Arhiva DitoreJul 5, 2015
PËR NJË RAMAZAN MË NDRYSHE ( 6 )
MOS I HUMB SHPRESAT NË FALJEN DHE MËSHIRËN E ALLAHUT:
Gjëja më e keqe që ka mundësi ta godas njeriun është dëshprimi dhe humbja e shpresës në faljen dhe mëshirën e Allahut.
Arma më e madhe e shejtanit të mallkuar është që besimtari t’i humb shpresat se Allahu nuk do t’ia falë mëkatet dhe nuk do t’i pranon pendimin në muajin e bekuar të Ramazanit apo edhe në muajt e tjerë.
Dhe, kështu vazhdojnë shumë prej njerëzve duke i mëkatuar Allahut natên dhe ditën dhe fare nuk mendojnë se po t’i kthehen Allahut sinqerisht dhe të pendohen sinqerisht, nuk ka dyshim se Allahu ia pranon pendimin dhe ua falë mëkatet e tyre, e veçanërisht në muajin e bekuar të Ramazanit.
Pendimi i shlyen mëkatet e kaluara, andaj ai i cili ështê sprovuar me mëkate, e ka mundësinë e artë të pendimit në muajin e pendimit(të Ramazanit), ngase Ramazani është muaj i faljes, në këtë muaj prangosen shejtanët, dobësohen epshet dhe njeriu më lehtë e ka t’i kthehet Allahut sinqerisht me pendim në këtë muaj të faljes sesa në muajt e tjerë.
Allahu i Madhëruar i thërret robërit e Tij për pendim, duke thënë: “Thuaj: “O robërit e mi, që i keni bërë keq vetvetes, mos e humbni shpresën në mëshirën e Allahut! Allahu, me siguri, i falë të gjitha mëkatet. Ai, me të vërtetë, është falës dhe përdëllimtar.” (Zumer: 52).
Andaj, për t’u realizuar pendimi i sinqertë dhe i pranuar, duhet plotësuar gjashtë kushte, e ato janë:
- Sinqeriteti. Duhet që pendimi të bëhet sinqerisht për Allahun, e jo të bëhet përshkak njerëzve apo arritjes së ndonjë pozite në dynja apo edhe nga frika prej ndonjërit nga krijesat e Allahut.
Pra, pendimi për t’u pranuar duhet të jetë sinqerisht për Allahun, ngase po u bë pendimi për dikë tjetër përpos Allahut, atëherë të gjitha veprat do të shkatërrohen, ngase i ke bërë shirk Allahut.
Trasnmetohet nga Xhabiri,-.Allahu qoftë i kënaqur me të!,- se Muhamedi,- sal-Allahu alejhi ue selem!,- ka thënë: “Kush e takon Allahun pa i shoqëruar Atij asgjë, do të hyjë në Xhenet. Ndërsa, kush e takon Allahun duke i shoqëruar ďiç, do të hyjë në zjarr.” (Shënon: Muslimi: 93).
- Largimi nga mëkati. Duhet që i penduari të distancohet menjëherë nga mëkati pas pendimit. Ngase, nëse i kthehet prap atij mëkati dhe thotë se jam penduar, atëherë ai i bjen se po bën shaka me Allahun. Ngase, nëse dikush i ka hy në hak dikujt prej njerëzve apo është sjell vrazhdë me të dhe i kërkon falje, mirëpo gabimin e tij e përsëritë shpesh ndaj tij, atëherë kjo i bjen se po luan apo po bën shaka me të. Si dhe, pendimi nuk mund të paramendohet duke vazhduar me bërjen e mëkatit.
- Keqardhja për mëkatin e bërë. Të ndihet keq dhe i mërzitur prej veprimit të atij mëkatit dhe ta ndien përgjegjësinë e kërkimit të faljes tek Allahu dhe pendimit tek Ai. Keqardhja është pendim, dhe nëse zemra nuk ndien keqardhje për mëkatin e bërë, atëherë ajo aludon se zemra është e kënaqur me bërjen e atij mëkatit. Ngase, mëkati ose digjet me zjarrin e keqardhjes në dynja ose digjet me zjarrin e Xhehenemit në ahiret. Muhamedi, alejhi selam, për keqardhjen ka thënë: “Keqardhja është pendim.” (Ahmedi, Hakimi. Dhehebiu e vlerësoi hadithin si sahih(të saktë).”
- Vendosmëria për të mos iu kthyer më mëkatit.
- Pendimi në kohën e pranimit të tij. Duhet ta bëjë pendimin para se të lind dielli nga perëndimi(shenjat e kiametit) apo para vdekjes.
