Vëlla i dashur dhe motër e nderuar,

Esselamu alejkum ue rahmetullah

Nëse je prej atyre që bëjnë mëkate, pendohen, pastaj përsëri u kthehen mëkateve dhe pastaj pendohen, dhe rishtazi u kthehen gjynaheve…mos humb shpresë, ka zgjidhje.

Fillimisht kuptoje pendimin si një lindje e re e njeriut. Ji i bindur se mëshira e Allahut ka përfshirë çdo gjë dhe gëzohu ngase Allahu i do ata që pendohen. Lexoje këtë ajet të Kuranit fisnik: Pa dyshim, Allahu i do ata që pendohen fort (për gjynahet) dhe ata që  pastrohen. (El Bekare, 222)

Njeriu është i krijuar si krijesë që gabon, rrëshqet dhe devijon… A nuk e ke dëgjuar me vëmendje fjalën e të Dërguarit mëshirë për botët, sal-lallahu alejhi ue selem, i cili thotë: Gjithë bijtë e Ademit janë mëkatarë e më të mirët prej mëkatarëve janë ata që pendohen.

Ajo që nuk është dhe nuk duhet të jetë pjesë e natyrës njerëzore është këmbëngulja në mëkate, dhe kryerja e gjynaheve pa drojë dhe dhimbje…

Njeriu duhet të mundohet ti shfrytëzon çastet e çiltërsisë imanore dhe afrimin pranë Allahut, të përfiton prej ndjenjës se Allahu është në dijeni të plotë për gjendjen dhe veprat e tij,  të kërkon falje dhe të kthehet tek Allahu, subhanehu ue teala.

A nuk ke filluar ndonjëherë të qash gjatë ndonjë leximit të këndshëm të Kuranit, gjatë dëgjimit të ndonjë ligjërate apo hutbe. Ato janë çastet e zgjimit prej gafletit që duhet të shfrytëzohen të gjallërohet zemra me iman dhe të braktisen përfundimisht mëkatet.

Por ndikimi i përhershëm i këshillave dhe nasihateve është gati se i pamundshëm. Çfarë duhet të bëjmë në situata të këtilla.

Kam menduar shumë se si mund të zgjatë ky ndikim i emocioneve dhe zgjimit prej shkujdesjes dhe kuptova se angazhimi i njeriut me ndonjë punë të hajrit për hir të Allahut ndikon në mënyrë afatgjatë në gjendjen e tij imanore.  Ai që angazhohet më një vepër të mirë, pa marr parasysh llojin e saj, është emocionalisht i motivueshëm me ndjenja të zgjuara, e vlerëson veten dhe angazhimin e tij në punët e dobishme që i kryen për Allahun. Mëkati fillon të shëmtohet atëherë kur njeriu fillon dhe e kupton krenarinë e përuljes dhe bindjes ndaj Allahut. Në këtë gjendje besimtari e refuzon poshtërsinë e mëkatit dhe kënaqet me krenarinë e ibadetit.

Vëllezër dhe motra, ua dhuroj këtë ilaç duke shpresuar se do të jetë i dobishëm. Prej juve kërkoj që ta provoni dhe nëse e ndjeni ndikimin e tij pozitiv ta shkruani përvojën tuaj në komentet e këtij teksti. Vetëm kështu do të jemi në gjendje ta vlerësojmë efikasitetin e ilaçit në fjalë. Paraprakisht ju falënderoj.

Allahu i di mendimet dhe qëllimet e fshehta.

Ue selamu alejkum ue rahmetullah

Përktheu Talha Kurtishi

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

Shumë njerëz pyesin veten me këtë pyetje. Disa prej tyre nuk mund të kuptojnë pse duhet të dallohemi prej të tjerëve, pse kur të gjithë fillojnë përgatitjet për festën e Vitit të Ri, ne duhet të vazhdojmë të jetojmë jetën normale?

Ata që e njohin fenë e tyre as nuk pyeten as nuk e ndiejnë veten të anashkaluar pse nuk festojnë Vitin e Ri. Viti i Ri për ta kalon pa u hetuar si kremte ashtu siç nuk i hetojnë ndërrimin e vitit kinez, çifut, festat e feve të ndryshme e të tjera.

Festat janë pjesë e rëndësishme e kulturave dhe ashtu duhet të trajtohen. Këtë e gjejmë edhe në njërin variant të komentimit të ajetit 34 të sures Haxh “Ne i kemi caktuar çdo populli festat e tyre.”

Tani parashtrohet pyetja: Viti i Ri, festë e cilës kulturë është? Përgjigjet mund të jenë paksa të ndryshme por, një gjë është e sigurt se kjo festë nuk ka të bëjë me kulturën islame. Për mua nuk është shumë me rëndësi të  gjurmojmë zanafillën e kësaj feste, a është romake e vjetër pastaj e infiltruar në kulturën krishtere apo diç tjetër, me rëndësi është se të gjithë njerëzit duhet ta dinë se nuk është islame.  Kur të arrijmë këtë përfundim, atëherë e kemi shumë lehtë t’i përgjigjemi pyetjes që e vendova si titull të këtij shkrimi: festa e Vitit të Ri është pjesë e kulturave të huaja, kurse ne si muslimanë e kemi për detyrë të ruajmë kulturën tonë fetare, të kundërshtojmë ndikimin e kulturave të huaja mbi ne sidomos në këtë kohë kur fryma e globalizmit në mënyrë të pamëshirshme shkel mbi veçoritë e kulturave tjera.

Tekstet fetare që nxisin kundërshtimin e kulturave të huaja në kuptimin e të qenit imun ndaj ndikimit të tyre si dhe në kuptimin e mospërngjasimit me ta, janë të shumta. Këto tekste në fakt paraqesin themelin e besimit që ndërtojnë personalitetin unik musliman. Do të përmend një sërë ajetesh që ndriçojnë këtë fakt:

1. “Pastaj, Ne të vumë ty në një rrugë të drejtë të fesë, pra ti ndiqe atë e mos ndiq dëshirat e atyre që nuk dinë.” (Xhathije:16-18)
2. “Dhe ashtu, Ne e shpallën atë (Kur’anin) kushtetutë në arabishte. E nëse ti pasi të kanë ardhur argumente të qarta shkon pas dëshirave të tyre, ti nuk ke prej Allahut as ndihmë as mbrojtje.” (Ra’d:34)
3. “As jehuditë, e as krishterët kurrë nuk do të jenë të kënaqur me ty deri sa ta pasosh fenë e tyre. Thuaju: “Udhëzimi i Allahut është udhëzim i drejtë. E nëse pasi që të ka ardhur ty e vërteta shkon pas mendimeve të tyre, nuk ka kush të të ndihmojë e as të mbrojë nga Allahu”.” (Bekare:120)
4. “Po edhe sikur t’u sillje ti çdo lloj argumenti atyre që u është dhënë libri, ata nuk pasojnë kiblen tënde, e as ti nuk do të pasosh kiblen e tyre, po asnjëra palë nuk do ta pasojë kiblen e tjetrës. E pas dijes, e cila të ka ardhur, po e zëmë se ishe vënë pas dëshirave të tyre, atëherë ti do të ishe mizor.” (Bekare: 145)
5. Fjala e Allahut drejtuar Musait dhe Harunit “ju të dy qëndroni ashtu si jeni e mos ndiqni rrugën e atyre që nuk dinë” (Junus:89)

Parimi i kundërshtimit të kulturave të huaja zë vend të rëndësishëm edhe në mësimet e të Dërguarit, herë në mënyrë të drejtpërdrejtë e herë në mënyrë të tërthortë. Po veçojmë disa prej atyre thënieve:

1. “Do t’i pasoni traditat e popujve para jush pëllëmbë pas pëllëmbe madje edhe nëse hyjnë në vrimën e lizardit, do futeni pas tyre. Pyetën: çifutët dhe të krishterët? Tha: po kënd tjetër.” (Buhariu)
2. “Kush i përngjet një populli ai është prej tyre” (Ebu Davud, sahih)

Me këtë karakter janë edhe të gjitha hadithet në të cilat i Dërguari, ndalon përngjasimin me çifutët, të krishterët, zjarrputistët dhe idhujtarët në përgjithësi. Megjithëse flitet për çështje konkrete mesazhi i tyre është tej problematikës së përmendur, për shembull ai nxiste që të ngjyrosen flokët dhe mjekra e zbardhur sepse çifutët dhe të krishterët nuk bënin një vepër të tillë, nxiste të shkurtohen mustaqet dhe të lëshohen mjekrat sepse zjarrputistët bënin të kundërtën, nxiste të falemi këmbëmbathur sepse çifutët nuk lejonin ne fenë e tyre atë vepër. Thoshte: dallimi mes agjërimit tonë dhe atij krishterë është ngrënia në syfyr, nxiste të shpejtojmë iftarin sepse ithtarët e librit e vononin atë, ndalonte faljen e namazit në disa kohëra duke thënë se idhujtarët kryejnë adhurimin e tyre në ato momente, tregonte cila formë e varrit është për kulturat tjera e cila për besimtarët, na tërhiqte vërejtjen dhe mallkonte çifutët dhe të krishterët të cilët varret e profetëve i kishin shndërruar në faltore, nuk pranoi propozimin që thirrja për namaz të jetë kambana sepse ishte zakon i krishterë, ndaloi hajen dhe pijen në enë të arit dhe të argjendit duke shpjeguar se një vepër e tillë ishte zakon i kulturave tjera e kështu me radhë. Mesazhi i të gjitha këtyre thënieve sipas asaj që thonë dijetarët është kundërshtimi i feve dhe kulturave të huaja, mospërngjasimi me to.

