Dikush mund të supozon: Islami fton në paqe dhe dashuri ndaj edhe festa e dashurisë është një rast për të përhapur dashurinë midis muslimanëve. Çfarë të keqe ka festimi i shën Valentinit?!

Lidhur me këtë temë, çfarë thotë Islami për të, dëmet që i sjellë në besim dhe në moral nuk kam menduar se do të shkruaj ndonjëherë, sepse kam shpresuar që ky marketing për dashurinë e rreme nuk do të pijë ujë te një popull që ka zgjedhur të jetë i kënaqur me Allahun për Zot, me Muhamedin për pejgamber dhe me Islamin për fe. Mirëpo sot po habitem kur shoh dhe dëgjoj se shumë të rinj dhe të reja muslimane bëjnë çdo angazhim për të festuar këtë ditë, shumë restorante – me pronarë muslimanë – bëjnë përgatitje serioze, si dhe shumë tregtarë muslimanë furnizojnë shitoret me material përcjellës të kësaj feste.

Ndaj, dua të jap kontributin tim duke porosit të mirën dhe duke qortuar të keqen sepse vetëm ashtu ruajmë nderin e vendin, fitojmë hairin dhe shpëtojmë nga ndëshkimet. Allahu ka thënë: “Zoti yt kurrë nuk do t’i shkatërronte qytetet padrejtësisht, nëse banorët e tyre do të ishin përmirësues” (Hud 117). Prandaj, secili hoxhë, mësues, botues, gazetar, prind, mik, mikeshë dhe çdo dashamir tjetër duhet të jep kontribut në drejtimin përkatës për t’ia tërheq vëmendjen besimtarëve muslimanë në rend të parë e po ashtu të gjithë atyre që kanë logjikë për të menduar.

Festa e dashurisë numërohet si festë e paganëve romakë, e që sipas atij paganizmi kjo festë shprehte dashurinë hyjnore tek idhulli i tyre. Përrallat lidhur me këtë janë të shumta por nga më të njohurat është kjo: romakët besonin se themeluesi i qytetit të Romës, Romuli duke qenë foshnjë kishte thithur te ujkonja dhe nga ajo kishte fituar fuqi dhe mendje të mprehtë. Këtë ngjarje ata e përkujtonin me festë të madhe në mes të muajit Shkurt dhe nga ritualet që i bënin ishte të therin një qen e një dhi dhe me gjakun e tyre duhej të lyheshin dy djem të fortë që pastaj me qumësht ta lanin atë gjak. Pastaj bënin një shëtitje nëpër rrugë duke mbajtur nga një copë lëkure për të goditur secilin që takonin. Këtë e pritnin me dëshirë gratë romake sepse besonin që ato të goditura pengojnë apo shërojnë sterilitetin.

Por, çfarë lidhje ka këtu shën Valentini? Thuhet se perandori Klaudio ishte një pagan që ua ndalonte ushtarëve të tij martesën me qëllim që të mbesin më të fortë, ndërsa Valentini ishte një nga thirrësit e krishterimit dhe bënte thirrje që ushtarëve tu lejohej martesa, mirëpo perandori nuk e lejonte këtë prandaj mundohej që Valentinin ta kthente me dhunë në paganizmin romak, mirëpo ai nuk pranoi dhe për këtë shkak më 14 Shkurt 270, e ekzekutoi atë me vdekje, pra në natën e festës së dashurisë. Më vonë, kur romakët pranuan krishterimin nuk e braktisën këtë festë, përkundrazi e ndërlidhën me vdekjen e Valentinit me qëllim për ta përkujtuar, i cili ra dëshmor duke qenë i përqendruar në krishterim apo duke luftuar për të drejtat e të dashuruarve.

Manifestimi i kësaj feste bëhet duke shprehur kënaqësinë dhe gëzimin gjatë asaj dite. Duke dhuruar trëndafila të kuq për të shprehur dashurinë, i cili te romakët nënkuptonte dashurinë hyjnore tek idhulli i tyre ndërsa te të krishterët dashurinë e një mashkulli dhe një femre. Gjithashtu dhurohen kartolina, në shumë prej tyre është fotoja e një fëmije me dy fletë ndërsa në duar mban një hark. Te paganët romakë ai ishte perëndia i dashurisë… Perëndia i vërtetë Allahu, është i pastër dhe shumë i lartë nga të gjitha këto shpifje e fyerje.

Jam i bindur se këto përralla nuk janë të rëndësishme për shumicën e popullit tonë, sepse përralla të atilla te romakët dhe te të krishterët janë të shumta siç mund ta vërejë ai që pak do të lexojë në librat dhe historinë e tyre. Qëllimi i përmendjes së kësaj përralle këtu është sqarimi i thelbit të kësaj feste me të cilën janë mashtruar injorantët muslimanë, që verbërisht ndjekin sot të krishterët në gjithçka, ata sikurse duan të thonë: përderisa marrim prej tyre vetura, kompjuterë e avionë pse të mos marrim edhe këto përralla?! Imitimi pra ka arritur deri në këtë shkallë ku disa njerëz tashmë nuk bëjnë dallim mes të dobishmes dhe të dëmshmes, ata ia kanë ndaluar trurit aktivitetin, me çka Allahu deshi ta dallojë insanin nga hajvani. Këta – fatkeqësisht – po shkrihen në qafirë, po zhyten në moçalet e mosbesimit, po humbin personalitetin dhe pavarësinë. Kjo është disfata shpirtërore dhe sëmundja e imitimit të shumicës qoftë në hair apo sherr dhe qoftë e ëmbël apo e hidhur.

Prandaj, tashmë e kemi të qartë se:

– kjo festë ka origjinë pagane nga romakët. Kush e feston atë ai është duke festuar një festë ku madhërohen idhujt dhe adhurohen krahas Atij që meriton adhurimin, pra krahas të Lartmadhërishmit Allah, i Cili paralajmëroi: “Me të vërtetë, të është shpallur ty (o Muhamed), si dhe atyre që kanë qenë para teje: Nëse i shoqëron Allahut diçka tjetër (në adhurim), me siguri që punët e tua do të zhvlerësohen dhe do të jesh ndër të humburit. Prandaj, adhuro vetëm Allahun dhe bëhu falënderues”. Ai na tregon se Isai, alejhi selam, i tha popullit të vet:“Sigurisht, atij që adhuron tjetërkënd përveç Allahut, Allahu do t’ia ndalojë Xhenetin dhe strehim i tij do të jetë Zjarri. Për keqbërësit nuk ka ndihmës”.

– origjina e kësaj feste te romakët fillon me përralla dhe besëtytni që nuk i pranon mendja e shëndoshë e lëre më mendja e atij që beson Allahun dhe profetët e Tij. Kam për qëllim përrallën e ujkonjës.

– lidhja e kësaj feste me Valentinin është po ashtu e pa verifikuar. Madje, disa burime dyshojnë se ka ekzistuar ai ndonjëherë. Prandaj disa klerikë të krishterë patën kundërshtuar këtë festë për shkak të prishjes që shkaktonte te të rinjtë dhe të rejat, ndaj u pat ndaluar në Itali për një kohë, por pastaj sërish u lejua dhe u përhap në vendet e Evropës.

Festimi i kësaj feste në Islam është i ndaluar rreptësisht, sepse:

– festat në Islam numërohen adhurime (ibadet) me çka afrohemi tek Allahu. Adhurimet i përcakton vetëm Allahu dhe asnjë njeri nuk ka atë kompetencë, e Ai për neve përcaktoi këto festa: dita e xhuma, Fitër Bajrami dhe Kurban Bajrami. Kush feston festën e dashurisë ai ka shpikur dhe ka shtuar diçka në Fe, si dhe me këtë fyen Allahun se nuk e ka plotësuar këtë Fe.

– festimi i festës së dashurisë është përngjasim me paganët romakë e pastaj edhe me të krishterët. Allahu ka thënë: “Mos u bëni si ata që, pasi u erdhën argumentet e qarta, u përçanë dhe u grindën. Për këta do të ketë dënim të madh” (Ali Imran 105). Profeti, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Kush i ngjason një populli ai është me ta”. Ibën Tejmije ka thënë: “Ky hadith më së paku aludon se përngjasimi është haram edhe pse në dukje aludon se është kufër”.

– qëllimi i kësaj feste në ditët e sotme është përhapja e dashurisë mes gjithë njerëzve, besimtarë dhe qafirë. Kjo bie ndesh me fenë Islame. Është e vërtetë e pamohueshme se muslimani duhet të jetë i drejtë me qafirin, të mos e dëmtojë, t’i bëjë mirë nëse nuk është prej luftuesve të Islamit apo muslimanëve apo nëse është nga farefisi i tij, sepse Allahu thotë: “Allahu nuk ju ndalon të silleni mirë dhe të jeni të drejtë ndaj atyre që nuk luftojnë kundër jush për shkak të fesë dhe që nuk ju dëbojnë prej shtëpive tuaja” (Mumtehane 8). Mirëpo, drejtësia dhe sjellja e mirë nuk nënkupton dashurinë dhe miqësimin me ta, përkundrazi e kemi farz t’i urrejmë për hir të Allahut sepse kanë bërë kufër, e Allahu atë nuk e do, siç ka thënë: “Ai nuk është i kënaqur me kufrin (mohimin) e robërve të Tij” (Zumer 7). Nuk ka mundësi që në një zemër të vetme të rrinë bashkë dashuria ndaj Allahut dhe dashuria ndaj kufrit apo qafirëve. Ai që e do Allahun sigurisht e urren kufrin dhe qafirët.

– qëllimi i kësaj feste është përhapja e dashurisë jashtë kornizave të martesës që do të sjellë pastaj kurvërinë dhe gjërat e fëlliqura, prandaj klerikët e krishterë e kishin kundërshtuar në fillim siç e përmendëm më lart.

Jam i vetëdijshëm se shumica e të rinjve muslimanë e festojnë këtë festë për tu kënaqë dhe për të realizuar planet epshore dhe jo se i besojnë ato besëtytni të romakëve apo të krishterëve. Mirëpo kjo, nuk d.m.th. se ata kanë shpëtuar nga përngjasimi me qafirë, që përbën një rrezik për besimin e muslimanit, madje mund ta çojë deri në kufër, nëse plotësohen kushtet dhe evitohen pengesat. Muslimani nuk ka të drejtë të ndërtojë lidhje dashurie me një grua që nuk e ka nën kurorë, sepse ajo është derë e kurvërisë. Pra, ai musliman që feston këtë festë dhe ka për qëllim thjesht kënaqjen epshore apo krijimin e një lidhje dashurie themi se është duke dëshiruar një mëkat të madh, ku dëshiron të arrijë nëpërmjet një mjeti që dijetarët e kanë quajtur kufër, e ai mjet është përngjasimi me qafirët në një ritual të tyre.

