Për Isain, alejhi selam, në Kuranin Famëlartë janë shpallur disa ajete që kanë nevojë për një shpjegim, për t’u qartësuar e shtjelluar, disa prej atyre ajeteve janë:

Fjala e Allahut: “Rasti i Isait te Allahu, në të vërtetë, është si rasti i Ademit, që e krijoi prej baltës e pastaj tha: “Bëhu!” – dhe ai u bë.” Ali Imran, 59.

Njeriu mund të pyet: Si mund të ngjasohet Isai, alejhi selam,  me Ademin alejhi selam, i cili është i krijuar pa babë, ndërsa Ademi alejhi selam, pa babë e pa nënë?

Zemahsheriu i është përgjigjur kësaj pyetje dhe ka thënë: Ai i ngjason Ademit, aljehi selam, në njërën anë, por që nuk e parandalon veçimi i tij me diç tjetër nga ngjasimi me të, për arsye se përngjasimi është të qenit i njejtë në disa tipare. Ai u ngjasua me të për shkak se edhe Isai, alejhi selam u krijua jo në mënyrën e zakontë dhe të njohur, e që të dy janë të njejtë në këtë, dhe për atë se krijimi i Ademit, alejhi selam, pa babë e pa nënë është më e çuditshme dhe më e pazakontë se sa krijimi me babë, e në këtë rast është ngjasuar një rast i çuditshëm me një më të çuditshëm.”

Ibn Ashuri ka thënë: “Ngjasimi ndodh në atë se që të dy janë të krijuar pa prind, e Ademi alejhi selam, ia tejkalon nga shkaku që është i krijuar pa nënë, për këtë ka qenë e nevojshme të përmendet aspekti i ngjasimit me fjalën e Tij: “që e krijoi prej baltës.” Pra, e ka krijuar pa babë e pa nënë. Bile fjala e Allahut “Bëhu!.” Është mw afër ngjasimit se ajo që mund të parashikohet në tërësi.

Fjala e Allahut: “Nëse Ti i dënon ata – robërit e Tu janë, e nëse i falë ata, me të vërtetë, vetëm Ti je i Plotëfuqishëm dhe i Gjithëdijshëm.” Maide, 118.

Ibn Kethiri në shpjegimin e këtij ajeti thotë: “Këto fjalë pohojnë se dëshira i referohet Allahut të Madhëruar, Ai vepron atë që Ai dëshiron, i Cili “Nuk do të pyetet (Ai) për atë që punon, e ata do të jenë të pyetur.” Enbija, 23, njashtu pohojnë distancimin nga të krishterët të cilët gënjyen për Allahun dhe të dërguarin e Tij, e i përshkruajtën Allahut rival, shok e fëmijë: “Qoftë i pastër dhe i lartësuar Ai nga ajo që thonë ata – me lartësi të madhe!.” Isra, 43. Ky ajet është shumë domethënës, është një lajm u çuditshëm, në një hadith tregohet se si i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, u ngrit natën (duke u falur) e përsëriste këtë ajet deri në mëngjes. E transmeton Imam Ahmedi nga Ebu Dherri, radijAllahu anhu i cili rrëfen e thotë: i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, u ngrit natën, e lexoi ajetin deri në mëngjes, me atë ajet binte në ruku e me atë ajet binte në sexhde: “Nëse Ti i dënon ata – robërit e Tu janë, e nëse i falë ata, me të vërtetë, vetëm Ti je i Plotëfuqishëm dhe i Gjithëdijshëm.” E kur erdhi mëngjesi e pyeta: O i dërguar i Allahut! E lexove pandërprerë këtë ajet deri në mëngjes, me të bëshe rukunë e sexhden? Ai u përgjigj: Unë i kam kërkuar Allahut që të më jep shefatin për Umetin tim, e Allahu ma dha atë, dhe ajo do e arrijë me lejen e Allahut çdo secilin që nuk i ka bërë shirk Atij.”

Komentuesit janë ndarë në mendime rreth kuptimit të këtij ajeti; disa prej tyre kanë thënë se Isai, alejhi selam, këtë fjalë e ka thënë në formë dhembshurie e mëshirim për ta, njejtë sikur që zotëriu shfaq dhembshuri për robin e tij, për këtë Isai nuk tha: Sepse ata të mëkatuan.

Disa të tjerë kanë thënë: Këtë e tha Isai alejhi selam, në formë të nënshtrimit ndaj vendimit të Allahut, kërkim shpëtimi nga dënimi i Tij, edhe pse ai e dinte se Allahu nuk e fal jobesimtarin.

Është thënë: Përemri në fjalën e Allahut: “Nëse Ti i dënon ata” ka të bëjë me ata të cilët kanë vdekur në kufër, ndërsa përemri në fjalën e Allahut: “e nëse i fal ata”  ka të bëjë me ata të cilët janë penduar para se të vdesin. Kurtubiu thotë: Dhe kjo është thënia më e mirë.

Njashtu është thënë: Isai e dinte se ata shpikën shumë mëkate, pas tij vepruan shumë gjëra që nuk i kishte urdhëruar ai, pos që ata ende ishin pjesëtarë të fesë, e tha: E nëse Ti i fal atë që ata shpikën mëkate pas largimit tim.

Fjala e Allahut: “O Isa, i biri i Merjemës, kutjoje mirësinë Time ndaj teje dhe nënës tënde.” Maide, 110.

