Disa keqkuptime rreth Biblës

Një shkrim interesant i shkruar nga një dijetar i krishterë, me një metodë të përpiktë shkencore si dhe me edukatë ta lartë, që vërteton gjërat në vijim:

1. Inxhiliaktual nuk ështëInxhiliorigjinal. Ata që e shkruan këtëInxhil (aktual) janë njerëz dhe këtë e bënë qindra vite pas lindjes së Isait. Sot, s’gjen askënd që ka lexuar Inxhilinorigjinal përfshirë dhe papën e Vatikanit ngase Inxhiliorigjinalështë shkruar në greqishten e lashtë, gjuhën e njohur të asaj kohe, dhe nuk ekziston asnjë kopje e tij.
2. Kontradiktat dhe antagonizmat e Inxhilitorigjinal janë të hatashme dhe nuk mund të shërohen, ndërsa antagonizmat mes inxhilëve të ndryshëm janë edhe më të mëdha.
3. Nuk ekziston as sinjali i vetëm se Isai,alejhi selam,është zot, në të gjithë ekzemplarët e vjetër tëInxhilit (që u shkruan 4 shekuj pas Isait e që ekzistojnë sot e kësaj dite edhe pse jo në gjuhën origjinale). Sinjalet tjera ose janë përkthime të gabuara apo të qëllimshme që më vonë janë shtuar.
4. Të gjitha elementet e idhujtarisë që gjenden nëInxhil janë futur më vonë, më saktësisht në periudhën e perandorit Konstandin (i cili nga një idhujtar u konvertua në të krishterë 300 vjet pas Isait), dhe se Inxhili në fillim përmbante vetëm monoteizëm, që Isai ishte vetëm njeri, pastaj u bë ndryshimi në dysi (Ati dhe i biri) në një kongres të dijetarëve krishterë të cilin e organizoi Konstandini. 5o vjet pas kësaj, në vitin 381 pas Isait, u arrit marrëveshja për Trinitetin në një asamble krishtere dhe u përmirësua besimi i shkruar me emrin ‘The NiceneCreed‘ (të cilën e lexojnë të krishterët sot e kësaj dite në disa kisha dhe nuk e dinë se ajo që lexojnë nuk është nëInxhil), si dhe u realizua ekzekutimi i secilit kundërshtar që e zunë.
5. Nuk ka asnjë shenjë për ditëlindjen e Isait dhe se data 25 dhjetor u zgjodh ngase ishte festa kryesore në Romë (një festë politeiste para Isait).
6. Ata që më së shumti kanë vrarë të krishterët janë të krishterë tjerë të cilët kanë pasur mospajtime në besim dhe rreth Inxhilit.

Burimi: http://www.newsweek.com/2015/01/02/thats-not-what-bible-says-294018.html

Përktheu: Agim Bekiri

Është tanimë fakt i pamohueshëm se liderët politik dhe ideologjik të perëndimit me përjashtime janë të bindur se Islami të cilin ata e përshkruajnë si radikal është armiku i parë dhe rreziku më i madh për qytetërimin perëndimor pas rënies së Komunizmit. Socializmi i përfaqësuar me Bashkimi Sovjetik ishte kompetitiv me botën perëndimore në zhvillimin e tij shkencor dhe teknologjik, që shfaqeshin në forcën e tij materiale edhe pse si ide është vazhdimësi apo prodhim  ideologjisë perëndimore. Parimet, ideologjia dhe themeluesit e botëkuptimit komunist ishin pjesë e trashëgimisë perëndimore.

Pyetja e cila në këtë realitet bashkëkohor vetvetiu parashtrohet është me çfarë merituan muslimanët që janë në shkallët e ulëta të zhvillimit industrial dhe teknologjik të shpallen si rreziku më i madh i qytetërimit perëndimor. Veprimet politike të liderëve të botës perëndimore implikojnë se rrezikun të cilin ata e konsiderojnë real nuk lidhet vetëm me disa lëvizje dhe organizata me përemër islam që e shohin dhunën si zgjidhje për problemet e muslimanëve. Sipas veprimeve konkrete duke e quajtur luftë për vlerat e jetës sipas botëkuptimit perëndimor, ose luftë për të përfituar zemrat dhe mendjet e muslimanëve , del në shesh se Islami si botëkuptim konkurrent është armiku i synuar. Islami si ide edhe përskaj gjendjes së vështirë ekonomike dhe shoqërore të vendeve islame është duke depërtuar me shpejtësi dhe thellësi të paparamenduar ndonjë herë në gjitha shtresimet e botës perëndimore.

Ne përsëri po e parashtrojmë pyetje me çka islami e rrezikon qytetërimin perëndimor? Nëse e shikojmë esencën e besimit të botës perëndimore ai është dominant krishter (një fe me prejardhje lindore). Bota perëndimore gjithashtu ka përfituar shumë nga prodhimi shkencor i intelektualëve muslimanë në sferat e shkencave. Nëse në perëndim ka vend për ideologji të ndryshme si ideja e shtetit shekullar, materializmi, kapitalizmi atëherë pse të ketë pengesë, për Islamin. Kjo pyetje e vështirë e ka vetëm një përgjigje e ajo është: se popujt e perëndimit me gjithë pluralizmin dhe koloritin  e tyre, me gjithë llojllojshmërinë e përbërësve kulturor, me gjithë konfliktet e brendshme posedon një ideologji e cila e përfaqëson shumicën dhe është e shpërndarë horizontalisht dhe vertikalisht, ndikon në veprimet e tyre duke e definuar edhe qëndrimin ndaj besimeve dhe vlerave tjera e në veçanti ndaj islamit.

Ky qëndrim nuk është i huaj e as i veçantë për qytetërimin perëndimor dhe popujt e tij. Ai është ligj shoqëror të cilin e vërteton edhe libri i Allahut, subhanehu ue tea’la:

وَلا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذَلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ

Mos i shani idhujt që ata i adhurojnë në vend të Allahut, në mënyrë që ata të mos e shajnë Allahun armiqësisht nga padija. Kështu, Ne ia paraqesim të bukura çdo populli veprat e veta. Pastaj, ata do të kthehen te Zoti i tyre, i Cili do t’i lajmërojë për gjithçka që kanë bërë.

Çdo bashkësi, sado që të jetë e vogël ka disa vepra që i konsideron të mira, pa e marr parasysh vlerësimin e shëndoshë rreth asaj se sa në të vërtetë është e mirë apo e keqe kjo vepër. Shiko se si ajeti flet qartë se këto vepra u janë zbukuruar dhe jo çdoherë janë rezultat i bindjes apo besimit të caktuar, edhe pse si parim vlen se vepra është prodhim apo rezultat i bindjeve dhe besimeve. Por ndoshta besimi që ndikon është vetëm ai besim i cili është i rrënjosur thellë në zemër e jo edhe ai besim i cili deklarativisht përsëritet dhe që nuk gjen argumentim në veprat e njeriut.

Në Kuranin famë lartë kemi edhe detaj tjera lidhur me këtë ligj shoqëror:

1. Prej detajeve të tilla është se vepra e zbukuruar është ajo që i bashkon individët, nxit në dashuri mes tyre dhe kështu krijohet një bashkësi e caktuar.

وَقَالَ إِنَّمَا اتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْثَانًا مَوَدَّةَ بَيْنِكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَكْفُرُ بَعْضُكُمْ بِبَعْضٍ وَيَلْعَنُ بَعْضُكُمْ بَعْضًا وَمَأْوَاكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُمْ مِنْ نَاصِرِينَ

Dhe ai tha: “Ju, në vend të Allahut, keni zgjedhur idhujt, për shkak të dashurisë midis jush në këtë jetë. Por, në Ditën e Kiametit do ta mohoni njëri-tjetrin dhe do ta mallkoni njëritjetrin. Streha juaj do të jetë zjarri dhe nuk do të ketë për ju kurrfarë ndihmësi.”

Ibën Kethiri duke e komentuar këtë ajet shkruan: Këto i keni zgjedhur dhe jeni bashkuar rreth ibadetit të tyre në dynja për shkak të dashurisë dhe afërsisë të njërit ndaj tjetrit në këtë dynja. Sipas një kiraetit tjetër kuptimi është se zgjedhja e këtyre idhujve do të rezultojë me dashuri mes juve vetëm në këtë botë, ndërsa në ahiret realiteti do të pësojë një ndryshim rrënjësor. Miqësia dhe dashuria do të shndërrohen në armiqësi dhe urrejtje.

2. Hollësi tjetër lidhur me këtë ligj shoqëror është se popujt marrin qëndrim ndaj tjerëve sipas afërsisë apo largësisë prej veprës që u është zbukuruar. kjo bashkësi nuk e duron dot e as që e toleron atë që e kundërshton këtë vepër të zbukuruar apo ka vërejtje rreth saj…

  وَلَنْ تَرْضَى عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِي جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ 

As hebrenjtë, as të krishterët nuk do të jenë të kënaqur me ty, derisa të pranosh besimin e tyre.  Thuaju: “Vetëm udhërrëfimi i Allahut është i drejtë!” E, në qoftë se pas diturisë që të ka zbritur, ti ndjek dëshirën e atyre, atëherë askush nuk do të të ndihmonte apo mbronte nga dënimi i Allahut.

قَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّكَ يَا شُعَيْبُ وَالَّذِينَ آَمَنُوا مَعَكَ مِنْ قَرْيَتِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا قَالَ أَوَلَوْ كُنَّا كَارِهِينَ 

Paria arrogante e popullit të tij tha: “O Shuajb! Kthehuni në fenë tonë ose do t’ju dëbojmë nga qyteti ynë ty me gjithë ndjekësit e tu”. Shuajbi tha: “Edhe pse e urrejmë atë?!

وَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَنْ قَالُوا أَخْرِجُوهُمْ مِنْ قَرْيَتِكُمْ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونَ 

Përgjigjja e popullit të tij ishte: “Dëbojini ata nga vendbanimi juaj! Ata janë njerëz që duan të mbahen të dëlirë.”

3. Ndoshta një grup i vogël ndahet duke mos menduar ashtu siç mendon shumica

وَإِنْ كَانَ طَائِفَةٌ مِنْكُمْ آَمَنُوا بِالَّذِي أُرْسِلْتُ بِهِ وَطَائِفَةٌ لَمْ يُؤْمِنُوا فَاصْبِرُوا حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَنَا وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ

Nëse një grup mes jush beson në mesazhin me të cilin jam dërguar, ndërsa grupi tjetër nuk beson, duroni derisa Allahu të gjykojë midis nesh! Ai është gjykatësi më i mirë”!