Lidhur me këtë festë muslimani duhet të ketë këtë qëndrim:

– nuk e feston dhe as nuk merr pjesë në manifestimet e atilla,

– nuk i ndihmon jobesimtarëve në atë festë, nuk u jep dhurata, nuk boton për të, nuk shtyp për të, nuk prodhon për të,

– i këshillon besimtarët muslimanë të mos mashtrohen me këtë festë dhe u shpjegon se kjo është festë e qafirëve ku muslimani nuk është pjesëmarrës asnjëherë,

– nëse dikush ia uron nuk guxon t’ia kthejë urimin, por duhet ta shfrytëzojë si rast për t’i shpjeguar të mirën e Islamit, t’i thotë: Dashuria e dikujt tjetër përveç Allahut thërrmohet dhe nuk mbetet, këputet dhe nuk zgjatë. Dashuria më e bukur dhe më madhështore është ajo që të orienton nga dashuria e Allahut, dashuria e Muhamedit dhe dashuria e gjithçkaje që të afron tek ata, qofshin ato fjalë apo vepra. Dashuria ndaj Allahut dhe Muhamedit është shpirti i jetës, lezeti i dynjasë, shija e ekzistimit, ushqimi i shpirtit, kënaqësia e zemrës dhe drita e syve. Ndërsa jeta e largët nga Allahu dhe i Dërguari është jetë e shuar. Zemra e zbrazur nga dashuria e Allahut dhe dashuria e të Dërguarit është zemër e ngurtë. Jeta është trup ndërsa dashuria ndaj Allahut është shpirt për të, nëse nuk ka shpirt trupi s’ka dobi. Ai që do Allahun sigurisht do të dojë gjithçka që Allahu e do dhe është i kënaqur prej saj dhe sigurisht do të largohet nga ajo që Ai e urren. Nuk ka dyshim se besimtarët e duan Allahun më shumë se çdokush: “Disa njerëz zgjedhin në vend të Allahut zota të tjerë dhe i duan siç duhet Allahu. Por ata që besojnë, e duan shumë më tepër Allahun” (Bekare 165).

Para se të fillojmë rrëfimin e historisë të babait tonë Ademit, alejhi selam,  do të ndalim disa çaste që ta shpjegojmë vlerën dhe rëndësinë e tregimeve në Islam. S’ka dyshim se tregimet njerëzit i pranojnë më së lehti se sa sendet tjera,  janë të dashura për zemrat,  ndikojnë shumë lehtë në shpirtra,  dhe janë të këndshme për veshin kur i dëgjon.

Tregimet janë të llojllojshme,  të shkurta,  të gjata,  të vërteta,  të pavërteta, tw trilluara, etj.  Por tregimet më të mira dhe të vërteta janë tregimet prej Kuranit,  të zbritura prej më të Dijshmit azze ue xhel,  e pastaj tregimet prej Sunnetit. Thotë Allahu azze ue xhel: “Ne të tregojmë ty (Muhamed) historinë më të bukur përmes shpalljes së këtij Kurani,  ndonëse ti,  me të vërtetë,  nuk ke qenë në dijeni më parë.” Jusuf 3

Të gjitha tregimet në Kuran dhe Hadithet e vërteta janë të sakta dhe reale. Ato na  rrëfejnë dhe qartësojnë të gjitha ndodhitë siç kanë ndodhur,  pa mangësi apo tepricë. Thotë Allahu azze ue xhel:  “Ne po ta tregojmë ty historinë e tyre sipas së vërtetës.” Kehf 13,  dhe “Pa dyshim,  të gjitha këto janë rrëfime të vërteta.” Ali Imran 62

Allahu azze ue xhel e urdhëroi të dërguarin e Tij,  t’ua rrëfen njerëzve atë çka ia mësoi atij prej tregimeve,  që ndoshta ata do të meditojnë gjendjen e popujve të mëhershëm,  e do të marrin mësime prej jetës së tyre,  dhe do të largohen prej rrugës së tyre në rast se ishin zullumqar,  e do t’i pasojnë në rast se ishin në rrugë të drejtë. Thotë Allahu azze ue xhel: “Tregoju atyre këto ngjarje,  në mënyrë që ata të mendojnë.”‘Araf 176,  dhe “Në tregimet e atyre (të dërguarve) ka këshilla për ata që janë me mend. Ky (Kuran) nuk është tregim i trilluar.” Jusuf 111               

Çka mundemi të mësojmë prej tregimeve:

1- Jetën e Pejgamberëve dhe pasuesve të tyre,  vuajtjet,  sfidat,  peripecitë që i përjetonin prej kundërshtarëve të tyre

2- Qartësimin e metodologjive të Pejgamberëve në davet,  pastaj durimin e tyre në këtë rrugë,  dhe obligimin e çdo muslimani që t’i pason ato në atë rrugë. Thotë Allahu azze ue xhel duke iu drejtuar të dërguarit të Tij: “Këta janë ata,  të cilët Allahu i ka udhëzuar në rrugën e drejtë,  andaj edhe ti (o Muhamed) ndiq rrugën e tyre.” En’am 90

3- Paraqitja e jetës të besimtarëve të devotshëm,  sabrin e tyre prej zullumqarëve,  shpërblimin e tyre në këtë botë dhe Ahiret,  dhe dënimin e jobesimtarëve dhe atyre që e pasojnë rrugën e tyre.

4- Qartësimin e krijimit të njeriut,  tokës,  kafshëve,  bimëve,  qiejve,  deteve e kështu me radhë.

Pra,  tregimet s’janë thjesht vetëm histori që lexohen për ta kaluar kohën dhe për tu argëtuar,  por prej saj mundemi të përfitojmë shumë gjëra. Çdo histori prej tyre përçon parime dhe koncepte plot vlera e domethënie.

Në Kuran dhe në Sunnet është treguar jeta dhe veprimtaria e shumë Pejgamberëve,  mirëpo dëshira jonë kësaj radhe ishte që të flasim për Ademin, alejhi selam, ,  i cili është njeriu i parë në këtë rruzull tokësor,  babai i krejt njerëzimit,  lajmëtari i parë nga ana e Allahut azze ue xhel,  etj, ,  e në shkrimet e ardhshme do të flasim për Pejgamberët tjerë.

Pasiqë historiku i tij është i gjatë do të tentojmë që të sjellim atë më kryesoren dhe atë çka është më e saktë,  duke u bazuar në Kuran,  Sunnet dhe gjurmët e selefit.

Krijimi i Ademit, alejhi selam, : Krijimi i Ademit, alejhi selam,  kaloi në disa etapa,  të cilat i tregon Allahu azze ue xhel në librin e Tij:

“Rasti i Isait për Allahun është si rasti i Ademit që e krijoi prej baltës e pastaj i tha: “Bëhu!” – dhe ai u bë.” Ali Imran 59

“Ai e ka filluar krijimin e njeriut prej baltës” Sexhde 7

“Pyeti (o Muhamed) ata (mekas mosbesimtarë): A është më i vështirë krijimi i tyre apo i të gjitha gjërave të tjera që i kemi krijuar? Ata i kemi krijuar nga balta ngjitëse.” Safat 11

” Ai e krijoi njeriun prej baltës së thatë,  ashtu si vorba” Rrahman  14

“Ne e kemi krijuar njeriun prej një balte të thatë të marrë nga balta e zezë pa formë,  kurse para tij kemi krijuar xhindet nga zjarri pa tym.” Hixhr 26

“Ne ju krijuam e pastaj ju dhamë formë.” Araf 11

Transmeton Ahmedi,  Ebu Davudi,  Tirmidhiu dhe thotë se hadithi është i vërtet,  prej Ebu Musa el Esharij se Pejgamberi, sal-allahu alejhi ue selem,  ka thënë: “Allahu e krijoi Ademin nga një grusht dheu të cilin e mori nga e gjithë sipërfaqja e tokës .Nisur nga kjo,  bijtë e Ademit, alejhi selam,  morën ngjyrat e tokës. Prej tyre  të bardhë,  të kuq,  të zinj,  dhe të përzier. Ashtu siç kishte zemërbutë,  të dashur,  të ligë,  të vështirë dhe të përzier”.

Pra,  baza është se Allahu azze ue xhel e ka marrë një grusht prej dheut të tokës,  dhe në këtë grusht janë përfshirë të gjitha llojet e dheut të tokës,  dhe ky është shkaku se pse njerëzit janë shumë ngjyrësh. Kjo vlen edhe për karakterin e secilit prej tyre.

Pastaj e lagi me ujë,  dhe u bë baltë e ngjitur. Kur balta u bë e përshtatshme,  Allahu e mori dhe i dha formë me dy duart e Tij fisnike,  thotë azze ue xhel: ” Zoti tha: “O Iblis,  ç’të pengoi ty që të mos përuleshe në sexhde para atij që e kam krijuar Vetë me duart e Mia?” Sad 75

Trupi apo shtatorja prej balte,  u la në atë formë për një periudhë kohe derisa u tha. Pasi u tha,  statuja mori ngjyrën e baltës së zezë,  si ngjyra e vorbës.

Përveçse ishte njeriu i parë i krijuar,  Ademi, alejhi selam,  është edhe njeriu më i gjatë në të gjithë kohërat. Të gjithë banorët e xhenetit,  do të kenë gjatësinë e Ademit alejhi selam.