Njeriu mund të pyet: Allahu në ajetin Kuranot përmendi dhuntitë që ia kishtë dhënë Isait dhe nënës së tij, pos që dhuntitë e përmendura në ajetet janë të veçanta për Isain, alejhi selam, ndërsa nëna e tij nuk ka asnjë lidhje me këto dhunti?

Raziu, është përgjigjur dhe ka thënë: Cdo dhunti të begatë e pozitë të lartë që e arrin i biri është arritje që e përfshin dhe e ndjek edhe nëna, për këtë Allahu thotë: “Dhe, kemi bërë birin e Merjemës dhe nënën e tij – argument.” Mu’minun, 50. Në këtë ajet Allahu i Madhëruar i konsideroi që të dy argument, për shkak lidhjes së ngushtë që kanë njëri me tjetrin.

Fjala e Allahut: “E, kur apostujt thanë: “O Isa, i biri i Merjemës, a mundet Zot’i yt të na zbresë një sofër prej qielli?” Ai tha: “Druani Allahut, nëse jeni besimtarë!.” Maide, 112.

Rreth ajetit janë shtjelluar dy çështje: E para për pytjen e parashtruar na ana e Havarijunëve. E dyta: për zbritjen e sofrës.

1.Sa i takon çështjes së parë, komentuesit janë ndarë në mendime rreth asaj se Havarijunët a kanë qenë besimtarë apo nuk kanë qenë besimtarë, piknisja e divergjencës mes tyre është fjala e Allahut: “a mundet Zot’i.” Nga ku kuptohet se ata kanë dyshuar në fuqinë e Allahut të Madhëruar, të zbret një tryezë.

Një grup i komentuesve me në krye Zemahsheriun kanë mendimin se ata nuk kanë besuar, dhe të njejtit fjalën e Havarijunëve të shprehur më herët: “Ata u përgjigjën: “Na besojmë, e ti bëhu dëshmues që ne jemi muslimanë!.” Maide, 111. E kanë shpjeguar si thjeshtë një pretendim prej tyre pa bindje, e nënshtrim, përndryshe po të ishin të sinqertë në thënien e tyre nuk do pyesnin Isain: “a mundet Zot’i.”

Autori i librit “El Keshef” ka thënë: Nëse thuhet: Si mund të thonë: “a mundet Zot’i.” Pasi të kenë besuar me besnikëri?

Them: Allahu nuk i përshkroi ata me iman e besnikëri, por tregoi për atë që ata pretendonin, e më pas tha: “kur apostujt thanë.” Që tregon se pretendimi i tyre ishte i kotë, e ata ishin në dyshim, ngase thënia e tyre: “a mundet Zot’i.” Është një fjalë e cila nuk del nga një besimtar i cili e madhëron Allahun, njashtu fjala e Isait, alejhi selam: “Ai tha: “Druani Allahut”.” Maide, 112. Që nënkupton: Keni frikë Allahun e mos dyshoni në fuqinë e mundësinë e Tij, mos i sugjeroni Atij, e mos mohoni atë që ju dëshironi nga argumentet e të shkatërroheni poqëse kundërshtoni: “nëse jeni besimtarë!.” Maide, 112. Nëse pretendimet e juaja se jeni besimtarë, janë të vërteta.”

Shumica e komentuesve të Kuranit janë të mendimit se Havarijunët kur i thanë, Isait, alejhi selam: “a mundet Zot’i.” Ishin besimtarë, pra kjo thënie e tyre nuk mënjanon prej tyre virtytin e imanit, sepse ata nuk e thanë këtë në formë dyshimi ndaj fuqisë së Allahut, por për nga shkaku i shtimit të qetësisë duke i shtuar edhe bindjes në mënyrë të pamurit, asaj teorike, argumentuar me fjalën e tyre: “dhe të na qetësohen zemrat.” Maide, 113. Njejtë sikur që tha Ibrahimi, alejhi selam: “por po dëshiroj të më qetësohet zemra.” Bekare, 260. Gjithashtu pyetja e tyre ka qenë për veprimin e jo për fuqinë e të vepruarit. Haseni ka thënë: “Kuptimi i ajetit “a mundet.” Pra: a do vepron, njejtë sikur që i thua një njeriu i cili ka mundësi të ngritet: A mundesh të ngrihesh. Elusi ka thënë: Mundësia shprehet edhe me fjalën e veprimit. Njashtu kanë thënë: “Mundësi” në ajet ka kuptimin e pajtimit. Sidiju ka thënë: “a mundet Zot’i.” Ka kuptimin: Vallë Zoti a do pajtohet ndaj kërkesës tënde.

