Click here to start submiting your content!

Arhiva MujoreSeptember 2016

0 3407

Pyetje: Çfarë kemi për qëllim me “Ndjekjen e metodoligjisë së Selefit”? Cilat janë shenjat e ndjekjes së kësaj metodologjie? Dhe a është patjetër ndjekja e kësaj metodologjie!?

Përgjigje; Metodologjia e selefu salih, është për qëllim; Ndjekja dhe pasimi i selefit në çështjet e Akides (besimit), çështjet e adhurimit, çështjet e bashkëveprimit në shoqërinë, etj. Pra, është shprehje e cila përfshinë shumë gjëra.

Dhe, lejohet që për çdo çështje të themi se; Kjo çështje është në përputhje me menhexhin (metodologjinë) e selefit apo kjo çështje është në kundërshtim me metodologjinë e selefit, etj.

Pra, me metologjinë e selefit, kemi për qëllim; Mënyra e tyre e adhurimit, morali i tyre, bashkëveprimi me shoqërinë dhe gjëra të ngjajshme me to.

Kurse, shenjat e pasimit të këtij menhexhi apo kësaj metodologjie, janë: Të jetë besimtari i stolisur me moralin e selefit. Të jenë fjalët dhe veprat e tij në çështjet e ahiretit dhe dynjasë në përputhje me fjalët dhe veprat e selefit.

Dhe në fund! Ai i cili synon shpëtimin në dynja dhe në ahiret, le ta pason metodolgjinë (menhexhin) e selefit dhe të kapet fortë për të.

Shejh Muhamed Ibn Salih el Uthejmin, rahimehullah

Nga arabishtja; Suad Shabani

Burimi: albislam.com

0 1838

A lejohet të marrësh borxh për të blerë e therrë kurban?!

Përgjigje: Në përgjigjet e mëparshme, kemi sqaruar qëndrimet e dijetarëve rreth dospozitës së këtij adhurimi, se a është obligativ apo vullnetar. Shejh Bin Bazi, -rahimehullah!-, ka thënë se: “Në argumentet fetare nuk gjejmë diçka që e bën këtë adhurim obligativ, andaj mendimi se therrja e kurbanit është vaxhib – obligim, nuk mban!”[1] Në anën tjetër, dijetarët që kanë konstatuar se bëhet fjalë për adhurim obligativ, kanë vënë si kriter për obligueshmërinë e tij pasurinë dhe mundësinë materiale të muslimanit sakrifikues.[2] Sidoqë e shikon këtë çështje, qoftë nga këndvështrimi i atyre që e konsiderojnë këtë ibadet si obligativ, apo i atyre që nuk mendojnë kësisoj, ti nuk i je obliguar që të marrësh borxh për të blerë e therrë kurban, ngase njëzëri dijetarët kanë thënë se, ky adhurim nuk është obligim për atë që nuk ka mundësi materiale.

Mbetet për t’u sqaruar se, a është e pëlqyeshme të mirret borxh për të kryer këtë adhurim?! Po, është e pëlqyeshme të marrësh borxh për të kryer këtë adhurim, në qoftë se ke shpresë dhe llogari që mund ta shlyesh borxhin, si fjala vjen, nëpunësi që merr borxh dhe mendon ta shlyejë atë me pagën e tij të rradhës, mirëpo kjo nuk vlen për atë që nuk ka mundësi reale për ta shlyer borxhin, e që për të më parësore është të mos hyjë fare në borxh, ngase ai me këtë huazim e ngarkon vetvetën me diçka që nuk i kërkohet.

Shejhu’l-Islam Ibën Tejmije, -rahimehullah!-, është pyetur rreth kësaj çështjeje dhe ai qe përgjigjur se: “Nëse ka mundësi ta shlyejë, atëherë kjo është diçka e mirë, e përndryshe nuk e ka obligim ta bëjë këtë!”[3] Të kujtojmë faktin se Shejhu’l-Islam Ibën Tejmije, -rahimehullah!-, ishte nga ata që vlerësonte se ky adhurim është obligativ.

Shejh Bin Bazi, -rahimehullah!-, është pyetur rreth kësaj çështjeje se, për atë që nuk ka mundësi materiale, a është therrja e kurbanit obligim, si dhe a lejohet marrja e borxhit, me plan për ta shlyer me pagë, dhe ai qe përgjigjur se: “Therrja e kurbanit është sunet, e jo vaxhib – obligim, dhe nuk ka ndonjë problem që të marrësh borxh për këtë adhurim, atëherë kur ekziston mundësia reale e shlyerjes!”[4]

Fetva e përpiluar nga: IslamQA – nën patronazhin e Shejh Muhamed El-Munexhid
Përktheu nga arabishtja: Mirsim Maliqi

Burimi: albislam.com

_________

[1] “Mexhmuu fetava ibni Baz”, v. 18, f. 36.
[2] “Hashijetu ibni Abidin”, v. 9, f. 452.
[3] “Mexhmu’l-fetava”, v. 26, f. 305.
[4] “Fetava ibni baz”, v. 1, f. 37.

0 24266

Pyetja: Çfarë duaje duhet të thuhet kur të ndodh një tërmet ?

Përgjigjja: Falënderimi i takon Allahut.