Transmeton Buhariu dhe Muslimi prej Ebu Hurejrës se Pejgamberi, sal-allahu alejhi ue selem,  ka thënë : Allahu e krijoi Ademin dhe gjatësia e tij ishte gjashtëdhjetë parakrahë. Pastaj i tha: “Shko dhe përshëndeti ata melek,  dhe dëgjo se me çka të përgjigjen,  se ajo do të jetë përshëndetja e jote dhe e pasardhësve tu”. Ai u tha: ” es Selamu Alejkum”,  e melaqet iu përgjigjën: “es Selamu Alejkum ue rahmetullah”,  e ashtu shtuan “ue rahmetullah” . Secili prej bijve të Ademit që do të hyn në xhenet,  do të hyn në formën e Tij dhe krijesat ende vazhdojnë të shkurtohen deri tash. ” 

Prej këtij hadithit shihet se Ademi ka qenë i gjatë gjashtëdhjetë parakrahë,  dhe se ai ka qenë krijesë e përsosur,  e plotë prej fillimit të krijimit të tij,  e jo i mangët sikurse thonë disa prej injorantëve,  e se pastaj shumë vite me rrallë është përsosur. Shihet se ai flet,  përgjigjet,  ecë,  kupton,  dhe s’është e mundur që Allahu ta krijon robin e Tij dhe dërguarin e Tij dhe babain e krejt njerëzimit të mangët. Poashtu përfitojmë prej hadithit se krejt njerëzit që hyn në xhenet do të hynë në formën e Tij azze ue xhel.

Dijetarët kanë shprehur opinione të ndryshme rreth këtij hadithi,  se kujt i kthehet përemri vetor Ai në hadith,  a i kthehet Ademit apo Allahut.

Mendimi i parë: Janë dijetarët e ehlul kelamit,  si Ibën Haxheri,  imam Kurtubiu,  Kadi Ajadi,  Bejhakiu,  dhe për çudi dy imamët e ehli Sunnetit : Ibën Huzejme dhe Ibën Mendeh.

Ata argumentohen se kuptimi i këtij hadithi dhe hadithi tjetër ku thotë Pejgamberi, sal-allahu alejhi ue selem, : ” Nëse e lufton apo e rrah një vëlla vëllaun e tij musliman le ti largohet fytyrës,  se Allahu e krijoi Ademin në pamjen e Tij”,  nuk merret ashtu si është,  se atëherë biem në përngjasim me Krijuesin,  por përemri vetor ai kthehet tek Ademi e jo tek Allahu dhe në hadithin e dytë kthehet tek i rrahuri.

Mendimi i dytë: Janë dijetarët e Ehli Sunnetit,  si: Imam Ahmedi,  Ibën Tejmijje,  i cili edhe i kundërshton me të madhe ata të cilët thonë se përemri kthehet tek Ademi,  pastaj imam Axhuri,  Is’hak Rahavejh dhe të tjerë.

Thotë imam Ahmedi: Kush thotë se përemri vetor ai kthehet tek Ademi ai është Xhehmij,  se besimi i Ehli Sunnetit është se emrat dhe cilësitë e Allahut merren ashtu si janë,  pa devijim,  shtrembërim,  mohim apo përngjasim.

Mendimi i tretë: Është i ibën Huzejmës. i cili thotë se përemri kthehet tek Allahu,  por kthehet si shtojcë e krijesës tek Krijuesi,  siç ceket në Kuran: ” Deveja e Allahut”,  ose si i thuhet Qabës,  Bejtullah,  e kështu me radhë.

Mendimi i katërt: Është i imam Malikit,  i cili thotë se ndalohet të flitet për këtë hadith dhe se s’lejon që ndokush të flet.

Mendimi i saktë në këtë çështje padyshim se është mendimi i dytë,  mendimi i Ehli Sunnetit.

Thuhet se kur Allahu i dha formë Ademit, alejhi selam,  s’e pajisi me shpirt menjëherë. Ai e la për një kohë të konsiderueshme ashtu si statujë. Kur e pa Iblisi,  filloi t’i sillej rrotull i habitur. Kur dalloi se nga brenda ishte bosh,  Iblisi e kuptoi se ishte një krijesë që nuk vetëpërmbahej.

Thotë ibën Kethiri: Allahu azze ue xhel e krijoi Ademin me duart e Tij,  që Iblisi mos të bëhet kryelartë para tij,  pastaj e formoi njeri,  dhe ishte trup prej balte dyzet vjet. Kur iu afruan melekët,  u frikësuan prej pamjes të tij,  por më shumë prej tij u tremb Iblisi. Filloi të sillet rreth tij dhe ta godas në trup,  dhe dilte prej trupit tingull,  sikurse tingulli i cili dëgjohet kur i bihet argjilës. Pastaj u fut prej gojës së Ademit dhe u largua prej prapanicës së tij,  dhe i tha melekëve: Mos u frikoni prej këtij,  se Zoti juaj është i pandryshueshëm,  i përjetshëm,  kurse ky është i zbrazur,  bosh,  dhe në rast se e sulmoj do ta shkatërroj.

Tregon Abdullah ibën Abasi: “Zoti urdhëroi që t’i çohej dheu i Ademit alejhi selam. Ai e krijoi Ademin, alejhi selam,  nga balta e ngjitshme dhe balta e tharë. Ai i dha formë me duart e Tij dhe e la dyzet ditë në atë gjendje,  trup pa shpirt. Iblisi i sillej rrotull dhe e godiste me shqelma. Nga goditjet,  statuja e Ademit, alejhi selam,  jehonte. Iblisi i thoshte:”Për diçka je krijuar.” Pastaj hynte nga goja e Ademit, alejhi selam,  dhe dilte nga pjesa e pasme dhe u drejtohej melekëve,  të cilët ishin frikësuar kur e kishin parë: “Mos e kini frikë këtë! Nëse Zoti më jep pushtet mbi të,  do e shkatërroj. Por nëse Zoti i jep pushtet mbi mua,  do e kundërshtoj.”

Që ditët e para të krijimit të njeriut,  lindi dhe armiqësia mes tij dhe shejtanit

Pasi që e krijoi dhe e formoi,  Allahu azze ue xhel Ademin, alejhi selam,  e shpirtëzoi,  duke i fry prej shpirtit të Tij, : “Kur t’i jap formën dhe t’i fryj prej shpirtit Tim,  ju t’i përuleni atij në sexhde”.  Hixhr 29.

Duke qenë se Iblisi edhe pse ishte prej xhindeve,  ishte i lidhur me Allahun dhe e adhuronte Atë. Allahu e kishte bashkuar me melekët,  edhe pse nuk i përkiste atyre. Ai nuk i kishte thyer kurrë urdhrat e Zotit. Për këtë,  Allahu e kishte shpërblyer duke e ngritur me melekët në qiell.

Pasi përfundoi krijimin e Ademit, alejhi selam,  Allahu i urdhëroi të gjithë melekët që t’i përulen atij,  si formë nderimi për të. Meqë edhe Iblisi ishte me melekët,  ky urdhër ishte i vlefshëm edhe për të. Por,  ai e kundërshtoj urdhërin e Allahut dhe u bë prej mohuesve.

“Allahu tha: “Çfarë të pengoi ty të mos përuleshe,  kur të urdhërova?” Ai u përgjigj: “Unë jam më i mirë se ai.Mua më krijove nga zjarri,  kurse atë e krijove nga balta”.  Araf 12.

Thotë Hasan el Basrij dhe Muhamed Sirini se Iblisi ishte i pari i cili e përdori analogjinë.

Ai gaboi në dy çështje:

E para: Harroi se dheu është më i mirë se zjarri. Prej cilësive të dheut është: i butë,  i qetë,  i ulët,  kurse zjarri i lartë,  i egër,  që djeg.

E dyta: Ai harroi se urdhri vjen prej Allahut azze ue xhel,  e ai obligohet t’i nënshtrohet urdhërave të Tij. Melekët iu përulën Ademit në shenjë respekti e jo se ai ishte më i miri se ato,  dhe respektuan urdhrin e Allahut.

Krijimi i Havës, alejha selam, :

Pasi përfundoi plotësisht krijimi i Ademit, alejhi selam,  Allahu krijoi bashkëshorten e tij Havën, alejha selam, . Hava nuk u krijua menjëherë pas Ademit.  Ademi, alejhi selam,  jetoi një periudhë kohe krejtësisht i vetëm në xhenet,  gjë e cila e bëri të ndihej i vetmuar dhe i mërzitur.

Një ditë,  ndërkohë që Ademi ishte duke fjetur,  Allahu azze ue xhel e krijoi Havën,  nga një brinjë e krahut të majtë të Ademit. Me anë të kësaj brinje,  Allahu krijoi gruan e parë,  Havën, alejha selam, . Kur Ademit i doli gjumi,  gjeti një grua pranë tij. Ai e pyeti menjëherë: “Kush je ti?” Ajo u përgjigj:”Jam një grua.” Ademi, alejhi selam,  e pyeti:” pse je krijuar?” Hava u përgjigj: “Që të gjesh prehje tek unë.”

Melekët,  kur e panë që Allahu kishte krijuar një krijesë tjetër të ngjashme me Ademin, alejha selam,  menduan ta vënë në provë Ademin. Meqë ai dinte emrat e çdo sendi,  melekët e pyetën mbi emrin e Havës. Kështu,  i thanë: “Si e quajnë atë?” Ademi u përgjigj:”E quajnë Hava.”

Melekët,  e pyetën sërish:”Po përse ka marrë këtë emër?” Ademi u përgjigj:”Sepse është krijuar nga diçka e gjallë.”

Thotë Allahu azze ue xhel: ” O njerëz! Frikësojuni Zotit tuaj,  i Cili ju krijoi prej një njeriu, ndërsa prej atij krijoi bashkëshorten e tij,  kurse prej këtyre të dyve krijoi shumë meshkuj e femra. Dhe frikësojuni Allahut,  me emrin e të Cilit ju kërkoni të drejtat e ndërsjella dhe ruani lidhjet farefisnore. Se vërtet,  Allahu është përherë Mbikëqyrës mbi ju”.

Thotë Pejgamberi, sal-allahu alejhi ue selem, : “Dëgjoni porosinë time,  ndaj grave bëhuni të kujdesshëm,  sepse ato janë të krijuara nga brinjët. Briri anën më të lakuar e ka pjesën e epërme. Po deshe ta drejtosh,  ai do të thyhet,  e po e le ashtu siç është,  do të ngele i lakuar. Prandaj dëgjoni porosinë time,  ndaj grave bëhuni të kujdesshëm”.

Natyra e gruas është e tillë që shpesh herë udhëhiqet nga ndjenjat dhe jo arsyeja. Nëse ti rrekesh t’i ndryshosh sjelljet,  të cilat burojnë nga bota emocionale e pasur e saj,  t’i po tenton të ndryshosh vetë natyrën e saj,  gjë e cila është e pamundur. Me gruan duhet të sillesh me të butë dhe dashamirësi,  jo me dhunë dhe imponim.

