “Për çfarë ju udhëzon që të veproni?”

“Ai na thotë që ne duhet të adhurojmë vetëm Allahun, dhe të braktisim idhujt e paraardhësve tanë që kanë adhuruar gjithmonë, dhe ai na urdhëron që të falemi, të japim lëmoshë, të jemi të ndershëm e të mbajmë lidhjet farefisnore.” I thash unë.

Perandori i tha përkthyesit të tij që t’ia përcjell fjalët Ebu Sufjanit e i tha:

“Unë ju pyeta për familjen e tij dhe ju më thoni se ai është nga një familje e mirë, kështu gjithmonë është me profetët, ata janë të zgjedhur nga radhët e familjeve të mira dhe të nderuar të popullit të tyre.”

“Unë të pyeta nëse dikush tjetër më herët kishte pohuar atë që ai pretendonte dhe ju thatë: Jo. Unë i thashë vetes se nëse dikush tjetër e kishte deklaruar atë që ai kishte, atëherë ai ishte vetëm një imitues.”

“Unë të pyeta nëse ndonjë prej të parëve të tij ishte një mbret, dhe ju u përgjigjët: Jo nuk ka. I thashë vetes se nëse njëri prej paraardhësve të tij ishte një mbret, atëherë ai është thjesht një njeri që është duke u përpjekur për të rifituar fronin e atit të tij.”

“Unë ju pyeta nëse dikush e kishte akuzuar atë për gënjeshtër para se ai të pretendonte se ishte profet, dhe ju u përgjigjët: Jo. Unë e di se një person i cili nuk e le gënjeshtrën me njerëzit ai me siguri nuk do të le gënjeshtrën edhe për Perëndinë.”

“Unë ju pyeta të nëse janë të dobëtit ose të fuqishmit ata të cilët ndjekin atë dhe më thatë: Të dobëtit. Të dobëtit gjithmonë janë ata që së pari ndjekin profetët.”

“Unë të pyeta nëse pasuesit e tij të rriten në numër apo bien, dhe ju u përgjigjt se ata rriten. Kështu është gjithmonë besimi, kur është i plotë.”

“Unë ju pyeta nëse dikush le besimin e tij nga zemërimi që ka për të dhe ju u përgjigjët: Jo. Kështu me besimin ku hy e përzihet në një zemër.”

“Unë të pyeta nëse ai ishte një tradhtar dhe ti u përgjigje: Jo. Kështu është me profetët, ata kurrë nuk tradhëtojnë.

“Unë ju pyeta atë që ai ju udhëzon që të veproni, dhe më thatë se ai ju udhëzon që të mos adhuroni askënd tjetër vetëm se Allahun dhe të braktisni adhurimin e idhujve, dhe se ai ju urdhëron që të faleni dhe të jepni lëmoshë, të jeni të ndershëm e të mbani lidhjet farefisnore. “

“Në qoftë se ajo që ju thoni është e vërtetë, ai së shpejti do mbizotroj vendin ku qëndrojnë dy këmbët e mija tani, ai është një profet, e dija se ai do të ishte i dërguar nga Perëndia së shpejti, por unë nuk mendoja se ai do të ishte nga mesi juaj. Në qoftë se unë e dija se mund të arrijë atë tani, atëherë unë do kërkoja që ta takoj, dhe po të isha në praninë e tij, atëherë unë me kënaqësi do të laja këmbët e tija.”

Ebu Sufjani vazhdon e thotë: Pastaj perandoi kërkoi letrën e të dërguarit të Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, që e kishte sjellur Dihjeh el Kelbij, ia dha Heraklit. Ndërsa Herakliu lexoi mesazhin me zë të lartë ku në të thuhej:

“Në emër të Allahut Gjithmëshirshmit, Mëshirplotit. Nga Muhamedi i biri i Abdullahut, i dërguari i Allahut, drejtuar Herakliut, të madhit të romakëve. Paqja qoftë për atë që ndjek udhëizimin. Më pas: Unë të ftoj me ftesën islame: Bëhu musliman do shpëtosh, prano fenë islame, Allahu do të jepë shpërblimin dyfish, e poqëse refuzon ty të takon mëkati i popullit tënd. O ithtarë të Shkrimeve të Shenjta! Le të bashkohemi në një fjalë të përbashkët; të adhurojmë Allahun dhe të mos i shoqërojmë askënd Atij në adhurim e asnjë prej nesh të mos njohë zot tjetër veç Allahut. E nëse ata kthejnë krahët, thuajuni: Dëshmoni se ne jemi muslimanë.”

