Allahu i Lartësuar e dërgoi profetin e Tij, Isaun, alejhi selam, tek beni israilët, si thirrës në të vërtetën e qartë, udhërrëfyes për në rrugën e drejtë. Edhe pse ai nuk gjeti njerëz që e dëgjojnë, e as zemra të ndërgjegjshme, kur ai kuptoi se shumica të vërtetën po e refuzojnë, e rrugën e drejtë po e harrojnë, iu drejtua atyre me fjalët: “Kush janë ndihmëtarët e mi në rrugën e Allahut?.” Ali Imran, 52.

Kurani Fisnik rrëfen për një grup të vogël të cilët kishin besuar në atë me të cilën kishte ardhur Isau, alejhi selam, e nuk kishin dyshime aspak, e as që ishin vonuar në përgjigje ndaj thirrjes së tij, fjalët e tyre ishin: “Na jemi ndihmëtarët e fesë së Allahut, na besojmë Allahun, e ti Isa bëhu dëshmitar se na jemi muslimanë.” Ali Imran, 52.

Dhe në ajetin tjetër: “dhe kur i urdhërova Havarijjunët (Apostujt): “Besomëni Mua dhe Pejgamberin Tim!” Ata u përgjigjën: “Na besojmë, e ti bëhu dëshmues që ne jemi muslimanë!.” Maide, 111.

Allahu i Madhëruar i emërtoi ndihmëtarë të Isait (Havarijun), ngase ata ishin besnik ndaj Allahut, kishin pastruar shpirtrat e tyre nga hipokrizia e tradhtia, e ishin të pastër si një gjë e bardhë, e shkëlqyer, e dëlirë nga çdo njollosje, ata për nga fuqia e besimit dhe pastërtia e tyre shpirtërore, iu përgjigjën thirrjes së vërtetë, e braktisën të kotën, e lan atë pas shpinave, nuk kishin frikë qortimit të asnjë qortuesi, në këtë i shtyri ndihma e fesë së Allahut, mbrojtja e së vërtetës me të cilin erdhi Isau, alejhi selam, këtë e dëshmon edhe fjala e tyre: “na besojmë Allahun, e ti Isa bëhu dëshmitar se na jemi muslimanë.”

Ata e pohuan besimin në Allahu Një,  e kuptuan me bindje se atë që e fliste Isau është e vërteta e qartë, dhe kërkuan prej tij të dëshmon për ta ditën kur do të dalin njerëzit para Zotit të botëve.

Thënia e tyre e mëhershme aludon që ata ishin në një gradë të lartë të imanit, ishin besnik, me ndërgjegje të pastër, përkushtimi i tyre për thirrje në të vërtetën, dhe mbi të gjitha, Kurani tregon se ata kanë shfaqur pohimin e tyre në njëshmërinë e plotë të Allahut, iu nënshtruan plotësisht asaj që Allahu i zbriti të dërguarit të Tij, konfirmuan realizimin e së vërtetës, e më pas kërkuan prej Allahut t’i bëjë nga robërit e Tij të zgjedhur, dhe kjo është ajo që tha Allahu në Kuran: “Zoti ynë! Na besojmë ate që na ke shpallur dhe pasojmë Pejgamberin (Isanë). Regjistrona neve bashkë me dëshmitarët!.” Ali Imran, 53.

Më pas Kurani na tregon se çfarë kishin bërë beni israilët, Allahu thotë: “Dhe ata (mohuesit) përgatitën dinakëri (dredhi të keqe); por Allahu ua ktheu më me dinakëri. Se Allahu është më i përsosuri në dinakëri (për qëllime të mira).” Ali Imran, 54.

Çifutët, prej të cilëve Isau kishte mësuar kufrin, kishin përgatitur një hile për ta mbytur Isain, alejhi selam, dhe kishin marrë të gjitha procedurat e nevojshme për ta realizuar këtë krim të shëmtuar, por që Allahu është në dijeni të plotë për kurthet e tyre, i shkatërroi planet e tyre, dhe e shpëtoi të dërguarin e Tij.

Në vazhdim Kurani Famëlartë na rrëfen për havarijunët të cilët kishin kërkuar prej Isaut, alejhi selam, që t’u zbriste atyre një tryezë nga qielli, e mes tyre dhe Isaut, alejhi selam ishte zhvilluar një bisedë si në vazhdim: “E, kur apostujt thanë: “O Isa, i biri i Merjemës, a mundet Zot’i yt të na zbresë një sofër prej qielli?” Ai tha: “Druani Allahut, nëse jeni besimtarë!.” Maide, 112

Transmetohet nga Aisheja, radijAllahu anha, të ketë thënë: Havarijunët nuk kishin dyshim se Allahu ka mundësi të zbret tryezë.

Përgjigjja e Isait, alejhi selam, ishte duke i urdhëruar ata që të kenë dro Allahun, të mos i tejkalojnë kufijtë, të kenë frikë, përulje, e të mos kërkojnë prej tij gjëra që mund të jenë sprovë për besimtarët, e u tha atyre: “Druani Allahut, nëse jeni besimtarë!.”

Më pas Kurani na e tregon përgjigjen e havarijunëve, dhe atë në fjalët: “Ata thanë: “Na dëshirojmë ta hamë nga ajo (sofër), dhe të na qetësohen zemrat, dhe ta dimë (konkretisht) që na ke thanë të vërtetën dhe për atë të jemi dëshmitarë.” Maide, 113.

Kështu ata sqaruan shkakun përse kishin kërkuar tryezë. Ishte që të arrijnë bereqetin, ngase kishin nëvojë të ushqeheshin pasi beni israilët ua kishin ndaluar atyre frunizimin me ushqim, e që t’u shtohej besimi në zemrat e tyre, për ta vërtetuar mesazhin e Isait, alejhi selam , dhe gjithashtu që të jenë dëshmitarë për të tjerët, për këtë mrekulli të vërtetë që ua kishte sjellur Isau, alejhi selam.