Tërmetet janë një nga shenjat e mëdha të Allahut në këtë univers, me të cilat Ai sprovon robërit e Tij si një kujtesë ose frikësim ndaj Tij, ose si një ndëshkim. Njeriu duhet të përkujton, në momentin e ndodhisë së këtyre shenjave, dobësinë e tij, paaftësinë, përulësinë përpara Allahut dhe nevojën e tij për Të, kështu që ai i kthehet Allahut, të Lartësuar, me lutje dhe përulësi, dhe me shpresë se Allahu do të ngre këtë shqetësim të madh nga populli.

Allahu thotë:

“Na, ju kemi dërguar pejgamberë shumë popujve para teje dhe i kemi dënuar ata me skamje dhe fatkeqësira, për t’u përulur. Pse nuk u penduan, kur u erdh ndëshkimi Jonë! Por, zemrat e tyre ishin gurë, e djalli ua zbukuronte, ato që bënin ata. Dhe, kur i harruan ata – për ato që u paralajmëruan, Na iu hapëm të gjitha dyert (të gjitha të mirat); e kur u gëzonin me atë që u dhamë, Ne i dënuam ata befasisht dhe atëherë ata humbën çdo shpresë.” En Am, 42-44.

Prandaj, dijetarët, Allahu i mëshiroftë, konsiderojnë si mustehab (të preferuar) shpeshtimin e istigfarit, lutjes, nënshtrimit, lëmoshës, kur tërmetet ndodhin, siç është mustehab edhe në kohë kur ndodhin eklipset diellore dhe hënore.

Dijetari i madh Zekerija el-Ensari, Allahu e mëshiroftë, ka thënë:

“Është mustehab për të gjithë që t’i lutemi Allahut në kohë tërmetesh dhe ngjarjeve të ngjashme, të tilla si rrufetë dhe erërat e forta, e të falet i vetëm në shtëpinë e tij, që ai mos të shkujdeset, sepse Profeti, sal-Allahu alejhi ve selem, kur era ka shpërthyer me force, ka thënë: “O Allah, unë të lutem ty për të mirën e saj dhe të mirën e asaj që është në të dhe të mirën e asaj që është dërguar me të, dhe unë kërkoj strehim te Ti nga dëmi i saj dhe e keqja e asaj që është në të dhe e keqja e asaj që është dërguar me të.” Transmeton Muslimi

Por, nuk ka asnjë argument në sunet – aq sa ne e dimë – gjë që tregon se ka një dhikr të veçantë ose dua që të lexohet kur ndodh një tërmet. Por, njeriu lutet me atë që i mundëson Allahu në atë moment, duke kërkuar mëshirë dhe ndihmë nga Allahu, i Lartësuar dhe i Lavdëruar, në mënyrë që Ai të shmang këtë fatkeqësi nga populli.

Shejh Ibn Baz, Allahu e mëshiroftë, ka thënë:

Ajo që duhet të bëhet në kohën e një tërmeti apo një fatkeqësie tjetër,  një eklipsi, apo një ere të fortë apo përmbytjes, është që të shpejtohet me pendim tek Allahu, duke shfaq frikë ndaj Tij dhe kërkim të mirëqenies, shpeshtimi i përmendjes së Tij dhe istigfarit, siç ka thënë Pejgamberi, paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, në kohën e një eklipsi: “Kur të shihni atë (eklipsin), shpejtoni në përmendje të Allahut, në lutje dhe kërkim falje prej Tij.” Buhariu dhe Muslimi

Ajo që është gjithashtu mustehab, të tregohet dhembshuri për të varfrit dhe nevojtarët, e të jipet lëmoshë për ta, sepse Profeti, paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Mëshironi, do mëshiroheni”. Transmeton Ahmedi

Dhe ai, paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, tha: “Ata që tregojnë mëshirë, do të mëshirohen nga më i Mëshirshmi. Mëshironi  ata që janë në tokë, ju mëshiron Ai që është në qiell.” Transmeton Tirmidhiu.

Ai, paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Ai që nuk mëshiron nuk do mëshirohet.” Transmeton Buhariu.

Është transmetuar nga Omer ibn AbdulAziz, Allahu e mëshiroftë, se ai u shkruante udhëheqësve, kur tërmetet ndodhnin, të jepnin lëmoshë.

Allahut thotë: “Besimtarët dhe besimtaret janë miq për njëri-tjetrin: urdhërojnë që të bëhen vepra të mira, e pengojnë të këqiat, falin namazin, japin zeqatin, dhe i përulen Perëndisë dhe Pejgamberit të Tij. Këta janë ata që do t’i mëshirojë Perëndia. Se, Perëndia me të vërtetë, është i Plotëfuqishëm dhe i Gjithëdijshëm.” Teube, 7

Me padyshim se tërmetet të cilat ndodhin, e ndodhitë tjera, nga të cilat njerëzit kanë dëme, dhe u shkakton atyre probleme, e gjithë kjo është si shkak i shirkut dhe mëkateve. Siç Allahu thotë: “Çfarëdo fatkeqësie që ju godet, kjo është për shkak se e keni futuar vetë, e Ai edhe falë shumë.” Shura, 30

“Ne të gjithë i kemi dënuar për mëkatin e vet. Ne, disave u kemi dërguar fortunën dhe disa të tjerë i ka goditur zëri i tmerrshëm, ndërsa disa prej tyre i kemi sharruar në tokë; e disa prej tyre i kemi fundosë në ujë. E, Allahu nuk u ka bërë atyre zullum, por ata vetes i kanë bërë zullum.” Ankebut, 40