وَقَالَ رَجُلٌ مُؤْمِنٌ مِنْ آَلِ فِرْعَوْنَ يَكْتُمُ إِيمَانَهُ أَتَقْتُلُونَ رَجُلًا أَنْ يَقُولَ رَبِّيَ اللَّهُ أَتَقْتُلُونَ رَجُلًا أَنْ يَقُولَ رَبِّيَ اللَّهُ وَقَدْ جَاءَكُمْ بِالْبَيِّنَاتِ مِنْ رَبِّكُمْ وَإِنْ يَكُ كَاذِبًا فَعَلَيْهِ كَذِبُهُ وَإِنْ يَكُ صَادِقًا يُصِبْكُمْ بَعْضُ الَّذِي يَعِدُكُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ كَذَّابٌ 

Por një njeri besimtar, nga të afërmit e Faraonit, i cili fshihte besimin e vet, tha: “Vallë, do të vrisni një njeri vetëm se thotë “Allahu është Zoti im”, ndërkohë që ai ju ka sjellë shenja të qarta prej Zotit tuaj?! Nëse është gënjeshtar, atij i përket dënimi I gënjeshtrës së vet e, nëse është i drejtë, atëherë juve do t’ju godasë diçka prej asaj me të cilën ju kërcënohet ai. Vërtet, Allahu nuk e udhëzon në rrugë të drejtë atë që e tepron me të këqija dhe është gënjeshtar.

4. 4. Përfundimi i mirë dhe ngadhënjimi janë për ata që e mbështesin të vërtetën dhe ata do të fitojnë në format e ndryshme të fitores sipas konceptit islam

 فَاصْبِرْ إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ

Andaj, duro! Se, vërtet, në fund, fitorja është e besimtarëve

ÇFARË VEPËR U ËSHTË ZBUKURUAR PERËNDIMORËVE?

Pas kësaj pjese në të cilën folëm për këtë ligj hyjnor parashtrohet Pyetja rreth veprës e cila sot është e preferuar dhe u është zbukuruar perëndimorëve. si kjo vepër është stimulues i qëndrimit armiqësor ndaj islamit si qytetërim?

Përgjigje të qartë për këtë pyetje nuk do të gjesh në atë që quhen teori, filozofi, ideologji politike perëndimorë. shkak është se perëndimi nga aspekti i teorive, filozofive dhe ideologjive nuk është i unifikuar. atë e përfaqësojnë bashkësi, shtete dhe ideologji të ndryshme mes të cilëve ka ndasi që jo rrallë janë shfaqur edhe në formë të luftës.

Ndoshta përgjigjën do ta gjejmë në atë që tashmë shpesh përsëritet nën emëruesin e përbashkët vlerat perëndimore.

Këto vlera shpeshherë përmenden ku flitet rreth qëndrimit ndaj islamit dhe muslimanëve në vendet e tyre.

Pyetja që tash parashtrohet është cilët janë vlerat e perëndimit që kan arritur të bashkojnë drejtimet e ndryshme brenda perëndimit si entitet lidhur me islamin?

Si burim dhe përcaktues të qytetërimit të tyre perëndimorët gati unanimisht përmendin:

Kulturën helene

Judaizmin

Krishterimin

Qytetërimi romak

Ideologjitë e liberalizmit dhe demokracisë

Lëvizjet e reformacionit dhe renesancës

Iluminizmin

Si përcaktues i qytetërimit perëndimor nuk përmendet Islami sepse atë nuk e pranon shumica edhe pse si i tillë është i njohur dhe i pranuar prej një pakice të dijetarëve të tyre. Për këtë shkak një historian i njohur bashkëkohor shkruan: Evropa e mesjetës për shumë gjëra i ka borxh islamit dhe askujt nuk i ka borxh aq sa i ka islamit. (J.M. Roberts, History of the World, Penguin Books, 1980, p. 511)

Nëse e analizojmë  këtë kulturë e cila është e pranuar historikisht do të shohim se e njëjta ka disa përcaktues që definojnë vlerat e tyre ose siç e quajtëm veprën që u është zbukuruar.

Ato janë elementet e shirkut, arrogancës, shthurjes në fjalë dhe  sjellje. ja disa shembuj:

1. Kultura helene greke: shumë prej perëndimorëve besojnë se ideologjia greke është baza e ideologjisë së tyre. një prej filozofëve të tyre thotë se filozofia perëndimore nuk është asgjë tjetër përveç fusnotave të shkrimeve të Platonit. Kultura helene është e para tek e cila kthehen kur flasin për historinë e shkencës, letërsisë dhe artit. Ata besojnë se helenizmi është ai i cili i vendosi themelet e Racionalizmit i cili mbështetet në logjikën e shëndosh.(A NUK ËSHTË ARISTOTELI AI QË THEMELOI LOGJIKËN?)

Sipas kësaj qytetërimet tjera, rrjedhimisht edhe Islami, nuk e njohin të menduarit logjik. Një orientalist i njohur shkoi edhe më larg në pohimet e tij duke thënë se arabët nuk e mohojnë kontradiktën dhe pohojnë se ajo e shton pasurinë e fjalisë. Është fakt se kur muslimanët u takuan me logjikën greke kuptuan se aty nuk ka asgjë të re përveç asaj që vetëmse e dinin ashtu që një dijetar duke e vlerësuar logjikën greke tha: për të nuk ka nevojë i mençuri dhe nga ajo nuk përfiton i marri. (Mexhmu’ul Fetava, 9/82) këtë e tha sepse kriteret logjike mbi të cilët ndërtohet kjo dituri janë pjesë e natyrës në të cilën Allahu i ka krijuar njerëzit dhe të njëjtat i kanë vërtetuar shpalljet hyjnore.

Arabët si popujt e tjerë e dinë kotësinë e fjalisë kontradiktore (kundërthënëse) dhe në gjuhën e tyre tolerohet çdo gjë përveç pohimit kontradiktor siç thotë: Sibevejhi, linguisti dha gramatikani i njohur arab.

Qytetërimi helen krahas arritjeve të mëdha është qytetërim i politeizmit dhe shfrenimit. Shirku i tyre për dallim prej shirkut të arabëve nuk ishte vetëm në aspektin e adhurimit (الألوهية). Shirku i tyre përfshinte edhe krijimin, sundimin dhe drejtimin me gjithësinë, për dallim prej arabëve që zotët e tyre i konsideronin ndërmjetësues dhe afrues pranë Allahut.

Ishte kulturë e paturpësisë që shihet qartë në statujat e asaj periudhe, në pikturat në tregimet dhe poezitë që janë përplot me imoralitet dhe devijim seksual që ishin pjesë e përditshmërisë edhe tek mendimtarët e tyre më të mëdhenj. Lidhur me këtë çështje në vitin 1978 u publikua libri (K.J. Dover, Greek Homosexuality, 1978), pas të cilit vijuan shumë tituj tjerë.

1. Judaizmi

Allahu i vlerëson dhe i lartëson njerëzit sipas veprave të mira që i bëjnë. Allahu, subhanehu ue te’ala i bekoi Izraelitët dhe i vlerësoi kur ata ishin të kapur fortë për porositë e Musait, alejhi selam. Me shtrembërimin e mësimeve të fesë si dhe me kuptim të gabuar izraelitët këtë vlerësim të tyre e shndërruan në shovinizëm duke pretenduar se ata janë populli i zgjedhur i zotit dhe se të tjerët janë më poshtë se ata. Kjo ide më vonë u transferua tek protestantët dhe u bë pjesë e mënyrës të menduarit të popullit amerikan. koncepti i të zgjedhurve dominonte në politikën e britanikëve, sunduesve të bardh të Afrikës jugore si dhe në mënyrën e logjikimit politik të amerikanëve.

Besimi se përkatësia kombëtare qenësore është e rëndësishme nuk është fshehtësi brenda dhe jashtë Amerikës: Amerikanët prej shekujsh besojnë se janë të veçantë, se janë popull dhe bashkësi të cilën zoti e ka zgjedhur për të kryer detyrën unike dhe se ata janë pjesa më e mirë e njerëzimit. edhe kryetarët e zgjedhur e theksojnë “këtë veçori” dhe e promovojnë të njëjtën. (Kevin Philips, American Theocracy, Viking Penguin, 2006, p.125)

Libri të cilin ata e konsiderojnë të shenjtë është përplot tregimesh për shthurje morale dhe seksuale që u atribuohet madje edhe të Dërguarve të Allahut, alejhimu selam. Këtë fakt e keqpërdorën disa ateistë që publikuan një libër ku i kishin tubuar gjitha tregimet e tilla dhe kërkuan që ky libër të quhet libri i Shthurjes i cili është i ndaluar për fëmijët. Ky libër është The Bible Unmasked të autorit Joseph Lewis

1. Krishterimi

 i cili thirret edhe në trashëgiminë hebraike, si përcaktues i modelit të preferuar të botës perëndimore duke e promovuar idenë e rrugës së vetme të shpëtimit nëpërmjet besimit në hyjninë e Isait, alejhi selam, promovoi qëndrim arrogant dhe refuzues ndaj besimeve tjera. Duke besuar se Isai, alejhi selam, është flijuar për mëkatet e tyre dhe se ata nuk do të merren në përgjegjësi, pa marr parasysh shëmtinë dhe madhërinë e mëkateve, nëse e pranojnë Isain si shpëtimtarë, ka promovuar një model jo efikas i ndërgjegjes morale. Që të jetë dëmi më i madh u kujdes edhe thirrja për abstenim nga jeta seksuale për priftërinjtë dhe murgjit që rezultoi me shumë mëkate të shëmtuara që u munduan ti fshehin nga opinioni publik. Këtë në mënyrën më të keqe e shfrytëzuan armiqtë e fesë për të sulmuar fetë dhe rolin e tyre individual dhe shoqëror. Një filozof i Britanisë, duke e treguar shkakun pse nuk e ndien vetën si i krishterë thotë se në atë vendim ka ndikuar insistimi për celibatin e priftërinjve dhe murgjve.

