Edhe pak ditë na ndajnë nga përfundimi i vitit 2012, ku më pas do hyjmë në vitin 2013 sipas kalendarit Gregorian, këtë e pranojmë të gjithë, por ja që për dikë 31 dhjetori nuk është vetëm përfundim i vitit, por është edhe festë!

Festë?!

Me siguri se po, ashtu po ngjanë në mjediset familjare, por ne pyesim, festë e kujt, kur e ka datëlindjen kjo festë, si ka ardhë tek ne, çka i kontribuon vlerave tona një festë e tillë, çka pas festimit, këto pyetje a duhet me i bë dikush … ?!

Le të na përgjigjen ata që nuk mund ta paramendojnë 31 dhjetorin pa festu!

Ndërsa une si shqiptar, musliman, posedoj parime dhe vlera; unë kur ha e di pse ha, kur pi e di pse pi, kur flej e di pse flej, kur punoj e di pse punoj, kur mësoj e di pse mësoj, kur argëtohem e di pse argëtohem, kur e adhuroj Allahun e di pse e adhuroj, por edhe kur festoj e di pse festoj, jo paushall, vetëm se me një arsye dhe qëllim fisnik.

E shumë shqiptarë muslimanë këto ditë po përgatiten për të festu; dikush me ushqime e pije të tepruara deri në luks, e më pas deri te mishi i derrit dhe pijet alkoolike nga më të ndryshmet, dikush duke u dëfry me muzikë degjeneruese deri në orët e vona, dikush duke u ndytë në amoralitet, dikush duke i shqëtesu të tjerët me krisma të mjeteve piroteknike, hallakam mbi hallakam, koha vjen e shkon, një vit më shumë, shumë hapa para drejt vdekjes dhe takimit me Zotin tonë.

Faktikisht a ia vlen të gjitha këto për një festë që në parim është festë pagane, kristiane, e importuar nga kulturat e huaja, që fare s’ka të bëj me traditën tonë kombëtare dhe fetare dhe që nuk pajtohet Zoti me të, nuk pajtohet, ndërsa shqiptarët pajtohen.

Unë personalisht ju them të mos ma uroni këtë feste, ai që ma uron festën e Vitit te Ri, ai më ka nënçmu, ju thërras që të më bashkangjiteni në vetëdijesimin e të tjerëve mbi realitetin e kësaj feste.

Nuk i kemi rendet me festu, ne jemi shqiptarë muslimanë dhe gjithmonë si popull i kemi festu dy festa; Kurban dhe Fitër Bajramin, e tash na i kanë përzi të huajt, të mos pranojmë çka do që na servojnë të huajt, sepse një ditë do të na mbesin në fyt.

Hargjime ekstreme, për çudi, një numër të madh të popullit i kemi me asistenca sociale, ndërsa kur vie Viti i Ri, ta merr mendja që ata i takojnë klasës së lartë ekonomike, e pas Vitit të Ri i vërejnë pasojat, si në aspektin ekonomik, ashtu edhe në atë moral.

Andaj mos festoni paushall, veç t’i pasojmë epshet, të kënaqemi një natë, duke harru se s’pajtohet Allahu me ne, vetëm për faktin se po festojnë tjerët, po vjen një vit i ri, shkoj viti i vjetër e hajdeni të festojmë!

A nuk duhet me bë një llogari vjetore, për fjalët dhe veprat, arritjet dhe humbjet gjatë një viti, ende pa na interesu si na shkoi viti dhe çfarë planifikojmë për vitin tjetër, neve na intereson vetëm me festu dhe me festu dhe në fund çka, kush po na lavdëron?!

Shumë ma i kënaqur do te jem unë që natën e 31 dhjetorit do ta kaloj në gjumë, sesa ata tjerët mbi tavolina duke i kaluar të gjithë kufinjt.

Mos festo paushall pa arsye!

Autor: Labinot Kunushevci

Është tanimë fakt i pamohueshëm se liderët politik dhe ideologjik të perëndimit me përjashtime janë të bindur se Islami të cilin ata e përshkruajnë si radikal është armiku i parë dhe rreziku më i madh për qytetërimin perëndimor pas rënies së Komunizmit. Socializmi i përfaqësuar me Bashkimi Sovjetik ishte kompetitiv me botën perëndimore në zhvillimin e tij shkencor dhe teknologjik, që shfaqeshin në forcën e tij materiale edhe pse si ide është vazhdimësi apo prodhim  ideologjisë perëndimore. Parimet, ideologjia dhe themeluesit e botëkuptimit komunist ishin pjesë e trashëgimisë perëndimore.

Pyetja e cila në këtë realitet bashkëkohor vetvetiu parashtrohet është me çfarë merituan muslimanët që janë në shkallët e ulëta të zhvillimit industrial dhe teknologjik të shpallen si rreziku më i madh i qytetërimit perëndimor. Veprimet politike të liderëve të botës perëndimore implikojnë se rrezikun të cilin ata e konsiderojnë real nuk lidhet vetëm me disa lëvizje dhe organizata me përemër islam që e shohin dhunën si zgjidhje për problemet e muslimanëve. Sipas veprimeve konkrete duke e quajtur luftë për vlerat e jetës sipas botëkuptimit perëndimor, ose luftë për të përfituar zemrat dhe mendjet e muslimanëve , del në shesh se Islami si botëkuptim konkurrent është armiku i synuar. Islami si ide edhe përskaj gjendjes së vështirë ekonomike dhe shoqërore të vendeve islame është duke depërtuar me shpejtësi dhe thellësi të paparamenduar ndonjë herë në gjitha shtresimet e botës perëndimore.

Ne përsëri po e parashtrojmë pyetje me çka islami e rrezikon qytetërimin perëndimor? Nëse e shikojmë esencën e besimit të botës perëndimore ai është dominant krishter (një fe me prejardhje lindore). Bota perëndimore gjithashtu ka përfituar shumë nga prodhimi shkencor i intelektualëve muslimanë në sferat e shkencave. Nëse në perëndim ka vend për ideologji të ndryshme si ideja e shtetit shekullar, materializmi, kapitalizmi atëherë pse të ketë pengesë, për Islamin. Kjo pyetje e vështirë e ka vetëm një përgjigje e ajo është: se popujt e perëndimit me gjithë pluralizmin dhe koloritin  e tyre, me gjithë llojllojshmërinë e përbërësve kulturor, me gjithë konfliktet e brendshme posedon një ideologji e cila e përfaqëson shumicën dhe është e shpërndarë horizontalisht dhe vertikalisht, ndikon në veprimet e tyre duke e definuar edhe qëndrimin ndaj besimeve dhe vlerave tjera e në veçanti ndaj islamit.

Ky qëndrim nuk është i huaj e as i veçantë për qytetërimin perëndimor dhe popujt e tij. Ai është ligj shoqëror të cilin e vërteton edhe libri i Allahut, subhanehu ue tea’la:

وَلا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذَلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ

Mos i shani idhujt që ata i adhurojnë në vend të Allahut, në mënyrë që ata të mos e shajnë Allahun armiqësisht nga padija. Kështu, Ne ia paraqesim të bukura çdo populli veprat e veta. Pastaj, ata do të kthehen te Zoti i tyre, i Cili do t’i lajmërojë për gjithçka që kanë bërë.

Çdo bashkësi, sado që të jetë e vogël ka disa vepra që i konsideron të mira, pa e marr parasysh vlerësimin e shëndoshë rreth asaj se sa në të vërtetë është e mirë apo e keqe kjo vepër. Shiko se si ajeti flet qartë se këto vepra u janë zbukuruar dhe jo çdoherë janë rezultat i bindjes apo besimit të caktuar, edhe pse si parim vlen se vepra është prodhim apo rezultat i bindjeve dhe besimeve. Por ndoshta besimi që ndikon është vetëm ai besim i cili është i rrënjosur thellë në zemër e jo edhe ai besim i cili deklarativisht përsëritet dhe që nuk gjen argumentim në veprat e njeriut.

Në Kuranin famë lartë kemi edhe detaj tjera lidhur me këtë ligj shoqëror:

1. Prej detajeve të tilla është se vepra e zbukuruar është ajo që i bashkon individët, nxit në dashuri mes tyre dhe kështu krijohet një bashkësi e caktuar.

وَقَالَ إِنَّمَا اتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْثَانًا مَوَدَّةَ بَيْنِكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَكْفُرُ بَعْضُكُمْ بِبَعْضٍ وَيَلْعَنُ بَعْضُكُمْ بَعْضًا وَمَأْوَاكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُمْ مِنْ نَاصِرِينَ

Dhe ai tha: “Ju, në vend të Allahut, keni zgjedhur idhujt, për shkak të dashurisë midis jush në këtë jetë. Por, në Ditën e Kiametit do ta mohoni njëri-tjetrin dhe do ta mallkoni njëritjetrin. Streha juaj do të jetë zjarri dhe nuk do të ketë për ju kurrfarë ndihmësi.”

Ibën Kethiri duke e komentuar këtë ajet shkruan: Këto i keni zgjedhur dhe jeni bashkuar rreth ibadetit të tyre në dynja për shkak të dashurisë dhe afërsisë të njërit ndaj tjetrit në këtë dynja. Sipas një kiraetit tjetër kuptimi është se zgjedhja e këtyre idhujve do të rezultojë me dashuri mes juve vetëm në këtë botë, ndërsa në ahiret realiteti do të pësojë një ndryshim rrënjësor. Miqësia dhe dashuria do të shndërrohen në armiqësi dhe urrejtje.

2. Hollësi tjetër lidhur me këtë ligj shoqëror është se popujt marrin qëndrim ndaj tjerëve sipas afërsisë apo largësisë prej veprës që u është zbukuruar. kjo bashkësi nuk e duron dot e as që e toleron atë që e kundërshton këtë vepër të zbukuruar apo ka vërejtje rreth saj…

  وَلَنْ تَرْضَى عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِي جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ 

As hebrenjtë, as të krishterët nuk do të jenë të kënaqur me ty, derisa të pranosh besimin e tyre.  Thuaju: “Vetëm udhërrëfimi i Allahut është i drejtë!” E, në qoftë se pas diturisë që të ka zbritur, ti ndjek dëshirën e atyre, atëherë askush nuk do të të ndihmonte apo mbronte nga dënimi i Allahut.

قَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّكَ يَا شُعَيْبُ وَالَّذِينَ آَمَنُوا مَعَكَ مِنْ قَرْيَتِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا قَالَ أَوَلَوْ كُنَّا كَارِهِينَ 

Paria arrogante e popullit të tij tha: “O Shuajb! Kthehuni në fenë tonë ose do t’ju dëbojmë nga qyteti ynë ty me gjithë ndjekësit e tu”. Shuajbi tha: “Edhe pse e urrejmë atë?!

وَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَنْ قَالُوا أَخْرِجُوهُمْ مِنْ قَرْيَتِكُمْ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونَ 

Përgjigjja e popullit të tij ishte: “Dëbojini ata nga vendbanimi juaj! Ata janë njerëz që duan të mbahen të dëlirë.”

3. Ndoshta një grup i vogël ndahet duke mos menduar ashtu siç mendon shumica

وَإِنْ كَانَ طَائِفَةٌ مِنْكُمْ آَمَنُوا بِالَّذِي أُرْسِلْتُ بِهِ وَطَائِفَةٌ لَمْ يُؤْمِنُوا فَاصْبِرُوا حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَنَا وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ

Nëse një grup mes jush beson në mesazhin me të cilin jam dërguar, ndërsa grupi tjetër nuk beson, duroni derisa Allahu të gjykojë midis nesh! Ai është gjykatësi më i mirë”!

