Pyetje: A i lejohet muslimanit të mburret me përkatësinë e tij kombëtare duke i nënvlerësuar të tjerët?

Përgjigje: Kjo nuk lejohet në Fenë Islame. Allahu i Madhëruar ka thënë: “Më i nderuari prej jush është ai që i frikësohet më shumë Atij”. (Huxhurat 13). Pejgamberi sal-lallahu alejhi ue selem ka thënë: “O njerëz, Zoti juaj është Një, babai juaj është një, dijeni se arabi nuk ka dallim me joarabin, as joarabi me arabin, as i kuqi me zezakun dhe as zezaku me të kuqin, përveçse në devotshmëri”.[1]

Në Islam nuk lejohet që të nënçmohen popujt dhe kombet e tjerë. Allahu i Madhëruar ka thënë: “O ju që besuat, nuk bën të tallet një popull me një popull tjetër, meqë të përqeshurit mund të jenë më të mirë nga ata të cilët përqeshin dikë tjetër, e as gratë me gratë e tjera, sepse mund të ndodhë që gratë e tjera të jenë më të mira, se ato që përqeshin (duke e nënçmuar njëri-tjetrin) dhe mos etiketoni njëri-tjetrin me llagape. Pas besimit është keq të përhapet llagapi i keq. E ata që nuk pendohen, janë mizorë.” Huxhurat 11. Me rëndësi është udhëzimi në Fenë Islame, siç ka thënë Pejgamberi sal-lallahu alejhi ue selem: “Më i miri që ka qenë gjatë injorancës, do të jetë më i miri në Islam, nëse e kuptojnë mirë këtë fe”.[2]

Pejgamberi sal-lallahu alejhi ue selem, ndërmjet sahabëve të tij kishte Bilalin, që ishte nga Etiopia me racë të zezë dhe ishte myezini i Pejgamberit. Kishte Selman Farisiun që ishte persian, kishte Suhejb Rumin që ishte bizantin, kishte Abdullah ibën Selamin me prejardhje çifute, kishte gruan e tij Marije Kibtijen, që ishte nga koptët egjiptianë, Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë.

[1] Sahih ligajrihi, shih: Sahihu Tergib nr. 2964

[2] Sahih, shih: Sahihul Xhami nr. 3267

Pyetje: Shpesh na ndodh që në mexhlise të debatohet çështje si: feja apo kombi. Si e shqyrton Feja Islame këtë çështje?

Përgjigje: Së pari, themi se të gjitha këto dilema rrjedhin nga mosnjohja e Fesë Islame, se ne këtë çështje e shqyrtojmë nëpërmjet Fesë Islame, e jo krahasimi i kombit me fenë pa marrë parasysh se cila është ajo fe. Çdo herë ka ndikime në popull nga rryma të huaja, nga fe të tjera dhe kështu që idetë shekullariste, që feja të ndahet nga jeta e përditshme ka çuar që sot në mesin e muslimanëve të diskutohet, nëse feja vjen së pari apo kombi? Duhet të dihet një herë e përgjithmonë, se feja është para se gjithash, e në prizmin e fesë, d.m.th., të asaj islame shikohet kombi. Allahu është që i ka krijuar njerëzit, racën e tyre, gjuhën e tyre, karakteristikat e tyre e kështu me radhë. Allahu i Madhëruar ka thënë: “Nga argumentet e Tij është krijimi i qiejve e i tokës, ndryshimi i gjuhëve tuaja dhe i ngjyrave tuaja. Edhe në këtë ka argumente për njerëzit.” Rum 22; të gjithë njerëzit e kanë prejardhjen nga Ademi alejhi selam dhe Havaja; dhe prej këtyre të dyve janë shpërndarë njerëzit në popuj dhe fise, kombe të ndryshme, raca të ndryshme. Krijimi i kombit është paraqitur shumë më vonë, ndërsa feja ka ekzistuar shumë, shumë më para kombit. Kur Allahu e ka marrë zotimin prej shpirtrave tanë, pesëdhjetëmijë vjet para se të na krijojë neve dhe na ka thënë: “Përkujto kur Zoti Yt nxori nga shpina e bijve të Ademit pasardhësit e tyre dhe i bëri dëshmues të vetes së tyre (duke u thënë): “A nuk jam Zoti juaj?” Ata thanë: “Po, dëshmuam!”. Të mos thoni në Ditën e Kijametit: “Ne nga ky (dëshmim) ishim të panjohur”. Araf 172, a ka qenë në bazë të kombit, apo të fesë? Nënkuptohet se është bërë në bazë të fesë. Për këtë shkak edhe parashtrimi i kësaj çështjeje nuk është logjik?