Nisur nga këto argumente, dijetarët jo vetëm që kanë ndaluar festimin e festave të huaja porse kanë ndaluar edhe përurimin e tyre, madje kanë ndaluar edhe ato festa që duken islame mirëpo në fakt janë imitim i kulturave të huaja siç është Viti i Ri sipas kalendarit lunar duke e konsideruar si një trillim të pabazë.

Allahu i nderoi besimtarët me dy festa të mëdha vjetore, Fitër Bajramin, Kurban Bajramin dhe një festë javore që është dita e Xhuma. Le të gëzohemi kësaj mirësie, le të gëzohemi që jemi besimtarë “Thuaj: Vetëm mirësisë së Allahut dhe mëshirës së Tij le t’i gëzohen, se është shumë më e dobishme se ajo që grumbullojnë ata.” (Junus: 58)

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

Nëse analizojmë veprat me të cilët njerëzit veçojnë ditën e ashurasë (10 Muharrem) do të vërejmë llojllojshmërinë e tyre. Disa prej tyre agjërojnë dhe kjo është në pajtim me sunnetin e të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ue selem.

Një palë prej tyre mundohet që natën e Ashurasë ta ngjall me adhurim, në kohë që grupi i tretë pregadit ushqime të ndryshme, presin kurbane, me një fjalë festojnë. Qëllimi i tyre është shprehja e gëzimit dhe haresë në këtë ditë.

Nga ana tjetër në disa vende të botës shohim ceremoni në të cilat shprehet pikëllimi, brenga si dhe hidhëri. Si zakonisht ata janë pjesë e ceremonive të organizuara nga shi’itët e botës.

Në këtë shqyrtim do të mundohemi që të hedhim dritë në llojet e veprave dhe ligjshmërinë e tyre. Para se gjithash duhet ditur se veprat që të afrojnë tek Allahu, subhanehu ve teala, kanë dy kushte

1. Pasimi i sunnetit të Resulullahit, sal-lallahu alejhi ue selem.
2. Sinqeriteti

Nëse i shqyrtojmë veprat e njërëzve, ditën e Ashurasë, në të kaluarën dhe në kohën prezente do të shohim se ato munden të ndahen në disa lloje:

1. a)         Vepra që bëjnë pjesë në suazat e ibadeteve që bëhen veçanërisht në këtë ditë siç janë: falja natën e Ashurasë, vizita e varrezave, lëmosha, dhënia e zeqatit ditën e Ashurasë, lëximi i sureve ku përmendet Musa, alejhi selam, në mëngjesin e ditës së Ashurasë. Këto vepra edhe pse të ligjshme (meshru’a) shëndrrohen në risi (bidat) sepse janë veçuar me kohë të cilën nuk e ka caktuar as Allahu e as i Dërguari i Tij. Po të ishin këto vepra të veçuara për këtë ditë Ligjdhënësi do të kishte nxitur në të siç i ka nxitur në agjërimin ditën e Ashurasë.
2. b)         Veprat që bëjnë pjesë në suazat e traditëve dhe që bëhen me qëllim të festimit në këtë ditë siç janë: larja për këtë ditë, parfymosja, zbukurimi me kuhl (pluhur që përdoret për lyerjen e syve), përgaditja e ushqimit të pasur, therrja e kurbanit, shprehja e gëzimit dhe haresë dhe tjerë. Këto adete (në shumë prej tyre janë infiltruar edhe vepra të shëmtuara që janë në kundërshtim me fenë Islame) në esencë janë kundërveprime me qëllim të mohimit të ceremonive të pikëllimit dhe hidhërimit të manifestuara prej shi’itëve me rastin e ditës në të cilën është vrarë Husejni, radijallahu anhu. Nasibijtë (ata që armiqësojnë familjën e të Dërguarit) i shpikën këto gëzime me qëllim të kundërshtimit të veprave që i bënin shi’itët duke shprehur pikëllimin e tyre. Në këto vepra ka gjëra që nuk kanë të bëjnë asgjë me fenë Islame. Me këtë vepër ata u përngjasuan me çifutët të cilët këtë ditë e konsiderojnë festë. (Iktida Siratil Mustekim 2/129-134)

Të veçuarit e kësaj dite me larje, lyerje të mjekrës me këna dhe syve me kuhl nuk ka asnjë bazë. Ibën Tejmijje, rahimehullah, thotë: Gjithë këto vepra janë gënjeshtra të cilat i janë mveshur Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ue selem. Përpos vlerës së agjërimit ditën e Ashurasë, asnjë vepër me vlerë të posaçme nuk ka bazë prej të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ue selem. (Minhaxh Es Sunne 7/39)

Nga kjo kuptojmë se Allahu subhanehu ve teala, këtë ditë nuk e ka veçuar me asnjë gjë përpos agjërimit dhe kjo shihet qartë në sunnetin e të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ue selem, për të cilin Allahu, subhanehu ve teala, thotë: “Ju e kishit shembullin më të lartë në të dërguarin e Allahut , kuptohet, ai që shpreson në shpërblimin e Allahut në botën jetër, ai që atë shpresë e shoqëron duke e përmendur shumë shpesh Allahun.” (Ahzab, 31)

Ata të cilit vetën e angazhojnë me këto vepra sa pak prej sunneteve të Pejgamberit, sal-lallahu alejhi ue selem, praktikojnë?!

Ceremonitë shi’ite:

Sa i përket vendit të cilin në historinë Islame e ze Husejni, radijallahu anhu, për këtë nuk ka ndarje tek Ehli Sunneti. Husejni, radijallahu anhu, konsiderohet dijetar prej dijetarëv të sahabeve, njëri prej grupës së zgjedhur të tyre në dynja dhe ahiret. I dalluari me fisnikëri, bujari, trimëri… nipi i të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ue selem.

Ehli Sunneti gjithashtu vrasjen e tij e konsideron vepër të shemtuar dhe ndodhi pikëlluese për çdo musliman. Vrasësit e tij Allahu, subhanehu ve teala, i poshtëroi në këtë botë dhe i bëri mësim për ata që erdhën pas tyre. Ata u goditën me sprova në këtë botë dhe shumë pak prej tyre shpëtuan.

Ajo që duhet bërë kur përmendet vrasja e Husejnit, radijallahu anhu, është durimi dhe shprehja e pajtimit me caktimin e Allahut, duke potencuar se ajo të cilën Allahu, subhanehu ve teala, e ka zgjedhur për robin e vet është hajr për të, në dynja dhe ahiret.

Sidoqoftë ajo të cilën shi’itët e bëjnë duke shprehur pikëllimin, hidhërimin, duke dënuar vetën me goditje nuk i ka hije një muslimanit dhe në ato vepime shihet dozë e madhe e aktrimit dhe të efektit artistik. Babai i Husejnit, radijallahu anhu, Aliu, radijallahu anhu, tek shi’itët ze vendin më të lartë se vendi i Husejnit, por ata me rastin e vdekjes së tij (pas atentatit) nuk organizojnë ceremoni të këtij lloji. Shumë njerëz më të vlefshëm se Husejni, radijallahu anhu, kanë vdekur para tij dhe me rastin e vdekjes së tyre nuk janë bërë vepra që u përngjajnë veprimeve të tyre në ditën e Ashurasë, në të cilën është vrarë Husejni, radijallahu anhu. Shprehja e pikëllimit në këtë mënyrë nuk ka bazë e as lidhje me fenë Islame dhe më shumë i përngjan veprimeve të Ehlul Xhahilijje (ata që jetuan në kohën e injorancës para dërgimit të Muhammedit). (Iktida Siratil Mustekim të Shejhul Islam Ibën Tejmijje 2/129-131)

Ibën Rexhebi, rahimehullah, thotë: Ceremonitë e pikëllimit të cilët i praktikojnë Rafidijtë me rastin e vrasjes së Husejnit, radijallahu anhu, janë vepra të njerëzve veprimi i të cilëve u asgjësua në jetën e kësaj bote, e megjithatë ata mendojnë se janë kah bëjnë mirë. As Allahu e as pejgamberët e tij nuk urdhëruan shpalljen e diteve të zia me rastin e vdekjes së pejgamberëve. Nëse këtë nuk e bënë me rastin e vdekjes së tyre e cila me të drejtë konsiderohet musibet, atëherë ceremonitë e pikëllimit me rastin e vdekjes së atyre që janë në shkallë më të ultë se ata nuk vjen në konsideratë. (Letaiful Me’arif 113)

Nga faktet e paraqitura shihet së këto gjëra të cilat bëhen nga Rafidijtë, prej së afërmi e as prej së largu, në asnjë aspekt nuk lidhen me ndonjë bazë të fesë. Ato më tepër i përkasin veprave që konsiderohen ndryshim i fesë së Allahut.

Përshtati: Talha Kurtishi

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

Për çdo vjet muslimanët gëzohen me rastin e Ashurës, ditën e dhjetë të muajit Muharem, për këtë arsye desha që në këtë shkrim modest të përmbledh hadithet e sakta që kanë të bëjnë me këtë ditë dhe të spjegoj kuptimin e tyre. Lusim Allahun, subhanehu ve teala, që të na ndihmojë, se e qëlluara është vetëm në Dorë të Tij, në Të mbështetem, Ai më mjafton, sa përkujdesës i mirë që është Ai.