Të dy jetonin si banorë të Xhenetit,  hanin dhe pinin prej gjitha begative të tij,  përveç asaj peme që e kishin të ndalur,  thotë Allahu azze ue xhel në Kuran lidhur me këtë: “Ne thamë: “O Adem,  jeto ti dhe gruaja jote në Xhenet dhe aty hani sa të doni e kur të doni,  por mos iu afroni kësaj peme,  se ndryshe do të bëheni të padrejtë”. Bekare 35.

Që në fillim,  Allahu azze ue xhel i tregoi Ademit, alejhi selam,  mbi shejtanin,  të cilin e etiketoi si armik të tij. Kjo ishte që para se shejtani të fillojë me vesveset e tij. Thotë Allahu në Librin e Tij: “Pastaj thamë: “O Adem,  me të vërtetë që ky është armiku yt dhe i gruas sate,  prandaj mos e lini t’ju nxjerrë kurrsesi nga Xheneti,  se pastaj do të vuani në mjerim! ” Këtu nuk do të mbetesh kurrë as i uritur e as i zhveshur,  dhe nuk do të kesh as etje,  as vapë.” Merjem 117

Pra,  ato që thonë se njeriu i parë ishte i pambuluar dhe më vonë filloi të mbulohet nuk është aspak e vërtetë. Zoti i kishte veshur njerëzit e parë që në xhenet,  ashtu siç i mëson si të vishen pasi do të vendosen në tokë.

“O bijtë e Ademit,  Ne ju dërguam rroba që të mbuloni vendet e turpshme,  si edhe për zbukurim. por,  petku i devotshmërisë është më i miri.” Araf 26.

Iblisi filloi t’i mashtron dhe t’i tundojë që të hanin nga pema,  duke I thënë se kjo pemë është e përjetësisë dhe pushtetit. Na rrëfen Allahun azze ue xhel dhe thotë: “Djalli u pëshpëriti,  për t’ua zbuluar pjesët e turpshme të mbuluara të trupit të tyre dhe u tha: “Zoti juaj ua ka ndaluar pemën,  vetëm që të mos bëheni engjëj ose të pavdekshëm.”Araf 20.

Veç kësaj,  filloi edhe t’u betohej se po u tregonte të vërtetën, : ” Dhe iu betua atyre (duke thënë): “Vërtet,  Unë jam për ju këshillues i sinqertë! Dhe i mashtroi me dinakërinë e tij.” Araf 21-22.

Në çastin kur ata hëngrën nga pema e ndaluar dhe thyen urdhrin e Allahut,  u zhduken rrobat që kishin veshur dhe befasisht u shfaqën lakuriqë.

“Pasi e shijuan frutin,  atyre iu zbuluan vendet e turpshme” Araf 22.

Kur ndodhi kjo Ademit dhe Havës u erdhi turp. Natyra e njeriut e urren lakuriqësinë dhe nuk ndihet rehat. Kur panë se rrobat që i mbulonin,  filluan të mbulohen me gjethe pemësh të Xhenetit.

” dhe nisën të mbulohen me gjethet e Xhenetit” Araf 22.

Transmetohet se Hava ishte ajo e para e cila kishte ngrënë prej pemës dhe ajo e nxiste Ademin për të ngrënë prej peme.Prandaj,  thuhet se Hava e tradhtoi Ademin alejhi selam,  dhe se cilësinë e mashtrimit,  gratë e kanë fituar prej Havës.

Ibni Haxheri kur flet rreth hadithit: ” Po mos të kishte qenë Havaja s’do ta tradhtonte gruaja burrin e saj” thotë se s’është tradhti në nder,  Allahu na ruajt, . Si mund që nëna e njerëzimit të përshkruhet me atë veti të keqe,  por e ka tradhtuar përshkak se anoi epshi i saj që të han prej peme dhe pastaj ia zbukuroi Ademit ngrënien prej saj. Kurse,  gratë çka kanë ardhur pas saj,  tradhtia e tyre është sipas asaj çka kanë vepruar.

Pasi kishin ngrënë nga pema e ndaluar Allahu iu drejtua duke iu thënë: ” dhe Zoti i tyre i thirri: “A nuk jua kisha ndaluar atë pemë? A nuk ju pata thënë se djalli është vërtet armiku juaj i hapët?” Araf 22.

Kur e vërejtën gabimin e tyre,  iu drejtuan Allahut të tyre me pendim të sinqertë,  duke thënë: ” Ata thanë: “O Zoti ynë! Ne e kemi futur veten në gjynah, prandaj,  nëse Ti nuk na fal dhe nuk na mëshiron,  ne vërtet që do të jemi nga të humburit” Araf 23.

Kështu zbriti Ademi dhe Hava në tokë,  dhe me ato zbriti edhe Iblisi. Vendi ku zbritën s’dihet saktë. Disa thonë në Indi,  disa thonë afër Xhides ( Arabi Saudite),  por s’ka argument të saktë për asnjërën palë.

Pema prej të cilës ngrënë Ademi dhe Havaja,  s’dihet se çka është,  dhe si quhet. Thuhet se ishte pemë rrushi,  apo palmë etj.,  por s’ka argument për emrin e saj,  dhe të kishte qenë me rëndësi emri i saj,  do ta kishte përmendur Allahu në Kuran.

Kohëqëndrimi i Ademit në Xhenet s’dihet saktësisht: disa thonë prej pas Ikindije e deri në perëndimin e diellit.

Disa të tjerë thonë: se ka qenë brenda një dite,  dhe argumentohen me hadithin që e transmeton Muslimi: ” Dita më e mirë që ka lindur dielli është dita e Xhumasë. Atë ditë është krijuar Ademi,  atë ditë ka hy në xhenet,  atë ditë është nxjerr,  dhe atë ditë do të bëhet Kiameti”.

Pasi që e zbriti Allahu Ademin në tokë ia mësoi zanatin,  e furnizoi me fryte prej Xheneti,  pra këto fryte në tokë janë prej Xheneti vetëm se këto ndërrohen,  e ata në Xhenet s’ndërrohen.

Fëmijët e Ademit:

Transmetohet se Hava i lindi Ademit dyzet fëmi prej njëzet shtatzënive,  disa thonë se i kishte 120 shtatzëni,  dhe në çdo shtatzëni kishte nga një mashkull dhe femër. I pari ishte Kabili dhe motra e tij Kalima,  dhe i dyti ishte Abdulmugithi dhe motra e tij Abdulmugitha. Fëmi me emër Abdulharith s’kishte Ademi dhe hadithi që e cek këtë emër është i dobët.

Habili dhe Kabili: Ishin të dytë djem të Ademit. Kabili ishte i vrazhgët dhe i ashpër në karakter. Ndërkohë që Habili ishte zemërmirë. Kabili merrej me bujqësi,  kurse Habili merrej me bagëti.

Asokohe,  njerëzimi kishte nevojë për një kod familjar,  sidomos lidhur me shtimin e njerëzimit,  duke ditur se ata ishin vëllezër dhe motra të njëri-tjetrit. Kështu,  ligji ishte i tillë,  që djemtë e Ademit, alejhi salam,  mund të martoheshin me këdo nga motrat,  përveç binjakes. Nga ky ligj nuk bënte përjashtim as Kabili dhe as Habili. Sipas transmetimeve,  thuhet se binjakja e Kabilit,  ishte më e bukur se binjakja e Habilit. Kabili dëshironte që ai të martohej me binjaken,  por kjo ishte e ndaluar sipas ligjeve të asaj kohe. Duke qenë se Ademi, alejhi selam,  ishte profet,  kishte dhe legjislacionin e tij.

Një ligj tjetër,  ishte dhe ai i kurbaneve,  flijimeve të bagëtisë. Shenja që Allahu e ka pranuar kurbanin e dikujt,  ishte që të zbriste një zjarr nga qielli dhe ta digjte. Kurbani që nuk digjej nga zjarri,  ishte i refuzuar nga Allahu.

Kur deshi Habili të ofrojë një kurban,  zgjodhi kafshën më të mirë dhe e therri. Kurse Kabili ofroi një sasi drithërash të prishur. Një ditë më vonë,  dy vëllezërit panë se kurbani i Habilit ishte pranuar nga Zoti,  e kishte djegur zjarri. Kurse kurbanin e Kabilit e kishte refuzuar,  nuk ishte djegur. Kjo ia shtoi urrejtjen dhe xhelozinë Kabilit për të vëllanë. Në këtë çast,  ndërhyn dhe shejtani i cili e nxit Kabilin të vrasë vëllain e tij. Vrasja ishte një risi e re për jetën e njeriut mbi tokë,  ishte krimi i parë që po ndodhte në histori. I vendosur,  Kabili vajti tek vëllai i tij Habili dhe i tregoi se dëshironte ta vrasë. Habili,  nga ana e tij i tha se nuk do të reagonte duke tentuar ta vrasë. Ai i tha se nga kjo vepër nuk do të fitojë asgjë përveç gjynahit dhe ndëshkimit.

Në një natë të errët dhe të zezë,  Kabili vajti tek vëllai i tij Habili i cili ishte duke fjetur dhe,  e vrau. Ka shumë transmetime se si,  por s’ka argument të saktë. Ishte krimi i parë në historinë njerëzore.

Pasi e vrau,  Kabili nuk dinte ç’të veprojë me kufomën. Ishte hera e parë që dikush vdiste nga njerëzit dhe nuk dinin si të sillen me të vdekurit. Mandej,  Kabili e mbajti në krahë kufomën e të vëllait dhe e transportoi në një vend tjetër. Atje,  Allahu e dërgoi dy sorra para Kabilit. Dy sorrat filluan të ziheshin me njëra-tjetrën,  derisa njëra mbeti e ngordhur në vend. Sorra triumfuese,  filloi të hapë një gropë me këmbët e saj. Pastaj e shtyu sorrën e ngordhur drejt gropës dhe e mbuloi me dhe.

Nga kjo ngjarje,  mësoi Kabili se çfarë duhet të bëjë me kufomën e të vëllait. Ai hapi një gropë menjëherë,  e hodhi të vëllanë brenda dhe e mbuloi me dhe.