“Na, atyre, do t’u dëftojmë argumentet Tona në hapësirat tokësore e qiellore, si dhe te vet ata, deri sa t’u bëhet plotësisht e qartë, se ai (Kur’ani), është i vërtetë. Vallë, a nuk të mjafton ty, që Zoti yt është, me të vërtetë, dëshmues i çdo gjëje?!.” Fusilet, 53

“Thuaj: “Ai është i fuqishëm t’ju ndëshkojë prej së larti ose nën këmbët tuaja.” En Am, 65

“A janë të sigurtë banorët e vendbanimeve, se nuk do t’i arrijë dënimi Ynë, natën, – duke qenë ata në gjumë? A janë të sigurtë banorët e vendbanimeve, se nuk do t’i arrijë dënimi Ynë, ditën, – duke qenë në argëtim? A janë të sigurtë ata nga dënimi i Allahut? Dënimit të Allahut, nuk i frikësohen vetëm ata që janë të humbur.” Araf, 97-99

Allahu e di më së miri.

Islamqa.info

Përktheu: Shpend Zeneli

Burimi: albislam.com

0 1963

Pyetja: A të ther kurban për Bajram apo të ther akika për vete ?!

Një grua 39 vjeçare dëshiron të ther një kurban. I është thënë asaj se ajo duhet të bëjë akika (therje e cila bëhet pas lindjes së një fëmije) për veten e saj së pari, se i ati i saj nuk ka therë për të, kur ajo kishte lindur. Burri i saj nuk ka therë akika për fëmijët e tyre, ata kanë një vajzë dhe një djalë. A duhet ajo të ther akika për fëmijët e saj dhe veten? Apo akika e fëmijëve duhet të kryhet nga babai i tyre? Vajza ka tani 15 vjet e djali është 16 vjeç. A është akika obligim, apo bie nga obligimi në qoftë se fëmija arrin moshën madhore (bylykut)?

Përgjigjja: Falënderimi i takon Allahut.

Së pari:

Akika është sunet i fortë (Suneh mu’ekedeh) sipas mendimit të saktë. Kjo është shpjeguar në përgjigjen e mëhershme (Dispozita rreh akikës). Atij që i drejtohet urdhri këtu është babai; e nuk është kërkesë drejtuar nënës apo fëmijëve.

Akika nuk bie edhe kur fëmija arrin moshën e pjekurisë. Nëse babai ka mundësi të ther, atëherë është e rekomandueshme që ai të therë akika për fëmijët e tij, për të cilët ai ende nuk ka therur akika.

Në qoftë se babai nuk ka therur akika për fëmijën e tij, a është obligim për fëmijën apo për dikë tjetër të ther akika për veten tij? Fukahatë janë ndarë në mendime, por mendimi më i sakt është se kjo është e lejuar dhe është mustehab (e preferuar).

Ibn Kudameh, Allahu e mëshiroftë, në librin e tij el-Mugni (9/364) ka thënë: “Në qoftë se akika nuk është therur asnjëherë dhe fëmija arrin moshën e pjekurisë dhe përfiton pasuri, atëherë ai nuk duhet të ther akika. Imam Ahmedi u pyet në lidhje me këtë çështje dhe ai tha: Kjo vlen vetëm për babain, dmth, ai nuk duhet të ther akika për veten e tij; veprimi i sunetit është përgjegjësi e dikut tjetër (dmth prindit).

Atai dhe el-Hasen thonë: “Ai mund të ther akika për veten e tij, sepse ai është peng i saj dhe për këtë shkak se është e lejuar për të të lirojë veten”.

Ne mendojmë se kjo është përgjegjësi për babanë dhe askush tjetër nuk duhet ta kryejë atë.” Fund i fjalës së Ibn Kudames.

Ibn Kajim, Allahu e mëshiroftë, në Tuhfat al-Maudud fi Ahkam el-Maëlood ka thënë: Kapitulli nëntëmbëdhjetë: Vendimi për atë të cilin prindërit e tij nuk kanë therë akika për të; a duhet të ther akika për veten e tij, kur ai arrin moshën e pjekurisë? Al Halali ka thënë: Kapitulli rreth asaj që është e rekomanduar për një për të cilin akika nuk është bërë kur ka qenë i vogël, të ther akika për veten e tij, kur ai të arrijë moshën e bylykut. Pastaj ai citoi disa çështje të Ismail ibn Se’id el-Shalinxhi i cili ka thënë: E pyeta Ahmedin për një njeri të cilit i ati i tregon se atij nuk i kishte therur akika, a të ther akika për veten e tij? Ai tha: Kjo është detyra e babait.

Shejh Ibn Bazi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë:

“Pikëpamja e parë është më e saktë, e cila është se kjo është e pëlqyeshme që të ther akika për vete, për shkak se akika është sunet i konfirmuar, por babai nuk e ka therur, kështu që është bërë e lejuar për atë që ai të ther në qoftë se ai ka mundësi. Kjo është për shkak të kuptimit të përgjithshëm të haditheve, siç janë fjalët e Pejgamberit, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të: “Çdo fëmijë është peng i akikës së tij, e cila duhet të theret për të në ditën e shtatë, të rruhet koka e tij dhe të emërtohet”. Transmeton Imam Ahmedi dhe autorët e katër Suneneve nga Samurah ibn Xhundub, Allahu qoftë i kënaqur me të me isnad sahih.

