Click here to start submiting your content!

Arhiva MujoreJuly 2016

0 3748

Umu Selemeh, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, bashkëshortja e profetit, tregon për një puç që gati se nuk ndodhi në kohën e Nexhashiut.

“U ngrit njëri nga abisinasit kundër tij dhe pretendonte pushtetin. Ajo thotë: pasha Allahun, nuk ke mundur të na shohësh më të mërzitur se sa atë ditë që frikoheshim të mos humbë ai (Nexhashiu) e të vijë një sundues tjetër i cili s’do na jepte të drejta ashtu siç na dha i pari. E lutëm Allahun që ta ndihmojë Nexhashiun i cili ishte nisur për t’u ballafaquar me kundërshtarin. Shokët e profetit pyetën njëri tjetrin: kush shkon të përcjellë situatën dhe të sheh se cili po fiton? Zubejri, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili ishte më i riu, tha: unë do të shkoj. Ia dhanë një mjet për të kaluar Nilin. Ai notoi derisa doli në anën tjetër të lumit, atje ku ishin tubuar dy palët. E përcolli ngjarjen. Nexhashiu mposhti kundërshtarin, e likuidoi atë dhe doli ngadhnjimtar. Zubejri erdhi te ne duke valuar ridanë e tij e dukë bërtitur: myzhde,  Allahu e bëri Nexhashiun fitimtarë! Pasha Allahun, nuk jemi gëzuar me diçka si me fitoren e Nexhashiut.” (Sahih Sireh Nebevije, fq.

177, Muhamed Nasirudin Albani)

Edhe ne jemi gëzuar shumë me fitoren e Erdoganit musliman kundër komplotistëve: zjarrëputistë, qafirë e laikë. Jemi gëzuar me kthimin e ligjitimes, dështimin e puçit dhe mbrojtjen e gjaqeve.

Lexo, musliman i mënçur, fjalën e Allahut:

( 1 )   Elif, Lám, Mîm.

( 2 )   U mundën Bizantinët,

( 3 )   në afërsi të tokës (arabe), por ata pas thyerjes së tyre, me siguri do të fitojnë

( 4 )   brenda shtatë – nëntë (disa) vjetëve; me të vërtetë, vendimi i Perëndisë, është para

(humbjes) dhe pas (fitorjes). Dhe, atë ditë, do të gëzohen besimtarët” (Rum: 1­4)

Ajetet tregojnë se është e lejuar të gëzohen muslimanët me fitoren e një mosbesimtari kundër një mosbesimtari tjetër, për interesin e Islamit. Sikur të ndodhte ndonjë luftë mes një shteti me armiqësi të madhe ndaj Islamit dhe një shteti tjetër mosbesimtar, nuk ka dyshim se çdo i mençur do gëzohej me fitoren e atij shteti armiqësia e të cilit është më e lehtë dhe ky gëzim nuk

nënkupton miqësinë ndaj tyre, as dëshirën që ata të dominojnë në tokë. Ka dallim mes gëzimit dhe shkeljes së identitetit dhe ndryshimit të parimeve.

Për sa i përket Erdoganit, ai është një burrë musliman i cili mbron Islamin, e përhap atë, strehon miliona muslimanë, zhbllokon miliona të tjerë dhe në fakt është fytyra që mbron Islamin. Nëse ai ka ndonjë mangësi në diçka prej fesë, menhexhit (metodologjisë) kjo nuk ​d.m.th​. të braktisim

lutjet për të dhe gëzimin me fitoret e tij.

Ky është një moment të cilin duhet ta kuptojnë disa injorantë të cilët u janë nënshtruar emocioneve të tyre ndërsa mendjet i kanë bllokuar dhe nuk shohin më larg se vendi i këmbëve të tyre.

O Allah, ndihmoje Erdoganin dhe forcoje në iman, ruaji besimtarët nga sherri i armiqve Tu dhe të tyre dhe nga sherri i injrantëve dhe pasuesve të tyre të verbër.

Nga arabishtja: Agim Bekiri

Burimi: albislam.com

0 1945

MËSIME DHE POROSI ISLAME ( 51 )

Shkaqet e faljes së mëkateve, janë;

1. Devotshmëria.
2. Salavatet mbi pejgamberin, alejhi selam.
3. Veprat e mira.
4. Falja e pesë kohëve të namazit.
5. Plotësimi i abdesit.
6. Shkuarja në xhami për faljen e namazit me xhemat.
7. Xhumaja deri në Xhumanë tjetër.
8. Agjërimi i ramazanit.
9. Namazi i teravive.
10. Agjërimi i ditës së Arafatit.
11. Agjërimi i ditës së ashurës.
12. Kryerja e Haxhit.
13. Kryerja e Umres.
14. Përshtatja e xhematit me Aminin e imamit dhe melaikëve.
15. Leximi i sures el Mulk.
16. Të thënurit; La ilahe ilAllahu Vahdehu La sherike leh.
17. Të thënurit; SubhanAllahi ve bihamdihi.
18. Të thënurit; SubhanAllah, Velhamdulilah, Vela ilahe ilAllah, vAllahu Ekber.
19. Të thënurit; La ilahe ilAllah.
20. Respektimi i prindërve.
21. Humbja e shikimit (të verbuarit).
22. Rënia Shehid në rrugën e Allahut.
23. Falja e namazit të xhenazes.
24. Sprovat dhe fatëkeqsitë.
25. Prezentimi në tubimet e dhikrit.
26. Kërkim falja (istigfari).
27. Përshëndetja për dore me vëllezërit muslimanë.
28. Dhënia e sadakasë (lëmoshës).
29. Lirimi i robit.
30. Kujt i vdesë një fëmijë dhe ai tregohet durimtarë.
31. Lutja dhe kërkim falja e melaikëve për besimtarët.
32. Lutja dhe kërkim falja e pejgamberëve për besimtarët.
33. Lutja e muslimanit për vllain e tij musliman.
34. Largimi i pengesave nga rruga.