وَقَالَ رَجُلٌ مُؤْمِنٌ مِنْ آَلِ فِرْعَوْنَ يَكْتُمُ إِيمَانَهُ أَتَقْتُلُونَ رَجُلًا أَنْ يَقُولَ رَبِّيَ اللَّهُ أَتَقْتُلُونَ رَجُلًا أَنْ يَقُولَ رَبِّيَ اللَّهُ وَقَدْ جَاءَكُمْ بِالْبَيِّنَاتِ مِنْ رَبِّكُمْ وَإِنْ يَكُ كَاذِبًا فَعَلَيْهِ كَذِبُهُ وَإِنْ يَكُ صَادِقًا يُصِبْكُمْ بَعْضُ الَّذِي يَعِدُكُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ كَذَّابٌ 

Por një njeri besimtar, nga të afërmit e Faraonit, i cili fshihte besimin e vet, tha: “Vallë, do të vrisni një njeri vetëm se thotë “Allahu është Zoti im”, ndërkohë që ai ju ka sjellë shenja të qarta prej Zotit tuaj?! Nëse është gënjeshtar, atij i përket dënimi I gënjeshtrës së vet e, nëse është i drejtë, atëherë juve do t’ju godasë diçka prej asaj me të cilën ju kërcënohet ai. Vërtet, Allahu nuk e udhëzon në rrugë të drejtë atë që e tepron me të këqija dhe është gënjeshtar.

4. 4. Përfundimi i mirë dhe ngadhënjimi janë për ata që e mbështesin të vërtetën dhe ata do të fitojnë në format e ndryshme të fitores sipas konceptit islam

 فَاصْبِرْ إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ

Andaj, duro! Se, vërtet, në fund, fitorja është e besimtarëve

ÇFARË VEPËR U ËSHTË ZBUKURUAR PERËNDIMORËVE?

Pas kësaj pjese në të cilën folëm për këtë ligj hyjnor parashtrohet Pyetja rreth veprës e cila sot është e preferuar dhe u është zbukuruar perëndimorëve. si kjo vepër është stimulues i qëndrimit armiqësor ndaj islamit si qytetërim?

Përgjigje të qartë për këtë pyetje nuk do të gjesh në atë që quhen teori, filozofi, ideologji politike perëndimorë. shkak është se perëndimi nga aspekti i teorive, filozofive dhe ideologjive nuk është i unifikuar. atë e përfaqësojnë bashkësi, shtete dhe ideologji të ndryshme mes të cilëve ka ndasi që jo rrallë janë shfaqur edhe në formë të luftës.

Ndoshta përgjigjën do ta gjejmë në atë që tashmë shpesh përsëritet nën emëruesin e përbashkët vlerat perëndimore.

Këto vlera shpeshherë përmenden ku flitet rreth qëndrimit ndaj islamit dhe muslimanëve në vendet e tyre.

Pyetja që tash parashtrohet është cilët janë vlerat e perëndimit që kan arritur të bashkojnë drejtimet e ndryshme brenda perëndimit si entitet lidhur me islamin?

Si burim dhe përcaktues të qytetërimit të tyre perëndimorët gati unanimisht përmendin:

Kulturën helene

Judaizmin

Krishterimin

Qytetërimi romak

Ideologjitë e liberalizmit dhe demokracisë

Lëvizjet e reformacionit dhe renesancës

Iluminizmin

Si përcaktues i qytetërimit perëndimor nuk përmendet Islami sepse atë nuk e pranon shumica edhe pse si i tillë është i njohur dhe i pranuar prej një pakice të dijetarëve të tyre. Për këtë shkak një historian i njohur bashkëkohor shkruan: Evropa e mesjetës për shumë gjëra i ka borxh islamit dhe askujt nuk i ka borxh aq sa i ka islamit. (J.M. Roberts, History of the World, Penguin Books, 1980, p. 511)

Nëse e analizojmë  këtë kulturë e cila është e pranuar historikisht do të shohim se e njëjta ka disa përcaktues që definojnë vlerat e tyre ose siç e quajtëm veprën që u është zbukuruar.

Ato janë elementet e shirkut, arrogancës, shthurjes në fjalë dhe  sjellje. ja disa shembuj:

1. Kultura helene greke: shumë prej perëndimorëve besojnë se ideologjia greke është baza e ideologjisë së tyre. një prej filozofëve të tyre thotë se filozofia perëndimore nuk është asgjë tjetër përveç fusnotave të shkrimeve të Platonit. Kultura helene është e para tek e cila kthehen kur flasin për historinë e shkencës, letërsisë dhe artit. Ata besojnë se helenizmi është ai i cili i vendosi themelet e Racionalizmit i cili mbështetet në logjikën e shëndosh.(A NUK ËSHTË ARISTOTELI AI QË THEMELOI LOGJIKËN?)

Sipas kësaj qytetërimet tjera, rrjedhimisht edhe Islami, nuk e njohin të menduarit logjik. Një orientalist i njohur shkoi edhe më larg në pohimet e tij duke thënë se arabët nuk e mohojnë kontradiktën dhe pohojnë se ajo e shton pasurinë e fjalisë. Është fakt se kur muslimanët u takuan me logjikën greke kuptuan se aty nuk ka asgjë të re përveç asaj që vetëmse e dinin ashtu që një dijetar duke e vlerësuar logjikën greke tha: për të nuk ka nevojë i mençuri dhe nga ajo nuk përfiton i marri. (Mexhmu’ul Fetava, 9/82) këtë e tha sepse kriteret logjike mbi të cilët ndërtohet kjo dituri janë pjesë e natyrës në të cilën Allahu i ka krijuar njerëzit dhe të njëjtat i kanë vërtetuar shpalljet hyjnore.

Arabët si popujt e tjerë e dinë kotësinë e fjalisë kontradiktore (kundërthënëse) dhe në gjuhën e tyre tolerohet çdo gjë përveç pohimit kontradiktor siç thotë: Sibevejhi, linguisti dha gramatikani i njohur arab.

Qytetërimi helen krahas arritjeve të mëdha është qytetërim i politeizmit dhe shfrenimit. Shirku i tyre për dallim prej shirkut të arabëve nuk ishte vetëm në aspektin e adhurimit (الألوهية). Shirku i tyre përfshinte edhe krijimin, sundimin dhe drejtimin me gjithësinë, për dallim prej arabëve që zotët e tyre i konsideronin ndërmjetësues dhe afrues pranë Allahut.

Ishte kulturë e paturpësisë që shihet qartë në statujat e asaj periudhe, në pikturat në tregimet dhe poezitë që janë përplot me imoralitet dhe devijim seksual që ishin pjesë e përditshmërisë edhe tek mendimtarët e tyre më të mëdhenj. Lidhur me këtë çështje në vitin 1978 u publikua libri (K.J. Dover, Greek Homosexuality, 1978), pas të cilit vijuan shumë tituj tjerë.

1. Judaizmi

Allahu i vlerëson dhe i lartëson njerëzit sipas veprave të mira që i bëjnë. Allahu, subhanehu ue te’ala i bekoi Izraelitët dhe i vlerësoi kur ata ishin të kapur fortë për porositë e Musait, alejhi selam. Me shtrembërimin e mësimeve të fesë si dhe me kuptim të gabuar izraelitët këtë vlerësim të tyre e shndërruan në shovinizëm duke pretenduar se ata janë populli i zgjedhur i zotit dhe se të tjerët janë më poshtë se ata. Kjo ide më vonë u transferua tek protestantët dhe u bë pjesë e mënyrës të menduarit të popullit amerikan. koncepti i të zgjedhurve dominonte në politikën e britanikëve, sunduesve të bardh të Afrikës jugore si dhe në mënyrën e logjikimit politik të amerikanëve.

Besimi se përkatësia kombëtare qenësore është e rëndësishme nuk është fshehtësi brenda dhe jashtë Amerikës: Amerikanët prej shekujsh besojnë se janë të veçantë, se janë popull dhe bashkësi të cilën zoti e ka zgjedhur për të kryer detyrën unike dhe se ata janë pjesa më e mirë e njerëzimit. edhe kryetarët e zgjedhur e theksojnë “këtë veçori” dhe e promovojnë të njëjtën. (Kevin Philips, American Theocracy, Viking Penguin, 2006, p.125)

Libri të cilin ata e konsiderojnë të shenjtë është përplot tregimesh për shthurje morale dhe seksuale që u atribuohet madje edhe të Dërguarve të Allahut, alejhimu selam. Këtë fakt e keqpërdorën disa ateistë që publikuan një libër ku i kishin tubuar gjitha tregimet e tilla dhe kërkuan që ky libër të quhet libri i Shthurjes i cili është i ndaluar për fëmijët. Ky libër është The Bible Unmasked të autorit Joseph Lewis

1. Krishterimi

 i cili thirret edhe në trashëgiminë hebraike, si përcaktues i modelit të preferuar të botës perëndimore duke e promovuar idenë e rrugës së vetme të shpëtimit nëpërmjet besimit në hyjninë e Isait, alejhi selam, promovoi qëndrim arrogant dhe refuzues ndaj besimeve tjera. Duke besuar se Isai, alejhi selam, është flijuar për mëkatet e tyre dhe se ata nuk do të merren në përgjegjësi, pa marr parasysh shëmtinë dhe madhërinë e mëkateve, nëse e pranojnë Isain si shpëtimtarë, ka promovuar një model jo efikas i ndërgjegjes morale. Që të jetë dëmi më i madh u kujdes edhe thirrja për abstenim nga jeta seksuale për priftërinjtë dhe murgjit që rezultoi me shumë mëkate të shëmtuara që u munduan ti fshehin nga opinioni publik. Këtë në mënyrën më të keqe e shfrytëzuan armiqtë e fesë për të sulmuar fetë dhe rolin e tyre individual dhe shoqëror. Një filozof i Britanisë, duke e treguar shkakun pse nuk e ndien vetën si i krishterë thotë se në atë vendim ka ndikuar insistimi për celibatin e priftërinjve dhe murgjve.

Judaizmi dhe Krishterimi në fillim ishin fe që mbështeteshin në shpalljen hyjnore por pas shtrembërimit të tyre u shndërruan në fe të politeizmit. Hebrenjtë e shtrembëruan shpalljen e Allahut dhe e mohuan Isain, alejhi selam, dhe Muhamedin, sal-lallahu alejhi ue selem, si të Dërguarit e Allahut. Arroganca dhe mendjemadhësia ishin shkak i mohimit të urdhrave të qarta në librin e tyre lidhur me Isain dhe Muhamedin, alejhima selam.

ç. Qytetërimi romak

Nga qytetërimi romak perëndimi e trashëgoi idenë e republikës, idenë e perandorive që zgjerohen me luftëra imperialiste. Perandoria nënshtroi dhe me dhunë robëroi popuj të shumtë dhe për ashpërsinë e sundimit të saj flasin qartë librat e historisë. Qytetërimi romak ishte politeist derisa mbreti Konstantin nuk e shpalli Krishterimin si religjion zyrtar në vitin 313.

1. Lëvizjet e reformacionit dhe renesancës

perëndimorët pretendojnë se kulturat dhe ideologjitë nuk janë të vlefshme nëse nuk kanë kaluar procesin e reformacionit dhe renesancës. ata e kritikojnë islamin duke thonë se nuk ka përjetuar ndonjë lëvizje e cila do ta rishikojë dhe reformojë mësimin fetar. kjo sipas tyre është e patjetërsueshme që islami të përshtatet me kontekstet e reja shoqërore.