Dhe hadithi i transmetuar nga Um al-Karaz al-Ka’bijeh se Pejgamberi, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, urdhëroi që akika të bëhet për një djalë me dy dele dhe për një femër me një dele, siç është transmetuar nga pesë autorët. Tirmidhiu ka transmetuar dhe është klasifikuar si sahih. I ngjashëm është transmetuarnga Aisheja. Kjo nuk i drejtohet vetëm babait; por ajo gjithashtu përfshinë edhe fëmijën, nënën dhe të afërmit e tjerë e të porsalindurit”. Nga Mexhmu ‘Fetaua Shejh Ibn Baz (26/266).

Në bazë të kësaj, mund të thuhet se motra e cila parashtron këtë pyetje: Ju mund të therni akika për veten, ose për fëmijët tuaj, nëse babai i tyre nuk ka therur akika për ta.

Çështja tjetër që ka të bëjë me këtë, është; nëse njeriu dëshiron të ther për Kurban Bajram, a lejohet që me një kurban të bëjë nijet edhe therjen e akikas.

Për më shumë ndiqeni përgjigjen në linkun e mëposhtëm…

A lejohet që të therë një kafshë me qëllim të therjes për Bajram dhe për akika?

Islamqa.info

Përktheu: Shpend Zeneli

Burimi: albislam.com

0 1986

Pyetja: A është e lejueshme që të therë një kafshë me qëllim të therjes për Bajram dhe për akika?

Përgjigjja: Falënderimi i takon Allahut.

Nëse bashkohet mes kurbanit për Bajram dhe akikas, dhe personi dëshiron të ther akika për fëmijën e tij në ditën e Kurban Bajramit, ose gjatë ditëve të Teshrikut, në këtë rast a vlen kurbani i njejtë edhe për akika?

Fukahatë rreth kësaj çështje kanë dy mendime:

Mendimi i parë është se kurbani i therur për Bajram nuk vlen edhe për akika. Ky është mendimi i Imam Malikut dhe Imam Shafiut, dhe është transmetuar nga Imam Ahmedi në një prej transmetimeve.

Argumentet e atyre që kanë këtë mendim janë; se – si akika dhe ud’hija – duhet të bëhet nijeti për secilën prej tyre, kështu që nuk mund të llogaritet njëra për tjetrën. Dhe për shkak se secili prej tyre është bërë për një arsye të ndryshme, kështu që njëri prej tyre nuk mund të llogariten si tjetri, ashtu si kurbani i therur nga haxhiu me haxh temetu’ dhe kurbani i therur për shpagim.

Hejthemiu në “Tuhfat al-Muhtxhj Sherh el-Minhaxh” (9/371) thotë: Kuptimi i dukshëm i fjalëve të dijetarëve tanë është se në qoftë se një person ka për qëllim të ther një kurban si dy; ud’hije dhe akika, ajo plotëson vetëm njërën prej tyre. Kjo është e qartë, sepse secili prej tyre është një sunet që është synuar të veprohet.

Mendimi i dytë është se ud’hijah mund të llogaritet edhe për akika. Kjo është transmetuar në një thënie tjetër nga Imam Ahmedi, dhe është mendimi i medh’hebit Hanefi. Ky është gjithashtu mendimi i Hasan el-Basriut, Muhammed ibn Sirinit dhe Katades, Allahu i mëshiroftë.

Argumentet e atyre që kanë këtë mendim janë; qëllimi i tyre (therjes së kurbanave) është afrimi më afër Allahut duke ofruar një flijim, kështu që ai mund të përfshin edhe tjetrin.

Ibn Ebi Shejbe, Allahu e mëshiroftë, ka transmetuar në “el-Musanef” (5/534) se Hasani ka thënë: Në qoftë se ata therin për Kurban Bajram një kafshë për fëmijën, kjo vlen edhe akika për të.

Është transmetuar nga Hishami dhe Ibn Sirini se kanë thënë: Kurbani i Bajramit mund të llogaritet si akika.

Al-Behuti,Allahu e mëshiroftë, në “Sherh Munteha el-Iradat” (1/617) ka thënë: Nëse akika dhe ud’hijah përkojnë, që dita e shtatë ose një ditë tjetër përputhet me ditët e kurban Bajramit, akika në këtë rast mund të llogaritet si ud’hijeh, ose në qoftë se ai ther kurban për Bajram vlen edhe për akika. Njejtë sikur në qoftë se dita e Bajramit bie në ditë të xhuma, dhe ai merr gusël për njërën prej tyre.

Ai, Allahu e mëshiroftë, gjithashtu në “el-Kashaf el Kana’a” (3/30) ka thënë: Nëse akika dhe ud’hijah qëllojnë në një kohë, dhe me këtë ai ka për qëllim therjen e kafshës për të dyjat, ajo vlen për të dyjat, dhe kjo është deklaruar nga Imam Ahmedi.

Këtë mendim e përmban edhe Shejh Muhamed Ibn Ibrahimi, Allahu e mëshiroftë, i cili thotë: Për në fund themi: Në qoftë se ai ther kurba edhe për Bajram, për çfarë ai edhe ka bërë nijet, kjo mjafton edhe për akika. Fetava Shejh Muhamed ibn Ibrahim (6/159).