Havarijunët i treguan Isait, alejhi selam, -siç edhe përmendi Kurani-, se ata nuk kishin kërkuar zbritjen e tryezës nga qielli, se ata po dyshonin në fuqinë e Allahut, apo në profetësinë e Isait, alejhi selam, por kërkuan një gjë të tillë që t’u shtohet besimi, për të ritur bindjen. Dijetarët kanë thënë: “Havijunët ishin shokët e të dërguarve, ndihmëtarët e përkrahësit e tyre, ata ishin në dijeni për mundësinë e Allahut për të zbritur një tryezë e edhe për gjëra tjera, ishin të informuar, kishin dije të mjaftueshme, pasqyrim të qartë, por dëshironin që edhe të shohin, siç tha Ibrahimi, alejhi selam: “por po dëshiroj të më qetësohet zemra (duke e parë mënyrën e ringjalljes).” Bekare, 260.

Ibrahimi, alejhi selam, kishte dijen, njohurinë, teorinë, mirëpo dëshironte të sheh, kjo do largonte çdo pikë dyshimi, për arsye se atë që sheh syri nuk mund t’i shfaqet dyshim, për këtë havarijunët thanë: “të na qetësohen zemrat.”

Siç tha Ibrahimi, alejhi selam: “por po dëshiroj të më qetësohet zemra (duke e parë mënyrën e ringjalljes).”

Më pas Kurani Famëlartë na tregon lutjen e Isait, alejhi selam, pasi që dëgjoi fjalët e havarijunëve: “Isai, i bir’i Merjemës tha: “O Allahu, o Zoti ynë! Zbritna neve një sofër nga qielli, që të na jetë festë për bashkëkohanikët dhe pasardhësit tonë; dhe të jetë mrekulli prej Teje dhe furnizona, se Ti je më i miri furnizues.” Maide, 114.

Isau, alejhi selam, kërkoi nga Allahu që të zbret për shokët e tij furnizim nga qielli, e të jetë kjo ditë feste, në të cilën ditë do gëzohen, e do adhurojnë Allahun për furnizimin dhe mirësitë që ua dha, dhe njashtu të jetë festë edhe për ata që vijnë më pas, prej atyre që nuk e përjetuan këtë mrekulli hyjnore.

Selman Farisiu, radijAllahu anhu, në kuptimin e këtj ajeti ka thënë: “Këshillë për ne dhe për ata që vijnë më pas.”

Dhe në fund Allahu e përfundoon tregimin rreth tryezës dhe asaj që kishte ndodhur mes Isaut, alejhi selam, dhe havarijunëve, me fjalën e Tij: “Unë do t’ju zbres sofrën, e kush nga ju, pas kësaj nuk beson, Unë do ta dënoj me një dënim, me çfarë nuk do ta dënojë askënd në botë.”

Allahu tregoi se Ai do zbret këtë tryezë si përgjigje të lutjes së Isait, alejhi selam, dhe ua tërhoqi vërejtjen se kush mohon pasi të zbret, Ai do ta ndëshkon me një dënim të dhembshëm.

Në fund të sures “Saf” Allahu lavdëroi havarijunët, dhe thërriti besimtarët që t’i përngjasojnë e t’i pasojnë ata, Allahu thotë: “O besimtarë, bëhuni ndihmësit e besimit të Perëndisë, ashtu siç u ka thënë Isai, i biri i Merjemës, nxënësve (apostujve të tij): “Kush janë ndihmësit e mi te Perëndia? Apostujt, u përgjegjën: “Ne jemi ndihmësit e Allahut!” – Dhe, kanë besuar një grup nga bijtë e Israelit, e një grup tjetër kanë mohuar; – andaj Ne i kemi forcuar (ndihmuar) besimtarët kundër armikut të tyre dhe ata u bënë fitues.” Saf, 14.

Ky ajet është një vërtetim i ajetit në suren Ali Imran, ku Isau thërret besimtarët nga beni israilët ta ndihmojnë, t’i përkushtohen fesë, duke u thënë, në formë provokuese: Kush janë ushtarët e sinqertë, tek të cilët mund të mbështetem pas Allahut në ndihmë të fesë së Tij, në adhurim ndaj Tij dhe kumtimin e mesazhit hyjnor? Ata iu përgjigjën: Ne jemi ndihmëtarët e fesë së Allahut, ne jemi gati që të sakrifikojmë shpirtrat tonë, e pasuritë për hir të përhapjes së thirrjes së Allahut, dhe për të ngrit fjalën e Allahut.

Të tjerët nga beni israilët u ndanë në dy grupe; një grup i cili besoi me atë që erdhi Isau, alejhi selam, dhe një grup i cili e mohoi atë dhe mesazhin e tij, e Allahu e ndihmoi grupin të cilin besuan nga beni israilët.

Kurani Famëlartë flet në suren Hadid për tre grupet nga pasuesit e Isait, alejhi selam, një grup i cili shpiku në fenë e Allahut gjëra që s’janë prej saj, një grup i cili vazhdoi në besimin e vërtetë, të pastër nga risitë dhe epshet, dhe grupi i tretë i cili devijoi nga e vërteta, këta tre grupe Allahu i përmendi në ajetin: “Pastaj pas gjurmëve të tyre – ju kemi dërguar profetët Tonë, dhe pastaj kemi dërguar Isanë, të birin e Merjemës, të cilit ia dhamë Inxhilin, kurse në zemrat e ithtarëve të tij kemi mbjellë (frymëzuar) butësi dhe mëshirë, ndërsa, ata vetë e kanë trilluar jetën (lutëse – të tërhequr prej shoqërisë dhe jetës normale), për të arritur kënaqësinë e Allahut. Ne nuk i kemi obliguar ata për këtë, por ata nuk u kujdesën për atë si duhet. Ata të cilët kanë besuar si duhet – i shpërblejmë, e shumë prej tyre janë ngatërrestarë.” Hadid, 27.