Ata shpresojnë të ndodh një gjë e tillë për të afruar Islamin më pranë perëndimit dhe vlerave të tij. Në këtë grackë janë zënë edhe disa naivë nga bota islame që pohojnë se rishikimi është i nevojshëm që të mundet të thuhet se Islami përshtatet me botën moderne. Me modernizimin e Islamit do të zhduken mospajtimet me qytetërimin perëndimorë thonë ata.

1. Lëvizja iluministe

Kjo lëvizje u paraqit në shekullin XVIII në Evropë si lëvizje e cila mbështet racionalizmin por edhe ajo nuk arriti të promovojë vlerat shoqërore, dhe pas vete la gjurma të shthurjes.

1. Liberalizmi

Liberalizmi mbështetet në ide e cila në esencë është e shëndoshë dhe e cila pohon se çdo individ i ka të drejtat e tij të pacenueshme. Këto të drejta nuk lejohet ti uzurpon as pushteti e as shumica. Këto të drejta në esencë janë të drejtat që Allahu ia ka dhuruar njeriut. Esenca e tyre u ndryshua kur në kulturën perëndimore filloi të dominojë politeizmi dhe shekullarizmi. Në vend të librit hyjnor si burim i këtyre të drejtave të pacenueshme u caktuan deklarata e drejtave dhe lirive të OKB-së, kushtetutat vendore etj. në këtë mënyrë të drejtat e dhuruara prej zotit u ndryshuan me të drejta që njerëzit u japin të tjerëve. këto të drejta u ndikuan në masë të madhe nga parimet e shekullarizimit, ateizmit, barazisë gjinore duke e devijuar natyrën e tyre të pastër të dhuruar prej zotit.

Disa të tjerë të mashtruar me idenë e liberalizmit së bashku me demokracinë shkuan edhe më larg duke pretenduar se Liberalizmi dhe Demokracia janë modelet më të përkryer të sistemeve politike dhe ekonomike që ka arritur shoqëria njerëzore. Sipas tij  gjithë bota duhet të ecë në rrugën që e ka skicuar dhe në të cilën ka ecur qytetërimi perëndimor. Vlen të përmendet se njeriu nga ky trend i përjashton muslimanët për të cilët thotë se ata vazhdojnë të mendojnë se posedojnë alternativë që është më e mirë se sa Liberalizmi dhe Demokracia.

Nga pikëpamja e lirive nuk duhet harruar se ata insistojnë më së shumti në të drejtat dhe liritë seksuale që rezultoi me dobësimin e familjes dhe uljen e natalitetit. Nataliteti është aq i ulët sa që një prej strategëve perëndimorë thotë se nuk kemi nevojë për armik të jashtëm që do na mposht. Ne jemi duke e mposhtur vetën.

Një kardinal i tyre thotë: A ka demokracia nevojë për industri të seksit me vlerë një miliardë dollarë që të quhet demokraci e vërtetë. A ka nevojë për abortime numri i të cilëve arrin dhjetëra milionë?

Këtë e tha kardinal Xhorxh Pell i Australisë në ligjëratën e tij në SHBA duke alarmuar se islami do të jetë alternativa nëse perëndimi nuk largohet nga demokracia të cilën e quajti boshe dhe egoiste.

(http://www.theage.com.au/articles/2004/11/11/1100131136231.html?oneclick=true)

ë. DEMOKRACIA

Nëse e krahasojmë demokracinë me sistemet tjera e jo edhe me islamin do të gjejmë një numër të konsiderueshëm të vlerave. këto vlera dalin në shesh kur të krahasojmë sistemin demokratik perëndimor me sistemin komunist të Koresë së veriut, ose atij që ishte në Shqipëri.

Aspektet pozitive të sistemeve demokratike ishin shkak që të anashkalohet esenca politeiste të sistemit në fjalë, i cili njeriut ia jep të drejtën sovrane që e ka Allahu, subhanhu ue te’ala, e ajo është e drejta e ligjvënies.

Duke pretenduar se ky sistem është më i miri u ndërmorën luftëra të shumta të pushtimit dhe kolonializmit që janë shkak për shumë prej problemeve me të cilët ballafaqohet bota sot.

Shkencat natyrore

Nuk do mend se gjëja më e vlefshme në qytetërimin perëndimor është zhvillimi i hatashëm teknologjik dhe shkencor. Shkencat natyrore dhe zbulimet e reja ishin bazë e zhvillimit teknologjik që janë esenca e fuqisë ekonomike dhe ushtarake. Forca ushtarake ishte pastaj mjet i kolonializmit dhe realizimit të planeve imperialiste.

Në këto shkenca nuk ka diçka që bie në ndesh me besimin e Teuhidit, e as që ka nxitje për arrogancë dhe shthurje/paturpësi në përmasa të gjëra. Ajo që ndodhi është se ideologët krijuan lidhje mes shkencave natyrore dhe vlerave të tyre.

1. I mashtroi njohja e tyre e ligjeve hyjnore që Allahu i vendosi në atë që ata e quajtën natyra. Këtë natyrë atë e quajtën qenie të vetëmjaftueshme dhe dukuritë e saj komentohen me dukuri tjera natyrore dhe nuk lejohet shpjegimi i këtyre dukurive me shkaqe që kanë të bëjnë me diçka jashtë natyrës. Në këtë mënyrë koncepti ateist u bë pjesë e konceptit shkencor të shpjegimit të shoqërive. Këtë edhe më herët e kemi përmendur.
2. Disa tjerë i tejkaluan kufijtë dhe mohuan çdo gjë që nuk e përdorë metodologjinë e shkencave natyrore. Ata kështu mohuan shumë njohuri që përfitohen në mënyra tjera e vetëm nëpërmjet shkencës, si për shembull me anë të shpalljes hyjnore.

Ateistët mbështeteshin në shkencën për të mbrojtur qëndrimet e tyre prej kohës së shkrimeve të para të etiketuar si ateiste në mesin e shekullit XVII. Sidoqoftë sipas pohimeve të ekspertit gjerman për ateizëm Uinfrind Shroder raportet mes ateizmit, në hovin e tij të parë, dhe shkencës kanë tendencë më shumë të turpërojnë se sa të vërtetojnë pohimet e ateistëve. (në librin fillesat e ateizmit). Shkaku është fakti se kritikat e hershme ateiste të teorive shkencore që mbronin besimet fetare ishin shpeshherë destruktive dhe nuk kishin alternativa për të zëvendësuar shpjegimet shkencore që i sulmuan. Në fushën e kozmologjisë ateistët e parë u orvatën të vërtetojnë se modeli i krijimit prej asgjëje ishte kontradiktor. Edhe pse ishin mjaft kritik nuk kishin prova për të lancuar kundër-teori serioze nga aspekti shkencor. Për shembull ateisti Mesler ishte i kujdesshëm të debatojë për “superioritetin shkencor” të ateizmit dhe vetën e kufizoi në pohimin se edhe teizmi por edhe ateizmi kanë probleme në shpjegimin e origjinës së kozmosit.

Eklund dhe Shajtëll në periudhën mes 2004-2007 studiuan qëndrimin e shkencëtarëve  ndaj religjionin një studim që ishte për fillimisht në periudhën 1914-1933 e pastaj në të nëntëdhjetat. Ata analizuan anketën e bërë në 21 prej universiteteve elite hulumtuese. Në pyetësor kishte formulime të ndryshme lidhur me besimin në Zot si për shembull: cili prej formulimeve më mirë prezanton atë që ju e besoni lidhur me Zotin:

Nuk kam dyshime lidhur me ekzistimin e Zotit.

Kam disa dyshime por besoj në Zot.

Besoj në zotin ndonjëherë

Nuk  e di dhe s’ka mënyrë për të mësuar për ekzistimin e Zotit

Nuk besoj në Zot.

Sipas rezultateve kemi përqindje të lartë të shprehjes së mosbesimit dhe dyshimeve në ekzistimin e Zotit tek këta shkencëtarë në veçanti tek biologët 75% (41% nuk besojnë 34% kanë dyshime)  ndërsa përqindja më e ultë është te sociologët 67.5% (33% nuk besojnë 34,5% kanë dyshime). Sipas studimit në fjalë gjeneratat e reja të shkencëtarëve në këto universitete pohojnë përqindje më të lartë  të besimit në Zot se sa kolegët e tyre më të vjetër. Kjo ndoshta është fillimi i ndryshimit të përgjithshëm të qëndrimit ndaj fesë në mesin e shkencëtarëve.

David Eagleman i cili është përkrahës i teorisë së Posibilizmit (është e mundshme) thotë: Nuk mendoj se është e patjetërsueshme që skencëtarët të janë ateistë, madje mendoj se kjo nuk është as një ide e mirë. Unë mendoj se qasja posibiliane “është e mundshme” është qasja më e mirë.

3. Disa tjerë i shfrytëzuan këto njohuri për të përkrahur animin e tyre kah paturpësitë siç është homoseksualizmi. Pohim i tillë është përcaktimi gjenetik i prirjeve seksuale.
4. Këtë përparim shkencor ata e shpallën si shkak i krenarisë evropiane duke pretenduar se ata ua tejkaluan të tjerëve për shkak të racionalizmit të tyre që e trashëguan prej grekëve të lashtë. Sipas tyre të tjerët nuk u zhvilluan sepse ndjekin logjikimin që pranon “besëtytnitë”
5. Sprova me këtë çështje fitoi në intensitet me prapambeturin e muslimanëve në këto sfera të jetës. Këtë prapambeturi disa të mashtruar ia atribuuan Islamit duke e konsideruar atë si shkak i ngecjes së zhvillimit.

Natyra e vlerave perëndimore

Pyetja që parashtrohet është se si këto burime dhe elemente që janë në ndeshje njëri me tjetrin janë unifikuar në atë që njihet me emrin vlerat ose kultura perëndimore?

1. Përgjigja është fakti se ato ishin pjesë e historisë perëndimore e cila ende studiohet dhe hulumtohet në shkollat dhe në universitetet e tyre, histori me të cilën krenohen dhe rreth të cilës shkruajnë libra.
2. Shkaku i dytë është përkrahja që e gëzojnë këto tipare të vlerave perëndimore nga intelektualë, lëvizje dhe parti të ndryshme.

Laicizmi i cili është forma bashkëkohore e idhujtarisë dhe i cili është pjesë e përcaktuesve të këtyre vlerave është drejtimi dominant i cili definon drejtimet e tjera detyrimisht edhe drejtimet fetare. Për të qenë në pajtim me parimin e laicizmit dhe për tu përshtatur me të, ata insistojnë ndryshime në konceptet themelore të feve.

Lavdërohen dhe promovohen ato besime që në shkallë të lartë bëjnë kompromise me laicizmin. Habermasi një filozof dhe sociolog i njohur si përkrahës i shekullarizimit të hapësirës shoqërore thotë:

Krishterimi e jo ndonjë fe tjetër është baza themelore e lirisë, ndërgjgjes, të drejtave të njeriut dhe demokracisë. krishterimi është kriteri më i rëndësishëm i qytetrimit perëndimor.

Para një shekulli sociologu gjerman Maks Veber e shkroi librin e tij etika protestante dhe shpirti i kapitalizmit në të cilën pohon se vlerat e protestanizmit janë ato që definojnë angazhimin individual dhe zhvillimin shoqëror .

Në këtë vepër që në filli ishte përmbledhje e eseve Veberi pohon se shpirtin e kapitalizmit e ka përcaktuar etika protestante. Me fjalë tjera etika kalviniste është forca lëvizëse që qëndron pas krijimit të kapitalizmit bashkëkohor.