Allahu i madhëruar, thotë:
“A mos vallë presin ata t’u vijnë engjëjt, ose të vijë (urdhëri) i Zotit tënd (me dënim) ose të vijnë disa argumente të Zotit tënd. Kur të vijë ndonjë argument i Zotit tënd, atëherë nuk do t’i bëjë dobi askujt besimi i tij, nëse nuk ka besuar më parë, ose nuk ka bërë ndonjë të mirë, në besimin e tij. Thuaj: “Pritni ju, se edhe ne, me të vërtetë po presim!” (En’am: 158 ) . Ky ajet është argument se Allahu nuk ia pranon pendimin atyre që pendohen kur të lind dielli nga perëndimi.
Kurse, argumenti se Allahu nuk ia pranon pendimin atyre qe e vanojnë gjatë marrjes së shpirtit (deri në agonin e vdekjes). Allahu i Madhëruar, thotë: “Nuk pranohet pendimi i atyre, që vazhdimisht bëjnë të këqija për derisa t’u arrijë vdekja; e atëherë thonë: “Unë tani me të vërtetë po pendohem”. As për ata që vdesin duke qenë mohues, për këta, Na kemi përgatitur dënim të dhembshëm.” (Nisa: 18).
Pra, Allahu nuk e pranon pendimin e atij që i ka ardhur shpirti deri në fyt dhe nuk e pranon pendimin e atij që pendohet kur dielli lind nga perëndimi e jo nga lindja, që është një nga shenjat e mëdha të Kiametit, siç e cekëm më lartë.
- Kthimi i të drejtave deri tek pronarët e tyre, nëse mëkati ndërlidhet me të drejtat e krijesave të Allahut, atëherë duhet kërkuar atyre hallall dhe duhet t’i kthehet haku i tij.
Allahu na mundësoftë të gjithëve realizimin e pendimit të sinqertë!
Autor: Shejh Muhamed Ibn Salih el Uthejmin, rahimehullah
Burimi: albislam.com
Nga arabishtja: Suad B. Shabani
LULJA E TETËMBËDHJETË
Sapo e lëshova lulen paraprake, dhe ashtu i përkulur siç qëndroja e vërejta lulen e radhës. Ky m’u duk çasti më i shpejtë i lëshim-pranimit të luleve, në fakt, në zemër ishte krijuar një ndjenjë që nuk linte hapësirë të madhe për pikëllim, aty e dija se gëzimi vjen shumë shpejtë.
Me të kapur në dorë, desha së pari ta lexojë vetë. Nga leximi i parë nuk arrita ta thith tërë kuptimin e saj, mendova se me të lexuar edhe për të tjerët, do ta fitojë atë që duhet prej saj. Aty shkruante: Ebu Alia ka thënë: “Agjëruesi është i nxënë me adhurim derisa nuk përgojon dikë.”
Nëse tek njeriu nxënë vend fjalët e Zotit, lëvizjet e tij do të jenë në pajtim me to, sepse ai i cili mediton për fjalët e Zotit, vetëm për Zotin përmallohet. I këndshëm është thithja e ushqimit të shijshëm, por më i shijshëm është nxënia e fjalëve të Zotit për njeriun e arsyeshëm. Koha është e shkurtër, s’arsyetohet ta nxësh me atë që s’të bën dobi, për këtë arsye asnjëherë mos pusho së luturi, sepse Ai dëshiron të dëgjojë zërin e robit të Tij të mirë.
Një lutje e mirë i troket dyert e qiellit dhe i hap shpresat e zemrës, e nga i Dërguari na është transmetuar se lutjet e agjëruesit nuk refuzohen. E madhe është mëshira e Atij që dashurinë e sinqertë në mes nesh e bëri përmes besimit, sepse ku ka dashuri, edhe të metat nuk vërehen, e ku s’ka vërejtje, raportet vazhdojnë. Më mirë ta kapim gjuhën e të mësojmë nga heshtja, se sa të flasim duke mos menduar mbi pasojat e fjalëve.
T’i japim përparësi asaj e cila nuk shihet, mirëpo që na e sjell kënaqësinë shpirtërore në çastin kur na e jep shikimin duke medituar mbi bindjen. Dihet se njeriu i cili merret me veten, do ta kuptojë se vetja i mjafton për çdo gjë. Të mos ngurojmë të pyesim, kur duam që të mësojmë, dhe të mos i humbim dobitë e Ramazanit, duke mos u interesuar për mirësitë e tij.
