Me të kapur në dorë të kësaj luleje m’u bë e qartë se jam buzë fundit. Unë e shikoja veç edhe një lule tjetër, që më priste ta kapja në dorë. Një copë herë mbeta me shikim të ngujuar drejt lules që nuk më nxiste ta lexoj, jo që s’doja, por s’kisha dëshirë të ndahem. Kur njeriu mësohet me gjëra që e kënaqin atë, vështirë e merr rrugën t’u ndahet atyre.

Nuk pata tjetër rrugëdalje, rruga e vetme ishte të veprojë sikurse me lulet paraprake. E ktheva atë drejt syve të mi, e lexova: “Talik ibën Habibi duke e komentuar ajetin: “O ju që besuat! Ju është urdhëruar edhe juve agjërimi siç u ishte urdhëruar edhe atyre përpara jush me qëllim të bëheni të devotshëm” (El-Bekare: 183), ka thënë: ”Devotshmëria është të veprosh me bindje ndaj Allahut, në dritën e besimit tek Allahu dhe të shpresosh në mëshirën e Allahut, dhe t’i braktisësh veprat që kundërshtojnë Allahun, në dritën e Allahut dhe duke iu frikësuar Allahut.”

Nga thellësia e shpirtit doli një zë kumbues që nga gjuha u shpreh me fjalët: “I lartësuar qoftë Allahu!” Përpjekjet të cilat i bën për të arritur ku synon, e të cilat nxiten nga besimi, rezultojnë me lodhjen e trupit, por me kënaqjen e shpirtit dhe të zemrës. Kur jeta jetohet me një zemër që është nën mbikëqyrje nga frika prej Allahut, drita e syrit bëhet udhërrëfyes në rrugën e tij në përditshmëri. Nëse veprat kryhen nga gjymtyrët të cilat udhëhiqen nga mësimet hyjnore, e zbukurojnë jetën e njeriut, por edhe më tepër e hijeshojnë brendinë e tij që pasqyrohet nga pamja e jashtme e tij. E ai sa më shumë të nxënë dije nga Fjala, aq më tepër e kupton se dija s’ka krahë, por e bën atë të fluturojë. Edhe me një copë mëshirë, hap shumë zemra njerëzish, për këtë sa më e madhe zemra, aq më frytdhënëse gjymtyrët.

Dije se çdo mbyllje e derës nuk është edhe fundi i saj, përkundrazi është hapje e dyerve tjera që të shpien në shtigje të reja në jetë. Veç me frikë prej Tij, jeta e merr kuptimin e vërtetësisë dhe bëhet një rob i lirë në këtë jetë. Se aty ku loti rrjedh nga dhimbja, fjalët dalin nga bindja, e gjuha e përmend dikë, që e do me gjithë zemër. Në këtë rast disi u ndjeva i pikëlluar, por s’kisha çka të bëjë, në çdo bashkim, ka edhe ndarje, dhe në çdo kapje të lules, ka edhe lëshim të saj.

Vetëm në këtë lule e përjetova edhe këputjen e një gjethi të vogël që pikoi prej kokës së saj. E kjo edhe më shumë më pikëlloi, se m’u duk si të përjetojë dy ndarje prej një bashkimi. Pata besim të madh në tërë këtë lule, e aty ku njeriu ka besim, aty edhe është i sigurt prej tij, e mua, o Zoti im! Më siguro një vend në Parajsën Tënde, nga besimi që kam në Ty!

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

Prej lules më lule, prej dijes më dije, njeriu s’di të ngopet kurrë. Madje, ai sa më të përkushtuar e gjen veten në dije, aq më të paditur e ndien veten karshi saj. Me të lëshuar të lules paraprake, syri ishte fokusuar drejt një luleje tjetër. M’u duk sikurse po qeshet me mua dhe po më thërret t’i afrohem e ta kapë.

Një copë herë qëndrova duke u kënaqur kështu, e pastaj desha që kënaqësinë ta vazhdojë me të duke e mbajtur në dorë. Mendja nuk më rrinte qetë, edhe pse e mbaja në dorë, zhytej në thellësitë e saj dhe jetonte në këtë atmosferë. E dija se do lexoja diçka me vlerë.

Kjo lule më tha: Ibën Xhevziu ka thënë: “Muaji i Ramazanit në dallim nga muajt tjerë është sikurse Jusufi ndaj vëllezërve të tij. Sikur që Jusufi ishte djali më i dashur i Jakubit, ashtu edhe Ramazani është Muaji më i dashur i Allahut.”