Grupin e parë, Allahu vendosi në zemrat e tyre: “butësi dhe mëshirë.” Por, përkundër kësaj  shpikën në fe adhurime : “ata vetë e kanë trilluar jetën (lutëse – të tërhequr prej shoqërisë dhe jetës normale).” Duke treguar asketizëm në gjërat e dynjasë, në formë adhurimi ndaj Allahut të Madhëruar, e Allahu nuk i urdhëroi për një gjë të tillë, që me kalimin e kohës nuk ruajtën adhurimet, por edhe ato që i shpikën u shndërruan në rite të kota larg adhurimeve të vërteta, që nuk patën durim ndaj vështirësive dhe obligimeve të tilla, pos një pakice të vogël.

Grupi i dytë vazhduan në pasimin e Isait, alejhi selam, duke i besuar me besnikëri të pastër nga çdo njollosje, të shëndoshë nga çdo gjë që mund ta dëmton, e këtyre Allahu u dha shpërblimin e plotë: “. Ata të cilët kanë besuar si duhet – i shpërblejmë.”

Grupi i tretë të cilët dhuntinë e Allahut e mohuan, dhe thanë: “Perëndia është njëri prej treve.” Maide, 73. Poashtu thanë: “Me siguri perëndi është Mesihu, i biri i Merjemës!.” Maide, 17 si dhe: “të krishterët thonin: “Isai është i biri i Perëndisë!.” Teube, 30

Do të ballafaqohen me ndëshkimin dhe dënimin që e meritojnë.

Allahu i Madhëruar në fund të ajetit thotë: “e shumë prej tyre janë ngatërrestarë.” Që tregon se ata të cilët dolën nga feja e vërtetë, dhe kundërshtuar urdhërin e Allahut janë më shumë në numër se ata të cilët besuan dhe ndoqën dritën të cilën u zbriti.

Në suren Zuhruf është përmendur në veçanti thirrja e Isaut, alejhi selam, drejtuat popullit të tij: “E, kur Isai i solli argumentet e qarta, tha: “Ju kam sjellë dijeni të mrekullueshme dhe do të ju shpjegoj disa gjëra, me të cilat nuk po pajtoheni. Andaj, druajuni Allahut dhe bëhuni të dëgjueshëm ndaj meje! Me të vërtetë, Allahu është Zoti im dhe Zoti juaj, andaj adhuronie Atë. Kjo është rrugë e drejtë!  Grupet e ndryshme u grindën në mes tyre. Mjerë ata që kanë bërë zullum – nga dënimi i Ditës së dhembshme!.” Zuhruf, 63-65.

Allahu dërgoi Isain, alejhi selam tek populli i tij, e ai iu drejtua atyre me këshilla e udhëzime: O popull! Unë ju erdha me mrekulli të qarta, që dëshmojnë për vërtetësinë e asaj që u kam sjell juve nga Inxhili, që përmban urtësi hyjnore, rregulla, ligje, e këshilla. Më pas kërkoi prej tyre që ta dëgjojnë atë me çfarë u erdhi, e t’i binden urdhërave të tij, ngase aty gjendet shpëtimi, edhe pse përkundë kësaj populli i tij kundërshtuan urdhërin e tij në mënyrë më të vrazhdë.

“Grupet.” Të cilat patën mospajtime rreth Isait janë çifutët dhe të krishterët, sepse ata ishin umeti të cilëve iu drejtua me thirrje. Thuhet se janë për qëllim të krishterët, sepse ata iu përgjigjën thirrjes së tij, e më pas u ndanë në grupe, thanë për të gjëra të kota, dhe Allahu u ka premtuar atyre të cilët kundërshtuan urdhërin e tij, dënim të dhembshëm, për shkak kundërshtimit dhe padrejtësisë, si dhe për gjërat të cilat ia përshkruan Isaut, alejhi selam, prej të cilave ai është shumë larg tyre.

Kjo ishte e tëra që përmendet për ndihmëtarët e Isait, alejhi selam, për pasuesit dhe popullin e tij, por tregimi rreth Isaut, alejhi selam, ende vazhdon.

Burimi: albislam.com

Përktheu: Shpend Zeneli

Kurani Famëlartë ka emërtuar një sure të tërë me emrin Merjem, ku ka përfshirë një tregim të gjërë rreth shtatzënisë dhe lindjes së Isaut, alejhi selam, siç është përmendur tregimi i saj edhe në suren: Ali Imran, Enbija dhe Tahrim.

Rrëfimi Kuranor për Merjemen, alejha selam, fillon nga momenti kur ajo ishte në vetmi, larg nga familja e saj, sikur Allahu deshi që ta përgatis ate për një gjë të pazakontë: “Dhe përmende (o Muhammed) në Libër (Kur’an), Merjemin (historinë e saj): “kur u tërhoq nga familja në një vend, në lindje.” Merjem, 16.

Më pas, vazhdon tregimi kur na informon se Allahu i Madhëruar i kishte dërguar asaj Xhibrilin, alejhi selam, në formë të një njeriu të plotë: “Na dërguam tek ajo engjëllin – Xhibrilin dhe ai iu paraqit asaj në formën e mashkullit të zhvilluar mirë.” Merjem, 17.

Kundërpërgjigjja e kësaj vajze të virgjër përball kësaj ndodhie të papritur, ishte duke kërkuar mbrojtjen e Allahut, në ç’rast iu drejtua me fjalët: “Ajo i tha: “Unë kërkoj që të më mbrojë Mëshiruesi im – prej teje, nëse i druan Perëndisë.” Merjmen, 18.