Ebu Sufjani vazhdoi: “Kur perandori mbaroi, nisi një zhurmë e madhe në radhët e oborritarëve bizantin. Kështu që dolëm jashta. Kur dola jashtë bashkë me shokët e mi dhe mbetëm vetëm, u thashë atyre: “Vërtet, çështja e Ibni Ebi Kebshës (të Dërguarit) ka fituar forcë. Ky që i trembet atij është mbreti i popullit të verdhë (bizantinëve)”.

Ebu Sufjani tha: “Betohem në Allahun, që prej atëherë isha i bindur se feja e tij do të triumfonte derisa Allahu futi islamin në zemrën time.”

DOBI TË PËRFITUARA NGA KY TREGIM

1. Forca e besimit. Kur Imani të depërton në shpirt, e përzihet në të. Ajo shndërrohet në natyrshmëri e karakter të pandashëm, e që është një gradë e lartë e imanit.
2. Obligueshmëria e veprimit përmes një transmetuesi. Ky tregim është një argument që aludon në obligueshmërin e të vëpruarit me hadith të transmetuar nga një person i vetëm, kur hadithi është i sakt. Imam Neveviu, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Prej dobive të këtij hadithi është edhe obligueshmëria e vperimit me fjalët e një personi, përndryshe nuk do kishte dobi në dërgimin e Dihijes, kjo çështje është vërtetuar me konsensus.
3. Prej urtësive të Allahut është që shumica e pasuesve të pejgamebrëve të jenë shtresa e gjërë e njerëzve. Allahu kështu sprovoi njerëzit mes vete, ngase njerëzit me pozita të larta, me famë, e të ngritur thonë: Po të ishte fe e mirë ata të dobëtit nuk do na paraprinin në fe, siç e përmend Allahut për ta: “Dhe kështu Na i provojmë njërin me tjetrin, për të thënë: “A mos janë këta që Allahu ua dhuroi mirësinë? – A mos vallë Allahu nuk i njeh më mirë ata të cilët i janë mirënjohës.”

“Dhe, mohuesit thonë për besimtarët: “Sikur të ishte ndonjë e mirë (besimi në Kur’an), ata nuk do të na kishin tejkaluar në këtë”.”

“E, kur t’ju lexohen ajetet Tona të qarta, ata që nuk kanë besuar u thonë atyre që kanë besuar: “Cili grup është më i mirë për nga jeta dhe më i mirë për nga shoqëria?.”

Këto ajete kanë kuptimin, se ata kur panë se janë në pozita e mirëqenie më të mirë se sa të dobëtit prej muslimanëve, menduan se ata janë më primar ndaj çdo mirësie, dhe se pasuesit e të dërguarit, sal-Allahu alejhi ve selem, po të ishin të mirë nuk do u paraprinin në fe, e Allahu ua përgënjeshtron supozimet e tyre me fjalët: “E sa e sa brezni, Ne i kemi shkatërruar para tyre, që kanë qenë më të begatshëm dhe më të pashëm!.”

Disa prej dijetarëve kanë thënë: Prej urtësive të saj është se ata janë më afër natyrshmërisë (në të cilën i ka krijuar Allahu) dhe më larg çdo sundimi e famë, ata nuk janë të dhënë pas pozitave të cilat janë kalimtare e as famës që humbet, ata në fe gjejnë krenari e ngritje, të tillë ishin Bilali, Suhejbi, Amari, ibn Umi Mektum, e të tjerë, Allahu qoftë i kënaqëur me ta.