Dr. Abdullah Muhamed el Umejr.

Nga arabishtja: Suad Shabani

Burimi: albislam.com

0 3119

A është e vërtetë se fjalët e Allahut: “dhe vajza të reja, të njëjtës moshë” përshkruajnë gjitë e Hurive (grave të xhenetit)?

Pyetja: Kam një pyetje e cila më bezdis që një kohë, dhe më huton botëkuptimin tim rreth islamit, dhe më le gjurmë tek unë, ka të bëjë me suren Nebe ajeti 31-33. Ku Allahu thotë: “E, me të vërtetë, për ata që i kanë druajtur Allahut, u janë përgatitur vende kënaqësie, kopshte dhe vreshta, dhe vajza të reja, të njëjtës moshë.”

Çfarë kuptimi ka ky ajet saktësisht?

A ka kuptimin se njerëzit në parajsë do të kenë gra me gjokse të mëdha?

Përgjigjja: Falënderimi i qoftë Allahut.

Për t’iu përgjigjur pyetjes tuaj, themi se; çdo kritikë ndaj çdo teksti, qoftë nëse është tekst i shenjtë apo një vepër e letërare e njeriut, duhet t’i kushtojmë vëmendje  mjedisit në të cilin fillimisht shfaqet teksti, në aspektin e kohës, vendit , njerëzve dhe rrethanave. Kur kritiku do të zhvillojë një kuptim të caktuar të një shprehje të veçantë, ai gjithashtu duhet të shqyrtojë nga afër rrënjët e asaj fraze në gjuhën në të cilën ajo fillimisht shfaqet, mënyrat e ndryshme në të cilat përdoret, kuptimi dhe konteksti i përgjithshëm që është përdorur kjo frazë.

Studiuesi i drejtë është ai i cili gjithmonë supozon se përkthimi nuk është i aftë të sjell kuptimet e qëllimta ashtu siç janë, dhe se përkthimi nuk mund të jetë në gjendje të përzgjedh fjalën e drejtë që përcjell të gjitha nuancat e kuptimit të kryer në fjalët origjinale, duke pasë parasysh mjedisin në të cilin janë përdorur ato fjalë. Nëse ai nuk do veprojë në këtë mënyrë, ai nuk do të jetë në gjendje të arrijë në kuptimin e duhur dhe përfundimin e saktë.

Bazuar në këtë, ne po ju themi se përkthimi i fjalëpërfjalshëm i fjalës “kava’ib”, është shumësi i fjalës “ka’ib”, e cila i referohet një femre me gjoksin e zhvilluar, siç thuhet në (Maxhmal Lugah, 1/787”)

Ibn Faris, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Ka’b” vjen nga një rrënjë e shëndoshë që është tregues i një zhvillimi dhe ngritje të diçkaje. Nga e njëjta rrënjë vjen fjala “Kab”, e cila i referohet kyçit të këmbës, e cila është kocka në dy anët e këmbës në pjesën më të ulët ku ajo plotëson këmbën; dhe fjala Qabe (Kabeh) e cila i referohet Shtëpisë së Allahut të Lartësuar; ajo është quajtur kështu për shkak të madhështisë dhe formës së saj. Një grua është përshkruar si “Keabeh” kur gjinjtë e saj fillojnë të zhvillohen.” (Nga “Mekajis Lugah, 5/186”. Shih gjithashtu “Kamus el Muhit, f. 131”; “Lisan al Arab, 1/719”.)

Ky është kuptimi i fjalës në kuptimin etimologjik.

Është shumë e metë që njeriu të përkufizohet në kuptimin e fjalëpërfjalshëm të një fjalori e të interpretohet në gjuhë tjera si e tillë; por është e domodoshme t’i kushtohet vëmendje kontekstit në të cilën vetë folësit e asaj gjuhe përdorin një fjalë. A nuk e sheh se arabët përdorin fjalën “Haid” (menstruacione) në mënyra tjera nga vetë kuptimi i tij i fjalëpërfjalshëm? Ata e përdorin këtë fjalë për  një grua të rritur e cili ka arritur moshën kur ajo fillon ciklin mujor; ata nuk nënkuptojnë me këtë fillimin e periudhës së saj mujore në atë moment. Për shembull, siç është vërtetuar nga Aishja, Allahu qoftë i kënaqur me të, se Pejgamberi, paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Allahu nuk e pranon namazin e çdo (Haide) grua të moshëritur pa mbulesë në kokë.”Transmeton Ebu Davudi, 641.

Ajo që është e njohur edhe në mësimet islame për një grua është e pavlefshme të falet në kohën e menstruacioneve; bile një gjë e tillë është e ndaluar për të ta bëjë këtë, sipas konsensusit të dijetarëve, deri në momentin kur periudha e saj të përfundon e të pastrohet.

Ai që e shpjegon këtë fjalë sipas kuptimit të saj letrar apo në fjalor do të has këtë kontradiktë dhe gabim. Por ai që e shpjegon atë siç ajo është përdorur nga arabët, që nënkupton një grua të rritur e cili ka arritur moshën kur ajo fillon ciklin mujor, edhe në qoftë se ajo nuk është në të vërtetë me menstruacione në këtë moment, do të kuptojë hadithin siç duhet dhe do të kuptojë mënyrën në të cilën arabët e përdorin fjalën.