Iu përgjigj meleku për të qetësuar zemrën e saj, e për t’ia lehtësuar gjendjen: “Ai tha: “Unë jam vetëm i dërguari i Zotit tënd, që të dhurojë ty një djalë të pastër.” Merjem, 19.

Merjemja, alejha selam, ia ktheu në mënyrë të natyrshme, duke i pas parasysh shkaqet: “tha: “Si mund të kam unë djalë, kur asnjë mashkull nuk më ka prekur, e unë nuk jam e korruptuar!.” Merjem, 20.

Përkundër kësaj meleku i tregoi se Krijuesit të shkaqeve nuk i pamundësohet asgjë, dhe se kjo çështje është në Dorën e Atij që i zbaton gjërat pa ndonjë shkak, dhe se qëllimi i shkeljes së ligeve është që t’u bëhet e qartë njerëzve fuqia e Tij mbi çdo gjë, të sjell një argument për ta që të meditojnë, ta madhërojnë këtë Krijues që nuk i pamundësohet asgjë, as në tokë e as në qiell, ta madhërojnë ashtu si Ai meriton, (meleku) iu drejtua asaj me fjalët: “Tha: “Kjo është kështu!” – ka thënë Zoti yt: “Kjo për Mua është lehtë (të krijojë njeriun pa babë). Dhe, ta bëjmë Na atë argument për njerëzit dhe mëshirë nga Ne. Dhe, kjo është punë e kryer.” Merjem, 21.

Më pas rrëfimi Kuranor –pa hyrë në detaje- na tregon për vullnetin e Allahut të Madhëruar, Merjemja, mbeti shtatzënë, në barkun e saj mbante një foshnje, që do e sheh diritën së shpejti: “Dhe, mbeti shtatzënë, e u tërhoq me të (barrë) në një vend të largët.” Merjem, 22.

Ibn Kethiri ka përmendur se shumica e dijetarëve të selefit pohojnë se meleku ka qenë Xhibrili, alejhi selam, fryu në mantelin e saj, e nga ajo fryerje ajo mbeti shtatzënë me lejen e Allahut, kur ajo nuk ishte më në gjendje të qëndrojë në të njejtin vend, e nuk dinte se çfarë do të thonë njerëzit, ajo e dinte se ata nuk do i besonin tregimit të saj, kështu që ajo përhapi lajmin, i tregoi së pari motrës së saj, gruas së Zekerijaut, alejhi selam.

Vazhdon tregimi Kuranor, na sjell para nesh lindjen e fëmijës, që e befasoi Merjemen, alejha selam, ishte e vetme, pa askënd, larg, ndjente dhimbje nga hutimi në fillim të lindjes, nuk dinte asgjë se ç’po ndodh, e as që kishte kush e ndihmon, shpresonte po si të vdiste para se ti ndodhte ajo që i ndodhi, e të harrohej nga të gjithë: “E, dhembjet e lindjes, e detyruan atë që të vijë te trungu i një hurme. Tha ajo: “Ah sikur të kisha vdekur para kësaj (ngjarje) dhe të isha harruar krejtësisht.” Merjem, 23.

Në ato vuajtje të mëdha, e vështirësitë e asaj ndodhie, ndodh befasia e madhe: “Dhe thërriti (zëri) nën të: “Mos u pikëllo, se ty, të ka dhuruar Zoti yt një krijesë dinjitoze.” Merjem, 24.

Çfarë fuqi e Allahut! Foshnje, i lindur në atë moment e thërret, të qetëson zemrën e saj, të lidh ate me Zotin, dhe tani ai e udhëzon ate për ushqimin e pijen! E i thotë: “Shkunde trungun e palmës, e do të pikin mbi ty hurmet e freskëta.” Merjem, 25.

Allahu i Lartmadhëurar nuk e harroi, nuk e braktisi, por bëri që ndër këmbët e saja të rrjedhin përroska me ujë të pijshëm, të ketë palmë ku do mbështetej, e të hante nga frytet e njoma, ushqim e pije, e jo vetëm kaq, por i tregon edhe për argumentet e faktet e saja! E i thotë: “E, nëse vëren ndonjë njeri, ti thuaj: “Unë jam betuar në Mëshiruesin se do të agjërojë (përmbahem), e sot nuk do të flas me askë.” Merjem, 26.

Në një tjetër skenë të rrëfimit Kurani Famëlartë na tregon se Merjemeja, një vajzë e pastër, e ndershme, ishte e njohur tek njerëzit, ishte ballafaquar me një përgëzim, siç kishte mundësi të ballafaqohej çdo vajzë tjetër, iu drejtua Zotit duke i kërkuar shpëtim, e të zbulohej kjo enigmë që e huton mendjen e njeriut, e tha: “Merjemi tha: “Zoti im! Qysh do të kem unë fëmijë, kur nuk më ka prekur asnjë mashkull?.” Ali Imran, 47.

I erdhi përgjigjja që e kthen atë në realitetin e thjeshtë, të cilin e anashkalojnë shumica e njerëzve, për shkak të mbështjetjes të tepërt në shkaqet e arsyet e dukshme, dhe për shkak të dijes së tyre të mangët, e aftësive të përkufizuara: “Ja kështu – tha: “Perëndia krijon ç’të dojë Ai. Kur vendos diçka, Ai vetëm thotë për të: ‘Bëhu!’ – dhe ajo bëhet.” Ali Imran, 47.

Kur çështja kthehet në këtë realitet parimor, largohet çudia, mënjanohet hutia, qetësohet zemra, pushon shpirti, e i kthehet Merjemeja vetes , e pyet: Si po habitesh për këtë gjë të natyrshme, e të qartë!

