Thuaj në sexhde: “Zoti ynë, pranoje prej nesh, se me të vërtetë Ti je që dëgjon dhe di!” (Bekare, 127)
Thuaj në sexhde: “Zoti ynë, mos na i lako zemrat tona pasi na drejtove, na dhurove mëshirën Tënde, pse vetëm Ti je dhuruesi i madh.” (Ali Imran, 8)

Thuaj në sexhde: “Zoti im, më fal edhe mua nga ana Juaj një pasardhës të mirë, vërtetë, Ti je dëgjues i lutjes.” (Ali Imran, 38)

       Allahu i Madhëruar, me urtësinë e Tij e ka bërë që ne si krijesa të jetojmë në planetin Tokë. Mirëpo, në këtë planet ne nuk jemi të amshueshëm, por jemi me një afat të caktuar siç është edhe vet ky planet dhe i gjithë kozmosi me një afat të caktuar. Një ditë do të zhduket në tërësi, e pastaj fillon jeta e Ahiretit, jeta e amshueshme. Në këtë Allahu I Madhëruar ka bërë vërejtje me shumë se një herë në Librin e Tij. Në suren Enbija ka thënë: “Njerëzve u është afruar koha e llogarisë së tyre, e ata të hutuar në pakujdesi, nuk përgatiten fare për të. * Atyre nuk u vjen asnjë këshillë e re (në Kur’an) nga Zoti i tyre, e që ata të mos tallen me të duke e dëgjuar.* Të shmangura nga e vërteta janë zemrat e tyre. Ata që janë zullumqarë dhe duke biseduar fshehtas (thonë): “A mos është ky (Muhammedi) diç tjetër pos njeri, sikurse edhe ju, pra a do t’ia pranoni magjinë e tij kur ju po e dini?” “ Enbija 1 – 3.

       Hasan el basriu rah. ka thënë: “Llogaria po afrohet dita ditës dhe cdo herë që të kalon një ditë, të ka shkuar një pjesë e jote. Njerëzit janë në gaflet të çuditshëm nga qëllimi për të cilin janë të krijuar për të. Dhe po ashtu nga njohja e Zotit të tyre Alahut dhul-xhelal.

       Njerëzit janë në gaflet nga dita në të cilën do të ndahen nga kjo dunja.  Janë në gaflet nga ajo që do ta gjejnë në varr. Janë në gaflet nga ajo që do ta shohin nga trishtimet e ditës kijametit. Janë në gaflet nga shumë gjëra të cilat ua ka mbuluar dashuria ndaj dynjasë, a dynjaja është si uji njelmët i detit, sa më tepër pi, aq më shumë të shtohet etja. I dërguari i Allahut salallahu alejhi ve selem ka thënë: po të kishte i biri Ademit një luginë me ar, do ta dëshiroje ta ketë të dytën, … .

       Jeta është si një sezon nga sezonet e tregtisë ku ekspozohen artikuj të shumtë të llojllojshëm. Prej tyre ka me kualitet të ulët dhe me kualitet të lart. I mençuri është ai që shikon të blejë atë me kualitet edhe pse është më shtrenjtë, sepse është më e qëndrueshme se ajo me kualitet të dobët edhe pse çmimin e ka të ulët. Pra duhet për të vetëdijwsuarin të mos kërkojë, përpos vetëm gjërat e çmuara, a gjërat më të çmuara në dynja janë njohja e të vërtetës, njohja e Allahut azza ve xhel-le.

       Vetëdisimi është shenjë nga shenjat e dashurisë Allahut ndaj robit të Tij dhe dëshira të bëjë ai hajr. Për këtë shkak tabi’iju i njohur Muhamed ibn Sirini rah ka thënë:  Kur të dojë Allahu mirësi për robin e vet ia bën atij një këshillues nga zemra e tij që e urdhëron dhe e ndalon. çdo herë që lajthit, apo bie në gaflet nga ajo për të cilën është krijuar, ia përkujton ai këshilluesi që është në zemër dhe kështu besimtari kthehet në rrugë të drejtë dhe kështu e gjen në vetëdysim të përhershëm.

       Imam El-Xheuzi e përshkruan të vetëdysuarin  me thënien: brenga e besimtarit është e ndërlidhur me Ahiretin, prandaj çdo gjë që është në dynja e ndërlidh me Ahiretin.

       Secilin që e preokupon një gjë, brengën e ka aty.

       Flitet se Omer ibn Hatabi u ka ran ë sy të tjerVe se ai nuk po qeshet dhe Një ditë E kanë pyetur: Pse spo qesh?Ai ka thënë: derisa ti mar çelsat e Kudsit në dorë, buza ime nuk do të qeshë.