2.E sa i takon çështjes së dytë rreth këtij ajeti, e që është zbritja e tryezës, shumica e dijetarëve thonë se Allahu ka zbrit tryezë, këtë mendim e konsideron të saktë Taberiu, ka thënë: Më e sakta është të thuhet se Allahu i Madhëruar ka përmendur se ka zbritur tryezë për ata të cilët kërkuan prej Isait, alejhi selam që të kërkon prej Allahut, e Allahu i Madhëruar nuk e then premtimin, dhe në lajmet e Tija nuk gjen kundërshtim, e Allahu i Madhëruar tregoi në Lirin e Tij për përgjigjen që ia dha Isait, alejhi selam, kur ai kërkoi prej Allahut këtë gjë: “Allahu tha: “Unë do t’ju zbres sofrën.” Maide, 15. E nuk lejohet q të thuhet: “Allahu tha: “Unë do t’ju zbres sofrën.” E Allahu të mos e zbret, sepse kjo gjë është një lajmërim nga ana e Allahut, e nga Ai nuk ndodh të kundërvepron prej asaj që informon. Poqëse lejohet të thuhet: “Allahu tha: “Unë do t’ju zbres sofrën.” E pastaj të mos e zbret, lejohet që të thuhet se “e kush nga ju, pas kësaj nuk beson, Unë do ta dënoj me një dënim, me çfarë nuk do ta dënojë askënd në botë.” Maide, 115, e më pas kush mohon prej tyre, nuk dënohet, në çrast premtimi i Allahut dhe kërcënimi i Tij nuk ka realitet e as vërtetësi, e nuk lejohet që në këtë mënyrë të flitet për Allahut e Madhëruar.

Ibn Kethiri duke komentuar fjalën e Taberiut ka thënë: “Kjo thënie –Allahu është më i dijshmi- është më e sakta, sikur që aludojnë për këtë fjalët dhe transmetimet e të parëve e të atyre më pas.”

Ai i cili lexon në librat e tefsirit do gjejë çudira rreth mënyrës së zbritjes sëtryezës, vendit se ku ka zbitur, se si njerëzit e kan pranuar, e si është zbuluar, për llojet e ushqimit që ishin aty, për ngrënien, e asaj që ka mbetur pas ngrënies, e shumë fjalë të tjera që nuk ka kurrfarë dobie në përmendjen e tyre, për shkak se janë transmetime të dobëta, dhe se nuk ka asnjë dobi që fshihet pas saj. Ibn Kethiri ka përmendur transmetime të gjata rreth kësaj, ku në fund të saj ka thënë: Ky është një transmetim shumë i çuditshëm, ibn Ebi Hatimi e ka përmendur pjesë pjesë këtë tregim, e unë e kam përmbledhur që tregimi të jetë i plotë.

Me rëndësi është të thuhet sikur që ka thënë Taberiu, Allahu e mëshiroftë: “Më e sakta është të thuhet rreth asaj çfarë ka pasur në tryeë, të thuhet: Ka pasur ushqim, qoftë peshk e buk, qoftë fryte prej fryteve të xhenetit, njohja e atyre gjërave është e padobishme, për çfarë injorimi i tyre nuk bën dëm.”

Thënia që i kundërvihet shumicës së dijetarëve është fjale e Hasenit dhe Muxhahidit, të cilët pohojnë se tryeza nuk ka zbritur, Taberiu ka transmetuar argumentimin e tyre se tryeza nuk ka zbritur, por i mbështetemi thënies së shumicës së dijetarëve të lartpërmendur, sepse konteksti i ajetit e përforcon këtë thënie, njashtu transmetimet e vërteta të cilat janë shënuar rreth kësaj.

Fjala e Allahut: “O Isa! Unë do të vdes ty (pasi ta plotësoj jetën e caktuar, hebrenjt nuk do të mbysin ty) dhe do të marrë pranë vetes.” Ali Imran, 55.

Kemi përmendur gjatë tregimit mbi Isain, alejhi sela, se fjala e vërtetë rreth ajetit: “Unë do të vdes ty dhe do të marrë pranë vetes.” Të kam ngritur nga toka, të kam ngritur në qiell me trup e me shpirt njëkohsisht.

Kurtubiu ka thënë: “E vërteta është se Allahu i Madhëruar e ka ngritur në qiell, pa mos qenë i vdekur e as në gjumë, sikur që ka thënë Haseni dhe ibn Zejd, ky është mendimi edhe i Taberiut, dhe thënia e vërtetë nga ibn Abasi.”

Disa dijetarë janë të mendimit se ajeti: “Unë do të vdes ty dhe do të marrë pranë vetes.” Të bëj të vdesësh, e të ngris lart në nderim. Ngritja sipas kësaj thënie është ngritje abstrakte.

Përkundër që disa dijetarë kanë përmendur shumë mendime të tjera rreth kuptimit të këtij ajeti.

Elusi ka përmendur dhjetë kuptime të ndryshme të ajetit, një prej tyre është se Allahu i Madhëruar ia morri shpirtin Isait, alejhi selam,  për tre orë gjatë ditës, e më pas e ngriti atë në qiell. E thënia tjetër se kuptimi i fjalës në ajet “متوفيك” ka të bëj me gjumin, bazuar në fjalën e Allahut “Ai natën ju vë në gjumë (يتوفاكم)dhe di çka punoni ditën.” En Am, 60.

Në fund Elusi thotë: “Dhe asnjëra prej këtyre thënieve nuk është afër të së vërtetës.”

Fjala e Allahut: “Ju kam sjellë dijeni të mrekullueshme dhe do të ju shpjegoj disa gjëra, me të cilat nuk po pajtoheni.” Zuhruf, 63.

Rreth këtij ajeti mund të parashtrohet pyetja: Përse Isai, alejhi selam u tha atyre: “Ju kam sjellë dijeni të mrekullueshme dhe do të ju shpjegoj disa gjëra.” A ua ka sqarua Isai, alejhi seam të gjitha gjërat për çfarë ata ishin në kundërshtim me njëri tjetrin? Zemahsheriu i është përgjigjur kësaj pyetje dhe ka thënë: “Ata kishin mospajtime rreth feve dhe detyrave fetare, e shumë gjëra tjera, e ai u dërgua që t’u sqaron atyre ato gjëra që ishin në interes për fenë e tyre.”