Judaizmi dhe Krishterimi në fillim ishin fe që mbështeteshin në shpalljen hyjnore por pas shtrembërimit të tyre u shndërruan në fe të politeizmit. Hebrenjtë e shtrembëruan shpalljen e Allahut dhe e mohuan Isain, alejhi selam, dhe Muhamedin, sal-lallahu alejhi ue selem, si të Dërguarit e Allahut. Arroganca dhe mendjemadhësia ishin shkak i mohimit të urdhrave të qarta në librin e tyre lidhur me Isain dhe Muhamedin, alejhima selam.

ç. Qytetërimi romak

Nga qytetërimi romak perëndimi e trashëgoi idenë e republikës, idenë e perandorive që zgjerohen me luftëra imperialiste. Perandoria nënshtroi dhe me dhunë robëroi popuj të shumtë dhe për ashpërsinë e sundimit të saj flasin qartë librat e historisë. Qytetërimi romak ishte politeist derisa mbreti Konstantin nuk e shpalli Krishterimin si religjion zyrtar në vitin 313.

1. Lëvizjet e reformacionit dhe renesancës

perëndimorët pretendojnë se kulturat dhe ideologjitë nuk janë të vlefshme nëse nuk kanë kaluar procesin e reformacionit dhe renesancës. ata e kritikojnë islamin duke thonë se nuk ka përjetuar ndonjë lëvizje e cila do ta rishikojë dhe reformojë mësimin fetar. kjo sipas tyre është e patjetërsueshme që islami të përshtatet me kontekstet e reja shoqërore.

Ata shpresojnë të ndodh një gjë e tillë për të afruar Islamin më pranë perëndimit dhe vlerave të tij. Në këtë grackë janë zënë edhe disa naivë nga bota islame që pohojnë se rishikimi është i nevojshëm që të mundet të thuhet se Islami përshtatet me botën moderne. Me modernizimin e Islamit do të zhduken mospajtimet me qytetërimin perëndimorë thonë ata.

1. Lëvizja iluministe

Kjo lëvizje u paraqit në shekullin XVIII në Evropë si lëvizje e cila mbështet racionalizmin por edhe ajo nuk arriti të promovojë vlerat shoqërore, dhe pas vete la gjurma të shthurjes.

1. Liberalizmi

Liberalizmi mbështetet në ide e cila në esencë është e shëndoshë dhe e cila pohon se çdo individ i ka të drejtat e tij të pacenueshme. Këto të drejta nuk lejohet ti uzurpon as pushteti e as shumica. Këto të drejta në esencë janë të drejtat që Allahu ia ka dhuruar njeriut. Esenca e tyre u ndryshua kur në kulturën perëndimore filloi të dominojë politeizmi dhe shekullarizmi. Në vend të librit hyjnor si burim i këtyre të drejtave të pacenueshme u caktuan deklarata e drejtave dhe lirive të OKB-së, kushtetutat vendore etj. në këtë mënyrë të drejtat e dhuruara prej zotit u ndryshuan me të drejta që njerëzit u japin të tjerëve. këto të drejta u ndikuan në masë të madhe nga parimet e shekullarizimit, ateizmit, barazisë gjinore duke e devijuar natyrën e tyre të pastër të dhuruar prej zotit.

Disa të tjerë të mashtruar me idenë e liberalizmit së bashku me demokracinë shkuan edhe më larg duke pretenduar se Liberalizmi dhe Demokracia janë modelet më të përkryer të sistemeve politike dhe ekonomike që ka arritur shoqëria njerëzore. Sipas tij  gjithë bota duhet të ecë në rrugën që e ka skicuar dhe në të cilën ka ecur qytetërimi perëndimor. Vlen të përmendet se njeriu nga ky trend i përjashton muslimanët për të cilët thotë se ata vazhdojnë të mendojnë se posedojnë alternativë që është më e mirë se sa Liberalizmi dhe Demokracia.

Nga pikëpamja e lirive nuk duhet harruar se ata insistojnë më së shumti në të drejtat dhe liritë seksuale që rezultoi me dobësimin e familjes dhe uljen e natalitetit. Nataliteti është aq i ulët sa që një prej strategëve perëndimorë thotë se nuk kemi nevojë për armik të jashtëm që do na mposht. Ne jemi duke e mposhtur vetën.

Një kardinal i tyre thotë: A ka demokracia nevojë për industri të seksit me vlerë një miliardë dollarë që të quhet demokraci e vërtetë. A ka nevojë për abortime numri i të cilëve arrin dhjetëra milionë?

Këtë e tha kardinal Xhorxh Pell i Australisë në ligjëratën e tij në SHBA duke alarmuar se islami do të jetë alternativa nëse perëndimi nuk largohet nga demokracia të cilën e quajti boshe dhe egoiste.

(http://www.theage.com.au/articles/2004/11/11/1100131136231.html?oneclick=true)

ë. DEMOKRACIA

Nëse e krahasojmë demokracinë me sistemet tjera e jo edhe me islamin do të gjejmë një numër të konsiderueshëm të vlerave. këto vlera dalin në shesh kur të krahasojmë sistemin demokratik perëndimor me sistemin komunist të Koresë së veriut, ose atij që ishte në Shqipëri.

Aspektet pozitive të sistemeve demokratike ishin shkak që të anashkalohet esenca politeiste të sistemit në fjalë, i cili njeriut ia jep të drejtën sovrane që e ka Allahu, subhanhu ue te’ala, e ajo është e drejta e ligjvënies.

Duke pretenduar se ky sistem është më i miri u ndërmorën luftëra të shumta të pushtimit dhe kolonializmit që janë shkak për shumë prej problemeve me të cilët ballafaqohet bota sot.

Shkencat natyrore

Nuk do mend se gjëja më e vlefshme në qytetërimin perëndimor është zhvillimi i hatashëm teknologjik dhe shkencor. Shkencat natyrore dhe zbulimet e reja ishin bazë e zhvillimit teknologjik që janë esenca e fuqisë ekonomike dhe ushtarake. Forca ushtarake ishte pastaj mjet i kolonializmit dhe realizimit të planeve imperialiste.

Në këto shkenca nuk ka diçka që bie në ndesh me besimin e Teuhidit, e as që ka nxitje për arrogancë dhe shthurje/paturpësi në përmasa të gjëra. Ajo që ndodhi është se ideologët krijuan lidhje mes shkencave natyrore dhe vlerave të tyre.

1. I mashtroi njohja e tyre e ligjeve hyjnore që Allahu i vendosi në atë që ata e quajtën natyra. Këtë natyrë atë e quajtën qenie të vetëmjaftueshme dhe dukuritë e saj komentohen me dukuri tjera natyrore dhe nuk lejohet shpjegimi i këtyre dukurive me shkaqe që kanë të bëjnë me diçka jashtë natyrës. Në këtë mënyrë koncepti ateist u bë pjesë e konceptit shkencor të shpjegimit të shoqërive. Këtë edhe më herët e kemi përmendur.
2. Disa tjerë i tejkaluan kufijtë dhe mohuan çdo gjë që nuk e përdorë metodologjinë e shkencave natyrore. Ata kështu mohuan shumë njohuri që përfitohen në mënyra tjera e vetëm nëpërmjet shkencës, si për shembull me anë të shpalljes hyjnore.

Ateistët mbështeteshin në shkencën për të mbrojtur qëndrimet e tyre prej kohës së shkrimeve të para të etiketuar si ateiste në mesin e shekullit XVII. Sidoqoftë sipas pohimeve të ekspertit gjerman për ateizëm Uinfrind Shroder raportet mes ateizmit, në hovin e tij të parë, dhe shkencës kanë tendencë më shumë të turpërojnë se sa të vërtetojnë pohimet e ateistëve. (në librin fillesat e ateizmit). Shkaku është fakti se kritikat e hershme ateiste të teorive shkencore që mbronin besimet fetare ishin shpeshherë destruktive dhe nuk kishin alternativa për të zëvendësuar shpjegimet shkencore që i sulmuan. Në fushën e kozmologjisë ateistët e parë u orvatën të vërtetojnë se modeli i krijimit prej asgjëje ishte kontradiktor. Edhe pse ishin mjaft kritik nuk kishin prova për të lancuar kundër-teori serioze nga aspekti shkencor. Për shembull ateisti Mesler ishte i kujdesshëm të debatojë për “superioritetin shkencor” të ateizmit dhe vetën e kufizoi në pohimin se edhe teizmi por edhe ateizmi kanë probleme në shpjegimin e origjinës së kozmosit.

Eklund dhe Shajtëll në periudhën mes 2004-2007 studiuan qëndrimin e shkencëtarëve  ndaj religjionin një studim që ishte për fillimisht në periudhën 1914-1933 e pastaj në të nëntëdhjetat. Ata analizuan anketën e bërë në 21 prej universiteteve elite hulumtuese. Në pyetësor kishte formulime të ndryshme lidhur me besimin në Zot si për shembull: cili prej formulimeve më mirë prezanton atë që ju e besoni lidhur me Zotin:

Nuk kam dyshime lidhur me ekzistimin e Zotit.

Kam disa dyshime por besoj në Zot.

Besoj në zotin ndonjëherë

Nuk  e di dhe s’ka mënyrë për të mësuar për ekzistimin e Zotit

Nuk besoj në Zot.

Sipas rezultateve kemi përqindje të lartë të shprehjes së mosbesimit dhe dyshimeve në ekzistimin e Zotit tek këta shkencëtarë në veçanti tek biologët 75% (41% nuk besojnë 34% kanë dyshime)  ndërsa përqindja më e ultë është te sociologët 67.5% (33% nuk besojnë 34,5% kanë dyshime). Sipas studimit në fjalë gjeneratat e reja të shkencëtarëve në këto universitete pohojnë përqindje më të lartë  të besimit në Zot se sa kolegët e tyre më të vjetër. Kjo ndoshta është fillimi i ndryshimit të përgjithshëm të qëndrimit ndaj fesë në mesin e shkencëtarëve.

David Eagleman i cili është përkrahës i teorisë së Posibilizmit (është e mundshme) thotë: Nuk mendoj se është e patjetërsueshme që skencëtarët të janë ateistë, madje mendoj se kjo nuk është as një ide e mirë. Unë mendoj se qasja posibiliane “është e mundshme” është qasja më e mirë.