Ne mund të themi diçka të ngjashme në lidhje me përshkrimin e një grua si “ka’ib” në gjuhën arabe; nuk është menduar si një përshkrim erotik, fizik të një pjese prej pjesëve të trupit të gruas, por është menduar të jetë si një përshkrim i një vajze me shfaqjen e shenjave të feminitetit të saj, si një tregues i moshës së saj të re, kështu që njerëzit do të jenë të tërhequr për të. Në këtë moshë shenjat e feminitetit fillojnë të shfaqen tek një vajzë, por me këtë fjalë nuk është për qëllim të përshkruhet madhësia e gjinjve apo të vihet në dukje forma e tyre ose të përshkruhen; por  qëllimi më tepër është që të nxjerrë në pah moshën e gruas.

Ibnul-Xheuzi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: Gruaja është një “ka’ib” e rritur kur gjinjtë e saj të fillojnë të shfaqen.” (Ahbaru Nisa, p. 228.)

Në (Sherh Ma’ani Shi’r el-Mutenabi) nga Ibn Iflili 1, 2/270, thuhet: “Një djalë i ri është quajtur “shab” dhe një grua e re është quajtur “ka’ib”.”

Imam Zuxhaxhi  -i cili është një nga dijetarët më të njohur të gjuhës arabe – thotë: “Fraza “kava’ibe etrabe” do të thotë se ata janë të gjithë të së njëjtës moshë, që është kulmi i rinisë dhe bukurisë.” (Nga Ma’ani al-Kur’an ve I’rabihi, 4/338)

Shikoni se si dijetarët, Allahu i mëshiroftë, shpjegojnë këtë përshkrim të “ka’ib”, duke treguar se është për qëllim për një nga etapat në jetën e një vajze; e nuk është menduar si një përshkrim intim i trupit të saj, edhe pse kjo mund të jetë kuptimi në etimologji.

Saktësisht e njëjtë me mënyrën në të cilën arabët përdorin nocionin “Ha’id” për të treguar arritjen e moshës së pjekurisë fizike; e nuk kanë për qëllim atë se gruaja është në të vërtetë me menstruacione.

Ka dëshmi të tjera të qarta në faktin se arabët e përdorin fjalë të tilla në poezitë dhe prozat, në kontekstin që e përshkruajnë dëlirësinë dhe ndershmërinë e gruas, e jo në kontekstin e një përshkrimi intim që synon provokimin epshor e kënaqësi.

Prandaj El-Mavardi, Allahu e mëshiroftë, në komentimin e tij mbi “kava’ib” në këtë ajet ka thënë: Të virgjëra. Kjo është deklaruar edhe nga Dahaku. (Nga Nuket vel ujun”, 6/188).

Thënien e Dahakut e transmeton Ibn Mundhir në (Durr al-Manthur, 8/398).

Nëse meditoni Kuranin e Shenjtë, do gjeni gjithmonë përdorim të fjalëve që arrijnë qëllime të caktuara, të tilla si ajeti në të cilin Allahu e përshkruan marrëdhënien martesore si: “Juve u lejohet që gjatë netëve të agjërimit t’i afroheni bashkëshorteve tuaja. Ato janë petku i juaj, e ju jeni petku i tyne.” Bekare, 187.

Shembuj të tjerë:

“dhe njëri prej argumenteve të Tij, është që prej jush janë krijuar femrat, që të vendoseni (qetësoheni) pranë tyre.” Rum, 21.

“ose keni prekur gratë (ju keni afruar grave).” Nisa, 43.

Nëse këto fraza do të përkthehen fjalë për fjalë, kuptimi ndryshohet, sepse përkthimi i fjalëpërfjalshëm i fjalëve të “libas” (veshje), “seken” (banim) dhe “Lams” (kontakt) nuk jep kuptimin e saj të duhur. Mirëpo, konteksti i vargjeve tregon se ajo që nënkuptohet këtu është një metonomi, apo alegori mbi realitetin e jetesës bashkëshortore, por nga pikëpamja shpirtërore. Por në qoftë se të gjitha këto fjalë përkthehen në gjuhën tjera në kuptimin e marrëdhënieve seksuale, të cilat mund të çojnë në të menduarit se Kur’ani flet shumë për intimitete trupore dhe se Kurani përdor fjalë në mënyrë direkte, e që realiteti është e kundërta e kësaj.

Pas disa studimeve të një numër të përkthimeve të kuptimeve të Kur’anit të Shenjtë në gjuhën angleze bëhet e qartë se përkthyesit ndryshojnë në mënyrat në të cilat ata kanë interpretuar kuptimin e këtij ajeti, “وَكَوَاعِبَ أتْراباً”; ata ndahen në dy kategori.

Grupi i parë i cili i dha kuptimin e drejtpërdrejtë të fjalës, pa i kushtuar vëmendje përdorimit të kësaj fjale në kontekstin e moshës. Pra, ky përkthim ka shkaktuar konfuzion tek pyetësi.

Grupi i dytë i ka kushtuar vëmendje asaj që kemi përmendur më lart dhe kanë përkthyer kuptimin e fjalës “kava’ib” sipas kontekstit në përputhje me kuptimin e synuar, dhe jo kuptimin i fjalëpërfjalshëm e të paqëllimshëm.

(Në këtë rastë vlen të përmendet se përkthimi me komentim në gjuhën shqipe i H. Sherif Ahmetit dhe Prof. Hasan Nahi, është përkthim i përshtatshëm dhe i sakt;

Sureja Nebe, ajeti numër 33, tek Hasan Nahi është përkthyer: “dhe vajza të reja, të njëjtës moshë.”

Dhe tek Sherif Ahmeti: “Edhe vasha të një moshe.”)

Burimi: albislam.com / Islamqa.info

Përktheu: Shpend Zeneli

0 1688

MËSIME DHE POROSI ISLAME ( 50 )

Shkaqet e shtimit të imanit;
1. Kërkimi i diturisë, Allahu i madhëruar, thotë: “Me të vërtetë, Allahut i frikësohem vetëm të dijshmit prej robërve të Tij.” (Fatir; 28 ).

