Për ta shfletuar librin klikoni këtu – DYZET HADITHE RRETH BESIMIT (AKIDES)
DYZET HADITHE RRETH BESIMIT (AKIDES)
Arhiva MujoreJanuary 2018
NJOHURI KURANORE – 08
1. Sa herë është përmendur Ademi alejhi selam në Kuran!?
– Ademi alejhi selam është përmendur në Kuran 25 herë.
2. Si quhej gruaja e Firaonit!?
– Asija bint Muzahim
3. Kush është për qëllim në fjalën e Allahut; “Atë ia mësoi fuqiforti.” (Nexhm: 5)?
– Është për qëllim Xhibrili alejhi selam.
4. Në lidhje me kë zbritën këto ajete: “A më tregon atë që pengon një rob kur ai falet?” (El A’la: 9-10).
– Ebu Xhehlin.
5. Allahu i ka përmendur në Kuran pesë melaike me emrat e tyre, kush janë ata?
– Xhibrili alejhi selam, Mikaili, Haruti, Maruti dhe Maliku (roja i xhehenemit).
6. Sa ajete Kuranore posedon Xhuzi 27?
– 399 ajete.
7. Cili është ajeti më i shkurtër në Kuran!?
– Ajeti i parë i sures Ta’ha; “Ta Ha.” (Ta’ha; 1).
8. Cila sure fillon me dy lloje të bereqetit!?
– Sureja Tinë; “Pasha fikun dhe ullirin!” (Tinë; 1).
Ali Abdulkadir el Murejshid
Nga arabishtja; Suad Shabani
Burimi: albislam.com
LAKMIA PAS KËSAJ BOTE
HADITHI:
Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, përcjell se i dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Është shkatërruar robi i dinarit dhe i dirhemit, i rrobave dhe teshave[1], nëse i jipet është i kënaqur e nëse nuk i jipet hidhërohet.”[2]
KOMENTI:
Ky hadith flet për kërkuesin e kësaj bote, i cili është i dhënë vetëm pas saj, e nuk e dëshiron ahiretin, por i gjithë përqendrimi i tij është kjo botë, e nuk i intereson çështja e fesë, por interesi i tij është kjo botë, nëse i jipet diç nga kjo botë është i kënaqur me Allahun e Lartmadhëruar, e është i kënaqur me njerëzit, e nëse nuk i jipet, hidhërohet me Allahun, e hidhërohet me njerëzit, fe e tij është paraja.
(Është shkatërruar) pra, është rrënuar, është prishur, sikur në fjalën e Allahut: “E, ata që nuk besojnë – shkatërrimi për ta! Ai ua humbë veprat atyre.” Sureja Muhamed, 8.
(robi i dinarit dhe i dirhemit), përse është quajtur rob? Sepse e ka lidhur zemrën e tij me to, e janë shndërruar në zot për të, e lidhi zemrën e tij për to, e u bë rob i tyre, poeti thotë:
Tekat e mija i nderova, e ato më robëruan
Po t’i kundërshtoja, do të isha i lirë
Kështu që interesi i këtij personi është jeta e kësaj bote, nëse i jipet prej saj, është i kënaqur, lavdëron e falënderon, e nëse nuk i jipet hidhërohet e nevrikoset, sikur që thotë Allahu i Madhëruar për hipokritët: “Ke edhe të tillë që të qortojnë për shkak të ndarjes së lëmoshës. Nëse u jepet ajo – janë të kënaqur, e nëse nuk u jepet, përnjëherësh zemërohen.” Sureja Teube, 58.
Kështu që, pajtueshmëria e tyre apo hidhërimi është i bazuar në pasuri, ai i cili i bën ata të kënaqur apo të hidhëruar është pasuria, ky person është hipokrit, dhe rob i dinarit e i dirhemit, Allahu thotë: “Sikur të kënaqeshin ata, me atë që u ka dhënë Allahu dhe Pejgamberi i Tij (do t’ishte më mirë për ta), dhe të thonin: “Na mjafton neve Allahu; Allahu do të na japë nga mirësitë e Veta, dhe Pejgamberi i Tij. Na, me të vërtetë, vetëm Allahun e dëshirojmë.” Sureja Teube, 59.
