Le të hyn Kutejbe, kështu pa titull, u thirr udhëheqësi i muslimanëve para kadiut Xhumej’. Kur erdh pyetja e parë iu drejtua Samarkandiut paditës i cili tha: Kutejbe na sulmoi me ushtrinë e tij, pa na thirr në Islam dhe pa na dhënë afat të shikojmë në çështjen tonë.

Kur i dëgjoi këto fjalë gjykatësi u drejtua kah Kutejbeja duke e pyetur: çfarë thua për këtë o Kutejbe?

Tha: Në luftë lejohet mashtrimi dhe në këtë vend të madh askush nga ata përreth nuk u dorëzua pa luftë dhe nuk pranuan të paguajnë xhizjen. Kadiu përsëri pyeti a i ftove në Islam, a u ofrove mundësinë të paguajnë xhizje para se të fillosh luftën?

Kutejbeja tha: I sulmuam befas ashtu siç të thash. Kadiu tha: po e shoh se po e pranon akuzën dhe kur i akuzuari pranon përfundon gjykimi.

Kutejbe a nuk e di se Allahu e ka ndihmuar këtë Ummet me fe, me shmangie të tradhtisë dhe vendosje të drejtësisë.

Gjykimi im është që gjithë muslimanët të dalin nga toka e Samarkandit, sundimtarë, ushtarë, burra, gra, fëmijë. Le ti braktisin shtëpitë e tyre dhe dyqanet e tyre. Asnjë musliman nuk duhet të mbetet në Samarkand deri sa të paralajmërohen banorët e tij.

Të pranishmit besuan se çfarë dëgjuan dhe dëshmuan. Pa dëshmitarë, prova, për disa minuta përfundon gjykimi. U largua kadiu, Kutejbe, djaloshi…

Pas disa orë zhurmë dhe pluhur i përfshinë pjesët e Samarkandit. Pyetën çfarë po ndodh dhe përgjigja ishte se gjykimi i kadiut po zbatohet dhe ushtria po tërhiqet. Një pamje që rrëqethi ata që e dyshuan apo dëgjuan për të.

Dielli nuk arriti të perëndojë dhe qentë filluan të bredhin në rrugët e zbrazëta të Samarkandit. Zëri i qarjes dëgjohej në çdo shtëpi. Qanin për daljen e kësaj bashkësie të drejtë dhe të mëshirshme nga qyteti i tyre.

Paria e Samarkandit dhe populli nuk duruan kohë të gjatë. Në grupe të mëdha në krye me parinë e tyre filluan të ecin drejt kampit të muslimanëve, duke përsëritur:  LA ILAHE ILALLAH MUHAMMEDUN RESULULLAH.

Për Zotin, sa histori madhështorë dhe sa fletë e shkëlqyeshme e së kaluarës sonë është kjo ndodhi.  A keni parë ushtri të pushtojë ndonjë vend e pastaj gjyqi i atij shteti të gjykojë që ushtria të tërhiqet? Pasha Allahu unë nuk e di se një ndodhi si kjo ka ndodh në histori.

Të mbetet të mësosh se kjo ka ndodh në kohën e kalifit të drejtë Omer ibën Abdul Aziz tek i cili banorët kishin dërguar emisarin e tyre duke u ankuar nga sulmi i ushtrisë muslimane pa i ftuar në Islam dhe pa ua ofruar mundësinë e xhizjes. Kalifi, Allahu e mëshiroftë, i dërgoi letër kadiut që të shikon dhe të gjykon në këtë çështje. Dhe ndodhi kjo histori madhështore.