Allahu e di më së miri.

Burimi: albislam.com / islamqa.info

Përktheu: Shpend Zeneli

0 2391

Pyetje: A lejohet që haxhiu gjatë periudhës së ihramit të bartë unazë dhe orë ?

Përgjigje: Lejohet bartja e orës dhe unazës gjatë periudhês kur haxhiu gjendet në ihram. Mbajtja e orës dhe unazës është përhapur tek njerëzit. Andaj, nuk ka argument i cili ndalon bartjen e tyre.

Shejh Hamed Ibn Abdullah Ibn Abdulaziz el Hamed.

Nga arabishtja: Suad Shabani

Burimi: albislam.com

0 14066

Robër të Allahut, keni dro Allahun, dhe vetëm Atë adhuroni, Ate madhërojeni në këto ditë të mëdha, ngase këto ditë janë ditët më me vlerë, pajisuni në këto ditë me bamirësi e devotshmëri, largohuni gjynaheve e epsheve: “Këto (janë dispozitat). E, kush respekton dispozitat e Allahut, kjo është më mirë për të.” Haxh, 30.

O ju njerëz! Vlerat e këtyre ditëve janë të shumta, e disa prej tyre kanë veçori që dallojnë nga ato tjerat, siç është dita e Arafatit e dita e Kurban Bajramit.

Kjo hutbe, ka të bëjë me ditën e Arafatit, që të kuptojmë vlerën, të madhërojnë shejtërinë e saj, e të mos anashkalojmë asnjë çast të kësaj dite.

Kur të përmendet Arafati, sytë përloten për vendin e haxhinjëve, të cilët ndodhen në Arafat, duke kërkuar prej Allahut me lutjet më të sinqerta, në shenjë gëzimi për ta, duke i lakmuar, e duke u përmalluar për ato vende të shenjta.

Dita e Arafatit është një prej ditëve të muajve të shenjtë, dhe është një prej dhjetë ditëve me vlerë, është një prej ditëve të njohura, siç është përmendur në fjalën e Allahut: “dhe ftoi njerëzit në haxhillëk, do të vijnë ata ty – në këmbë dhe (duke shaluar) në çfarëdo deve; duke ardhur prej të gjitha viseve të largëta.” Haxh, 27.

Allahu njashtu është betuar në të, në Kuranin Fisnik, gjë e cila tregon për vlerën dhe madhështinë e saj: “Pasha atë që dëshmon dhe të dëshmuarën!.” Buruxh, 3.

Ebu Hurejra, (radijAllahu anhu!), rreth këtij ajeti thotë: “Esh-shehidi”, është dita e xhuma, ndërsa “Mesh’hud”, është dita e Arafatit, e dita e premtuar është dita e Kiametit.”

Është dita kur u plotësua feja, u plotësua dhuntia, siç qëndron në hadithin e Omer ibn Hatabit, (radijAllahu anhu!), se një njeri nga çifutët i tha atij: O prijës i besimtarëve, është një ajet në Librin tuaj që ju e lexoni, që po të na zbriste neve çifutëve do e bënim atë ditë festë. Tha: Cili është ai ajet? Tha: “Sot ua përsosa fenë tuaj dhe ua plotësova dhuntinë Time ndaj jush.” Maide, 3. Omeri tha: “Ne e dimë këtë ditë, vendin se ku ka zbritur mbi të dërguarin e Allahut, (sal-Allahu alejhi ve selem!), kur ai ishte i ngritur në Arafat, ditën e xhuma.” Buhariu dhe Muslimi.

Është ditë feste për muslimanët, siç tregohet në hadithin që e transmeton e Ukbe ibn Amir, (radijAllahu anhu!), i cili thotë: I dërguari i Allahut, (sal-Allahu alejhi ve selem!), ka thënë: “Dita e Arafatit, Dita e Kurban Bajramit, dhe ditët e Teshrikut janë festë për ne muslimanët, ato ditë janë ditë të ngrënies e pirjes.” Tirmidhiu dhe thotë; hadithi është hasen sahih.

Kjo ditë është një prej kushteve të haxhit të madh, atij që i ik qëndrimi në Arafat, ai mbetet edhe pa haxh, qoftë të jetë me arsye apo pa arsye, mbështetur në hadithin që e përcjell Abdurrahman ibn Ja’mer, e thotë: “E pashë të dërguarin e Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, i cili po qëndronte në Arafat, të cilët i erdhën disa nga banorët e Nexhdit e i thanë: O i dërguari i Allahut, si të bëj haxhin?! Ai tha: “Haxhi është Arafat.” Ahmedi.

Është dita e krenarisë me njerëzit të cilët qëndrojnë në Arafat, siç qëndron në hadithin e Ebu Hurejres, radijAllahu anhu, i cili thotë: I dëgruari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, ka thënë: “Allahu krenohet me njerëzit në Arafat para banorëve të qiellit, e u thotë atyre: Shikoni robërit e mi, erdhën tek Unë të lodhur e të pluhurosur.” Ibn Huzejme dhe ibn Hibani e vlerësuar sahih.