Në këtë çast u kujtova në një thënie të vjetër se, zemra që mëshiron, ajo edhe donë. Njeriu e dallon tjetrin nga besimi, kurse e nderon nga respekti. Ardhja e këtij Muaji te ne është mysafir në zemrat tona, e ne, si do ta nderojmë atë, aso kujtimesh do t’i mbesin atij për ne. Jakubi e arriti dritën e syve pas verbërimit nga këmisha e Jusufit, e ne, mund ta arrijmë dritën e zemrës pas shtresimit të pluhurit në të me vepra gjatë kohës së këtij Muaji. Vepra e cila nxitet nga besimi, rezulton nga suksesi, e heshtja që frymëzohet nga puna, shprehet nga fjala.

Çdo dhimbje e ka shkakun që e nxit, por ç’t’i themi zemrës që më së shumti e dallon atë që më së shumti e donë. Në prehje arrihet pushimi, e si mund që të pushojë zemra kur afër vetes s’e ka atë që ia ofron prehjen. Dije se për sa kohë që zemra i nënshtrohet të Vërtetës, për aq kohë, e Vërteta e udhëzon zemrën. Në rrugën e sprovës, ekziston rrugëdalja pas çdo vështirësie, se aty ku ka durim dhe mbështetje në të Fuqishmin i dobëti bëhet i fortë gjatë sprovave. Më herët është thënë se, sevapi të del në ndihmë aty ku ke nevojë, e mëkati pikërisht këtu të kthen shpinën.

E unë, disi u ndjeva i befasuar nga mendimet e këtilla që më zbukuruan trurin dhe më bënë të ndjehem shpresëdhënës. Thuajse tërë kohën sytë i kisha pasur drejt lules e vetëm tash në fund e vërejta se atë kisha qenë duke e shikuar. Si është meditimi, të zhyt brenda duke ta dhënë kënaqësinë, duke mos e vërejtur fare situatën momentale. Fjalët e të mençurve janë të shkurta, por me kuptime të mëdha, e fitimi më i madh është se mëson diçka që më herët nuk e ke ditur. Fjala e cila le përshtypje është melhem për zemër, e zemrën që e duan të gjithë, të gjithë i thonë fjalë të mira…

E lëshova lehtas dhe vazhdova rrugën!

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

Nga Ebu Hurejre, radijallahu anhu, përcjell se i dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ve selem, ka thënë:

“Allahu i Lartësuar ka një numër të madh të melekëve (engjëjve) lëvizës, të cilët kërkojnë tubime, në të cilat përmendet emri i Allahut. Kur i gjejnë tubimet e tilla e thërrasin njëri tjetrin: Ejani se gjetëm atë që këkonim, pastaj afrohen dhe i mbulojnë me krahët e tyre rreth e për qark njerëzit prezent duke e mbushur kështu hapësirën deri në qiellin e kësaj bote. Kur të tubuarit shpërndahen, engjëjt ngrihen në hapësirën qiellore. Pastaj Allahu i pyet ata, edhe pse Ai i di të gjitha: “Prej nga po vini?” Ata thonë: “Po vijmë nga një tubim në Tokë, në të cilin robërit e Tu të lartësonin , të madhëronin , të njësonin , të lavdëronin dhe kërkonin (të mirën) prej Teje.” Ai thotë: “Çfarë të mire kërkonin prej Meje?” Ata thonë: “Kërkonin Xhenetin Tënd.” Ai thotë: “A e kanë parë ata Xhenetin Tim?” Ata “thonë: “Jo, o Zot.” Ai thotë: “E si do të ishte nëse do ta shihnin Xhenetin Tim?” Ata thonë:“Ata kërkojnë mbrojtjen Tënde.” Ai thotë: “Prej kujt kërkojnë mbrojtjen Time?” Ata thonë: “Prej zjarrit Tënd, o Zot.” Ai thotë: “Po a e kanë parë zjarrin Tim?” Ata thonë: “Jo.” Ai thotë: “E si do të ishte nëse do ta shihnin zjarrin Tim?” Ata thonë: “Ata kërkojnë faljen Tënde.” (I Dërguari ) Tha: Pastaj Ai thotë: “Unë i kam falur dhe i kam derdhur mbi ta të mirat që m’i kanë kërkuar, dhe ua kam siguruar mbrojtjen Time nga ajo që kanë kërkuar mbrojtje.” Engjëjt do të thonë: “O Zot, në mesin e tyre është edhe filani, rob mëkatar, i cili ishte duke kaluar aty pari dhe (rastësisht) u ul në atë tubim.” Allahu u thotë: “Gjithashtu edhe atë e kam falur, sepse ata janë një popull, me të cilin ai që rri, nuk vuan.”