Historiku i Ashurasë

Dita e Ashurasë ka qenë ditë e dalluar edhe te popujt e kaluar. Ka qenë ditë e bekuar ashtu siç transmetohet në Sahihul-Buhari dhe Muslim se arabët në periudhën e injorancës kanë agjëruar në këtë ditë, kanë agjëruar Kurejshët këtë ditë si dhe Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, në Meke para se të bëjë hixhret. Aishja, radijallahu anha, thotë: “Kurejshët e agjëronin ditën e Ashurasë në xhahilijet. Edhe Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, e agjëronte këtë ditë në xhahilijet e pasi që shkoi në Medine edhe të tjerët i urdhëroi të agjërojnë. Kur u obliguam të agjërojmë muajin e Ramazanit, dita e Ashurasë mbeti të agjërohet sipas dëshirës.

Si duket agjërimi i kësaj dite tek arabët kishte mbetur nga feja e pastër e Ibrahimit, alejhis-selam, që më vonë u shtrembërua.

Është cekur nëpër disa transmetime se kjo ditë ka qenë e bekuar qysh në kohën e Nuhit, alejhis-selam. Transmeton Ebu Hurejreja se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, kaloi pranë disa hebrenjve të cilët agjëronin ditën e Ashurasë. Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, i pyeti për shkakun që i shtynte ata të agjërojnë këtë ditë e ata u përgjigjën: kjo është dita në të cilën Allahu, subhanehu ve teala, e ka shpëtuar Musain, alejhis-selam, … dhe në këtë ditë është ndalur anija e Nuhit, alejhis-selam, në kodrën Xhedva, dhe për këtë agjëroi Nuhi dhe Musa në shenjë falendërimi Allahun, subhanehu ve teala. (Transmeton Ahmedi. Në zinxhirin e këtij hadithi është Habib ibën Abdullah el-Ezdij)

Pra edhe hebrenjtë kanë agjëruar këtë ditë duke festuar triumfin e Musait, alejhis-selam, ndaj faraonit të cilin e fundosi Allahu, subhanehu ve teala. Transmetohet nga Ibën Abbasi, radijallahu anhu, i cili thotë: Erdhi Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, në Medine dhe aty pa hebrenjtë që agjëronin ditën e Ashurasë. Ai pyeti: ç’është kjo ditë? Ata u përgjigjën: Kjo është dita në të cilën Allahu ka shpëtuar Beni Israilët nga armiku i tyre dhe për këtë Musai e agjëroi këtë ditë. Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, tha: Mua më parë më takon të pasoj Musain se ju. (Transmeton Buhariu dhe Muslimi)

Kështu pra kthehet e mira me falënderim…

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, i ka nxitur muslimanët për të agjëruar këtë ditë duke shpresuar që Allahu, subhanehu ve teala, me këtë t’i shlyej mëkatet e një viti të plotë. Transmeton Ebu Hurejreja, radijallahu anhu, se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, është pyetur për agjërimin e ditës së Ashurasë dhe është përgjigjur: “I shlyen mëkatet e vitit të kaluar. (Transmeton Muslimi) kurse në transmetimin e Ibën Maxhes qëndron: “Unë shpresoj që me agjërimin Ashurasë t’i falë Allahu, subhanehu ve teala, mëkatet e vitit që ka kaluar . “

Sa shpërblim i madh që është ky! I falë mëkatet e një viti të tërë! E ne jemi njerëz që bëjmë shumë mëkate, kundërshtojmë fenë e Allahut në shumë raste, lëmë mangu obligimet tona ndaj Tij, lusim Allahun që të na falë.

Nuk është për tu habitur pse Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, e ka nderuar këtë ditë në këtë mënyrë nëse vërtetohet se agjërimi i kësaj dite ka qenë prej fesë së Ibrahimit, alejhis-selam, sepse në fakt feja e Muhamedit, sal-lallahu alejhi ue selem, është ripërtërirje e fesë së Ibrahimit, alejhis-selam.

Agjërimi i ditës së Ashurasë te muslimanët ka kaluar në disa etapa:

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, agjëronte këtë ditë qysh në Meke siç përmendëm më lartë.

Po ashtu agjëroi pasi që bëri hixhret në Medine dhe i urdhëroi muslimanët të agjërojnë. Kështu ishte para se të shpallet obligimi i agjërimit të muajit Ramazan.

Ibën Haxheri në librin e tij Fethul-Bari thotë: Selefi nuk kanë qenë të një mendimi se a ka pasë agjërim të obliguar para Ramazanit apo jo? Pjesa dërmuese e tyre (e kjo është edhe mendimi i shafijve) kanë përkrahur mendimin se nuk ka pasë agjërim të obliguar para Ramazanit asnjëherë. Mendimi tjetër (këtë mendim e përkrahin hanefijtë) është se agjërimi i parë i obliguar për njerëzit ka qenë dita e Ashurasë e pasi që shpallet obligimi i Ramazanit derogohet vendimi për ditën e Ashurasë.

Prej argumenteve të shafijve është hadithi merfu’ që e transmeton Muaviu, radijallahu anhu: “Allahu nuk iu obligoi agjërimin e kësaj dite.”

Hanefijtë kanë marrë për argument hadithin e Ibën Omerit dhe hadithin e Aishes, radiallahu anha, të përmendur më lartë ku qartë shihet urdhëri për agjërim si dhe hadithin që e transmeton Rubejj bint Muavvedh: “Ai që është gdhirë duke agjëruar le ta plotësoj agjërimin e tij. Ajo tha më tej: çdo herë e kemi agjëruar atë ditë dhe i kemi shtyrë fëmijët tanë të agjërojnë”.(Muslimi)

Argument tjetër i hanefijve është hadithi që e transmeton Seleme ibën Ekva’ ku Pejgmberi, sal-lallahu alejhi ue selem, për ditën e Ashurasë ka thënë: “Kush ka ngrënë le të agjërojë pjsën e mbetur të ditës e ai që nuk ka ngrënë le të vazhdojë agjërimin” (Buhariu dhe Muslimi)

Ibën Haxheri në Fethul-Bari thotë: Ajo që nënkuptohet prej fjalëve të dijetarëve, pa pikë dyshimi, është se agjërimi i Ashurasë nuk ka qenë obligim apo se ka qenë obligim e pastaj është deroguar.

Ibën Haxheri vërteton se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, ka urdhëruar muslimanët për herë të parë të agjërojnë ditën e Ashurasë në fillim të vitit të dytë të hixhretit. Këtë e argumenton fakti se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, emigroi në Medine në muajin Rebiul-evvel kështu që dita e parë e Ashurasë i takon muslimanët në Medine vitin e dytë të hixhretit.

Në po të njejtin vit bëhet obligim për muslimanët agjërimi i muajit të Ramazanit dhe derogohet obligimi i agjërimit të Ashurasë (kjo e fundit sipas mendimit të hanefijve) dhe mbetet hukmi i kësaj vepre sunnet muekked .

Ibën Haxheri nga e gjithë kjo konkludon se dita e Ashurasë ka qenë obligim vetëm një vit e pastaj ndërohet ky vendim në vepër të preferuar.

Ibën Abdul-Berri përmendë Ixhma-në se agjërimi i kësaj dite tani nuk është obligim por mustehab (vepër e preferuar).

Hadithet që aludojnë se kjo ditë është mustehab të agjërohet janë të shumtë. Po përmendim disa në vijim:

Transmeton Buhariu dhe Muslimi nga Muaviu, radijallahu anhu, i cili thotë: “Kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut duke thënë: Këtë ditë të Ashurasë Allahu nuk ua ka bërë obligim ta agjëroni.Unë agjëroj, ai që dëshiron, le të agjëroj e kush dëshiron të ushqehet le të ushqehet.”

Transmetohet nga Ibën Abbasi, radijallahu anhu, i cili thotë:” Nuk kam parë të Dërguarin e Allahut të mbivlerësoj ndonjë ditë ndaj ditëve tjera me agjërim përveç kësaj dite: Ditës së Ashurasë dhe këtij muaji ” d.m.th. Muajin e Ramazanit. (Buhariu dhe Muslimi)

Transmeton Muslimi nga Ebu Katadeja i cili thotë: I Dërguari i Allahut tha: “Shpresoj tek Al-llahu, subhanehu ve teala, që me agjërimin e ditës së Ashurasë t’i shlyej mëkatet e vitit që ka kaluar”.

Transmetohet nga Ebu Hurejreja, radijallahu anhu, se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Agjërimi më i mirë pas muajit të Ramazanit është në muajin e Allahut Muharrem “.

Na tregon zonja e nderuar, Rubej bint Muavedh ibën Afra, se Pegamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, në mëngjes të ditës sëAshurasë dërgoi lajm nëpër të gjitha fshatërat e Ensarëve përreth Medinës: Se ai që është gdhirë duke agjëruar ta plotësoj agjërimin deri në mbrëmje e ai që është ushqyer ta agjëroj pjesën e mbetur të ditës”. (Buhariu dhe Muslimi) Si duket kjo ka ndodhë në kohën kur agjërimi i Ashurasë ka qenë obligim. Më tej kjo zonjë përmendë se pas këtij urdhëri të përgjithshëm për të agjëruar madje edhe ata që kishin ngrënë në fillim të ditës, muslimanët janë kujdesur me mish e me shpirt për të agjëruar këtë ditë. Ajo thotë: Pas atij urdhëri agjëronim Ashuranë dhe i shtynim të agjërojnë edhe fëmijët tanë të vegjël. Shkonim me ta në xhami dhe loznim për t’ua harruar ushqimin. Kur kërkonin ushqim, ua jepnim lodrat për t’i mashtruar dhe kështu për të plotësur agjërimin.