2. Leximi i Kur’anit duke i medituar dhe kuptuar porositë e tij. Allahu i madhëruar, thotë: “Me të vërtetë, ky Kur’an udhëzon kah ajo që është më e drejtë dhe i sihariqon besimtarët që punojnë vepra të mira, se ata, me të vërtetë, do të kenë shpërblim të madh.” (Isra; 9 ).

3. Njohja e emrave të bukur të Allahut dhe cilësive të Tij të larta, si dhe adhurimi i Allahut përmes asaj njohje.
4. Meditimi rreth jetës së pejgamberit, salAllahu alejhi ue selem.
5. Meditimi rreth jetës së selefus salih (të parëve tanë të ndershëm).
6. Meditimi rreth mirësive të Fesë së Allahut.
7. Meditimi rreth krijimtarisë së Allahut, psh. rreth krijimit të maleve, qiejve, etj.
8. Shpeshtimi i adhurimeve të ndryshme vullnetare, siç janë; namazet vullnetare, lëmoshës, agjërimi vullnetarë, umreja, lutja, përmendja e Allahut, mbajtja e lidhjeve farefisnore, kërkim falja, etj.
9. Kujdesi ndaj adhurimeve të zemrës, siç janë; Frika, përulja, dashuria, shpresa, mbështetja (tevekuli), etj.
10. Bamirësia ndaj robërve të Allahut.
11. Thirrja në rugën e Allahut me urtësi dhe këshillim të mirë.
12. Urdhërimi në të mirë dhe ndalimi nga e keqja me aq mundësi që ke.
13. Shoqërimi me njerëz të dobishëm.
14. Largimi nga shoqëria e keqe.
15. Mosteprimi në të folur, në ushqim dhe në fjetje.
16. Ulja e shikimit nga harami.
17. Mosshpresimi në atë që është në duart e njerëzve.
18. Thënia e të vertetës.
19. Të shikuarit në atë i cili është më i fortë në Fe.
20. Të shikuarit në atë i cili është më i dobët në çështjet e dunjas.

Muhamed Ibrahim el Hamed

Nga arabishtja: Suad Shabani

Burimi: albislam.com

0 2654

MËSIME DHE POROSI ISLAME ( 49 )

Disa nga gabimet e namazlive;
1. Nxitimi në ecje apo edhe vrapimi drejt shkuarjes në xhami.
2. Falja e namazit me rroba të tejdukshme dhe të ngushta.
3.Moskushtimi i vëmendjes dhe rëndësisë së drejtimit të safava para fillimit të faljes së namazit.
4 Bërja e nijetit me zë apo me shprehje .
5. Ngritja e zërit gjatë leximit të Kur’anit apo gjatë dhikreve të namazit.
7. Mbështetja në mur apo diçka tjetër gjatë faljes së namazit pa pasur nevojë.
8. Ngritja e shikimit lartë gjatë namazit apo shikimi majtas e djathtas.
9. Lëvizjet e shpeshta në namaz dhe të panevojshme; Shikimi i orës, krurja e kokës, luajtja me mjekërr, nëse këto lëvizje janë të pakta e pakësojnë shpërblimin e namazit, por nëse janë të shumta dhe përsëriten shpesh, atëherë namazi i tillë prishet.
10. Dalja përpara atij që është duke u falur.
11. Mosvendosja e sutres, nga ana e atij që është duke u falur vetmas apo edhe nga ana e imamit.
12. Moslëvizja e gjuhës dhe gojës (buzëve) gjatë leximit në namaz.
13. Mbyllja e gojës me shallë ose shami në namaz gjatë kohrave të ftohta apo edhe të nxehta.
14. Shtrirja e krahërorve dhe brrylave në tokë gjatë bërjes së sexhdes.
15. Mosbërja e sexhdes me shtatë gjymtyrët e trupit, siç janë; balli, hunda, dy duartë, dy këmbët dhe dy gjunjët.
16. Ngrënia e gjërave që kanë erëra të rënda dhe të padurueshme, siç janë;qepa, hudra, etj. Ngase një gjë e tillê i pengon namazfalësit.
17. Lënia e sexhdes së harresë, nëse ka lënë mangu diçka apo ka shtuar diçka namazfalësi gjatë namazit të tij.
18. Kërcitja e gishtave në namaz.
19. Mosshkuarja pas imamit qoftë në ruku apo sexhde, por gjithnjë duke shkuar njejt sikur imami apo edhe ndonjëherë duke i paraprirë imamit në ruku apo sexhde.
20. Falja e namazit me rrobe të cilat kanë figura të njerëzve apo të kafshëve.
21. Falja e namazit duke qenë i nevojshëm të lirohet nga nevojat fiziologjike.

Dr. Mustafa Murad

Nga arabishtja: Suad Shabani

Burimi: albislam.com

0 3099

Pyetja: Dëshiroj të di diçka në lidhje me mënyrën se si duhet të trajtohen gratë. A duhet të dëgjojmë këshillat ose sugjerimet e tyre? Dua të di se deri në çfarë niveli njeriu dëgjon këshillat e gruas së tij?.

Përgjigjja: Falënderimet i takojnë vetëm Allhut.

Allahu urdhëron për bamirësi ndaj gruas, Allahu thotë: “Dhe të jetojnë me to ndershmërisht” Nisa, 19.

Dhe Profeti, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Dhe trajtojini gratë me mirësi, dhe trajtojini gratë me mirësi.” Transmeton Buhariu, 5186 dhe Muslim, 1468.

Ai, paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Më i miri prej jush është ai i cili është më i mirë për gruan e tij, dhe unë jam më i miri prej jush me familjen time.” Transmeton irmidhiu, 3895; Albani e vlerësoi sahih në “Sahih el-Xhami”, 3314.