Në çastin kur gjurmon, s’mund të mbetesh duarthatë, ndaj më mirë medito mbi gishtin se sa ta vendosësh gishtin në kokë. Njeriu kurrë s’është ankuar nga dija, por çdoherë shpresat e tij janë shuar kur s’e ka njohur Atë i Cili e obligoi dijen për robin e Tij… Gjuha ruhet kur gjymtyrët angazhohen me vepra që i sjellin dobi zemrës, kjo fjalë më ngjalli kujtime të hershme. As vetë s’di nga e shqiptova, dhe si u kujtova në të.
Një thënie e hershme, pëshpëriti zemra, që të më qetësojë mua dhe ta zbusë zemrën. Me këtë rast, thashë, qëndro aty ku ke dobi dhe bëhu i dobishëm me secilin qëndrim tëndin! E lashë lulen dhe e vazhdova rrugën time që më priste…
BLERIM MUHAXHERI
Burimi: albislam.com
Pse është haram agjërimi për gratë me menstruacione?
Do të doja të di arsyen pse gratë me menstruacione nuk agjërojnë edhe pse agjërimi nuk ka të bëjë me papastërtinë.
Falënderimi i takon Allahut.
Së pari:
Besimtari duhet t’i nënshtrohet vendimit të Allahut dhe ta pranojë atë edhe në qoftë se ai nuk e di urtësinë e tij; por ajo duhet të jetë e mjaftueshme për atë që Allahu dhe i Dërguari i Tij kanë urdhëruar. Allahu thotë:
“Nuk i takon një besimtari apo besimtareje, kur Allahu dhe i Dërguari i Tij kanë gjykuar për një çështje që ata të kenë ndonjë mundësi zgjedhje tjetër në vendimin e tyre. Dhe kushdo që e kundërshton Allahun dhe të Dërguarin e Tij, ai me të vërtetë ka humbur në një humbje të qartë.” (Ahzab, 36)
“Vetëm është fjala e besimtarëve, kur ata të thirren te Perëndia dhe Pejgamberi i Tij, që t’i gjykojë në mes tyre, për të thonë: “Dëgjojmë dhe përulemi!” Dhe, këta me siguri janë të shpëtuar.” (Nur, 51)
Së dyti:
Besimtari duhet të besojë bindshëm se Allahu është i Urtë dhe se ai nuk ligjëson asgjë përveç në përputhje me urtësinë e Tij absolute, dhe Ai nuk urdhëron për asgjë, përveç asaj që është në interesin më të mirë të njerëzve dhe ai nuk ndalon nga asgjë, përveç për të mbrojtur njerëzit nga e keqja e saj. Sa mirë Ibn Kethiri e thotë atë në el-Bidaje ve’l-Nihajeh (6/79):
“Ligji i Profetit (Suneti) (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) është më e plota e ligjeve; nuk ka lënë ndonjë gjë të mirë që është e njohur nga të urtët si të mirë, pos se ka urdhëruar në atë, dhe nuk ka lënë ndonjë gjë të keqe që është e njohur nga të urtët si e keqe, pos që e ka ndaluar atë. Nuk ka urdhëruar ndonjë gjë nga të cilat njerëzit mund të thonë, “ah, po t’mos kishte urdhëruar këtë gjë, dhe nuk ka ndaluar asgjë për të cilën njerëzit mund të thonë, “Ah t’mos kishte ndaluar nga kjo gjë. “
Ne mund që të kuptojmë urtësinë, ose mund të jetë e fshehur nga ne, dhe mund që të jetë e fshehur nga shumica ose një pjesë e tyre.
Së treti:
Dijetarët janë pajtuar unanimisht se është e ndaluar për një grua me menstruacione të agjërojë, dhe se ajo detyrohet të kompenson ato ditë që për shkak të menstruacioneve ato ditë nuk i ka agjëruar, nëse është agjërimi i obliguar, siç ëshët agjërimi i muajit Ramazan.
Ata janë gjithashtu në dakord në qoftë se ajo agjëron, agjërimi i saj nuk është i vlefshëm.
Dijetarët ndryshojnë në mendime për arsyen apo urtësinë se pse agjërimi i një gruaje me menstruacione nuk është i vlefshëm.
Disa prej tyre thanë se arsyeja nuk është e njohur për ne.
Imam Haramejni ka thënë: “Ne nuk e dimë pse agjërimi i saj nuk është i vlefshëm, sepse pastërtia nuk është një parakusht për të.” (Nga libri el-Mexhmu , 2/386.)