3. Disa tjerë i shfrytëzuan këto njohuri për të përkrahur animin e tyre kah paturpësitë siç është homoseksualizmi. Pohim i tillë është përcaktimi gjenetik i prirjeve seksuale.
4. Këtë përparim shkencor ata e shpallën si shkak i krenarisë evropiane duke pretenduar se ata ua tejkaluan të tjerëve për shkak të racionalizmit të tyre që e trashëguan prej grekëve të lashtë. Sipas tyre të tjerët nuk u zhvilluan sepse ndjekin logjikimin që pranon “besëtytnitë”
5. Sprova me këtë çështje fitoi në intensitet me prapambeturin e muslimanëve në këto sfera të jetës. Këtë prapambeturi disa të mashtruar ia atribuuan Islamit duke e konsideruar atë si shkak i ngecjes së zhvillimit.

Natyra e vlerave perëndimore

Pyetja që parashtrohet është se si këto burime dhe elemente që janë në ndeshje njëri me tjetrin janë unifikuar në atë që njihet me emrin vlerat ose kultura perëndimore?

1. Përgjigja është fakti se ato ishin pjesë e historisë perëndimore e cila ende studiohet dhe hulumtohet në shkollat dhe në universitetet e tyre, histori me të cilën krenohen dhe rreth të cilës shkruajnë libra.
2. Shkaku i dytë është përkrahja që e gëzojnë këto tipare të vlerave perëndimore nga intelektualë, lëvizje dhe parti të ndryshme.

Laicizmi i cili është forma bashkëkohore e idhujtarisë dhe i cili është pjesë e përcaktuesve të këtyre vlerave është drejtimi dominant i cili definon drejtimet e tjera detyrimisht edhe drejtimet fetare. Për të qenë në pajtim me parimin e laicizmit dhe për tu përshtatur me të, ata insistojnë ndryshime në konceptet themelore të feve.

Lavdërohen dhe promovohen ato besime që në shkallë të lartë bëjnë kompromise me laicizmin. Habermasi një filozof dhe sociolog i njohur si përkrahës i shekullarizimit të hapësirës shoqërore thotë:

Krishterimi e jo ndonjë fe tjetër është baza themelore e lirisë, ndërgjgjes, të drejtave të njeriut dhe demokracisë. krishterimi është kriteri më i rëndësishëm i qytetrimit perëndimor.

Para një shekulli sociologu gjerman Maks Veber e shkroi librin e tij etika protestante dhe shpirti i kapitalizmit në të cilën pohon se vlerat e protestanizmit janë ato që definojnë angazhimin individual dhe zhvillimin shoqëror .

Në këtë vepër që në filli ishte përmbledhje e eseve Veberi pohon se shpirtin e kapitalizmit e ka përcaktuar etika protestante. Me fjalë tjera etika kalviniste është forca lëvizëse që qëndron pas krijimit të kapitalizmit bashkëkohor.

Shpjegimin e këtij pohimi Veberi e gjen në fjalët e Benxhamin Franklinit i cili thotë: Nëse vetëm gjysmë ditë nuk punojmë jo vetëm se do të humbim para por edhe do ti harxhojmë edhe ato që i kemi fituar. përkushtimi ndaj punës dhe fitimi është ajo të cilën zoti e pret prej neve. shtimi i pasurisë është vepër e devotshmërisë dhe nuk është diçka e turpshme.

Veberi gjithashtu nënvizon se pasurimi nuk është qëllim bë vete, ai është pasojë, rezultat ose me gjuhën bashkëkohore side effect i doktrinave fetare të protestantizmit që kanë nxitur në planifikim, punë të vështirë dhe privim të vetes.

3. Ideologjia laike dhe degëzimet e saja u shndërruan në ideologji kryesuese dhe korniza e përgjithshme e kulturës perëndimore dhe vlerave të saj. Tolerohen vetëm mospajtimet që janë brenda kësaj kornize. Nuk lejohet dalja prej kësaj kornize pa marrë parasysh dallimet individuale (dikush është fetarë e dikush jo, të gjithë i nënshtrohen parimit të laicizmit)
4. Ndoshta dikush do të thotë se shumë nga shembujt që i përmende për shoqëritë perëndimore i gjejmë edhe në shoqëritë tjera, madje edhe te muslimanët. Pse atëherë dhe me çka i dallojmë ato si vlera ekskluzivisht perëndimore. Është fakt se politeizmi, arroganca dhe shthurja morale janë dukuri që i kemi edhe në shoqëritë tjera madje edhe në ato që pretendojnë se janë islame. Dallimi është tek qëndrimi shoqëror ndaj këtyre dukurive. Nuk është e njëjtë nëse në një shoqëri dukuritë e këtilla refuzohen, dënohen dhe ndoshta sanksionohen me ligj dhe nëse në shoqëritë tjera konsiderohen sjellje e pranueshme, që tolerohet dhe që nuk sanksionohet, edhe pse ndoshta ka kritika individuale. Realiteti i dytë është i pranueshëm në shoqëritë perëndimore. Madje edhe kritikat ndaj këtyre dukurive ndoshta edhe sanksionohet me ligj. Papa racinger derisa ishte kardinal e përmend rastin se një prift protestant i Suedisë ishte dënuar më burg një muaj sepse kishte folur rreth homoseksualizmit me fjalë të biblës.
5. Elementi i arrogancës i cili ndikoi në mënyrën se si bota perëndimore kolonizoi dhe shfrytëzoi popujt tjerë si dhe vetë lëvizja kolonialiste imperialiste u përkrahën dhe u stimuluan nga kokat e kulturës perëndimore përveç një numri të vogël. Kolonializmi dhe imperializmi nuk ishin vetëm lëvizje politike, përkundrazi ato ishin edhe lëvizje ku morën pjesë edhe shkrimtarë, poetë, filozofë, klerikë siç tregon Edvard Saidi në librin e tij Kultura dhe imperializmi.

SI DUHET VEPRUAR?

Ne jemi para një sfide të madhe për Umetin tonë dhe pyetja është se çfarë mundemi të bëjmë? Kjo pyetje nuk është individuale dhe përgjigja na takon të gjithëve, dijetarëve, udhëheqësve dhe masës në përgjithësi.

Përgjigjën që e propozoj është propozim individual nga një individ në këtë bashkësi:

1. E kemi për obligim të largojmë ndjenjat e pikëllimit dhe mërzisë, sepse janë emocione negative që nuk i zgjidhin problemet e jashtme. Përkundrazi ato shkaktojnë probleme shpirtërore. Sa shpesh Allahu, subhanehu ue te’ala, na alarmon nga këto emocione negative. Sa shpesh dijetarët na e tërheq vëmendjen që të mendojmë rreth këtyre kuptimeve Kuranore. Ibën Tejmije duke e komentuar hadithin: Islami ka filluar si i huaj dhe do të kthehet përsëri si i huaj shkruan:

“Shumë njerëz kur të shohin ndonjë të keqe apo vërejnë ndryshim të gjendjes së islamit pikëllohen dhe vajtojnë sikur vajtojnë ata që i ka goditur ndonjë sprovë. kjo është e ndaluar sepse ne jemi urdhëruar me durim, tevekul dhe përqendrim në fenë islame. jemi urdhëruar të bindemi se Allahu është me të devotshmit, me bamirësit dhe se përfundim i mirë i pret besimtarët.”

2. Të bindemi se angazhimi për të kënaqur armiqtë e fesë vërtetës, të vepruarit që ti pajtojmë ata duke u përgjigjur në kërkesat e tyre (që janë ndryshimi i fesë dhe rishikimi i pohimeve esenciale fetare), jo vetëm se është tradhti shkencore por edhe në të njëjtën kohë nuk është zgjidhje e problemit.

Po ndoshta do të shfaqin kënaqësi me shtrembëruesin  e fesë, por afrimi i plotë me ta që është kërkesë e tyre nuk do të realizohet derisa besimtari të mos heq dorë përfundimisht nga feja e tij. Kurani ka vendosur një parim themelor i cili thotë se pajtimi i plotë nga ana e tyre do të ndodh atëherë kur në çdo aspekt do të ndjekim fenë e tyre:

وَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ كَمَا كَفَرُوا فَتَكُونُونَ سَوَاءً فَلَا تَتَّخِذُوا مِنْهُمْ أَوْلِيَاءَ

“Ata dëshirojnë që edhe ju të mos besoni, ashtu siç nuk besojnë vetë dhe të bëheni të njëjtë me ata. Kurrsesi mos u bëni shokë me ata.”

3. Pse të mos e shikojmë aspektin pozitiv të këtij sulmi mbi fenë tonë të pastër. A nuk është ky sulm një argument që ne kemi filluar të zgjohemi të jetojmë sepse po të ishim të vdekur apo të shkujdesur, në komë, askush nuk do të frikësohej prej neve e as që do të merrej me neve.

Detyra jonë është të vazhdojmë këtë rizgjim, të shumëfishojmë gjallërinë tonë dhe aktivitetin tonë, të krenohemi me fenë tonë dhe të kapemi edhe më fortë për të. Të shpresojmë se ne do të jemi pishtarët që do t’ia ndriçojnë rrugën perëndimit dhe do të jemi barkat e shpëtimit për njerëzit.

4. Udhëheqësit e perëndimit pohojnë se lufta e tyre kundër asaj që e quajnë Islam radikal është jo vetëm luftë fizike, ajo është edhe luftë ideologjike.

Ajo, po ashtu, është luftë për të përfituar mendjen dhe zemrat e myslimanëve. Lufta e vërtetë është mjet për arritjen e qëllimeve ideologjike. Sa i përket luftës ideologjike ne ende jemi fitimtarë sepse Islami dita ditës e më tepër përhapet ne perëndim. Islami dal ngadalë  po i pushton, mendjet dhe zemrat e perëndimorëve. Ideologjitë e tyre dhe besimet e tyre janë në tërheqje. Kjo duhet të na nxis të vazhdojmë dhe të mos tërhiqemi, të ndihmojmë fenë tonë me argumente logjike, argumente shkencore dhe me zbatim të parimeve morale. Problem i yni është lufta klasike në të cilën ende jemi duke ngecur sepse nuk jemi përgatitur aq sa duhet sipas ligjeve shkencore bashkëkohore. Jemi të detyruar të angazhohemi që muslimanët të bëhen fuqi ekonomike dhe ushtarake. Angazhimi ynë duhet të jetë në dy rrafshet, puna me popujt që ato të binden se kanë nevojë për shkencë dhe dituri bashkëkohore dhe në rrafshin profesional duke krijuar kushte për arsim të mirëfilltë dhe për zhvillim të shkencave. Kjo nënkupton bashkëpunimin e vendeve islame, stimulimin e shkencëtarëve që sigurojnë zhvillimin ekonomik dhe teknologjik. Ne nuk dëshirojmë të jemi të fortë për të sulmuar dikë. Qëllimi është të jemi të përgatitur për tu mbrojtur dhe për të parandaluar ata që mendojnë se kanë të drejtë të na sulmojnë dhe okupojnë. Jemi të bindur se paqja është në interesin tonë, këtë na e mëson feja jonë dhe përvoja jonë. Jemi të bindur por dhe angazhohemi sepse e dimë se përfundimi do të jetë i mirë me lejen e Allahut.