Buhariu 6408, Muslimi 2689.

Burimi: albislam.com

Përktheu: Shpend Zeneli

Qysh nga hyrja në kopsht, syri më kapi këtë lule. Disi m’u duk më i lartë se të tjerat dhe në njëfarë mënyre qëndronte mbi ato. U tregova i matur dhe s’desha të vijë këtu e ta marrë menjëherë. Desha të bëjë një shëtitje lule më lule sikurse bleta dhe prej secilës ta marrë nektarin e saj. Në këtë mënyrë i erdhi radha edhe kësaj luleje, ngase në maturi fitohet urtësia e cila njeriut i shërben në jetë. Me të kapur në dorë më mbushi me aromë dhe më nxiti që menjëherë ta lexojë e t’ua tregojë të tjerëve.

Aty shkruante: Ibrahim En-Nahaiu ka thënë: “Veprat e mira të kryera gjatë kësaj nate janë më të mira se sa veprat e kryera vazhdimisht për mijëra muaj tjerë.” Angazhimi i njeriut në këtë natë i arrin shpërblimet që s’mund të fitohen nëse angazhohet në netët tjerë. Bërja ditë e kësaj nate e zëvendësimi i gjumit me adhurime, e ngjall zemrën pasi shpirtin e mbush me ushqimin e tij.

Me kryerjen e adhurimeve në këtë natë, realizohet takimi i të dashurit me të Dashurin pasi kjo e paraqet ngushëllimin e zemrës së përmalluar. E njeriu çka jep, ai edhe merr, e shpërblimi i të mirës është vazhdimësia në mirësi. Nëse bëhet përmirësimi i zemrës përmes ushqimit të saj, ajo ngrihet në shkallën e lartë që veten e sheh të përulur ndaj të tjerëve. Nëse nevojiten fjalët për ta thënë atë që flenë në zemër, duhet vepra ta kryejë atë që e kënaq zemrën. Në këtë çast, lulja për pak sa nuk më ra nga dora, m‘u dhimbs kjo, ndaj i shtrëngova duart dhe e forcova më shumë.

E afrova edhe një herë afër vetes dhe e nuhata edhe një herë. Kur njeriu veten e preokupon me adhurime, e largon nga vetja pakujdesinë që mund ta godasë. Kur shpirti gjallërohet nga ujitja, lulëzon nga veprat. Një vepër që kryhet në brendinë e kësaj nate, ndriçon në përditshmëri më shumë herë se sa në netët tjera. E për njeriun sa më shumë ta përmend Zotin, aq më i sigurt ndjehet ai. E unë, u ndjeva i nxitur t’i përkushtohem ende leximit të kësaj luleje, shkurt, por me një kuptim që nëse kjo natë kalohet në adhurime, arrihet shpërblimi sikur tërë jeta të kalohet në të.

Mbeta i ngrirë në këmbë me lulen në dorë dhe me mendimet vërdallë rreth saj. Si ndjehet njeriu, me mendimet që i kultivon në veten e tij, ashtu edhe si e ushqen zemrën, ashtu i ka edhe veprat. E ngrita shikimin lartë dhe sa hap e mbyll sytë e lëshova këtë lule, por jo me një largim sikurse largimi prej luleve tjera. Kjo disi la përshtypje të thella në shpirt, dhe vazhdimisht më nxiste ta përsëris në vete të njëjtën. Përsëritja është nëna e diturisë, kisha dëgjuar më herët, e me këtë fjalë e lashë lulen pas vetes dhe e vazhdova rrugëtimin tim drejt luleve tjera të cilat më prisnin t’u afrohem e t’i kapë për lexim.

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

Nata e Kadrit, ky gurë i çmuar të cilin synojnë ta fitojnë të gjithë agjëruesit dhe pas të cilit gjurmojnë ata që në këmbë qëndrojnë duke e falur namazin e natës.

Është matur kjo natë me njëmijë muaj dhe ka mbipeshuar.

Thotë i Lartësuari: Nata e Kadrit është më e mirë se njëmijë muaj.