Përmendëm më lartë se hebrenjtë kanë agjëruar këtë ditë e me këtë kanë festuar triumfin e Musait, alejhis-selam, ndaj faraonit. Desha që të shtoj në lidhje me këtë se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, kur pa se hebrenjtë agjëronin këtë ditë dhe i pyeti për shkakun e këtij agjërimi e ata u përgjigjën se ajo ditë ishte dita kur Allahu, subhanehu ve teala, kishte shpëtuar Musain, alejhis-selam, tha: “Mua më parë më takon të pasoj Musain se ju.” Pastaj urdhëroi të agjërohet kjo ditë edhe kësaj herë. (Transmeton Buhariu dhe Muslimi)

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, duke u nisur nga parimi për t’u dalluar nga hebrenjtë nxiti muslimanët që ditës së Ashurasë t’ia bashkangjesin edhe një ditë tjetër para ose pas. Ai vendosi që nëse jeton deri në vitin e ardhshëm të agjërojë ditën e nëntë dhe të dhjetë të muajit Muharrem siç flasin për këtë transmetime të shumta.

Njëherit kjo tregon se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, i ka kushtuar rëndësi të posaçme kësaj dite deri në fund të jetës së tij. Ai, sal-lallahu alejhi ue selem, në lidhje me këtë ka thënë: “Po të jem gjallë deri në vitin e ardhshëm do ta kisha agjëruar edhe ditën e nëntë”. Transmetuesi thotë: erdhi viti i ardhshëm e Pegamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, tani më kishte vdekur.(Muslim)

Ibën Haxheri në Fethul-Bari thotë: nga kjo nënkuptohet se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, ka agjëruar ditën e dhjetë dhe dëshiroi të agjërojë edhe ditën e nëntë mirëpo nuk arriti për shkak se ndërroi jetë.

Është me rëndësi të ceken dy çështje:

1) Urtësia e agjërimit të kësaj dite.

2) Shkalla e haditheve të shumta që kanë të bëjnë me këtë temë.

Sa i përket çështjes së parë them (e Allahu e din më së miri): Njeriu është i përbërë prej dy elementeve, prej trupit dhe shpirtit. Ashtu sikur trupi që ka nevojë për ushqim edhe shpirti ka nevojë për të njejtën gjë. Ndikimi i agjërimit në shpirtin e njeriut është i dëshmuar. Ai është mjet për të arritur devotshmërinë, metodë për ushtrimin e shpirtit në ambicie të larta. Agjërimi e liron shpirtin nga arroganca, i kalit emocionet, zbut zemrën dhe ngret moralin.

Pasi që Islami është fe e lehtësimit dhe tolerancës siç thotë Allahu, subhanehu ve teala: “All-lahu ju dëshiron juve të lehtën dhe Ai nuk don që t’i vështirësojë gjërat për ju” (Bekare 185), “Allahu nuk e rëndon askënd mbi mundësitë që ai ka” (Bekare 286), “Nuk ka vënë mbi ju ndonjë mundim në fe” (Haxh 78), “Allahu nuk don që t’ju vërë në vështirësi” (Maide 6) nuk i ka obliguar muslimanët me agjërim përveç muajit të Ramazanit dhe për çdo agjërim tjetër e ka lënë vullnetin e njeriut të lirë. Agjërimi pra në shumë raste është vullnetar (i preferuar, jo i obliguar) e një prej tyre është edhe dita e Ashurasë.

Mua më brengos fakti që shumica e fetarëve musliman e kanë lënë pas dore këtë sunnet. I sheh ata duke u kujdesur për namazet vullnetare mirëpo në agjërim pak prej tyre nxitojnë.

Sa i përket çështjes së dytë, janë transmetuar shumë hadithe që kanë të bëjnë me Ashuranë e që i kanë përmendur dijetarët në librat e haditheve të trilluara. Më i njohur është hadithi “për ndihmën e të varfërve ditën e Ashurasë” e për këtë nuk ka asnjë hadith të saktë por gjithë që është transmetuar në këtë temë janë hadithe të dobëta siç kanë përmendur dijetarët e hadithit.

Zanafilla e gjithë kësaj si duket kthehet te zënka ndërmjet injorantëve të EHLI SUNNETIT dhe SHIAVE. Eshtë e ditur se Husejni, radijallahu anhu, është vrarë në ditën e Ashurasë. Vrasja e tij ka qenë rastësi e pastër. Shiat e tepruan në këtë gjë dhe e bënë këtë ditë, ditë të pikëllimit, vuajtjes dhe mbajtjes zi. Ata i nxinë fytyrat në këtë ditë, i rrahin gjoksat dhe shpinat e tyre, vajtojnë, bërtasin, qajnë e bëhen sikur qajnë.

Ata me këtë mendojnë se afrohen tek Allahu, subhanehu ve teala, për shkak se janë injorantë dhe të humbur. Ata në këtë ditë organizojnë gosti e ceremoni.

Disa injorantë të EHLI SUNNETIT duke dashur që t’i hidhërojnë e t’i pezmatojnë këta të humbur, trilluan hadithe që flasin se në këtë ditë muslimani duhet pastruar e parfymosur, duhet zbukuruar e zbardhuar, si dhe nxitin që të ndihmohen të varfurit e tjerë. Për këtë shumë mirë e ka thënë një fjalë Ibën Xheuzi: Disa injorantë të EHLI SUNNETIT patën për qëllim zemërimin e Rafidijve dhe për këtë trilluan hadithe për vlerën e Ashurasë kurse ne jemi largë dy palëve. Është vërtetuar se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, ka urdhëruar agjërimin e Ashurasë kur ka thënë: agjërimi i Ashurasë i shlyen mëkatet e një viti. Mirëpo ata nuk u kënaqën me këtë por deshën me tepër dhe ranë në gënjeshtër.

Prej këtyre haditheve të trilluara është fjala: “Kush lahet ditën e Ashurasë nuk sëmuret asnjëherë përveç sëmurjes së vdekjes, e kush i lyen sytë me kuhël, nuk do të gleposen sytë e tij atë vit” (Hadithi është mevdu (i trilluar)).

Dijetari Mer’ij el-Kermij pasi që cekë këtë hadith thotë: Kështu edhe ngjyerja me këna ditën e Ashurasë, e gjithë kjo është gënjeshtër dhe trillim me pajtimin e të gjithë atyre që njohin shkencën e Hadithit. Pastaj përmendi fjalën e Ibën Tejmijjes: Asnjëri prej imamëve nuk e ka preferuar larjen e trupit ditën e Ashurasë, as kuhlin, as ngjyerjen me këna e as të ngjashme. Shkaku i trillimit të këtyre haditheve kanë qenë Rafidijt të cilët shfaqin pikëllim, vajtim, mosdurim, mundim të trupit dhe të kafshëve në ditën e Ashurasë për shkak se Husejni, radijallahu anhu, është vrarë në këtë ditë. Kjo shkaktoi që një grup prej Ehli Sunnetit të trillojnë hadithe për t’i kundërshtuar veprat e atyre risitarëve. Kështu kundërshtuan të kotën me të kotë dhe e kthyen bidatin me bidat

Në lidhje me këtë ditë ka edhe bidate tjera që nuk kanë bazë në fenë tonë por neve na mbetet të përkujtojmë gjithmonë fjalën e Muhamedit, sal-lallahu alejhi ue selem: “Kush shpikë në fenë tonë diçka që s’është prej saj ajo është e refuzuar”(Buhariu dhe Muslimi) dhe fjalën e tij: “Fjala më e mirë është fjala e Allahut, udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhamedit, sal-lallahu alejhi ue selem, gjërat më të këqia janë shpikjet në fe dhe çdo shpikje në fe është humbje” (Muslimi)

Shqipëroi: Agim Bekiri

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

Muslimani e kupton se Kurani është fjala e zbritur nga Allahu, madhërimi i tij është madhërim  i Allahut azze ue xhel, dhe se ai ka obligime përballë asaj fjale kur e lexon dhe sillet me të. Prej atyre obligimeve më të rëndësishme janë:

E para: Realizimi i sinqeritetit dhe prezenca e qëllimit të pastër:

Muslimani detyrohet kur e lexon, mëson përmendësh, dëgjon, e punon me atë çka ka në fjalën e Allahut, të lufton që të jetë qëllimi i tij i pastër vetëm për Allahun azze ue xhel  dhe ta synoj fytyrën e Tij azze ue xhel. Allahu subhane ue teala thotë: “E megjithatë, ata qenë urdhëruar vetëm që të adhuronin Allahun me përkushtim të sinqertë” Bejineh 5

Transmetohet prej Omer ibën Hatabit se Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Veprat shpërblehen sipas qëllimeve dhe se çdo njeriu do t’i takojë ajo që ka pasur për qëllim” (Buhariu dhe Muslimi)

Po ashtu transmetohet prej Ibën Abasit se ka thënë: “Njeriu mbrohet sipas sasisë të asaj që e ka pasur për qëllim”, d.m.th. njeriu shpërblehet sipas asaj se sa ka tentuar ta mbrojë qëllimin e pastër, dhe se kjo është ajo që i bën dobi.