Ky ajet flet për përçmimin e lakmisë së kësaj bote, dhe që njeriu të mos e bëjë kënaqësinë e hidhërimin e tij për hir të kësj bote, por, ta bëjë për hirë të fesë e për hir të Allahut të Madhëruar.
Ndërsa, sa i takon kësaj bote; nëse i jipet diç prej saj e merr, e nëse nuk i jipet duhet të thotë: Mua më mjafton Allahu, Ai më jep mua nga begatitë e Tija.
I dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, kur ndante pasuritë ju jipte të dobtëve me iman, i afronte hipokritët, u jipte dhe ua shumëfishonte, ndërkohë që sahabëve më të mirë nuk u jipte asgjë, i peshonte ata me fetarizmin që kishin, sepse ata nuk hidhëroheshin nëse nuk u jipte, si shkak i besimit të tyre, ndërsa ata që ishin me iman të dobët, i dërguari i Allahut ju jipte për t’i afruar, ngase frikohej se mos keqësohej gjendja e tyre.
Njeriu nuk duhet ta lidh veten e tij për këtë botë, e hidhërimin e kënaqësinë ta bazon në të, por ta lidh zemrën e tij për Allahun, nëse i jipet diç prej kësaj bote, prej gjërave hallall, pa e lakmuar, pa e kërkuar, e merr e ndihmohet me të në adhurim ndaj Allahut, e nëse nuk i jipet asgjë, i mjafton atij feja dhe mbështetja në Allahun.
Ky është dallimi mes ithtarëve të kësaj bote dhe ithtarëve të fesë, është një nxitje për devotshmëri, dhe një tërheqje e vëmendjes nga lidhja e zemrës me këtë botën dhe lakmitë në te.
Autor: Salih ibn Feuzan el Feuzan
HADITHE MBI MORALIN DHE ETIKËN TË PËRMBLEDHURA NGA LIBRI (BULUG EL MERAM)
HADITHI I GJASHTË
Përktheu: Shpend Zeneli
Burimi: albislam.com
[1] Fjala e përmendur në hadith (el-Katifeh vel Khamisah) janë rroba e para është e llojit të mëndafshit ose e pambukut, që përdoret ose si teshë ose si shtrojë, ndërsa e dyta është lloj i teshës me ngjyrë të zezë apo me ngjyrë të kuqe, me njolla në të.
[2] E shënon Buhariu me numër (2886)
HUTBE | 2. Shirku në adhurime – Hoxhë Vedat Skenderi
Përmbledhje urtësish nga Feja Islame – Hoxhë Nusret Ramadani
MEDITIME KURANORE – 83
1. Lë gjurmë pas vdekjes tënde! Allahu , xhele ue ala, ka thënë; “I shkruajmë veprat dhe gjurmët e tyre.” (Jasin; 12).
Vdesin dy dhe kanë dallim të madh mes vete; I ditur njëri e tjetri paditur, i drejtë njeri kurse tjetri zullumqarë, thirrës për në Sunet kurse tjetri thirrë për në gjëra të shpikura në Fe.
Shejh Dr. Omer el Mukbil
2. Allahu, xhele ue ala, ka thënë; “(Kthim nuk ka) e kjo është vetëm fjalë që thotë ai.” (El Mu’minun; 100).
Pra, kërkon kthim mbrapa në dunja për të kryer vepra të mira , por përgjigjeja do të jetë negative. Dijetarët e të parëve tanë kanë thënë; ” Nuk kërkon kthim mbrapa robi i Allahut i cili gjen tek Allahu vepra të mira që ka vepruar në dunja, ngase ai që gjen veprat e tij të mira tek Allahu, i tilli kërkon të afrohet dhe shpejtohet llogari e jo të kthehet në dunja prap.”