Burim: Tregime nga historia të autorit Ali Tantavi

Përktheu: M-r. Talha Kurtishi

Lavd-falënderimin ia kushtojmë Allahut, prej të Cilit kërkojmë ndihmë dhe falje; Njashtu i kërkojmë strehë, të na ruajë nga të këqijat e shpirtërave dhe punëve tona, O Zot, ty të falënderoj me lëvdatat më të mira, aq shumë, sa të mbushet hapësira e qiellit, tokës dhe hapësira e të dyjave. E kam drejtuar fytyrën dëlirësisht kah Ai që i krijoi qiejt dhe tokën, e unë nuk jam prej mushrikëve. Me të vërtetë, namazi, sakrifica, jeta dhe vdekja ime janë për Allahun, Zotin e botëve. Lavdërimet dhe shpëtimet e Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Tij, Muhamedin, familjen e këtij pejgamberi, shokët dhe ndjekësit e tij.

             Fryti i haxhit të pranuar

            Nuk ka dyshim se haxhi është një ndër veprat më të mira pas imanit, e madje është një imazh i xhihadit në rrugë të Allahut. Është pyetur i Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-: “Cila vepër është më me vlerë?!” Tha: “Besimi në Allahun dhe të Dërguarin e Tij!”Pastaj, i thanë: “Po pastaj?!” Tha: “Xhihadi në rrugë të Allahut!” I thanë:“Më pastaj?” Tha: “Haxhi i pranuar!”[1] Njashtu, përcillet nga Aisha, nëna e besimtarëve, -radijallahu anha!-, se ka pasë thënë: “O i Dërguari i Allahut! Po e shohim se xhihadi është vepra më me vlerë; A të bëjmë edhe ne (gratë) xhihad?!” Tha: “Jo! Ngase xhihadi më i mirë është haxhi i pranuar!”[2] Kurse në një transmetim tjetër qëndron: “Për ju (gratë), xhihadi më i mirë është haxhi i pranuar!” I Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, e ka përgëzuar atë që i shmanget gjërave të ndaluara, se do t’i falen të gjitha mëkatet: “Kush e bën haxhin, e nuk bën punë të turpshme e mëkate, kthehet po sikur atë ditë kur e ka lindur nëna!”[3] Gjithashtu, i Dërguari, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, ka thënë: “Umreja deri në umren tjetër është shlyerje për mëkatet mes tyre, kurse haxhi i pranuar nuk ka shpërblim tjetër përpos xhenetit!”[4]Pra haxhi el-mebrur, është haxhi i pranuar, në të cilin muslimani ka përmbushur kushtet e vërtetësisë dhe pranimit të veprës, duke e bërë veprën dëlirësisht me sinqeritet vetëm për Allahun, -subhanehu ue te’ala!-, e në të njëjtën kohë duke ndjekur udhëzimin dhe udhën e të Dërguarit të Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, duke iu shmangur gjunaheve, bëmave të këqija, mëkateve, gjërave të turpshme, etj. E, prej shenjave të këtij haxhi të pranuar është që haxhiu të kthehet në gjendje fetare më të mirë seç ka qenë, e të braktisë përnjëmendshëm mangësitë, mëkatet dhe mospërfilljet që ka pasë më parë, e të largohet nga shoqëria e tij batalle që nuk vlen për asgjë, e të shoqërohet me vëllezër të mirë e fetarë, t’i shndrroj tubimet e dëfrimit e të gafletit në kuvende të përmendjes së Allahut dhe syçelësisë.

            Ihlasi është nga gjërat më të vështira, e sidomos nëse bëhet fjalë për një vepër të dukshme që nuk fshihet dot, siç është rasti me haxhin. Ngase, për shembull, njeriu mund të agjëroj një ditë për hir të Allahut, e të mos e hetojë gjendjen e tij asnjë njeri, sikurse mund të falë namaz të natës në thellësitë e natës në shtëpinë e tij, e njëjtë sikur te agjërimi, të mos jetë në dijeni asnjë njeri për veprën e tij. Kurse tek ibadeti i haxhit nuk qëndron kështu; Njeriu nuk mund të shkoj në shtëpinë e Allahut në Mekë e të bëjë haxhin, e për këtë të mos e dijë askush nga njerëzit; Andaj, mundi i dhënë për të realizuar ihlasin në haxh, po edhe në veprat e tjera, ka shpërblim të shumëfisht, për atë të cilit i jep sukses dhe udhëzim Allahu i Madhërishëm. E, si rrjedhojë e kësaj, njerëzit e mirë i jepnin rëndësi asketizmit gjatë haxhit, si dhe përuljes dhe nënshtrimit karshi Allahut, duke shfaqë nevojën e madhe për Zotin e tyre të Lartë. Është përcillur se i Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, ka thënë: “O Allah! (Të përgjigjem me një), Haxh, në të cilin ska syefaqësi!”[5]