Dijetarët thonë se lexuesi i Kuranit duke mësuar Kuranin dhe duke ua mësuar të tjerëve nuk duhet të synojë ndonjë çështje prej çështjeve të dynjasë, sikurse pasuria, pozita, fama, respekti dhe lavdërimi në mesin e shokëve dhe njerëzve, etj.

Të parët tanë Allahu i mëshiroftë ishin të kujdesshëm të ruajnë nijetit e tyre kur i rrekeshin adhurimeve, veçanërisht me Kuranin, dhe sakrifikonin shumë që mos ta njolloste qëllimin e tyre ndonjë e metë prej reputacionit dhe dyfytyrësisë.

Përcillet se Ejub es Sihtijani, kur fliste apo lexonte iu zbuste zemra, i rridhnin lotët, pastaj e pastronte fytyrën duke thënë prej frikës se do ta kaploj dyfytyrësia: Më ka kapur një grip i fortë.

– Ibrahim Nahaiju, kur ishte duke lexuar dhe hynte ndokush tek ai, e mbulonte Kuranin që mos ta vërejë njeri.

– Hasan el Basrij thoshte: Kur i rridhnin ndonjërit prej nesh lotët i mbulonte, dhe në rast se u frikonte se do t’i rridhnin para se ti mbulonte, atëherë çohej prej ndejës.

Këtyre burrave i ndihmoi në realizimin e kuptimit të sinqeritetit në sjelljen e tyre me Kuranin, bindja e tyre se ata gjatë leximit dhe recitimit të Kuranit i drejtohen dhe i flasin Allahut azze ue xhel.

E dyta: Madhërimi i Kuranit Famëlartë:

Madhërimi i Kuranit është qëllimi i robërve të sinqertë të Allahut, dhe gjurmët e këtij madhërimi reflektohen në këtë Ummet dhe Ummetet para tij. Allahu azze ue xhel thotë:  “Thuaj: “Besoni në të (Kuranin) apo nuk besoni, ata që u është dhënë dijenia para (shpalljes së) tij, bien në sexhde me fytyrat përtokë, kur ai u lexohet”. Isra 107.

Ky burim vjen prej atyre që i ka begatuar Allahu azze ue xhel me hapjen e zemrave të tyre në kuptimin e Kuranit, Allahu azze ue xhel thotë:“Po, kështu është! Ndërsa kush madhëron shenjat e fesë së Allahut, tregon përkushtimin e zemrës së tij”. Haxh 32, dhe kjo është një prej begative më të mëdha, të cilën nuk e meriton përveçse ai që zgjidhet prej Allahut të jetë i udhëzuar: “Këta janë ata, të cilët Allahu i begatoi (me hirin e Tij) nga profetët pasardhës të Ademit, të atyre që Ne i mbartëm me Nuhun, nga pasardhësit e Ibrahimit dhe të Izraelit dhe nga ata që Ne i udhëzuam dhe i zgjodhëm. Kur iu lexoheshin vargjet e të Gjithëmëshirshmit, binin duke bërë sexhde dhe qanin”. Merjem 58.

Madhërimi i Kuranit bazohet në shumë sjellje dhe cilësi të dukshme e të padukshme, prej tyre janë:

1- Madhërimi i Librit të Allahut do të thotë madhërimi çka ka në të prej urdhëresave dhe ndalesave, që rezulton me mbrojtjen prej devijimit të fanatikëve, trillimit të gënjeshtarëve dhe shpjegimit të injorantëve.

2- Prej madhërimit të Librit të Allahut është që lexuesi të jetë i pastër me dy llojet e pastërtisë, asaj të prekshmes e konkretes dhe asaj morale. Pra, duhet që goja, trupi dhe rrobat t’i ketë të pastra, pastaj vendi ku lexohet dhe recitohet Kurani të jetë i pastër, të drejtohet kah Kibla, me frikërespekt dhe qetësi.

3- Respektimi i hafëzave të Kuranit është madhërim i Librit të Allahut, transmetohet se Omer ibën Hatabi i tha përgjegjësit të tij në Mekë, Nafië ibën Abdulharithit kur u takuan në Usfan: Cilin e caktove përgjegjës të banorëve të Vadit? Tha: Ibën Ebzan. Omeri i tha: Kush është ibën Ebza? Tha: Një rob prej robërve tanë. Tha: E ke caktuar përgjegjësin e tyre rob!? Ai është hafëz i Kuranit dhe është dijetar në shkencën e ndarjes të trashëgimisë – i tha ai. Atëherë, Omeri radijallahu anhu tha: I Dërguari i juaj , sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Allahu azze ue xhel me këtë Libër ngrit popuj dhe me këtë Libër nënçmon popuj tjerë”.( Muslimi), dhe po ashtu thonte: “Prej madhërimit  të Allahut është: respektimi i njeriut të thinjur musliman, respektimi i hafëzit të Kuranit i cili është mesatar, as nuk e tepron e as nuk e le pas dore, dhe respektimi i sunduesit të drejtë”. ( Ebu Davudi, dhe dijetari Albani e vlerësoi si të mirë).

Në shumë ajete Allahu azze ue xhel vetë e madhëroi Librin e Tij, duke thënë:

– “Ne të kemi shpallur shtatë vargje që përsëriten dhe Kuranin e madhërishëm” Hixhr 87,

– “Sâd! Betohem në Kuranin plot këshilla” Sad 1,

– “Kâf. Betohem në Kuranin e lavdishëm!” Kaf 1,

– “Se ky është vërtet një Kuran i nderuar, në Librin e ruajtur. Atë (Kuranin) e prekin vetëm të pastrit, Ai është Shpallje prej Zotit të botëve” Vakia 77-80,

– “Përkundrazi, ai është një Kuran i lavdishëm” Buruxh 21., dhe shumë ajete tjera të qarta të cilat aludojnë në madhërinë e Librit të Allahut.

E treta: Meditimi në kuptimin e Kuranit:

Ai i cili e lexon ose e dëgjon dhe nuk e mediton, ndoshta Kurani do të jetë dëshmi kundër tij dhe për atë shkak Allahu qortoi popuj, duke thënë:“Vallë, a nuk përsiatin ata për Kuranin apo i kanë zemrat të kyçura?! Muhamed 24.

Transmetohet se Hasan Basrij ka thënë: “Ata që ishin para jush Kuranin e shihnin si porosi prej Allahut azze ue xhel, e studionin dhe e meditonin tërë natën, ndërsa  ditën e praktikonin”.

Abdullah ibën Mesudi thotë: “Bartësi i Kuranit duhet të dallohet me natën e tij kur njerëzit pushojnë, me ditën e tij kur njerëzit agjërojnë, me pikëllimin e tij kur njerëzit zbaviten, me qarjen e tij kur njerëzit qeshin, me heshtjen e tij kur njerëzit thellohen në biseda, dhe me nënshtrimin e tij kur njerëzit mashtrojnë dhe gënjejnë”.

Fudajl ibën Ijadi, Allahu e mëshiroftë, thoshte: “Bartësi i Kuranit është bartës i flamurit islam, prandaj si shenjë respekti për Kuranin nuk i takon atij që të rrijë apo të ulet me atë që zbavitet, me të marrin dhe me atë që flet fjalë boshë dhe të padobishme”.

Prandaj, sakrifiko vëlla i dashur në kryerjen e këtyre obligimeve të rëndësishme ndaj Kuranit, tento që gjatë leximit ose dëgjimit të jesh i sinqertë me Allahun. Po ashtu sakrifiko në madhërimin e Kuranit dhe të atyre që e lexojnë me të gjitha obligimet që e meritojnë, dhe në fund sakrifiko në meditimin e kuptimeve dhe praktikoje atë.

Përktheu: Irfan Jahija

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

Jurisprudenca islame ka ardhur për të realizuar e përmbushur dobitë dhe për të larguar e anuluar dëmet. Gjithashtu, kjo legjislaturë është e përhershme, universale, perfekte dhe realizon interesat e njerëzve deri në ekzistimin e kësaj bote. Absorbimi i aktualiteteve bashkëkohore, vëmendja ndaj rrethanave të ndodhive pa marrë parasysh vendin dhe kohën, aludon për gjithëpërfshirjen e këtij sistemi.

Në mesin e fushave te të cilat Islami u përqendrua më shumë është edhe ajo e politikës sheriatike (Sijasetu Sherije), duke i vënë baza e parime kësaj fushe të rëndësishme për jetën e umetit. Në shekujt e mëhershëm kanë rrjedhur zhvillime dhe ndodhi, të cilave dijetarët i kanë dhënë sqarime e saktësime. Ata kanë shkruar për këto dukuri libra e studime, të cilët ndihmojnë në përputhjen e këtyre dukurive me parimet themelore dhe përkatëse të sheriatit (jurisprudencës islame). Ndër librat më të rëndësishëm në këtë fushë është libri “Es Sijasetush Sherije”, “Politika Sheriatike”, i shkruar nga dijetari Shejhul Islam Ibën Tejmije, Allahu e mëshiroftë. Ai në këtë libër paraqiti shumë realitete dhe sqaroi dispozitën sheriatike përkatëse rreth shumë problematikave të ndërlikuara.

Në mesin e problemeve aktuale bashkëkohore në fushën e politikës së shteteve dhe formës së qeverisjes së tyre janë parlamentet, kuvendet e popullit, këshillat shtetërorë dhe ato që u përngjajnë këtyre. Termat për këtë dallojnë varësisht prej sistemit të funksionimit të vendeve që i themelojnë këto kuvende. Specifika e legjislaturës në çdo kuvend ndërlidhet me sistemin ekzekutiv të shtetit dhe politikën e qeverisjes.