4. Virtytet e pejgamberëve. Allahu i Madhërishëm veçoi të dërguarit me moral të mirë, ata janë njerëzit më bujar, më të sjellshëm, bile Allahu nuk i zgjodhi që ata të bartin mësazhin hyjnor pos pasi që Allahu me dijen e Tij dinte për moralin e tyre të përkryer. Ibn Mesudi, Allahu qoftë i kënaqur me të, ka thënë: “Allahu shikoi në zemrat e njerëzve, e gjeti zemrën e Muhamedit, sal-Allahu alejhi ve selem, ndër zemrat më të mira, andaj e zgjodhi atë për Vete, dhe i shpalli atij mesazhin hyjnor…”.
5. I dërguari thërret për plotësimin e virtyteve të moralit, siç thotë i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem: “Jam dërguar që të plotësoj vlerat morale.”
6. Të dërguarit janë njerëz besnik. Ata janë që kumtojnë shpalljen e Allahut, nuk do ishte e logjikshme që Allahu të zgjedh gënjeshtarin që të kumton nga Ai, e të përcjell porositë e Tija. Edhe i dërguari Muhamedi, alejhi selam, veçohej e cilësohej me këtë virtyt, saqë këtë e dhëshmuan edhe armiqt e tij, siç qëndron në Sahihun e Buhariu në hadithin e ibn Abasit se i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, u tha Kurejshitëve: Poqëse unë ju lajmëroj se pas kësaj lugine qëndrojnë kalorës që dëshirojnë t’ju sulmojnë, a do më besonit. Thanë: Po, nuk kemi dëgjuar prej teje gjë tjetër pos të vërtetës.”

Përktheu: Shpend Zeneli

Burimi: albislam.com

TAKIMI I MUSAIT, ALEJHI SELAM, ME ALLAHUN E MADHËRISHËM

Musai, alejhi selam, ishte i përmalluar për një bisedë me Krijuesin, aze vexhel, e të e shikon Atë. Allahu i Lartësuar e kishte urdhëruar që të skajohet për katërdhjetë netë për bisedë të fshehtë me Të, si një përgatitje për t’ia dhuruar Tevratin, që të jetë udhëzim e dritë për popullin e tij.

Para se Muai të shkonte për katërdhjetë netë në takim mw Allahun, kërkoi nga vëllai i tij Haruni që ta zëvendëson, e të jetë mbikqyrës për atë që ata veprojnë e zotohen, për shkak imanit të dobët që kishin, epsheve e tekave që ata iu kishin qasur me të madhe.

Siq kuptohet Musai, alejhi selam, parashikonte një dëm nga populli i tij, ky parashikim edhe ishte i sakt, pasi që Musai u nda prej tyre, ata shfrytëzuan butësinë e Harunit, adhuruan viçin që pëlliste, që e kishte ndërtuar një person me emrin Samirij.

Kur Musai arriti në vendtakimin që ia kishte caktuar Allahu, Ai i foli pa ndërmjetësim të melaqeve, e më pas Musai kërkoi prej Allahut që ai ta sheh, e Ai i Madhëruari i tregoi se të shihet në dynja është e pamundur për secilin nga njerëzimi, Allahu i tha atij që të shikon drejt një mali, e që është një krijesë më e fortë se çdo njeri, poqëse mali qëndron në vend kur Zoti do i shfaqet atij, e nuk shkatërrohet nga shfaqja e Allahut, edhe Musai do mund ta shohte Zotin, e poqëse mali nuk qëndron i qetë, por dridhet e dërmohet në copa, të shikuarit në Allahu në këtë botë është e pamundur edhe pë të.

E kur Zoti iu shfaq malit në formën që i takon Madhërisë së Allahut, mali nuk mund të qëndronte qetë para Madhërisë së Tij, por u dridh e u bë copë copë, kur Musai pa këtë kuptoi se nuk ka mundësi që ta sheh, u rrëzua nga trishtimi që e pa e u alivanos, sikur ta kishte goditur vetëtima. Pasi që u zgjua Musai, e u kthye në gjendjen e tij të mëhershme, iu drejtua Zotit me fjalët: Unë nuk i përshkruaj Madhërisë Tënde askënd prej krijesave, dhe unë jam i penduar që të kërkoj diç jashta mundësive të mia, unë jam i bindur plotësisht në Madhërinë e Fuqinë Tënde, nuk ka mundësi asnjë prej krijesave që të sheh Ty në këtë botë.