Tefsir es Sem’anij; 3/490
3. Allahu, xhele ue ala, ka thënë; “Që të bëj vepra të mira e të kompensoj atë që lëshova!” (El Mu’minun; 100).
Kërkoi kthim mbrapa në dunja për të kryer vepra të mira e nuk kërkoi të kthehet dhe të fitoj dunjan e t’i shfryej epshet. Andaj, Allahu e mëshiroftë njeriun i cili vepron vepra të mira para se të vij koha të kërkoj kthimin në dunja pasiqë ta sheh realitetin dhe dënimin që e pret në botën tjetër.
Tefsir es Sem’anij; 3/490
4. Ky është libri i Allahut, nuk kanë të ndalur mrrekullit e tij, nuk ndalet drita e tij e udhëzimit, shoqërohuni me të sot në mënyrë që të jetë me ju në ditën e errësirës (ditën e kiametit, pajisuni prej tij me këshilla dhe udhëzime. Ngase, Allahu e lavdëroi një popull, i cili; “Ata përpiqeshin për punë të mira, na u luteshin duke shpresuar dhe duke u frikësuar, ishin respektues ndaj nesh.” (El Enbija; 90).
Ebu Bekri, radijAllahu anhu Ed durur el Menthur; 8/120
5. Allahu, xhele ue ala, ka thënë; “Jepniu diçka atyre dhe lironi në mënyrë të njerëzishme.” (Ahzab; 49).
“Ose jetë e njerëzishme (bashkëshortore) ose shkurorëzim me mirëkuptim.” (El Bekare; 229).
Allahu e quajti divorcin(ndarjen) diçka si të njerëzishme dhe e obligoi që ajo të jetë më mirëkuptim, sjellje të mirë dhe me bamirësi.
Dr. Ibrahim ed Deuserij
Nga arabishtja; Suad Shabani
Burimi: albislam.com
HESHTJA ËSHTË URTËSI
HADITHI:
Enes ibn Maliku, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, përcjell se i dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahu qoftë mbi të, ka thënë: “Heshtja është urtësi, e pak njerëz ka që me të veprojnë.”[1]
KOMENTI:
Mendimi më i saktë rreth këtij hadithi është të jetë fjalë e Llukman el Hakimit, të cilin Allahu e përmendi në Kuran, Allahu thotë: “Dhe, Ne, me të vërtetë, i kemi dhënë Llukmanit dijeninë e mrekullueshme, (dhe i kemi thënë): “Falenderoje Perëndinë, e kush është falenderues, ai falenderon për të mirën e vet, e kush mohon – Perëndia, me të vërtetë, është i pavarur dhe i lavdëruar.” Sureja Llukman, 12.
Ishte një njeri shumë i urtë, ishte nga raca e zezë, thuhet të ketë qenë nga Abisinia, të cilit Allahu i kishte dhuruar dije dhe urtësi, e fjalët e tija ishin fjalë të urta, porositë e tija drejtuar djalit të tij i përmendi Allahu në Kuran.
Pra, mendimi më i saktë është të jetë fjalë e tij, e që kjo fjalë ka tregimin e saj; thuhet se Llukmani kishte prezentuar tek Davudi, alejhi selam, e në atë kohë Davudi, alejhi selam, prodhonte mburoja prej hekuri, Allahu ia zbuti atij hekurin, e kështu ndreqte mburoja të cilët luftëtarët i vishnin ato për t’u mbrojtur nga armët. U ul pran tij, e ai po punonte me hekur, dëshironte ta pyeste se çfarë është duke punuar? Por, u përmbajt deri sa përfundoi Davudi, alejhi selam, punimin e mburojës dhe e veshi atë, dhe kuptoi Llukmani arsyen e këtij punimi, dhe pse Davudi, alejhi selam, punonte me këtë hekur? E tha: “Heshtja është urtësi, e pak njerëz ka që me të veprojnë.”