Është fshehur kjo natë në mesin e dhjetë netëve të fundit të Ramazanit dhe rruga për ta gjetur është angazhimi në ato dhjetë netë të fundit.

Nëse dikush na thotë se brenda njërës pre këtyre kutive me numra prej 21-30 është një diamant dhe ke kohë të caktuar për ti hapur si do ta kishe zgjedhur mënyrën për ti kontrolluar këto kuti.

A do mjaftoheshit me hapjen e kutive me numrat 25 dhe 27 apo do ti hapnit gjitha kutitë.Nuk ka dyshim se ai që është i zgjuar nuk do të qëndroj duarkryq dhe do të hapte gjithë kutitë njëra pas tjetrës.

Kështu duhet të jetë edhe gjendja jonë karshi dhjetë netëve të fundit të Ramazanit. Assesi nuk do mjaftohemi me namazin e natës në një apo dy netë. Nata e bekuar e Kadrit është njëra prej dhjetë netëve të fundit të Ramazanit dhe sipas mendimit më të saktë ajo është njëra prej netëve tek siç na ka lajmëruar i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem i cili thotë kërkojeni në netët tek të dhjetëditëshit të fundit të Ramazanit. (Buhari)

Për të përfituar nga mirësitë e kësaj nate mundohu të jesh pronar i këtyre katër çelësave.

Çelësi i parë është: Njohja e vlerës dhe shpërblimeve të mëdha që Allahu i jep në këtë natë. Nuk është një natë e thjeshtë është natë më e vlefshme se njëmijë muaj.

Çelësi i dytë: Gjurmimi i palodhshëm pas kësaj nate duke mos u mjaftuar me shenjat e saj por duke këmbëngul na adhurime në vazhdimësi. Çelësi i tretë: mbushi këto netë me lutje të drejtuara Allahut dhe namaz të natës. Duaja dhe namazi janë porositë e Resulullahut se si duhet të kalohen këto netë.

Çelësi i katërt: është sinqeriteti duke e pritur shpërblimin vetëm prej Allahut. Rishikoje nijetin dhe prej kuj realisht e prit shpërblimin dhe sevapin.

I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve seleme thotë: Kush falet në këtë natë me besim në Allahun dhe duke e pritur shpërblimin vetëm prej Allahut i falen mëkatet e së kaluarës. (Buhari dhe Muslim)

Vëllezër të dashur,

Kjo është Nata e Kadrit e panjohur për neve prandaj angazhohuni maksimalisht dhe kujtojeni dështimin e atij për të cilin është thënë: Ka humbur dhe ka dështuar ai që e ka arritur muajin e Ramazanit dhe nuk i janë falur mëkatet. Allahun e lus ti pranoje agjerimet tona, namazet dhe veprat e mira. O Allah mos na privo prej mirësive të kësaj nate. Amin.

Burimi: albislam.com

Agjërues i nderuar: Nxito në kryerjen e veprave të mira në ramazan dhe fillo nga ndonjë vepër e vogël e kështu me radhë, derisa të edukohet nefsit yt me vepra të mira.

Rexheb Ibn Hanbelij, rahimehullah, thotë: “Besimtari e ka për obligim që të nxitoj në kryerjen e veprave të mira, ngase po të vonohet në kryerjen e tyre, një ditë do të dëshiron t’i veprojë ato, mirëpo atëherē do të jetë vonë.”

Vëlla i nderuar agjërues: Mos e nënçmo asnjë vepër të mirë, ngase në sytë e tu dhe të njerëzve ajo mund të duket shumë e vogël, por tek Allahu është e madhe dhe me vlerë.

Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: “Buzëqeshja në fyryrën e vëllait tënd është sadaka.” (Buhariu, Tirmidhiu, Ibn Hibani nga Ebu Dherri radijAllahu ).

“Mos e nënçmoni asnjë vepër të mirë, qoftë edhe atë kur ta takosh vllain tënd, ta takosh fytyrëqelur,(i buzëqeshur).” (Hakimi dhe Bejhekiu)

Allahu , xhele ue ala, thotë: “Dhe ngutuni(bëni vepra përmes të cilave) në falje mëkatesh nga Zoti juaj dhe për një xhenet, gjerësia e të cilit është si gjerësia e qiejve dhe e tokës, i përgatitur për të devotshmit.” ( Al Imran : 133 ).