5. Pasi e dimë se perëndimi nuk është një entitet pa dallime dhe divergjenca të brendshme, nuk është çdoherë armiqësor ndaj Islamit, dhe në mesin e tyre ka njerëz injorantë, të mashtruar, ka njerëz të drejtë që angazhohen për të mbrojtur të dobëtit etj.

Ka edhe njerëz të arsyeshëm që refuzojnë parimin e imperializmit ushtarak dhe kulturor…

Kjo nënkupton që edhe sjellja jonë të jetë në pajtim ne gjendjen e tyre që u adresohemi. Duhet të dallohet ai që është i drejtë nga ai që është në gabim, uzurpuesi nga ai që ofron paqe, arroganti nga ai që sillet mirë. Kjo qasje është imperativ i fesë Islame që ka synimin me të lartë realizimin e drejtësisë në suaza të bashkësisë njerëzore.

6. Progresi jonë i vërtetë nuk plotësohet pa u arritur edhe progresi tjetër i cili prej neve nuk kërkon angazhim të madh. Ne ashtu siç i përdorim mjetet bashkëkohre për progres shkencor duhet të kemi parasysh edhe ndikimin e mjeteve bashkëkohore në reformat politike.

Ne nuk dëshirojmë të jemi bashkësi imituese e cila largohet prej rrënjët e saja dhe ndjek verbërisht institucione, parime dhe emra. Në jemi popull që ka themele të forta që burojnë nga besimi se kushtetuta jonë është Libri i Allahut me të cilën i vlerësojmë parimet e politikës së përgjithshme. Në duhet të krijojmë institucione që janë në pajtim me ato parime të pandryshueshme të fesë dhe që përshtaten me gjendjen globale bashkëkohore. Çdokush që ka pak dituri e di se parimet si sundimi i ligjit, këshillimi, zgjedhja e pushtetarëve, liria e mendimit dhe të drejtat e njeriut (të cilat njerëzit i lidhin me parimet esenciale të demokracisë), janë parime islame që janë ligjësuar me tekste hyjnore dhe që i ka zbatuar i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, dhe kalifët e tij të drejtë, Allahu qoftë i kënaqur me ta.

Një reformë si kjo është detyrë fetare, obligim i kohës dhe kushteve në të cilët jetojmë. Jemi të detyruar të përmirësojmë imazhin e Islamit dhe muslimanëve që në mendjet e shumë perëndimorëve lidhet me sisteme diktatoriale, feudale, teokratike. Fesë tonë u atribuohen cilësi si injoranca dhe qëllimi i keq.

Përktheu dhe shtoi disa paragrafë: M-r. Talha Kurtishi

Tallja e perëndimorëve me Muhammedin, alejhi’s selam, njeriun më të mirë që ka shkelur në faqen e dheut, na ka shqetësuar të gjithëve. Kjo paturpësi e tyre nuk është e panjohur për ne, dhe kjo, edhe pse na shkakton plagë shpirtërore, megjithatë është një myzhde (sihariq) për shkatërrimin e tyre. Ka thënë Allahu:

“إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ
S’ka dyshim se Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që tallen”. ([1])
“إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الأَبْتَرُ
E s’ka dyshim se urrejtësi yt është farësosur”. ([2])
Kur muslimanët, në të kaluarën, rrethonin ndonjë kështjellë dhe nuk mund të depërtonin në të, me të dëgjuar të sharat e tyre për Muhammedin, alejhi’s selam, përgëzonin njëri tjetrin për hapjen e shpejtë të asaj kalaje. Dhe ashtu, pas pak kohe, Allahu sillte fitoren dhe muslimanët depërtonin në të si fitimtar. ([3])
Historia është përplot fakte e dëshmi për disfatat e atyre që kanë sharë e ofenduar Muhammedin, alejhi’s selam.
Përse ofendojnë Muhammedin, alejhi’s selam? A për shkak se ftonte në Njëshmërinë e Allahut ndërsa ata nuk besojnë në një gjë të tillë? A për shkak se ai e madhëronte Allahun siç duhej ndërsa ata i përshkruajnë grua e fëmijë? A për shkak se ai ftonte në moral dhe lënien e mendjelehtësisë ndërsa ata duan të zhyten në humnerën e epsheve dhe paturpësive? A për shkak se ai është i dërguar prej Allahut, i zgjedhur prej Tij, për t’ua kumtuar njerëzimit librin e Allahut? A kurrë nuk kane dëgjuar për dëshmitë e profetësisë së tij? A nuk kanë dëgjuar për çarjen e hënës, për daljen e ujit nga gishtat e tij, për Kur’anin-mrekullinë më të madhe të tij, mrekulli që asnjëherë nuk u devijua dhe shtrembërua derisa librat e tyre fetar ata i përpiluan vet duke braktisur origjinalin që Allahu ua pati shpallur. Thotë Allahu:
“فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِندِ اللّهِ لِيَشْتَرُواْ بِهِ ثَمَناً قَلِيلاً فَوَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَوَيْلٌ لَّهُمْ مِّمَّا يَكْسِبُونَ
Është shkatërrim për ata që me duart e veta e shkruajnë librin, e pastaj thonë: “Ky është prej All-llahut”! E për të arritur me të një fitim të paktë, pra është shkatërrim i madh për ta çka shkruan duart e tyre dhe është shkatërrim i madh për ta ajo çka fitojnë”. ([4])
Madje dëshmia më e madhe për vërtetësinë e profetit tonë është ajo se feja e tij, edhe pse kanë kaluar 14 shekuj nga shpallja e saj, ka mbetur e pamposhtur, ashtu siç vet Muhammedi, alejhi’s selam në të gjallë të tij nuk mposhtej kurrë. Urtësia e Allahut refuzon që në tokë, për një periudhë kaq të gjatë, të mbetet ndonjë gënjeshtar apo profet i rremë. Madje, as tridhjete vite nuk i bën e shuhet ajo gënjeshtër. Këtë shumë bukur e kishte vërejtur një mbret, i cili një ditë, derisa mysafir kishte një të krishterë që hante Muhammedin, alejhi’s selam, kishte ftuar dijetarët e fesë së tij dhe i kishte pyetur: Sa mund të qëndrojë një gënjeshtar (në skenë me rrenat e tij)? 30 vjet ose diç më shumë- iu përgjigjën. Si kështu ndërsa feja e Muhammedit ka më shumë se 500 vite që është shpallur dhe nuk është shuar?! D.t.th.: nuk qenka gënjeshtar Muhammedi. Mbreti kur kuptoi këtë, urdhëroi dhe këtij të krishteri gënjeshtar iu pre koka. ([5])
A nuk e dinë këta se shumë dijetarëve, mentarëve e mbretërve të tyre kur iu shkoi e vërteta islame dhe u ndeshen me të, pranuan vërtetësinë e saj?! Madje, prej tyre një numër i madh hynë edhe në Islam. Nexhashiu, mbreti i Etiopisë, kur hasi në kontakt me Islamin, e pranoi atë. Herkali, mbreti romak, kur mori mesazhin Muhammedit, alejhi’s selam, pranoi se profetësia e tij është e vërtetë dhe deshi ta pranonte Islamin e të shkonte tek Pejgamberi, alejhi’s selam dhe t’i shërbente por pati frikë për veten nga ithtarët e fesë së tij kështu që mbeti në atë gjendje, si jomusliman, derisa edhe vdiq i tillë. Pastaj, shumë bashkëkohanikë të këtyre perëndimorëve, edhe sot e kësaj dite, shprehin botërisht një gjë të tillë. Majkëll Hart në librin e tij “100 të përjetshmit”, tashme i përkthyer edhe në shqip([6]), Muhammedin, alejhi’s selam e renditi të parin dhe këtë radhitje e arsyeton me: “E kam renditur të parin Muhammedin ngase ai ka qenë njeriu i vetëm në historinë e njerëzimit që ka arritur një sukses dhe triumf absolut në nivel fetar e botëror”.
Bernard Show, në librin e tij “Muhammedi, që u dogj nga qeveria britanike, në mes tjerash thotë: Sa shumë nevojë ka bota për një njeri që mendon sikurse Muhammedi! Klerikët e shekujve të mesjetës, si rezultat i injorancës dhe fanatizmit të tyre, patën dhënë një imazh të shëmtuar të fesë së Muhammedit. Ata konsideronin se ai ishte armik i krishterimit, por unë, pas shfletimit rreth këtij burri, jam mahnitur dhe kam përfunduar se ai jo që nuk është armik i krishterimit, përkundrazi, ai është shpëtues i njerëzimit. Unë mendoj se sikur ky burrë sot të merrte në dorë çështjet e botës bashkëkohore, do t’i zgjidhte problemet duke siguruar paqe dhe lumturi, gjëra që aq shumë i ëndërron njerëzimi”.
Anie Besant, në “The Life and Teaching od Muhammed, Madras“, 1932, thotë: “Çdo njeri, që e studion jetën, karakterin, nivelin e të mësuarit dhe mënyrën e jetesës së përditshme të Pejgamberit arab, Muhammedit, alejhi’s selam, është e pamundur të ndiejë diçka tjetër, përveç admirimit të jashtëzakonshë m m ndaj tij, si njëri nga pejgamberët më të mëdhenj të njerëzimit.“
Lamartini, njëri nga poetët më të mëdhenj të Francës, për madhështinë e Muhammedit a.s., në “Historia de la Turqiue“, shkruan: “Kurrë njeriu nuk i ka venë vetes, vullnetarisht apo detyrimisht, qëllim më të lartë… Të rrënohen besëtytnitë, që ishin vënë ndërmjet njeriut dhe Krijuesit… Që njeriu t`i kthehet Zotit dhe të përtërihet ideja e arsyeshme dhe e pakontestueshme mbi hyjninë, në kohën e kaosit, të materializmit dhe të vizioneve idhujtare rreth Zotit, të cilat ekzistonin atëherë.
Leon Nikolajeviq Tolstoi, shkrimtar i madh rus, në traktatin “Pejgamberi urtiplotë Muhammed“, veç të tjerash, thotë: “Nuk ka dyshim, se pejgamberi Muhammed, është njëri ndër reformatorët më të mëdhenj të njerëzimit. Atij i takon lavdia më e madhe, që e udhëzoi njerëzimin në dritën e vërtetë, në drejtësi dhe paqe. Ai pengoi gjakderdhjen e të pafajshmëve dhe hapi rrugën e përparimit dhe prosperitetit. Këtë vepër të madhe, nuk ka mundur ta bëjë askush tjetër, përveç atij njeriu, i cili është i denjë për çdo respekt, admirim dhe konsideratë.”
Napoleon Bonaparti, thotë: “Musai (Mojsiu), ia ka shpallur fenë e Zotit, popullit të vet, Isai (Jezusi) botës romake, kurse Muhammedi a.s., tërë botës. Arabia ishte vend pagan. Gjashtë shekuj pas Isait, Muhammedi e njohu botën me besimin në Një Zot të Vetëm, që është Zoti i Ibrahimit, i Musait dhe i Isait. Arianët dhe sektarët e tjerë, e çoroditën botën me diskutime për trinitetin: Atin, birin dhe shpirtin e shenjtë. Ndërkaq, Muhammedi, shpalli se Zoti është Një, kurse triniteti imponon idenë e idhujtarisë.“
Princi Otto Von Bismark, politikan dhe burrë i madh shteti, themeluesi i Gjermanisë, i cili njihet në popull si “Udhëheqësi i Hekurt“, thotë: “Muhammedi a.s. është personaliteti i jashtëzakonshë m. Jo rastësisht, Zoti nuk nxori ndonjë tjetër në skenën e ngjarjeve botërore. Muhammed, më vjen keq që s`isha bashkëkohësi yt. Ky libër, mësues dhe përhapës i të cilit je ti, s`është libri yt. Ai është libër Hyjnor. Të mohosh burimin e tij është aq qesharake, sa edhe të pretendosh pasaktësinë e shkencave ekzakte. Prandaj njerëzimi, vetëm një herë, ka parë një figurë të tillë unikale, siç ishe ti dhe më s`do të ketë rastin të shohë (të ngjashëm). Unë, me respektin më të madh, përulem, para paraqitjes tënde të madhërishme.“
Simon Ocklay dhe Edvard Gibon, në “Historia e Perandorisë Saraçene“ Londër 1870, f. 54, shkruajnë: “Admirimin tonë e meriton besimi i përhershëm i Pejgamberit a.s., si para ashtu edhe pas fitores. Deri më sot, pas gjithë atyre shekujve zhvillimi e përparimi, ideja mbi Zotin Një, nuk ka mundur të errësohet me kurrfarë idhujsh dhe as jeta e tij e virtytshme nuk është vënë në dyshim, e përmbajtja e asaj jete është: Besimi në Zot dhe sjellja etike.
Prof. Bevan: “Ajo që është shkruar, për Muhammedin a.s. dhe Islamin, në Evropë, në të shumtën e rasteve, duhet të merret si kuriozitet letrar. Të flasësh për Muhammedin a.s., si mashtrues dhe përdorues të forcës, më shumë shkakton probleme, se sa i zgjidh ato. Në Perëndim, asnjë figurë e madhe, gjatë gjithë historisë, nuk është vlerësuar me aq tendenca dashakeqe, sikurse është vepruar me Muhammedin a.s.“([7]).
“Njerëzimi duhet të mburret me faktin që nga radhët e tij është Muhammedi. Ai,edhe pse analfabet, para shumë shekujsh arriti që të sjell ligj, që ne, evropianet po të arrinim në maje të tij, do të ishim më të lumturit”- thanë disa perëndimorë.
“Është turp sot për çdo njeri të dëgjoj dhe t’iu besoj fjalëve që thonë se feja islame është gënjeshtër dhe se Muhammedi është tradhtar e shpifës”- thoshte Tomasi, një filozof anglez.
Gëte, thotë: Ne evropianët, me të gjitha botëkuptimet, nuk kemi arritur ende atje ku ka arritur Muhammedi, dhe kurrë askush nuk do t’ia kalojë. Në histori, kërkova shembullin e një njeriu të shkëlqyer, e atë e gjeta te Muhammedi. Kështu u desh të triumfonte e vërteta sikur që triumfoi Muhammedi, i cili tërë botën e nënshtroi me fjalën e Njëshmërisë së Allahut”.
Nëse puna qenka kështu, atëherë tërë botës i mbetet detyrim që madhështinë e Muhammedit ta vlerësojnë mbi çdo madhështi të krijesave, vlerën e tij mbi çdo vlerë, respektin e tij mbi çdo respekt; e tërë bota duhet të besoj në fenë e tij dhe se ai është pejgamberi i fundit.
Ne, shfrytëzojmë rastin që ata t’i ftojmë në Islam ngase ato mëkate me te cilat përlyen zemrat e tyre nuk pastrohen vetëm se duke përqafuar Islamin. Ndryshe, dënimi i dhembshëm i prêt ata. Thotë Allahu:
“إِنَّهُ مَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّهُ عَلَيهِ الْجَنَّةَ وَمَأْوَاهُ النَّارُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ
… ai që i përshkruan Zotit shok, All-llahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij xhennetin dhe vendi i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës”. ([8])
“وَمَن يَبْتَغِ غَيْرَ الإِسْلاَمِ دِينًا فَلَن يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِي الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ
E kush kërkon fe tjetër përveç fesë islame, atij kurrsesi nuk do t’i pranohet dhe ai në botën tjetër është nga të dëshëpruarit”. ([9])
Muhammedi, alejhi’s selam ka thënë:
“وَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لا يَسْمَعُ بِي أَحَدٌ مِنْ هَذِهِ الأُمَّةِ يَهُودِيٌّ وَلا نَصْرَانِيٌّ ثُمَّ يَمُوتُ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِالَّذِي أُرْسِلْتُ بِهِ إِلا كَانَ مِنْ أَصْحَابِ النَّار
Pasha Atë, në dorën e të Cilit është shpirti im, nuk dëgjon askush prej këtij ummeti për mua; çifut apo i krishterë qofte, e pastaj vdes duke mos besuar në atë me të cilën u dërgova e të mos jetë prej banorëve të përhershëm të zjarrit (Xhehennemit)”. ([10])
***
Allahu është i urtë dhe nuk cakton gjëra të cilat, absolutisht, janë të këqija. Patjetër se në të duhet të fshihet një e mirë për krijesat sado që të duken se janë të këqija. Të vërtetën e ka thënë Muhammedi, alejhi’s selam:
“عَجَبًا لأَمْرِ الْمُؤْمِنِ إِنَّ أَمْرَهُ كُلَّهُ خَيْرٌ وَلَيْسَ ذَاكَ لأَحَدٍ إِلا لِلْمُؤْمِنِ، إِنْ أَصَابَتْهُ سَرَّاءُ شَكَرَ فَكَانَ خَيْرًا لَهُ، وَإِنْ أَصَابَتْهُ ضَرَّاءُ صَبَرَ فَكَانَ خَيْرًا لَهُ
E çuditshme është çështja e besimtarit. Çështja e tij është krejt mirë për të dhe nuk është e tillë për as­kënd tjetër. Nëse besimtarin e godet gëzimi, ai falënderon (All-llahun) , e kjo i sjell dobi, kurse nëse e godet e keqja, ai bën durim (sabër) andaj edhe kjo i sjell dobi”. ([11])
Përkitazi me ngjarjen e Ifkut (shpifjes për Aishen, gruan e Muhammedit, alejhi’s selam) Allahu ka thënë:
“لا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَّكُم بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُم مَّا اكْتَسَبَ مِنَ الإِثْمِ وَالَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِيمٌ
…Ju mos e merrni atë si ndonjë dëm për ju, përkundrazi, ajo do të jetë në dobinë tuaj. Secilit prej tyre do t’i takojë dënimi sipas pjesëmarrjes në mëkat, e atij prej tyre që e barti pjesën e madhe (të shpifjes), i takon dënimi i madh”. ([12])
Disa mësime nga këto krime dhe mëkate
1. Shfaqja e armiqësisë së tyre ndaj muslimanëve dhe urrejtjes së madhe për ta edhe pse shpesh herë e trumbetojnë paqen. Thotë Allahu:
“قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاء مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ
…Urrejta kundër jush duket nga gojët e tyre, por ajo që fshehin në gjoksat tyre është edhe më e madhe…”. ([13])
2. Zbulimi i të metave të peshoreve perëndimore. Ata argumentojnë me “lirinë e mendimit” ndërsa çdo i mençur e di se kjo liri ndalet tek nderi i tjetrit dhe padrejtësia ndaj tij. D.t.th.: nëse shkel nderin e tjetrit ajo nuk është liri por është shpifje. Ata janë gënjeshtarë në pretendimet e tyre. Ne të gjithë e dimë se para pak vitesh kur një qeveri deshi t’i shkatërronte putat dhe statujat në vendin e vet, e tërë bota ishte ngritur në këmbë dhe kishte kundërshtuar. A nuk qe edhe ai mendim i lirë? A nuk patën ata lirinë e duhur? Përse këtë bota nuk e konsideroi si liri?
3. Kotësia e motos së disa properëndimorë ve muslimanë se “Mos i quani jomuslimanët pabesimtarë por thërrisni “Të tjerët” ngase kështu ndizet zjarri i konfliktit në mes nesh dhe atyre”. Le ta dinë të gjithë se kush urren tjetrin, kush cenon nderin e tjetrit dhe kush i shpall luftë sa herë që i vie shansi?
4. Pretendimet e tyre për “Dialog kulturash” janë të rrejshme. Çfarë dialogu duan? Çfarë respekti pretendojnë? Ata duan t’i respektojmë ndërsa ndaj nesh vetëm sa shtojnë talljen, përqeshjen dhe padrejtësitë.
5. Ringjallja e rrënjëve të besimit në zemrat e muslimanëve. Reagimet e muslimanëve tregojnë qartazi qëndrueshmërinë e fortë të besimit në zemra dhe dashurinë e madhe të tyre për Muhammedin, alejhi’s selam, madje edhe tek ata që nuk përfillin shumë obligimet fetar.
6. Unifikimi i radhëve të muslimanëve. Ne pamë se si muslimanë nga vende të ndryshme mohuan këtë gjë.
7. Aleanca perëndimore kundër Islamit. Shumë shtete perëndimore mbanin anën e Danimarkës dhe porositnin kriminelët që t’i publikonin këto foto në gazetat e tyre, për tua bërë me dije muslimanëve kështu se të gjithë ata janë nga një gropë e vetme dhe se ne nuk mund t’iu bëjmë ballë që të gjithëve.
8. Kureshtjen e muslimanëve për përhapjen e fesë islame. Ne pamë shumë muslimanë duke nxituar në publikimin e librave në gjuhë të huaja përkitazi me jetën dhe veprimtarinë e bujshme të Muhammedit, alejhi’s selam.
9. Rëndësia e bojkotit të produkteve të vendeve që fyejnë Muhammedin, alejhi’s selam. Kryeredaktori i asaj gazete, nëe emë të gazetës, pas vetëm disa ditësh pas bojkotit, doli dhe kërkoi falje dhe ndërroi stilin e të folurit, duke zbutur kështu sado pak muslimanët. Kjo njëhërit është armë e re e muslimanëve, me të cilën munden të ndikojnë tek armiqtë e tyre.
10. Dërgimi i një mesazhi të qartë perendimit se ne nuk duam që feja jonë të përqeshet, dhe Pejgamberi ynë, alejhi’s selam, të jetë objekt talljeje.
Roli ynë
1. Mohimi i një gjëje të tillë nga secili musliman sipas mundësisë që ka.
2. Kërkesa që ata të kërkojnë falje të sinqerte dhe ta pranojnë faktin se kanë shkelur parimet, kanë bërë gabim dhe se për këtë gabim duhet të kërkojnë falje.
3. Duhet të kërkojmë prej tyre ndëshkimin e fajtorëve.
4. Duhet të kërkojmë që qeveritë e tyre të heqin dorë nga armiqësia që kanë për Islamin.
5. Përkthimi i librave në gjuhë të tyre që do t’ua mundësonte atyre njohjen me fenë islame.
6. Mbajtja e programeve fetare në radio dhe televizion ku tema shtjellimi do të ishin personaliteti i Muhammedit, alejhi’s selam dhe mbrojtja e tij.
7. Shkrimi i artikujve përkitazi me këtë gjë dhe publikimi i tyre në çdo mjet informimi, elektronik apo i shkruar qoftë.
8. Bojkotimi i produkteve të tyre nëse kjo gjë ndikon pozitivisht.
9. Qasja këtyre grupeve vagabondë që shkelin parimet morale dhe akuzojnë Islamin duke ua sqaruar mirësitë e kësaj feje, përputhjen me logjikën dhe demantimin e çfarëdo dyshimi që vjen nga jashtë.
10. Mbajtja për traditës së Muhammedit, alejhi’s selam dhe durimi gjatë kësaj rruge. Allahu thotë:
“وَإِن تَصْبِرُواْ وَتَتَّقُواْ لاَ يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيْئًا
… Po, në qoftë se ju bëheni të durueshëm dhe ruheni (mëkateve), dinakëria e tyre nuk do t’u dëmtojë aspak…”. ([14])
11. Kureshtja për t’i ftuar në Islam. Nëse ne i shikojmë me sy hidhërimi për shkak të mëkatit, megjithatë, si krijesa të Allahut, i shikojmë me sy mëshire dhe duam që edhe ata, me gjithë mëkatet që kanë bërë, të vijnë në rrugën e pendimit, t’i bashkohen karvanit islam dhe të shpëtojnë kështu.