Këtë ndodhi Allahu azze ue xhel e ka regjistruar në Kuranin famëlartë,  ku thotë: “Lexoju (o Muhamed) saktësisht ngjarjen e dy bijve të Ademit,  kur ata bënë nga një kurban,  njërit iu pranua,  kurse tjetrit jo. Njëri i tha tjetrit: “Ty gjithsesi do të të vras”. Tjetri tha: “Allahu pranon vetëm prej të devotshmit. Nëse ti ngre dorë të më vrasësh mua,  unë nuk do ta ngre dorën që të të vras,  sepse,  në të vërtetë,  unë i frikësohem Allahut,  Zotit të gjithësisë. Unë parapëlqej të marrësh barrën e gjynahut tim dhe të gjynahut tënd e kështu të bëhesh ndër banorët e zjarrit. Ky është ndëshkimi i keqbërësve”. Vetja e tij e nxiti në vrasjen e të vëllait dhe e vrau. Kështu,  ai u bë nga të humburit. Allahu dërgoi një sorrë që rrëmihte në tokë,  për t’i treguar sesi ta mbulonte kufomën e të vëllait. (Kabili) tha: “Mjeri unë,  a nuk qenkam i zoti të bëhem si kjo sorrë e ta mbuloj trupin e tim vëllai?!” E u bë nga të penduarit.” (Maide,  27-31)

Në një hadith të transmetuar nga imam Ahmedi,  Muhamedi, sal-allahu alejhi ue selem,   thotë:”Çdo njeri që vritet padrejtësisht,  një pjesë e gjynahut i shkon dhe djalit të Ademit,  pasi ai është njeriu i parë që e shpiku vrasjen.”

Me vrasjen e të vëllait,  Kabili shpiku një risi dhe krim që nuk ishte dëgjuar gjer atëherë. Për këtë,  Zoti e ndëshkoi duke i dhënë pjesë të gjynahit të çdo të vrari padrejtësisht gjer Ditën e Kiametit.

Thotë Pejgamberi, sal-allahu alejhi ue selem,  “Kush shpik një vepër të ligë,  ai do të ketë gjynahun e tij dhe gjynahun e atyre që do e veprojnë pas tij,  deri në Ditën e Kijametit.”

Pasi vrau vëllanë e tij,  Kabili morri arratinë,  duke mos dashur t’i dalë para babait të tyre,  Ademit. Bashkë me gruan e tij,  ai u vendos në fusha,  ndërkohë që fëmijët e tjerë dhe prindërit jetonin rrrëzë maleve.

Fëmijët dhe pasardhësit e Kabilit u shtuan,  por në mungesë të mësuesit shpirtëror,  mes tyre filloi të përhapej degjenerimi moral. Kjo,  edhe pse adhuronin një Zot të vetëm. Që atëherë,  njerëzit u ndanë në dy kategori: Të mirët,  që jetonin me Ademin dhe të ligët,  që jetonin me Kabilin.

Vdekja e Ademit,  alejhi selam:

Transmeton Tirmidhiu prej hadithit të Ebu Hurejrës se Pejgamberi, sal-allahu alejhi ue selam,  :” Kur e krijoi Allahu Ademin,  i fërkoi atij belin,  dhe çdo person që do të lindë deri Ditën e Gjykimit bie nga beli i tij. Të gjithë njerëzve i krijoi një rreze nga drita ndërmjet dy syve. Pastaj ia paraqiti ata Ademit. Ademi tha:” O Zoti im kush janë këta”? Allahu tha: “Këta janë pasardhësit e tu”. Pastaj pa njërin prej tyre dhe i pëlqeu drita që shndriste ndërmjet dy syve,  dhe tha:” O Zoti kush është ky “? Allahu tha:” Ky është një person nga pasardhësit e tu,  nga popujt e fundit dhe quhet Davud”. Ademi tha:” O Zoti im sa ia ke caktuar jetën atij”? Allahu tha:”Gjashtëdhjetë vjet”. ” Shtoi atij dyzet vjet nga jeta ime,  tha Ademi”. Kur iu plotësua jeta Ademit,  erdhi meleku i vdekjes për t’ia marrë jetën.” Po mua më kanë mbetur edhe dyzet vjet,  tha ai”. ” Po ti ia dhe djalit tënd,  Davudit dyzet vjet,  i tha meleku i vdekjes”. Pastaj Pejgamberi, sal-allahu alejhi ue selem,  shtoi:” Mohoi Ademi,  prandaj pasardhësit e tij po mohojnë. Harroi Ademi,  prandaj dhe pasardhësit e tij janë duke harruar. Gaboi Ademi,  prandaj pasardhësit e tij janë duke gabuar”.

Transmeton imam Ahmedi,  se Xhumretu Sadij ka thënë:”Pashë një të moshuar në Medine duke folur. Kur pyeta kush ishte,  më thanë se ishte Ubej ibën Kab (një nga më të diturit e sahabëve rreth shkencave të Kuranit dhe tefsirit). Ndër të tjera,  ai tha:”Kur Ademit, alejhi selam,  iu afrua vdekja,  u tha fëmijëve:”Më ka marrë malli për fruta xheneti. Fëmijët e Ademit, alejhi selam,  shkuan të kërkojnë fruta dhe në rrugë u takuan me melekët (në formë njerëzish),  që mbanin në duar qefinë dhe materiale të tjera për përgatitjen e të vdekurit. Melekët u thanë:”O bijtë e Ademit! Çfarë po kërkoni?”

Ata u përgjigjën:”Babai ynë është sëmurë dhe na kërkoi fruta xheneti.” Melekët u thanë:”Kthehuni,  se babait tuaj i ka ardhur momenti i vdekjes.”

Hava kur I pa,  i njohu dhe lajmëroi Ademin, alejhi selam,  menjëherë. Ademi i tha:”Largohu prej meje,  pasi e keqja më erdhi prej teje. Më lër me melekët e Zotit tim të lartësuar.”

Kështu,  melekët e vdekjes ia morën shpirtin,  e lanë,  e veshën me qefinë,  e lyen me parfum,  i hapën varrin,  i falën xhenazen dhe e mbuluan. Pra,  ishin melekët ata që e përgatitën xhenazen e Ademit a.s dhe e varrosën së fundmi.

Pasi e varrosën,  melekët u thanë fëmijëve të Ademit: “O bij të Ademit! Kështu duhet të veproni me të vdekurit tuaj.”

Ademi a.s e kishte kaluar jetën në bindje dhe konform ligjeve të Zotit. Hera e parë që i kishte thyer ligjet e Zotit ishte kur hëngri nga pema e ndaluar në xhenet. Përgjatë nëntëqind e pesëdhjetë viteve jetë mbi tokë,  ai nuk veproi gjynahe.

Një vit pas vdekjes së Ademit, alejhi selam,  ndërroi jetë dhe gruaja e tij Hava, alejha selam.

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

LITERATURË E KONSULTUAR:

1. Bidaje ue Nihaje,  ibën Kethiri
2. Kisas el Enbija,  Omer Eshkar
3. Kisas el Enbija,  Abdulkadir Hamed
4. Mustefad min Kisas el Enbija,  Abdulkerim Zejdan
5. Ehadith akideh el mutevehim ishkaluha fi sahihejn,  Sulejman Debihih
6. Fethul Bari,  sherh Sahih Buhari,  ibën Haxher el Askalani.

“Kombi islam” është lëvizje e cila është paraqitur në SHBA në rrethin e zezakëve, islamit i kanë dhënë kuptim sipas kuptimit të tyre specifik duke i dhënë përparësi shpirtit racor si kriter kryesor, pas një kohe janë njohur me emrin Bilalijunë pasi që i përmirësuan shumë gjëra nga besimi dhe mendimet e tyre.Themeluesi i saj dhe personalitetet më të shquara të tyre:

• Themeluesi i parë i kësaj lëvizje është Vallas D. Fard i cili ishte zezak me origjinë të panjohur, u shfaq i papritur në Detroit në vitin 1930 si thirrës në mendimet e tij i përkufizuar vetëm me zezakët, ndërsa në vitin 1934 në muajin e qershorit u fsheh thellë nga sytë e popullit.
• Elixhah Pull (Elijah Pool) ose Elixha Muhamed (1898 – 1970), i cili hyri në këtë lëvizje dhe arriti pozitë të lartë në lëvizje derisa arriti të bëhet prijës i saj dhe pasardhësi Fardit, ky njerivizitoi Arabinë Saudite në vitin 1959, pastaj vizitoi Turqinë, Etiopinë, Sudanin, Pakistanin bashkë me djalin e tij Vallas Muhamedin të cilin e kishte si përkthyes.
• Mallkom X (Malik Shipaz), i cili në fillim ishte kryetar i vend-adhurimit numër 7 në Nju Jork , i cili njihej me oratorinë e tij dhe me mendimet e tij, pas një kohe mori rrugën për të vizituar arabët lindor , ndërsa në vitin 1963 bëri Haxhin , kështu që kur u kthye në vendlindje filloi t’i kritikojë dhe mohojë disa qëndrime bazë të kësaj lëvizjeje racore ku dhe doli jashtë kësaj grupe dhe formoi grupin e vet të njohur me emrin (Xhematu ehlu Suneh). Më 21 shkurt të vitit 1965 i është bërë atentat dhe është vrarë.
• Levis Farhani (Lewis Farrakhan) i cili e pranoi islamin në vitin 1950 dhe u bë zëvendës i Mallkom Iksit në krye të vend-adhurimit numër 7, i cili gjithashtu ishte orator, autor i disa shkrimeve dhe ligjërues. Ky njeri ka lidhje te forta me kolonelin Gadaf, si dhe ky person bën thirrje në ngritjen e shtetit të pavarur të zezakëve në Amerikë, derisa të arrijnë t’i fitojnë të drejtat shoqërore dhe politike të plota në shtetin amerikan.
• Vallas Muhamed i cili u emërtua si (Varithudin) trashëgues i fesë. Lindi në Detroit me 30 tetor të vitit 1933, i cili punoi si kryetar i lëvizjes në vend-adhurimin e Filadelfias prej 1956 deri në 1960, e kreu Haxhin gjatë vitit 1967 si dhe disa herë i bëri vizitë Arabisë Saudite.