Seid Ibn Xhubejri, radijAllahu, thotë: “Nxitoni në kryerjen e veprave të mira, nxitoni në falje mëkatesh nga Zoti juaj. Nxitoni para se të bëhet vonë pendimi dhe garimi për vepra të mira, ngase edhe po të donit të vepronit vepra të mira, do të jetë vonë . “

“E kur ndonjërit prej tyre i vjen vdekja, ai thotë: “O Zoti im, më kthe, që të bëj vepra të mira e të kompensoj atë që lëshova!” Kurrsesi, (Kthim nuk ka) e kjo është vetëm fjalë që thotë ai, e ata kanë para tyre një perde (distancë periodike) der në ditën kur ringjallen.” (El Mu’minun: 99-100)

“Dhe jepni nga ajo që Ne u kemi dhënë juve, para se ndonjërit prej jush t’i vijë vdekja, e atëherë të thotë: “O Zoti im, përse nuk më shtyve edhe pak afatin (e vdekjes), që të jepja lëmoshë e të bëhesha prej të mira!” Po, All-llahu kurrsesi askë nuk e shtyn për më vonë, kur atij t’i vijë afati i vet. All-llahu hollësisht është i njohur me atë që ju punoni.” (El Munafikun: 10-11).

“Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, pse All-llahu i falë të gjitha mëkatet. Ai është që shumë falë dhe është mëshirues!” Dhe, kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t’u vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t’ju ndihmojë.” (Ez Zumer: 53-54).

Sahabët dhe Selefus Salih nxitonin në kryerjen e veprave të mira në ramazan dhe jashta Ramazanit:

Transmetohet nga Omeri, radijAllahu, se ka thënë: “Na urdhëroi pejgamberi, alejhi selam, për dhënien e lëmoshës. Unë posedoja pasuri dhe thash në vete se kësaj radhe do ia kaloj Ebu Bekrit. E mora gjysmën e pasurisë sime dhe ia solla Pejgamberit , alejhi selam. Më pyeti: Po familjes çfarë ju la? I thash: Gjysmën e pasurisë. Pas pak, erdhi Ebu Bekri me tërë pasurinë që kishte! E pyeti pejgamberi, alejhi selam, o Ebu Bekër: Çfarë i le familjes? Ebu Bekri ia ktheu: Ua lash Allahun dhe të Dërguarin e Tij! Omeri tha (pëshpërita në veten time duke thënë): “Pasha Allahun, asnjëherë nuk do të mund t’ia kalojë Ebu Bekrit me vepra të mira.”

Ibn Xhunejdi, rahimehullah, në agonin e vdekjes lexonte Kur’an! U pyet: Përse vepron kështu? Ia ktheu: ” Po nxitoj ta mbylli regjistrin e veprave të mia me vepra të mira.”

Pra, nxito vëlla i nderuar agjërues, shfrytëzoje kohën duke vepruar vepra të mira në këtë muaj të bekuar. I lumtur do të jetë në dunja dhe ahiret ai i cili ka kryer vepra të mira, kurse i dështuar dhe i dëshpëruar do të jetë ai i cili e ka kaluar kohën kotë në ramazan dhe i ka neglizhuar veprat e mira.

Allahu na i pranofte ibadetet tona në kētë muaj të bekuar. Allahu i forcoftë dhe i ndihmoftë muslimanëve kudo qofshin ata.

Burimi: albislam.com

Nga arabishtja : Suad B. Shabani

Ky Muaj, një mundësi e mirë ta pastrojmë zemrën dhe qëllimin e jetës sonë ta orientojmë drejt cakut ku çdo shpirt do ta shijojë atë. Ta kërkojmë nga jeta veç atë që na duhet në jetë dhe t’i shtojmë të mirat që do të na e zgjasin jetën.

Një e mirë kryhet për shkurt kohë, por lenë gjurmë që gjatë kohë do të të shoqërojnë. Jeto si i huaj në mesin e njerëzve, megjithatë me vlerë dhe i dobishëm për ta dhe i njohur te Krijuesi i tyre. Asgjë s’humbet çka bëhet mirë, krejt përfundojnë në libër të regjistruara që do të të shpëtojnë kur do të kesh nevojë për ato…

Imam Shafiu ka thënë: “Është synet për besimtarin të ketë angazhim të shtuar në adhurime gjatë dhjetë netëve të fundit të Ramazanit”. Mendova se doli si mendim i imi, por u gëzova ngase mendimet e mia u përputhen me këtë thënie mbresëlënëse. Nga njëra anë, na udhëzon në traditën e të Dërguarit, kurse nga ana tjetër, një lloj nxitjeje t’i fitojmë mirësitë e këtij Muaji.