Është ditë e shpëtimit nga zjarri i xhehenemit, mbështetur në hadithin e transmetuar nga Aisheja, radijAllahu anhu, se i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem ka thënë: “Nuk ka ditë tjetër në të cilën Allahu nxjerr njerëz nga zjarri se ditën e Arafatit, Ai zbret, e krenohet me ta para melaqeve, e u thotë atyre: Çfarë kërkojnë këta?” Muslimi.

Ky hadith tregon se dita ku më së shumti Allahu shpëton njerëz nga zjarri është dita e Arafatit, dhe kuptohet se shpëtimi nga zjarri nuk është i veçantë vetëm se për njerëzit në Arafat, por është edhe për të tjerët, edhe pse për njerëzit në Arafat më së shumti shpresohet.

Hafidh ibn Rexhebi, Allahu e mëshiroftë ka thënë: Dita e Arafatit është dita e shpëtimit nga zjarri, kështu që Allahu shpëton nga zjarri i xhehenemit ata të cilët qëndrojnë në Arafat, dhe për ata të cilët nuk kanë qëndruar prej muslimanëve anembanë botës, për këtë dita e nesërme është festë për gjithë muslimanët kudo në botë, për ata që janë prezent në vendin e shenjtë dhe për ata që nuk janë prezent, për shkak të pjesmarrjes së tyre në shpëtim dhe falje në ditën e Arafatit.

Është ditë e lutjes, ditë ku gjuhët dhe zemrat zbuten me fjalën e teuhidit, mbështetur në hadithin e Talha ibn Ubejdilahut se i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, ka thënë: “Duaja më e mirë (më me vlerë) është duaja e ditës së Arafatit, dhe më e mira që e kam thënë unë dhe të dërguarit më parë: La ilahe il Allahu Vahdehu la sherike leh (Nuk ka të adhuruar tjetër pos Allahut, Një, nuk ka ortak).” E shënon Imam Maliku.

Ajo që kuptohet është se duaja nuk është e veçantë vetëm për ata që qëndrojnë në Arafat, edhe pse pranimi i lutjeve të tyre është më e sigurt se prej të tjerëve, për arsye se janë të veshur në ihrame, qëndrojnë në një vend më të pastër të tokës, njashtu edhe lutja me fjalën e teuhidit, që përmendet në hadith nuk është e veçantë për ata që qëndrojnë në Arafat, por duhet që të gjithë muslimanët të shpeshtojnë këtë lutje në këtë ditë të madhe.

Shpeshtimi i lutjes me fjalën e teuhidit në ditën e Arafatit sikur të jetë një konfirmim i premtimit të dhënë, të cilin premtim e mori Allahu nga i gjithë njerëzimi para se Ai të krijonte tokën, që përmendet në hadithin e ibn Abasit, radijAllahu anhu, se i dërguari, sal-Allahu alejhi ve selem: “Allahu ka marrë besën nga bijtë e Ademit në Arafat, i ka nxjerrë nga kurrizi i tij të gjitha krijesat, i ka përhapur para Vetes si grimca, pastaj u ka folur. “Kujtoje) kur Zoti yt – nga korrizi i bijve të Ademit nxori pasardhësit e tyre dhe ata i bëri dëshmitar (të vërtetës) kundër vetes. (Iu tha atyre): “A nuk jam Unë Zoti juaj?” Ata thanë: “Po, me të vërtetë”. Na ju kemi bërë dëshmitar që të mos thoni në Ditën e Kijametit: “Na për këtë nuk kemi qenë të informuar” Ose që të mos thoni: “Me të vërtetë, të parët tanë i kanë vënë shok Perëndisë para nesh, e ne jemi gjeneratë pas tyre. A mos vllë do të na shkatërrosh për atë çka kanë punuar të degjeneruarit?.” Araf, 173”. E transmeton Ahmedi.

Andaj është shumë e përshtatshme që të ngrihen zërat e besimtarëve me fjalën e teuhidit, për këtë muslimanët duhet të shpeshtojnë përmendjen e Allahut, lutjet kudo që ndodhen në këtë ditë të Arafatit. Jepni mundin tuaj o rob të Allahut, ndoshta Allahu i Madhëruar na pranon në këtë ditë të Arafatit edhe nëse nuk qëndrojmë atje, mirësia e Allahu përfshinë që të gjithë, le të mos e privojë njeriu veten nga mirësitë e Allahut në këtë ditë të madhe.

Është ditë ku shejtani nënçmohet, kur sheh zbritjen e faljes së Allahut për robërit e Tij, siç është transmetuar nga Talha ibn Ubejdilah se i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, ka thënë: “Nuk është parë shejtani një ditë, më i vogël, më i nënçmuar, më i dështuar, më i hidhëruar se në ditën e Arafatit. E kjo nuk është për diç tjetër pos për aryse se sheh zbritjen e mëshirës, dhe faljes së madhe të mëkateve nga Allahu, përveç ditës së Bedrit…” E shënon Imam Maliku.

Agjërimi i kësaj dite fal mëatet e dy viteve, siç ka thënë i dërguari, sal-Allahu alejhi ve selem: “Agjërimi i ditës së Arafatit, shpresoj tek Allahut t’i fal (mëkatet) e vitit të kaluar, dhe vitit të ardhshëm.” Muslimi.

E lusim Allahun e Madhëruar, të pranon lutjet tona, e të gjithëv etë na kaplon me mëshirën e faljen e Tij, e me shpëtim nga zjarri, vërtetë Ai është i cili Dëgjon e i përgjigjet lutjeve.