Raziu është përgjigjur dhe ka thënë: “Njerëzit mund të kenë mosajtime në gjëra që nuk kanë nevojë që t’u sqarohen, e nuk është detyrë e një të dërguari që t’ua sqaron.”

Elusi ka thënë: “Kjo ka të bëjë me fetë dhe detyrat fetare, e jo edhe gjërat me njohjen e të cilave nuk kryhet donjë adhurim, sikur njohja e formës së planeteve, dhe njohja e arsyes së dallimit të formës së Hënës, ngase të dërguarit, paqja e Allahut qoftë mbi ta, nuk ishin dërguar që të sqaroni gjëra të këtilla njerëzve. Po edhe gjëra që kanë të bëjën me këtë botë, si punët e bujqësisë, e çfarë duhet e çfarë nuk duhet të mbillet, të dërguarit nuk u dërguar as për këto gjëra, siç na bën me dije edhe fjala e të dërguarit, sal-Allahu alejhi ve selem: “Ju jeni më të jishëm për çështjet e dynjasë (pllenimin e palmave).” Transmeton Muslimi.

Burimi: albislam.com / Islamweb.com

Përktheu: Shpend Zeneli

Tregimi Kuranor për ngritjen e robit dhe të dërguarit të Allahut, Isait, alejhi selam, është përmendur në dy ajete; i pari është fjala e Allahut: “(Kujtoje, o Muhammed!) kur Allahu tha: “O Isa! Unë do të marr ty dhe do të ngris pranë vetes dhe do të shpëtojë nga ata që nuk besojnë, dhe do t’i bëj ata që të ndjekin ty, për mbi ata që të mohojnë, deri në Ditën e Kijametit. Pastaj, do të ktheheni tek Unë, e do të gjykoj në mes jush për çështjet që jeni grindur.” Ali Imran, 55.

Dijetarët kanë dy thënie rreth kuptimit të fjalës së Allahut: “Unë do të marr ty.”

Mendimi i shumicës së dijetarëve rreth fjalës së Allahut është për qëllim: të marr prej tokës, të ngris në qiell me trup dhe shpirt, për të plotësuar pjesën e jetës atje.

Mendimi i disa dijetarëve tjerë është se qëllimi i fjalës së Allahut: “Unë do të marr ty.” Të marr shpirtin, e të ngris pozitën dhe shpirtin tënd ku Unë të nderoj, në vendin e melaqeve, ashtu siç ngriten shpirtrat e pejgamberëve.

Ajeti Kuranor flet për një aspekt të dinjitetit të Isait, alejhi selam, dhe u sqaron njerëzve shpërblimin e besimtarëve dhe shpërblimin e jobesimtarëve ditën e Kiametit, që të përqendrohen në udhëzim dhe të marrin rrugën që i shpien ata deri tek Zoti i tyre.

Ajeti i dytë i cili vërteton ngritjen e Isait, alejhi selam, fjala e Allahut: “edhe për shkak të mohimit të tyre edhe për shkak të fjalës së tyre – akuzave të mëdha kundër Merjemes. Dhe për fjalët e tyre: “Na kemi mbytë Mesihun – Isain të birin e Merjemes, Pejgamberin e Allahut”. Por, ata as nuk e kanë mbytur as nuk e kanë varë, por iu ka përngja atyre (një person). Ata që bënë polemikë për çështjen e tij, ata me siguri gjenden në dyshim përr të, (Isain). Ata nuk kanë ditur kurrgjë për te, por vetëm u janë mbështetur supozimeve. Ata, në të vërtetë, nuk e kanë mbytur, por, Allahu e ka ngritur pranë Vetes (në një vend që nuk e arrijnë njerëzit). Se Allahu, është i Plotëfuqishëm dhe i Gjithëdijshëm.” Nisa, 156-158.

Ky ajet flet për ndyrësirat me të cilat Allahu i përshkroi zullumqarët nga beni israilët, prej tyre; gënjeshtrën mbi Merjemen, nënën e Isait, alejha selam, dhe për pretendimin e tyre kinse kanë mbytur Isain, alejhi selam. Kjo thënie e tyre edhe pse është në kundërshtim me të vërtetën dhe realitetin, pos që ata vërtetë kanë synuar vrasjen e tij, morrën të gjitha metodat për të realizuar qëllimin e tyre të poshtër, kështu që ata e përçmuan atë tek romakët, e përshkruan atë si gënjeshtar, e magjistar, u munduan që ta dorëzojnë tek armiqt e tij, që ata ta kryqëzojnë, dhe kështu vërtetë ndodhi ata e dorëzuan atë, por Allahu prishi synimin e tyre, çoi kot dinakëritë e tyre, ndërhyri mes tyre dhe dëshirës së tyre, pasi që shpëtoi Isain nga sherri që kishin përgatitur, e ngriti atë tek Ai, pa mos e prekur asnjë e keqe.