Të parët, me të vërtetë, janë llamba që na e ndriçojnë jetën me ç’kanë bërë dhe janë yrnek që vetes t’i japim shembull në jetë. Për këtë shkak, respekti yt ndaj Tij varet nga njohja jote për Të, e shpërblimi i Tij ndaj teje varet nga kryerja e urdhrave të Tij prej teje. Zoti nga mëshira e Tij e ka lënë që robi të përpiqet ta fitojë atë, ngase çmimi i Parajsës është mëshira e Tij që do e mbulojë robin. Një adhurim është një hapje e zemrës dhe një kthjellje e syrit që gjymtyrët t’i udhëzojë drejt jetës së tyre. Nëse shpirti s’ngopet me pak, dinë të kënaqet me aq, e nëse jep shumë, mjaftohesh të shpërblehesh edhe me pak.

Në rrugën e Zotit, zemra nuk e pranon të dyshimtën, dhe dyshon në çdo gjë e cila nuk përputhet me zemrën. Kur e pason dikë, atë edhe e do, e të duash dikë është që veten ta vësh në shërbim të tij. Lehtë shqiptohet një fjalë goje, rëndë përballet zemra me pranimin e saj. Ndaj, sa ka frymëzime nga njeriu për kërkim falje, po aq ka pranime pendimesh nga Zoti. Ai i Cili na obligoi ta pasojmë të Dërguarin e Tij, ia bëri obligim Vetes që t’i shpërblejë pasuesit e Tij. Askujt shpërblimi s’i pakësohet dhe secili çmohet nga angazhimi që ka dhënë. Dihet se në rrugën e adhurimeve, mendja është e vetëdijshme për veprimet e trupit…

E unë i vetëdijshëm se i erdh fundi takimit me këtë lule, bëra një lëvizje me dorë në sy sikur për t’i fshirë lotët, e duke e lënë lulen në vendin ku edhe e mora, thashë me vete: Kur të errësohet zemra, humb drita e syve!

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

Ky muaj i bekuar Ramazan, duhet të shfrytëzohet maksimum nga ana e agjëruesit në kryerjen e veprave tw mira. Ky muaj i bekuar, në veten e tij ngërthen shumë vepra të mira, andaj muslimani duhet të jetë syçel dhe të nxitoj në kryerjen e veprave të mira, ngase nw këtë muaj veprat shumfishohen.

Nxitimi në kryerjen e veprave të mira është synim fisnik i agjëruesit të sinqertë, është njëherit edhe argument se agjeruesi është duke ecur në rrugën e vërtetë dhe rrugën e cila shpie drejtë Xhenetit të Allahut.

Bekër el Muzeni, rahimehullah, ka thënë : “Çdo ditë e cila vjen, thotë : O biri i Ademit, shfrytëzom, ngase ndoshta nuk mund të kesh ditë tjetër pas kësaj. Njashtu, edhe nata thotë : O biri i Ademit: Shfrytëzom, ngase ndoshta nuk mund të kesh natë tjetër pas kësaj.”

Nxitimi në kryerjen e veprave të mira është cilësi e robërve të sinqertë dhe të zgjedhur të Allahut.

Dhe, mu për këtë arsye, Allahu i madhëruar, e lavdëroi pejgamberin e Tij, Zekerijan alejhi selam dhe familjen e tij, ngase ata ishin prej atyre që nxitonin në kryerjen e veprave të mira.

Allahu i madhëruar, thotë: “(Përkujto) Edhe Zekiriain kur e luti Zotin e vet: “Zoti im, mos më le të vetmuar se Ti je më i miri trashëgues (pas çdokujt)”. Ne ia pranuam lutjen e tij, ia dhuruam atij Jahjain dhe ia përmirësuam bashkëshorten atij. Ata përpiqeshin për punë të mira, na u luteshin duke shpresuar dhe duke u frikësuar, ishin respektues ndaj nesh.” (El Enbija: 89-90).

Çdo ditë që jeton në Ramazan apo edhe jashta Ramazanit, ta dish se është mirësi për ty, andaj obligohesh ta falënderosh Allahun, ngase ramazani është një nga rastet më të volitshme për të vepruar vepra të mira, e nëse nuk e shfrytëzon ramazanin duke e adhuruar Allahun, xhele ue ala, të jesh i bindur se do jesh njeriu më i mashtruar dhe i dështuar në dunja dhe në ahiret, Allahu na ruajtë.