Më pas Allahu i Madhëruar i tregoi Musait, alejhi selam, se e kishte zgjedhur mbi gjithë njerëzimin që ishin në kohën e tij, dhe i tregoi se nga gjithë kjo përzgjedhje ishte edhe ajo që i kishte zbritur Tevratin në të cilin kishte dritë dhe udhëzim, dhe se Ai i ka folur atij pa ndërmjetësues , i tregoi që të merr nderin e pejgamberisë, e ta falënderon Allahun për dhuntinë që i kishte dhuruar, prej dhuntive të panumërta e të shumta.

Allahu i Madhëruar i tregoi Musait, alejhi selam, se tevrati ngërthen gjitha ato dispozita që kanë nevojë për to popujt që u është dërguar ky libër, që prej hallallit e haramit, të mirat e të këqijat, që të jetë një këshillë për ta, si dhe kërkoi prej tij që të vepron me gjithë atë që gjendet në të me vullnet e vendosmëri, për arsye se ishte dërguar tek një popull të cilët një kohë të gjatë kishin qëndruar pa mesazh hyjnor, zemrat u ishin ngurtësuar, vendosmëria u ishte dobësuar, që të gjithë kishin devijuar, e poqëse i autorizuari për udhëzimin e tyre nuk është i pajisur me fuqi, durim e bindje, do të jetë i paaftë që t’i edukon ata, e do dështonte në zbatimin e urdhrit të Allahut. Allahu përfundoi udhëzimet e Tija për Musain, aejhi selam, me kërcënim ndaj atyre që kundërshtojnë urdhrin e tij, e refuzojnë udhëzimin e tij, fundi i tyredo jet i dhembshëm, dita e llogaris së tyre do jetë e vështirë.

TREGIMI I MUSAIT ME LOPËN E BENI ISRAILËVE

Tek beni israilët ishte një njeri i pasur, i cili kishte një djal të axhës, ishte nje njeri i varfër, e që ky i pasuri nuk kishte trashëgimtar të vetin, kur ai jetoi për gjatë kohë, ky (i varfëri) e vrau atë, që ta trashëgojë, e barti deri tek një fshat tjetër, e hodhi aty, më pas filloi që të kërkon hakmarrje për të. Erdhi së bashku me disa njerëz tek Musai, alejhi selam, duke akuzuar se ata e kishin mbytur, Musai i pyeti ata dhe ata mohuan një gjë të tillë. Kërkuan që Musai të lut Allahun, e të bëhet e qartë vrasësi i vërtetë. Musai iu drejtua Allahut me lutje, dhe Allahu i shpalli atij që të kërkon prej njerëzve të therin një lopë. Allahu i kishte urdhëruar të therin lopën e jo ndonjë kafshë tjetër, për arsye se ajo është i të njejtit lloj  që ata kishin adhuruar, viçin.

Përgjigjja e popullit ndj kësaj kërkese ishte: A po tallesh me ne, e po bën shaka? Musai iu përgjigj: Unë nuk po bëj shaka e as që tallem me ju, nuk jam unë i tillë, e as që është moral i imi! Pasi që populli pa se ai është serioz në atë që thotë, kërkuan prej tij që t’u tregon se çfarë lope duhej të thernin, e Musai u tregoi atyre që ajo të jetë në moshë mesatare, as e vogël e as shumë e moshuar, përkundër kësaj ata refuzuan urdhrin e tij duke zvariturt kërkesën e duke e zgjatur me pyetje, filluan ta pyesin atë për ngjyrën pasi që kuptuan moshën, e Musai iu përgjigj duke u thënë: Allahu ju urdhëron ta therni një lopë me ngjyrë të verdhë, shumë të verdhë, e cila në formën e pamjen e bukur i habit njerëzit.