Elusi, Allahu e mëshiroftë, ka shënuar fjalën e ibn Abasit, radijAllahu anhu, i cili ka thënë: “Kur mbreti i beni israilëve dëshiroi të vras Isain, alejhi selam, hyri për një dere –një hyrje mes dy shtëpive ku nuk vëndohet derë-, aty ishte një skutë. Mbreti i tha një personi të prishur; hyr dhe mbyte. Ai hyri, e Allahu nxorri një njeri të ngjashëm me Isain, alejhi selam, i cili doli t’u tregon se ai nuk është në shtëpi, ata e mbytën dhe e kryqëzuan, duke menduar se është Isai.

Gjithashtu Elusi ka shënuar nga Vehbi, thënien e tij: “e burgosën, e më pas e ngritën një shtyllë druri që ta kryqëzojnë, në atë moment toka u errësua, dhe Allahu dërgoi melaqet, të cilët ndërhynë mes tij dhe atyre, e morrën një njeri i cili quhej: Jehuda, ky ishte ai i cili u tregoi se ku ndodhej Isai, dhe atë se atë natë Isai kishte tubuar havarijunët, i këshilloi dhe u tha: Njëri prej jush do më mohon mua para se të këndon gjeli, e do më shet me pak dirhem. Kështu ata dolën dhe u ndanë. Ndërsa çifutët po e kërkonin, dhe ashtu ndodhi kur njëri prej havarijunëve erdhi tek ata e u tha: Çfarë vendosni për mua nëse unë u tregoj se ku ndodhet? E ata i dhanë tridhjetë dirhem, e morrën dhe ai i dërgoi tek ai, e Allahu i dha atij përngjasim me Isain, ai u fut në shtëpi, e Isai u ngrit, e u tha atyre: Unë jam ai që u tregova rrugën deri tek Isai. Por, ata nuk i vënë re asaj që ai thoshte, e kryqëzuan duke menduar se është Isai.

Ibn Kethiri transmeton  nga ibn Abasi, radijAllahu anhuma, i cili ka thënë: “Kur Allahu dëshiroi ta ngirt Isain në qiell, doli (Isai, alejhi selam) tek shokët e tij, – në shtëpi ishin dymbëdhjet persona nga havarijunët – që nënkupton: Doli tek ata përmes një skute të shtëpisë, në kokën të tij po pikonte ujë, u tha: Prej jush ka një person që do më mohon mua dymbëdhjetë herë, pasi që të më ketë besuar, pastaj u tha: Cili prej jush dëshironi që të përngjasohet me mua, e të vritet në vend timin, e të jetë me mua në të njejtën pozitë? U ngrit një i ri, në moshë më të re prej gjithë atyre, e tha: Unë! Tha: Ti je ai. Më pas ua përsriti të njëjtën. U ngrit ai i riu. I tha: Ulu. Më pas ua përsëriti, u ngrit i riu e tha: Unë. Tha: Ti je ai. E kështu iu dha atij përngjasim me Isain. E ai (Isau) u ngrit prej një dritare të vogël deri në qiell. Më pas erdh nga çifutët kërkimi për Isain, alejhi selam, e morrën atë që i ngjasonte, e mbytën dhe e kryqëzuan, më pas disa prej tyre dymbëdhjetë herë e mohuan (bënë kufër), pasi që kishin besuar në të. Ata u ndanë në tre grupe, një grup tha: Ishte Allahu tek ne, për aq sa Ai dëshiroi, e më pas u ngrit në qiell, këta quhet Jakubijtë. Grupi i dytë thanë: ishte tek ne i biri i Zotit, për aq sa dëshiroi e më pas Allahu e ngriti në qiell, këta janë Nesturijtë. Dhe grupi i fundit thanë: Ishte tek ne një rob dhe i dërguar i Allahut, për aq sa dëshiroi, e më pas Allahu e ngriti atë në qiell, këta janë muslimanët. Dy grupet jobesimtare demonstruan kundër muslimanëve, dhe i mbytën, dhe kështu islami mbeti i shtypur derisa Allahu dërgoi Muhamedin, sal-Allahu alejhi ve selem.”

Ibn Kethiri ka thënë: “Ky zingjir i transmetimit është i vërtetë deri tek ibn Abasi.

Ithtarët e Librit ranë në mospajtime të mëdha për Isain, alejhi selam, prej tyre që pretenduan se ai është i bir i Zotit, dhe pretenduan se tek Isau ka virtyte hyjnore me virtyte njerëzore. Dhe se atë që e lindi Merjemja është virtyti njerëzor, e më pas u frymëzua me virtytin hyjnor. E prej tyre ka që thanë: Merjemja lindi që të dy virtytet së bashku. Që të dy thëniet i ka përgënjshetruar Kurani Famëlartë, dhe konfirmoi se Isai, alejhi selam, është rob dhe i dërguari i Allahut.

Më pas, ata ranë në mospajtim për vrasjen e tij, disa nga çifutët thanë: Ai ka qenë gënjeshtar, dhe ne realisht e kemi mbytyr atë. Të tjerët u hamendën, e thanë: Nëse i vrari është Isau, atëherë ku është shoku ynë? E nëse shoku ynë është i vrarë, atëherë ku është Isau? Çifutë pretenduan se kishin mbytur Isain, alejhi selam. Ky pretendim i tyre është sa më i largët që mundet nga e vërteta dhe e sakta; për arsye se e vërteta e bindshme rreth kësaj çështje është se ata nuk e vranë, sepse Allahu e shpëtoi nga kurthet e tyre, dhe e ngriti atë. Kjo është ajo që duhet besuar, bazuar në tekstet e Kuranit, e që është se Isai, alejhi selam nuk është mbytur, e as që është kryqëzuar, por Allahu e ngriti atë, e shpëtoi nga kurthet e armiqve, ndërsa ai i cili i vra dhe u kryqëzua është një person tjetër.