E lusim Allahun ta lartësojë fenë e Tij, të ndihmojë të dashurit e Tij, të mposht armiqtë e Tij ngase Ai ka fuqi mbi çdo gjë!
Përshëndetjet qofshin mbi Muhammedin!

Përshtati: Sedat G. ISLAMI

——————————————————————————–

[1] el-Hixhr, 95
[2] el-Keuther, 3
[3] es-Sarimu’l meslul, f. 116-117
[4] el-Bekare, 79
[5] Sherhu’l akideti’l esfihanijjeh, Ibni Tejmije.
[6] Ne shqip është titulluar: “100 personalitetet me me ndikim ne histori”.
[7] Keto thenie deri ketu jane huazar nga nje punim I Ajni Sinanit me kete tematike, qe nje sosh prej tyre edhe autori i permend. Per te qene tema me me ndikim, e pashe te udhes andaj edhe i huazova.
[8] el-Maide, 72
[9] Ali Imran, 85
[10] Muslimi
[11] Muslimi
[12] en-Nur, 11
[13] Ali Imran, 118
[14] Ali Imran, 120

Falënderimi i takon Allahut, subhanehu ve teala, paqja dhe mëshira e Tij qofshin mbi Muhamedin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, familjen e tij, shokët e tij dhe besimdrejtit.

Tevrati është libri që Allahu, subhanehu ve teala, ia zbriti Musait, alejhis-selam, kurse Inxhili i zbriti Isës, alejhis-selam, e Zeburi Davudit, alejhis-selam.

Ne myslimanët, besojmë se Allahu i zbriti këto libra dhe të tjera siç janë: fletushkat e Ibrahimit dhe Musait. Tevrati, te hebrenjtë dhe krishterët, njihet si Dhjata e Vjetër, Inxhili si Dhjata e Re, kurse Zeburi si Psalmet. Të gjitha këto janë të përmbledhura në librin e Quajtur Bibël. Këtë libër mund ta gjejmë gati në të gjitha gjuhët po ashtu edhe në gjuhën shqipe. Kur’ani famëlartë në shumë ajete përmend se Allahu zbriti këto libra për të mirën e njerëzve, për t’i udhëzuar ata kah rruga e shpëtimit, mirëpo ata nuk i përfillën këto porosi. Klerikët e tyre i fshihnin fjalët e Zotit, madje ajo që është më e keqja edhe i shtrembëronin fjalët e Tij. Allahu, subhanehu ve teala, thotë: “Një palë nga jehuditë është që ndryshojnë fjalët (e Zotit) nga vendet e veta”[1] po ashtu thotë: “Dhe kur All-llahu mori zotimin nga ata që iu pat dhënë libri: që gjithqysh t’ua publikoni atë njerëzve, e të mos e fshihni, por ata e lanë pas dore atë për pak send të kësaj jete; pra, bënë punë të keqe.”[2]

Hebrenjtë dhe Krishterët në të shumtën e rasteve në Kur’an, përmenden me termin “ehlul kitab” që do të thotë: ithtarët e Librit.

Të besosh se Allahu shpalli këto libra nuk kundërshton besimin se këto libra u shtrembëruan përgjatë historisë, sepse dy faktet i përmendi Allahu, subhanehu ve teala, në Kur’an. Andaj është qesharake kur disa misionarë krishterë mundohen të bindin disa muslimanë të rëndomtë se Kur’ani urdhëron të besojmë Biblën dhe citojnë ajetet sikur: “Dhe ata, të cilët besojnë në atë që t’u shpall ty, dhe në atë që është shpallur para teje, dhe që janë të bindur plotësisht për (jetën e ardhshme në) botën tjetër (Ahiretin).”[3] Përgjigjja shumë e thjeshtë për këtë dyshim do të ishte: ne besojmë se Allahu zbriti këto libra ashtu siç besojmë se këto libra u shtrembëruan, dhe u abroguan me ardhjen e Kur’anit, sepse të dyja i përmendi Allahu, subhanehu ve teala.

Parashtrohet pyetja: a lejohet të lëxojmë Biblën? Rreth kësaj çështje do të përmendim disa argumente të Ligjit Islam, duke u munduar që të arrijmë deri te një përfundim i saktë. Po qe se vështrojmë argumentet rreth kësaj çështjeje do të vërejmë se ato bien në kundërshtim – në shikim të parë – për arsye se një palë e argumenteve lejojnë një gjë të tillë kurse pala tjetër ndalon.

Argumentet që ndalojnë leximin e Biblës:

1. Xhabiri transmeton se Omeri ibwn Hatabi erdh te Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, me një fletë nga librat e shpallura më herët dhe ia lexoi atij. Muhamedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, u hidhërua dhe iu drejtua atij me këto fjalë: “pse bëni punë pa menduar o biri i Hatabit?! Pasha Atë në Dorën e të Cilit është shpirti im! Ju erdha me këtë fe që është e bardhe dhe e pastër. Mos i pyetni (hebrenjtë dhe krishterët) se ndoshta flasin të vërtetën e ju i përgënjeshtroni apo flasin gjëra të kota e ju u besoni. Pasha Atë në Dorën e të Cilit është shpirti im! Sikur Musai të ishte gjallë s’do të kishte qare vetëm të më pasojë mua.”[4]
2. Ebu Hurejra, radijall-llahu anhu, thotë: Ithtarët e librit Tevratin e lexonin në gjuhën herreje të vjetër kurse komentimin e bënin në gjuhën arabe, e Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, tha: “mos ju besoni Ithtarëve të Librit as mos i përgënjeshtroni, por thoni: “Ne i besuam Allahut, atë që na u shpall neve, atë që iu shpall Ibrahimit, Ismailit, Is’hakut, Jakubit dhe pasardhësve (të Jakubit që ishin të ndarë në dymbëdhjetë kabile), atë që i është dhënë Musait, Isait dhe atë që iu është dhënë nga Zoti i tyre pejgamberëve, ne nuk bëjmë dallim në asnjërin prej tyre dhe ne vetëm atij i jemi bindur.”[5]”[6]
3. Iibën Abasi, radijall-llahu anhu, një rast iu drejtua musliamnëve: “o muslimanë! Qysh po i pyetni Ithtarët e Librit kur Libri juaj që i erdh Pejgamberit tuaj është më i ri (se librat e tyre) për Allahun i cili nuk është ndryshuar! Allahu ju tregoi se Ithtarët e Librit falsifikuan librat e tyre me duart e tyre dhe thanë: “Ky është prej Allahut! E për të arritur me të një fitim të paktë”[7], a nuk është kjo ndalesë për të mos i pyetur ata? E asnjëri prej tyre nuk ju pyet juve për atë që ju zbriti.”[8]
4. Abdullah ibën Mes’udi, radijall-llahu anhu, thotë: “mos i pyetni Ithtarët e Librit, sepse ata nuk mund t’ju udhëzojnë, madje edhe veten e kanë devijuar. Përndryshe ose do të përgënjeshtroni ndonjë të vërtetë ose do të besoni ndonjë të pavërtetë.”[9]