Padyshim që konsultimi me gruan, dëgjimi i këshillave të saja dhe pranimi prej saj, është pjesë e të jetuarit me nder dhe trajtim i tyre me dashamirësi. Të përfitohet zemra e saj, e të vihet në dukje edhe roli i saj në familje dhe se ajo është përgjegjës për familjen e saj, veçanërisht në qoftë se burri gjen se gruaja e tij ka dituri dhe urtësi, dhe ka intuitë, dhe ajo nuk shpejton në konkluzionet ose le veten  bazuar nga emocionet.

Për më tepër, përfitimet nga konsultimi me gruan dhe pranimi i mendimit të saj, apo mos konsultimi me të, mund të ndryshojnë varësisht me temën për të cilën gruaja është duke u konsultuar dhe kërkohet mendimi i saj, dhe se natyra e saj emocionale a do të ndikojë në vendimin e saj për një çështje apo jo?

Kjo mund të ndryshojnë edhe bazuar me natyrën e secilit prej bashkëshortëve, për aq sa urtësi dhe aftësi kanë.

Nëse burri mendon se të hedh poshtë mendimin e saj se ai mendon se nuk ka asnjë apekt të dobisë, ose ai mendon se mendimi i saj është i gabuar, ai duhet të jetë i sjellshëm në mënyrën në të cilën ai hedh poshtë mendimin apo këshillën e saj, të mos e cilëson mendimin e saj si mendjelehtësi, ose të thuhet se opinioni i saj është i pavlefshëm, por ai duhet të shpjegojë për atë se çfarë është e saktë, për aq sa ai mundet.

Kujtoni historinë e Hudejbijes dhe atë se çfarë ka ndodhur atje, atëherë do të kuptoni vlerën e konsultimit me një grua të urtë dhe të zgjuar. Kur Profeti, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka bërë një aleancë me kurejshët dhe ranë dakord për të shkuar mbrapa dhe të mos hyjnë në Mekë atë vit, u tha shokëve të tij: “Çohuni dhe therni kurbanet.” Por asnjë njeri prej tyre nuk u ngrit, derisa ai e kishte përsëritur tri herë. Pasi që askush nuk u ngrit, ai hyri tek Umu Seleme dhe i tregoi se çfarë kishte ndodhur me njerëzit. Umu Seleme i kishte thënë: “O Pejgamber i Allahut, a është kjo që ju dëshironi? Shko jashtë dhe mos flitni asnjë fjalë me asnjë prej tyre derisa ju ta therni kurbanin tuaj, e të thërrasësh personin që do të rruajë kokën.”Kur ai veproi kështu, ata u ngritën dhe filluan t’i therin kurbanet.

Al-Hafiz ibn Haxher, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: Kjo tregon për vlerën e konsultimit, dhe se është e lejuar që të konsultohet një grua e vyeshme.

Gjithashtu medito për tregimin e Musait, dhe se si Allahu bëriqë ai të jetë ritur në shtëpinë e Faraonit, dhe sa bekim i madh ishte konsultimi me Asijen, gruan e Faraonit (Allahu qoftë i kënaqur me të): “Dhe gruaja e Faraonit tha: “Ky, do të jetë gëzimi im dhe i yti! Mos e mbytni, ndoshta do të na sjellë dobi, ose ta përvetësojmë për djalë”. E, ata, nuk e parandien përfundimin.” Kasas, 9.

Në të njëjtën sure është historia e dy grave në pusin e banorëve të Medjenit, dhe se si njëra prej tyre i tha babait të saj: “O babai im, – tha njëra nga ato dyja – “merre këtë njeri në shërbim, se – me të vërtetë, i forti dhe i besueshmi, është më i mirë që ta marrësh në shërbim.” Kasas, 26.

Shiko se sa e mençur ishte ajo, dhe se si ajo e dinte se kush ishte më i miri i kualifikuar që të punësohet dhe të ngarkohet me punë, dhe ky ishte një bekim i madhpër familjen e saj.

Burimi: albislam.com / Islamqa.info

Përktheu: Shpend Zeneli

0 4989

Emri i tij: Selman el Farisij, i njohur me nofkën Ebu Abdullah, nga qyteti i Asbahanit (Esfahan) të Iranit të sotshëm. Udhëtoi në kërkim të fesë, jetoi si zjarrëputist, e më pas si i krishterë para se të përhapej feja islame. Qëndroi kështu derisa Allahu e udhëzoi në rrugën e vërtetë. Selmani pranoi fenë islame në Medine, pasi që ishte rob, nuk morri pjesë në luftën e Bedrit dhe të të Uhudit, ndërsa beteja e parë për të ishte ajo e Hendekut, që ishte edhe ide e tij hapja e hendekut.

SI E PRANOI ISLAMIN SELMAN EL FARISIU?

Tregimi mbi konvertimin e Selmanit, është një shëmbëlltyrë dhe shumë i dobishëm, është një fakt i qartë për devijimin që e kishte kapluar botën para pejgamberllëkut të Muhamedit, sal-Allahu alejhi ve selem.

