Uelidi ishte një burrë i ri, ai ndonëse ishte i varfër financiarisht, ishte padyshim i pasur në karakter. Një mbrëmje, pas një pune të gjatë e të lodhshme, kur po kthehej në shtëpinë e tij, e pa një zonjë të vjetër, e cila kishte ngecur në anë të rrugës. Pa menduar shumë Uelidi doli nga vetura e tij, pasi që ai ndjeu se zonja kishte shumë nevojë për ndihmë. Zonja ishte shumë e tensionuar, duke qëndruar skaj BMW së saj, duke mos ditur çfarë të bëj.
Askush nuk ishte ndalur për ti ndihmuar gjatë orës së fundit a më shumë. A do ta lëndonte ai atë? Ai nuk dukej i parrezikshëm; ai dukej i varfër dhe i uritur.
Uelidi i tha asaj, “Jam këtu që t’ju ndihmoj zonjë”. Pse nuk pret në makinën time ku është nxehtë? Ndërkohë që unë do të jua rregulloj makinën.”
Duke qenë mekanik, nuk shkoi gjatë që Uelidi ta rregulloj makinën.
Uelidi buzëqeshi përderisa e mbylli kapakun e makinës. Zonja e pyeti se sa i kishte borgj atij. Çfarëdo shume do të ishte e përshtatshme për të. Ajo në të vërtetë imagjinoi gjithë gjërat e këqija që mund t’i kishin ndodhur asaj sikur ai të mos ishte ndalur. Uelidi nuk mendoi dy herë për t’u paguar. Kjo nuk ishte punë për të. Kjo ishte ndihmesë dikujt në nevojë, dhe Zoti e di që kishte shumë të cilët i kishin dhënë atij një ndihmë në të kaluarën. Ai gjithë jetës kishte jetuar në atë mënyrë, dhe atij kurrë nuk i shkonte ndërmend që të ndërronte mënyrë.
Ai i tha asaj se nëse vërtetë dëshiron të më paguash, herën tjetër që ajo sheh se dikush ka nevojë për ndihmë, ajo do t’ju jepte atyre njerëzve ndihmën që ju nevojitej.
Ai priti derisa ajo ndezi makinën dhe filloi të vozisë. Kishte qenë një ditë e ftohtë dhe e mërzitshme, por ai u ndje mirë përderisa u drejtua për në shtëpi.
Disa milje më tutje në rrugë, zonja pa një restorant të vogël. Ajo hyri brenda për të ngrënë ndonjë kafshatë, dhe të largonte të ftohtët para se të vazhdonte pjesën tjetër të udhëtimit të saj të gjatë për në shtëpi. Ishte një restorant i errët. Përjashta ishin dy pompa të vjetra të benzinës. E gjithë pamja ishte e panjohur për të. Kamerierja erdhi dhe i solli një peshqir të pastër për t’i tharë flokët e saj të lagur.
Ajo kishte një buzëqeshje të ëmbël, e cila nuk mund të fshihej edhe pas qëndrimit në këmbë për një ditë të tërë. Zonja vërejti se kamerierja ishte shtatzënë rreth tetë muajsh, por nuk ajo nuk lejonte që lodhja apo dhimbjet e saj t’ia ndryshonin sjelljen.
Zonja e vjetër habitej se si dikush që kishte kaq pak mund t’i jepte kaq shumë dikujt krejt të huaj. Pastaj asaj iu kujtua Uelidi.
Pasi që zonja përfundoi ushqimin e saj, ajo pagoi me një kartëmonedhë $ 100. Kamerierja shpejt shkoi për të marrë kusurin e kartëmonedhës $ 100, por zonja e vjetër doli jashtë pa rënë në sy. Ajo veçse kishte shkuar kur u kthye kamerierja. Kamerierja pyeste veten se ku mund të kishte shkuar zonja. Pastaj ajo vërejti diçka të shkruar në pecetë.
Sytë e saj u mbushën me lot kur lexoi se çfarë kishte shkruar zonja: “Nuk më ke borgj asgjë. Edhe unë kam qenë atje, gjithashtu. Dikush më ka ndihmuar njëherë, në këtë mënyrë siç po të ndihmoj unë ty. Nëse vërtetë dëshiron të kthesh borgjin, ja çfarë duhet të bësh: mos lejo që të përfundoj ky zinxhir i dashurisë me ty.”
Nën pecetë ishin edhe tri kartëmonedha $ 100.
Pastaj, tavolinat duheshin pastruar, tasat e sheqerit duheshin mbushur dhe njerëzit duheshin shërbyer, por kamerierja e kapërceu edhe një ditë tjetër. Atë natë kur ajo u kthye në shtëpi nga puna dhe u shtri në krevat, ajo po mendonte për paratë dhe atë çfarë zonja kishte shkruar. Si mund ta dinte ajo se sa shumë i nevojiteshin ato asaj dhe burrit të saj? Me beben që pritej muajin e ardhshëm, do të ishte shumë vështirë….
Ajo e dinte se sa i shqetësuar ishte burri i saj, dhe kur ai u shtri pranë saj, ajo e shikoi atë dhe i pëshpëriti butë dhe ulët, “Çdo gjë do të jetë në rregull. Unë të dua ty, Uelid.”
Morali: Çfarëdo të mire që u bën të tjerëve, ajo do të të shpaguhet në një mënyrë apo tjetër. Edhe nëse jo në këtë botë, padyshim në botën tjetër.
Përktheu dhe përshtati
Besnik Abrashi