– Në vitin 1964 u distancua nga kjo lëvizje dhe u shkëput nga besimet e babait të tij mirëpo pesë muaj para vdekjes së babait të tij u kthye prapë në lëvizje me shpresë dhe me qëllim të përmirësimit të lëvizjes prej brenda.

-Ka marrë pjesë në seminarin e organizuar nga organizata Rabitatul Alemil Islami në Nju Jork në provincën e Nju Xhersit në vitin 1977.

-Po ashtu në vitin 1975 në muajin tetor vizitoi qendrën islame në Uashington.

-Gjithashtu ka prezentuar si udhëheqës i delegacionit islam në Kanada në vitin 1977 dhe çdo herë ka potencuar haptas për sinqeritetin e tij që e jep për islamin dhe se do të mundohet t’i përmirësojë mendimet e gabuara në grupin e tij.

– Në vitin 1967 e viziton Arabinë Saudite, Turqinë dhe disa shtete tjera islame, gjatë vizitës së tij takohet me njerëz eminent të çdo shteti.

-Në vitin 1975 haptazi tregoi për personat që do t’i emërojë në strukturën e këtij grupi prej më të dalluarve janë si në vijim:

• Dy ndihmësit e veçuar të tij: Kerim Abdulaziz dhe Dc. Neim Ekber
• Korrespodenti i organizatës: Abdulhalim Ferhan
• Këshilltarë kulturorë: Dc. AbdulAlim Shibaz, Dc. Fatima Alij, Fehmije Sulltan
• Sekretar gjeneral: Xhon Abdulhaku
• Prijës i udhëheqjes ushtarake: Ilaxhi Muhamed i dytë
• Rajmond Sherif – person i cili u bë ministër i drejtësisë pasi që ishte udhëheqës më i lartë i lëvizjes, i quajtur me emrin “Fruti islam” (Fruit of islam) apo me inicialet F.O.I. e cila u themelua qysh në vitin 1937.
• Emina Resul – përgjegjëse për avancimin e gruas M.G.T.
• Dc Majkëll Ramadan – person i cili ka pasur si detyrë të udhëheq të gjitha komisionet e xhamive si dhe kryetar i komisionit për kontroll.
• Tejron Mehdi – person i cili iu bashkëngjit kësaj lëvizjeje në vitin 1967, kurse roli i tij ishte zbulimi i të këqijave dhe dëmtuesve brenda stafit të lëvizjes, i cila në vitin 1967 u quajt me emrin “Blight arres pioner patrol” ose me inicialet B.A.P.P. i cili u llogarit edhe si zëvendësuesi i F.O.I.
• Ibrahim Kemaludin – përgjegjës për stafin organizues së “Grupit të ri botëror” ose ndryshe e quajtur “New earth team – N.E.T.” po ashtu edhe si drejtues i projektit të vendbanimeve në pjesën jugore të Çikagos.
• Sulltan Muhamed – njëri nga nipat e Ilaxhi Muhamedit, për këtë njeri thuhet se ky e ka kuptuar islamin ashtu siç duhet d.m.th. sipas sunetit, ai ka bërë thirrje në islamin e vërtet burimor në xhaminë e tij në Uashingtonku punoi si imam, e ka mësuar islamin në Universitetin El-imam Muhamed ibën Suud el-Islamije, vdiq në vitin 1991 në Rijad.
• Muhamed Alij, Kasius Klej – boksieri i njohur botëror, thuhet se Malkom Iks është nga i cili është inspiruar për tu futur në këtë lëvizje. Një ashtu ky njeri ka qenë edhe pjesëtar i kongresit të cilin e themeloi Vallas Muhamed, kjo pasi ai dha dorëheqje nga kryesia e lëvizjes për shkak sedëshironte t’i rregullojë disa çështje të rëndësishmebrenda lëvizjes.

Mendimet dhe besimet e tyre :

Para se të flasim për besimin dhe mendimet e tyre është e radhës të potencojmë se mendimet e kësaj lëvizje kanë hasur në ndryshime kohë pas kohe, duke u ndikuar tepër varësisht nga udhëheqësit e tyre kush e printe lëvizjen. Për këtë arsye këto ndryshime mund edhe të ndahen në tre etapa:

E para: Periudha e Vallas D. Faridit

• Prej themelimit të saj kjo organizatë është njohur me emrin “Kombi islam – Nation of islam”, po ashtu është njohur edhe me emrin “Kombi islam i humbur i zbuluar”. Qëllimet e dukshme të saj kanë qenë:

–           Thirrja në liri, paqe, drejtësi, barazi si dhe punë për ta ngritur dhe popullarizuar ideologjinë e kësaj lëvizje.

–           Përqendrimi i ngritjes së racës së zezë si dhe rrënjëzimi i saj, si dhe konfirmimi se këta e kanë origjinën nga Afrika, ndërsa njerëzit e bardhë i kanë sulmuar tepër derisa i cilësojnë si shejtan – djaj.

–           Kanë punuar që t’i transferojnë ndjekësit e tyre nga Teurati dhe Inxhili tek Kurani, mirëpo përsëri duke marrë diçka nga librat e shenjtë në disa ide të tyre.

–           Themeluesi i kësaj lëvizje themeloi dy organizata: e para ajo e grave e quajtur “Trajnimi i grave muslimane – Training muslim girls” me inicialet T.M.G. e dyta për burrat nën emrin “ Fruti islam – Fruit of islam” me qëllim që të formojë një ushtri të fortë e cila do ta mbron këtë lëvizje dhe do ta përkrah qendrën e saj shoqërore dhe politike.

E dyta: Periudha e Ilaxhi Muhamedit

• Ilaxhi Muhamed deklaroi haptazi se Zoti nuk është gajbi – e padukshmja, mirëpo është e patjetërsueshme të jetë materie në ndonjë person dhe ky person është Faridi në të cilën ka hyrë Zoti, të cilit duhet t’i drejtohet lutja dhe adhurimi, më këtë futi tek lëvizja mendimet e batinive (grup nga grupet e devijuara në islam).
• Mori përsipër vendin e profetit dhe filloi të thërritet me nofkën “ i dërguari i Allahut – Messenger of Allah”.
• Ua ndaloi pasuesve të tij bixhozin, alkoolin, duhanin si dhe teprimin e ngrënies dhe zinasë – imoralitetit. Po ashtu e ndaloi përzierjen e burrave dhe grave, bëri nxitje për martesë tek të rinjtë që ishin anëtarë të lëvizjes së tij, gjithashtu ua ndaloi shpeshtimin e ndejave në vendet për argëtim, kafene publike, kazino etj.
• E shfaqi haptazi që raca e zezë është baza e çdo mirësie duke e nënçmuar përbuzur racën e bardhë, madje duke e cilësuar edhe si racë më e ulët njerëzore. Nuk ka fare dyshim se përhapja më e madhe e kësaj lëvizje ishte në një rreth të ngushtë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, pra vetëm brenda racës së zezë. Kështu duke bërë përjashtim të njerëzve të racës së bardhë për të cilën çështje nuk ka nevojë të komentohet aspak.
• Ilaxhi Muhamed nuk besonte përveçse në gjërat konkrete, të perceptueshme, kështu që si pasojë e kësaj nuk besonte në melekët e as një ringjalljen e njerëzve pas vdekjes në ditën e gjykimit. Ndërsa ringjallja sipas tij nuk ishte diçka tjetër përpos ringjalljes intelektuale të zezakëve amerikanë.
• Nuk besonte se shpallja e fundit hyjnore është ai i Muhamedit – paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, dhe haptazi shprehej se ky vetë është vula e profetëve, pasi që çdo profet i dërgohej popullit të tij në gjuhën e vet, ndërsa ai (Ilaxhi Muhamed) është i dërguar si pejgamber të cilit i vjen shpallja nga Faridi në gjuhën e popullit të tij zezak.
• Beson në librat e shenjtë qiellorë, mirëpo beson se një libër specifikë do t’i zbritet popullit të tij të racës së zezë i cili do të jetë libri i fundit i zbritur nga qielli për njerëzimin.
• Namazi në kohën e tij ka qenë leximi i sures Fatiha, disa ajeteve Kuranore ose disa lutjeve të transmetuara nga i Dërguari i Allahut – paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, duke u drejtuar nga Mekka dhe duke e pasur në mendjen e tyre fotografinë e Faridit, kështu vepronin 5 herë në ditë.
• Agjërimi i muajit të Ramazanit zëvendësohej me agjërimin e muajit Dhjetor sipas kalendarit Gregorian çdo vit.
• Çdo anëtarë i lëvizjes obligohet të jep 1/10 e pasurisë së tij për organizatën.
• Ka shkruar disa libra nëpërmjet të cilave bëhet e qartë se cilat ishin mendimet e tij dhe gjithë këto që u cekën në përgjithësi janë të nxjerra nga librat e tij. Nga librat e tij përmendim:

–           Mesazh deri te njeriu i zi (në Shtetet e Bashkuara) – Message to the black man.

–           Shpëtuesi ka mbërritur – Our saviour has arrived.

–           Rënia e Amerikës – The fall of America.

–           Si të hash që të jetosh – How to eat to live.

– Po ashtu nxori në shtyp revistën e cila flet në gjuhën e tyre me emrin “Muhamedi flet, Muhamed speaks”.