                 Si realizohet devoshmëria në haxh?!

            Nuk mund të realizohet dot devotshmëria gjatë haxhit vetëmse pasi të jetë përmbushuar sinqeriteti, i cili paralelisht kanë qenë i shoqëruar me veprën e saktë, gjegjësisht veprën e cila është në përputhshmëri me udhëzimin e të Dërguarit të Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, duke qenë syçelë që me shpejtësi e gatishmëri të madhe në vepër të përmbushet domethënia e fjalës: Të përgjigjem Ty o Allah, të përgjigjem!; fjalë kjo të cilën e përsërisnim ore çast duke i ngritur zërat tanë. Realizimi i kësaj fjaleje bëhet pasi ta kemi kuptuar atë, e që realisht është fjalë që thuhet pasi të jesh thirrur, e ti i përgjigjesh Atij, të Cilin e don, e madhëron e i frikësohesh, e me që është kështu, ti i përgjigjesh shpejtë e shpejtë duke thënë: Ty përgjigjem Ty o Allah;Ndërsa kësisoj nuk qëndron kur të thërret dikush që nuk e don, porse rëndohesh në vend, e madje ndalesh tërësisht së përgjigjuri. E, ne i përgjigjemi me të shpejtë Zotit tonë, ngase Ai tek ne është më i Dashur se gjithçka e gjithkush tjetër, e kjo është shenjë e imanit: “E ka gjetur ëmbëlsinë e imanit ai që posedon këto tre gjëra: Allahu dhe i Dërguari i Tij të jenë më të dashur tek ai se gjithkush tjetër, të dojë një njeri vetëm për hir të Allahut dhe të urrejë kthimin në kufër, ashtu siç e urren të hudhet në zjarr!”[6]

            Të kërkosh shkaqet e faljes, gjegjësisht punët që bëhen shkak që Allahu të na falë, kjo është prej shenjave të haxhit të pranuar, ngase: “Kush e bën haxhin, e nuk bën punë të turpshme e mëkate, kthehet po sikur atë ditë kur e ka lindur nëna!”[7] E, pra njësimi i Allahut dhe braktisja e shirkut është prej çështjeve më madhore: “Allahu u ka premtuar atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira – falje (të mëkateve) dhe shpërblim të madh”.[8] “Allahu, me të vërtetë, nuk e falë atë që i bën shok Atij, por ia falë të tjerat mëkate kujt të dojë, përveç këtij.”[9] Ai që e takon Allahun duke pasë shumë mëkate, po aq shumë mekate, gati sa hapësira e tokës, porse nuk i ka bërë shirk Allahut, do ta gjejë Allahun me falje të madhe, po sa hapësira e tokës.

Nga arabishtja[10]: Mirsim Maliqi

Medine, 08.11.2012

[1] Sahih – Buhariu në “Sahih” (25, 1429), Muslimi në “Sahih” (121), Tirmidhiu në “Xhami” (1581), Nesaiu në “Es-Sunenul-kubra” (4224), Darimiu në “Sunen” (2315), Bejhakiu në “Es-Sunenul-kubra” (9630), Ibën ebi Shejbe në “Musanef” (18782), Ahmedi në “Musned” (7408, 7456, 7666), Ibën Hibani në “Sahih” (155, 4696), e të tjerë nga hadithi i Ebu Hurejres, -radijallahu anhu!-. Sh. P.