HUTBEJA E DYTË

Allahu i Madhëruar thotë: “E, të përmendurit e Allahut është më e madhja (lutje)!.” Ankebut, 45.

Muadh ibn Xhebeli, radijAllahu anhu, thotë: “Nuk ka gjë që më së tepërmi të shpëton nga dënimi i Allahut se sa përmendja e Allahut.”

Është haram të agjërohet dita e Kurban Bajramit dhe ditët e teshrikut, që janë tre ditët në vijim pas ditës së parë të Kurban Bajramit, mbështetur në fjalën e të dërguarit, sal-Allahu alejhi ve selem: “Ditët e teshrikut janë ditë të ngrënies e pijes.” Muslimi

Allahu i Madhëruar thotë: “që të prezentojnë në dobitë e tyre dhe të përmendin emrin e Allahut në ditët e njohura (të therrjes së kurbanit) – të shtazëve me të cilat i ka furnizuar Ai. E, hani nga ato (mishin) dhe ushqeni nevojtarin e varfër!.” Haxh, 27

Ibrahim ibn Muhamed el Hukajl

Përktheu: Shpend Zeneli

Burimi: albislam.com

0 2135

Një njeri ishte furnizuar me fëmijë, e njerëzit i thanë:
Allahu e bëftë prej të mirëve (salihin)!
Ai tha: Jo. Nuk dua të jet prej tyre.
Njerëzit u habitën: Si thua kështu? Allahu ty të ka udhëzuar!
Tha: Dua që të jetë reformues (përmirësues -muslih).
Sa njerëz ka që janë të mirë, shoqërohen me mua e nuk më perkujtojnë Allahun.
Sa njerëz ka që janë të mirë, të cilët kujdesen vetëm për veten e tyre. E nuk kujdesen per t’i bërë dobi shoqërisë.

Një njeri pyeti të dërguarin e Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem: “O i dërguar i Allahut! A do shkatërrohemi, kur në mesin tonë ka njerëz të mirë?! Tha: Po. Nëse shtohet e keqja.”

Allahu i Madhëruar thotë: “E Zoti yt nuk është që të shkatërrojë mizorisht vendet, nëse banorët e tyre janë punëmirë (reformures -muslihun).” Hud,117.

Përktheu: Shpend Zeneli

Burimi: albislam.com

0 1667

Asaj që më së shumti duhet kushtuar vëmendje, e kujdes sa i takon emrave të Allahut është të kuptohet se të gabuarit në to nuk është i njejtë me çfarëdo gabimi në emra tjerë, për arsye se janë emra të Zotit, Krijuesit, të Lartësuarit, gabimi në to është devijim e humbje, të gabosh në to është lajthitje e mosbesim, kjo e detyron çdo njeri të mençur që të mos flet për to vetëm se me dije, nuk vendos diç që ka të bëjë me to vetëm se me argument nga Kurani dhe suneti, e kush thellohet në to pa këto dyja e ka humb rrugën, si mundet të dëshirohet arritja e zbatimit të bazave të fesë pa marrë atë me çfarë erdhi i dërguari.

Kur njerëzit  u thelluan në emrat e Allahut, vendosën gjëra që kanë të bëjnë me emrat e Allahut pa referencë nga Kurani dhe suneti, erdhën me çudira, me gjëra të pazakonta në këtë temë, sikur ata nuk e ndjejnë shenjtërinë e emrave, madhështinë e tyre, e rrezikshmërinë e thellimit në to pa fakte e referencë, prej Allahut kërkojmë ndihmë.

Në këtë rast mund të përmendim diç prej këtyre devijimeve që muslimani të jetë i vëmendshëm për ta, i matur në fenë e tij,  e të madhëron Allahun me nderë dhe shenjtërim të emrave të Tij.

-Prej gabimeve të përhapura në mesin e popullatës, ku shkruesi i emrave të bukur të Allahut, mendon se çdo emër i shkruar ka veçori shërrimi për një sëmundje të caktuar, për shembull sëmundja e mësyshit ka emër të caktuar, sëmundjet e veshit kanë emër të caktuar, për sëmundjet e eshtrave, e për sëmundjet e kokës, e kështu me radhë, duke përcaktuar për çdo lloj sëmundje emër prej emrave të Allahut.

Kjo është në e kotë, për çfarë nuk zbrit Allahu asnjë argument, e as që u ngrit për të donjë fakt, po edhe në dhikret fetare e ato të rukjes nuk ka asnjë emër i cili përsëritet në këtë mënyrë të përhapur, por janë fjali të plota.

Në këtë mënyrë njeriu ka kryer dy krime:

E para se ai i ka futur njerëzit në një vepër të shpikur të palejuar në fe.

E dyta se i ka preokupuar njerëzit me këto dhikre nga ato të trasmetuara e rukjet e pranuara fetarisht sipas Kuranit dhe sunetit.

-Prej gabimeve në këtë temë sa i takon emrave të bukur të Allahut, është edhe vendosja e hajmalijave, qaforeve, e varëseve në vetura e shtëpi për qëllim të mbrojtjes e ruajtjes nga mësyshi, smira, etj. Kjo është një vepër që nuk lejohet fetarishte bazuar në argumentet e Kuranit dhe sunetit, siç është fjala e të dërguarit të Allahut: “Kush lidh një hajmali, ai ka bërë shirk.” E shumë hadithe tjera.