Edhe më pas këto përshktrime të cilat e pyetën Musain, nuk u mjaftonin atyre që ta gjenin të vërtetën, vazhduan të pyesin për gjëra që nuk u nevojiten, e kërkuan prej Musait që ai ta pyet Allahun, e t’u shtojë më tepër qartësi për lopën të cilën duhej ta thernin, e Musai iu përgjigj se prej cilësive të saja është të jetë prej atyre kafshëve që kullosin nëpër tokë, e të mos jetë e lodhur nga lavra, e as nga ujitja e tokës; pa të metë dhe pa kurrfarë shenjë në të. Pasi që u bindën se të gjitha përshkrimet e veçoritë u plotësuan, pohuan se tani është e qartë për ta, e sollën atë lopë dhe e therën. Musai, alejhi selam, i urdhëroi që me një copë mishi prej lopës ta prekin të vrarin, të cilit – me lejen e Allahut- i kthehet jeta dhe tregon për vrasësin e tij.

Përkundër madhështisë së kësaj mrekullie e cila të rrënqeth ndjenjat, i dridh zemrat, rit imanin,  nuk pat ndikim në zemrat e ngurta të beni israilëve.

MUSAI DHE HIDRI

Kurani Famëlartë na rrëfen për Musain, alejhi selam, dhe Hidrin. Në një hadith është përmendur se Musai alejhi selam, ishte ngritur një ditë për t’iu drejtuar beni israilëve me fjalë, e ata e pyetën: Kush është njeriu më i ditur? Tha: Unë! E Allahu e qortoi atë, pasi që nuk i kishte dhënë gjithë diturinë atij e i tha, se është një rob mes dy detrave, që është më i ditur se ti. E Musai tha: O Zot! Kush është ai që unë ta ndjek. Allahu i tha që të merr Musai një peshk, e në atë vend ku do e humbasin peshkun, ai do jetë aty. Kështu që Musai, alejhi selam, së bashku me djaloshin Jusha ibn Nun, u nisën rrugës, derisa arritën afër një shkëmbi, e që të dy vendosën kokat pranë shkëmbi, Musai, alejhi selam u shtri, saqë peshku ra në et. E të dy më pas u ngritën dhe ecën në pjesën e mbetur të ditës. Të nesërmen Musain e kishte kapluar plogështia e uria, e kërkoi nga shoqëruesi që t’i sjell ushqimin, e ai i tregoi se peshkun e kishte harruar tek shkëmbi, kështu që të dytë u kthyen derisa përfunduan tek shkëmbi, kur ja aty ishte një njeriu i veshur me rroba, Musai e përshëndeti atë me selam, e ai ia ktheu. Musai i tha: Unë jam Musai! Ai tha: Ti je Musai i beni israilëve? Tha: Po! Kam ardhur që të më mësosh nga dija e Allahut që ta ka dhuruar. Hidri tha: O Musa! Unë jam i dijshëm për aq sa më ka mësuar Allahu, atë që nuk e di ti, edhe ti je në dije nga ajo që të ka mësuar Allahu që unë nuk e di. Musai i tha: A mund që të të shoqëroj e të mësosh nga ajo që të ka mësuar Allahu? Hidri iu përgjigj: Ti nuk ke mundësi që të më shoqërosh e të marrësh dije nga unë. E Musai i tregoi se është i aftë që të merr nga ai dije, të jetë i durueshëm në shoqërimin e dijetarëve.

Musai, alejhi selam, u nis së bashku me Hidrin duke ecur përreth bregdetit, kaluan prnë një anije, këta të dy kërkuan prej tyre që t’i bartin me anije, ata e njohën robin e mirë (Hidrin), dhe i bartën të dy pa pagesë, e pasi që hipën në anije, u ndal një harabel në një ska të anijes dhe futi sqepin e tij në det një apo dy herë, e Hidri i tha Musait: O Musa! Dija ime dhe ajo e jotja nuk është gjë tjetër krahasim me dijen e Allahut pos si halli i këtij harabeli që merr ujë me sqepin e tij nga deti. Më pas Hidri morri një sopatë, dhe largoi një dërrasë nga anija. Musai iu vërsul atij me fjalë: {farë po vepron? Ata të bartën ty pa asnjë pagesë, ndërsa ti me qëllim e zhbirove anijen, t’i fundosësh njerëzit, vërtetë është një gjë shumë e urryer. Hidri iu përgjigj: A nuk të tregova o Musa se nuk do kesh mundësi të më pasosh mua, e të marrësh dije nga unë. Musai kërkoi ndjesë prej tij, i tregoi se kishte harruar për premtimin që i kishte dhënë më herët para se të niseshin.