[2] Sahih – Shënon Buhariu në “Sahih” (1430, 1738), Nesaiu në “Es-Sunenul-kubra” (3501), Ahmedi në “Musned” (23938), Bejhakiu në “Es-Sunenul-kubra” (16371, 7966), Ibën Hibani në “Sahih” (3785), e të tjerë, nga hadithi i Aishes, -radijallahu anha!-. Sh. P.

[3] Sahih – Shënon Buhariu në “Sahih” (1698, 1699, 1431), Muslimi në “Sahih” (2412), Tirmidhiu në “Xhami” (738), Nesaiu në “Es-Sunenul-kubra” (3500), Ibën Maxhe në “Sunen” (2884), Darimiu në “Sunen” (1747), Ibën Hibani në “Sahih” (3777), Bejhakiu në “Es-Sunenul-kubra” (8476, 9625, 6326, 9637), Ibën Huzejme në “Sahih” (2346), Ahmedi në “Musned” (10068, 7208, 9105, 9106), Darekutniu në “Sunen” (2992), Ibën ebi Shejbe në “Musanef” (12381), Abdurrezaku në “Musanef” (8577), e të tjerë nga hadithi i Ebu Hurejres, -radijallahu anhu!-. Sh. P.

[4] Sahih – Shënon Buhariu në “Sahih” (1658), Muslimi në “Sahih” (2411), Tirmidhiu në “Xhami” (854), Nesaiu në “Es-Sunenul-kubra” (3502, 3495, 3496), Ibën Maxhe në “Sunen” (2883), Darimiu në “Sunen” (1746), Bejhakiu në “Es-Sunenul-kubra” (8063, 9624), Ibën Hibani në “Sahih” (3778, 3779), Ibën Huzejme në “Sahih” (2345, 2872, 2873), Ibën ebi Shejbe në “Musanef” (12380), Ahmedi në “Musned” (7181, 9730, 9737), Abdurrezaku në “Musanef” (2876), e të tjerë nga hadithi i Ebu Hurejres, -radijallahu anhu!-.

[5] Sahih – Shënon Ibën Maxhe në “Sunen” (2855), Ebu Nuejmi në “Hiljetul-evlija” (3278, 8949), Ibën ebi Shejbe në “Musanef” (15573), e të tjerë, nga hadithi i Enes ibën Malik, -radijallahu anhu!-. Shejh Albani e ka vlerësuar për sahih duke pasë parasysh rrugët e shumta të transmetimit,  në “Sahihul-xhami” (1302), “Sahih ibni maxhe” (2355), “Sahihut-tergib” (1122), “Es-Silsiletu es-sahiha” (2617) dhe “Menasikul-haxhi vel-umre” (16). Sh. P.

[6] Sahih ­– Shënon Buhariu në “Sahih” (15, 20, 5610,6458), Muslimi në “Sahih” (63, 64), Tirmidhiu në “Xhami” (2566), Ibën Maxhe në “Sunen” (4031), Ahmedi në “Musned” (12528, 12545, 13331, 13788, 13635), Bejhakiu në “Shuëbul-iman” (386, 1311, 1312, 1504, 1505, 8431, 8892) dhe “Es-Sunenul-kubra” (19413), Bezari në “Musned” (1790, 2133), Ebu Nuejmi në “Hiljetul-evlija” (59, 2508), e të tjerë nga hadithi i Enes ibën Malik, -radijallahu anhu!-. Sh. P.

[7] Shiko fusnotën nr. 4. Sh. P.

[8] Kurani, El-Maide: 9

[9] Kurani, En-Nisa: 48

[10] Ky punim është i përkthyer pjesërisht. Titulli nuk përkon tërësisht me origjinalin, i cili është: “Të kthyerit”, pra shumësi i fjalës: i kthyer; Po me që, mund të kuptohej edhe ndryshe, e ndryshuam nga “Të ktyherit” në “Kthimi”. Sh. P.