Në konceptet e ajeteve që flasin për ngritjen e Isait, alejhi selam, është edhe fjala e Allahut: “Prej ithtarëve të Librit, ka që do t’i besojnë Isait (që është Profet, e jo zot); para se të vdes ai, e, në Ditën e Kijametit, ai (Isai), do të jetë dëshmitar kundër tyre.” Nisa, 159.

Komentuesit e Kuranit kanë kundërthënie mes tyre për përemrin në fjlën e Allahut : “para se të vdes ai.”

Disa kanë thënë: Përemri kthehet tek Isai, alejhi selam, ku kuptimi i ajetit do jetë: Disa prej ithtarëve të Librit ka që besojnë në Isain para se të vdes ai. Këtë kuptim e përkrah edhe dijetari i kometuesve Imam Taberiu, ku thotë: “Prej thënieve më të sakta dhe më të vërteta, është thënia e atyre që pohojnë se kuptimi i kësaj është se disa nga ithtarët e Librit vetëm se do besojnë në Isain, para se të vdes Isai.”

Ibn Kethiri e përcjell fjalën e Taberiut duke thënë: “Padyshim se këtë që e thotë ibn Xheriri, Allahu e mëshiroftë,  është e vërteta, sepse qëllimi i kontekstit të ajetit është të vërteton të pavërtetën të cilën e pretenduan çifutët për vrasjen e Isait dhe kryqëzimin e tij…Ai është i gjallë, do zbret para Kiametit, sikur që tregojnë për këtë hadithet të transmetuar nga një grup i madh i sahabëve.”

Pikpamja e dytë për këtë ajet është se përemri kthehet tek ithtari i Librit: “Prej ithtarëve të Librit.” Që ka kuptimin: Nuk ka asnjë prej ithtarëve të Librit vetëm se do beson në Isain para se të vdes ai ithtar, sepse në çastin e vdekjes do i bëhet e qartë atij e vërteta, do i bëhet e qartë e vërteta e asaj që ai e mohonte, e do beson në Isain, dhe do dëshmon se ai është rob dhe i dërguar i Allahut Një, i Cili nuk ka rival. Mirëpo, ky besim atij nuk do i bën dobi, për arsye se ka ndodhur në momentin e gargarës, e që është momenti ku nuk bën dobi për njeriun besimi i tij, për atë që nuk ka besuar më herët.

Kështu fjala e Allahut në Kuranin Famëlartë sqaron për ngritjen e Isait, alejhi selam, në pozitën që e dëshiroi Allahu, andaj, Ai e ngriti atë në shenjë nderimi dhe respektimi.

Burimi: albislam.com / Islamweb.net

Përktheu: Shpend Zeneli

Kurani Famëlartë shpesh herë, e në shumë ajete flet për Isain, alejhi selam, për faktin që është një i dërguar prej të dërguarve të Zotit, të cilët u dërguan për t’i ftuar beni israilët të adhurojnë vetëm Krijuesin e tyre, të pajisen me virtyte të larta morale. Ai (Isau) është një rob prej robërve të zgjedhur të Allahut, Allahu i Madhëruar për ta vërtetuar këtë besim, thotë: “Ai (Isai), është vetëm rob (njeri), të cilin Ne e kemi dhuruar (me profetni), dhe e kemi bërë shembull për bijtë e Israelit.” Zuhruf, 59.

Njashtu si konfirmim i këtij besimi është edhe fjala e Allahut: “Rasti i Isait te Perëndia, në të vërtetë, është si rasti i Ademit, që e krijoi prej baltës e pastaj tha: “Bëhu!” – dhe ai u bë.” Ali Imran, 59.

Ky ajet flet për ata të cilët pretenduan për Isain, alejhi selam, hyjnësi, nga shkaku se u lind pa babë; në qoftë se krijimi i Isait, alejhi selam, pa babë ju lejon ta bëni atë Zot, apo bir të Zotit, atëherë më primare, më e drejtë dhe më e detyruar është që Ademin, alejhi selam, ta konsideroni Zot,  për shkak se ai u krijua pa babë e pa nënë, e nuk ka ekzistuar asnjë njeri të ketë pretenduar Ademin, alejhi selam, si Zot për këtë arsye, atëherë konsiderohet e kotë fjala mbi Isain, alejhi selam, të jetë hyjni.

Në suren Maide janë përmendur disa ajete të cilat hedhin poshtë thëniet e kota të cila i shpikën ithtarët e Librit mbi Isain dhe nënën e tij, alejhima selam. Këto ajete kanë sqaruar se Isau, alejhi selam dhe nëna e tij nuk janë gjë tjetër pos, dy robër prej robërve të Allahut, të cilët i janë përkushtuar Atij me adhurim, dhe i urdhëruan edhe të tjerë që të ndjekin rrugën e tyre, Allahu i Lartësuar si vërtetim i kësaj thotë: “Mesihu – i biri i Merjemës, është vetëm Pejgamber, – edhe para tij kanë kaluar pejgamberë. Nëna e tij përherë ka qenë e drejtë. Që të dy, ngrënin ushqim.” Maide, 75.