Ibn Kethiri përmend se kur Merjemes, alejha selam, filluan t’i duken shenjat e shtatzënisë, me të ishte në xhami një nga familjarët e saj të afërt, një njeri i mirë, që së bashku me të i shërbenin xhamisë, i thonin: Jusuf Nexhari, kur ai pa barkun e saj që kishte filluar të ritet, filloi të mohon atë që ajo thoshte, e më pas e largoi nga kjo njohja e tij për pafajësinë e saj, pastërtinë, fetarizmin, e adhurimin e saj, më pas mendoi rreth asaj çfarë i kishte ngjarë, e githë ndodhia e saj i rinte atij në mendje, nuk mund ta largonte, që shtyri atë ta pyet : Oj Merjeme! Unë po të pyes për diç, por, mos shpejto të më përgjigjesh menjëherë. Tha: Çfarë është ajo? I tha: A mund të ketë pemë pa farë? A mund të ketë bimë pa i mbjellë ato? A mund të ketë fëmijë pa prind? Iu përgjigj: Po! Allahu ka krijuar pemët e perimet që herën e parë pa farë të saj, e as mbjellje, e që thua: A mund të ketë fëmijë pa prind? Allahu e ka krijuar Ademin pa babë e pa nënë. Kështu ai u besoi fjalëve të saj, dhe asaj që i kishte ndodhur.

Më tutje, tregimi Kuranor trasnferon ngjarjen në një skenë tjetër, pasi që ajo kishte lindur Isaun, alejhi selam, dhe ishte qetësuar, ishte rasti i popullit të saj, ajo tani ishte në mesin e tyre, duke e bartur fëmiun e saj, që ishte pjesë e saj. Mirëpo, çfarë do i thonin, atë që ata njihnin për atë ishte se ajo nuk ka qenë e martuar, se ishte me famë të mirë në mesin e tyre, me një prejardhje të ndershme: “Dhe, erdhi ajo (Merjemi) me të (fëmijën) te populli i vet, duke e bartë. Ata, i thanë (asaj): “O Merjeme, ke bërë diçka të turpshme! O motra e Harunit! Babai yt nuk ka qenë njeri i keq, as nëna jote nuk ka qenë grua lavire.” Merjem, 27-28.

Merjemja, nuk filloi të flet, por tregoi kah fëmiu i saj, sikur Allahu ta kishte frymëzuar se fëmija do flet për të vërtetën që sillet në gjuhët e njerëzve si e pavërtetë, ta përmban atë nga biseda për gjëra që nuk janë të dashura në jetën e saj: “Ajo e tregoi atë (Isain, me gjeste pa bërë zë). E, ata thanë: “Si t’i flasim ne fëmijës që është në djep?”.” Merjem, 29.

E më pas na e përshkron Kurani fëmiun i cili flet të vërtetën rreth asaj që kishte ndodhur: “Ai (Isai) tha: “Unë jam rob i Allahut. Ai, më ka dhënë Librin dhe më ka bërë pejgamber.  Më ka bërë të lavdëruar kudo që të jem, dhe më ka rekomandaur që të bëj namaz dhe të jap zeqatin gjatë tërë jetës. (Më ka bërë) bamirës ndaj nënës sime e nuk më ka bërë të ashpër dhe të padëgjueshëm. Dhe, le të jetë selami (shpëtimi) mbi mua në ditën që kam lindur dhe në ditën që do të vdes dhe në ditën që do të ringjallem!.” Merjem, 30-33.

Ai fillimisht, dhe para se gjithash ai është rob i Allahut, e nuk tha: Unë jam Allahu, e as biri i Allahut, por tha: “Unë jam rob i Allahut. Ai, më ka dhënë Librin dhe më ka bërë pejgamber.” Deri sa tha: “(Isai tha): “Dhe me të vërtetë, Perëndia, është Zoti im dhe Zoti juaj; andaj adhuronie vetëm Ate! Kjo është udha e vërtetë.” Merjem, 36.

Allahu i mundësoi të flet, që të bën të qartë të vërtetën e raportit të e Krijuesit dhe krijesave, dhe synimin e këtij krijimi të çuditshëm të njeriut .

DISA SHKËPUTJE RRETH DISA NDODHIVE TË KËTIJ TREGIMI

Së pari: Fjala e Allahut të Madhëruar: “mbeti shtatzënë.”

Komentuesit e Kuranit janë ndarë në mendime për kohën e shtatzënisë. Mendimi më i njohur i shumicës së dijetarëve është se Merjemja, alejha selam, ishte shtatzënë nëntë muaj, sikur që është zakon tek gratë gjatë shtatzënisë. Ibn Kethiri ka thënë: “Ajo që është e qartë se ka qenë shtatzënë nëntë muaj, aq sa është periudha normale e grave shtatzënë.”

Është e ditur se konteksti nuk përmend se si ka mbetur shtatzënë, e as pë sa kohë, a ka qenë shtatzëni normale, ashtu si mbesin gratë shtatzëne e të jetë që fryerja të ketë dërguar jetë në vezore, nga ku formohet një gjak i ngjizur e më pas një cop mishi e më pas në eshtra, më pas eshtrat mbulohen me mish, e kështu të formohet foshnja e plotë, gjatë ditëve? Kjo është e mundur, njejtë sikur që është e mundur që, në këtë rast të mos kalojë zhvillimi nëpër etapa, por të jetë në mënyrë të shkurtër, e që zhvillimi, formësimi i foshnjës të jetë në një kohë të shkurtër.  Nuk ka citat që aludon për njërën nga dy rastet e mundshme, andaj nuk do hulumtojmë më gjatë për të vërtetuar këtë çështje për të cilën nuk ka referencë, divergjencat në raste të këtilla nuk janë të dobishme, dhe as që varet nga kjo ndonjë dispozitë fetare.