Edhe pak ditë na ndajnë nga përfundimi i vitit 2012, ku më pas do hyjmë në vitin 2013 sipas kalendarit Gregorian, këtë e pranojmë të gjithë, por ja që për dikë 31 dhjetori nuk është vetëm përfundim i vitit, por është edhe festë!

Festë?!

Me siguri se po, ashtu po ngjanë në mjediset familjare, por ne pyesim, festë e kujt, kur e ka datëlindjen kjo festë, si ka ardhë tek ne, çka i kontribuon vlerave tona një festë e tillë, çka pas festimit, këto pyetje a duhet me i bë dikush … ?!

Le të na përgjigjen ata që nuk mund ta paramendojnë 31 dhjetorin pa festu!

Ndërsa une si shqiptar, musliman, posedoj parime dhe vlera; unë kur ha e di pse ha, kur pi e di pse pi, kur flej e di pse flej, kur punoj e di pse punoj, kur mësoj e di pse mësoj, kur argëtohem e di pse argëtohem, kur e adhuroj Allahun e di pse e adhuroj, por edhe kur festoj e di pse festoj, jo paushall, vetëm se me një arsye dhe qëllim fisnik.

E shumë shqiptarë muslimanë këto ditë po përgatiten për të festu; dikush me ushqime e pije të tepruara deri në luks, e më pas deri te mishi i derrit dhe pijet alkoolike nga më të ndryshmet, dikush duke u dëfry me muzikë degjeneruese deri në orët e vona, dikush duke u ndytë në amoralitet, dikush duke i shqëtesu të tjerët me krisma të mjeteve piroteknike, hallakam mbi hallakam, koha vjen e shkon, një vit më shumë, shumë hapa para drejt vdekjes dhe takimit me Zotin tonë.

Faktikisht a ia vlen të gjitha këto për një festë që në parim është festë pagane, kristiane, e importuar nga kulturat e huaja, që fare s’ka të bëj me traditën tonë kombëtare dhe fetare dhe që nuk pajtohet Zoti me të, nuk pajtohet, ndërsa shqiptarët pajtohen.

Unë personalisht ju them të mos ma uroni këtë feste, ai që ma uron festën e Vitit te Ri, ai më ka nënçmu, ju thërras që të më bashkangjiteni në vetëdijesimin e të tjerëve mbi realitetin e kësaj feste.

Nuk i kemi rendet me festu, ne jemi shqiptarë muslimanë dhe gjithmonë si popull i kemi festu dy festa; Kurban dhe Fitër Bajramin, e tash na i kanë përzi të huajt, të mos pranojmë çka do që na servojnë të huajt, sepse një ditë do të na mbesin në fyt.

Hargjime ekstreme, për çudi, një numër të madh të popullit i kemi me asistenca sociale, ndërsa kur vie Viti i Ri, ta merr mendja që ata i takojnë klasës së lartë ekonomike, e pas Vitit të Ri i vërejnë pasojat, si në aspektin ekonomik, ashtu edhe në atë moral.

Andaj mos festoni paushall, veç t’i pasojmë epshet, të kënaqemi një natë, duke harru se s’pajtohet Allahu me ne, vetëm për faktin se po festojnë tjerët, po vjen një vit i ri, shkoj viti i vjetër e hajdeni të festojmë!

A nuk duhet me bë një llogari vjetore, për fjalët dhe veprat, arritjet dhe humbjet gjatë një viti, ende pa na interesu si na shkoi viti dhe çfarë planifikojmë për vitin tjetër, neve na intereson vetëm me festu dhe me festu dhe në fund çka, kush po na lavdëron?!

Shumë ma i kënaqur do te jem unë që natën e 31 dhjetorit do ta kaloj në gjumë, sesa ata tjerët mbi tavolina duke i kaluar të gjithë kufinjt.

Mos festo paushall pa arsye!

Autor: Labinot Kunushevci

Në kokën e njeriut përplasen gjithmonë këto gjëra:

– Dje, sot dhe nesër!