Pasi muslimanët janë pjesë e botës në të cilën veprojnë këto kuvende, paraqitet nevoja e sqarimit të dispozitës sheriatike rreth hyrjes së muslimanëve në këto parlamente.

Për ta qartësuar këtë problematikë dhe për të arritur te dispozita sheriatike përkatëse themi se sistemi qeverisës në cilindo shtet nuk përjashtohet nga këto tri forma

1- sistemi islam i drejtë 2- sistemi islam, por i padrejtë (zullumqar) 3- sistemi me të cilin gjykohet është sistem i kufrit.

Në vazhdim do të sqarojmë secilin lloj

1- Nëse forma e udhëheqjes dhe e qeverisjes është sistem islam i drejtë, pra gjykohet me ligjin e zbritur nga Allahu i Plotfuqishëm, atëherë krijimi i këtyre kuvendeve dhe metodika e futjes dhe e përzgjedhjes së anëtarëve në të ka të bëjë me lëmin e politikës islame sheriatrike (sijasetu sherije) dhe këtu nuk ka ndonjë të keqe për faktin se futja në këto kuvende dhe pjesëmarrja në to është një gjë e lejuar, madje mund të jetë edhe e detyrueshme, nëse urdhërohet nga udhëheqësi i muslimanëve. Futja në to mund të jetë njëra nga gjërat me të cilat ndërlidhet realizimi i një domosdoshmërie. Ekziston një parim themelor sheriatik që thotë se “ajo gjë pa të cilin nuk mund të realizohet obligimi (vaxhibi), është gjithashtu e obliguar (vaxhib)”. Por me kusht që futja në këtë kuvend të ketë pikënisje nga rregulli i pasimit të udhëheqësit në mirësi (ma`ruf) ashtu siç e vërtetojnë këtë citatet sheriatike.

2- Nëse shteti është me qeverisje islame (që gjykon me ligjin islam), por ka padrejtësi dhe zullume, atëherë futja në këto kuvende dhe pjesëmarrja në to varet prej modelit të kuvendit dhe mundësisë së realizimit të interesave (dobive) dhe mënjanimit të dëmeve. Kjo arrihet duke marrë në konsideratë parimin sheriatik “realizimi i dobisë më të madhe nga dy dobitë e pranishme dhe mënjanimi i dëmit më të madh nga dy dëmet e pranishme”. Me fjalë të tjera, që pjesëmarrja të mos shkaktojë dëm më të madh se dëmi i pranishëm ose që me atë pjesëmarrje të mos hiqet një dobi më e madhe sesa dobia e futjes në kuvend.

Këtu duhet të themi se në këtë lloj shteti pjesëmarrja në esencë është e lejuar, ndërsa ndalesa karakterizohet nga shkaqet dhe kushtet me të cilat rrethohet çështja gjatë zbatimit të parimit të përmendur pak më parë. Për këtë mund t’i referohemi lejueshmërisë së xhihadit me çdo udhëheqës të drejtë dhe zullumqar përderisa lufta është e përligjur. Kjo për faktin se xhihadi me udhëheqësin e padrejtë (zullumqar) nuk përjashton dëme domethënëse, por ato dëme, përballë dobisë që realizon xhihadi, janë të pakta dhe në këtë rast dëmi që shfaqet nëse lihet xhihadi me udhëheqësin zullumqar është më i madh sesa marrja pjesë me të.

3- Nëse sistemi i shtetit është sistem i kufrit (pra nuk është sistem me legjislaturë islame), atëherë në esencë pjesëmarrja në këto parlamente është e ndaluar për shkak të dëmeve të qarta që mbart me vete kjo. Por, duke pasur parasysh ndryshimin ndërmjet vendeve, dallimin e nevojave të muslimanëve në çdo vend, në të cilin qeveriset me sisteme të këtilla, pastaj duke u nisur edhe nga parimet thelbësore të mëdha të sheriatit që synojnë realizimin e dobive dhe mënjanimin e dëmeve dhe duke argumentuar me ngjarjen e të Dërguarit Jusufit alejhi selam me sundimtarin e Egjiptit, kemi arritur në përfundimin e lejimit të pjesëmarrjes në këto parlamente, nëse realizohen kriteret që do të përmendim më poshtë.

Kriteret e lejimit të pjesëmarrjes në parlamente

1) Pjesëmarrja të mos rezultojë me pohimin e kufrit ose të vepruarit me kufër.

2) Dobia e pjesëmarrjes të jetë e qartë dhe e realizueshme, jo të jetë e fshehtë, iluzore ose e pavlerësuar (pa leverdi).

3) Mos të vijë pas pjesëmarrjes ndonjë dëm më i madh se dobia e synuar ose që dëmi i futjes të jetë më i madh se dëmet të cilat synohen të mënjanohen.

Përmasat e vlerësimit të dobisë dhe dëmit

Gjatë shqyrtimit të problematikës së realizimit të dobive dhe mënjanimit të dëmeve përmes pjesëmarrjes në këto kuvende patjetër duhet të kihen parasysh gjërat vijuese:

1. a) të kuptuarit se e drejta e përligjjes është ekskluzivitet i shpalljes (vahjit) dhe nuk i lejohet asnjërit prej njerëzve që ta rivalizojë atë në këtë të drejtë;
2. b) pjesëmarrja në kuvende të këtilla nuk anulon parimin e dashurisë dhe urrejtjes për hir të Allahut (El Velau Vel Bera), në të kundërtën këto kuvende duhet të jenë mejdane në të cilat sqarohet, realizohet e deklarohet ky parim, varësisht se si e kërkojnë rrethanat dhe dobitë sheriatike;
3. c) pjesëmarrja në këto parlamente të mos konsiderohet si alternativë e metodologjisë profetike për ngritjen e shtetit islam dhe ndryshimin e gjendjes së kufrit ekzistues, por ka për objektiv realizimin e dobive dhe mënjanimin e dëmeve;
4. d) pjesëmarrësi në këto parlamente duhet t’ua bëjë me dije njerëzve se pjesëmarrja e tij nuk nënkupton pajtimin e tij me këtë rend dhe sistemin demokratik që kundërshton ligjin islam.

Fakte të rëndësishme në lidhje me këtë problematikë

Gjithashtu këtu duhet të bëjmë vërejtje rreth tri gjërave të rëndësishme.

Gjëja e parë: Dispozita e futjes apo e mosfutjes në parlament mund të ndryshojë varësisht edhe nga personi i përzgjedhur si delegat, nëse thellohemi në rregullat e aplikimit të parimit “realizimi i dobive dhe mënjanimi i dëmeve”.

Gjëja e dytë: Nuk ka të drejtë t’i aplikojë këto parime çdonjëri, por vetëm dijetarët e mirëfilltë, të cilët kanë mundësinë e ixhtihadit në këto problematika të mëdha dhe që zotërojnë aftësi që t’i përputhin ndodhitë me parimet thelbësore përkatëse të sheriatit.

Gjëja e tretë: Kjo çështje është nga meseletë në të cilat lejohet ixhtihadi. Prandaj, nëse dikush nga dijetarët që ka bërë ixhtihad prononcohet me ndonjë fetva të dhënë, qoftë edhe nëse e kundërshton atë që e themi ne, atëherë nuk ka vend për mohim e përgënjeshtrim të kësaj. Posaçërisht kur kemi parasysh se dijetarët e secilit vend mund të jenë më të aftë për ta kuptuar çështjen më drejtë se të tjerët dhe e kanë parasysh më qartë realizimin e dobive dhe mënjanimin e dëmeve. Gjykimi ndaj një gjëje duhet të jetë rrjedhojë e të kuptuarit të asaj gjëje. Në problematikat e këtilla aktuale, e rëndësishme është sinqeriteti (çiltërsia), kapja pas argumenteve, pasja parasysh e parimeve dhe rregullave të sheriatit. Këto nuk duhen bërë arena të mospajtimit dhe të përçarjes së zemrave për faktin se përderisa në baza dhe parime nuk ka ndarje, edhe nëse në formën e zbritjes së atyre parimeve ka mospajtime, atëherë kjo nuk prish punë.

Megjithëkëtë, është i drejtë sqarimi i ndërsjellë, debati, rrahja e mendimeve duke e ndeshur argumentin me argument, faktin me fakt, por gjithmonë duke ia shoqëruar kësaj takvallëkun (devotshmërinë), sinqeritetin dhe hulumtimin e së vërtetës pa fanatizëm në thëniet e njerëzve.Prej çdo njeriu merret thënia e tij dhe refuzohet, përveç thënieve të të Dërguarit, lavdërimi dhe paqja qofshin mbi të.

Përktheu: Alaudin Abazi

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

Lavd-falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve ndërsa lavdërimi dhe paqja qoftë mbi vulën e lajmëtarëve dhe të pejgambereve.

Urimi bëhet në disa situata:

1. Ose për atë që e gëzojnë myslimanin nga gjërat e lejuara që i ndodhin, sikurse shtimi i një mirësie, largimi i një fatkeqësie, urimi i martesës, urimi i të porsalindurit, urimi i suksesit në punë a shkollë apo rastësi tjera të ngjashme që nuk lidhen ngushtë me ndonjë kohë të caktuar. Urimi në kësi raste është pjesë e traditës që nuk prishë gjë, madje uruesi në asi raste ndoshta shpërblehet për gëzimin që futë te vëllai musliman. Meqë gjërat e lejuara – siç thotë shejhul islam Ibën Tejmije – “me nijet të pastër bëhen të mira dhe me nijet të ndyrë bëhen të këqija”. Pra, këto urime janë midis të lejuarës (mubah) dhe të pëlqyerës (mustehab).
2. Ose bëhet në kohë të veçuara, sikurse bajramet, vitet, muajt apo ditët. Këtu duhet sqarim.