Kjo fjalë e transmetuar, qoftë të jetë fjalë e të dërguarit, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, apo fjalë e Llukmanit, flet për dispozitën fetare mbi ruajtjen e gjuhës nga të folurit e tepërt, e për këtë janë transmetuar hadithe autentike nga i dërguari, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, sikur që thotë: “Kush është që beson Allahun dhe botën tjetër, le të flet gjë të hajrit ose le të hesht.”[2]
Nëse sheh se të folurit ka dobi, ka hajr në të, atëherë fol, përndryshe, ruaje gjuhën. I dërguari, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, i tha Muadh ibn Xhebelit: “a përmbysen njerëzit në zjarr me fytyrat e tyre apo tha: me vrimat e hundëve të tyre për diçka tjetër përveç asaj që e kanë korrur me gjuhët e tyre?”.[3]
Padyshim që fjalët janë të rrezikshme për njeriun, përpos nëse kujdeset dhe e ruan gjuhën e tij, e nuk flet vetëm se për gjëra të dobishme. Ngase fjala mund të jetë fjalë shirkut, apo e përgojimit, e bartjes së fjalëve, apo mund të jetë sharje e fyerje, kështu që gjuha është shumë e rrezikshme, i dërguari, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Kush më garanton atë që ka mes dy buzëve dhe çfarë ka mes dy këmbëve i garantoj xhenetin.”[4]
(pak njerëz me të veprojnë) shumica e njerëzve nuk kanë durim, e të pakët janë ata që kanë durim dhe e përmbajnë gjuhën e tyre, si ai i cili flet kur të jetë mundësia dhe të folurit ka dobi, përndryshe hesht.
I dërguari, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Kush hesht shpëton.”[5]
Ky hadith pra, flet për preferueshmërinë fetare e të folurit vetëm në gjëra që ka dobi dhe ka hajr në to.
Transmetohet se Aisheja, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, ka thënë: “Ka ca njerëz që marrin abdes pasi të jenë ushqyer me ushqim të mirë, e nuk marrin abdes nga fjalët e pahijshme që i thonë.”[6]
Transmetohet gjithashtu nga Omer ibn Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, të ketë thënë: “Kush qeshet shumë, humbet autoriteti (pozita) e tij, kush shpesh bën shaka, nënvlerësohet nga të tjerët, kush flet shumë, edhe gabon shumë, e kush gabon shumë i humb turpi, e kujt i humb turpi i humb devotshmëria, e kujt i humb devotshmëria i ka vdekur zemra.”[7]
Lusim Allahun të na ruaj gjuhët tona, të na mbrojë nga fjalët të cilat mund të jenë kundër nesh e jo për ne, le të jenë fjalët tona të dobishme për ne, për fenë dhe ahiretin tonë. Vërtet, Ai dëgjon dhe i përgjigjet lutjeve.
Autor: Salih ibn Feuzan el Feuzan
HADITHE MBI MORALIN DHE ETIKËN TË PËRMBLEDHURA NGA LIBRI (BULUG EL MERAM)
HADITHI I PESTË
Përktheu: Shpend Zeneli
Burimi: albislam.com
[1] E shënon Bejhakiu në (Shuabul Iman, me numër 4671) dhe ka thënë se këtë thënie e përcjell Enes ibn Maliku nga Llukman el Hakimi. E shënon njashtu edhe Hakimi (2/458). Shejh Albani e vlerësoi daif në librin e tij (Vargu i haditheve të dobëta, me numër, 2424).
[2] E shënon Buhariu me numër, (6018) dhe Muslimi me numër, (47).
[3] E shënon Tirimdhiu me numër, (2616) dhe ibn Maxheh me numër, (3973).
[4] E shënon Buhariu me numër (6474).