– E kaluara, e tashmja dhe e ardhmja!

– Ç’ndodhi, ç’po ndodhë dhe ç’do të ndodhë?

Njeriun më shumë e brengos fati i së ardhmes, dhe gjithmonë e ardhmja i bëhet synim studimi, dhe faktet, qofshin ato të vërteta apo jo, e që flasin për të ardhmen, i duken kurreshtare dhe interesante, nganjëherë njeriu duke u brengos shumë për të ardhmen, bie në pus të pa fund, sepse futet aty ku nuk i takon dhe ku nuk ka përgjigje për njeriun, i lë mangu obligimet gjatë ditës duke u dhënë pas “zbulimit të së ardhmes”, ende pa e jetu të sotshmen e kërkon të nesërmen, sa çudi!

E njeriu është qenie fizike, psikike dhe shpirtërore, është krijesa e fundit e Zotit në tokë dhe më e nderuara, shkaku pse njeriu bart një përgjegjësi para Zotit dhe para njerëzve është mendja, ai jeton në mes të së kaluarës, së tashmes dhe së ardhmes, e kaluara ka shku dhe s’mund ta kthejmë asesi, e tashmja jetohet dhe në të tashmen duhet të investohet, ndërsa e ardhmja është e fshehtë dhe sekrete, mund të përgatitemi për të, por nuk na takon që të mundohemi të fshehtat e së ardhmes “t’i bëjmë të njohura”, sepse kjo i takon dikujt tjetër, e jeta në këtë botë për njeriun është sikur leximi i një libri, duke e lexu një faqe libri, nuk e din çka pason në faqen tjetër, pra, ti jeton sot, por nuk e din sigurt se a do të jetosh edhe nesër apo jo.

Andaj, për të kaluarën mos u mërzit shumë, ajo ka shku dhe nuk kthehet më, veprat e mira që i ke bë në të kaluarën mos i zhvlerëso kurrë, për gabimet, qofshin ato të mëdha apo të vogla, me dije apo pa dije, në raport me Krijuesin tënd apo në raport me njerëzit, pendohu dhe kërko falje, e përmirësoje veten dhe nisu drejt ardhmërisë, e investo në jetë si të ka hije, e ardhmja të të mos brengos shumë, ti që po e lexon këtë temë, besoj se e ke zemrën e shëndoshë, pra, besoj se ti e beson Allahun për Krijues sikur unë e nuk je ateist/e, këtu e kam qëllimin, andaj, ji aktiv në leximin e kësaj teme deri në fund me zemrën tënde të shëndoshë dhe të hapur, ashtu do ta kuptosh qartë dhe drejtë çështjen e kohës, çështjen e fatit dhe çështjen e atij apo asaj që na shpie drejt fatit të mirë apo të keq.

Ti që ke nda diçka nga koha jote për ta lexu këtë temë, këtë kohë ku e morre, a e din se Allahu është betu në kohën, a e din se koha është si shpata, po s’preve me të, të pret ajo ty?! Ti je në mirësi, sepse ti tani je mik i kohës e jo armik, siç ka thënë një dijetar: “Me pas koha gojë na kish sha, çka jemi na t’u i ba”. A thua tani sa njerëz do t’i shante koha po të kishte gojë, ajo do të kishte të drejt, madje po të kishte mundësi edhe do t’i privonte prej vetes, sepse shumë njerëz sot kohën e lirë e kalojnë në robëri të epsheve, gjërave të kota dhe devijimeve, ndërsa ty s’të ka hije të radhitesh në mesin e tyre, ti mos e shaj kohën, se koha nuk të ka faj pse ti s’din nganjëherë të ballafaqohesh me sfidat e kohërave të ndryshme që të vijnë, dhe mos ec me kohën, ajo duhet të ec me ty, sepse ti s’je krijuar për kohën, por koha është kriju për ty, Zoti ta ka nënshtru kohën ty që ti ta mbushësh atë me vepra të mira dhe frytdhënëse, anadaj, mos u bëj neglizhues, por mbjell ditë e natë në arat e duhura, se ke për të korr pa dyshim, e akrepat po ecin, dikush ende po sheh ëndërr, ec o vëllai im dhe motra ime para duke shiku përpara, e jo prapa, asnjë njeri nuk e kam pa deri sot duke vozitur veturë para me fytyrë prapa!