Shpjegimin e këtij pohimi Veberi e gjen në fjalët e Benxhamin Franklinit i cili thotë: Nëse vetëm gjysmë ditë nuk punojmë jo vetëm se do të humbim para por edhe do ti harxhojmë edhe ato që i kemi fituar. përkushtimi ndaj punës dhe fitimi është ajo të cilën zoti e pret prej neve. shtimi i pasurisë është vepër e devotshmërisë dhe nuk është diçka e turpshme.

Veberi gjithashtu nënvizon se pasurimi nuk është qëllim bë vete, ai është pasojë, rezultat ose me gjuhën bashkëkohore side effect i doktrinave fetare të protestantizmit që kanë nxitur në planifikim, punë të vështirë dhe privim të vetes.

3. Ideologjia laike dhe degëzimet e saja u shndërruan në ideologji kryesuese dhe korniza e përgjithshme e kulturës perëndimore dhe vlerave të saj. Tolerohen vetëm mospajtimet që janë brenda kësaj kornize. Nuk lejohet dalja prej kësaj kornize pa marrë parasysh dallimet individuale (dikush është fetarë e dikush jo, të gjithë i nënshtrohen parimit të laicizmit)
4. Ndoshta dikush do të thotë se shumë nga shembujt që i përmende për shoqëritë perëndimore i gjejmë edhe në shoqëritë tjera, madje edhe te muslimanët. Pse atëherë dhe me çka i dallojmë ato si vlera ekskluzivisht perëndimore. Është fakt se politeizmi, arroganca dhe shthurja morale janë dukuri që i kemi edhe në shoqëritë tjera madje edhe në ato që pretendojnë se janë islame. Dallimi është tek qëndrimi shoqëror ndaj këtyre dukurive. Nuk është e njëjtë nëse në një shoqëri dukuritë e këtilla refuzohen, dënohen dhe ndoshta sanksionohen me ligj dhe nëse në shoqëritë tjera konsiderohen sjellje e pranueshme, që tolerohet dhe që nuk sanksionohet, edhe pse ndoshta ka kritika individuale. Realiteti i dytë është i pranueshëm në shoqëritë perëndimore. Madje edhe kritikat ndaj këtyre dukurive ndoshta edhe sanksionohet me ligj. Papa racinger derisa ishte kardinal e përmend rastin se një prift protestant i Suedisë ishte dënuar më burg një muaj sepse kishte folur rreth homoseksualizmit me fjalë të biblës.
5. Elementi i arrogancës i cili ndikoi në mënyrën se si bota perëndimore kolonizoi dhe shfrytëzoi popujt tjerë si dhe vetë lëvizja kolonialiste imperialiste u përkrahën dhe u stimuluan nga kokat e kulturës perëndimore përveç një numri të vogël. Kolonializmi dhe imperializmi nuk ishin vetëm lëvizje politike, përkundrazi ato ishin edhe lëvizje ku morën pjesë edhe shkrimtarë, poetë, filozofë, klerikë siç tregon Edvard Saidi në librin e tij Kultura dhe imperializmi.

SI DUHET VEPRUAR?

Ne jemi para një sfide të madhe për Umetin tonë dhe pyetja është se çfarë mundemi të bëjmë? Kjo pyetje nuk është individuale dhe përgjigja na takon të gjithëve, dijetarëve, udhëheqësve dhe masës në përgjithësi.

Përgjigjën që e propozoj është propozim individual nga një individ në këtë bashkësi:

1. E kemi për obligim të largojmë ndjenjat e pikëllimit dhe mërzisë, sepse janë emocione negative që nuk i zgjidhin problemet e jashtme. Përkundrazi ato shkaktojnë probleme shpirtërore. Sa shpesh Allahu, subhanehu ue te’ala, na alarmon nga këto emocione negative. Sa shpesh dijetarët na e tërheq vëmendjen që të mendojmë rreth këtyre kuptimeve Kuranore. Ibën Tejmije duke e komentuar hadithin: Islami ka filluar si i huaj dhe do të kthehet përsëri si i huaj shkruan:

“Shumë njerëz kur të shohin ndonjë të keqe apo vërejnë ndryshim të gjendjes së islamit pikëllohen dhe vajtojnë sikur vajtojnë ata që i ka goditur ndonjë sprovë. kjo është e ndaluar sepse ne jemi urdhëruar me durim, tevekul dhe përqendrim në fenë islame. jemi urdhëruar të bindemi se Allahu është me të devotshmit, me bamirësit dhe se përfundim i mirë i pret besimtarët.”

2. Të bindemi se angazhimi për të kënaqur armiqtë e fesë vërtetës, të vepruarit që ti pajtojmë ata duke u përgjigjur në kërkesat e tyre (që janë ndryshimi i fesë dhe rishikimi i pohimeve esenciale fetare), jo vetëm se është tradhti shkencore por edhe në të njëjtën kohë nuk është zgjidhje e problemit.

Po ndoshta do të shfaqin kënaqësi me shtrembëruesin  e fesë, por afrimi i plotë me ta që është kërkesë e tyre nuk do të realizohet derisa besimtari të mos heq dorë përfundimisht nga feja e tij. Kurani ka vendosur një parim themelor i cili thotë se pajtimi i plotë nga ana e tyre do të ndodh atëherë kur në çdo aspekt do të ndjekim fenë e tyre:

وَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ كَمَا كَفَرُوا فَتَكُونُونَ سَوَاءً فَلَا تَتَّخِذُوا مِنْهُمْ أَوْلِيَاءَ

“Ata dëshirojnë që edhe ju të mos besoni, ashtu siç nuk besojnë vetë dhe të bëheni të njëjtë me ata. Kurrsesi mos u bëni shokë me ata.”

3. Pse të mos e shikojmë aspektin pozitiv të këtij sulmi mbi fenë tonë të pastër. A nuk është ky sulm një argument që ne kemi filluar të zgjohemi të jetojmë sepse po të ishim të vdekur apo të shkujdesur, në komë, askush nuk do të frikësohej prej neve e as që do të merrej me neve.

Detyra jonë është të vazhdojmë këtë rizgjim, të shumëfishojmë gjallërinë tonë dhe aktivitetin tonë, të krenohemi me fenë tonë dhe të kapemi edhe më fortë për të. Të shpresojmë se ne do të jemi pishtarët që do t’ia ndriçojnë rrugën perëndimit dhe do të jemi barkat e shpëtimit për njerëzit.

4. Udhëheqësit e perëndimit pohojnë se lufta e tyre kundër asaj që e quajnë Islam radikal është jo vetëm luftë fizike, ajo është edhe luftë ideologjike.

Ajo, po ashtu, është luftë për të përfituar mendjen dhe zemrat e myslimanëve. Lufta e vërtetë është mjet për arritjen e qëllimeve ideologjike. Sa i përket luftës ideologjike ne ende jemi fitimtarë sepse Islami dita ditës e më tepër përhapet ne perëndim. Islami dal ngadalë  po i pushton, mendjet dhe zemrat e perëndimorëve. Ideologjitë e tyre dhe besimet e tyre janë në tërheqje. Kjo duhet të na nxis të vazhdojmë dhe të mos tërhiqemi, të ndihmojmë fenë tonë me argumente logjike, argumente shkencore dhe me zbatim të parimeve morale. Problem i yni është lufta klasike në të cilën ende jemi duke ngecur sepse nuk jemi përgatitur aq sa duhet sipas ligjeve shkencore bashkëkohore. Jemi të detyruar të angazhohemi që muslimanët të bëhen fuqi ekonomike dhe ushtarake. Angazhimi ynë duhet të jetë në dy rrafshet, puna me popujt që ato të binden se kanë nevojë për shkencë dhe dituri bashkëkohore dhe në rrafshin profesional duke krijuar kushte për arsim të mirëfilltë dhe për zhvillim të shkencave. Kjo nënkupton bashkëpunimin e vendeve islame, stimulimin e shkencëtarëve që sigurojnë zhvillimin ekonomik dhe teknologjik. Ne nuk dëshirojmë të jemi të fortë për të sulmuar dikë. Qëllimi është të jemi të përgatitur për tu mbrojtur dhe për të parandaluar ata që mendojnë se kanë të drejtë të na sulmojnë dhe okupojnë. Jemi të bindur se paqja është në interesin tonë, këtë na e mëson feja jonë dhe përvoja jonë. Jemi të bindur por dhe angazhohemi sepse e dimë se përfundimi do të jetë i mirë me lejen e Allahut.

5. Pasi e dimë se perëndimi nuk është një entitet pa dallime dhe divergjenca të brendshme, nuk është çdoherë armiqësor ndaj Islamit, dhe në mesin e tyre ka njerëz injorantë, të mashtruar, ka njerëz të drejtë që angazhohen për të mbrojtur të dobëtit etj.

Ka edhe njerëz të arsyeshëm që refuzojnë parimin e imperializmit ushtarak dhe kulturor…

Kjo nënkupton që edhe sjellja jonë të jetë në pajtim ne gjendjen e tyre që u adresohemi. Duhet të dallohet ai që është i drejtë nga ai që është në gabim, uzurpuesi nga ai që ofron paqe, arroganti nga ai që sillet mirë. Kjo qasje është imperativ i fesë Islame që ka synimin me të lartë realizimin e drejtësisë në suaza të bashkësisë njerëzore.

6. Progresi jonë i vërtetë nuk plotësohet pa u arritur edhe progresi tjetër i cili prej neve nuk kërkon angazhim të madh. Ne ashtu siç i përdorim mjetet bashkëkohre për progres shkencor duhet të kemi parasysh edhe ndikimin e mjeteve bashkëkohore në reformat politike.

Ne nuk dëshirojmë të jemi bashkësi imituese e cila largohet prej rrënjët e saja dhe ndjek verbërisht institucione, parime dhe emra. Në jemi popull që ka themele të forta që burojnë nga besimi se kushtetuta jonë është Libri i Allahut me të cilën i vlerësojmë parimet e politikës së përgjithshme. Në duhet të krijojmë institucione që janë në pajtim me ato parime të pandryshueshme të fesë dhe që përshtaten me gjendjen globale bashkëkohore. Çdokush që ka pak dituri e di se parimet si sundimi i ligjit, këshillimi, zgjedhja e pushtetarëve, liria e mendimit dhe të drejtat e njeriut (të cilat njerëzit i lidhin me parimet esenciale të demokracisë), janë parime islame që janë ligjësuar me tekste hyjnore dhe që i ka zbatuar i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, dhe kalifët e tij të drejtë, Allahu qoftë i kënaqur me ta.

Një reformë si kjo është detyrë fetare, obligim i kohës dhe kushteve në të cilët jetojmë. Jemi të detyruar të përmirësojmë imazhin e Islamit dhe muslimanëve që në mendjet e shumë perëndimorëve lidhet me sisteme diktatoriale, feudale, teokratike. Fesë tonë u atribuohen cilësi si injoranca dhe qëllimi i keq.

Përktheu dhe shtoi disa paragrafë: M-r. Talha Kurtishi

Shprehja Islam politik, si termat e ngjashme “radikalizëm” dhe “fundamentalizëm” janë prodhim perëndimor që në botën arabe e kanë importuar konsumuesit lokalë të ideologjive, me qëndrime nënvlerësuese ndaj Islamit. Pas këtyre termave fshihen qëllime fyese. Të njëjtat përdoren si kamuflim për ta sulmuar Islamin, për t’i larguar dhe penguar njerëzit prej tij.

Çfarë kuptohet me termin Islam politik te perëndimorët?

Në fillim me këtë term përcaktoheshin lëvizjet Islame të përhapura në botën Arabe, në Pakistan, në Indi, në Indonezi, në Malajzi, që kërkonin formimin e shtetit Islam që do të gjykon me sistemin dhe do të vendos vlerat që i ka shpallur Allahu, i madhëruar.