Njashtu nuk duhet hulumtuar çështjen  e përcaktimit të vendit lindor ku u tërhoq Merjemja, alejha selam, duke u skajuar nga populli i saj, mjafton njohuria që e tregon Kurani, që është se ajo shkoi në lindje, mund të ketë qenë Xhamia Aksa, apo ndonjë vend tjetër. E njejta vlen edhe për fjalën e Allahut: “Dhe, mbeti shtatzënë, e u tërhoq me të (barrë) në një vend të largët.” Merjem, 22.

Së dyti: Fjala e Allahut: “Nëna e tij përherë ka qenë e drejtë.”

Ibn Kethiri, ka thënë: fjala e Allahut “Nëna e tij përherë ka qenë e drejtë.” Merje, 75, tregon se Merjemja, alejha selam, nuk ka qenë profete, siç ka supozuar ibn Hazmi, dhe të tjerët, të cilët janë të mendimit se Sara, bashkëshortja e Ibrahimit, e nëna e Is’hakut ka qenë profete, si dhe nëna e Musait, alejhi selam, dhe nëna e Isaut, alejhi selam, duke u argumentuar me fjalët e melaqeve drejtuar Sarës dhe Merjemes, dhe me fjalën: “Dhe, Na, e kemi inspiruar nënën e Musait: “Jepi gji.” Kasas, 7.

Së treti: Fjala e Allahut: “e Ne kemi frymëzuar në te.”

Është përmendur gjatë tregimit Kuranor rreth lidnjes së Isaut, alejhi selam, dhe atë në ajetet: “Dhe (kujtoje) atë, e cila ruajti virgjinitetin e saj, e Na, i dhamë asaj frymëzim nga shpirti Ynë.” Enbija, 91 dhe: “dhe, (shembullin) e merjemës, të bijës së Imranit, e cila e ka ruajtur virgjinitetin e saj, e Ne kemi frymëzuar në te, prej Shpirtit Tonë.” Tahrim,12.

Këto dy ajete citojnë për nderin e Merjemes, alejha selam, dhe përmendin se shtatzënia ishte në formë të fryerjes.  Komentuesit e Kuranit përmendin shumë kuptime rreth domethënies së fjalës frymëzim, prej tyre, ka fjalë që pranohen e tjera që refuzohen, të afërta e tjera larg mendjes, qëndrimi më i mirë është që t’i nënshtrohemi kuptimit të drejpërdrejtë shprehjes Kuranore, e që është se ka qenë fryerje, ndërsa të thellohemi në detaje, nuk jemi të detyruar, e as që na takon të përqendrohemi në kuptimin e saj.

Sejid Kutbi, rreth kësaj përmend: “Të gjitha këto hulumtime janë të padobishme, nuk sjellin gjë tjetër pos dyshime, në përfundim është se Allahu dëshiroi të krijon një jetë të pa përsëritur , e krijoi atë sipas dëshirës së Tij, që krijon jetë nga një fymëzim nga qenia e Tij, ne e perceptojmë rezultatin, por, nuk e dijmë domethënien e saj, dhe duhet të mos e dijmë.”

Burimi: albislam.com / Islamweb.com

Përktheu: Shpend Zeneli

Kurani flet shumë qartë për Isaun, alejhi selam, për; lindjen e tij, mrekullitë e tija, thirrjen, dhe për veçoritë me të cilat e kishte nderuar Allahu i Madhëruar, flet për luftën e tij për të ngritur fjalën e vërtetë, për durimin e tij gjatë vuajtjeve, për dilemat të cilat i shkaktonin armiqtë e tij, për përgëzimin për të dërguarin Muhamed, sal-Allahu alejhi ve selem, për nderimin e tij në dynja e në ahiret nga ana e Krijuesit, para se të përmendim detajet e këtij tregimi rreth këtij të dërguari të bekuar, do përmendim disa hadithe profetike mbi vlerën e tij:

Buhariu dhe Muslimi shënojnë se i dërguari, sal-Allahu alejhi ve selem, ka thënë: “Nuk ka foshnjë që lind pos që shejtani e prek atë kur lind, e fillon të qajë nga kjo prekje e shejtanit, përpos Merjemes dhe birit të saj.” Ebu Hurejra më pas thotë: Nëse dëshironi lexoni: “Unw kwrkoj mbrojtjen Twnde pwr atw (Merjemen) dhe pasardhwsit e saj nga djalli i mallkuar.” Ali Imran, 36.

Njashtu është trasmetuar fjala e tij, sal-Allahu alejhi ve selem: “Unë jam njeriu më i afërt i birit të Merjemes, e të dërguarit janë fëmij nga i njejti prind, nuk ka mes meje dhe tij asnjë pejgamber.” Thënia e tij: “nga i njejti prind”, ka për qëllim, ata të cilët nënat i kanë të ndryshme, e prindi është i njejti, ndërsa në këtë kuptim është se besimi i tyre është një ndërsa ligjet dallojnë.

Në Sahihun e Muslimit është shënuar, se i dërguari, sal-Allahu alejhi ve selem, ka thënë: “Isau i biri i Merjemes, pa një njeri duke vjedhur, i tha atij: Ke vjedhur?! Tha: Assesi, betohem në Allahun që nuk ka zot tjetër pos Tij. I tha: I besoj Allahut, dhe e përgënjeshtroj syrin tim.” Që domethënë, të vërtetën e thotë ai që betohet në Allahun, ndërsa shpirti im gënjeu në atë që atij iu shfaq, për arsye se ka mundësi të jetë meritor i asaj pasurie. Kjo aludon në pastërtinë e Isaut, alejhi selam, për besimin e tij, dhe madhërimin ndaj Krijuesit.

Fillimi i bisedës rreth tregimit të këtij të dërguari, është rreth lindjes së tij, alejhi selam, ky tregim që është një mrekulli e çuditshme.