Ibn Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të, na e përcjell tregimin e tij dhe thotë: Selmani më tregonte për veten e tij e më thoshte:  Unë kam qenë një njeri Persian i popullit Isfahan, të një fshati nga ai qytet që thirrej: Xhejju. Babi im ishte kryeplaku i fshatit, isha një prej më të dashurve të tij, dhe ai aq shumë kishte dashuri mbi mua saqë më mbylli në shtëpi po siç mbyllet një robëreshë, dhe kam punuar aq shumë në fenë zjarrëputiste saqë isha shërbetorë i zjarrit, që ishte i ndezur dhe nuk duhej që të shuhej për asnjë moment. Babai kishte një pasuri të madhe, një ditë ai ishte i agazhuar me ndërtimtari, e më tha: Biri im, unë kam qenë i zënë me ndërtimtari këtë ditë, shko dhe shiko se si qëndrojnë punët në arë. Kështu që më urdhëroi për disa gjëra që ai dëshironte që unë ti kryej, dhe kështu dola. Rrugës kalova pranë një kishe që ishte e kishës së krishterë, dëgjova zërat e tyre, ku ata luteshin, dhe unë nuk e dija se pse njerëzit kishin urdhëruar babain tim që të më mbyllte mua në shtëpi, kur kalova pranë tyre dhe dëgjova zërat e tyre, hyra brenda të shoh se çfarë ata bëjnë, dhe kur i pashë, unë pëlqeva lutjet e tyre, e kisha dëshirë që edhe unë të veproja ashtu, dhe thoja: Betohem në Allahun kjo është fe më e mirë se ajo që e kemi ne. Nuk u ndava prej tyre derisa perëndoi dielli, dhe kisha lënë arën e babait tim, nuk shkova atje, e u thash atyre: Prej nga është origjina e kësaj feje? Thanë: Nga Shami!

Më pas u ktheva tek babai im, i cili kishte dërguar njerëz që të më kërkojnë, të cilin e kisha preokupuar nga gjithë angazhimet e tija që kishte t’i kryente. Kur erdha tek ai më tha: O biri im, ku je deri tani? A nuk të dhash detyra sot? Unë i thashë: O babai im! Kalova pranë disa njerëzve, të cilët luteshin në një kishë të tyre, e më pëlqeu ajo që pashë prej fesë së tyre, dhe kështu mbeta tek ta derisa perëndoi dielli. Babai më tha: O biri im! S’ka gjë të mirë në atë fe, feja jote dhe e baballarëve tu është shumë më e mirë!. Ndërsa unë iu përgjigja: Jo, ajo fe është më e mirë se feja jonë. Kështu që prindi ndjeu frikë për mua, saqë më prangosi këmbët e më mbylli në shtëpi. Ndërsa unë dërgova lajm tek të krishterët e u thashë atyre: Nëse ndodh që ndonjë karavan i tregtarëve të krishterë vije nga Shami më informoni për ta. Kështu që një ditë erdh një karavan nga Shami, ishin tregtarë të krishterë, dhe Selmani thotë: Të krishterët më informuan për ardhjen e tyre. E unë u thash atyre: Më tregoni kur ata të kenë kryer punë, dhe dëshirojnë të kthehen në vendin e tyre, në atë moment më lajmëroni. Kështu që kur ata morrën rrugë për në vendin e tyre më informuan, unë u lirova nga prangat që kisha në këmëbt e mia, dhe dola së bashku me ta, derisa arrita në Sham!

Pasi që arrita në Sham, i pyeta njerëzit e vendit: Kush është njeriu më i mirë i kësaj feje? Thanë: Filan prifti në atë kishë. Unë shkova tek ai e i thashë: Unë kam dëshirë të bëhem pjesëtarë i kësaj feje, dhe kam dëshirë të qëndroj me ty, e të të shërbej ty në Kishë, të mësoj e të falem me ty”, ai më tha: Hyr brenda! E unë hyra, por, që ky ishte një njeri i keq, urdhëronte njerëzit të jepnin lëmoshë e i nxiste në të, e kur ata mblidhnin për të nga pasuritë, ai të gjithë atë e vendoste në thesar për vete e nuk u jipte nevojtarëve, saqë kishte tubuar shtatë qype me ari e argjend. Selmani vazhdon e thotë: Fillova ta urrej aq shumë kur pashë atë çfarë ai vepronte, pas një kohe vdiç, e të krishterët u tubuan që ta varrosin, e unë u thash atyre: Ky ka qenë një njeri shumë i keq, ju urdhëronte juve për bamirësi e ju nxiste të jipni, e kur ju ia sillnit atij e tubonte për vete e nuk ua jipte të varfërve aspak. Ata thanë: Si e di ti këtë? Selmani iu përgjigj: Unë ju tregoj juve se ku ndodhet thesari i tij, ata thanë: Na e trego! Thotë: Unë ua tregova se ku gjendej thesari e ata nxorrën prej atij vendi shtatë qypa të stërmbushur me ari e argjend. Pasi që ata panë këtë, thanë: Betohemi në Allahun se nuk do ta varrosim asnjëherë, e morrën e kryqëzuan dhe e gurrëzuan. Pas tij sollën një person tjetër në vend të tij.

Selmani thotë: Nuk kishte njeri që i fal pesë kohët që ishte më i mirë se ai, nuk kishte më asket se ai në këtë botë dhe më lakmues ndaj ahiretit, adhurues gjatë ditës e natës, e desha aq shumë sa nuk doja askë tjetër në botë më shumë se atë, qëndrova me të një kohë, derisa i erdh edhe atij vdekja e pyeta: O filan! Unë qondrova me ty, e të dashurova aq shumë, sa askënd tjetër para teje, andaj siç edhe sheh urdhri i Zotit vetëm se është afruar, më tregon se tek cili më porosit? Për çfarë më urdhëron? Tha: O biri im! Betohem në Allahun, nuk njoh ditën e sotit të jetë ndokush në atë që unë kam qenë, vërtetë njerëzit janë shkatërruar dhe kanë ndryshuar, lanë shumë prej fesë në të cilën ishin, pos një njeriu në Mosil, është filani, është njejtë siç kam qenë unë, shko dhe bashkangjitju atij.

Pasi që vdiq, shkova tek personi në Mosil, kur arrita i thashë: “O filan, filani më ka porositur pasi që iu arfua vdekja që të vijë tek ti, dhe më informoi se ti je në fe njejtë si ai. Ai tha: Qëndro me mua. Selmani tha: Kështu që qëndrova tek ai, gjeta se ishte njeriu më i mirë në fenë që ishte shoku i tij, por nuk qëndroi gjatë e vdiç. Kur iu afrua vdekja i thashë: O filan! Filani më porositi që të vijë tek ti, e më urdhëroi të qëndroj me ty, ndërsa ty të erdhi urdhëri i Zotit, siç edhe sheh, andaj për kë më porosit? Për çfarë më urdhëron? Tha: O biri im! Betohem në Allahun, nuk njoh ndonjë person që është në atë që ishim ne pos një njeriu në Nasibin, ëshët filani, andaj shko tek ai.