Vërejtjet perëndimore ndaj “Islamit politik”

1. Perëndimorët fillimisht e konsideruan dukuri të habitshme, që nuk mund të paraqitet në vende ku ata i instaluan sistemet kolonialiste me të cilët menduan se e kanë konsoliduar sundimin laik. Ata, sipas metodologjisë perëndimore, në ato vende vendosën themele të thella të varësisë gjithëpërfshirëse duke i siguruar interesat e tyre me sisteme mbrojtjeje funksionale për një afat të gjatë. Paraqitja e këtyre lëvizjeve Islame atyre u dukej si antipod i rrezikshëm i laicizmit i cili dita ditës, si dukuri, po përhapej në botë. Kjo dukshëm i shqetësoi.

Si mundet në këto kushte të paraqiten lëvizje që kundërshtojnë laicizmin dhe që thërrasin në sundim fetar Islam.

2. Sipas mendimit më të përhapur, dhe nuk them se është parim në të cilin besojnë gjithë përkrahësit e laicizmit, çështja e fesë është çështje individuale dhe nuk ka të bëj me jetën publike, në veçanti me jetën politike. Sipas tyre sistemi politik duhet të merr parasysh nevojën e barazisë së plotë politike në mes gjithë qytetarëve, pa dallime që varen nga përkatësia fetare.
3. Shumica e tyre mendojnë se tekstet fetare janë të kufizuara me kohë dhe vend, dhe nuk duhet të kuptohen sipërfaqësisht pa i përshtatur me kulturën e kohës.
4. Disa prej përkrahësve të shkollës laike mendojnë se thirrja për zbatimin ligjor të Islamit është dukuri e re që nuk ka qenë e njohur më herët dhe për këtë shkak përshtatet të përshkruhet si Islam politik për ta dalluar prej Islamit fetar (tradicional).
5. Në këto lëvizje ata shohin shfrytëzim të fesë për qëllime politike.

Këto shkaqe dhe të ngjashmet iniciuan armiqësinë e ashpër ideologjike mes laikëve dhe lëvizjeve Islame të cilët të parët i etiketuan si Islam politik. Jo rrallë ata nxisnin qeveritë që tu bëjnë shtypje këtyre lëvizjeve, edhe atëherë kur ky represion ishte në llogari të demokracisë të përkufizuar që zbatohej në botën Islame. Mediumet u shndërruan në armë të rrezikshme në këtë konflikt të hapur. Ashpërsimin e konfliktit e ndihmuan edhe hipokritët e vendeve Islame që duke luftuar për interesa të përkufizuara materiale dhe për publicitet janë rreshtuar në radhët e laikëve.

Këto ditë, zhvillimet e kësaj lufte janë bartur edhe në vendet që besojnë në parimin e obligimit të zbatimit të sheriatit.

Duke i vështruar fenomenet fetare, ideologjike dhe kulturore të këtyre vendeve, zakonet e tyre (ku bëjnë pjesë adetet e ngrënies, pijes, veshjes, gëzimit…), historinë dhe përvojat e tyre, do të shohim se elementet Islame në to pranohen si gjë normale në kohë që dukuritë e kundërta konsiderohen si të huaja, anormale. Në këtë realitet u paraqit nevoja për arsyetim të gjendjes faktike. Këto dukuri ata i shpallën si pasoja të sundimit diktatorial, të prapambeturisë ekonomike, të dobësisë ushtarake në vendet ku janë paraqitur këto lëvizje në botën arabe.

Zgjidhjen e problemit të “Islamit politik” ata e shohin në presionet që duhet ushtruar ndaj shteteve që të bëhen më të hapura dhe më “demokratike”, dhe në ndihmën që duhet ofruar për zhvillim ekonomik që do ta përmirëson gjendjen e vështirë të rinisë, që duket e papërballueshme.

Me realizimin e këtyre reformave do të eliminohen shkaqet e kësaj dukurie, e quajtur Islami politik.

Përgjigja jonë është: ndoshta disa nga faktorët e përmendura të “Islamit politik” me të vërtetë e kanë nxitur të njëjtin, por, me siguri dhe pa dyshim, ato assesi nuk e kanë iniciuar fillimisht.

Ata që kanë sado pak dituri për fenë Islame dhe historinë e kanë të qartë se zbatimi i shpalljes në çështjet e politikës dhe sundimit është çështje me bazament të fortë në ajetet e Kur’anit, në hadithet e të Dërguarit dhe në fjalët e dijetarëve. Provë e këtij pohimi është realiteti historik i muslimanëve i cili nuk njeh gjë që quhet sundim laik, përkundrazi këto sisteme kanë qenë imponim i sunduesit që i ka okupuar vendet e muslimanëve.

Edhe laicizmi që zbatohet në Lindje nga pikëpamja e largësisë prej fesë, nuk është në shkallën e laicizmit perëndimor. Shumë prej tyre mohojnë faktin se ndonjë qeveri e botës Islame ka qenë ose është laike.

Pohimi se feja shfrytëzohet për qëllime politike gjithashtu nuk qëndron për disa fakte:

Shumë prej dijetarëve të mëdhenj që kanë bërë thirrje në zbatimin e sheriatit, dhe në pohimin se ky zbatim është element bazë, i pandarë prej botëkuptimit Islam, nuk kanë pasur pretendime politike e as kanë qenë të lidhur me ndonjë parti politike. Si shembuj do t’i përmendim: Muhamed b. Ibrahimin, Muhamed Ebu Zehren, Muhamed El Emin Esh Shenkitin, Ibën Bazin etj.

A ka ndodh që ndonjë individ apo lëvizje Islame të fiton privilegje politike, përfitime materiale dhe jo materiale? Po. Kjo dukuri (përfitimi material prej fesë) ka qenë e pranueshme gjatë tërë historisë njerëzore dhe brenda gjithë feve.

Nuk di për libër që më shumë se Kur’ani flet për këtë dukuri, që i shpjegon shkaqet e saj, që flet për grupet e ndryshme të përfshira në këto fenomene, dhe për pasojat negative të këtij realiteti. Libri i Allahut në shumë vende ua ka tërhequr vëmendjen njerëzve nga rreziku i saj.

Ata që e shtjellojnë këtë teme, duhet ta din se nuk kanë shpikur diçka të re. Nuk është këshillë e shëndosh që ata të na nxisin, ta braktisim fenë tonë sepse disa e kanë shfrytëzuar atë për përfitime politike?!

Shembulli tyre është sikur ata që “… që ndërtuan xhami sherri, mosbesimi e përçarjeje mes besimtarëve dhe ftuan në pritje (solemne) atë që më parë kishte luftuar kundër Allahut dhe të dërguarit të Tij.” (Teube, 107).

Edhe pse e bënë këtë gjë ata betoheshin në Allahun se qëllimi i tyre ka qenë i mirë: ” …Ata do të betohen: “Ne nuk kemi pasur tjetër qëllim, vetëm për të mirë!” (Teube, 107).

Po ta pasonim këtë parim do ta kishim lërë shpenzimin në rrugë të Allahut. Kështu do të vepronim sepse disa prej munafikëve (muslimanëve vetëm nga forma e jashtme) atë që e japin prej pasurisë tyre e konsiderojnë tatim/pasuri e humbur dhe këtë shpenzim e përdorin si alibi për të kurdisur kurthe kundër muslimanëve. Kështu ne as që do ti respektonim dijetarët sepse prej tyre ka që e keqpërdorin fenë për interesa personale.

Allahu, subhanehu ve te’ala, thotë: “Ka disa beduinë që për atë që e jep, e konsideron si të dështuar dhe presin kthesa kundër jush. Kundër tyre e ardhmja qoftë e keqe! Allahu dëgjon, di. Po, ka edhe disa nga beduinët që besojnë Allahun dhe botën tjetër dhe atë që e japin e konsiderojnë afrim te Allahu dhe bekim te i dërguari. Veni re, ato janë afrime te Allahu për ata, e Allahu do t’i përfshijë në mëshirën e Tij. Allahu falë dhe është mëshirues. Allahu është i kënaqur me të hershmit e parë prej muhaxhirëve (migruesve) dhe prej ensarëve (vendasve-ndihmëtarë) dhe prej atyre që i pasuan ata me punë të mira, e edhe ata janë të kënaqur ndaj Tij. Atyre u ka përgatitur xhennete, në të cilët rrjedhin lumenj, ku do të jenë përjetë të pasosur. E ky është fitim i madh.” (Teube, 98-100).

Ashtu si disa njerëz devijojnë për shkak të qëllimit të keq, ta shfrytëzojnë fenë për leverdi politike, disa tjerë gabojnë dhe për shkak të dijes së kufizuar dhe kuptimit të gabuar të fesë, përdor mjete që ndeshen me fenë për të arritur në përfitime politike. Kështu ata e shtrembërojnë fenë dhe i hutojnë njerëzit.

Pse ta braktisim veprimtarinë politike në baza fetare për shkak të kuptimit të gabuar të disa njerëzve rreth fesë.

Disa perëndimorë supozojnë se problemi qëndron në faktin se çdo njeri ka mundësi të pretendon se kuptimi i tij i Tevratit, Inxhilit ose Kur’anit është kuptimi më i shëndosh ose siç deklarojnë disa tjerë: në Kur’an, në Dhiatën e vjetër dhe në Dhiatën e re mundesh të gjesh prova për të argumentuar përafërsisht çdo pretendim.

Themi: Ka dallim mes pretendimit se ndonjë citat i ndonjë librit të shenjtë është argument për ndonjë fjalë ose vepër dhe rastit kur ai citat është me të vërtetë është argument i vlefshëm. Sa i përket Kur’anit, për të cilin ne jemi të bindur se është libri i Allahut, ai nuk mund të jetë provë për diçka që ndeshet me mësimet e tij.

“A nuk e përfillin ata (me vëmendje) Kur’anin? Sikur të ishte prej dikujt tjetër, përveç prej Allahut, do të gjenin në te shumë kundërthënie.” (En Nisa, 82).

Disa thonë: nëse e pranojmë këtë parim mbetet një problem tjetër, problemi se teksti fetar me kontekst të këtillë dhe me kuptimet që i ngërthen, nuk përshtatet me kulturën e kohës. Nga ky problem rrjedh nevoja për komentimin e tij që tekstin do ta bënte të përshtatshëm. A nuk është kjo thirrje për mashtrim të shpirtit? Ti e lexon tekstin për të cilin thua se është fjalë e Allahut dhe e kupton në mënyrë të saktë e pastaj thua se ky kuptim nuk përshtatet me atë që e dua. Jam i detyruar që këtë kuptim ta ndryshoj dhe t’ia përshtati epshit tim. Pastaj thua se këtë që unë e kam pohuar si komentim, e që përputhet me aspiratat e epshit tim, është ajo të cilën për qëllim e ka pasur Allahu, i Lartësuar, me fjalët e Tija.

Këto fjalë a i thotë njeri që është besimtar ose së paku njeri që e respekton vetën?

Ti duhesh ta besosh fjalën e Allahut ashtu siç është shpallur ose të mos besosh se është fjalë e vërtetë dhe e drejtë duke thënë se këtë nuk ka mundësi ta thotë Allahu. Kështu do ta mohosh Librin që nga besimtarët përshkruhet si fjalët e Zotit.

Ky është ndoshta gabim më i lehtë se gabimi i atij që e kupton tekstin ashtu si duhet dhe pastaj e shtrembëron. Kjo cilësi është e refuzuar edhe me fe edhe prej atyre me tipare të shëndosha morale. Nga pajtimi me një gjë të tillë, na e ka tërhequr vëmendjen Allahu i madhëruar i cili thotë: “A shpresoni se do t’u besojnë ata juve (jehuditë), kur dihet se një grup prej tyre dëgjuan fjalët e Allahut, edhe pse i kishin kuptuar, e duke qenë të vetëdijshëm (ç’bënin) i ndryshuan ato.” (El Bekare, 75).