       A nuk i ke parë kur hynë zejtarë të ndryshëm në ndonjë ndërtesë, do ta vëresh rrobaqepwsin duke i shikuar stofat, perdet, ndërsa, marangozi (zdrukthtari) i shikon ormanët, tavolinat, .. muratori i shikon muret, a besimtari kur të sheh errësirën, e përkujton errësirën e varrit, nëse e ndjen dhembje, e përkujton dënimin, kur të dëgjojë ndonjë zë të trishtuar, e përkujton fryrjen në sur, kur ti sheh njerëzit duke fjetur, e përkujton vdekjen dhe të vdekurit në varreza, kur të shijojë ndonjë kënaqësi, e përkujton xhenetin, .. e kështu me radhë. dmth të gjitha mendimet i ka të lidhura me ahiretin dhe kjo e angazhon nga gjërat tjera. Pra besimtari çdo herë është i zgjuar me vetëdije. çdo gjë që sheh në dynja e lidh me Ahiretin dhe ai nuk lejon të gjendet në gaflet nga ai qëllim për të cilin e ka krijuar Allahu I Madhëruar. Kështu ai është në ibadet të vazhdueshëm. Mirëpo këta të vetëdijesuar nuk janë me një nivel, por ata klasifikohen në grada.

Gradat e të vetëdijwsuarve:

Ibn Xheuziju i përmendet ato grupe dhe thotë:

–          ka prej tyre që e mund epshi dhe natyra e tij e shpie në atë që ia kërkon nefsi, … nuk i bën dobi tërheqja e vërejtjes gjë që më tepër ia shton përgjegjësinë.

–          Ka prej tyre që janë të vënë para përpjekjes mes dy anëve: mendjes që urdhëron në devocion dhe epshit që shpie në hamendje. Në këtë luftë ka prej tyre që pësojnë në luftën pas përpjekjes së gjatë dhe kthehet në sherr dhe – Allahu na ruajt – i përfundohet me atë gjendje. Ka prej tyre që ngadhënjejnë një herë e herën tjetër pësojnë. Ky është lënduar, por nuk ka “vdekur”.

–          Ka prej tyre që e mposhtë armikun dhe e burgosë në burg dhe nuk i mbet armikut në kurthet e tij, përpos vesveset (cytjet). Në zgjuarsi ka të tillë që kur janë zgjuar, nuk kanë fjetur, prej kur kanë dalë në rrugë, nuk kanë pushuar. Brenga e tyre është ngritja lart. Sa herë që tejkalojnë një situatë, i vërejnë mangësitë dhe bëjnë istigfar.

       Këta janë më të zgjedhurit të cilët i kanë ndërlidhur qëllimet e tyre të larta  dhe i kanë ngritur lart nga toka. Ata janë ata të cilët e braktisën edhe gjumin që njeriu ka nevojë për të. Ne gjatë leximit e hasim nxënësin e Ibn Abasit tabi’iun Tavusin duke thënë: përmendja e Xhehenemit ua ka fluturuar gjumin adhuruesve.

       Për në fund, secilit nga muslimanët që e brengosë çështja e fesë dhe ia jep përparësi ahiretit, para dynjasë, ua kisha preferuar të marrin për shoqërues hadithin profetik ku I dërguari salallahu alejhi ve selem ka thënë: ai që e ka për qëllim Ahiretin, Allahu ia mbledh gjërat dhe ia bën pavarësinë (pasurinë) në zemrën e tij, a dynjaja i vjen e nënshtruar para tij, ndërsa ai që e ka për qëllim dynjanë, Allahu ia shpërndan gjërat dhe ia bën varfërinë mes syve të tij, a nuk i vjen nga dynjaja, përpos ajo që Allahu ia ka caktuar. Tra. Ibn Maxhe nga Zejd ibn Thabit “Vërtet që në të ka padyshim kujtim për atë që ka zemër, ose që vë veshin e dëgjon duke qenë i vëmendshëm e dëshmues.” Kaf 37

Përgatiti Ali Shabani

Gusht 2012

Vuaj nga ngurtësimi i zemrës,

çfarë është zgjidhja?

Zemra në këtë botë rrotullohet rreth ngurtësimit dhe butësisë. Ngurtësohet me mëkate dhe gjunahe, ndërsa kur i çon në vend urdhrat e Allahut zemra zbutet.