-Prej gabimeve është të mendohet se numërimi i emrave të Allahut, siç është përmendur në fjalën e të dërguarit, sal-Allahu alejhi ve selem: “Allahu ka nëntëdhjetë e nëntë emra, njëqind pa një, kush i numëron do hyn në xhenet.” E duke i përdorur këto emra si dhikre ditore, duke i lexuar në mëngjes e në mbrëmje nga një herë, apo pas namazeve farze, e ndoshta edhe duke përsëritur një emër nga dhjetë herë apo njëqind herë.

E gjithë kjo është një vepër e shpikur, e pa argumentuar për të justifikuar një veprim të tillë, dhe kemi sqaruar se numërimi i tyre nënkupton mësimin e tyre përmendësh, kuptimin e këtyre emrave, dhe lutje ndaj Allahut me to.

Disa mund edhe të teprojnë e të supozojnë se çdo emër prej emrave të Allahut ka specifika e fshehtësi që ndërlidhen me atë emër, dhe se çdo emër ka një shërbetor shpirtëror që i shërben çdo secili që me vazhdimësi i përkushtohet përmendjes së atij emri, dhe disa prej tyre pretendojnë se ata kanë qasje përmes emrave të Allahut në fshehtësi, në gjëra të panjohura e sekrete, e disa pretendojnë se ai e di emrin e Allahut më të madh, me çfarë i hap çdo gjë të paprekur, i kundërshohet zakoneve dhe se posedon veçori që nuk gjenden tek të tjerët.

Kjo është një derë e devijimit, saqë shumë prej magjistarëve e falltorëve kanë hyrë përmes kësaj dere si mënyrë për t’i mashtruar njerëzit, për të arritur interesat e tyre, e për të përhapur të keqen, duke pretenduar se ua lehtësojnë të tjerëve, e kanë ndikim tek ata, se e njohin të fshehtën përmes gjërave që ata kanë qasje të emrave të Allahu që ata i njohin. E gjithë kjo është një gënjeshtër e pastër, një shpifje e qartë, duke i përçmuar njerëzit e injorantët, është të folur mbi  Allahun dhe fenë e Tij pa argument, por me shpifje, e gënjeshtër.

Si dhe prej gabimeve është edhe të drejtohet njeriu me lutje duke shprehur attributet e Allahut, si të thuhet” O mëshirë e Allahut, o falje e Allahut, o krenari e Allahut, etj. E gjithë kjo është një lajthitje për arsye se lutja i drejtohet Atij që është i përshkruar me ato atribute, Allahut të Lartësuar.

Prej gabimeve është të përmendet emri rob i dikujt tjetër pos emrit të Allahut, si të thuhet rob i të dërguarit, rob i Qabes, apo rob i Omerit. Për çfarë të gjithë dijetarët janë unanim se është një gjë e ndaluar, sepse është shirk në njëshmërinë e Allahut. Të gjtiha krijesat janë pronë e Allahut dhe janë rob të Tij, Allahu është i Vetmi Krijues i tyre, i krijoi që ta njësojnë vetëm Atë me adhurim.

Prej gabimeve është edhe t’i ngjitet një të dërguari apo dikujt tjetër emër prej emrave të Allahut që janë të veçanta për të, si të thuhet: Ai është i pari dhe i fundit Muhamed (sal-Allhu alejhi ve selem).

Njashtu prej gabimeve të përhapura në këtë kohë –që bie në kundërshtim me atë që i takon madhërimit të emrave të Allahut- është edhe hudhja e letrave, librave, fletushkave që përmbajnë emra të Allahut, qoftë në tokë, apo në shportë të mbeturinave. Kur i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, nuk e kthente selamin kur ishte në nevojtore, si shenjë nderimi të emrit të Allahut, e përmendjen e Tij, atëherë si mund të tolerohet hudhja, pa i kushtuar vëmendje e rëndësi. Do ishte prej veprave të mira sikur të veçohen shporta speciale ku tubohen letrat e tilla, për të nderuar kështu emrat e Allahut, fjalën e Tij, për të mbrojtur shenjtërin e tyre. Allahu na ndihmoftë.

Abdurrezak ibn AbdulMuhsin El Bedr

Përktheu: Shpend Zeneli

Burimi: albislam.com

12i rradhës Faqja 1 nga 2

NA NDIQNI NË

REVISTA ALBISLAM (Nr, 1 - 99) Albislami ishte edhe një revistë Islame në gjuhën shqipe, e cila vazhdon të synon përhapjen e diturisë fetare dhe rrënjëzimin e metodologjisë së ehli suneh uel xhemaa, te të gjithë myslimanët e rajonit dhe te ata të cilët hulumtojnë pas të vërtetës.
Numri i parë i kësaj reviste doli më 29 Gusht 2003. Ajo kishte nëntë rubrika atëherë, kurse ka aritur deri në trembëdhjetë, plus editoriali. Ajo ka vazhduar të botohet një herë në muaj që atëherë e deri në të arritur numrin 99 në Tetor 2011. Shumë arsye sollën deri në pauzimin e saj, me shpresë që një ditë do e sheh dritën përsëri.

MË TË LEXUARA

© Copyright 2003 - AlbIslam.com