Analizo e me vëmendje pjesën e ajetit ku Allahu pohon se ata i kishin kuptuar fjalët e Allahut dha pastaj duke qenë të vetëdijshëm për punën që janë duke e bërë i kanë ndryshuar.

Feja e vërtetë ka ardhur për t’ju sjellë dobi njerëzimit në këtë botë dhe në botën e pastajme dhe si e tillë nuk mund të ndeshet me nevojat e kohës. Në termin nevoja të kohës nuk i kam përfshirë e as që duhet të përfshihen, epshet e njerëzve të shfaqura në vlerat, mendimet, traditat dhe zakonet e përhapura në një kohë ose vend. Feja nuk është shpallur që të jetë konform këtyre epsheve, përkundrazi ajo i aprovon parimet e shëndosha dhe i mohon parimet e kota të aspiratave epshore.

Kriter janë fjalët e Allahut, jo epshet e njerëzve.

Shumë nga gjërat që sot quhen, të arritura kulturore dhe që janë në kundërshtim me fenë, nuk janë gjëra të veçanta për këtë kohë. Ata kanë qenë të pranishme në periudhat e injorancës gjatë tërë historisë. Shembull i qartë janë dënimet e fiksuara (الحدود) si dënimi me vdekje për marrëdhënie të ndaluara seksuale që ithtarët e modernizmit duan ta anulojnë ose së paku ta ndryshojnë. Ky dënim ka qenë i paraparë edhe me Tevrat derisa të njëjtin çifutët nuk e anuluan pak para ardhjes së Pejgamberit, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, për shkak se një dukuri e tillë ishte i përhapur shumë në mesin e parisë së tyre. E njëjta ka ndodhur me perëndimorët që e refuzojnë e refuzojnë këtë dënim. Kur në një shoqëri përhapet një ves dal ngadalë zbehen ndjenjat e refuzimit ndaj tyre. Çfarë mendoni se do të ndodh me dënimin e paraparë për atë ves??

Përktheu: M-r Talha Kurtishi

Fëmija im më parashtroi disa pyetje për Profetin [paqja dhe mëshira qofshin mbi të!] si dhe për filmin që përqesh atë, e më tha: Baba! Kam menduar në vete, athua vallë përse perëndimi kohë pas kohe na shqetëson me gjëra të tilla që fyejnë Profetin e Mëshirës? Përse e urrejnë atë? Për ç’gjë e xhelozojnë? Përse e zgjodhën bash personalitetin e tij? A është logjike që ata të na xhelozojnë neve dhe të Dërguarin tonë?! A mund ta quajmë këtë që po ndodhë si xhelozi kulturore apo si armiqësi njerëzore?
Më pëlqyen pyetjet tua – i thashë, dhe kërkova prej tij që të vazhdojë me pyetje tjera. Më tha: Një gjë tjetër që më shqetëson është se vendet tona kanë përqindjet më të larta të papunësisë, varfërisë, injorancës dhe përqindjet më të ulëta të zhvillimit ekonomik, ekologjik, informativ, duke mos harruar këtu edhe dekadencën politike, arsimimin e dobët, etj. Dhe më e keqja, se me gjithë këto, prapë tallen me Profetin tonë, duke i bërë karikatura fyese, filma ofendues, libra të trilluar, etj.
O biri im, së pari, bindu se askush nuk mund ta ulë nderin e Muhammedit [paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të!], ngase është Allahu i Madhëruar, Ai që ka marrë përsipër ruajtjen e tij, siç thotë:
…All-llahu të garanton mbrojtjen prej njerëzve (prej armiqve)…” (el-Maide, 67)
Pastaj, kjo që po ndodhë, në të vërtetë, është një shans për ne, që njerëzit t’i njoftojmë me Profetin tonë. A e di se në Danimarkë, vetëm brenda një viti kur u publikuan karikaturat pranuan Islamin 1000 veta ndërsa në Angli, vetëm gjatë dy ditëve të kaluara (nga kjo javë) janë shpërndarë hiç më pak se 110.000 kopje të Kur’anit. Po kështu, janë realizuar projekte kapitale në të mirë të islamit. A nuk e di se kjo fe, sa më shumë që t’i ngushtohet rruga, aq më shumë zgjerohet!
Mirë, babi, po deri kur perëndimi do të ketë qëndrim të tillë negativ karshi Profetit tonë?- më pyeti.
Biri im, nëse dëshiron të gjykosh për një njeri, patjetër se duhet të kesh njohuri për sfondin e tij kulturor. Mentaliteti perëndimor e ka të vështirë ta paramendojë një person apo një të ri që nuk ka lidhje intime. Për këtë gjë, ata fokusohen në mediet e tyre në promovimin e kësaj kulture. Po kështu, perëndimori e ka të pamundur ta kuptojë pastërtinë, nderin, moralin dhe turpin sipas sistemit tonë edukativ, dhe rrjedhimisht, e kanë të paqartë se si me miliona njerëz e duan një person, e pasojnë atë, e mësojnë biografinë e tij, flasin për të, e dëgjojnë emrin e tij në ezan që 1500 vite. Kjo, për shkak se ata krejt këtë e marrin si histori që ka kaluar.
Një perëndimor nuk mund ta imagjinon dot një njeri që tërë jetën e tij e ka kaluar në ndershmëri, ngase, në krahasim me dijetarët dhe filozofët e tyre, gjejnë dallime të mëdha ndërmjet jetës së tyre dhe jetës së Profetit tonë. Sikur të meditonim fundin e tyre pak, do të zbulonim shkakun e qëndrimit të tyre karshi Profetit tonë. Aristoteli, në pamundësi të njohjes së shkaqeve të interpretimeve detare, e hodhi veten në det dhe u mbyt. Sokrati u akuzua për hermetizëm dhe ushtrim të homoseksualizmit me nxënësit e tij, andaj edhe u ekzekutua. Platonin e akuzoi shteti për tradhti, andaj edhe e la të lirë të zgjedh mënyrën e ekzekutimit të tij, të cilën ai e parapëlqeu të jetë me helm. Dekarti, filozof francez dhe themelues i doktrinës së dyshimit, vdiq i helmuar nga dora e një prifti katolik. Hobbes-i, ideatori i doktrinës së interesit individual, vdiq në rrethana të paqarta. Frojdi, për shkak të depresionit të vazhdueshëm, kishte tentuar disa herë të vetëvritej. Bejkoni (Francis Bacon), themelues i doktrinës materialiste në filozofinë evropiane, ishte gjykatës ndërsa u akuzua për mitmarrje. Niçe, mendimtari i famshëm gjerman, ishte viktimë e shthurjes morale. Depresioni e kishte shoqëruar gjatë tërë jetës ndërsa jo rrallë bartej i dehur nga shtëpitë publike. Përfundimisht, kishte vdekur në një spital të çmendurish. Sikur të kishte hapësirë, do të përmendja edhe shumë të tjerë dhe do të zbulonim aspekte të errëta të jetës së tyre, duke mos përbuzur asnjëherë kontributin që dhanë në fusha të caktuara. Nën ndikimin e kësaj atmosfere dhe nëpërmjet kësaj kulture, mentaliteti perëndimor vështron Profetin tonë dhe çuditen nga reagimet tona për të.
Të faleminderit shumë babai im! Tash kam filluar ta kuptoj interpretimin e ndodhive dhe sfondin e temës, por, a të kuptoj nga kjo se ata do të vazhdojnë të tallen me Profetin tonë fisnik? –më pyeti.
Po, i thashë, sepse perëndimi ka kohë që tallet me Profetin tonë. Çështja nuk ka të bëjë vetëm me ‘11 shtatorin’ e këndej, ajo është shumë e vjetër dhe ka të bëjë me dallimet tona në botëkuptime. Ata nuk kanë shenjtëri, përkundrazi, besojnë se e shenjta doemos duhet të shndërrohet në të njollosur. Këtë gjë mund ta vërejmë qartë në produktet e tyre mediatike.
Hëmmm, bëri dhe tha: Bukur, këtë sqarim nuk prisja ta bëje.
Qetësohu biri im, Cezari nderoi shkresën e të Dërguarit të Allahut dhe Allahu e nderoi në pushtetin e tij, ndërsa Kisraja (mbreti persian) e shqeu letrën e tij, ndërsa Allahu i Madhëruar ia copëtoi mbretërinë dhe vet ai vdiq i mbytur.
Befasisht, u kthjella dhe pashë se ishte vetëm një bisedë e imagjinuar me tim bir. Buzëqesha!

Përshtati në shqip: Sedat ISLAMI

(debat i imagjinuar)

Në emër të Allahut, Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. Lavd-falënderimi i takon Allahut ndërsa paqja dhe lavdërimi i Tij qoftë mbi të Dërguarin e Tij.

Rrëfimtari thotë: Në një prej rasteve e pashë një shok timin të cilin nuk e kisha takuar kohë të gjatë. E dija që kishte pasion temën e demokracisë dhe lirive, ndaj mes nesh ndodhi ky dialog:

Ai më tha: Pse nuk i lejojmë të krishterët të përhapin besimin e tyre në vendin tonë ndërsa ata na lejojnë që të përhapim besimin tonë në vendet e tyre?

Me plot komoditet i thashë: Për shkak se kushtetuta e tyre na lejon neve atë ndërsa kushtetuta jonë nuk e lejon një gjë të atillë për ata, ndërkohë që e drejtë e çdo populli është të zbatojë kushtetutën që dëshiron.

Më tha: Atëherë, pse u ngrit gjithë ai inat te muslimanët kur u bë ndalesa e nikabit në Francë?

I thashë: Inati jonë nuk ka të bëjë thjeshtë me ndalesën e nikabit, zemërimi jonë ndodhë për shkak të asaj demokracie të falsifikuar, e cila lejon lirinë e zhveshjes kurse nuk lejon lirinë e nikabit. I gjykuam sipas ligjeve dhe parimeve të tyre që i pretendojnë dhe jo sipas ligjeve tona.

Vazhdova: Që të jem më i qartë, Perëndimi është penduar shumë që ka lejuar liritë fetare në vendet e tyre, sepse ato liri kanë ndihmuar shtrirjen e Islamit, pavarësisht epërsisë së civilizimit që kanë dhe tendencave për të shëmtuar Islamin që bëjnë. Liria është fushë pjellore për të përhapur Islamin sepse ai është E VËRTETA që mposhtë çdo të pavërtetë dhe këtë e kuptoi tashmë Perëndimi dhe filloi të shkurtojë liritë për të ndalur shtrirjen e Islamit.

Mirëpo unë besoj se Perëndimi nuk kishte zgjedhje tjetër, meqë qëllimi i atyre lirive ishte vjelja e kokave të mençura nga çdo skaj i botës, dhe atë që deshi e arriti, koka të cilat më vonë ishin shkaku kryesor që kontribuoi në ndërtimin e civilizimit të tyre, mirëpo Allahu e ka thënë të vërtetën ne ajetin: “Allahu do ta plotësojë dritën e Tij edhe nëse jobesimtarët nuk duan” (Saf 8).

Bashkëbiseduesi më tha: Atëherë, pse edhe ne nuk ofrojmë liritë për njerëzit që të vjelim kokat e mençura?