Tre: Koha e Varithudin Muhamedit

• Më 19 qershor të vitit 1975 Varithudini e ndërron rregulloren e organizatës që edhe të bardhët të mund të futen në organizatë.
• Më 24 nëntor të vitit 1975 Varithudini ia ndërroi emrin organizatës në “El-Bilalijun” duke e pas për qëllim Bilal Habeshiun, muezinin e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të.
• Ndërsa më 25 shkurt të vitit 1976 në një sallë manifestuese u organizua manifestim ku morën pjesë të zinjtë dhe të bardhët krah njëri tjetrit.
• Dija amerikane u bë pjesë e dijes së organizatës, pasi që këtë dije e llogaritnin si njeriu i bardhë me sy të kaltër me emrin “Shejtani kaukazian”.
• Më 29 gusht të vitit 1976 solli vendim që detyrimisht të agjërohet muaji i ramazanit dhe të festohet Fitër Bajrami.
• Ndërsa në 24 nëntor të vitit 1975, në ditën kur ia ndërroi organizatës dhe emrin, njëkohësisht ia ndërroi emrin edhe revistës së lëvizjes nga “Muhamedi flet” në “Bilal news- Lajmet e Bilalit”, kurse më pas revista mori emrin “The muslim journal – Gazeta islame”.
• Në vend të emërtimit “Prijës i prijësve” e ndërroi këtë emërtim në “Imami i madh” si dhe e ndërroi të emërtuarin “Kryetari” në “Imam” ku i dha prioritet çështjeve fetare kurse aspektet tjera si: politike, shoqërore, kulturore, sociale ia la udhëheqësve tjerë të lëvizjes.
• Pastaj i dha rëndësi të madhe faljes së namazit në xhamitë ku prezantonin anëtarët e lëvizjes së tij, pra nxiste në faljen e namazit në xhami.
• Më 3 tetor të vitit 1976 solli vendim që falja e namazit të bëhet në formën e saktë të njohur të muslimanët pesë herë në ditë, pra duke e potencuar atë si domosdoshmëri.
• Afirmoi sjelljen islame, etikën, sensin, sjelljen harmonike, bartjen e shamisë mbi kokat e grave.
• Thirrësit e kësaj lëvizje i vizitonin burgjet në të cilat u bënin thirrje të burgosurve, të cilët pasi që përqafonin fenë e kësaj lëvizjeje ndërronin në sjellje, ishin që i përmbaheshin faljes së namazit, tregonin keqardhje për veprat e tyre etj., e si pasojë këto ndryshime në sjelljen e një pjesë të të burgosurve bëri që, vet drejtuesit e burgjeve të kërkonin që burgjet e tyre rregullisht të vizitoheshin nga thirrësit e kësaj lëvizje pasi që shihnin përmirësim të madh në sjelljen e të burgosurve që futeshin në këtë lëvizje.
• Qëndrimeve të gabuara të cilat u shpikën në kohën e Faridit, Ilaxhi Muhamedit duke ia veshur ato islamit, Varithudini u mundua t’i përmirësojë.
• Këto gjëra të cilat i cekëm nuk do të thotë se kjo lëvizje ka marrë qëndrimet e sakta të islamit, pra plotësisht të sakta, mirëpo nënkupton se është përmirësuar në disa vende duke u kthyer në burime të sakta për disa çështje, duke i krahasuar ato me të mëparshmet. Kjo lëvizje sot e kësaj dite ka nevojë për përmirësime në besim dhe në parimet tjera të saj të cilat nuk përputhen plotësisht me islamin burimor.
• Si pasojë e ngatërresave të vazhdueshme që ndodhnin me kalimin e kohës në këtë lëvizje në mes udhëheqësve të saj, bëri që më 25 maj të vitit 1985 Varithudini të shkëputet plotësisht nga kjo lëvizje duke e lënë që çdo pjesë e lëvizjes të punojë e pavarur. Kurse kjo e fundit bëri që në këtë lëvizje kohë pas kohë të ketë “risi” se si duhet të udhëhiqet kjo lëvizje.
• Ka pasur disa tentime të cilat i ka bërë gjenerali dhe presidenti i Libisë Gadafi apo pushteti iranian për t’i ndihmuar kësaj lëvizje, duke dashur që t’i përhapin politikat dhe ideologjitë e tyre në mesin e kësaj lëvizje. Madje ka edhe disa personalitete tek të rinjtë e tyre dhe nga liderët e tyre të cilat janë infiltruar nga ana e pushtetit iranian dhe nga shteti i Libisë të cilët në veprimtarinë e tyre janë të fshehur. Por janë të shpërndarë dhe kanë influencë në mesin e kësaj lëvizjeje.
• Kjo lëvizje gjithashtu njihet edhe me emra tjerë nga të cilat më i njohuri sot është “The nation of islam in the West”.

Bazat e besimit të tyre dhe ideologjitë e tyre :

• Kjo lëvizje në fillimet e saj ka buruar nga ndikimi i dy lëvizjeve të ndryshme që kanë ekzistuar në mesin e zezakëve dhe që kanë pasur një ndikim të forte në mesin e tyre dhe atë:

– E para: Lëvizja Mourie – në të cilën ka thirrur Timothi Nubel Dru Ali (Timothi Nubel Drew Ali) (1886-1929) i cili llogaritet si themeluesi i kësaj lëvizje. E cila si lëvizje daton që nga viti 1913. Në këtë thirrje u përzien qëndrime të ndryshme si ato të besimit dhe ato sociale, këta e quanin veten si musliman porse pas vdekjes së liderit të tyre kjo lëvizje pësoj një rënie të madhe.

– E dyta: Lëvizja e Markus Garvit (Marcus Garvey), (1887-1940) – kjo lëvizje politike e zezakëve themeloi organizatën e saj në vitin 1940 me emrin (Universal Negro Improvement Associtation). Kjo lëvizje paraqitej si e krishterë, kurse Mehdiun – Isain dhe nënën e tij Merjemen – paqja e Allahut qoftë mbi ta i paraqitnin si zezakë. Lideri i kësaj lëvizjeje u internua nga SHBA e si pasojë ajo filloi të dobësohej derisa u shkatërrua plotësisht.

• Nisur nga ky fakt mund të thuash se kjo lëvizje e shihte islamin si të vetmin faktor i cili mund tu japi zgjidhje problemeve të zezakëve në SHBA dhe kjo nga studimi që i kishin bërë udhëheqësit e kësaj lëvizje Islamit burimor. Duke e bërë të mundshme që zezakët të bëhen një popull i bashkuar, të dalluar dhe të unifikuar nga aspekti fetar dhe me të drejtat e tij.
• Pra si rezyme ai i cili më shumë pati ndikim në këtë lëvizje Ilaxhi Muhamed thjeshtë, pas marrjes si referencë islamin edhe pse binte ndesh me parimet bazë të islamit, ndërthuri me islamin edhe dispozita nga Teurati dhe Inxhili duke mos lënë anësh edhe dispozita tjera që i bëri legjitime, që vet sipas tij i diktonin rrethanat si pasojë e problemeve etnike dhe racore që ishin aktuale në SHBA në atë kohë.

Përhapja dhe vendet ku kjo lëvizje pati më shumë influencë:

• Numri i zezakëve në SHBA arrin në më shumë se 35 milion njerëz, prej të cilëve 1 milion janë musliman.
• Në fillim xhamitë e tyre i quanin “Vend adhurimi – Temples” ndërsa momentalisht posedojnë 80 degë në qytete të ndryshme amerikane gjithashtu posedojnë 60 institute shkollore nëpër tërë SHBA-të , ku në plan-programin e tyre shkollor kanë orë të posaçme ku nxënësit e tyre mësojnë mbi fenë islame.
• Vendet kyçe të muslimanëve zezakë në SHBA janë qytetet Detroit, Çikago, Uashington, si dhe në shumë qytete tjera të mëdha të SHBA-ve me parullën e ngritjes së shtetit të pavarur zezak dhe në realizimin e të drejtave të tyre në përgjithësi.

 Nga ajo që u cek përfundojmë se :

• “Kombi islam në perëndim” është lëvizje me drejtim ideologjik të cilët pretendojnë se i përkasin fesë islame, kurse realiteti është se kjo lëvizje është shumë larg islamit burimor, d.m.th. larg parimeve bazë të tij, larg shumë dispozitave tjera të islamit. Edhe pse në fillim thirrja bëhej në Kuran, ata nuk u ndaluan duke futur në fenë e tyre “islame” dispozita nga Teurati dhe Inxhili, kjo gjithë ndodhi në etapën e parë. Kurse në të dytën besimi i tyre pësoi modifikime duke ngjasuar plotësisht me atë te Batinive ku Zoti nuk ishte diçka e padukshme, mirëpo është diçka i cili ekziston, nuk është i padukshëm,por ekziston me trup të veçantë. E sipas tyre ai ishte Faridi në të cilin sipas tyre Zoti kishte hyrë në të. Gjithashtu ata besonin se Muhamedi – paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, nuk ishte i dërguari i fundit, presin që atyre tu zbret libër i veçantë pasi që ishin popull në vete, agjëronin muajin dhjetor në vend të muajit Ramazanit. Kurse në etapën e tretë kjo lëvizje mori emër të ri Bilalijunët, pra duke i bërë ithtarët e kësaj lëvizje pasues të rrugës së Bilal el-Habeshiut, muzinit të të Dërgaurit të Allahut- paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të. Varithudini e potencoi shumë më shumë se paraardhësit e tij detyrimin e faljes së namazit pesë herë në ditë, po ashtu i përmirësuan shumë devijime që ekzistonin që më parë, prej nga besimi i tyre u përmirësua shumë me atë të islamit burimor.

Marrë nga: Meusuatul  Mujesere e Dc. Mani ibën Hamad El-Xhuhenij

Përktheu dhe përshtati: Nexhat CEKA

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

(Referencat për të pasur njohuri më të gjerë rreth lëvizjes së “Kombit islam”)

– “Muslimanët zezak në SHBA” – Dr. Erik Linkoln (përktheu Omer Diravij, Sh. B. Darul-ilm lilmelajin Bejrut T-1, 1964)

– “Islami në SHBA” – Muhamed Jusuf Eshevaribij (Lexhnetul Bejan, Kairo 1960 G/1379 H)

– Ekzistimi i islamit në SHBA – Abdullah Ahmed Edarij – (T-1 Sh.B. Metbatul-xhemijetul-arabijeh-suudije lithekafeti uel funun, Në Xhide 1983 G/1403 H)

– “Organizata Ilaxhi Muhamed El – Amerikije” – Dr. Abdulvehab Ibrahim ebu Sulejman (T-1 Sh.B. Darur Shurur, Xhideh 1979 G/ 1399 h)

– El Firakul – Batinije – el – muasire fil vilajetil-mutehide – Bilal – Philips (Temë magjistrature në fakultetin në Terbijes Melik Suud, Rijad 1984 G/1405 H)

– El-Muslimune tante sejtaretire resmalije – Mahmud Ahmed Shakir (Mektebul Islamijeh T-1, Bejrut 1397 H)

– El-muslimune fi Europa ve Amerika – Dr. Alij El-Mintesir el-Kitanij (Sh.B. Idris T-1, Ribat, 1396 H)

– Revista: El-Muslimun 20.9.1405 H – 8.6.1985 G

– Revista: El-Mustekbel, nr. 422 viti 1985.

– Revista: El-Xheziretu-Suudije nr. 1683, 12 Muharem 1397 H, 2.1.1977 G.

