- Një burrë i jep gruas së tij një qese të mbyllur e i thotë asaj: Merre këtë qese, e ke për detyrë të derdhësh atë që ka brenda para se të arrijë akshami, me kusht që mos ta hapësh qesen, as ta presish e as ta copëtoshë, përndryshe do jesh e shkurorëzuar. Kur erdhi mbrëmja ia dha qesen e zbrazur pa mos vepruar asnjë prej gjërave që ai ia kishte parandaluar, dhe kështu shpëtoi nga kushti i shkurorëzimit. Si?
PËRGJIGJJA: Kjo qese ka qenë prej pëlhure, që ishte e mbushur brenda me sheqer, kështu që e futi në ujë derisa sheqeri u tret, përmes vrimave të vogla të pëlhurës.
- Një person kishte shumë pasuri, prej llojit që duhet të jep zeqat, megjithatë dhjetë vite të tëra nuk dha asnjë dinarë, dhe në këtë periudhë nuk e kishte për obligim të jep.Si?
PËRGJIGJJA: Ky person i dha ato para një personi tjetër që ai t’ia ruan, dhe ai udhëton me pasurinë që ia kishtë dhënë, dhe u zhduk për dhjetë vite, personi që i takonin paratë e kërkon por nuk e gjen, e në këtë rast nuk e ka për obligim të jep zeqatin për këtë pasuri. Ngase prej kushteve të zeqatit është posedimi i plotë i pasurisë dhe mundësia për të menaxhuar me to si ai dëshiron.
- Çfarë thua për një person, musliman, i rritur dhe i shëndoshë, vdes, kështu që nuk i lahet xhenazja e as që i falet namazi?
PËRGJIGJJA: Ky person vdes si dëshmorë.
- Çfarë thua për në person, musliman, i shëndoshë, i rritur, i dhurohet një mish i cofëtinës që ta hajë, dhe i lejohet që të ushqehet me të edhe pse nuk është i urritr, e as në gjendje rrezikur për jetë?
PËRGJIGJJA: Këtij i është dhënë mish peshku, e i dërguari, sal-Allahu alejhi ve selem, ka thënë: “Uji (i detit) është i pastër, cofëtinat e detit janë hallall”.
Autor: Muhamed ibn Abdurrahman el Arifi
Pjesa e nëntëmbëdhjetë
albislam.com