[5] E shënon Tirmidhiu me numër, (2501) dhe Ahmedi në (Musned, me numër, 2/159 – 177) shejh Albani e vlerësoi sahih në librin e tij (Vargu i haditheve të sakta, me numër 950)
[6] E shënon Bejhakiu në (Shuabul Iman, 8/83)
[7] E shënon Bejhakiu në (Shuabul Iman, 8/86)
DYSHIMI ËSHTË GËNJESHTRA MË E MADHE
HADITHI:
Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, përcjell se i dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahu qoftë mbi të, ka thënë: “Keni kujdes nga dyshimi, vërtetë dyshimi është fjala më e rrejshme.”[1]
KOMENTI:
Dyshim është: Pasiguri, lëkundje mes dy gjërve, duke anuar kah njëra prej tyre.
Ky hadith flet për obligueshmërinë e mendimit të mirë për vëllain musliman, e të mos formohet një mendim i keq për të, sepse në origjinë muslimani është i drejtë dhe i mirë, e nuk akuzohet pa asnjë fakt, apo argument për akuzën e bërë.
Allahu thotë: “O ju që keni besuar! Shmanguni prej shumë dyshimeve, meqë disa dyshime janë mëkat.” Sureja Huxhurat, 12.
Për këtë ai, paqja dhe bekimi Allahut qoftë mbi të, tha: “vërtetë dyshimi është fjala më e rrejshme.”
(Dyshimi) Fjalë e shpirtit, kur njeriu i flet vetes për një mendim të keq për vëllain e tij, përgënjeshtro këtë dyshim e mos i beso, ke mendim të mirë për vëllain tënd, se ai është i pastër, punë mirë, e mos e akuzo me diç që nuk është konfirmuar.
Autor: Salih ibn Feuzan el Feuzan
HADITHE MBI MORALIN DHE ETIKËN TË PËRMBLEDHURA NGA LIBRI (BULUG EL MERAM)
HADITHI I KATËRT
Përktheu: Shpend Zeneli
Burimi: albislam.com
[1] E shënon Buhariu me numër, 6064. Dhe Muslimi me numër, 2563.
ZEMRA E PASTËR!
Si është zemra e pastër?
Është cekur zemra e pastër në librin e Allahut dy herë, thotë Allahu, tebarek ue teala; “Kur Zotit të vet i erdh me zemër të pastër”. (Sureja Safat, 84)
“(do të ketë dobi) vetëm ai që vie me zemër të pastër te Allahu”. (Sureja Shuara, 89)
Ibn Abasi -Allahu qoftë i kënaqur me ta- në lidhje me komentin e ajetit, ka thënë; “Është për qëllim; Ai që dëshmon se nuk ka të adhuruar tjetër me meritë(me të drejtë) përpos Allahut.”
Ndërsa, Muxhahidi, Hasan el Basriu dhe disa dijetarë tjerë, Allahu i mëshiroftë, në lidhje me komentin e ajetit kanë thënë: “Me zemër të pastër”, do të thotë; Zemër e pastër prej Shirkut.
Seid ibn Musejeb, Allahu qoftë i kënaqur me të, në lidhje me këtë ajet ka thënë: zemër e pastër: është zemra e shëndoshë ,dhe kjo është zemra e besimtarit, për arsye se zemra e pabesimtarit dhe hipokritit(munafikut) është e sëmurë sikurse thotë Allahu, -xhele ue ala; “Zemrat e tyre janë të sëmuara“. (Sureja Bekara, 10)
Ebu Othman en Nisaburi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Është zemra e pastër prej Bidateve (risive në fe) dhe është e qetë në praktikimin e sunetit.”