Pasi që vdiq, iu bashkangjita njeirut në Nasibin, pasi që arrita tek ai dhe i tregova për mua dhe atë që më kishin porositur dy shoqëruesit e mëhershëm, ai më tha: Qëndro me mua. Kështu që qëndrova tek ai, dhe këtë e gjeta njëjtë si dy shokët e tij të mëhershëm, qëndrova me njeriun më të mirë, betohem në Allahun, qëndrova derisa i erdhi vdekja, kur erdhi momenti i vdekjes i thashë: “O filan!  Filani më ka porositur deri tek filani, e më pasi ai më porositi që të vij tek ti, andaj për kë më porosit mua? Më urdhëro me diçka?  Tha: O biri im! Betohem në Allahun nuk njohim asnjë që ka mbetur në fenë tonë që mund të shkosh, pos një njeriu në Amurijeh, ai është njejtë në fenë që jemi ne, nëse dëshiron shko tek ai, ai është në fenë që jemi ne.

Pasi që edhe ky vdiq iu bashkangjita njeriut në Amurijeh, i tregova për historinë timë, e më tha: Qëndro me mua. Kështu që qëndrova me të, që ishte në udhëzimin e shokëve të tij. Selmani vazhdon dhe thotë: Përfitova shumë saqë kisha pasuri disa lopë e një kope, por pas një kohe i erdhi urdhëri i Allahut, e kur iu afrua vdekja i thashë: O filan! Unë isha tek filani, e ai më porositi që të shkoj tek filani, e ai filani më porositi të shkoj tek filani tjetër, e që ky i fundit më porositi të vijë tek ti, andaj për kë më porosit ti mua? Për çfarë më urdhëron? Tha: O biri im! Për aq sa e di unë, nuk ka asnjë njeri që është në fenë ashtu siç kemi qenë ne, por ka arritur koha e një profeti, që është i dërguar me fenë e Ibrahimit, do del nga një tokë e arabëve si emigrues për një tokë mes dy lavave, mes tyre ka palma, ai njeri ka disa shenja që nuk janë të padukshme, e merr dhuratën, e nuk ha prej lëmoshës, dhe mes dy shpatullave të tija ka vulën e pejgamberisë, nëse ke mundësi shko dhe bashkangjitju atij në ato vende.

Pasi që vdiq, qëndrova në Amurijeh për aq sa dëshiroi Allahu të qëndroj. Pas një kohe kaluan disa njerëz nga Kelb, ishin tregtarë, e u thashë atyre: A do më mirrni me vete për në tokat e arabëve, unë ju jap gjithë lopët e kopenë që kam? Thanë: Po. Kështu që unë ua dhashë atë që kisha, më morrën me vete, derisa kaluam pranë një lugine të një fshati, më vëndosën një thes në kokë e më shitën si rob tek një çifut, qëndrova tek ai, dhe pashë palma në atë vend, e shpresoja të jetë ky vend që ma kishte përshkruar njeriu që e kisha shoqëruar, edhe pse nuk isha i sigurt në veten time, përderisa qëndroja aty erdhi djali i axhës së tij prej Medines nga fisi Kurejdha, e më shiti tek ai. Ky më morri për në Medine. Betohem në Allahun vetëm se kur e pashë e njoha se ky është përshkrimi i atij vendi, e kështu qëndrova tek ai.

Allahu kishte dërguar profetin, i cili kishte qëndruar për një kohë në Meke, nuk kisha dëgjuar asgjë për të për arye se isha i zënë me punë dhe robëri, më pasi ai migroi për në Medine, betohem në Allahun unë isha duke qëndruar në maje të një palme të zotëriut tim, duke kryer disa punë, zotëriu im ishte i ulur, kur i erdhi atij djali i axhës pranë tij dhe i tha: Filan! Allahu i vraftë fisin Kile (arabët), betohem në Allahun ata tani janë tubuar në Kuba, për një njeri që po vije nga Mekeja, pretendojnë se është profet. Selmani tha: Kur unë dëgjova këtë prej tij më kaploi një e dridhur, për aq sa mendova se do bie nga palma mbi zotëriun tim. Zbrita nga druri, e fillova t’i them djalit të axhës tij: Çfarë po thua? Çfarë po thua? Zotëriu u hidhërua shumë saqë më goditi një shuplakë të rëndë, e më tha: Çfarë ke ti me këtë? Vazhdo punën tënde. Selmani thotë: Asgjë, vetëm desha ta vërtetoj atë që thotë ai, unë kisha tubuar diç për vete, e kur erdhi nata shkova tek i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, që kur ishte në Kuba, hyra tek ai dhe i thashë: Më kanë njohtuar se një njeri i mirë, me vete ke shokë që janë të huaj në këtë vend dhe janë nevojtarë, këtë e kisha unë për sadaka, dhe pashë që ju jeni më meritorë, unë ia afrova atë të dërguarit, e ai, sa-lAllahu alejhi ve selem, tha: “Merrni e hani”, ndërsa vet nuk e zgjati dorën. Selmani thotë: Unë thoja me vete; kjo është një, më pas u largova prej aty. Më pas tubova përsëri për të diç, e i dërguari i Allahut vetëm se ishte transferuar për në Medine, më pas shkova tek ai e i thashë: Unë kuptova se ti nuk merr nga sadakaja, kjo është hedije për ty dua që të të gostis. Ai morri prej saj dhe urdhëroi shokët e tij të hanë. Selmani thotë: Thoja me vete: Kjo është e dyta.