LINDJA E ISAUT, ALEJHI SELAM

Lindja e tij është përmendur në suren Merjem, ajetet prej 16 deri 34, dhe një pjesë e tij është përmendur në suren Ali Imran, dhe atë tek fjala e Allahut: “Rasti i Isait te Perëndia, në të vërtetë, është si rasti i Ademit, që e krijoi prej baltës e pastaj tha: “Bëhu!” – dhe ai u bë.” Ali Imran, 59

Tregimi për lindjen e tij është një tregim i çuditshëm, arsyeja pse është e tillë, ngase atë e lind nëna e tij pa kontakt me ndonjë burrë!

Nëse ne shikojmë mbi krijimin e njeriut në origjinë, lindja e Isaut, birit të Merjemes është një mrekulli më e çuditshme që njerëzimi ka përjetuar në historinë e saj, njerëzimi nuk ka dëshmuar fillimin e krijimtarisë së njerëzimit, që është një ndodhi shumë e çuditshme, nuk ka përjetuar krijimin e njeriut të parë pa babë e pa nënë, e pas këtij krijimi të çuditshëm kaluan shekuj, urtësia hyjnore deshi që të nxjerr në pah çudinë e dytë lindjen e Isaut pa babë, jo në mënyrën që ka ndodhur më herët që kur njeriu u gjet në këtë tokë, për të dëshmuar njerëzimi; të mbetet në jetën e njerëzimit e njohur, e veçantë dhe si një mrekulli të cilën nuk e ka përjetuar njerëzimi!

Si rrjedhojë e ligjit të Allahut për njerëzimin ka qenë edhe lindja, martesa mes mashkullit dhe femrës nëpër gjithë epokat, saqë u perceptua tek njerëzit se kjo është mënyra e vetme për fitimin e pasardhësve, harruan ndodhinë e parë, ndodhinë e krijimit të njeriut, ngase është diç jashtë analogjisë, e Allahu dëshiroi që t’u sjell shembullin e Isaut birit të Merjemes, që ti përkujton ata për fuqinë e Tij absolute, dëshirën e Tij të pashmangshme, dhe se kjo nuk është e mbyllur mes ligjeve, dhe as që përsëritet ndodhia e Isaut, alejhi selam,  sepse në origjinë është që gjërat të ecin sipas ligjeve që i ka caktuar Allahu, për të zbatuar ligjin e zgjedhur që e kishte zgjedhur vetë i Plotfuqishmi. Kjo ndodhi është e mjaftueshme për të qëndruar para syve të njeriut si shenjë dhe shfaqje e aftësisë së Tij të Plotfuqishme dhe të vullnetit të Tij “Dhe, ta bëjmë Na atë argument për njerëzit.” Merjem, 21.

Për shkak që është ngjarje e pazakontë dhe e madhërishme, është e vështirë për grupacionet e njerëzve që të perceptojnë dhe të kuptojnë utësinë e nxjerrjes në pah, kështu që ata i dhuruan Isaut virtyte hyjnore, dhe formuluan në lidhje me lindjen e tij mite dhe legjenda, dhe injoruan urtësinë e krijimit të tij në këtë mënyrë të çuditshme, që demonstronë aftësinë absolute të Allahut.

Kurani Famëlartë në suren Merjem rrëfen për këtë ndodhi, i shfaq faktet reale, dhe i mohon të gjitha mitet e legendat.

Konteksti në të cilin historia është cituar, e nxjerrur në skena dramatike, e mbushur me emocione, që e lëkund dhe e trondit lexuesin, sikur ai të jetë dëshmitar nga afër, dhe e sheh këtë realitet!

Skena e parë përshkruan historinë e një vajze të virgjër, të bekuar, që e kishte dhuruar e ëma, në shërbimin e faltores. Askush nuk dinte për të gjë tjetër, pos se është një e pastër dhe e ndershme, është njohur me familjen e saj si njerëz të së  mirës dhe të drejtësisë. Ja që ajo ishte e vetme, e angazhuar me punët e saja, gjë që rezulton të jetë e fshehur nga familja e saj, dhe që ata të mos e shohin.

Ja që ajo ishte e vetmuar, e qetë me veten e saj, mirëpo u befasua nga një burrë i plotë, që ia ndërpreu vetminë: “Na dërguam tek ajo engjëllin – Xhebrailin dhe ai iu paraqit asaj në formën e mashkullit të zhvilluar mirë.” Merjem, 17.

Tani ajo dridhej, ashtu siç frikohet një vajzë e virgjër, e befasoi një njeri në vetminë e saj, e iu mbështet Allahut duke kërkuar mbrojtje prej Tij, duke kërkuar shpëtim, ngacmoi ndjenjat e devotshmërisë në shpirtin e njeriut, ngjalli frikën ndaj Allahut, që të ketë dert mbikqyrjen e Allahut, në këtë vend të vetmuar: “Ajo i tha: “Unë kërkoj që të më mbrojë Mëshiruesi im – prej teje, nëse i njeri i devotshëm.” Merjem, 18.

Ja që tani ky person i devotshëm të cilit i dridhej trupi kur iu përmend Mëshiruesi, e i foli asaj me fjalët: “Ai tha: “Unë jam vetëm i dërguari i Zotit tënd, që të dhurojë ty një djalë të pastër”.” Merjem, 19.

Që iluzioni të shndërrohet në frikë e turp, e ky burrë i trupshëm, mbi të cilin ende nuk kishte besim se mund të jetë një i dërguari i Zotit, ngase mund që të ishte një hile, e të shfrytëzonte dëlirësinë e saj, i tha hapu, për një gjë që mund të lëndonte dëgjimin e asaj vajze të turpshme, e që ishte se ai dëshironte t’i dhuronte asaj një djalë, ku që të dy ishin në vetmi! Ajo e kishte në dijeni guximin e femrës në rast kur i kërcënohet nderi i saj! E pyeti për t’iu bë e qartë: E si mund të ndodh kjo? Ajo ende nuk e dinte se si mund ai t’i dhuron asaj një djalë? Nuk pakoi trishtimin e situatës atë që tha se: “jam i dërguar i Zotit” por, si mund të ndodh kjo? Ajo ishte e virgjër, nuk e kishte prekur njeri, nuk ishte lavire, e të pranon veprimin nga që mund të vinte me fëmijë!