Gjithashtu thotë: “E, Mesihu tha: “O bijt e Israelit, adhuronie Allahun, që është Zoti im dhe Zoti juaj. Se, me të vërtetë, kush i ën shok Perëndisë, Perëndia ia ndalon atij Xhenetin dhe strehim i tij është zjarri. Dhe, për zullumqarët nuk ka ndihmëtarë.”Maide, 72.

Këto dy ajete tregojnë se Isai, alejhi selam dhe nëna e tij janë dy robër prej robërve të Allahut, Ai i zgjodhi nga mesi i tyre.

Në fund të sures Maide, Kurani na tregon për atë se çfarë do thotë Isau, alejhi selam ditën e Kiametit, me çfarë do përgjigjet ai, në mënyrë që atyre që besuan t’u shtohet besimi, kurse atyre që e përshkruajtën atë dhe nënën e tij me çfarë ata janë larg prej gjërave të tilla t’u shtohet dëshpërimi, Allahu thotë: “E, kur Perëndia thotë: “O Isa, i bir’i Merjemës, a mos ti u ke thënë njerëzve: “Merrmëni mua dhe nënën time si dy zotra, përpos Allahut?” Isai thotë: “Ti je i pastër nga të metat!” Mua nuk më përket të them ate çka ka në Ty. Vetëm Ti i di të gjitha ato që janë të fshehta. Unë nuk ju kam thënë asgjë tjetër, përveç asaj që më ke urdhëruar Ti: “Adhuronie Allahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj!” Kam qenë dëshmitar deri sa kam qenë në mesin e tyre. E pasi më more mua, vetëm Ti ishe mbikëqyrës i tyre. E, Ti je dëshmitar për çdo gjë. Nëse Ti i dënon ata – robërit e Tu janë, e nëse i falë ata, me të vërtetë, vetëm Ti je i Plotëfuqishëm dhe i Gjithëdijshëm.” Maide, 116-118.

Isau, alejhi selam, e sqaron të vërtetën, që është se ai nuk e urdhëroi popullin e tij për diç tjetër pos që ta adhurojnë Allahun Një, të mos i përshkruajnë ortak, Ai është Zoti i tij dhe Zoti i gjithë njerëzimit, Ai është i Cili e krijoi atë dhe krijoi gjithësinë, dhe se ai i përkushtohet Allahut Një me adhurim dhe respekt, dhe e urdhëroi popullin e tij me atë që ai u përkushtua, e besoi dhe thërriste në të.

Kurani Famëlartë e përshkroi Isain, alejhi selam me katër cilësi: “Dhe do të bisedojë (Isai) me njerëzit edhe duke qenë i vogël në djep edhe duke qenë si njeri i rritur, dhe do të jetë nga më të mirët.” Ali Imran, 46.

Allahu i Madhëruar i dha të dërgarit të Tij, Isait, alejhi selam, autoritet, pozitë të lartë tek Ai, që në këtë botë, pasi që i shpalli atij sheriatin, ia zbriti librin, e të tjera gjëra më çfarë e begatoi Allahu atë, e bëri që ditën e Kiametit të jetë ndërmjetësues për te Allahu, për ata që do t’i lejohet të ndërmjetësojë, Allahu e bëri atë thirrës në adhurim ndaj Tij, në Një Zot, të pashoq, që në periudhën e fëmijërisë, si një mrekulli dhe argument, dhe në moshën e ritur  kur Allahu i shpalli atij, dhe mbi të gjitha e bëri njeri me dije të vërtetë dhe punë të mira.

Allahu i Lartmadhëruar tregon se ai ia mësoi Isait, alejhi selam: “shkrimin dhe diturinë, Teuratin dhe Ungjillin.” Ali Imran, 48.

Dhe se ai është i dërguar i Allahut, e dërgoi tek beni israilët, e ndihmoi atë me mrekulli të jashtëzakonshme, që të jetë udhërrëfyes i drejtë i të vërtetës që u erdhi atyre, ashtu sç thotë Allahu: “e (pastaj) do ta dërgojë atë Pejgamber te bijtë e Israelit (të cilëve do t’u thotë): “U solla një mrekulli nga Zoti juaj”. Do të bëjë diçka prej balte në formë shpendi, dhe do të fryejë në te, e me urdhërin e Perëndisë do të bëhet shpend. Dhe do të shërojë të verbëtit dhe abrashët dhe me emrin e Perëndisë do t’i ngjallë të vdekurit. Ju informojë juve çka hani dhe çka ruani në shtëpitë tuaja. Në këto, nëse jeni besimtarë të vërtetë, me të vërtetë, ka argumente për ju.” Ali Imran, 49.

Atë që e solli Isai nuk ishte risi e asaj të pejgambervë të mëparshëm, por ishte konfirmim i librave dhe të dërguarve, duke kërkuar prej popullit të tij të pranojnë atë, t’i përulen urdhrave të tija, për ta adhuruar Allahun dhe Atë ta respektojnë, e për hallallin e haramin, Allahu thotë: “Dhe (u kam ardhur juve) për t’ju vërtetuar Teuratin që është para meje dhe t’ua lejoj disa gjëra që i keni pasur të ndaluara. Dhe ju kam sjellur argumentin nga Zoti juaj. Druajuni Perëndisë dhe bindmuni!.” Ali Imran, 50.