Andaj, mos u hamend aspak pas mashtrimeve të dunjas dhe bukurive të saja, por nxito dhe mos u vano aspak në kryerjen e veprave të mira në këto ditë të mbetura tē Ramazanit, ngase shumë njerëz i ka nxënë agonia e vdekjes duke mos vepruar vepra të mira, ngase ishin prej atyre qe thonin: do veprojë nesër, ramazanin tjetër, etj. Të tillët pendohen në ato çaste, por pendimi i tyre nuk do u bëjë dobi, ngase është vonë.

O ti që neglizhon ramazanin dhe veprat e mira, dije se çdo ditë e cila shkon nga jeta yte, të shpie tek fundi yt nga kjo dunja,pra drejtë vdekjes. A e ke llogaritur veten, se çfarë ke shkruar në regjistrin e veprave tua, pra ndalu dhe llogarite veten me një llogaritje të sinqertë, nëse gjatë llogaritjes del I sukseshëm, atëherë falënderoje Allahun, e nëse del i dështuar , ktheu dhe pendohu tek Allahu.

Allahu i madhëruar, thotë :

“Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, pse All-llahu i falë të gjitha mëkatet . Ai është që shumë falë dhe është mëshirues!” Dhe, kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t’u vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t’ju ndihmojë.” (Ez Zumer: 53-54).

Vazhdon …

Nga arabishtja : Suad B. Shabani

Burimi: albislam.com

Ky kopsht Parajse, befasisht gjuha shqiptoi këto fjalë, rrugës kur isha duke ecur. Bindjet e mia në amshueshmëri më dhanë një pasqyrë të kësaj natyre se vendi i fatlumëve është lumturia pafund dhe pafundësia në mirësi. Eh, ky vend, njeriu shumë lehtë mund ta fitojë, por me aq lehtësi edhe ta humb. U kujtova në lulet në të, në çeljen e tyre të bukur dhe në aromën që e japin në tërë vendin për rreth, e në fakt, unë isha duke e nuhatur lulen e radhës, ku s’e kisha hetuar fare as si e kam parë, e as si e kam marrë.

Me rëndësi ishte se ajo kishte përfunduar në duart e mia. Duke e shikuar ashtu të bukur, i lexova këto fjalë të bukura. Ajsheja ka thënë: “I Dërguari i Allahut angazhohej me adhurime gjatë dhjetë netëve të fundit më shumë se sa në çdo kohë tjetër.”

Gjuha e shqiptoi dëshminë dhe zemra ndjeu një lehtësim në rrahjet e saj me të lexuar të kësaj luleje. Vula e profetësisë dhe Tulla e fundit e asaj shtëpie çfarë nderimi paska treguar ndaj këtij Muaji, e në veçanti në pjesën e fundit duke i shtuar adhurimet që ta adhurojë Atë i Cili njeriun në botë e solli pikërisht për këtë qëllim. Adhurimi të zgjon nga pakujdesia dhe të bën të kujdesshëm në sprova, më ra në mendje kjo thënie, kurse Ai tërë natën e kalonte në adhurime, e gjatë ditës ishte në shërbimin e të tjerëve.

Adhurimi e bëri të fortë në këtë rrugë, përkundër faktit që u rrit si jetim dhe si i vetëm që e filloi misionin e Tij. Gjuha e Tij e njihte vetëm lutjen për falje dhe mëshirë, si i dërguar nga Zoti që ishte donte të gjithë t’i dërgojë te Parajsat e Tij dhe u dhimbseshin të tjerët që s’e ndiqnin atë. Vërtetë, nëse lutja nuk të frymëzon ta kërkosh atë që të nevojitet, s’do të dish ta pranosh edhe nëse të jepet mundësia ta marrësh.

Pjesa e tretë e natës, kur Zoti zbret në qiellin e kësaj bote, Ai kërkonte që Zoti të zbresë udhëzimin mbi popullin e Tij. I donte ata, edhe nëse i shkaktonin vështirësi, dhe u bënte mirë, edhe pse ia kthenin me të keq. Në çast m’u kujtua ajeti kuranor “Ti je në një shkallë të lartë morali”, e si mos të jetë, kur jetën e vuri në shërbimin tonë dhe u pajtua të flejë në hasra palme vetëm ta kryejë detyrën që Zoti ia besoi Atij.