Kur një gjë e jashtëzakonshme, që nuk mund ta paramendonte Merjemeja se mund të ndodhë, ishte e lehtë për Allahun, ishte para fuqisë që i thotë një sendi “Bëhu! Dhe ajo bëhet.” Bekare, 117.

Çdo gjë është e lehtë, pa marrë parasysh se a është sipas ligjeve të vënduara, apo jashta ligjeve. Xhibrili, alejhi selam, i kishte treguar se kjo çështje është e lehtë për Allahun, dhe se Ai dëshiroi që këtë ngjarje të jashtëzakonshme ta bëjë argument për njerëzit, një shenjë e ekzisitmit të Tij, shenjë për fuqinë dhe dëshirën e tij absolute, e më pas mëshirë mbi beni israilët fillimisht, e pastaj edhe për gjithë njerëzimin, duke shfaqur këtë ndodhi që i shpien ata në njohjen e Allahut, adhurimin e Tij, dhe kërkimin  e kënqësisë së Tij.

Tregimi vazhdon duke përmendur situatën në të cilën gjendej Merjemeja, alejha selam, me popullin, të cilët shpifnin për shkak fëmijës që e kishte lindur, ky është një shpjegim në vete që do e përmendim kur të flasim vetëm për Merjemen, dhe tregimin rreth saj.

Ky tregim vazhdon dhe përmend mrekullinë e Isaut, alejhi selam, kur ishte në djep, kur Allahu i kishte mundësuar të flet që kur ishte foshnje, Allahu thotë: “Ai (Isai) tha: “Unë jam rob i Perëndisë. Ai, më ka dhënë Librin dhe më ka bërë pejgamber. Më ka bërë të lavdëruar kudo që të jem, dhe më ka rekomandaur që të bëj namaz dhe të jap zeqatin gjatë tërë jetës. (Më ka bërë) bamirës ndaj nënës sime e nuk më ka bërë të ashpër dhe të padëgjueshëm.” Merjem, 30-33.

Kështu e shfaq Isau, alejhi selam, adhurimin ndaj Allahut, e nuk është i biri i Tij siç pretendojnë një grup i njerëzve, e as nuk është Zot siç pretendojnë grupi tjetër, e as që është i treti nga treshi siç pretendojnë grupacioni i tretë, por, është një i dërguar i bekuar, Allahu e porositi me namaz, me zeqat gjatë gjithë jetës së tij, e porositi të jetë bamirës ndaj nënës së tij, modest me familjarët, edhe ai ka një jetë të caktuar, vdes dhe ringjallet si çdo krijesë tjetër, Allahu i përcaktoi, paqen, sigurinë, qetësinë që kur u lind, kur do vdes dhe kur do rigjallet.

Përfundon me thënien e Isaut, alejhi selam, duke shfaqur njëshmërinë e Allahut para njerëzve, duke i thirrur ata të adhurojnë vetëm Allahun Një, pa rival: “(Isai tha): “Dhe me të vërtetë, Perëndia, është Zoti im dhe Zoti juaj; andaj adhuronie vetëm Ate! Kjo është udha e vërtetë.” E nuk mbetet pas dëshmisë së Isaut, alejhi selam, dhe tregimit të tij, hapësirë për iluzione, mite, e as për dyshime e gënjeshtra.

Njashtu edhe në suren Ali Imran është përmendur tregimi i lindjes së Isaut, alejhi selam, siç është përmendur në suren Merjem, dhe atë tek fjala e Allahut: “(Kujtoje) atë kohë kur engjëjt i thanë: “O Merjeme! Perëndia të sihariqon ty me një djalë: emrin do ta ketë Mesih – Isa i biri i Merjemit, do të bëhet i famshëm në këtë botë dhe në tjetrën dhe do të jetë njëri nga të afërmit e Perëndisë. Dhe do të bisedojë (Isai) me njerëzit edhe duke qenë i vogël në djep edhe duke qenë si njeri i rritur, dhe do të jetë nga më të mirët.” Ali Imran, 45-46.

Ishte vullneti i Allahut që theu rregullin e lindjes tek një individ nga njerëzit, e ta krijon më një krijim të ngjashëm me krijimin e parë –krijimin nga dheu-, edhe pse nuk është e njejtë tërësisht, me krijimin nga një femër, ajo morri një fryerje, që jep jetë, e futi në të edhe një jetë! Melaqet e përgëzuan Merjemen me fjalë nga Allahu: “Ai quhet mesihu Isau i biri i Merjemes.” Ky përgëzim përmbante llojin e tij, emrin dhe prejardhjen, nga që u kuptua se prejardhja e tij vije nga nëna e tij, e më pas përgëzimi përmbante cilësitë e tija, dhe pozitën e tij tek Allahu: “do të bëhet i famshëm në këtë botë dhe në tjetrën.” Njejtë përmbante edhe mrekullinë që e kishte që në fëmijëri: “Dhe do të bisedojë (Isai) me njerëzit edhe duke qenë i vogël në djep.” Dhe një pasqyrim për të ardhmen e tij: “edhe duke qenë si njeri i rritur.” Dhe në fund e përshkroi atë, dhe shoqërinë e të cilëve i takonte: “dhe do të jetë nga të mirët.”

Kjo ishte ajo që u përmend në Kuran rreth lindjes së Isaut, alejhi selam, tregimi vazhdon.

Burimi: albislam.com / Islamweb.com

Përktheu: Shpend Zeneli