Sot koha shumë dinamike, globalizimi po vjen duke na gëlltitë kohë pas kohe, shkenca dhe teknologjia dita ditës në avancim e sipër, vetëm shqiptarët më duken vazhdojnë ta kenë ende fatkeqsisht mikun më të mirë jastëkun e gjumit, siç thoshte hoxha, dijetari, komandanti, oratori dhe atdhetari i ndjerë i shqiptarëve, mulla Jakup Asipi: “Me ba botën luan, ne as në bisht s’kemi vend!” Pra, me të vërtet jemi prapa, por prapë se prapë dikush që është i verbër në zemër dhe në kokë e sheh vetën në birën e hardhucës, por ja që i duket vetja “në maje të malit”, e mu këta persona mendojnë se janë “ndërtuesit e ardhmërisë”, bile pretendojnë se e kanë në dorë “qelsin e fshehtësisë”, dhe ja që me dinakritë e tyre i ngufatin zemrat dhe mendjet e të rinjve dhe të rejave të popullit tonë dhe si model që “të udhëzon drejt një të ardhme më të mirë” ta propozojnë horoskopin, sa çudi!

– A do të jem fatlum/e apo fatkeq/e?!

– I/e lumtur apo i/e dëshpëruar?!

– I/e pasur apo i/e varfër?!

– I/e shëndoshë apo i/e sëmurë?!

– I/e dashur apo i/e urrejtur?!

– I/e martuar apo i/e vetëm?!

– I/e suksesshëm apo i/e dështuar?!

– I/e respektuar apo i/e nënçmuar?!

Dhe pyetje tjera me radhë, që të gjitha preokupime të së ardhmes, ndërtimi i të sotshmes është zbehë, tani rinia e ka syrin vetëm te e ardhmja, mirëpo këtyre pyetjeve që i parashtruam kush mund t’u jap përgjigje, “me siguri horoskopi”, ta shohim!

O ti që je ithtar i horoskopit dhe zemrën tënde ia ke dorëzu besimit në dash, gaforre apo bricjap, dhe mendon se horoskopi e ka me vend, të tjerët që të gjithë duhet të heshtin, shembull, ti je njëzet vjeçar, më trego sipas horoskopit, ku ke qenë ti para 21 viteve?!

Nëse s’mund të të jap përgjigje për një të kaluar, si mund të të jap përgjigje për të ardhmen dhe si ti aq lehtë mund t’ besosh?!

Mirë, në rregull, nëse ti je akrep në horoskop, po akrepi çka është në horoskop, për të a nuk vlen horoskopi a, fati i mirë apo i keq nuk i takojnë edhe atij a, së pari pse akrep, kush të krijoi ty dhe kush e krijoi akrepin, i njëjti Krijues apo jo, me çfarë qëllimi, pse jeton në shek.XXI e jo para 3000 viteve?!

Kam pyetje që më burojnë nga brendësia e zemrës, të mos më përgjigjesh vetëm se me zemër, të lutem:

– Kush është Pronari i Gjithësisë dhe Krijuesi i njerëzisë, “horoskopi rastësisht”?!

– Kush e sjellë diellin nga lindja në perëndim, “horoskopi rastësisht”?!

– Kush e nxjerrë prej natës ditën dhe prej ditës natën, “horoskopi rastësisht”?!

– Kush i jep leje kohës të ec para duke ia ndalu të ndalet qoftë edhe një sekond, “horoskopi rastësisht”?!