Argumentet që lejojnë leximin e Biblës:

1. Fjala e Allahut: “Po, (fjala vjen), nëse je në dyshim për këtë që të zbritëm ty (për ngjarjet e pejgamberëve), atëherë pyeti ata që lexojnë librin para teje. Ty të erdhi nga Zoti yt e vërteta, pra, mos u bë prej atyre që dyshojnë.”[10]
2. Fjala e Allahut: “E ata që mohuan thonë: “Ti nuk je i dërguar!” Thuaj: “Mjafton që Allahu është dëshmitar midis meje dhe midis jush dhe (është dëshmitar) ai që ka njohuri të librit (të shpalljeve).”[11]
3. Fjala e Allahut: “E ti pra, pyeti ata të dërguarit që i dërguam para teje, a kemi lejuar që në vend të All-llahut të adhurohen zota të tjerë?”[12] (12)
4. Abdullah ibën Amri transmeton se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “kumtojeni nga unë qoftë edhe një ajet. Transmetoni nga Beni Israilët se nuk prish punë, e ai që qëllimisht gënjen mbi mua le të përgatit një ulëse prej zjarri.”[13] Nuk mund të transmetosh nga Beni Israilët pa mos lexuar në librat e tyre.
5. Ata ibën Jesari thotë: “e takova Abdullah ibën Amër ibën Asin dhe i thash: më trego si është përshkruar Muhamedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, në Tevrat! Tha: po pasha Allahun, ai është përshkruar në Tevrat me disa cilësi që janë përmendur në Kur’an: “o pejgamber! Në të dërguam dëshmitarë, përgëzues, qortues, mbrojtës i atyre që nuk dinë shkrim e lexim. Ti je robi im dhe i dërguari Im. Të emërtova Mutevekkil. Nuk është i egër as i ashpër…”[14]

Duke vështruar këto argumente, vërejmë se një palë prej tyre ndalojnë leximin e këtyre librave, kurse pala tjetër e lejon një gjë të tillë. Si i kanë shikuar këto tekste dijetarët eruditë të Islamit? Si kanë bërë bashkimin e kësaj kundërthënie që bie në sytë tonë? Në vijim do të përmendim disa citate të tyre:

Ibën Haxheri, rahimehull-llah, mendon se bëhet fjalë për tekste deroguese (nasih) dhe të droguara (mensuh). Do të thotë, në fillim të Islamit, kur ende nuk ishin rrënjosur ligjet islame ne shoqërinë e re myslimane, ata e kishin të ndaluar të lexojnë librat e Ithtarëve të Librit, e me vonë një vendim i këtillë u drogua sepse Islami u forcua dhe nuk kishte frikë për devijim.[15]

Profesor Mahmud Abdurahman mendon se me prioritare në këtë çështje është veprimi sipas të gjitha argumenteve, e jo shfuqizimi i një palës prej tyre. Ai vazhdon dhe thotë se kjo çështje duhet të shkoqitet në këtë mënyrë, pra, duhet të dimë:

1. a) çka lexojmë
2. b) gjendja e lexuesit
3. c) qëllimi i leximit

Sa i takon pikës së parë themi:

-ajo që e lexojmë prej Biblës mund të jetë në përputhshmëri me fenë tonë dhe si e tillë lejohet ta besojmë dhe transmetojmë.

-mund të jetë në kundërshtim me fenë tonë dhe si e tillë ndalohet ta besojmë dhe transmetojmë.

-tekste që as nuk përputhen me fenë tonë as nuk bien në kundërshtim me të. Këto tekste lejohet të përmenden për nxitje, inkurajim, e tjerë, e jo për çështjet e besimit.

Sa i takon gjendjes së lexuesit themi:

-atë që kanë dije të thellë të sheriatit dhe iman të fortë lejohet të lexojnë në këto libra dhe për këto vlejnë argumentet e lejimit që i përmendëm më lartë. E sa i përket atyre që nuk kanë dituri të thellë fetare, për to vlejnë argumentet e ndalimit.

Sa i takon qëllimit të lexuesit, themi:

-lexuesi i cili ka dituri fetare duhet të synojë me leximin e tij në këto libra sqarimin e gabimeve dhe ndryshimeve që kanë ndodhur në to dhe bindja e ithtarëve të këtyre librave për vërtetësinë e Islamit. Kështu kanë vepruar imamët e njohur të islamit sikur Ibën Hazmi, Ibën Tejmijje etj. Përndryshe nëse i lexon me qëllim të madhërimit të tyre apo duke kaluar kohë të gjatë në hesap të mësimit të shkencave të Sheriatit atëherë themi se ndalohet.

Me fjalë të shkurtra themi: lejohet të transmetojmë prej Biblës vetëm atë që përputhet me fenë Islame. Ai që lexon këtë libër duhet të ketë për qëllim nxjerrjen në pah të gabimeve të saj dhe të jetë i armatosur me dituri islame.

Kjo është e tërë që duhet ta kemi parasysh kur është në pyetje leximi ne Bibël, Allahu e di më së miri.

[1] Nisa – 46

[2] Ali Imran – 187

[3] Bekare – 4

[4] Ahmedi, Darimiu, kurse Albani thotë: hadithi është hasen, el Irva 6/34

[5] Bekare – 136

[6] Buhariu

[7] Bekare – 79

[8] Buhariu

[9] Xhami’ bejanil ilm

[10] Junus – 94

[11] R’ad -43

[12] Zuhruf – 45

[13] Buhariu

[14] Buhariu

[15] Fethul Bari, 6/498

Disa mashtrues po keqpërdorin fjalët e Ibën Tejmijes për t’i admiruar bidatet dhe fatkeqësisht dikush po mashtrohet. Unë i përktheva fjalët e tij në atë kontekst kur e citojnë ata dhe inshallah ju shërben ky përkthim:
Shejhul Islam Ibën Tejmije, në librin Iktidau Siratil Mustekim, botimi: Darul Asime 1998, vëll: 2, fq: 123-124 thotë:

“…Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, pati shumë hutbe, marrëveshje dhe ndodhi në ditë të ndryshme, sikurse: dita e Bedrit, Hunejnit, Hendekut, Çlirimi i Mekës, Hixhreti, Momenti i hyrjes së parë në Medinë si dhe shumë hutbe ku shpjegonte themelet e kësaj feje. Mirëpo, asnjë nga këto ditë nuk urdhëroi të festohet. Gjëra të atilla bëjnë krishterët ose çifutët, të cilët ditët e rëndësishme i shndërrojnë në festa. Por, festa është sheriat, atë që e ka ligjëruar Allahu ndiqet, përndryshe nuk ka nevojë të shpiket në Fe diçka që nuk është pjesë e saj.

E njëjta vlen edhe për atë që e kanë shpikur disa njerëz duke dashur të barazohen me krishterët në ditëlindjen e Isait, alejhi selam ose duke e dashur dhe madhëruar Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ue selem. Ndoshta, Allahu do t’i shpërblejë këta njerëz për dashurinë dhe respektin e shprehur, por jo për bidatet, siç është shpallja e ditëlindjes së Pejgamberit (mevludit),sal-lallahu alejhi ue selem për festë. Edhe pse njerëzit në raport me mevludin janë të ndryshëm, kjo është një vepër që gjeneratat e para nuk e kanë bërë edhe pse kushtet përshtateshin dhe pengesa nuk kishte, po të ishte një vepër e hairit.

Sikur të ishte një vepër e hairit tërësisht apo të kishte peshë, gjeneratat e para do të ishin më meritorë ta bëjnë një vepër të atillë, sepse ata e donin dhe madhëronin Resulullahun më shumë sesa ne dhe për hairin ata kujdeseshin më shumë.

Madhërimi dhe dashuria e plotë ndaj tij manifestohet duke e ndjekur, duke iu bindur, duke pasuar urdhrin e tij, duke ngjall sunetin e tij nga ana e brendshme dhe e jashtme, duke përhapë mësimet e tij dhe duke bërë xhihad për këtë me zemër, me dorë dhe me gjuhë. Kjo është rruga e paraardhësve tanë të parë, muhaxhirin dhe ensarë dhe rruga e atyre që i ndoqën me ihsan.

Shumicën e tyre do ta gjesh të kujdesshëm për të bërë bidate të atilla. Megjithëse kanë nijetin e mirë dhe mundin që bëjnë, për të cilat pritet të shpërblehen, do t’i gjesh të plogët para urdhrit të Resulullahut dhe para porosive që ai ka urdhëruar të veprohen.

Puna e tyre është sikur puna e atyre që zbukurojnë Mus’hafin por nuk e lexojnë, apo e lexojnë por nuk e ndjekin; sikur puna e atyre që zbukurojnë xhamitë dhe nuk falen aty, apo falen vetëm pak; dhe sikur puna e atyre që gjejnë tespi dhe sexhade të zbukuruara. Zbukurimet e këtilla nuk janë të ligjëruara, madje së bashku me të vijnë syefaqësia, mendjemadhësia dhe largimi nga veprat e duhura, gjëra këto që e prishin njeriun. Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, ka thënë: “Saherë që prishet gjendja e një populli, ata i zbukurojnë xhamitë”…

Pyetje për ata keqinterpretuesit dhe shtrembërues

1. Pse e tradhtoni dijen që e keni marrë?
2. Pse i shkurtoni tekstet sipas epshit tuaj, a ju është zbrazur kuleta vallë? Pse nuk i citoni fjalët e dijetarëve nga fillimi deri në fund?
3. Pse mendoni se do të lejohej bidati nëse një dijetar do ta lejonte, qoftë ai edhe Ibën Tejmija, që për fatin e keq tuajin, ai nuk po e lejon por ju po mundoheni të bëni mashtrime?!

Dua:
O Allah bëje të qartë të vërtetën dhe na mundëso ta ndjekim dhe bëje të qartë të pavërtetën dhe na mundësi ta braktisim.

Amin