Sa më shumë njeriu u përkushtohet adhurimeve, aq më mirë ai do ta shfrytëzojë kohën, për këtë kur i përulesh Atij, ngrihesh tek Ai. E siç isha duke e mbajtur atë në dorë, nga malli për Të më ra një pikë lot në faqen e lules. S’doja ta fshijë lotin në të, e dija shkakun pse pikoi, e me të lënë të lules, thashë në vete, çdo angazhim i vetes në mirësi, është shpëtim i vetes nga rrëshqitja në gabime!

BLERIM MUHAXHERI

Burimi: albislam.com

SI TA FITOJMË MËSHIRËN DHE FALJEN E ALLAHUT NË RAMAZAN : ( PJESA E TRETË )

Kushti i tretë: Largimi nga mëkatet e mëdha.

Allahu i Madhëruar në Kur’an، thotw: “Nëse lagoheni prej mëkateve të mëdha, të cilat u janë të ndalueshme, Ne ju shlyejmë mëkatet e vogla dhe ju fusim në një vnd të ndershëm.” (Nisa: 31).

“Ata që largohen prej mëkateve të mëdha dhe prej punëve të ndyta, përpos ndonjë pune të imët, s’ka dy-shim se Zoti yt gjerësisht përfshin me falje, se Ai di më së miri për ju. Pra mos lavdëroni veten, se Ai e di kush është më i ruajtur.” (Nexhm: 32).

Transmetohet nga Abdullah Ibn Mes’udi, radijAllahu, se i Dërguari i Allahut, Muhamedi, sal-Allahu alejhi ue selem, ka thënë :

“Me tē vërtetë besimtari i shikon mëkatet e tij sikur një kodër e cila gjendet mbi të dhe vazhdimisht frikësohet se mos po i bie mbi të. Kurse, i shthururi (i devijuari) i sheh mëkatet sikurse një mizë e cila ndalet në hundën e tij dhe ai e trembë dhe largon atë me dorë. (Shënuan: Buhariu: 5949, Muslimi: 2744).

Njëri nga dijetarët selefit ka thënë : “Mos shiko në vogëlsinë e mëkatit, por shiko në Madhështinë e Atij të cilit t’i po i mëkaton. “

Transmetohet nga Ebu Hurejre, radijAllahu, se i dërguari i Allahut, Muhamedi, sal-Allahu alejhi, thoshte: “Pesë kohët e namazit, xhumaja deri në xhuman tjetër, ramazani deri në ramazanin tjetër, janë shlyese për mëkatet e vogla , nëse besimtari u largohet mëkateve të mëdha.” (Shënuan: Muslimi: 233, Ahmedi: 9186, Tirmidhiu: 214).

Pra, shohim se largimi nga mëkatet e mëdha në Ramazan, sjell faljen dhe mëshirën e Allahut, si dhe shlyerjen e mëkateve të vogla, qoftë një gjë e tillë në Ramazan apo edhe jashta Ramazanit.

Kushti i katērt: Largimi nga pasuesit e epshit dhe shoqërimi me të devotshmit.

Muslimani, nwse dwshiron dhe synon arritjen e mëshirës dhe faljes së Allahut në Ramazan duhet që patjetër të distancohet nga shoqëria e epshit apo e shthurur.

“Që janë në Xhennete e i bëjnë pyetje njëri-tjetrit. Përkitazi me kriminelët (e u thonë): “çka u solli juve në Sekar(xhehenem)?” Ata thonë: “Nuk kemi qenë prej atyre që faleshin (që bënin namaz); Nuk kemi qenë që ushqyenim të varfërit; Dhe kemi qenë që përziheshim me të tjerët në punë të kota. Dhe kemi qenë që nuk e besonim ditën e gjykimit. Derisa na erdhi e vërteta (vdekja)!” (El Mudethir: 40-47).

“Atë ditë zullumqari do t’i kafshojë duart eveta dhe do të thotë: “I mjeri unë, ta kisha marrë rrugën e Pejgamberit!” O shkatërrimi im, ah të mos e kisha bërë filanin mik! Në të vërteë, pasi e gjeta rrugën e drejë, ai më largoi mua prej asaj, e djalli është ai që njeriun e humb dhe e lë të vetmuar.” (Furkan: 27).

Fund!

Nga arabishtja : Suad B. Shabani

Burimi: albislam.com