Shkaku i ngurtësimit të zemrës është largimi nga Allahu i Lartësuar. Kur të bjerë zemra nën reshjen e mëkateve, robi nuk duhet ti dorëzohet kësaj nxirrje të zemrës. Por duhet të nxitojë ti fshijë ato mbeturina që i posedon rreth zemrës së tij duke u kthyer ka Allahu dhe duke iu nënshtruar Atij. Allahu i Lartësuar e lavdëron të dashurin e Tij, Ibrahimin, paqja e Allahut qoftë mbi të, i cili vazhdimisht kthehej tek Allahu në çdo rast. Allahu thotë: “Vërtet, Ibrahimi ishte shumë i butë, shumë i dhembshëm dhe i kthyeshëm.”[1]

Shkaqet që e shërojnë ngurtësimin e zemrës janë:

1. Përmendja e shpeshtë e Allahut:

Të përmendurit Allahut sjell kënaqësi, gëzim, risk, burrëri, të çon që çdoherë të jesh i vetëdijshëm për mbikëqyrjen e Allahut, ta adhurosh vetëm Allahun, të afrohesh vetëm nga Ai, që është shkak për të shpëtuar nga dënimi i Tij.

Mekhuli ka thënë: “Të përmendurit e Allahut është shërim, kurse të përmendurit e njerëzve është sëmundje.”

Një njeri erdhi tek Hasen el-Basriu dhe i tha: Vuaj nga ngurtësimi i zemrës. – Ai i tha: “Zbute zemrën tënde me përmendjen e Allahut.”

Me dhikër ngrihen gradat, shlyhen mëkatet, largohen të këqijat, vuajtjet, fatkeqësitë, zgjerohet kraharori dhe qetësohen zemrat. Allahu thotë: “Pra ta dini se me të përmendurit e Allahut zemrat stabilizohen.”[2] Është këshilla e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, për atë i cili ka kërkuar këshillë nga i Dërguari i Allahut, e ai i tha: “Gjuha yte le të jetë vazhdimisht e lagur me përmendjen e Allahut.”[3]

Me të përmendurit e Allahut ngjallen zemrat, kurse i Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, thotë: “Shembulli i atij i cili e përmend Allahun dhe atij që nuk e përmend Allahun është sikurse shembulli i të gjallit dhe të vdekurit.”[4] Kush e kupton madhështinë e Allahut e përmend shpesh Allahun, ndërsa shpeshtimi i përmendjes së Tij është shenjë e sinqeritetit me Allahun.

2. Ruajtja e gjymtyrëve nga mëkatet:

P.sh. e ruan dëgjimin tënd nga muzika, nuk shikon gjëra të ndaluara, e ruan gjuhën nga gënjeshtra, shpifja, përgojimi etj.

3. Leximi i shpeshtë i komentimit të Kuranit:

Në Kuranin e madhërishëm ka mësime dhe këshilla madhështore, nxitje, kërcënim, premtim, përgëzim, inkurajim, dënim, kështu që lexuesi i këtyre gjërave ndalet dhe mediton rreth tyre dhe kuptimit të tyre.

4. Prezantimi në ligjërata fetare:

Ndeja me njerëz të mirë, dëgjimi i dijetarëve të çon drejt rrugës së ahiretit dhe të bën asket të dunjasë së përkohshme.

5. Leximi i librave të dijetarëve:

Në leximit të rreshtave që i kanë shkruar dijetarët ka thesare të cilat ta shtojnë besimin, andaj kur lexon ndonjë libër të ndonjë dijetarit që ka punuar me dijen e tij, dije se lexon prej atij të cilin e ka lavdëruar Allahu, se e ka frikë vetëm Allahun, ku thotë: “Po Allahut ia kanë frikën nga robërit e Tij, vetëm dijetarët, Allahu është mbi gjithçka është mëkatfalës.”[5] Andaj ai i cili lexon nga ata që e kanë frikë Allahun pritet të cilësohet me cilësitë e tyre.

6. Vizita e varrezave:

Vizita e varrezave është prej udhëzimit të Muhammedit, paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, kjo është specifikë vetëm për burrat e jo për gratë. Vizita e varrezave është gjëja më e mirë që të tregon për jetën e shkurtër të kësaj bote, si dhe të mos shpresosh në diçka të përkohshme. Prandaj sa lot kanë derdhur njerëzit e devotshëm kur i kanë vizituar varrezat nga frika prej Allahut duke kujtuar vendin e tyre pas vdekjes. I Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Vizita e varrezave ua përkujton vdekjen.”[6]

Përgaditi: Nexhat Ceka

[1] Hud: 75.

[2] Rrad: 28.

[3] Transmeton Tirmidhiu.

[4] Transmeton Buhariu.

[5] Fatir: 28.

[6] Transmeton Tirmidhiu dhe Ibn Maxhe.