Ibn Kajimi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Zemër e pastër: është zemra e pastër prej shirkut, inatit, zilisë, urrejtjes, smirës, koprracisë, mendjemadhësisë, dashurisë së kësaj bote dhe pushtetit, është e pastër prej çdo gjëje të dëmshme që e largon prej Allahut, dhe prej çdo gjëje të dyshimtë që e kundërshton shpalljen e tij, e pastër prej çdo epshi (ego) që e kundërshton urdhërin e Tij, dhe prej çdo dëshire që e pengon nga qëllimi që dëshiron Allahu prej tij, dhe e pastër prej çdo pengese që e shkëput nga Allahu.
Kjo është zemra e pastër që jeton në xhennetin e tanishëm të kësaj bote, dhe do jetë në xhennetin e berzahut(jeta në varreza), dhe në xhennetin e përhershëm në ahiret(botën tjetër) kur do ta takoj Allahun-tebareke ue teala.
Zemër e pastër është: Ajo zemër që dëshmon se nuk ka të adhuruar tjetër me meritë përpos Allahut.
Thotë ibn Uthejmini, Allahu e mëshiroftë; “Shehadeti (Dëshmia) është: shqipëtimi me gjuhë, besimi me zemër dhe vërtetimi me gjymtyrë; për këtë arsye kur i thanë hipokritët (munafikët) të dërguarit të Allahut, salAllahu alejhi ve selem; “Ne Dëshmojmë se ti je vërtet i dërguari i Allahut”. (Sureja Munafikun, 1)
Allahu e ka përgënjeshtuar fjalinë e tyre me tri gjëra në vazhdim të ajetit: thotë Allahu, tebareke ue teala; “Allahu e di se ti je vërtet i dërguari i Tij, por Ai dëshmon se hipokritët janë gënjeshtarë”. (Sureja Munafikun, 1)
E para: Allahu e dinë se Muhammedi, salAllahu alejhi ue selem, është i dërguari i Tij.
E dyta: Vërtetësia e Allahut se Muhammedi, salAllahu alejhi ue selem, është i dërguari i Tij.
E treta: Dëshmia e Allahut se hipokritët janë gënjeshtarë.
Nuk ju bëri dobi hipokritëve dëshmia me gjuhë, sepse zemrat e tyre ishin të zbrazura në besimin në Allahun, dhe të zbrazura me vërtetimin me vepra; prandaj nuk realizohet dëshmia vetëm se me bindje me zemër, shqipëtimi me gjuhë dhe vërtetimi me vepra.
Nuk ka të adhuruar tjetër me meritë (me të drejtë) përpos Allahut: do të thotë: nuk ka të adhuruar në fytyrë të tokës që vërtetë meriton të adhurohet përpos Allahut.
E kundërta e zemrës së pastër është zemra e sëmurë.
Thotë Allahu, xhelle ue ala; “Ka disa njerëz që thonë: Besojmë në Allahun dhe në Ditën e Gjykimit , por në të vërtetë ata nuk janë besimtarë. Ata përpiqen të mashtrojnë Allahun dhe besimtarët, por në të vërtetë mashtrojnë vetëm vetveten, megjithëse nuk e ndiejnë. Në zemrat e tyre ka një sëmundje, të cilën Allahu ua shton. Ata i pret një dënim i dhembshëm, për shkak të hipokrizisë së tyre”. (Sureja Bekara, 9-10)
Ibn xheriri, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Hipokriti është quajtur mashtrues i Allahut (dihet se Allahun nuk kanë mundësia ta mashtrojnë asnjëherë) dhe besimtarëve për shkak të shfaqjes së besimit të tij me gjuhë ,dhe fshehjes se mosbesimit në zemër ,që të shpëtoj nga vrasja, rrahja, dënimi i menjëhershëm (sipas dispozitave të sheriatit). Kështu është gjendja e tij nga ajo çka fshehë në brendësinë e tij, dhe kjo është puna e tij që të jetë mashtrues ndaj besimtarëve në këtë botë, ndërsa praktikisht ai është mashtrues i vetvetes për arsye se e shfaqë këtë që të jetë i sigurtë, dhe të mbushet me kënaqësi dhe dëfrim të kësaj bote.