I thashë: Është e pavërtetë të thuhet se në Islam nuk ka hapësirë për liri absolutisht. Njerëzit e feve të ndryshme gëzonin siguri nën hijen e pushtetit islam dhe për shkak të atyre lirive u tubuan kokat e mençura nga e gjithë bota dhe u shfaq civilizimi islam në kohët e mëparshme.

Islami u dha besën çifutëve të Medinës, u dha siguri të krishterëve të Kudsit, këshilloi për mirësjellje me koptët e Egjiptit ndërsa nga ana tjetër në Andaluzi (Spanjën e sotshme) u bë inkuizicioni, xhamitë u shndërruan në ahure të kuajve.

Pra, Islami ka pranuar ekzistimin e jobesimtarit mirëpo vendosi rregulla me qëllim që të mos humbë identiteti i komunitetit. Librat e dijetarëve janë përplot me dispozita për të drejtat e dhimmiut dhe ehli kitabit. Madje, toleranca naive nga disa muslimanë gjatë historisë ishte shkak në përhapjen e kancerit të çifutëve në trupin e Umetit.

Çdoherë duhet ta kujtojmë se ne jemi robër të Allahut dhe nuk jemi të lirë në çdo sjellje tonën, ndryshe nga perëndimori i cili u zhveshë nga shumë vlera fetare dhe morale. Madje, edhe në të gjitha sistemet njerëzore nuk ekziston diçka me emrin Liri absolute por me dallime në ligje të caktuara.

Bashkëbiseduesi më tha: Po atëherë, pse u bë detyrim xhihadi? A nuk është ai detyrim i njerëzve për të hyrë në Islam? A nuk ka thënë Allahu: “Nuk ka dhunë në Fe”?

I thashë: Xhihadi nuk u detyrua për t’i dhunuar njerëzit të hyjnë në Islam, porse u bë për t’i hequr qafe tagutët të cilët pengojnë lirinë e njoftimit të njerëzve me Islamin. Islami lufton për t’i liruar njerëzit nga padrejtësia dhe mendjemadhësia e tagutëve. Pastaj Perëndimi akoma nuk ka shpallur qartësisht pengimin e përhapjes së Islamit, mirëpo unë besoj se këtë do ta bëjë së shpejti, sepse përhapja e Islamit po kërcënon ekzistimin e tij: “Nuk do të kënaqen me ty çifutët e as të krishterët përderisa nuk bëhesh si ata” (Bekare 120).

A nuk i përdori Perëndimi të gjitha format e fuqisë ushtarake, ekonomike dhe mediatike për të na detyruar me demokracinë e saj, pse të jetë e ndaluar përhapja e parimeve tona?

Si dhe, të gjitha ligjet e Islamit – o shok i nderuar – janë të lidhura ngushtë me mundësinë, “Allahu askënd nuk e ngarkon përtej mundësive që ka”; ndërsa sot Umeti ankon nga një dobësi dhe padrejtësi e madhe… ai nuk po ka mundësi të çlirojë veten nga tagutët e tij, e lëre më të çlirojë perëndimin apo lindjen nga tagutët e tyre.

Më pyeti: A nuk është demokracia e dobishme për ne?

Thashë: Ndoshta, mirëpo çka është demokracia? A më pyet për filozofinë e demokracisë apo për mjetet dhe realitetin e saj?

Tha: Për mjetet dhe realitetin e saj.

Thashë: Shembulli i demokracisë është sikurse shembulli i çdo lëmi perëndimor, nga të cilat marrim çfarë na bën dobi dhe braktisim çfarë bie ndesh me fenë tonë. Sikurse komunizmi që kishte të këqijat e saja, ashtu ka edhe demokracia.

Ndërsa duke parë realitetin e saj, unë besoj se demokracia ka mangësi të madhe, madje popujt e perëndimit kanë filluar rishikojnë atë. Ata që kandidohen në zgjedhjet e tyre janë njerëzit e biznesit dhe medies, kështu që popujt u transferuan nga diktatura e njerëzve të armës te diktatura e njerëzve të parasë dhe medies. Nga aspekti ekonomik, krizat botërore të njëpasnjëshme po vërtetojnë dështimin e sistemit kapitalist që ngrihet mbi kamatë. Këtë e dëshmon Bovis Vincentkur shkroi editorialin e revistës Challenge’s: “Mendoj se gjatë kësaj krize më shumë kemi nevojë të lexojmë Kuranin sesa Biblën për të kuptuar se çfarë po ndodhë me ne dhe me bankat tona”. Gjatë këtyre ditëve dolën mijëra protestues në Nju Jork me moton “Pushtojeni Wall Street-in” për të ndaluar lakminë e kapitalistëve dhe pronarët e bankave. (jazeera.net)

Tha: Por Islami na nxitë që të përfitojmë nga përvojat e të tjerëve?!

I thashë: Po, mund të përfitojmë nga disa përvoja, mirëpo të marrim një sistem të tërë për ta aplikuar në një ambient tjetër, kjo nuk është në rregull.

Vazhdova: A nuk ndërhyri Islami në sistemimin e jetës individuale të njeriut, në sistemimin e hajes, pijes, uljes, madje edhe te rregullat e kryerjes së nevojës?

U përgjigj: Ashtu është!

E pyeta sërish: Logjikisht, si ka mundësi që Krijuesi të shpallë sistem që rregullon jetën personale të individit ndërsa t’i anashkalojë çështjet e komunitetit, politikës, pasurisë, shtetit dhe gjyqësisë duke i lënë pa sistem?

Ai më tha: Ti pra, je duke e bërë haram demokracinë edhe si filozofi?

E pyeta: Çfarë nënkupton demokracia?

U përgjigj: Demokracia nënkupton pushtetin e popullit apo gjykimi i takon popullit.

I thashë: Krahas definicionit… unë jam njeri i rëndomtë dhe më intereson realiteti dhe rezultati e nuk më intereson terminologjia, në përkufizimin e të cilës njerëzit mund të kenë mendime të ndryshme. Pyetja ime është kjo: Çfarë do të bëjmë nëse populli kërkon anulimin e ndëshkimit të atij që pi alkool, ndëshkim i cili është vendim i Allahut?

U përgjigj: Zbatojmë vullnetin e popullit.

I thashë: Po atëherë çfarë bëjmë me ajetin: “Kush nuk gjykon me ligjin e Allahut, ata janë jobesimtarë” (Maide 44).

Tha: Mirëpo muslimanët në Tunizi dhe Egjipt nuk kanë mundësi t’i aplikojnë ligjet e ndëshkimit të sheriatit, derdhjen e alkoolit dhe zbatimin e dispozitave tjera mbi një popull që jetoi larg Islamit për një kohë të gjatë.

I thashë: Ajo është situatë e veçantë dhe vlerësimin e saj e bëjnë dijetarët e atyre vendeve. Mund që ajo situatë të jetë nën ombrellën e rregullave: “Allahu nuk e ngarkon asnjë shpirt përtej mundësive që ka ai shpirt”; “bërja e të keqes më të vogël”; “sjellja e sheriatit shkallë-shkallë”. Nëse ashtu e vlerësojnë dijetarët ajo është situatë e veçantë pra, gjërat e zorit vlerësohen varësisht nga zori dhe dispozita e saj anulohet kur zhduket shkaku që solli deri aty.

Tha: Por vështirë se mund të gjesh një komunitet të kompletuar?!

I thashë: Prandaj, Allahu e bëri farz urdhërimin në të mira dhe ndalimin nga të ligat, madje atë e bëri sekret të mbetjes dhe mirësisë së këtij Umeti: “Ju u bëtë Umeti më i mirë që keni dalë për njerëzimin, meqë urdhëroni në punë të mira dhe ndaloni nga të këqijat” (Ali Imran 110).

Tha: Mirëpo urdhërimi në të mira, ndalimi nga të këqijat dhe detyrimi i njerëzve me sheriat do të prodhojë një komunitet dyfytyrësh?!

I thashë: Kurse zhdukja e urdhërimit në të mira dhe e largimit nga të këqijat do të prodhojë një komunitet të shfrenuar, pasi do t’u lejë hapësirë njerëzve të prishur për ta përhapur shthurjen.

Është e natyrshme që në shoqëritë konservatore të përhapet dyfytyrësia dhe gënjeshtra; meqë njeriu e shfrytëzon dyfytyrësinë kur shtresa e njerëzve të mirë janë të fortë ndërsa shtresa e të prishurve janë të nënçmuar.

Komuniteti jonë nuk është më i pastër sesa komuniteti i Profetit, brenda të cilit u gjendën dyfytyrëshat më të rrezikshëm, të cilët nuk arrinin t’i pranojnë ligjet e Islamit që i bëri të detyrueshme Muhamedi, alejhi salatu ue selam. Madje ai, alejhi salatu ue selem, i cili ishte njeriu i urtë dhe i sjellshëm “me besimtarët i butë dhe i mëshirshëm” (Teube 128) deshi që t’ua djegë shtëpitë atyre që nuk faleshin me xhemat, edhe pse ajo vepër nuk është nga shtyllat e Fesë.

Pra, ekzistimi i dyfytyrëshave nuk është sinjal se shoqëria është e metë, përkundrazi mund të aludojë se muslimanët praktikojnë ligjet e Fesë në formën e duhur.

Gjithashtu e ke parasysh se jo çdoherë frika është shtytësi në dyfytyrësi, sepse njeriu mund të bëhet dyfytyrësh edhe për interesa të kësaj bote, siç janë pasuria, posti, fama etj. Ja si i koriti Allahu, në suren Nisa 141: “E, nëse ju vjen fitorja nga Allahu, ata thonë: “A nuk ishim vallë ne me ju”” E, nëse qafirët arrijnë fitore, hipokritët u thonë mohuesve: “A thua nuk ju ndihmuam deri në fitore dhe ju mbrojtëm prej besimtarëve”.

Si dhe, jo çdonjëri që fshihet për të bërë një gjynah quhet dyfytyrësh, madje njerëzit që kanë vendosmëri të dobët Islami i ka nxitur që t’i fshehin gabimet e tyre. Resulullahu, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Gjithë Umetit tim do t’i falen gjynahet, përveç atyre mëkatojnë publikisht” (Buhariu) A thua pse? Sepse me mëkatimin publik ata dëmtojnë komunitetin duke normalizuar çështjen e mëkateve dhe dëmtojnë vet mëkatarin i cili nuk do të heqë dorë nga mëkati pasi të koritet para njerëzve, në atë rast do ta ketë shumë vështirë të shpëtojë nga mëkati që bën.

Pra, Islami synon ruajtjen e pamjes së përgjithshme të komunitetit dhe zhdukjen e shfaqjes së shthurjes, meqë bërja e mëkateve publikisht dhe lehtësimi për t’i bërë ato shton shtrirjen e tyre. Prandaj, gjykatësi e ka të lejuar t’ia vështirësojë gjendjen dilerëve dhe përdoruesve të drogës, jo thjeshtë për t’i ruajtur ata, por për ta ruajtur komunitetin. Nuk do të merremi në pyetje për kënaqësinë e atyre njerëzve të sëmurë ndërsa do të merremi në pyetje për pjesën tjetër të komunitetit që të mos merr guximin të bëjë gabime.

Po ashtu shumë prej gjynahqarëve kërkojnë kush do t’u ndihmojë kundër pavendosmërisë së tyre për të shpëtuar nga mëkatet që bëjnë d.m.th. ndalesa dhe imponimi zyrtar shkurton shthurjen dhe gabim është të mendohet se përqindja e viktimave të drogës në një vend ku ndalohet shitja e drogës është e njëjtë me përqindjen e viktimave të vendin që e lejon apo bën lehtësime lidhur me shitjen e saj.