Sa i përket bajrameve – fitër bajramit dhe kurban bajramit – është e qartë se nuk është problem, sepse është vërtetuar urimi që kanë bërë nga një numër sahabesh.

Kurse sa i përket viteve, siç është urimi i vitit të ri Hixhri; muajve, siç është urimi për ardhjen e Ramazanit, kjo e fundit ka mbështetje megjithëse mospajtimi (hilafi) i dijetarëve është i njohur; ditëve, siç është urimi për ditën e lindjes së Profetit, sal-lallahu alejhi ue selem, për ditën e Israsë dhe Miraxhit etj. – dispozita për këto është e njohur, se ato janë bidate meqë kanë të bëjnë me raste (ndodhi) fetare të shpikura. Për të gjitha këto urime – me përjashtim të parës – nuk është vërtetuar asgjë nga Profeti, sal-lallahu alejhi ue selem, as nga shokët e tij dhe as nga dikush prej gjeneratave të para. Shkaqet për tu bërë urimet e atilla u gjetën në kohën e Profetit, sal-lallahu alejhi ue selem, dhe në kohën e shokëve të tij dhe asgjë nuk i pengonte të bëjnë ndonjë nga urimet e atilla, megjithatë nuk përcillet se ndonjëri nga ata ka bërë diç nga ato, ata u mjaftuan me urimin e dy bajrameve veç.

Lidhur me urimin e ditës së parë të vitit të ri Hixhri, dijetarët janë ndarë në dy mendime:

Mendimi i parë: Lejohet sepse është pjesë e traditës. Prej tyre është Muhamed ibën Uthejmini, Allahu e mëshiroftë, që ka thënë: “Mendoj se të fillosh urimin e ardhjes së vitit të ri nuk prishë gjë, mirëpo nuk është e ligjëruar d.m.th. nuk u themi njerëzve: Pëlqehet t’ia uroni njëri-tjetrit. Mirëpo nëse e urojnë nuk prishë gjë. Është e udhës që nëse ia uron dikush vitin e ri dhe e lutë Allahun që të jetë vit mirësie dhe bereqeti, njeriu t’ia kthejë urimin. Ky është mendimi im për këtë çështje, sepse kjo bën pjesë në traditë dhe jo në adhurime”. (Likaul Babil Meftuh). Ai, Allahu e mëshiroftë, gjithashtu në një rast tjetër shprehet ndryshe: “Nëse dikush ta uron përgjigju urimit por ti mos e fillo. Kjo është e sakta në këtë çështje. Pra, nëse dikush të thotë p.sh.: Ta urojmë vitin e ri Hixhri, ti përgjigju: Allahu të dhëntë të mira dhe e bëftë vit mirësie dhe bereqeti. Mirëpo, mos e fillo ti sepse unë nuk di që ndonjëri nga gjeneratat e para uronte vitin e ri Hixhri, pastaj ju kujtoj se data 1 Muharem nuk shënonte vitin e ri tek ata, përveçse në kalifatin e Omer ibën Hatabit, radijallahu anhu”. Në librin “Ed Dijau Lamië” fq. 702 ka thënë: “Nuk është sunet shpikja e një feste që shënon hyrjen e vitit të ri Hixhri apo t’i bëjmë zakon urimet kur ai vjen”.

Disa, lidhur me lejimin e këtij veprimi kanë sjellë fjalë të pa studiuara nga el-Kamuli, Sujutiu (dijetarë të vonshëm shafij) dhe Ebul Hasen Mekdisiu (dijetar hanbelij) mirëpo nuk do t’i përmendi nga frika e zgjatjes.

Mendimi i dytë: Ndalohet rreptësisht dhe ky është mendimi më i vërtetë. Këtë mendim e përkrahë dijetari Salih el-Feuzan, i cili kur u pyet për urimin e vitit të ri Hixhri u përgjigj: “Nuk di të ketë ndonjë mbështetje urimi i kësaj feste. Me kalendarin Hixhri nuk synohet kjo, që fundi i vitit të bëhet festë, të gjallërohet dhe atë ditë të ketë biseda, festë dhe urime. Kalendari Hixhri u bë me të vetmin qëllim: njohja e kohës. Atë e bëri Omeri radijallahu anhu, kur u zgjerua kalifati gjatë kohës së tij dhe filluan t’i vijnë letra pa datë, prandaj kishte nevojë të vejë një kalendar me çka do të shënohen letrat dhe shkrimet. Për këtë i konsultoi sahabet dhe ata i dhanë mendimin që Shpërnguljen (Hixhretin) ta bëjnë fillim të kalendarit Hixhri. Nuk e deshën kalendarin gregorian edhe pse ishte i pranishëm atëbotë. Ashtu që, morën si bazë Shpërnguljen dhe e bënë fillim të kalendarit të muslimanëve vetëm për shkak të njohjes së dokumenteve dhe letrave, jo me qëllim që të bëhet ditë e dalluar ku do të bisedohet. Ajo radhitet tek bidatet. Pyetje: Nëse një person më thotë: “Ardhtë çdo vit dhe ju gjettë në mirësi”, a është e ligjëruar kjo fjalë në këto ditë? Përgjigje: Nuk është e ligjëruar dhe nuk lejohet.” (el Ixhabat elmuhimme fil meshakilil mulimme fq.229).

Ai që vëren këtë çështje, do ta gjejë se mendimi që e ndalon urimin ndihmohet nga disa aspekte:

1. ai është një urim i një dite të veçuar gjatë vitit që përsëritet çdo vit. Ky urim atë e bën festë, ndërsa ne jemi ndaluar të kemi festë tjetër përveç dy bajrameve. Nga ky aspekt pra ndalohet urimi.
2. me këtë urim ne u ngjajmë çifutëve dhe të krishterëve ndërsa jemi urdhëruar të jemi ndryshe nga ata. Çifutët urojnë njëri-tjetrin me fillimin e vitit hebraik, i cili është në muajin Tetor dhe ai është muaji i parë tek hebrenjtë, atë ditë e kanë të ndaluar punën ashtu siç e kanë ditën e shtunë. Kurse të krishterët urojnë njëri-tjetrin me fillimin e vitit gregorian.
3. në këtë urim ka ngjasim me zjarrputistët dhe politeistët arabë. Zjarrputistët urojnë njëri-tjetrin në festën e Nevruzit, e cila është dita e parë e vitit tek ata. Nevruz d.m.th. dita e re. Kurse arabët gjatë injorancës i uronin mbretërve të tyre në ditën e parë të muajit Muharem. Këtë e ka përmendur El-Kazuini në librin “Axhaibul Mahlukat – Çudirat e krijesave”. Gjithashtu shih librin “El A’jad ue etheruha alel muslimin – Festat dhe pasojat e saj te muslimanët” nga Dr. Sulejman Suhajmi.

ç. Të thuash se lejohet, ky urim ka pasojat e saja. Do të shtohen sms-të, kartelat festive, urimet në gazeta dhe media në përgjithësi. Madje, ndoshta do t’i bashkëngjiten vizita të posaçme për urime, manifestime dhe pushime zyrtare siç edhe ndodhë në disa vende. Ai që e lejon këtë urim dhe e numëron si traditë, nuk do të gjejë pastaj asnjë argument për t’i ndaluar njerëzit nga kjo kur të bëhet zakon. Prandaj, e udhës është mbyllja e këtij shtegu.

1. Urimi i vitit të ri Hixhri, në realitet nuk ka asnjë kuptim, sepse në thelb urimi nënkupton shtimin e mirësive apo largimin e fatkeqësive. Çfarë mirësie u fitua me mbarimin e vitit? Më parësore do të ishte të mendojmë rreth asaj se jeta po na harxhohet dhe exheli po afrohet. Është çudi muslimanët t’ia urojnë njëri-tjetrit vitin e sosur ndërsa armiku po okupon tokat, po vret vëllezërit dhe po grabitë pasuritë! Çka po i urojnë vetvetes?!

Sipas kësaj që u tha, mendimi se ky urim ndalohet është më parësor dhe më i drejtë. Nëse dikush ta uron, më e udhës do të ishte ta këshillosh dhe ta mësosh atë, sepse nëse ia kthen shpreh pajtimin me të. Ai që këtë e krahason me përshëndetjen e zakonshme ka bërë krahasim të gabuar!

Mirëpo, pasi çështja është ixhtihadije, nuk është mirë të ashpërsohet qortimi, sepse nuk është i drejtë qortimi në meselet ixhtihadije.

Allahu e di më së miri. Lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi Muhamedin, familjen dhe shokët e tij.

Përktheu: Omer B.

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

Një imam xhamie një ditë, shkon në një apartament zyrtar për një punë. Kërkohen prej tij ca informata dhe për t’i marrë ato shkon tek një internet kafe që është më afër apartamentit.

Duke hyrë ne derë të internet kafes e vërejti pllakën lart me mbishkrim subhanallah estagfirullah:

A mund të më ndihmosh për ta gjetur numrin personal, i thotë imami djaloshit i cili punonte aty?