Kjo pra është rruga e tij që të grumbulloj ,dëmtoj dhe gëlltis vetveten, që të mbulohet me dënimin dhe hidhërimin e Allahut, me një dënim të dhembshëm.
Porse, në realitet ky është mashtrim i vetvetës së tij(nefsit të vet) duke e dëmtuar atë, ndërsa ai mendon se po i bënë mirë vetës së tij, sikurse thotë Allahu, xhele ue ala; “Ata përpiqen të mashtrojnë Allahun dhe besimtarët, por në të vërtetë mashtrojnë vetëm vetveten, megjithëse nuk e ndiejnë”.
Allahu, xhele ue ala, i lajmëron robërit e Tij besimtarë, se hipokritët i bëjnë dëm dhe keq vetes, duke hidhëruar Allahun, xhele ue ala, me mosbesimin(kufrin), dyshimin, dhe përgënjeshtrimin e tyre ndaj Tij, duke mos e ndjerë dhe ditur, mirëpo ata janë të verbër në veprën e tyre që e bëjnë. “Në zemrat e tyre ka një sëmundje, të cilën Allahu ua shton”.
Në zemrat e tyre ka një sëmundje:
Do të thotë dyshim, të cilën Allahu ua shton: do të thotë Allahu ua shton dyshimin edhe më shumë.
Shejh Abdurrahma es Sa’dij, Allahu e mëshiroftë, në komentin e këtij ajeti ka thënë: ” Kjo është për shkak të mëkateve (gjynaheve) të kaluara të tyre, Allahu i sprovon me mëkate tjera që janë shkak i dënimit të Tij, sikurse ka thënë Allahu, xhele ue ala; “Ne do t’ua largojmë zemrat dhe shikimet e tyre nga e vërteta, sepse ata nuk e besuan atë (Kuranin) herën e pare”. (Sureja En Amë, 110)
Gjithashtu Allahu, xhele ue ala, ka thënë : “Kur ata u larguan (nga e vërteta), Allahu i largoi zemrat e tyre (nga rruga e drejtë)”. (Sureja Saf, 5)
Pasoja e mëkatit është se ajo të dërgon në mëkatin tjetër, sikurse shpërblimi i veprës së mirë është se të dërgon në vepra tjera të mira.
Allahu, xhele ue ala, ka thënë: “Allahu ua shton udhëzimin atyre, që janë në rrugë të drejtë”. (Sureja Merjem, 76)
Allahu, xhele ue ala, e sqaron se hipokritët bëjnë çrregullimë (fesad) në tokë: thotë -xhele ue ala- : “Kur u thuhet: Mos bëni çrregullime në tokë – ata thonë: Ne bëjmë vetëm përmirësime në tokë”. (Sureja Bekara, 11)
Çrregullimi (Fesadi):
Është mosbesimi (kufri) dhe të punuarit me mëkat, hipokritët janë çrregullues në tokë për shkak të bërit mëkat ndaj Allahut, xhele ue ala, kryerjes së veprave që i ka ndaluar Allahu, xhele ue ala, lërja e farzeve të Tij, dyshimi i tyre ndaj fesë së Allahut, i Cili nuk pranon asnjë vepër prej askujt, vetëm se me vërtetimin dhe bindjen e thellë ndaj fesë së Tij. Përgënjeshtrimi i tyre ndaj besimtarëve nga ajo që pretendojnë ata me dyshime dhe gënjeshtra, mbështejta dhe ndihma e tyre e gënjeshtarëve dhe mohuesëve të Allahut,librave të Tij ,të dërguarëve të Tij ndaj miqëve të Allahut, nëse gjejnë rrugë që të arrijnë te ky qëllim. Ky është pra çrregullimi i hipokritëve në tokë, të cilët mendojnë se janë përmirësuesë në tokë.
Nga arabishtja; Artan Bajrami Medine, 2018!
Burimi: albislam.com
i mëparshëm