Të tjerë thonë: “Arsyeja pse Allahu ka ndaluar gratë me menstruacione për të agjëruar në kohën e periudhës së tyre është nga mëshira e Tij ndaj tyre, sepse humbja e gjakut dobëson ato dhe në qoftë se një grua do të agjërojë kur ka menstruacione, ajo do të dobësohet si nga menstruacionet po edhe nga agjërimi, në të cilin rast agjërimi do të jetë një barrë e padrejtë dhe madje mund të jetë e dëmshme.”
Shejh Islam Ibn Tejmije, në Mexhmu ‘el-Fetava (25/234) ka thënë:
“Në lidhje me menstruacionet themi:
Islami solli drejtësi në të gjitha gjërat, dhe ka ndaluar nga padrejtësia gjatë teprimit në adhurime, dhe na urdhëron që të jemi mesatarë në adhurime. Për këtë arsye Islami na urdhëron për të shpejtuar prishjen e agjërimit (iftarin) dhe për të vonuar syfyrin, dhe ai ndalon agjërimin e pandalshëm. Profeti (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: “Më i miri dhe më i drejti agjërim është agjërimi i Davudit (paqja qoftë mbi të). Ai agjëronte një ditë e ditën në vijim nuk agjëronte dhe ai nuk ikte në takimin me armikun.” Drejtësia në adhurime është një nga qëllimet më të mëdha të Ligjvënësit. Prandaj Allahu thotë:
“O Pejgamber! Trego atë që të është shpallur nga Zoti yt! – Në qoftë se nuk e bën këtë, atëherë nuk e ke kryer profetninë tënde; Perëndia të ruan ty prej njerëzve. Se, Perëndia, me të vërtetë, nuk i udhëzon në rrugë të drejtë njerëzit që nuk besojnë.” (El-Maideh 67)
Ndalimin e gjërave të lejuara e konsideroi si një shkelje e cila shkon kundër drejtësisë. Dhe Allahu thotë:
“Madje, për shkak të zullumit që bënë Hebrenjt, Na ua ndaluam atyre disa ushqime të shijshme, të cilat ishin të lejueshme për ta (më parë) dhe për shkak se i zmbrapsen shumë njerëz nga udha e Perëndisë, dhe për shkak se ata morën kamatë.” (Nisa, 160-161)
Për shkak se ata ishin zullumqarë, ata u ndëshkuan duke u ndaluar nga gjëra të mira, ndryshe nga umeti që ndjek rrugën e mesme, për të cilin gjërat e mira janë të lejuara dhe gjërat e këqija janë të ndaluara. Nëse është kështu, personi që agjëron është i ndaluar të konsumon gjëra që e forcojnë atë dhe e ushqejnë, dhe ai është i ndaluar që qëllimisht të nxjerr prej trupit të tij gjëra që mund ta dobësojnë atë. Përndryshe në qoftë se i lejohet ta bën këtë, ai do të jetë një shkelës dhe ai shkon në ekstremitet në adhurimin e tij, dhe ai nuk do të jetë i drejtë.
Gjërat që dalin nga trupi janë të dy llojeve:
Lloji i parë është i atyre që janë të pashmangshme ose që dalin në një mënyrë që nuk shkaktojnë ndonjë dëm. Nuk ka asgjë të keqe me këto, si urina dhe jashtëqitja, sepse ato nuk shkaktojnë ndonjë dëm dhe ato nuk mund të shmangen. Në qoftë se njeriu ka nevojë për t’i nxjerrur, nuk e dëmtojnë një person, por është në dobi të tij; e njëjta vlen edhe në qoftë se një personi i vije e vjella dhe nuk mund ta ndalë atë, ose bëhet xhynub në gjum, e cila gjithashtu nuk mund të ndalet. Por në qoftë se një person vjell qëllimisht dhe nxjerr ushqimin dhe pijen që i japin forcë atij, ose masturbon shoqëruar nga ndjenjat e epshit … dhe menstruacionet që shkaktojnë gjakderdhje.
Një grua me menstruacione mund të agjërojë në një kohë tjetër përveç kohës kur ajo është me gjakderdhje, sepse atëherë ajo do të agjëron në një kohë kur ajo është në gjendje të mirë, kur ajo nuk humb gjak, gjë e cila i jep forcë për të, për trupin e saj.
Agjërimi në kohën kur ajo është me gjakderdhje do të dobësojë atë fizikisht dhe do të thotë se agjërimi është në një kohë kur ajo nuk është në gjendje të mirë, kështu që ajo është e urdhëruar të agjërojë në raste të tjera jashta menstruacioneve.” (përfundoi fjala e tij me shkurtesë)
Përktheu: Shpend Zeneli
Burimi: albislam.com