Pyetje: Si i trajton Sheriati këta njerëz që përhapin besëtytni ndërmjet besimtarëve muslimanë?

Përgjigje: Ata që fusin besëtytni ndërmjet besimtarëve muslimanë, së pari duhet të këshillohen, e nëse nuk ndalin, atëherë në sheriat ka dënime të papërcaktuara (Tazir) dhe të përcaktuara (Hudud). Për ato raste që besëtytnia është nga shirku vogël, si p.sh., të besosh se nëse macja e zezë nëse ta pret udhën, nuk duhesh të vazhdosh, se ka për të ndodhur ndonjë gjë e keqe, dënimi jepet nga lloji tazir dhe këtë e cakton kadiu. Nëse është nga besëtytnitë ku kryhet shirku i madh, si sihri, ai që merret me sihër ekzekutohet aty ku kapet. Dhe këtë e kryejnë organet kompetente të shtetit islam. Për sa i përket fallxhorit, Ebu Mesudi radijallahu anhu ka thënë se Pejgamberi sal-lallahu alejhi ue selem, ka ndaluar nga kundërvlera e qenit, mehri i lavires dhe bakshishi për fallxhorin.

Pyetje: Nëse biem në ndonjë besëtytni si duhet të pendohemi, a ka ndonjë dua të veçantë për këtë?

Përgjigje: Për çdo gjë që është mëkat duhet të pendohemi. Sa u përket besëtytnive, si “tijere” Abdullah ibën Mesudi ka thënë: “Secili prej nesh domosdo…”, që nënkuptohet se kushdo prej nesh mund të bjeri në kësi far besëtytnish, pa e hetuar. Nëse mëkati ka qenë nga besëtytnitë, si oguri, atëherë duhet bërë kjo dua: “Allahume la tajre il-la tajruk ue la hajre il-la hajruk, ue la ilahe gajruk.”, që d.m.th., “O Zot, s’ka ogur përveç asaj që Ti vendos, s’ka të mirë, përveç të mirës Sate dhe s’ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Teje.” E kur dyshojmë se kemi bërë ndonjë mëkat që mund të jetë shirk, atëherë duhet bërë kjo dua: “All-llahumme inní eudhu bike en ushrike bike ue ene ealemu ue estagfiruke lima la ealemu.”, që d.m.th.: “O Zot, kërkoj mbrojtje te Ty nga shirku, të cilin e di dhe kërkoj faljen Tënde për atë që nuk e di.”, sepse Pejgamberi sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: “Shirku në umetin tim është më i fshehtë sesa ecja e milingonës në sipërfaqen e zezë në natën e errët.”

Pyetja: Cilët janë njerëzit e parë qe e pranuan islamin?
Përgjigje: bismilah, uelhamdulilah:
Të parët që pranuan Islamin ishin: Hatixhja – bashkeshortja e të Derguarit, Ebu Bekri, Aliu, Zejd ibën Harithe, Ammar ibën Jasir, Suhejb Rumiu, Ebu Dherr Geifariu dhe Abdullah ibën Mes’udi.

Agim Bekiri

Pyetje: A është e vërtetë se leximi i sures Tebarek (sureja el Mulk), shmang nga dënimi i varrit?

Përgjigje: “Po! Hafëz Ibën Kethiri dhe të tjerë, në parathënien e tefsirit të kësaj sure, kanë përmendur një sërë hadithesh, që argumentojnë për vlerën e saj, kështu që shpresohet për atë që e mëson dhe e lexon atë me qëllim të mirë, ta shpie në mirësi të shumta, kjo pra nga ajo që argumentojnë këto hadithe të përmendura në vlerën e saj.”

Shejkh Salih bin Fevzan el Fevzan