– Revista: Ahbarul-alemil-islami, nr.470, 23 Rebiul evel 1396 H, botuar nga Rabitatul-alemil-islami në Mekë, poashtu me nr. 510 – 20.1.1397 H.

– Revista:el-Muxhtema, Kuvajt nr. 428 – 28.3.1399 H – 30.3.1979 G.

Një pastor nga një kishë e vogël në Florida, botërisht ka marrë hov të paparë për planin e tij për të djegur disa kopje të Kur’anit.

Fakti që një person i cili pretendon të jetë një njeri i Perëndisë, dhe vendos të kryejë këtë marifet ose jo, që dëshiron të djeg një libër të shenjtë të besimit është i neveritshëm.

Terry Jones, pastor i kësaj kishe beson se Kur’ani është prej shejtanit dhe kështu djalli (e keqja) duhet të shkatërrohet. Të paktën ai nuk e di se po përdhos dhe po ndez zjarrin, shpirtin dhe thelbin e mësuesve më të mëdhenj të njerëzimit, Isait (Jezusit), Musait (Moisiut) dhe të gjithë profetëve tjerë me këtë vepër.

Kjo kishë e Floridës ka vetëm pesëdhjetë anëtarë, tashmë ndikimin që ata kanë krijuar në të gjithë botën është i madh. Edhe pse ne dëshirojmë që “shtypi jonë i lirë” të mos i jepte aq shumë vëmendje këtij grupi të parëndësishëm, por le të jetë kjo një moment mësimdhënieje.

Ky grup i vogël i të krishterëve radikal pretendojnë se ata janë të krishterët e vërtetë në të njëjtën mënyrë si ata që shkatërruan kullat binjake në vitin 2001 që deklaruan se ishin muslimanë të vërtetë.

Bashkësia muslimane në të gjithë botën është e zemëruar për këtë përpjekje për të djegur Kur’anin. Mënyra më e mirë për t’iu përgjigjur një veprimi të tillë do të ishte injorimi i saj, por është tepër vonë dhe tani udhëheqësit nga SHBA deri në Indonezi kanë qenë të detyruar të kërcejnë në këtë cirk (valle).

Është e rëndësishme në këtë situatë se një numër i madh i krerëve të besimit nga të gjitha traditat dhe zyrtarë të qeverisë në SHBA kanë shprehur deklarata kundërshtuese dhe e  dënojnë këtë veprim (djegjen e një teksti të shenjtë).

Muslimanët duhet të vlerësojmë ata udhëheqës fetare dhe qeveritar që paraqiten se dënojnë Terry Jones. Muslimanët nuk duhet të bien në kurthat e shumë islamofobëve që ata kanë rënë duke i barazuar besimin me devijimet e disave.

Muslimanët duhet të dinë se Islami kërkon nga muslimanët që të tregojnë respekt për njerëzit e të gjitha besimeve dhe promovon një pluralizëm që nuk është përcaktuar nga politika e ditës.

Çdokush që dëshiron të djeg Kur’anin nuk mund të djeg mesazhin e Kur’anit. Kur’ani është i ruajtur në zemrat dhe mendjet e njerëzve dhe ka miliona muslimanë në mbarë botën të cilët kanë memorizuar Kur’anin.

Muslimanët duhet të ruajnë (mbrojnë) bazat e tyre të larta të moralit dhe kur të tjerët flasin për djegie Kur’ani, duhet të kalojmë më shumë kohë memorizimi të ajeteve të Kur’anit dhe të plotësojmë detyrimin tonë më të rëndësishëm për të lexuar dhe për ta kuptuar Kur’anin.

Historia e djegies së librave

Nuk është e pazakontë për klerin, ushtritë pushtuese apo njerëzit tjerë që kanë djegur librat e siç është dëshmuar në historinë tonë njerëzore. Një akt i tillë mund të bëhet për shkak se:

–          Njerëzit mund të ketë një paranojë nga idetë e paraqitura që sfidojnë kuptimin e tyre për botën; ose

–          Njerëzit mund të ketë pasiguri në kuptimin e besimit të tyre.

Një vështrim në historinë e djegies së teksteve fetare do të na japin një kuptim të urrejtjes dhe injorancës që ka ekzistuar në qarqet tona fetare dhe laike. Në vijim do të paraqes një përmbledhje të disa incidenteve të njohura të djegies së librave:

Historia ka qenë dëshmitare e djegies së Bibliotekës së Aleksandrisë nga forcat e krishterë, Biblioteka e Bagdadit nga Mongolët, djegia e librave dhe varrosja e dijetarëve nën dinastinë Qin të Kinës, shkatërrimi i kodikëve Majan nga pushtuesit spanjoll krishterë dhe priftërinjtë, djegia e librave muslimane dhe çifut nga katolikët gjatë inkuizicionit, djegia e Toras nga të krishterët në Gjermani, shkatërrimi i Bibliotekës Kombëtare të Sarajevës.

Në 1193 pasi mundi Jai Chand ushtrinë e Ghaurit, kryesisht musliman, është thënë se ka djegur bibliotekën e Nalandas, i njohur si Dharma Gunj, Malit i së Vërtetës.

Është dokumetuar që në vitin 367, Athanasiusi, peshkopi i Aleksandrisë, ka nxjerrë një letër të Pashkëve duke kërkuar që murgjit egjiptian të shkatërrojnë të gjithë librat me përjashtim të asaj që përbën ‘Dhiatën e Re’.

Në veprën e tij “Almansor” (1821), shkrimtari gjerman Heinrich Heine, duke iu referuar djegies së Kur’anit, gjatë inkuizicionit spanjoll, shkruante: “Atje ku libri digjet, do të digjet edhe fundi i njerëzimit” (ose ‘atje ku i djeg librat, në fund djegi edhe njerëzit’)(“Dort, wo njeri verbrennt BŸcher, auch verbrennt njeri jam Ende Menschen.”). Librat e Heine ishin në mesin e mijëra vëllimeve që u dogjën nga të krishterët në Gjermani.

Me këshillën e ministrit Li Si, perandori Qin Shi Huang i Kinës urdhëroi djegien e të gjitha librave të filozofisë dhe librave të historisë. Kjo u pasua me varrosjen të gjallë të një numri të madh të intelektualëve të cilët nuk pajtoheshin me dogmat e shtetit.

Në vitin 168 para Krishtit mbreti Antiochus IV urdhëroi që “Librat çifute të ligjit (rregullave)” të gjetura në Jeruzalem të digjen.

Rreth vitit 50 pas Krishtit një ushtar romak kapi një dorëshkrim të mbledhur rrotull nga Tevrati dhe e djegu atë në publik. Ky incident solli pothuajse në një revoltë çifute kundër sundimit romak.

Librat egjiptian të alkemisë të Aleksandrisë u dogjën nga perandori Diokleciani në vitin 292.  Në vitin 303 Diokleciani dogji edhe libra të krishterë.

Në vitin 1242, pushteti mbretëror francez dogji të gjitha kopjet e Talmudit në Paris, rreth 12.000 të tilla, pasi libri ishte “akuzuar” dhe “ishte gjetur fajtor” në gjyqin e Parisit.

Në vitin 1480 Tomas Torquemada përkrahu djegien e literaturës jo-katolike, sidomos Talmudin hebraik dhe libra arabisht pas përzënies së muslimanëve dhe hebrenjve.

Në vitin 1490 një numër i Biblës Hebraisht dhe librave të tjerë hebrenj u dogjën me urdhër të inkuizicionit spanjoll. Në 1499 rreth 5000 dorëshkrime në arabisht ishin djegur nga flakët në sheshin publik në Granada nën urdhërat e Ximenez de Cisneros, Kryepeshkopi i Toledos.

Në vitin 1526 Testamenti i Ri (Dhjata e Re) në përkthimin anglisht  të William Tyndale u dogj në Londër nga Cuthbert Tunstal, Peshkopi i Londrës.

Përkthimi gjermanisht i Biblës nga Martin Luterit është djegur në vendet e Gjermanisë me mbizotërim katolik në vitin 1624, me urdhër të Papës.

Në vitin 1656 autoritetet në Boston burgosën librin Quaker në publik.

Në vitin 1731 Konti Leopold Anton von Firmian – kryepeshkop i Salzburgut ka djegur librat e Luterit.

Në vitin 1933, të krishterët kanë djegur veprat e autorëve çifutë, si dhe vepra të tjera që konsiderohen “jo-gjermane.”

Më 10 maj 1933 të rinjtë e krishterë të ndikuar nga filozofia Naziste kanë djegur kopjet e Toras.

Më 23 mars 1984 qindra kopje të Dhiatës së Re janë djegur në mënyrë ceremoniale nga hebrenjtë ortodoks në Jeruzalem.

Në historinë e kohëve të fundit ka patur disa incidente me djegie të CD-ve me muzikë dhe librave të tjerë fiktiv dhe jo-fiktiv.

Ka patur disa incidente të djegjeve të librave të Harry Potterit, duke përfshirë ato të drejtuara nga kisha në Alamogordo, New Meksiko dhe Charleston, Karolina e Jugut. Djegia e disqeve të Beatles pasi që John Lennon këndoi në lidhje me Jezu Krishtin. Në vitin 1988, një grup qytetar britanik musliman dogjën librin e Salman Rushdi-së ‘Vargjet Satanike’, në Londër e cila u pasua me djegien e cd me muzikë të Jusuf Islamit, pasi ai bëri disa deklarata në lidhje me Salman Rushdinë. Në maj 2008, një grup të rinjsh hebre kanë djegur një numër të madh të Dhjatës së Re në Or Yehuda, Izrael.

Kjo është një anë e errët e njerëzimit tonë. Le të punojmë të gjithë për të shuar zjarrin e urrejtjes dhe intolerancës.

Autori është udhëheqës i Shoqërisë Islame të Nevadas, nënpresident i Këshillit musliman të Amerikës (MCA), dhe President i Këshillit Ndërfetar të Nevadas. Ai është autor i disa librave dhe ka botuar më shumë se 400 dokumente mbi çështjet e lidhura me Islamin dhe çështjet bashkëkohore. Ai ka mësuar në shkollat si në Indi, ashtu edhe në SHBA.

Përshtati nga anglishtja: Fitim NUHIU

Burimi në gj. shqipe: albislam.com