Dhe Allahu e rikonfirmon – pasi që pohoi të vërtetat dhe besimin e sakt – Hyjninë e Tij, se Ai është Zot i gjithë zotëve të supozuar, dhe se ai i cili e beson këtë është udhëzuar në rrugën e vërtetë, Allahu thotë: “Me të vërtetë Allahu është im Zot dhe Zot i juaji, andaj adhuronie Atë. Kjo është rruga e drejtë!.” Ali Imran, 51.

Pasi që Allahu i Madhëruar në suren Merjm tregoi për lindjen e Isait, alejhi selam, pa babë, dhe sqaroi se qëllimi kryesor i përmendjes së kësaj ndodhie është të bëhet e ditur realiteti i saj, dhe çfarë obligohemi ne të besojmë, Allahu thotë: “Ky është Isai, i biri i Merjemës. Tregimi i tij është fjalë e vërtetë, për të cilën ata dyshojnë. Për Allahun nuk është (as afër mendjes) të marrurit dikë për fëmijë. Qoftë lavdëruar Ai! Kur të vendos diçka, Ai vetëm thotë për të: “Bëhu!” Dhe, ajo bëhet. (Isai tha): “Dhe me të vërtetë, Perëndia, është Zoti im dhe Zoti juaj; andaj adhuronie vetëm Ate! Kjo është udha e vërtetë.” Merjem, 34-36.

Kjo ishte e vërteta për Isain, alejhi selam, e jo ajo që e thonë ata që e përshkruan atë si hyjni, e as ata të cilët shpifën mbi nënën e tij, Ai e tregoi të vërtetën ndaj së cilës kishin dilema e dyshime “Për Allahun nuk është (as afër mendjes) të marrurit dikë për fëmijë.” I Lartësuar, dhe larg çdo të mete është Ai, nuk është çështje e Tij të ketë bir, Por Ai është Një, i Vetëm, i pashoq, është Ai i Cili : “nuk ka lindur prej ndokujt, as nuk ka lindur kë, dhe askush nuk i gjason Atij!.” Ihlas, 3-4.

Allahu u tregoi robërve të Tij për begatitë që ia kishte dhuruar të dërguarit të tij, Isait, alejhi selam, që e kishte ndihmuar me mrekulli të ndryshme, që të jenë dëshmi të vërteta për profetësinë e tij, Allahu thotë: “(Kujtoje o Muhammed!), kur Perëndia tha: “O Isa, i biri i Merjemës, kutjoje mirësinë Time ndaj teje dhe nënës tënde: kur të forcova ty me Shpirtin e shenjtë (Xhebrailin), e ju flitje njerëzve duke qenë fëmijë (në djep) dhe si njeri i rritur; dhe kur ta mësova shkrimin dhe dijeninë e thellë, Teuratin dhe Inxhilin, dhe kur krijove një figurë shpendi prej balte me urdhërin Tim e fryeve në të, e u bë zog, me urdhërin Tim; dhe kur me urdhërin Tim, i ngjalle të vdekurit; dhe kur i pengova sulmet e Israelitëve në Ty, atëheë kur ju solle atyre argumente të qarta, e ata që nuk besuan ndër, ta, thanë: “Kjo është vetëm magji e kulluar! dhe kur i urdhërova Havarijjunët (Apostujt): “Besomëni Mua dhe Pejgamberin Tim!” Ata u përgjigjën: “Na besojmë, e ti bëhu dëshmues që ne jemi muslimanë!.” Maide, 110-111.

Në këtë ajet Allahu numëroi shtatë dhuntitë e Isaut, alejhi selam.

Njejtë, Allahu kërkoi nga i dërguari i Tij, Muhamedi, sal-Allahu alejhi ve selem, të mos polemizojë më tepër me ata të cilët polemizojnë rreth Isait, alejhi selam, pas asaj që i zbriti atij, rreth tregimit të Isait, për arsye se ai që është inatçi nuk e bind argumenti, sado që të jetë i qartë, por i thuhet atij dhe të ngjashmëve prej të devijuarve e inatçorëve: “thuaj: “Ejani, (e) po i thërrasim bijt tonë dhe bijt tuaj, gratë tona dhe gratë tuaja, dhe po e thërrasim na dhe ju veten, pastaj, të lutemi, që mallkimi i Perëndisë t’i goditë gënjeshtarët!.” Ali Imran, 61.

Më pas Allahu tregoi se çështja e Isait, alejhi selam, që nga lindja, thirrja  tij, dhe mrekullitë, është e vërteta në të cilën nuk ka fare dyshim, Allahu thotë: “Padyshim, të gjitha këto janë lajme të vërteta. S’ka zot tjetër përveç Perëndisë. Se Perëndia është i Gjithëpushtetshëm dhe i Gjithëdijshëm.” Ali Imran, 62.

Kjo pra, është e vërteta për Isain, alejhi selam, se ai është rob i Allahut dhe i dërguari Tij, secili që polemizon për këtë të vërtetë, ai është inatçi ndaj një çështjeje të qartë si dielli në mesditë, e kështu që nuk duhet thelluar me të, e as që t’i tregohet interes.

Kështu Kurani e sqaroi të vërtetën e Isait, alejhi selam, me një shpjegim të qartë, udhëzon zemrat, i bind mendjet, i shpien shpirtrat në meditim, dhe në besnikëri në adhurimin ndaj Allahu Një e të Vetëm.

Përktheu: Shpend Zeneli

 Burimi: albislam.com