Pas një kohe erdha tek i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, kur ishte ai tek varrezat Bakia Garkad, pasi që i dëgruari përcillte një xhenaze nga shokët e tij, ai kishte veshur dy petka, qëndronte ulur tek shokët e tij, unë e përshëndeta atë me selam dhe i shkova përreth që të shikoj shpinën e tij, vulën të cilën ma kishte përshkruar njeriu që e kisha shoqëruar. Kur i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, më pa se unë isha pas tij, e kuptoi se unë po dëshiroj të vërtetohem për një gjë që më është treguar, kështu që ai largoi petkun nga shpatullat e tij, e unë shikova vulën dhe e njoha që ishte ajo, e përqafova, e puthja e qaja, e i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, më tha: Dil para, unë dola, e i tregova atij ngjarjen time, ashtu siç të tregova ty o ibn Abas!

Një ditë prej ditëve i dërguari i Allahu, sal-Allahu alejhi ve selem, i tha Selmanit: Kërko çmim nga zotëriu yt. Selmani kërkoi çmimin (se për sa do e blinte lirinë e tij), çmimi ishte treqind palma ti mbjell për të, dhe katërdhjet Eukije[1]. I dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, tha: “Ndihmone vëllanë tuaj.” Kështu që e ndihmuan, dikush  me tridhjetë pipa, e dikush njëzet, e dikush pesëmbëdhjetë, e dikush dhjetë, saqë u tubuan treqind, e i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, tha: “Shko o Selman! Qel për çdo njërën gropë, e nëse ke mbarruar, eja tek unë dhe unë i vendos ato me duart e mia.” Kështu Selmani veproi, duke i ndihmuar sahabët, pasi që mbarroi i tregoi të dërguari, e ai doli së bashku me të, filluan t’ia afrojnë pipat atij, e ai, sal-Allahu alejhi ve selem, i mbjellte me duar e tij, Selmani thotë: Betohem në Atë që shpirti i Selmanit është në dorën e Tij, nuk u tha asnjë prej pipave që u mboll, kështu që palmat i kreva, tash mbeti vetëm pasuria. E i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem. Një ditë i sollën të dërguarit të Allahut një pjesë ari sa një vezë e një pule, nga betejat e zhvilluara, e i dërguari i Allahut tha: “Çfarë ka bërë persiani i cili ka marrë çmimin për t’u liruar? E ftuan Selmanin, e i dërguari i tha: Merre këtë, vërtetë Allahu do të jep atë që ty të duhet. E morri Selmani, e peshoi atë për katërdhjetë Eukijeh, ua dha atyre e u lirua. Më pas morri pjesë me të dërguarin e Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, luftën e Hendekut, e nuk i kishte ikur asnjë betejë.” Transmeton Ahmedi.

Burimi: albislam.com / Islamweb.net

Përktheu: Shpend Zeneli

[1] Sasi matëse në të kaluarën, që është e barabartë diku me 200 gram.

0 1691

MËSIME DHE POROSI ISLAME ( 48 )

Edukata e rënies në gjumë;
1. Muslimani nuk duhet ta vanojë rënien në gjumë pas namazit të jacisë, përpos në raste të patjetërsueshme, siç transmeton Ebu Berzete el Eslemij radijAllahu anhu, se pejgamberi alejhi selam, e urrente rënien në gjumë para namazit të jacisë si dhe urrente qëndrimin zgjuar pas namazit të jacisë.
2. Muslimani duhet të mundohet që çdoherë të merr abdes para rënies në gjumë, ngase kështu vepronte Muhamedi alejhi selam, ashtu siç transmeton Berra Ibën Azib radijAllahu anhu.
3. Të bjerë të flejë duke qenë i nënshtruar ndaj Allahut, e jo duke i bërë mëkat Allahut.
4. Para se të flejë ta llogaris veten e tij për gjërat që i ka vepruar gjatë ditës, nëse ka vepruar mirë, ta shtojë edhe më shumë të nesërmen, nëse ka vepruar keq, të pendohet para se te flejë dhe të vendos që mos ta përsëris të nesërmen vepren e keqe.
5. Të bjerë në gjumë në fillim në krahun e djathtë, edhe nëse rrotullohet gjatë gjumit pastaj në krahun e majtë, nuk ka asgjë të keqe. Sipas hadithit që transmeton Berra Ibën Azib,hadithin e shënojn Buhariu dhe Muslimi.
6. Muslimani nuk duhet të flejë në bark, as natën e as ditën, por duhet të flejë në krahun e djathtë.
7. Muslimani duhet t’i bëjë dhikret (lutjet) e gjumit para se të flejë.

Dr. Mustafa Mahmud.

Nga arabishtja; Suad Shabani

Burimi: albislam.com

i mëparshëm123i rradhës Faqja 2 nga 3

NA NDIQNI NË

REVISTA ALBISLAM (Nr, 1 - 99) Albislami ishte edhe një revistë Islame në gjuhën shqipe, e cila vazhdon të synon përhapjen e diturisë fetare dhe rrënjëzimin e metodologjisë së ehli suneh uel xhemaa, te të gjithë myslimanët e rajonit dhe te ata të cilët hulumtojnë pas të vërtetës.
Numri i parë i kësaj reviste doli më 29 Gusht 2003. Ajo kishte nëntë rubrika atëherë, kurse ka aritur deri në trembëdhjetë, plus editoriali. Ajo ka vazhduar të botohet një herë në muaj që atëherë e deri në të arritur numrin 99 në Tetor 2011. Shumë arsye sollën deri në pauzimin e saj, me shpresë që një ditë do e sheh dritën përsëri.

MË TË LEXUARA

© Copyright 2003 - AlbIslam.com