–Djali iu përgjigj : nëse mund të prisni vetëm ta përfundoj një punë, do të të ndihmoj pastaj.

Imami duke pritur shfrytëzon rastin ta vlerësoj vendin dhe të mendoj se si të rinjtë e kalojnë kohën bosh, ku me hyrjen ne internet kafe nuk mundë të dalin sikur miu i cili për ta marr djathin bie në kurth dhe më nuk mund të dal, pra të rinjtë po bien në kurthe të ndryshme të internetit. Në vete thotë: subhannallah… i paska ardhur fundi dynjasë me këto fitne.

Djaloshi kur e sheh një fytyrë jo të këndshme të imamit, e thërret të pinë nga një çaj. Pas këtij veprimi hoxha sa i zbutet pak mendimi: së paku, edhe kjo vepër është një mirësi.

Mendimi i keq për këta të rinj nuk përfundon vetëm me shqetësim, por imami vendos që t’i shkëmbej ca mendime me këtë djalosh, dhe fillon ta pyet :

-Do të pyes diçka djalosh por nuk e di se çfarë mendon ?

-Urdhëroni Imam, çfarë do të pyesni ?

-Ti a e njeh ALLAHUN?

Me flokë të çaraveshur dhe të lyer me gel, që në çdo pamje të tij imamin e shtynë të thotë në vete: subhanallah !  Përgjigjja e djaloshit  paksa është e papritur dhe e  çuditshme.

Me një buzëqeshje të ngrohtë djaloshi thotë :

– Si mos ta njeh njeriu Zotin e tij, i cili e ka krijuar nga hiqi, ia ka dhënë mendjen që të mendon dhe percepton, ia ka dhuruar sytë që të sheh ?

-Po po e njeh,  por çfarë njeh ti te Zoti yt, a mundë të më tregosh?

Djaloshi, duke e drejtuar gishtin kah kompjuterët,  thotë :

-Prej këtyre kompjuterëve po e njoh, z. Imam.

-Po  si? Nuk po të kuptoj.

-Ekzistimi i këtyre kompjuterëve tek unë janë argumente tejet të bindshme për ekzistimin e Zotit. Kush punon me kompjuterë e din shumë mirë, se këso makina mund të zbulohen vetëm nga inxhinierë të elektronikës me dituri të madhe .Të pyesësh edhe ateistin më ekstrem ka për të thënë se: kjo kuti nuk mundë të bëhet nga një rastësi, gjithsesi është bërë nga dikush…

P.sh: të zgjohet Darvini dhe këtë laptop t’ia tregosh dhe t’i thuash se  njëherë është bërë nga një kalkulator dhe me kalimin e kohës  rastësisht është avancuar dhe është shndërruar në një teknologji të lartë edhe ai ka për të thënë që kjo gjë është veçse një çmenduri.

Imamit pas këtyre fjalëve i bëhet qejfi .

-Kur për kompjuterin nuk pranojnë që është bërë vetvetiu, kur vjen puna tek krijimi i njeriut të shtrembëron apo jo ?

-Shikoni z. imam. Këtu janë 20 kompjuterë dhe të gjitha këto janë të lidhur  me një sistem dhe të gjitha kontrollohen me një program. Për këtë mirëmbajtje unë kujdesem. Për ndryshe, shëmbëlltyra më e lartë i takon Allahut, larg asaj se unë jam zot i këtyre. Ndonjëherë, disa fëmijë luajnë këtu dhe përfundojnë duke mos paguar . Menjëherë unë i  zë ata dhe ju them: ku doni të shkoni pa paguar? Ju dëshironi të shfrytëzoni begatitë e kompjuterit e të ikni pa paguar, nuk ka ashtu. Ata i dënoj në forma të ndryshme, p.sh.: i detyroj të pastrojnë objektin, t’i fshijnë xhamat etj. Për një orë interneti duhet të ketë llogari, ndërsa aq më parë duhet të japim llogari për dhuntitë e panumërta dhe për një jetë të gjatë!

Vetëm për një internet kafe duhet doemos të ketë një kujdes dhe mirëmbajtje, ndërsa për një kozmos gjigant dhe i përgatitur pa asnjë të metë, a nuk duhet të ketë ndonjë mbikëqyrës?

Kush e mohon këtë, vërtet është një injorant, apo jo ?

-Vallahi djalosh shumë, shumë më pëlqeve dhe më befasove me përgjigjet. Por ALLAHUN a e njeh duke e përngjarë me diçka ?

– Unë ALLAHUN  pa e përngjarë me asgjë e njoh z. imam.

-Mirë pra atëherë si e dite këtë gjë që është kështu?

Djaloshi përsëri bën me gisht kah kompjuterët, dhe thotë :

– Përsëri prej këtyre kompjuterëve z. imam. Kompjuteri dhe inxhinieri i kompjuterëve ndryshojnë. Nuk i përngjajnë njëri tjetrit. Njeriu që e shkruan programin me vet programin gjithashtu ndryshojnë, dija që është në kompjuter me dijen time janë ndryshe, kamera dhe zërimi i kompjuterit me sytë dhe me dëgjimin tim nuk është njëlloj .

 Imami aq shumë befasohet me djaloshin sa e harron edhe punën e vet vetëm për t’i shkëmbyer ende disa fjalë me te.

-Mirë, por pas besimit tek ALLAHU a e di se çfarë duhet bërë për Zotin tënd?

-Z. imam, e di se çka duhet bërë por nuk jam i kënaqur me aq sa bëj.

-Nëse më tregon çka bën ndoshta do të ndihmoj se çfarë duhet bërë.

-Se çfarë duhet bërë e di nga këtu që: së pari Zoti më ka dhënë një dashuri për të cilën ma ka bërë të mundshme që vetëm ALLAHUN dhe dashamirët e ALLAHUT kanë vend në zemrën time, ndërsa ata, me të cilët Allahu nuk është i kënaqur, nuk kanë vend në zemrën time. Gjithmonë atë duhet ta përmendi dhe atë ta tregoj. Dhe së fundi trupin që e kam amanet ta ruaj siç Ai ka dëshirë, që një ditë do të bëhet dhe…këto janë ato që i di z. imam.

-Eh djalosh, çfarë të duhet më shumë për të ditur s’mbeti gjë!

-Z. imam, po them që duhet bërë më tepër dhe se duhet vepruar, sepse vetëm me shqiptimin e fjalës ‘mjaltë’ nuk po ëmbëlsohet gjuha!

Ta dish rrugën e duhur dhe të ecësh nëpër rrugë është krejt tjetër. Prapë, nëse flasim me gjuhën e kompjuterëve, duhet theksuar se p.sh.: shejtani i ashtuquajturi haker ,i cili hyn në sistemin tim të ashtuquajtur EPSH dhe i aktivizon virusat në trupin tim. Duhet doemos të gjendet ndonjë anti-virus i fortë për t’i përballuar këtyre viruseve.

-Unë e di një anti-virus tha Imami dhe shtoi “NAMAZI”

-A, po! NAMAZI është anti-virus i fortë i cili aktivizohet pesë herë në ditë, dhe kështu vazhdimisht mbrohemi… 

 Nga turqishtja përktheu dhe përshtati:

 Abdullah Z. Çerkezi

Burimi në gj. shqipe: albislam.com

Dje, e xhuma 1 Dhul Kade 1431 (08 Tetor 2010) pas namazit të jacisë ndërroi jetë në moshën 87 vjeçare dijetari i mirënjohur edhe në trojet shqiptare me librat e tij Shejh Muhamed Xhemil Zejno, Allahu e mëshiroftë. Namazi i xhenazes iu falë në xhaminë e Qabesë, ku ishin të pranishëm shumë dijetarë dhe njerëz të shquar. “Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi”.

Ai kishte lindur në vitin 1344H (1925G) në Halep të Sirisë. Kur arriti moshën dhjetë vjeçare u regjistrua në shkollën “Shtëpia e hafëzave” ku qëndroi pesë vite dhe mësoi përmendësh Kuranin. Pastaj, u regjistrua në shkollën e Halepit, e cila quhej Fakulteti përgatitor i Sheriatit, ku studioheshin shkencat fetare dhe ato bashkëkohore. Më pas vazhdoi në institutin për mësimdhënës gjithashtu në Halep dhe aty punoi si mësues përafërsisht 29 vite. Paskëtaj, braktisi mësimdhënien në Halep për ta vazhduar në xhaminë e Qabesë. Më vonë shkoi në Jordani për të ftuar drejt Allahut ku u angazhua si imam, hatib dhe mësimdhënës. Në vitin 1400 (1979-1980) u kthye sërish në Mekë për të vazhduar mësimdhënien në Institutin Bamirës të Hadithit në Mekë.

Ai tek populli shqiptar u njoh me librin: “Grupi i shpëtuar dhe pala e ndihmuar” si dhe me broshurën “Akideja e myslimanit – pyetje përgjigje”.

O Allah fale atë, mëshiroje, shpëtoje dhe nderoje me vend të mirë. Zgjeroja varrin dhe laje me ujë, akull dhe breshër; pastroje prej gjynaheve ashtu siç pastrohet rroba e bardhë prej ndyrësisë. Zëvendësoja shtëpinë me një shtëpi më të mirë, familjen me një familje më të mirë, bashkëshorten me një bashkëshorte më të mirë, O Allah fute atë në xhenet dhe ruaje nga dënimi i varrit! Amin.

Burimi në gj. shqipe: albislam.com