Kur ata të dy u kthyen nga deti, kaluan pranë një djaloshi i cili luante me dy fëmijë të vegjël, Hidri e kapi atë për koke dhe e goditi, saqë e mbyti atë, Musai kritikoi këtë vëepër të Hidrit dhe e kundërshtoi, i tha: Si po e mbyt një njeri, i cili nuk ka veprur asnjë të keqe? Hidri  iu përgjigj: Të ka treguar që në fillim se nuk ke mundësi të më pasosh e të marrësh dije nga unë. Në këtë rast përsëri Musai kërkoi ndjesë, dhe i premtoi se nuk do e kundërshton përsëri.

Më pas Musai së bashku me Hidrin vazhduan rrugëtimin e tyre, e kaluan pranë një fshati, kur që të dy i kishte nxënë uria, kërkuan nga banorët e fshatit që t’i gostisin, ndërsa ata refuzuan që t’ju japin ushqim atyre, në atë kohë Hidri pa një murë të anuar, gati se po binte për tokë, kështu që morri ta drejtonte e ta rregullonte, që të mos rrëzohej, e Hidri nuk morri nga banorët e fshatit asnjë pagesë për punën e kryer. Musai u habit nga kjo ndodhi, si ka mundësi Hidri ta kryen këtë punë, ndërsa banorët e fshatit nuk u kishin dhënë asgjë që ta laronin urinë? E iu drejtua atij me fjalët: Erdhëm tek një popull që nuk na dhanë ushqim, e as që na gostisën, ti morre dhe e ngrite murin, si mundet? A nuk kishte qenë e drejtë që të kërkosh pagesë prej tyre, apo së paku të kërkosh prej tyre ushqim që punën që e ke kryer? Hidri iu përgjigj: Ka ardhur koha tani që të ndahemi pas gjithë asaj që ndodhi, këto ndodhi kanë vërtetuar se nuk je i aftë të më pasosh e të shoqërohesh me mua, përkundër kësaj unë do të tregoj ty realitetin e gjërave që kam vepruar.

Më pas Hidri i tregoi Musait urtësitë, e arsyet për gjitha ato veprimet, i tregoi se në lidhje me anijen ishte një mbret i disa njerëve të varfur, të cilët mbijetonin duke punuar me atë anije, ndërsa ishte zakon i disa piratave të cilët i rrëmbenin anijet më të mira, të cilat nuk kishin asnjë të metë, ndërsa ato anije të cilat kishin të meta nuk i merrnin, për atë ai qëllimisht e zhbiroi dhe e bëri me të metë, në mënyrë që t’i ndalon piratët nga konfiskimi i anijes.

Ndërsa sa i takon djaloshit i cili prindërit i kishte besimtarë, ndërsa djaloshi ishte jobesimtar, e Hidri kishte frikë për prindërit e tij, e mbyti në mënyrë që të mos sprovohen prindërit, e t’i kthen ata nga besimi në Allahun, ngase dashuria prindërore ndonjëherë mund që t’i tërhjek në ato gjëra me përfundim jo të lavdëruar, e mund që ta shtyen besimtarin që të braktis imanin.

Ndërsa murri i cili gati do rrëzohej, ndër to kishte një thesat të dy fëmijëve, e që po të binte muri para se dy fëmijët të arrinin pjekurinë, thesarin do ia rrëmbenin, për arsye se nuk do kishin mundësi  të mbronin të drejtën e tyre, e qëllimi i ngritjes së atij muri ishte të përmbahen të drejtat e dy fëmijëve jetima, në shenjë nderimi për prindin e tyre bamirës.

Burimi: albislam.com / Islamweb.com

Përktheu: Shpend Zeneli