– Kush ma mundësoi mua ta shkruaj këtë temë dhe ty ta lexosh, “horoskopi rastësisht”?!
Shiko ç’thotë horoskopi për rënien e shiut, sa pika uji kanë ra në vitin 1912 në gjithë Atlantikun, sa në det, sa në të thatë, sa në Tiranë e sa në Prishtinë, pastaj, kur ka fillu dhe kur ka mbaru dhe ku është sot ai ujë, uji është bazë kryesore e jetës, është “turp mos ta dijë”?!

Çka din horoskopi, përveç se me ta trubullu mendjen dhe zemrën, ai të thotë ty se nesër paradite do të zgjohesh i mërzitur, ndërsa pasdite do të disponohesh, se sot ke humbë kaq dhe ke fitu aq, se pas një muaji ke mu shkurorëzu me gruan, dhe ti zemrën e gjorë, së cilës ia ke zhvesh besimin në Allahun, ia dorëzon horoskopit dhe ai ta prangos dhe bën që çdo bestytni e pjellur të zë vend aty dhe pastaj ti mendon se “planifikuesi dhe parashikuesi më i mirë i jetës tënde është horoskopi”!

A e njeh konceptin e sekretit, çka din ti për sekretin, kush meriton të jetë ruajtës dhe zbulues i sekretit, çfarë kritere duhet pas, pastaj, sa sekrete i ka sot bota, njeriu më i ditur në botë nga sekretet din sa një pikë ujë në deti, merre vesh tash sa din horoskopi!

Horoskopin po e quajnë kinse “hartë dhe planprogram të jetës së njeriut, i cili bën lidhshmëri në mes të kozmosit natyror dhe kozmosit të njeriut, ku tregon pozicionin e yjeve në qiell, gjë që sipas tyre ajo ka të bëj direkt me situatën e njeriut, pra, të besuarit se fati i njeriut është i lidhur ngusht me pozitën dhe lëvizjen e trupave qiellor, të cilat na i paraqesin përmes disa shenjave të marra sipas tyre nga astrologjia”, përrallë pas përralle, devijim pas devijimi, bestytni pas bestytnie, çfarë të vërtete ka këtu, astrologjia s’është shkencë që duhet studiu dhe besu, kush rrin prapa horoskopit, a e dini?!

Paramendo ti, e lidhin çështjen e fatit të njeriut me yje, këta nuk e dinë se yjet i ka kriju dikush, s’janë vetvetiu në qiell, ato i ka kriju Allahu, bile është betu në to dhe na ka mësu se edhe yjet i përkulen në mënyrën e vet Atij, se si ato janë zbukurim në errësirë, se si me to mund të orientohemi, se si ato janë gjuajtëse kundër shejtanëve të mallkuar, dhe në fund, në ditën e gjykimit, ato do të shkapërderdhen, ja se si i përshkruan Allahu yjet:
“Ne ua kemi zbukuruar qiellin më të afërm me yje të shkëlqyeshme dhe i kemi bërë ato si predha për të larguar djajtë, për të cilët kemi përgatitur dënimin me zjarr”. (Kur’an, kaptina nr.67, ajeti nr.5).

“Ai është që krijoi yjet për ju që me ta të orientoheni në errësira kur jeni në tokë ose në det. Vërtet Ne i shpjeguam argumentet tona për një popull që di të mendojë”. (Kur’an, kaptina nr.6, ajeti nr.97).

“Yjet i përulen urdhrit të Tij”. (Kur’an, kaptina nr.7, ajeti nr.54).
U bëj tash pyetje mendjeve të mëdha dhe të arsyeshme, si ka mundësi të lidhet fati jonë me yje, pasi që yjet paskan krejt tjetër rol dhe ndikim në jetën tonë, ashtu po i përshkruan Krijuesi dhe Arkitekti i tyre e jo ne?!

Vazhdon…1/3

Es-Selamu Alejkum!

Autor: Labinot Kunushevci
Redaktor fetar: Hoxhë Fadil Musliu