Të gjithë ne praktikojmë metodën e imponimit në edukimin e përditshëm të fëmijëve tanë, prishja e gjumit të tyre për t’i çuar në shkollë çdo ditë është gjë e urryer për fëmijën, mirëpo nuk e marrim parasysh kënaqësinë e tij por e detyrojmë të bëjë atë që i themi derisa ajo gjë t’i bëhet e zakonshme, natyrale dhe ta dojë atë. Kësaj nuk i themi dyfytyrësi. Njashtu edhe në ligjet e Allahut, Profeti, sal-lallahu alejhi ue selem, na porositi që t’i urdhërojmë fëmijët ta falin namazin kur janë shtatë vjeç dhe t’i rrahim kur të jenë dhjetë vjeç, megjithëse nuk e kanë farz duhet të detyrohen me qëllim që të mos e kenë vështirë kur të hyjnë në pubertet. Cili injorant mund të merr guximin të thotë se kjo metodë profetike mbjellë dyfytyrësinë te fëmijët muslimanë?!

Bashkëbiseduesi më tha: Mirëpo, urdhërimi në të mira dhe ndalimi nga të këqijat është jodemokratike.

I thashë: Prandaj dyshoj se ajo mund të korrë sukses në vendet e muslimanëve.

Tha: Atëherë, le të marrim nga demokracia atë që pajtohet me sheriatin dhe të braktisim atë që ka të bëjë me “kufijtë e lirisë”!

I thashë: Ndoshta, por atëherë do të jetë e pasaktë ta quajmë demokraci, meqë po e zhveshë demokracinë nga veçoria më thelbësore e saj.

Pyeti: Kush është mendimi jot lidhur me atë që thotë: sistem demokratik islamik?

I thashë: Kjo është t’i bashkosh dy të kundërta, sikurse të thuash: demokraci komuniste, komunizëm islamik, socializëm kapitalist, kamatë islame!!

O vëlla, Islami, demokracia dhe socializmi janë sisteme të jetës së gjithanshme që përfshijnë sistemin kulturor, shoqëror, politik dhe ekonomik.

Secilin sistem për ta parë sesa është i suksesshëm duhet ta marrësh në tërësi, përndryshe do të krijosh një sistem të shëmtuar, hibrid, të shtrembëruar dhe kundërthënës. Ky është shkaku i dështimit të shumicës së përvojave politike në shtetet arabe, kur dikush deshi që atje të zbatojë socializmin apo kapitalizmin, që si rrjedhojë sollën sisteme politike të brishta dhe prapambetje ekonomike, shoqërore dhe kulturore që nuk i pa historia më herët.

Bashkëbiseduesi më tha: Ti pra nuk përkrah as votimet dhe kandidimin?!

I thashë: Nëse votohet kundër ndonjë ligji të Sheriatit unë e kundërshtoj votimin, e nëse ka të bëjë me gjëra tjera, çështja është e gjerë, madje Allahu e urdhëroi të Dërguarin, sal-lallahu alejhi ue selem, t’i konsultojë shokët e tij duke i thënë: “e bisedo me ta për punë të jetesës” (Ali Imran), dhe Profeti konsultohej me shokët e tij për çështjet madhore të shtetit, saqë edhe për çështjet e pajtimit dhe të luftës, ku kishte derdhje gjaku.

Më tha: Mirëpo pjesëmarrja e komunitetit në kontroll, mbikëqyrje dhe kërkim llogarie është nga rrënjët e demokracisë?!

I thashë: Kjo është më se e ditur edhe në Islam. Pejgamberi, paqja dhe lavdërimi i Allahut qoftë mbi të, e konsideroi xhihad “fjalën e vërtetë tek pushtetari i padrejtë” (Tirmidhiu), si dhe ka thënë: “feja është dashamirësi” Për kë o i Dërguar i Allahut? – e pyetën. “Për Allahun, të Dërguarin, udhëheqësit dhe njerëzit e tjerë”(Buhariu). Megjithëse Profetit, sal-lallahu alejhi ue selem, i vinte Shpallja shokët e tij, madje edhe gratë e asaj kohe – Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë ata – diskutonin dhe debatonin me të për shumë çështje.

Përcillet se Omeri, radijallahu anhu, kishte thënë: “Nëse lakoj më drejtoni!” ndërsa një nga të pranishmit tha: “Nëse ti lakon, atëherë kemi për të të drejtuar me shpatë”.

Për në fund o vëlla fisnik:

Demokracia është sikur çdo sistem tjetër njerëzor. Do të ishte e bukur të marrim nga ajo atop mjete që janë të dobishme, mirëpo ekuilibri është i domosdoshëm. Sikur nuk na ka hije të refuzojmë dhe fyejmë gjithçka që vjen nga perëndimi ashtu nuk na lejohet që përvojave njerëzore t’u japim shenjtëri apo të supozojmë se janë shembullore ose të përsosura.

Shoku im fisnik: Nëse je në dyshim, në qoftë se je hutuar atëherë dorëzoja mendjen tënde Shpalljes së Zotit tënd, e shpëton veten dhe e qetëson zemrën.

Porosis veten dhe ty me këtë lutje profetike, që e përcjellë nëna jonë Ajshe, Allahu qoftë i kënaqur prej saj, kur e pyetën: Me cilën lutje Profeti e fillonte namazin kur falej natën? Ajo tha: Kur ngrihej natën për tu falë, e fillonte namazin me këtë: “O Allahu im! Zoti i Xhibrilit, Mikailit dhe Israfilit! Krijues i qiejve dhe i tokës! Ti që di të fshehtën dhe të dukshmen! Ti gjykon mes robërve Tu për gjërat që janë kundërshtuar! Më udhëzo në të vërtetën e çështjes së kundërshtuar me lejen Tënde. Vërtet, Ti e udhëzon atë që do në rrugën e drejtë” (Muslimi).

Përfundoi dialogu mes dy shokëve… deri në takimin tjetër…

Nga arabishtja: Omer B.

Pa dashur të sjelli diçka të re rreth detyrave dhe obligimeve që përcktohen në këtë muaj, për të cilat dispozitat e juridiksionit Islam i kanë precizuar këto qështje në formë të detajuar,  dua vetëm t’i sjelli disa shembuj të cilat mund t’i ndihmojnë njeriut që ta aktivizoj humanizmin dhe botën e tij të mbrendshme dhe ta përdorë atë në raport me shoqërinë ku ai jeton. Ky është mësimi dhe thelbi që nxjerim nga ky muaj i shenjtë, ku raporti human i njeriut me shoqërinë është elementi kryesor që ia mundëson atij (njeriut) që të afrohet tek Zotin i tij.

Çfarë do të thotë Ramazani në të vërtetë?

Ja çfarë mund të bësh:

■ Nëse je i punsuar dhe ke një rrogë mesatare prej 180 €, atëherë 1/10 e rrogës tënde (5 €) t’a ndash për ta ushqyer një nevojtar, dy ditë me një racion 2.50 €

■ Një ditë nga ky muaj të shkosh në spitalin rajonal të qytetit tënd, dhe ta vizitosh ndonjë të sëmur, edhe nese nuk e njeh fare, por së paku t’ia gëzosh zemrën me vizitën tënde.

■ Ramazan do të thotë – Të shkosh një ditë në spitalin e të verbërve të qytetit tënd, të interesohesh për gjendjen e tyre, dhe të flasësh me ndonjërin nga ta, t’i flasësh disa fjalë të bukura, t’ia mbushësh zemrën me optimizëm dhe durim, dhe të qëndrosh afër tij për disa çaste, që ta kuptoj se nuk është vetëm, dhe të ndijen knaqësin e afërsisë tënde.

■ Nëse e di se dy miq (shok/shoqe) tuaj kanë një mosmarveshje dhe nuk flasin ndërmjet vete, atëherë t’i të i thërrasësh ata të dy në një iftar në shtëpin tënde, ose nese nuk mundësi për këtë, atëherë pas iftarit të i thërrasësh ata për një kafe në shtëpi apo lokal, dhe të bëhesh ti shkaktar që ata të dy t’i përmirsojnë raportet dhe mardhënjet mes vete.

■ Të kordinohesh me gjashtë apo shtat miq tu, dhe secili të i japni nga 10€, dhe me ato para ta merrni me qera hapsirën e Teatrit në qytetin tuaj (e cila kushton 50€ deri në 60€ për një orë)  dhe të organizoni një tribun fetare-shkencore dhe të i thërrisni mjekët musliman (Ferid Aganin, Ali Iljazin, Nexhat Ibrahimin etj) për të ligjeruar një temë rreth të mirave shëndetsore të agjerimit, në mënyerë që populli të sensibilizohet dhe të ketë njohuri rreth të mirave shëndetsore që ndikon agjerimi në trupin e njeriut.

■ Nëse je student dhe nuk ke burime dhe të ardhura tuaja personale, dhe nese nuk e gjenë veten në kategorinë e atyre që mund të kontribojnë më shumë, të shtrojnë iftar apo të organizojnë ndonjë aktivitet, atëherë për ta shprehur humanizmin tënd dhe solidaritetin tënd me nevojtarët, e përzgjedhë një nga miqët e tu i cili nuk e ka gjendje e mirë ekonomike, dhe si një formë modeste ia dërgon një mbushje telefoni, në vlerë prej 3€ .  Muhammedi (alejhi Selam) ka thënë: “Keni frikë Zotin tuaj, qoftë edhe me gjysëm hurme.” Pra, shumë më e dashurë tek Zoti yt është që ti të japesh diçka, edhe nëse vera e saj është shumë e vogël, por ajo mund të peshoj shumë tek Zoti yt.

Ky është Islami produktiv, dhe ky është thelbi i Ramazanit, që njeriu të agjeroj me gjymtur, që zemra e tij të jetë aktive në punë (ibadete) të mira, e jo vetëm të largohet nga ushqimi ditor, por kuptimi i Ramazanit është shumë më gjithëpërfshirës. Andaj, Ramazan do të thotë që të solidarizohesh dhe të përkushtohesh që t’u shërbesh rrethit dhe shoqërisë ku jeton.

Profeti Muhammedi (alejhi Selam) thotë:

“”Kush ushqen nje agjerues, fiton shperblimin sa te tij ashtu qe nuk pakesohet as shperblimi I agjeruesit”

“Vizitoni te semuret, ushqeni te uriturit”

“Sadakaja, lëmosha e fshehur e fik hidhërimin e Zotit”.

“Vërtetë, Zoti e ka bërë obligim mirësjelljen ndaj çdo gjëje”.

“Ju mëshironi ata që janë në tokë, dhe juve do të ju mëshiroi Ai i cili është ne qiell”.

“Ai i cili i mëshiron njerëzit, Zoti e mëshiron atë”

“Zoti i juaj ka thënë: O njeri, shpenzo (duke ju ndihmuar të tjerve), e Unë do të shpenzoj për ty!” (hadith kudsi)

Zoti thotë në Kur’an:

“Ata, të cilët pasurinë e vet e shpërndajnë (duke ju ndihmuar të tjerve) natën e ditën, fshehurazi ose haptazi, ata shpërblimin e vet e kanë te Zoti i tyre dhe për ta nuk ka as frikë as pikëllim.” (Kur’an, 2:274)

Të gjitha këto citate (hadhithe-ajete) ndërlidhen me gjashtë pikat që i cekëm më lart, që do të thotë se agjerimi është i ndërlidhur ngushtë me aspektin human, me bamirsinë, dhe se agjerim nuk do të thotë të stopuarit nga ushqimi, por thelbi i agjerimit është që njeriu ta stopon veten e tij nga punët e liga, dhe të bëhet pjesë e ndryshimeve pozitive tek të tjerët.

Autor: Gen Kelmendi